ตัดสินใจ

เมื่อหลายปีก่อน ครั้งที่ผมเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายและกำลังคร่ำเคร่งกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัย ความที่อยู่ในวัยรุ่นซึ่งกำลังสับสนและความที่ลูกพี่ลูกน้องของผมคนหนึ่งเพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัยชั้นนำของรัฐไปเมื่อปีที่ผ่านมา ผมจึงเป็นเด็กที่ได้รับความกดดันไม่น้อยไปกว่าเด็กในวัยเดียวกันคนอื่นๆ

ที่เลวร้ายลงไปอีก ในวันหนึ่งผมทะเลาะกับแม่อย่างรุนแรง ผมถูกดุว่าทั้งๆ ที่สิ่งที่ผมทำเป็นความหวังดี ผมเสียใจที่สุดแต่ก็เก็บมันไว้เงียบๆ ในช่วงประมาณสามทุ่มของคืนนั้น ผมแต่งตัวด้วยชุดใหม่เอี่ยม ผูกนาฬิกาข้อมือราคาแพงที่ได้รับเป็นของขวัญ แล้วเดินออกจากบ้าน แม่ถามด้วยสายตาเป็นห่วงและสีหน้าอมทุกข์ว่าผมจะไปไหน ผมตอบเพียงเบาๆ ว่า

“น้ำจะออกไปแถวนี้”

อิสระชนแห่งถนนสีลม

ผมเดินออกจากบ้านไปเรื่อยๆ จนมีรถประจำทางผ่านมาคันหนึ่งผมจึงโบกเรียกและขึ้นนั่งไปจนสุดสาย รถเมล์พาผมไปส่งที่พระบรมราชานุสาวรีย์รัชกาลที่ 6 หน้าสวนลุมพินี มีผู้คนวัยต่างๆ นั่งอยู่ที่อนุสาวรีย์นั้นหลายคนผมจึงนั่งลงด้วย ผมไม่ได้มีแผนการอะไรอยู่ในหัวเลยในเวลานั้น เรียกว่านั่งหย่อนใจคงจะได้ ผมยังไม่รู้จะทำอะไรหรือไปที่ไหน รู้แต่ว่าผมไม่อยากกลับบ้าน

นั่งอยู่สักพักหนึ่ง กลุ่มวัยรุ่นอายุใกล้เคียงกับผมห้าถึงหกคนก็เดินมานั่งเล่นบริเวณนั้น ทุกคนใส่เสื้อยืดรัดตัวและกางเกงขาสั้นมากๆ รวมถึงเด็กผู้ชายคนเดียวของกลุ่มด้วย แต่ละคนพูดคุยกันด้วยภาษาหยาบคายอย่างที่ผมไม่เคยใช้ คำผรุสวาทต่างๆ หลุดออกมาทุกครั้งที่ใครสักคนเอ่ยปากพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ เวลาอยู่ที่โรงเรียนผมก็ใช้คำหยาบกับเพื่อนบ้าง แต่อย่างมากที่สุดก็คือ กู มึง หรือถ้าไม่พอใจอะไรขึ้นมาจริงๆ ผมจะด่าพวกมันว่า “ไอ้ชั่ว” “ไอ้บ้า” หรือ “เลว” แค่นั้น คำว่า “ไอ้หมา” หรือ “ไอ้เวร” มันก็รุนแรงไปสำหรับผมแล้ว ยกเว้นก็แต่คำว่า “ไอ้เชี่ย” ที่ผมจะใช้สบถกับตัวเองบ้างเป็นบางคราว ในปีนั้นผมยังเรียกอวัยวะเพศชายด้วยคำ จ.จาน ส่วนคำ ค.ควาย ที่เพื่อนๆ บางคนใช้อยู่มันยังหยาบเกินไปสำหรับผม

ผมจำไม่ได้ว่าเสียงเพลงดังขึ้นจากที่ไหน น่าจะเป็นโทรศัพท์มือถือของใครสักคน แล้วเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงอีกคนในกลุ่มนั้นก็ลุกขึ้นมากอดกันเต้นรำ ในมือของเด็กผู้ชายถือบุหรี่หนึ่งมวนที่ผลัดกันดูดกับเด็กหญิง

