ยู... เออนี่ต่อ เย็นนี้ว่างไหม ไปธุระเป็นเพื่อนเราหน่อยซิ

ต่อ... อือ ว่างๆ งั้นเดี๋ยวเราชวนหมูไปด้วยละกันนะไปกันเยอะๆน่ะดี

ยู... เฮ้ยหมู วันนี้ไปธุระเป็นเพื่อนกันหน่อยนะ อย่าเพิ่งรีบกลับบ้านนะ

หมู... เออ ได้เลย นี่ก็ใกล้เวลาแล้วด้วยนะ จะหมดเวลาเรียนแล้ว ฮ่าฮ่า

ต่อ... แหม ไม่ได้เลยนะ นายน่ะ เรียนก็เก่ง แต่ดันขี้เกียจว่ะ ฮ่าฮ่า

หมู... หมูช่วยไม่ได้อ่ะนะ เรียนเก่งแล้วแถมยังหล่อด้วยซิ

ต่อ... เออๆ เอาเข้าไป ยูดูคนชมตัวเองก็เป็นด้วยอ่ะ ไอ้คนหลอกตัวเอง ฮ่าฮ่าฮ่า

* ยูก็ได้แต่ยิ้มๆ ไม่ค่อยพูดอะไร เพราะนิสัยก็เป็นคนเงียบแบบนี้อยู่แล้ว
อีกอย่างนิสัยความเป็นคุณหนูของเขาและสังคมที่เขาอยู่ละมั้งมันเลยทำให้
เขาปรับตัวในบางเรื่องได้ช้า เพราะว่าสังคมของเขามันมีแต่คน ที่โกหกกัน
ใส่หน้ากากเข้าหากันตลอด

เสียงนาฬิกาโรงเรียนดังเพื่อบอกว่า วันนี้จบลงอีกวันแล้วนะ ไปพักกันเถอะ
ทุกคนในห้องเรียนต่างเก็บข้าวของเพื่อที่จะเตรียมตัวออกไปหาสิ่งที่อยากทำ
กัน ฟังดูแล้วเหมือนว่าเป็นพวกเด็กเก็บกดยังไงก็ไม่ทราบ

ณ เวลานั้นยูได้บอกกับหมูว่าให้ไปเจอกันที่โรงอาหารแล้วเดี๋ยวจะได้ไปด้วยกัน
ตอนนั้นตัวผมเองก็ไม่รู้หรอกครับว่าเขานัดให้ไปเจอกันที่โรงอาหาร เพราะก่อน
หน้านั้นทุกคนต่างก็มีธุระนิดๆหน่อยๆ จากนั้นยูก็มาหาผมที่หน้าโรงเรียนเพื่อที่จะพาไปที่โรงอาหารของโรงเรียนแต่ผมก็กะว่าจะโทรหาอยู่พอดีด้วย

ยู... ต่อป่ะ ไปที่โรงอาหารกัน ไปรอหมูเราบอกว่าให้มาเจอกันที่นั่น

ต่อ... ป่ะๆ จะได้ไปกันซักที

* ต่อและยูไปถึงที่โรงอาหารของโรงเรียน ก็นั่งรอหมูอยู่ประมาณ5นาทีก็ยังไม่มา

ยู... นานแล้วนะหมูยังไม่มาเลยต่อ คงติดธุระนานนะ งั้นเราไปกันก่อนดีกว่าเดี๋ยวยังไงให้หมูโทรหาเราอีกทีหนึ่งดีกว่าจะได้ไม่ต้องรอให้เสียเวลา

ต่อ... เอางั้นเหรอ เดี๋ยวหมูมาแล้วไม่เจอจะโกรธเอานะ

ยู... ไม่หรอกเดี๋ยวเราคุยเองเรื่องนี้ ป่ะ เดี๋ยวไม่ทันการณ์

*เวลานั้นผมเองก็ต้องจำใจเดินไปด้วยกับยู เพราะว่าก็ไม่เห็นหมูจะมาเลย อีกอย่างที่เราไม่โทรหาหมูเพราะว่า หมูไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือมาโรงเรียน แต่ก็
ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงไม่พกเครื่องมือชนิดนี้มา แต่เดี๋ยวเขาคงใช้เบอร์ที่ไหนซักแห่งโทรหาเพื่อนเองหล่ะ

ยู... เดี๋ยวเราไปเก็บของก่อนนะ แต่เตรียมไว้แล้วหล่ะไม่ต้องกลัวว่าจะต้องรอนาน
เดี๋ยวต่อไปรอเราที่ปากซอยหอพักนะ เราจะรีบมาให้ไวเลย

