แล้วบ้านพวกเธอ ที่ ตจว นี้อยู่อำเภอเมืองในจังหวัด หรือว่าอยู่อำเภอรอบนอกคะ

อนาคต จะกลับไปใช้ ชีวิต ที่ ตจว ไหม หรือว่าไม่แหละ ลงหลักปักฐาน มันใน กทม นี้แหละ

ตอนนี้ เห็นเพื่อนฉันหลายๆคน เริ่มทยอยกลับมา บ้าน ตจว กันเยอะหลายคนแหละ

บางคน ก็มาเพราะอายุเยอะ แล้วโดน บ. บีบ ให้ออก ออกด้วยความจำเป็น

ดีหน่อยก็มาแบบพอมีเงินเก็บไม่มีภาระ แย่หน่อย ก็มีภาระผ่อนนั้น นี้นู่นติดมา

หรือบางคน ก็บรรลุเป้าหมายแล้ว เลยลาออก เช่น เก็บเงินซื้อรถได้แล้ว หมดภาระเรื่องรถแล้ว

มีเงินเก็บได้ดังตั้งใจแล้ว เลยกลับ บ้าน ตจว

บางคนก็เห็นยังทำงานอยู่ กทม แต่เห็นบ่นทุกวัน ว่ายังมีภาระ ยังออกไม่ได้

เอาตรงๆ จังหวัดฉัน งานก็หายาก ที่หาได้ก็แค่ 300 นิดๆ จะ ป.ตรี ป.โท มันก็ให้เท่านี้

ถึงแม้จะมีบ้านพ่อบ้านแม่แล้วก็ตาม คงแค่พอกิน พอใช้ แต่ไม่พอเก็บ

ญาติฉันอายุเยอะแล้ว ยังต้องทอสังขาร ไปทำงาน อยุธยา เลย

พ่อแม่ มันบ่น บอกให้ฉันบอกมันทุกวันให้มันกลับมา

คือหัวอกคนเป็นพ่อแม่ พอไปเห็นสภาพลูกทำงานแล้ว แบบว่า เวลานอนแทบไม่มี เวลากินข้าวก็แทบไม่มี

ต้องปั่นโอที เพราะเงินเดือนน้อย แค่หมื่นหน่อยๆ ต้องเอาโอ ช่วย ถึงจะได้แตะ สองหมื่น

พ่อมันบอกให้ฉันช่วยพูด ให้มันกลับมาบ้าน

เพราะเป็นลูกสาวเดียว บอกว่าแถวบ้านเงินเดือน 9000 ช่างมัน บ้านมีแล้ว กลับเหอะ

แต่กูเข้าใจมันนะ มันก็อยากจะเก็บเงินซักก้อน มาลงทุนอะไรของตัวเอง เพราะพ่อแม่ ก็ใช่จะรวย

คือพ่อมันเป็นห่วง เพราะตอนไปส่งมันทำงาน เขาไปอยู่กับมัน อาทิตย์หนึ่ง เห็นลูกสาว

ตื่นแต่เช้า กินข้าวก็ข้าวเหนียวหมูปิ้ง เดินไปทำงานกินไป เวลาเลิก ก็ สองทุ่ม สามทุ่ม

เลิกมาก็แวะซื้อ ข้าวเหนี้ยวหมูปิ้ง เดินกินมา กลับหอ กลับมา ก็อาบน้ำ นอน

วนอยู่แบบนี้ พ่อมันเห็นเลย อยากให้กลับ พูดกับมัน มันก็บอกแต่ขอเก็บเงินก่อน

กลับไปก็ไม่รู้จะไปทำอะไร ทุนไม่มี เงินไม่มี

ถึงแม้ไม่อด เพราะพ่อแม่ ซื้อหมู ซื้อไก่ มาตุนให้ แต่นะคนมันต้องกินต้องใช้ จะให้แบบมือขอพ่อแม่ มันก็ละอาย

มันเลยบอกว่า ทนเอา ขออีกซัก 2-3 ปี แล้วจะกลับ