ไปหาลูกหลานต้องโทรไปขออนุญาตก่อน ต้องเก็บเงินบำนาญไว้เข้าอยู่บ้านพักคนชราเอกชน
แถวสแกนตายคาบ้านจนแห้ง จดหมายเต็มตู้ก็มีข่าวบ่อยๆ

คนไทยไปเป็นพยาบาลบอกว่า บางคนเก็บยาไว้ฆ่าตัวรายโดนลูกหลานทิ้ง วัฒนธรรมเขาไม่ได้สอนให้กตัญญู

พอมาเจอพระไทยศาสนาพุทธเลยตื่นเต้น

ซีกเหนือเป็นฝ.ครอบครัวขยายที่คนไทยมองว่าห่างเหินนั่นแหล่ะ แต่มายด์เซตของพวกนี้คือการไม่เป็นภาระของลูกหลานเป็น priority ค่ะ

พวกนี้มักจะยอมจ่ายภาษีให้รัฐเยอะๆ เพื่อให้รัฐเอากลับมาดูแลตัวเองตอนแก่ ได้เงินภาษีคืนมาเป็นเงินบำนาน+เงินเก็บด้วยก็สบายประเทศตังเองค่าครองชีพแพงสามารถไปหาประเทศถูกๆอยู่ได้ เสียภาษีมากก็ได้คืนมาก พร้อมสวัสดิการอื่นๆ ไม่จำเป็นต้องให้ลูกหลานมาลำบากเพื่อตัวเองเลย

ถ้าลูกหลานมายุ่มย่ามบ่อยๆบางครอบครัวก็ไม่ชอบนะ คนจะมองว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโต เป็นครอบครัวที่ล้มเหลว ไม่สามารถเลี้ยงลูกให้ยืนด้วยตัวเองตัดสินใจอะไรเองได้ จะมาทีก็งานรวมญาติ หรือเยี่ยมบ้างแล้วแต่ตกลงกัน แต่อยู่ๆจะไปโดยไม่บอกอันนี้เสียมารยาท เธอจะไปมองว่าคนที่นั่นเนรคุณไม่ได้ ผู้คนรักและใส่ใจกันมากอย่างมีสติมากกว่าบ้านพวกเธอด้วยซ้ำ

ส่วนพวกทางใต้ จะมีความคล้ายกับไทยค่ะไม่ค่อยมีระบบระเบียบ ต่อให้มีเงินดูแลจากรัฐทุกเดือนแต่วัฒธรรมพวกนี้จะต้องยุ่งจุ่นจ้านลูกเขยลูกสะไภ้ไปมาหาสู่กันบ่อยแทบจะอยู่หลังคาเดียวกัน

เกาหลีใต้คนแก่ก็เยอะ ใครเคยไปจะสังเกตุว่าวันธรรมดา จะเจอคนหนุ่นมสาวน้อยมาก เพราะต้องทำงาน ตามทั้งถนน walking track รถไฟฟ้า ห้าง ตลาด สวน มีแต่คนแก่จับกลุ่มเดินกันให้เต็มไปหมด

ส่วสหนึ่งมันน่าจะเป็นเพราะคนแก่ในไทยไม่ได้มีแนวคิดที่จะ active ตัวเองมากกว่า พวกบ่วยๆก็สวนหนึ่ง แต่ส่วนหนึ่งชอบสำออยเรียกร้องความสนใจจากลูกหลาน บางคนอายุไม่มากก็ไม่อยากเดินเองแล้ว ทำตัวเป็นเด็กวัยกลับเอาแต่ใจ เจ้ากี้เจ้าการ

คนแก่ในตระกูลผมอยู่ต่างจังหวัดหมด ไม่เห็นมีใครเป็นแบบคุณว่านะ รวมทั้งเพื่อนบ้านด้วย
บางคนไปวัด ทำกิจกรรมชุมชน โดยมีวัดเป็นศูนย์กลาง บางคนก็มีงานอดิเรก เลี้ยงลูกเลี้ยงหลานอะไรไป
ก็เห็นมีความสุขกันดี
แต่คนแก่ที่ไม่มีที่ไป ไม่มีสังคม ก็อาจจะมีปัญหาทางใจทางอารมณ์ ร่างกายก็พลอยแย่

ก็จริงนะคะ อีกส่วนก็คือ คนไทย พอเห็นคนแก่ ก็ไม่อยากจะจ้างงาน คิดว่าเป็นภาระ และไม่คุ้มกับเงินจ้าง หญิงคิดว่าถ้ามีคนยินดีจ้าง ยังมีคนแก่หลายคนที่ยัง active อยู่ คงอยากทำงานหละคะ

เดี๋ยวมึงก็แก่กว่านี้อีตุ๊ดแก่ วันนั้นมึงกรีดกรายเรียกร้องความสนใจและไม่ได้ดั่งใจก็ฟาดงวงฟาดงาเหมือนอีแก่ทรายและอีแก่ไอซ์ นั่งน้ำลายยืดผีเฝ้าบอร์ด รอให้คนมาเช็ดขี้กับเปลี่ยนแพมเพิร์สให้ พอไม่ได้ดั่งใจก็กรี๊ดๆๆๆ เหมือนคนบ้า อีแก่เอ๊ย

// ปรายตาไปทำเนียบ

สำหรับคนไทยแก่ๆ ในเมืองจะไม่แข็งแรงมากหรอก ไม่เหมือนคนแก่ตจว. ชั้นอยู่กทม.เลยไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ใครๆก็บอกคนแก่ที่ตจว.จะเดินเหินคล่องเยอะกว่า ไปไหนไกลๆ ได้ ไม่มีลูกหลานมาคอยเอาใจ พาไปโน่นนี่แบบในเมือง

พวกฝรั่งเค้าเดินกันเยอะตั้งแต่หนุ่มๆ สาวๆ แล้วด้วยแหละ ยกเว้นอากาศหนาวจัดถึงค่อยจุ้มปุ๊กในบ้าน แต่พวกขี้เกียจก็มีแหละ ปนๆ กันไป แต่อากาศบ้านเค้ามันเอื้อต่อการเคลื่อนไหวนะ บางครั้งทำอะไรเชื่องช้าหนาวตายพอดี

ส่วนคนไทยรุ่นนี้ ร่างกายยังแข็งแรง แต่ไม่ค่อยเดิน มีเยอะมาก ที่แค่ไปแถวบ้าน เดิน 2-3 นาทียังไม่เอา ขับมอไซค์โลด แล้วว่างๆ ทำไรคะ นั่งก้มหน้าจ้องมือถือไปวันๆ แล้วคิดดู พอแก่ตัวลง ร่างกายทรุดโทรม จะไปเริ่มเดินหรือ Active กันได้ไง ทันหรอ

จิงๆ แถวบ้านชั้นในกทม. ยังเห็นคนแก่ที่เดินไปไหนคล่องพอควรนะ มีแต่พวกเด็กๆ มากกว่า หลายคนดูเชื่องช้า ชิลๆ เรื่อยๆ ไม่ว่าจะทำกิจกรรมไรก็ตาม เหมือนไม่รู้อนาคตคืออะไร