ต่อ... อ้าวเก็บของไปไหนอ่ะ

ยู... ฮ่าฮ่า วันนี้เราจะกลับบ้านที่ กทม.เลยอยากให้ไปส่งกัน ไม่คุ้นสถานที่ก็อย่างนี้แหละ เออน่ารอเราก่อนนะเดี๋ยวรีบมา

ต่อ... อ่ะเหรอ งั้นก็ได้ เดี๋ยวรอรีบมาไวๆนะ

*แป๊บเดียวชั่วอึดใจ ยุก็ออกมาจากทางเข้าหอแล้ววื่งมาอย่างไว

ต่อ... โหไวขนาดนี้ ได้ใจจริงๆ ป่ะไปเหอะเดี่ยวจะไม่ทันรถนะ

ยู... ไม่ต้องรีบขนาดนั้น เราจองตั๋วไว้แล้วเดี๋ยวไปขึ้นตามเวลา

ต่อ... อ้าวแล้วก็ไม่บอก ให้เราเป็นกังวลอยู่นี่ แล้วนี่รถจะออกเมื่อไรล่ะ

ยู... 6 โมงครึ่งนั่น อีกนาน

ต่อ... อือ จริงด้วยซิ ตอนนี้เพิ่งจะ 5 โมงเองนะ

ยู... งั้นไปเดินเล่นกัน

ต่อ... อือ ไปก็ไป แดดก็ไม่ร้อนด้วย อีกอย่างต่อก็ไม่เคยเดินเล่นเลย เรียนเสร็จทำอะไรเสร็จก็เดินตรงกลับบ้านอย่างเดียวเลย

* ระหว่างนั้นยูก็ชวนคุยไปเรื่อย คุยหลายเรื่อง แต่ดูจะถูกใจอยุ่เรื่องหนึ่งคือการ์ตูน

ยู... เท่าที่คุยมา ต่อว่าเราชอบอ่านเรื่องอะไร ?

ต่อ... รันม่าเปล่าล่ะ เห็นมันก็แนวนั่นอ่ะ ฮ่าฮ่า

ยู... เฮ้ย รู้ได้ไงเก่งอ่ะ ฮ่าฮ่า ชอบๆ เดี่ยวคราวหน้าเลี้ยงพิซซ่า

ต่อ... เอางั้นเลยเหรอ ฮ่าฮ่า เราไม่เคยกินมันหรอกนะ ไม่รู้ว่าจะเปลือง
หรือเปล่าเพราะเห็นว่มามันเลี่ยนๆเราเลยไม่ชอบไม่คิดจะกินเลยหล่ะ

ยู... ไม่ ไม่ ถ้าต่อไม่ชอบนะมันมีหน้าต้มยำกุ้งด้วยนะ

ต่อ... โห เผ็ดอ่ะซิ ไม่ไหวอ่ะ

ยู... ไม่ เดี๋ยววันหน้าก่อนเราจะพาไปกินหรือซื้อมาจากกรุงเทพฯเลยเอาป่ะ

ต่อ... อือๆ ก็ดีเหมือนกันนะ ฮ่าฮ่า

*ตอนนั้นผมนึกในใจ เองสัญญากับข้าแล้วนะโว้ย ยังไงผมก็จะต้องกินมันให้ได้ บอกว่าอร่อยนักอร่อยหนา....

**ยูได้เหลือบไปมองดูนาฬิกาข้อมือ สุดเท่ห์ของเขาแล้วบอกว่านี่เราคุยกันเพลิน
จนจะได้เวลารถแล้วนะเนี่ย

ยู... เฮ้ย ต่อ คุยเพลินนี่มันใกล้แล้วอ่ะ วิ่งกันเหอะ

ต่อ... เออ จริงด้วย ทำไมไม่ระวังเลยนะ ไปม่ทันละแย่แน่ ไปเร็ววิ่ง

*จำได้ว่า คนที่วิ่งนำหน้าสุดนั้นเป็นผมไม่ใช่ยู ถึงตัวเขาจะสูงกว่าผมมากๆแต่เขาก็ผอมเหมือนจะไม่มีแรงเอาซะเลย

ต่อ... ใครจะกลับบ้านกันแน่นะเนี่ย ยู่หรือเรา ฮ่าฮ่า ดูท่าทางจะเหนื่อย เราก็เหนื่อยเหมือนกัน

