มนุษย์แต่ละบุคคลนั้นย่อมมีสัมผัสทั้ง 5 ในการรับรู้ถึง รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส จากบุคคลรอบข้าง, สิ่งแวดล้อมและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันรอบๆตัว แต่ก็มีบุคคลกลุ่มหนึ่งที่มีความสามารถในการรับรู้ถึงสิ่งที่สัมผัสทั้ง 5 ไม่สามารถรับรู้ได้ นั่นก็คือ ความสามารถในการหยั่งรู้ถึงความคิด, ความเป็นไปของตนเองและบุคคลอื่นๆ, เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นจริงทั้งในอดีต, ปัจจุบันและอนาคต ด้วยตนเอง ซึ่งความสามารถนี้ถูกมนุษย์เรียกว่า “สัมผัสที่ 6”

สัมผัสที่ 6 นั้นเป็นความเชื่อทางสังคมหรือประสบการณ์ของแต่ละบุคคลที่เชื่อว่าเป็นสิ่งที่มีอยู่จริงและ
เกิดขึ้นในบางบุคคลเท่านั้น แต่ก็ยังสรุปไม่ได้ในทางวิทยาศาสตร์ว่ามีจริงหรือไม่เนื่องจากไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถพิสูจน์ได้ถึงสาเหตุการเกิด, การมีอยู่จริง, การมีหรือไม่มีอยู่ในบางบุคคลและระดับความแม่นยำ

ผู้มีสัมผัสที่ 6 ย่อมได้เปรียบบุคคลอื่นๆ โดยการใช้ความสามารถนี้ช่วยในการวางแผนการดำเนินชีวิต, การตัดสินใจแก้ปัญหา, การคบหาสมาคมกับบุคคลต่างๆ ด้วยตนเองเป็นต้น ซึ่งแตกต่างกับบุคคลอื่นๆ ที่ไม่มีสัมผัสที่ 6 ที่อาจจะต้องมีตัวช่วยในเรื่องดังกล่าวโดยเฉพาะในกรณีที่มีสำคัญมากๆ ซึ่งถ้าผิดพลาดย่อมเกิดผลเสียที่ร้ายแรงตามมา โดยที่พบเห็นและเป็นที่ยอมรับของสังคมนั้นมีอยู่หลายอย่าง ได้แก่ ความน่าจะเป็น, พยากรณ์ศาสตร์แขนงต่างๆ, การสอบถามผู้ที่ตนเองเชื่อว่าเป็นผู้มีสัมผัสที่ 6

ความน่าจะเป็นนั้นคือหลักการทางคณิตศาสตร์ที่กล่าวถึงการคำณวนโอกาสความเป็นไปได้ของเหตุการณ์ในแต่ละแบบว่ามีความเป็นไปได้มากน้อยเพียงใดตามเงื่อนไขที่กำหนดเท่านั้นแต่จะไม่สามารถระบุได้ว่าเหตุการณ์แบบใดจะเกิดขึ้นจริง ซึ่งแตกต่างกับสัมผัสที่ 6 ตรงที่สามารถระบุถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงได้ว่าเป็นแบบใด ยกตัวอย่างเช่น กล่องใบหนึ่งมีลูกบอลอยู่ 5 ลูก เป็นสีแดง 4 ลูกและสีขาว 1 ลูก

ตามเงื่อนไขระบุว่าให้หยิบลูกบอลได้เพียงครั้งละ 1 ลูกและหยิบได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ตามเงื่อนไขดังกล่าวจึงมีความเป็นไปได้ของเหตุการณ์อยู่ 2 อย่างได้แก่ หยิบได้ลูกบอลสีแดงหรือสีขาว ซึ่งโอกาสหยิบได้ลูกบอลสีแดงคือ 80 % และโอกาสหยิบได้ลูกบอลสีขาวคือ 20 % แต่ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าการหยิบลูกบอลครั้งนี้จะได้ลูกบอลสีอะไร ซี่งแตกต่างจากสัมผัสที่ 6 ที่จะระบุได้แน่ชัดว่าเมื่อหยิบลูกบอลตามเงื่อนไขที่กำหนดจะได้ลูกบอลสีอะไร ย่อมทำให้ผู้มีสัมผัสที่ 6 เกิดความมั่นใจในการหยิบลูกบอลมากกว่าผู้ใช้หลักความน่าจะเป็นเข้ามาช่วย