เด็กทั้งคู่ จากที่จับมือ ยืนห่างกันก็เริ่มกอดกันแน่นขึ้น ทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะให้กันดูมีความสุข พวกเขาดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรนักจนผมรู้สึกอิจฉา สักเด็กผู้หญิงก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงดังว่า

“ไอ้เปี๊ยก ควยมึงแข็งหรอ” ผมได้ยินรู้สึกอายแทนพวกเขา แต่ดูเหมือนว่าผู้ใหญ่หลายๆ คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นจะไม่มีใครสนใจเด็กกลุ่มนี้ ผมคิดว่าชื่อของเด็กผู้ชายน่าจะมีต้นกำเนิดมาจากส่วนสูงของเขาที่พอๆ กับเด็กผู้หญิง และผมคิดว่าเขาน่าจะอายุไม่เกิน 15 ปีเท่านั้น

“เงี่ยนว่ะ มาให้กูเยสทีดิ๊ อีนุ่น” เด็กผู้ชายพูดตอบแล้วบดเป้าตัวเองเข้ากับฝ่ายหญิง ผมรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง แต่เด็กหญิงได้แต่หัวเราะแล้วผลักเพื่อนออกไป เธอก้มมองที่เป้าของเด็กชายแล้วตะโกนขึ้นอีก

“ไอ้เหี้ยเปี๊ยก ควยมึงแข็งจริงๆ ด้วย” แล้วเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ในกลุ่มก็มองไปที่เป้าของเด็กคนนั้นแล้วหัวเราะหรือเอ่ยสำทับ ผมเห็นเป้ากางเกงตัวเล็กฟิตเปรี๊ยะของเด็กชายอวบอูมจนเป็นลำก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ทั้งๆ ที่รู้สึกอาย แต่ผมก็มองไม่ละสายตา เด็กหญิงอีกคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยขึ้นบ้าง

“พวกมึงไปเยสกันริมรั้วโน่นเลย” แต่ทั้งสองคนยังยืนอยู่ตรงนั้น จากนั้นเด็กหญิงอีกคนก็พูดขึ้น

“เมื่อวานฝรั่งเอาตูดมึงหรอ” ผมชะงัก คอยฟังต่อ เปี๊ยกยิ้มให้เพื่อนแล้วพยักเพยิด

“เจ็บดิวะ” เด็กผู้หญิงอีกคนเอ่ยถาม เปี๊ยกเอ่ยตอบ

“มึงลองดูดิ มันส์ดีนะโว้ย” ผมไม่แน่ใจว่าเปี๊ยกพูดจริงหรือเปล่า คำว่า “ฝรั่งเอาตูด” มันหมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ หรือ แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็คุยกันถึงเรื่องอื่นๆ และเบาเสียงลงจนผมไม่รู้อีกแล้วว่าคุยอะไรกัน นานๆ ทีจึงมีเสียงหัวเราะหรือโวยวายของสมาชิกในกลุ่มดังขึ้นมาบ้าง

ผมนั่งดูรถและผู้คนที่ผ่านไปมาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเกือบเที่ยงคืนจึงเริ่มเบื่อ ผมเดินข้ามถนนไปที่หน้าโรบินสันและนั่งเล่นที่ชั้นบนๆ ของบันไดหน้าห้าง ถึงเวลานี้ผมยังไม่รู้ว่าจะอยู่ตรงนี้อีกนานแค่ไหน หรือจะทำอย่างไรต่อไป