ยู... ฮ่าฮ่า เออ จริงด้วยซินะ

* ว่าแล้วยูก็บอกลา แล้วเดินก้าวขึ้นรถไป เป็นรถ ป.1

ยู... ขอบใจนะที่มาส่งเรา กลับบ้านดีๆอ่ะ

ต่อ... อือๆ ไม่มีปัญหาหรอก มาได้อยู่แล้วเดี๋ยวเลยไปก็บ้านเราแล้ว

*ผมตอนนั้นมาอยู่ที่ค่ายทหารกับเจ้ของผมหรือพี่สาวนั่นแหละ

**ยูโบกมือแล้วพูด

ยู... ไปละ บ๊ายบาย

ต่อ... อืมแล้วเจอกันวันจันทร์เน่อ

*ยูก็ก้าวขึ้นรถไปพร้อมกับรถก็สตาร์ทเครื่องเตรียมออกพอดี ผมก็ได้เดินออกมาจากตรงนั้น แต่ก็รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย กับการที่มีคนมาบอกว่า "บ๊ายบาย"พร้อมโบกมือ มันเป็นอะไรที่แปลกสำหรับความรู้สึกผมตอนนั้น "ตุ๊ดเปล่าวะ"

ต่อ... ยูเราไม่เห็นไอหมูเลยนะ หายไปไหนอ่ะวันนี้ทำไมมันแปลกๆแบบนี้

ยู... ไม่รู้ซินะ เดี๋ยวเราทำการบ้านแปปนะ

* เรารู้อยู่ในใจแล้วหล่ะว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเห็นสีหน้าของยูมันฟ้อง
แต่เราก็ทำเป็นไม่รู้ไปซะ วันทั้งวันหมูไม่เข้ามาคุยกับพวกเราเลย ยูก็
ไปคุยอะไรกับหมูไม่รู้ แต่เราไม่ได้เข้าไปด้วย แต่เราเห็นท่าไม่ค่อยดี
เลยหล่ะเราก็เลยต้องเข้าไปอย่างเสียมิได้

ต่อ... หมูแกเป็นอะไร เราไม่สบายใจเลยนะที่เพื่อนเป็นแบบนี้

หมู... พวกแกก็น่าจะรู้ดีอยู่นี่ว่าเรื่องอะไร ไม่ต้องมาตบหัวแล้วลูบหลังกันหรอกนะ
เราไม่ชอบ

ยู... เฮ้ยเราขอโทษนะ วันนั้นเรารีบไปจริงๆนะ ไม่เห็นมาเราเลยไปกันก่อนอ่ะ

หมู... ไม่จริงพวกแกไม่อยากให้เราไปด้วยใช่ไหม เพราะว่าเราเห็นนะว่าหลังจากเราเดินมาตรงนี้ เราเห็นพวกแกเดินออกไปข้างนอกแล้วแต่ตามไปไม่ทัน ทำไมต้องโกหกด้วยล่ะ เรามาตามนัดนะไม่ใช่ไม่มา แต่พวกแกไม่รอเรา ..

ต่อ... จริงเหรอ ก็ไหนยูบอกว่า ....

ผมก็ได้แต่นิ่ง พูดอะไรไม่ออกเลย ในใจก็คิดอยู่ว่า ไหนๆมันก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดอะไร ก็กะจะเคลียร์ให้จบๆไปเราจะได้มาเหมือนเดิมกันอีก

ยู... เออ เราผิดเองแหละ วันนั้นเราแค่อยากไปเร็วๆหน่อย ก็เลยไม่ได้รอนายอ่ะ เราก็เลยบอกต่อว่า คุยกับนายแล้วไม่มีอะไรหรอก เราขอโทษนะ..

ต่อ... หมู เราก็ขอโทษด้วยนะ ที่เราไม่ได้รอนาย ก็เราไม่นึกนี่ว่ามันจะเป็นแบบนี้ไม่งั้นเรายังไม่ไปหรอก ขอโทษๆ นะๆ

หมู... ทำกันขนาดนี้นึกว่าขอโทษจะหายเหรอ เราเสียใจนะ ดีนะที่เราเป็นคนใจเย็นคิดได้เร็ว เออ ให้อภัยพวกแกก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้อีกนะ เพื่อนกันคบกันต้องแสดงความจริงใจต่อกันซิวะ เพื่อเป็นการไถ่โทษมื้อกลางวันนี้ จ่ายค่าข้าวค่าขนมให้ด้วยละกัน

