มีญาติสนิทป่วยใกล้ตายแต่ก็นอนติดเตียงหลายปี ทำท่าจะไปหลายครั้ง ก็ทำให้ทำใจได้เป็นระยะ

พ่อกูตายแบบกระทันหัน กูไม่บอกใครที่ทำงานเลย เพราะพูดแล้วน้ำตาจะไหล

ช่วงวันสวดศพ กลางวันกูไปทำงานตามปกติ แค่ใส่เสื้อดำ/ขาว
พอตกเย็น กูเปลี่ยนเป็นอีกคน นั่งอยู่หน้าศพพ่อ น้ำตาไหลตลอด

แต่พอเผาแล้ว กูไม่อยากให้แม่เป็นห่วง ก็ต้องทำตัวแข้มแข็ง

เวลามันช่วยให้เราดีขึ้นจริงๆ ไม่มีกำหนดหรอกว่าทำใจได้เมื่อไหร่แต่พอเวลานานเข้า เราไม่ได้คุยกับพ่อ กลับบ้านไม่เจอพ่อ ก็ค่อยๆเริ่มทำใจได้

เคสกูไม่นานมาก แต่พอใกล้ครบวันตายของพ่อก็ใจหายเหมือนกัน

การสูญเสีย ถ้าไม่ได้เตรียมพร้อมมากก่อน เวลาเกิดขึ้นมาแล้ว มันจะตั้งตัว ตั้ใจยอมรับมันได้ลำบาก นะครับ

ผมเคยสูญเสียคนที่รัก ช่วงเวลานั้น ผมไม่รู้ว่าชีวิตเราจะไปหยุดที่จุดไหน อยากจะเดินออกไปให้รถชนเพื่อ หมดสติแล้วไปพบกับเขาในรอยต่อของ ชีวิตและ ความตาย

เห็นแต่ภาพของเขาในทุกมุมของบ้านที่เราเคยเห็นเขายิ้ม. นั่งทำงาน. เดินเข้าห้องน้ำ ยืนอยู่ในมุมของห้องครัว ทั้งที่ในโลกแห่งความจริงเขาได้จากไปแล้ว

ผมต้องใช้เวลา 2-3 ปี ในการทำความเข้าใจกับการสูญเสีย เขียนและได้รับ จดหมายถึงครอบครัวของเขาและถูกโอบกอดด้วยความรักจากครอบครัวของตัวเอง

เวลาอาจจะช่วยอะไรได้หลายๆอย่าง ทั้งการเติบโตขึ้น การยอมรับกับความสูญเสีย เข้าใจผู้คนรอบข้างที่ยังอยู่ และ ชีวิตยังต้องเดินต่อไป

ความสุขอยู่ที่ตัวของเรา ความทรงจำของเรา และแม้จะสูญเสียไปแต่เราก็ได้รับรักใหม่ที่เข้ามาแทนแม้จะไม่เหมือนกัน แต่ผมได้ความรักที่เรียกว่าความเข้าใจ จากครอบครัวของผมและของเขา

มันไม่จำเป็นต้องลืม นะครับ เราสามารถเก็บสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นความทรงจำที่ดีอและระลึกถึงมันในทุกๆวันของเรา ได้นะครับ

ขอส่งกำลังใจให้ แด่ทุกความรัก และการสูญเสีย. สู้ๆนะครับ (เป็นกำลังใจให้ครับ)

แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ ความโหยหา มันก็เข้ามาในชีวิตเรื่อยๆ
จนตอนนี้เวลานอน ก็ยังฝันถึงพ่ออยู่ (นานๆฝันที แต่สมัยเด็กๆจะฝันบ่อยมาก)

น้องเดี้ยนเสียเมื่อ 10 กว่าปีก่อน ก็ช๊อคๆมึนๆ ร้องไห้ตอนทราบข่าว แต่ช่วงงานศพไม่ร้องไห้
มาร้องไห้อีกทีตอนวันเผา