มีเด็กวัยรุ่นแต่งตัวดีคนหนึ่งเดินผ่านไปมาและมองหน้าผมสองสามครั้ง และหลังจากที่เหมือนว่าจะตัดสินใจได้แล้วก็เดินเข้ามาถามเวลาผม ผมตอบเขาไปอย่างงงๆ เพราะที่ข้อมือเขาก็ใส่นาฬิกาอยู่เหมือนกัน หลังจากเขาเดินจากไปพักหนึ่ง ก็เดินกลับมาอีกครั้งแล้วขึ้นมานั่งลงข้างๆ ผม แต่ตาคอยชะโงกมองออกไปทางสี่แยก ผมเหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมือเขาก็เห็นว่ามันเดินตรงดีแล้วจึงได้แต่สงสัยจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

เมื่อเขาหันกลับมาหาผมอีกที เขาก็พูดขึ้นว่า

“มาเที่ยวหรอครับ” เขาเป็นเด็กวัยรุ่นหน้าตาดี ผิวคล้ำ คงจะโตกว่าผมไม่เกินสองหรือสามปี รูปร่างสมส่วนกับเสื้อผ้าสวยๆ ทำให้เขาดูดีทีเดียว

“เอ่อ... ครับ” ผมตอบคำถามเขาอย่างงงๆ ผมคงบอกเขาว่า ผมหนีออกจากบ้านครับ ไม่ได้ใช่ไหม เด็กคนนั้นมองหน้าผมอย่างใช้ความคิดแล้วเอ่ยถามอีก

“มาเที่ยวอะไรหรอครับ” ครั้งนี้ผมเริ่มงงจริงๆ แล้ว

“ก็... นั่งเล่นอะครับ” ผมตอบไป แล้วเห็นเขาอมยิ้ม

“นัดเพื่อนไว้หรอ” เขาถาม

“อ่อ... เปล่าครับ... นั่งเล่นไปเรื่อยๆ” เขามองผมหัวจรดเท้า

“เคยมาแถวนี้รึเปล่า ไม่คุ้นหน้า”

“อืม... เคยผ่าน” ผมตอบ ยังไม่แน่ใจว่าเขาต้องการอะไร แล้วเราทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา

“ก้อง!” เมื่อผมและเด็กคนนั้นมองตามเสียงไปที่ทางเดินเท้าเบื้องล่าง ผมก็เห็นเด็กชายขาสั้นที่เต้นรำกับเพื่อนหญิงคนเมื่อครู่ เด็กที่นั่งคุยกับผมลุกขึ้นเดินลงไปหาเด็กคนนั้น ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ผมเห็นทั้งคู่คุยกันสักพัก เด็กหนุ่มขาสั้นมองขึ้นมาที่ผมแล้วยิ้มๆ จากนั้นทั้งคู่ จับมือกัน แล้วพากันเดินจากไป

หนทาง

ผมเริ่มรู้สึกหิว ก่อนออกจากบ้านผมยังไม่ได้กินข้าว ในกระเป๋าสตางค์ผมมีแบงค์ยี่สิบอยู่แค่ใบเดียวและผมใช้มันจ่ายค่ารถประจำทางไปส่วนหนึ่งแล้ว และผมไม่มีบัตรเอทีเอ็ม

ผมลุกขึ้นและเดินเตร่ไปตามถนนสีลม หยิบเศษเงินติดตัวสิบกว่าบาทออกมาซื้อลูกชิ้นปิ้งกินประทังความหิว ผมจำไม่ได้ว่าวันนั้นเป็นวันธรรมดาหรือเป็นวันหยุดแต่ผู้คนเยอะแยะมากมาย แม้จะไม่เคยมาเที่ยว แต่ก็เคยได้ยินกิตติศัพท์ของสถานที่แห่งนี้มาไม่น้อย ผมเดินเข้าไปในซอยซอยหนึ่งที่มีแสงไฟสวยงาม ร้านต่างๆ เปิดเพลงในจังหวะมันส์ๆ แข่งกันเสียงดัง มีพนักงานชายยืนอยู่หน้าร้านคอยเชื้อเชิญคนที่เดินผ่านไปมาให้เข้าไปเที่ยวข้างใน ทุกคนที่ผมเดินผ่านต่างมองผมแต่ไม่มีใครเชิญผมเลย