พยากรณ์ศาสตร์แขนงต่างๆซึ่งมีการเรียน, การสอนกันอย่างเปิดเผยและเป็นที่ยอมรับในสังคมนั้นอาศัยนักพยากรณ์ผู้เชี่ยวชาญในแต่ละแขนงช่วยระบุถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นจริง นับได้ว่ามีความคล้ายคลึงกับสัมผัสที่ 6 อยู่หลายประการ ได้แก่ การพิสูจน์ไม่ได้ในทางวิทยาศาสตร์, เป็นความเชื่อของแต่ละบุคคลและสามารถระบุถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้ในระดับหนึ่ง แต่ก็มีข้อควรระวังของผู้รับคำพยากรณ์ (ในที่นี้หมายถึงผู้ที่ไม่มีสัมผัสที่ 6) ได้แก่ ความน่าเชื่อถือและระดับความแม่นยำของนักพยากรณ์, ความเป็นไปได้ของคำพยากรณ์ในทางปฏิบัติจริง จึงต้องใช้วิจารณญาณเป็นอย่างมากในการที่ผู้รับคำพยากรณ์จะเชื่อหรือไม่เชื่อในคำพยากรณ์ที่ได้รับ

การสอบถามผู้ที่ตนเองเชื่อว่าเป็นผู้มีสัมผัสที่ 6 ซึ่งน่าจะเป็นวิธีที่น่าเชื่อถือที่สุดแต่ก็ทำได้ยากที่สุดเช่นกัน เนื่องจาก ผู้มีสัมผัสที่ 6 อยู่ในตัวจริงๆนั้นมักจะไม่เปิดเผยถึงความสามารถนี้ให้ผู้หนึ่งผู้ใดรับรู้เว้นเสียแต่ในยามจำเป็นเท่านั้น เช่น การช่วยเหลือบุคคลอันเป็นที่รักและผูกพัน เป็นต้น เนื่องจาก เมื่อเปิดเผยตัวในสังคมแล้วยากแก่การพิสูจน์ถึงการมีอยู่จริงและระดับความแม่นยำ, ขาดความเป็นส่วนตัว, ทำให้เกิดความตื่นตระหนกในสังคมในกรณีที่ระบุถึงเหตุการณ์ที่กระทบต่อความสงบสุขของสังคมและอาจจะตกเป็นเครื่องมือของผู้ได้รับผลประโยชน์เมื่อระบุถึงเหตุการณ์ในทางที่ดีหรือได้รับอันตรายจากผู้สูญเสียผลประโยชน์เมื่อระบุถึงเหตุการณ์ในทางที่ไม่ดี จึงมักจะไม่มีผู้ใดเปิดเผยตัวให้สังคมได้รับรู้ถึงความสามารถนี้ จึงเป็นเรื่องยากที่จะหาพบ โดยมีเพียงบผู้ที่มีสัมผัสที่ 6 เช่นกันและบุคคลที่เคยได้รับความช่วยเหลือหรือได้สัมผัสใกล้ชิดเท่านั้นที่รู้สึกว่าผู้นี้เป็นผู้มีสัมผัสที่ 6 และทำการบอกกล่าวต่อๆกันไปในสังคม

สัมผัสที่ 6 เป็นความเชื่อทางสังคมและประสบการณ์ของแต่ละบุคคลที่ยังคงเป็นเรื่องลี้ลับพิสูจน์ไม่ได้และ

ยังคงต้องรอการพิสูจน์ต่อไป ซึ่งผู้ที่มีสัมผัสที่ 6 นั้นนับว่ามีความสามารถพิเศษอยู่ในตัวนำมาซึ่งความได้เปรียบต่อบุคคลอื่นๆในหลายๆด้าน ได้แก่ การวางแผนการดำเนินชีวิต, การตัดสินใจแก้ปัญหา, การคบหาสมาคมกับบุคคลต่างๆ ซึ่งถ้านำไปใช้ในทางที่ถูกต้องก็ย่อมเกิดผลดีแต่ถ้านำไปใช้ในทางที่ผิดก็ย่อมเกิดผลเสียขึ้นอยู่กับคุณธรรมของผู้นั้นและมักจะไม่เปิดเผยตนให้สังคมได้รับรู้ถึงความสามารถนี้