เขาอยากเรียนอะไรก็เรื่องของเขาป่ะอีแก่ มึงจะไปเจ้ากี้เจ้าการคิดแทนเขาทำไม

จบมาแล้วจะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของเขา อีกอย่างสมัยนี้ความรู้มันเอามา integrate กันได้

ก่อนกลัวพี่มึงเป็นโรคซึมเศร้า กูว่ามึงนั่นแหละค่ะจะเป็นจิตเภทแดกก่อน เพราะคอยเขียนเรียงความตอแหลๆ เล่นหลายล็อกอิน

ล็อกอินอันนี้มึงก็เคยสมัครไว้นานแล้ว กูจำได้ว่าเคยเล่นคาแรกเตอร์อะไร แต่หลังจากนั้นก็ไม่โผล่หัวมาเลย ที่เพิ่งโผล่เพราะล็อกอินอื่นมึงคงโดนแบนสินะคะ

ยังไงก็ตามค่ะ ถ้าเป็นเรื่องจริง กูก็คิดว่ามึงไม่ควรเสือกเรื่องพี่มึงมากค่ะ มันจะเรียนห่าอะไรก็เรื่องของมัน ถ้าไม่ไหวมันก็จะหยุดเรียนเอง

บอกมันไปเรียน financial engineering สิคะ กล้าป่ะ ยากกว่าเป็นไหนๆ แต่จบแล้วเงินเดือนดีมาก มากกว่าจบ MBA เลยละค่ะ แต่ก็ใช้คู่กับความรู้ MBA ได้

รับประกันอีแก่ Nong-Oh อีแก่ Jizz ต้องอิจฉาแน่นอนค่ะ จริงไหมคะ อีแก่ไอซ์

https://m.youtube.com/watch?v=gvXyy4RHhxM

อายุ 33 เอง ไม่สาย !! ในการเรียนอะไรที่ชอบ

มันอาจจะเป็น Passion ของนางที่มันอาจจุดประกาย

แรงบันดาลใจบางอย่าง ? เพื่อที่จะรักษาสิ่งแวดล้อมบนโลกใบนี้

หมายความว่าเค้ายังไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของตัวเอง เค้าคงมีภาพในหัวอะไรบางอย่างเกี่ยวกับวิศวะว่ามันดี หรืออาจจะอยากได้การยอมรับจากสังคม(ที่ให้ความสำคัญกับสายวิทย์) หรืออยากได้ใบประกอบวิชาชีพวิศวะแต่ตัวเองกลับไม่มีหัวด้านนั้น ก็เลยพาลคิดไปว่าจะไม่ประสบความสำเร็จ

ไปบอกพี่เธอนะคะ ให้เริ่มต้นใช้ชีวิตใหม่จากข้างในออกสู่ข้างนอก ให้เค้าถามตัวเอง ว่าจริงๆแล้วเค้าต้องการอะไร นิยามของคำว่าความสำเร็จของเขาคืออะไรแน่ ให้เค้าเขียนออกมาให้สั้น กระชับ และชัดเจนที่สุด ให้ทุกคนในครอบครัวอ่าน อย่ารีบเขียน ค่อยๆให้เวลากับมัน และคนในบ้านอย่าตัดสินเค้าว่าผิด/ถูก ให้คอย support โดยการให้ความเห็นด้วย ไม่เห็นด้วย เพราะอะไร

ผู้ชายที่ประสบความสำเร็จมีมากมายไปที่อยู่สายศิลป์ ไม่ได้หมายความว่าต้องเป็นวิศวะเท่านั้นถึงจะประสบความสำเร็จ นี่มันยุค 2019 แล้วค่ะ ความสำเร็จคือการที่เราชอบตัวเราเอง ชอบสิ่งที่เราทำ และชอบวิธีที่เราทำสิ่งนั้น ทำอะไรก็ได้ แต่ทำให้มันดีเลิศจนกระทั่งคนอื่นไม่สามารถละสายตาจากเราได้

33 ไม่แก่หรอกค่ะ 93 ก็ไม่แก่ สำหรับการเริ่มต้นชีวิตที่เราชัดเจนกับความชอบตัวเองจริงๆ รู้ว่าเราจะทำไปเพื่ออะไร และ commit ที่จะทำมันให้ดีที่สุดจนกว่าจะสำเร็จ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคใด

ไปหาจิตแพทย์ก็คงไม่ช่วยอะไรคือมันผ่านมาขนาดนี้แล้ว ปล่อยๆตามธรรมชาติไปเถอะค่ะโตๆกันละอีดอก

ขอเล่าเรื่องของตัวเองละกันนะ

ตอน ม.ปลายอยากเรียนต่อคอม แต่สมันนั้นยังไม่มีคณะ IT มีแต่ Com Sci ซึ่งต้องสอบ ฟิสิก เคมี ชีวะ ของสายวิทย์ ไอ้เราเรียนศิลป์คำนวณมาก็อดอะดิ เศร้าเลย

ทีนี้พอมีคณะ IT ซึ่งมันไม่จำเป็นต้องสายวิทย์สอบ จบอะไรมาก็เรียนได้ เราก็เลยอยากเรียน

พอดีตอนนั้นเห็นมหาลัยนึง ป.โทเปิดสอบ IT ก็ลองดูปรากฏว่าติด ก็ดีใจมาก

พอเข้าไปเรียนก็ยากมากพอสมควร ข้ามจากสายศิลป์ มาสายวิทย์นิเนอะ แต่ก็นะมันเป็นความฝัน ความอยาก ตั้งแต่เด็ก มันรู้สึกสนุกไปหมด ก็เลยไม่เกินความพยายามอยู่แล้ว

//ตอนเรียนมีอาจารย์คนนึงบอกว่า ขอให้ใส่ใจ ตั้งใจกับมันซะหน่อย จบอะไรมาก็สามารถเรียนได้

เราเลยมีแรงฮึด สอบผ่าน Java แบบฉิวเฉียด 5555 จะบอกว่าเราจบก่อนเพื่อนๆ ที่มาจากสาย IT โดยตรงอีก อิอิ

จบตอนอายุ 32 ตกงานหลายปีเหมือนกัน แต่ตอนนี้ก็ทำงานเป็น Software Tester ละ ไม่ได้ชอบหรอก เพราะเครียดมาก

พวก dev นี้ยิ่งกว่าพวก test อย่างเราอีกกลับบ้านยัง code ต่อ ตี 1 ตี 2 ก็ยังทำ ต้องเสร็จตามกำหนด แล้วต้องมานั่งแก้บัคต่อจากเราอีก

แต่ก็ไม่รู้จะทำอะไรดี ยังไงก็ต้องกินต้องใช้เลยต้องทนทำไป เคยลาออกมาทำพวกคีย์ข้อมูล พนักงานชั่วคราว แต่เงินเดือนก็น้อยเกิน เหอๆๆๆ

//ถ้ามีบ้านนอกให้กลับ จะกลับไปปลูกผักปลูกหญ้ากินละ 5555
สบายใจกว่า อากาศดีกว่า กทม.เยอะ

กุสงสารพี่มึงจังเลยค่ะ

คงจะได้คำตอบดีๆนะคะ