ผมพยายามมองเข้าไปในแต่ละร้านที่ต่างก็เปิดประตูไว้ หวังว่าจะเห็นคนแก้ผ้าหรือร่วมรักกันอย่างที่เคยได้ยินมา ผมเห็นเวทีกลางร้าน เห็นเสาสเตนเลส และเห็นนักแสดงหญิงชายอยู่บนนั้น แต่ทุกคนใส่เสื้อผ้าดีเป็นปกติจึงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

กว่าจะเดินจนสุดซอย ท้องผมก็ร้องอย่างหนัก ลูกชิ้นสองไม้มันหายไปไหนหมดแล้ว ด้วยความหิวสาหัส สมองผมจึงวิ่งวุ่นหาทาง ทำอย่างไรจึงจะได้กิน ผมปลดนาฬิกาออกจากข้อมือด้วยว่าเป็นสิ่งมีค่าสิ่งเดียวที่ผมนึกได้ เนื่องจากผมพูดภาษาอังกฤษพอได้ และนาฬิกาเรือนนี้ก็เป็นของฝากจากสวิสฯ ที่คนไทยคงไม่รู้จัก ผมจึงมองหาฝรั่งที่ดูมีอายุสักหน่อยเพื่อจะเสนอขายนาฬิกาให้ ผมเดินไปตามถนนสีลม ผ่านลูกค้าเป้าหมายไปหลายคน แต่ก็ยังไม่กล้าจะเอ่ยปาก สุดท้ายผมเห็นลุงฝรั่งท่าทางใจดีคนหนึ่งจึงรวบรวมความกล้าและยื่นนาฬิกาให้กับเขา

“Are you interested in this watch, sir? Only 2000 baht” ผมไม่รู้หรอกว่ามันราคาเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าสองพันน่าจะถูกสุดๆ แล้ว ผมจำไม่ได้ว่าฝรั่งคนนั้นสูงเท่าไร แต่ผมในตอนนั้นน่าจะสูงประมาณ 170 ซม. ได้ แต่ภาพที่เหลืออยู่ในความทรงจำในปัจจุบันนี้นั้น ผมตัวเท่ามด แหงนคอตั้งมองหน้าฝรั่งตัวเท่าช้าง

ลุงฝรั่งจับไหล่ผมทั้งสองข้างแล้วยิ้มอย่างใจดี แล้วส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนดันผมไปทางด้านข้างให้พ้นทาง ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แค่นั้นก็มากพอแล้วสำหรับผม ผมรู้สึกด้อยค่าและอับอาย ตัวเล็กจ้อยลงเรื่อยๆ จนเหลือเพียงฝุ่นผงละมัง

ผมคงยืนงงอยู่ตรงนั้นพักหนึ่งจนได้ยินหนุ่มเจ้าของร้านไฟแช็กข้างทางคุยกับใครสักคนว่า

“วันนี้มีเด็กใหม่ว่ะ”

เมื่อผมหันไปมองหน้าเขา เขากำลังมองผมอยู่ ดวงตามีแววเย้ยหยันอยู่ในที ในตอนนี้เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาคงจะไม่ได้พูดถึงผมหรอก แต่ในเวลานั้น ขณะที่อยู่ผิดที่ผิดทาง ผมรู้สึกว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาและเป็นหัวข้อสนทนาของทุกคนรอบๆ ตัว ผมผูกนาฬิกาไว้อย่างเดิมแล้วรีบเดินออกจากถนนสีลมและข้ามฝั่งกลับไปหน้าสวนลุมฯ จากนั้นออกเดิน เดิน และเดิน เพราะผมไม่มีเงินติดตัวแล้ว