ต่อ/ยู... ฮ่าฮ่าฮ่า ได้ๆ เดี๋ยวจัดให้เลย

** ดีนะที่หมูเป็นคนใจเย็น มีสติไตร่ตรองเรื่องราวต่างๆได้ดี เลยทำให้เรากลับมาเข้าใจกันอีกครั้ง ไม่เอาอีกแล้ว เจ้ายูแท้ๆที่สร้างเรื่องขึ้นมา มีอีกจะตืบซะให้เลยค่อยดู

*** มื้อกลางวันจายซะเกือบหมดกระเป๋าเลย ไอ้หมูมันเล่นงานซะสะใจมันเลย
ช่วงที่เราได้ขึ้นเรียนไม่กีนาทีครูประจำชั้นของเราก็เข้ามา เขาชื่อครูปิ่น มาประกาศหาสมัครคนเขาชมรมเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียน ทั้งห้องไม่มีใครสมัครเลย แต่เพื่อนๆก็เห็นแววว่าเรากับเพื่อนผู้หญิงอีกคนที่ชื่อนุ้ย น่าจะดีที่สุด นุ้ยนี่เป้นเพื่อนที่รู้จักกันตอนม.ต้นนะ ก็ไม่สนิทมากแต่ก็รู้สึกได้ว่าเขาคนนี้แหละเป็นมิตรที่ดีและจะเป็นเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่จะต้องสนิทกับเราในอนาคต ครูปิ่นก็พูดเชิงบังคับให้เรากับนุ้ยต้องสมัคร เราทั้งสองก็เลยต้องลงชื่อไว้แล้วรอไปคัดเลือกตัว แต่ตอนนั้นครูต้องการมากกว่านั้นก็เอาสิ่งต่างๆมาหลอกล่อนักเรียนว่าหากเข้าชมรมนี้จะได้คะแนนเสริม ทีนี้สมัครกันใหญ่เลย
จากวันนั้น จะบอกว่ามีแค่เรากับนุ้ยเท่านั้นที่ไปคัดเลือก และก็ได้เป็นตัวจริงซะด้วยซิ มันเป็นชมรมของครูกี้ ดูจากชื่อก็น่าจะรู้แล้วนะว่าเขาเป็นใคร ฮ่าฮ่า เขามีทีมเล็กอยู่แล้ว ต้องการทำทีมใหญ่ด้วยก็เลยเปิด

เราต้องไปซ้อมทุกเย็นเลยนะ เลยมีเวลาไปเดินเที่ยวกับยู/หมูได้น้อยลง แต่เพื่อนๆสองคนนี้เข้าใจเราดีว่าเรามาทำหน้าที่ของโรงเรียนอยู่และอีกอย่างเป็นหน้าที่ของห้องด้วยที่ต้องมีตัวแทน ทุกเย็นยูจะอยู่เป้นเพื่อนจนเรากลับบ้าน เพราะว่าหอเขาอยู่ข้างหน้าโรงเรียนนี่เอง ส่วนเจ้าหมูน่ะเหรอ พับกระดานกลับบ้านไปตั้งแต่ 5โมงเย็นแล้ว เพราะว่าช่วงนี้รถประจำที่มารับ เขามาเร็วกลับเร็ว ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะ
แต่ก็สนุกดีนะ ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะลงตัวซะแล้วหล่ะ

ปล.เชียร์ลีดเดอร์เต้นประกอบเพลงและมีการโยนตัวนะ

เรื่องยาวครับ เดี๋ยววันนี้จะมาลงอีกนครับ
ลงไว้เผื่อมีคนสนใจ

ยู... โหมาเช้ามาเลยน่ะต่อ ซ้อมงี้ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงกัน เราเห็นแล้วเหนื่อยแทน
แต่ดูๆแล้วตัวใหญ่ขึ้นเปล่าเนี่ย แค่ซ้อมไม่กี่อาทิตย์เองนะ

ต่อ... เหอๆ ก็อย่างนี้แหละ คนสอนเขาให้มาเร็ว ก็ต้องมาเร็วอ่ะไม่งั้นโดนทำโทษด้วยนะ เขาชื่อเจ๊ชันสา

ยู... ฮ่าๆ ฟังจากชื่อก็รู้ละ ไม่ต้องบอกเลยหล่ะว่าเขาเป็น ใช่ป่ะล่ะ

ต่อ... อืม เก่งนี่

ยู... ระวังนะ

ต่อ... ระวังอะไร อย่าบอกนะว่าให้เราระวังเขา 555 ไม่ขนาดนั้นหรอกแหม อย่าให้รู้ถึงหูเขานะ ยูนั่นแหละที่จะต้องระวังตัว