แต่พอเวลาผ่านไป เดี้ยนเพิ่งรู่ตัวว่าเดี้ยนรักน้องมาก เดี้ยนสำนึกผิดทุกอย่างที่เคยตีน้อง เคยด่าน้อง เคยทะเลาะกับน้อง

เดี้ยนเสียใจมากที่ ดูแลน้องไม่ดี มีนเป็นตราบาปในใจมาก

จนตอนนี้ เดี้ยนยังแอบร้องไห้เมื่อคิดถึงน้อง ยังเอารูปถ่ายน้องมากอดนอนบ่อยๆ
เข้าใจว่าน้องเค้าไม่มีตัวตนแล้ว เค้าไม่รู้สึกอะไร แต่คนที่เจ็บคือเดี้ยนนี่แหละ เจ็บที่คิดถึงคนตาย

จากการที่เสียน้องไป เดี้ยนเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายอย่าง เดี้ยนเชื่อฟังพี่ๆ เดี้ยนมีเวลาให้ครอบครัว และเดี้ยนไม่เคยทะเลาะกับครในครอบครัวอีกเลย

ลงชื่อ
กีรติ

ย่าเพิ่งเสียไปตอนปี 60 ร้องไห้อยู่เป็นเดือนเช่นกัน แต่ความรู้สึกมันต่างกับตอนปู่เสีย
เหมือนทำใจยอมรับได้แต่ที่ร้องไห้เพราะคิดถึงตลอดเวลา

สำหรับเรา อันดับแรกคือต้องเข้าใจว่าทุกอย่างมันไม่มีใครเป็นอมตะ
เกิดแก่เจ็บตายเป็นของคู่กัน เป็นความจริงที่เลี่ยงไม่ได้
เราคิดได้แบบนี้เลยค่อยๆ ประคองตัวเองออกมา จากการยึดติด
พอไม่ยึดติด การสูญเสียจึงไม่มีเอฟเฟคมากเท่าไรค่ะ

แต่ขึ้นอยู่กับคนอะเนอะ ฝึกมรณานุสติก็ช่วยได้นะคะ ลองดู

สำนวนการเขียนดีมาก อ่านแล้วเพลิน ในขณะเดียวกันก็สัมผัสได้ถึงก้นบึ้งในจิตวิญาณซึ่งไม่ใช่แค่ความรู้สึกแบบตื้นๆดาดๆ

คุณคือหนึ่งในนักเขียนที่ห้อง story

ถ้าเป็นตอนนี้ยังไม่พร้อมที่จะสูญเสียเลยคร่ะ ไม่ว่าใครในชีวิต ไม่อยากคิดด้วย ตอนนี้มีความสุขมากๆ รอบตัวมีแต่คนที่เรารัก และรักเรา ขออย่าให้มีใครเป็นอะไรเลย

ถ้าไม่เลิกสันดานเมียน้อยและขายตัว หรือทำตัวที่มันไม่ดีๆ รับรองกรรมตามสนองป้าให้ได้เจอเรื่องทุกข์ใจหนักแน่นอน ไม่มีอะไรจีรังหรอกจะบอกให้ ยิ่งคิดว่าสุขมากเท่าไหร่ วันที่ทุกข์มากก็จะตามมาแน่นอน

ศาสนาพุทธสอนให้อยู่ได้โดยไม่ทุกข์
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอัปรีย์หีแตดใดๆขึ้น

พุทธ ไม่ได้สอนให้ใช้ความคิด
แต่นำจิตไปเห็นความจริง

ความจริงที่ว่า
สิ่งทั้งหลายไม่เที่ยง
มีเกิดก็ต้องดับไปในที่สุด

สิ่งทั้งหลายไม่คงทน
เมื่่อกี๊ควยแข็งอยู่ดีๆ
เผลอแป๊บเดียวก็อ่อนปวกเปียก

สิ่งทั้งหลายล้วนเหลวไหลไร้สาระ
จะไปเอาเรื่องราวอะไรกับมัน
คำยกยอ คำติฉิน ความสวยงาม
บลาๆๆๆๆ