ผมเคยไปเดินทางไกลที่เขาใหญ่สมัยเรียนลูกเสือชั้นม.3 และผมชอบมาก และด้วยว่าผมไม่เคยอยู่นอกบ้านในเวลานี้มาก่อนผมจึงรู้สึกสนุกเล็กๆ ที่จะเดินไปตามถนนทั้งที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ผมจำได้ว่าผมเดินไปถึง MBK จากนั้นเดินต่อไปถึงหน้าโรงเรียนของผมที่อยู่ไกลออกไป เมื่อเดินไปถึงถนนสายเล็กด้านหลังโรงเรียนผมก็เห็นสาวประเภทสองคนหนึ่งยืนโก้งโค้งเลิกกระโปรงขึ้นมาจนเห็นเนื้อบั้นท้ายและมีหนุ่มใช้แรงงานอายุรุ่นสิบปลายๆ ถึงยี่สิบต้นๆ ยืนประกบอยู่ทางด้านหลัง ทั้งคู่ต่างผละออกจากกันเมื่อผมเดินผ่านไปอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ผมไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร แต่สาวคนนั้นคงจำผมได้ เพราะเขาพูดขึ้นมาว่า

“เด็กโรงเรียนนี้นี่”

แม้เมื่อผมหันกลับไปมอง ผมก็ยังจำหน้าหล่อนไม่ได้และผมยังคงนึกไม่ออกจนทุกวันนี้

หลังจากนั้นผมเดินกลับไปที่สวนลุมฯ อีก

ท้องฟ้าเริ่มสว่างแล้วและสวนเปิดอีกครั้ง มีคนเข้าไปออกกำลังกายหลายคนโดยเฉพาะผู้สูงอายุ ผมเห็นก๊อกน้ำดื่มจึงรีบตรงไปกดน้ำกินด้วยความกระหาย จากนั้นเมื่อเห็นโต๊ะม้าหินว่างอยู่ชุดหนึ่งผมจึงไปนั่งฟุบในลักษณะคว่ำหน้าและหลับไป

ผมน่าจะหลับไปประมาณสามชั่วโมงได้ แดดเริ่มส่องร้อนและแขนผมชาทั้งสองข้าง แต่ที่ทำให้ผมตื่นจริงๆ เพราะเสียงอากง อาม่าที่มานั่งคุยกันที่โต๊ะตัวนั้นด้วยเสียงดังโฉ่งฉ่าง ไม่ได้มีความเกรงใจกันเลย ผมลุกหนีและไปล้างหน้าล้างตา หลังจากนั้นก็ออกมาเดินเล่นชมสวนยามสายๆ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลย แต่ท้องผมก็ไม่ได้โวยวายอะไรนัก แค่คอยประท้วงอยู่อย่างเงียบๆ

ขณะกำลังเดินอยู่ที่ถนนทางเดิน ใกล้ๆ กับกลุ่มไทเก๊ก ผมก็ได้ยินเสียงหนึ่งเอ่ยทักทายผม

“หวัดดีครับน้อง มาออกกำลังเหรอ”

ผู้พูดเป็นชายวัยกลางๆ ผมไม่แน่ใจว่าเขาอายุเท่าไหร่ ตาเขสองข้างทำให้ผมลังเลอยู่พักหนึ่งว่าจะมองตาข้างไหนของเขาดี ด้วยอะไรไม่รู้ แต่ผมรู้สึกดีใจและอุ่นใจที่มีคนเอ่ยทักผม ผมหยุดเดินและเอ่ยตอบ

“มาเดินเล่นครับ พี่ล่ะ”

“นั่งก่อนครับ นั่งก่อน” ชายคนนั้นนั่งอยู่ที่ม้านั่ง เมื่อเห็นผมหยุดคุย เขาก็ขยับที่ให้ผมนั่งลงข้างเขา

“แต่งตัวหล่อเชียว เป็นคนที่ไหนครับนี่” เขาถามผม

“คนกรุงเทพฯ ครับ” ผมค่อนข้างงง เพราะไม่เคยมีใครถามผมแบบนี้ “พี่ล่ะครับ”

“เป็นคนน่าน เข้ามาหางานทำเนี่ย ไม่มีงานเลย” จากนั้นเขาชวนผมคุยสัพเพเหระหลายๆ เรื่อง ถามผมว่าเรียนที่ไหน บ้านอยู่แถวไหน พ่อแม่ทำอะไร ผมตอบเขาจริงบ้าง เท็จบ้างเพราะไม่อยากให้เขารู้จักผม แต่ก็ยังคุยกับเขาเพราะรู้สึกดีที่มีคนคุยด้วยหลังจากคืนที่ยาวนานและเหนื่อยล้า แล้วเขาก็บอกว่า

