>ก็ยังจะดีกว่าตี๋ร้านขายยามั้งนะ จะว่าไปแล้ว
>ด้วยความที่ รพ รัฐหมอต้องดูคนไข้เยอะมาก
>ก็แทบจะสั่งยาตามอาการที่ถามสองสามคำ
>โดยแทบจะไม่สามารถตรวจหรือวิเคราะห์อะไรกันนักหนาอยู่แล้ว
>เวรกรรม แล้วมึงจะมีวิชาชีพไว้ทำหอกหักทำไมคะ
ต่อไปเภสัช ทันตะ แม่งก็เรียนครอบจักรวาลไปเลย (เรียนแค่ 3 หน่วยกิตด้วยเลยเอ๊า)
แล้วมาร้องเรียนเอาแบบพยาบาลนี่แหละ ถ้ามึงเป็นเจ้าของวิชาชีพ มึงจะยอมไหม
กฎหมายมันก็ขัดเจน ไม่มีเภสัชกรผู้มีหน้าที่ปฏิบัติการ ปฏิบัติหน้าที่อยู่ ณ เวลานั้น
จะขายยาอันตราย ยาควบคุมพิเศษบางประเภท ไม่ได้
ปัญหามันอยู่ที่ การบังคับใช้ เจ้าหน้าที่ของรัฐ ไม่มีปัญญาจัดการปัญหาอากงอาม่า นั่งขายยาแทน
แต่เวลามีปัญหาเกิดขึ้น คนที่ต้องรับผิดชอบ นอกจากคนขายแล้ว เภสัชกรที่ต้องอยู่ควบคุม ก็ต้องรับผิดชอบด้วยค่ะ
ต่อให้ใครขายก็เถอะ แต่ถ้าเกิดปัญหากับคนไข้ขึ้น เภสัชมักง่าย ที่ยอมให้แขวนป้าย มึงก็ต้องรับผลกรรมโดนฟ้องโดนคดีกันไป
เพราะงั้น คนซื้อมึงก็แหกตาดูหน่อย ป้ายผู้มีหน้าที่ปฏิบัติการ สีน้ำเงิน
รูปก็มีหรา คนขายไม่ตรงกับชื่อก็ไม่ต้องซื้อมัน
หรือจะสละเวลาซักนิด ร้องเรียนไปที่อย. ก็ถือว่ามึงช่วยลดปัญหาพวกนี้ได้แล้วค่ะ
ส่วนในรพ. อยู่ในความรับผิดชอบของหมออยู่แล้ว (ข้อยกเว้นในกม.)
เพราะงั้น เอามาเทียบกับกม.ยา ตัวใหม่ ที่อยู่นอกเหนือค.รับผิดชอบของหมอ ไม่ได้
ปล. ละเรื่องปัญหาการบังคับใช้ไปแล้วกันค่ะ
เพราะปัญหาการบังคับใช้ ต่อให้พยาบาลขายยาได้จริง ปัญหาคนอื่นขายแทน มันก็ยังเกิดค่ะ