เมื่อจิตเห็นจริงตามนี้
มันก็จะยอมรับในที่สุด

จะเกิด จะแก่ จะเจ็บ จะตาย
จะชิบหาย หีแตดใดเกิดขึ้น
มันก็จะเฉยๆไม่รู้สึกอะไร
เพราะในจิตมันตระหนัก
ถึงความจริงเหล่านี้อยู่แล้ว

ความรู้สึกเช่นนี้จะเป็นเหมือน DNA
ที่ถ่ายทอดไปถึงกระทั่งชาติหน้าด้วย
เกิดมาก็ไม่วิตกทุกข์ร้อน
กับเรื่องหีแตดของชีวิต

ปัญหามีก็แก้กันไป
แต่ใจไม่เดือดร้อน ไม่ทุกข์

ทั้งนี้เกิดจากการฝึกกัมมัฏฐาน
ตามแนวทางของพระพุทธเจ้า
คือสติปัฏฐาน4
เจริญสติ สมาธิ ปัญญา

ถ้าทำควรแก่เหตุแล้ว
เบื้องต้น จะมีชีวิตอยู่ในโลกแบบสบายๆ
ไม่ทุกข์มากแบบคนอื่น
เบื้องปลายคือหมดทุกข์โดยสิ้นเชิง

เอวัง

อย่าเอาความคิดผิดๆ ตรรกะป่วยๆ ตัวเองมาโพสต์มั่วๆ บอกชาวบ้านค่ะ บุญกรรมเกิดจากการกระทำของตัวเอง จะมาทำบุญใหญ่อะไรให้ตอนตายแล้วคะ

เอาหลักพุทธศาสนามาอ่านบ้างนะคะ ผลกรรมของตัวเองกระทำมันอยู่ที่เจ้าตัวทำเป็นส่วนใหญ่ ไม่ใช่มาทำบุญใหญ่ให้แล้วจะได้ไปสวรรค์ อันนี้คือบิดเบือนคำสอนพุทธมากนะคะ

ตายไประวังไม่มีพระสวดให้นะค่ะป้า รอปอเต็กตึ้งล้างป้าช้าปีละหนไปละกันค่ะ

ป้ากะเทยเฒ่าขี้ ก่อนมาบอกคนอื่น บอกตัวเองจะดีกว่านะคะ

เรื่องอะไรที่มันบิดเบือนพุทธศาสนามากๆ ป้าจะบาปหนักนะคะ เรื่องทำบุญอุทิศส่วนกุศลก็เป็นอีกเรื่องที่ไม่ได้ปฏิเสธว่าทำไม่ได้และไม่ใช่ว่าไม่ควรทำ

แต่ป้ามาพูดว่าทำบุญใหญ่ให้แล้วจะได้ไปสวรรค์นี่บิดเบือนข้อเท็จจริงนะคะ เพราะถ้าคนนั้นทำบาปกรรมชั่วไว้เยอะ ป้าจะทำบุญยังไงให้ก็ไม่ได้ไปสวรรค์นะคะ

เช่น ป้าทำเรื่องเหี้ยๆ ไว้ หนูกรวดน้ำให้ป้าขี้ร่างนี้ ป้าขี้ตัวนี้จะได้ไปสวรรค์จริงเหรอคะ ชวนขบคิดนะคะ

ต้องเหี้ยเบอร์ไหนคร่ะ ถึงมาแช่งคนอื่นแบบนี้
ถึงน้องจะทำตัวไมดี ก็ไม่เคยภาวนาให้ใครเจอเรื่องแย่ๆ ในชีวิตนะคร่ะ

อะไรที่คิดว่าจะให้คนอื่นเป็นแบบนั้นแบบนี้ ขอให้มันเกิดกับตัวคุณเองแล้วกัน