“พูดกันตรงๆ เลยนะ พี่น่ะ ชอบน้อง อัธยาศัยดี พี่รู้สึกถูกชะตา แต่พี่ไม่ได้กินข้าวมาสองวันแล้ว น้องพอมีเงินให้พี่ยืมไหม” ผมรู้สึกเห็นใจเขา ถ้าผมมีเงินบ้างก็คงจะให้ แต่ผมมีเศษเงินติดตัวไม่ถึงห้าบาทเท่านั้น ผมควักมันออกมา

“ผมมีเท่านี้เองครับ” เขามองที่มือ แล้วมองหน้าผม ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วเปิดให้เขาดู “ผมไม่มีตังค์เหมือนกัน ผมก็ไม่ได้กินอะไรทั้งคืนเลย” ชายคนนั้นมองหน้าแล้วยิ้มให้ผม

“ไม่เป็นไรน้อง มีแค่นี้ก็เก็บไว้เถอะ” ผมอ้อยอิ่งอยู่พักก่อนเก็บเงินเข้ากระเป๋าเช่นเดิม ผมเห็นเขาเริ่มสอดส่ายสายตาไปรอบๆ จึงรู้ว่าบทสนทนาของเราคงจะจบแค่นั้นแล้ว

“งั้นผมไปก่อนนะครับ” ผมรีบตัดบทจากมา เขายิ้มให้ผมอีก

“ครับ โชคดีนะ ถ้าเจอกันก็ทักได้นะ” เขาเอ่ยตอบ

ผมเดินไปจนเจอห้องสมุดเด็ก ผมกำลังเหงื่อโทรมเพราะอากาศร้อนและแดดที่แรงจัดจึงรีบเข้าไปเอาไอเย็นจากแอร์ ในห้องสมุด มีเด็กอีกคนรุ่นใกล้ๆ กับผมกำลังนอนอ่านหนังสืออ่านเล่นอยู่ ผมหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาอ่าน แต่ผมคงจะไม่ได้อ่านจริงๆ หรอก เพราะผมจำไม่ได้เลยว่าคือหนังสืออะไร ผมคงคิดแค่ว่าทำอย่างไรผมถึงจะอิ่ม

ผมจำไม่ได้แล้วว่าเวลาผ่านไปเร็วหรือช้าแค่ไหน แต่ในที่สุดฟ้าก็มืดอีกครั้ง และผมเดินออกมาจากสวน ผมมานั่งที่อนุสาวรีย์เช่นเดิม ท้องร้องดังลั่น ข้างในท้องมีแต่น้ำที่ผมดื่มประทังหิวมาตลอดทั้งวัน ผมไม่รู้ว่าที่บ้านกำลังตามหาผมอยู่รึเปล่า ผมไม่ได้สนใจ

ครั้งแรกของผม

ผมนั่งอยู่ที่พระบรมราชานุสาวรีย์นั้นหลายชั่วโมง ทุกสิ่งทุกอย่างในละแวกนั้นคือสิ่งแปลกใหม่สำหรับผมเมื่อคืนที่ผ่านมา แต่หลังจากเวลาที่ผ่านมาอีกหนึ่งวัน ผมพอจะปะติดปะต่อสิ่งต่างๆ ได้ และรู้ว่าอะไรคืออะไร ผมคิดว่าถ้าเจอเปี๊ยกกับกลุ่มเพื่อนของเขาในคืนนี้ ผมก็จะเข้าไปคุยด้วย แต่พวกนั้นก็ไม่มาสักที ขณะที่รออยู่ก็มีชายวัยทำงานคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างๆ กลิ่นน้ำหอมของเขาฟุ้งจมูกผม เขาเอ่ยถาม