ยู... ทำมะ จะทำอะไร

ต่อ...555 ไม่อะไรหรอกระวังหน้าแข้งก็เท่านั้นแหละที่ให้ระวัง เจ๊เขาโหดนะจะบอกให้

ยู... เออ ฮ่าฮ่า ต้องไปดูซักหน่อยละว่าเป็นไง อิอิ

ต่อ... เออ ก็ไปซิ เนี่ยเดี๋ยวเขาก็เข้ามาละ เดี๋ยวพอเขามาเราก็ต้องเดินไปที่โรงยิมนั่นแหละ ไปด้วยกันได้ ไปนั่งเล่นที่นั่นก่อน พอเราซ้อมแล้วเดี๋ยวกลางวันก็มาเจอกันก็ได้ ไปกินข้าวกัน 555

* จริงๆแล้วเจ๊ชันสาเป็นคนน่ารัก ใจดี ปากจัด ไม่ได้โหดอย่างที่ผมว่าหรอก อันนั้นแค่ล้อเล่นกับเพื่อนเท่านั้น พอยูเจอแล้วก็บอกผมเลยว่า โกหก ดูๆแล้วไม่โหดร้ายอย่างว่าเลย ทำตัวน่ารักเสียอีก ...เอาแล้วไงล่ะ

** ผมจะไปไหนมาไหนกับยูตลอด ทุกคนก็เห็นว่าผมไปด้วยกันตลอดแทบจะเป็นปลาท่องโก๋ส่วนเจ้าหมูมักจะยุ่งอยู่กับเรื่อวราวสาระพัด เอาเป็นว่าเราไม่ได้โกรธกันก็แล้วกันแต่แค่ว่า
บางช่วงเวลาแต่ละคนก็มีสิ่งที่ชอบและอยากทำนะ ไม่ว่ากันอยู่แล้ว

ช่วงพักเที่ยงผมก็ออกมากินข้าวกับยูข้างนอกและก็ได้ถามถึงเรื่องเรียน รด.ว่าจะเอายังไง

ยู... เหนื่อยป่ะต่อ หน้าละแดงเชียว

ต่อ... อือก็นิดหน่อยอ่ะนะ แต่สนุกดีเห็นป่ะเราแข็งแรงขึ้นเยอะเลย ไอพวกเพื่อนๆในห้องเรามันก็ชอบท้างัดข้อตลอดอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

ยู... ฮ่าฮ่า งั้นไปกินข้าวกัน เดี๋ยวเราเลี้ยงไปกินร้านอร่อยที่เรากินประจำดีกว่า ป่ะๆ

ต่อ... เออๆ ได้แต่ไกลเปล่า ห้ามไกลนะ ไกลไม่ไปด้วยนา เดี๋ยวกลับมาซ้อมไม่ทัน

ยู... รู้น่า นั่นไงตรงนั้นเอง ข้างๆโรงเรียนเนี่ย แหม ขี้เกียจเดินเหรอไง เดี๋ยวให้ขึ้นหลังไป ฮ่าฮ่า

ต่อ... อย่าๆ ปากดีนะครับ เดี๋ยวผมขึ้นมาจริงๆแล้วจะหนัก กำลังเมื่อยพอดี

ยู... ฮ่าฮ่า ไปไป เดี๋ยวไม่ทัน รีบเดินเหอะ

ต่อ... ป่ะๆ

*** วันนั้นเราก็กินข้าวร้านอร่อย ร้านนี้เขาไม่มีชื่อหรอกครับ แต่ทำไมอร่อยอย่างนี้นะ ไม่เคยกินมาก่อนเลย
เด็กพื้นที่แท้ๆ ฮ่าฮ่า วันนั้นก็เลยถามเรื่องเรียน รด. ตกลงว่าเขาจะไปคัดเลือกด้วยเหมือนกันก็จะอาทิตย์หน้าแล้วนี่ ผมต้องฟิตร่างกายให้ดีต้องทำให้ได้
ส่วนเจ้าหมู เห็นท่าจะไม่ไปกะเขาด้วยเพราะรายนั้นคร่ำเคร่งกับการเรียนมากกว่า ก็ดีเวลาผมเรียนรด.จะได้ไม่ขาดตอนวิชาที่ไม่ได้เรียนอย่างน้อยก็
ขอลอกงานได้ ฮ่าฮ่า ผมพูดเหมือนจะได้เรียนเลยนะคับ รด.น่ะ แต่ก็ดูต่อไป.....

**** ผมคงลืมบอกไปนะครับว่าผมไม่มีโทรศัพท์ใช้นะครับ มีแต่ของเจ้ก็เลยไม่เคยโทรคุยกับเพื่อนเลย