“มาเที่ยวเหรอครับ” ผมใจเต้นตูมตามและหันไปมองหน้าเขา ชายหนุ่มน่าจะอยู่ในวัยยี่สิบกว่าๆ เท่านั้น

“เปล่าครับ” ผมตอบ

“รอเพื่อนอยู่รึเปล่า” เขาถามอีก

“เปล่าครับ”

“แล้วมานั่งคนเดียวเนี่ยเหรอ” เขาถาม ผมพยักหน้ารับ “ไปเที่ยวกับพี่ไหม” เขาถามต่อ

“เที่ยวไหนครับ”

“ก็เราอยากไปไหนล่ะ” ผมคิดอยู่สักพัก อันที่จริงแล้วผมไม่ได้อยากไปเที่ยวที่ไหนสักเท่าไร ผมนึกถึงคำว่า “พัฒน์พงษ์” ขึ้นมาแว่บหนึ่ง แต่ความหิวทำให้ผมคิดอะไรไม่ชัดเจนนัก ผมได้ยินตัวเองพูดออกไปว่า

“ผมหิวข้าว” ชายคนนั้นยิ้มให้ผม

“ไปสิ เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าว” แล้วเขาก็ลุกยืนขึ้น แต่ผมยังนั่งงงอยู่อย่างนั้น เขาหันมามองหน้าผมอีก แล้วพยักหน้าเรียก “ไปเร็ว”

.

-------------------------------------
ชายคนนั้นพาผมไปหยุดที่รถเข็นขายบะหมี่ข้างทางและถามว่าผมกินได้หรือเปล่า ถ้าจะให้ตอบตามตรงเกิดมาผมไม่เคยนั่งกินข้าวริมถนนเลย แต่ผมพยักหน้ารับและเราเลือกนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่ง ผมพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่นึกถึงพื้นฟุตบาทสกปรกใต้เท้าของเรา และพยายามที่จะไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปมา เมื่อเด็กยกบะหมี่มาให้ ผมพยายามกินอย่างช้าๆ และไม่แสดงท่าทีว่าผมหิวมากแค่ไหน แต่สองมือที่จับตะเกียบสั่นเทาจนผมต้องใช้ช้อนตักเส้นบะหมี่เข้าปาก

ผมตักบะหมี่เข้าปากไปหลายคำถึงเพิ่งรู้ว่า ชายคนที่มากับผมยังไม่ได้ลงมือกินบะหมี่ของตัวเองเลย เมื่อผมเงยหน้าขึ้น เขาก็กำลังจับจ้องกิริยาผมอยู่ก่อนแล้ว ผมพักดูดน้ำขณะที่บะหมี่ในชามเกือบจะหมดแล้ว

“หิวมากเลยใช่มั้ย” เขาถาม ผมไม่ตอบ แต่กินบะหมี่ที่เหลือต่อไป พยายามกินให้ช้ามากกว่าเดิม

“เอาอีกมั้ย” ชายคนนั้นถามเมื่อผมกินหมดชามแล้ว ผมยังไม่หายหิวเลย แต่ผมก็ส่ายหน้า

“ไม่เป็นไรครับ” แต่เขาก็สั่งบะหมี่ให้ผมอีกหนึ่งชามแล้ว

.

หมดชามที่สองผมรู้สึกค่อยยังชั่วขึ้น เขาจ่ายเงินค่าข้าวให้ผมและพาผมลุกเดินมา ผมเดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย เขาพาผมข้ามฟากและเดินลัดเลาะไปตามกำแพงสวนลุมฯ จนถึงบริเวณที่ไฟถนนค่อนข้างมืด และเขายังเดินต่อไปอีก เมื่อคืนที่ผ่านมาผมไม่ได้นอนทั้งคืนและเพิ่งหลับไปเมื่อตอนเช้าด้วยเวลาไม่กี่ชั่วโมง ตอนนี้เมื่อท้องเริ่มอิ่ม ความง่วงก็เข้ามาครอบคลุม ผมพยายามไม่คิดถึงเตียงของผมที่บ้าน แล้วนึกถึงเก้าอี้สะอาดๆ ที่พอจะล้มตัวลงนอนได้แทน เวลาตอนนั้นเกือบสี่ทุ่มแล้ว

ชายคนนั้นหยุดที่หลังป้ายรถเมล์แห่งหนึ่งริมรั้วกำแพง ผมต้องเขม้นสายตาดูพื้นรอบๆ ตัวที่เรายืนอยู่ว่าสะอาดหรือเปล่า ที่สำคัญคือผมกลัวแมลงสาบ

ขณะที่ผมกำลังสำรวจพื้น ชายคนนั้นก็เข้ามาโอบผมไว้ในอ้อมกอด ผมไม่ได้ตั้งตัวจึงรู้สึกตกใจและผลักเขาออก เขามองหน้าผมอย่างงงๆ แต่ยกนิ้วชี้ขึ้นจุ๊ปาก

“ตกใจหรอ” เขาถาม ผมตกใจจริงๆ แต่เวลาแค่ไม่กี่วินาทีก็พอที่จะทำให้ผมเข้าใจแล้วว่า บะหมี่ที่ผมเพิ่งกินเข้าไปคงไม่ใช่ของฟรีแน่ๆ ผมไม่ตอบเขา รู้สึกใจเต้นตูมตาม เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีก

“ขอพี่กอดได้ไหม” เขาถามด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ ผมพยักหน้า และเขารวบผมเข้าไปกอดอีกครั้ง จากนั้นเขาหอมแก้มผม

เกิดมาผมเพิ่งเคยถูกกอดและหอมแก้มในลักษณะนี้ ผมไม่เคยมีเซ็กส์กับผู้ชายมาก่อน แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดไม่ให้อวัยวะของผมตื่นตัวอย่างรวดเร็วขึ้นในกางเกงยีนส์
ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยจึงยกสองแขนโอบกอดเขาตอบ เขาระดมหอมไซร้ผมไปทั่ว จากนั้นจับมือผมไปสัมผัสที่เป้ากางเกงสแล็คของเขา ผมรู้สึกได้ว่ามันแข็งตุงมาก แต่ผมกล้าแค่จับมันไว้เบาๆ เพราะไม่เคยจับอวัยวะเพศของผู้ชายคนอื่นมาก่อน เขาเอามือมากุมที่อวัยวะของผมบ้าง แล้วกำขยำ ผมรู้สึกเสียวสบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกจนร้องครางออกไป จากนั้นไม่นานเมื่อรู้ตัวอีกที อวัยวะเพศที่แข็งจนแทบระเบิดของผมก็ออกมาจากกางเกงยีนส์และเข้าไปอยู่ในปากของเขาแล้ว

บริเวณนั้นค่อนข้างมืดมาก แต่ผมก็พยายามมองสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้าด้วยใจเต้นรัว อวัยวะเพศของผมเข้าไปอยู่ในปากคนอื่นเป็นครั้งแรกและผมรู้สึกเสียวที่ส่วนปลายมากๆ เมื่อเขาเอาลิ้นสากๆ วนไปมา ผมรู้สึกได้ว่าน้ำหล่อลื่นไหลทะลักเข้าปากของเขาอย่างต่อเนื่องและเขาก็ดูดเลียกินมันจนหมด

เขาลุกขึ้นยืนแล้วกอดผมไว้

“ใหญ่ใช้ได้นะเรา น้ำเงี่ยนเยอะด้วย เงี่ยนมากเลยหรอ” ผมหลบตาเขาด้วยความเขินอาย “เอาน้ำออกครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” เขาถามอีก

“จำไม่ได้” ผมตอบ

“อายุเท่าไหร่แล้ว” เขาถาม

“16” ผมตอบอีก จากนั้นเขาปลดกระดุมกางเกงแล้วควักอวัยวะเพศออกมา ผมไม่เคยเห็นอวัยวะของผู้ชายคนอื่นมาก่อนโดยเฉพาะของผู้ใหญ่จึงมองด้วยความตื่นเต้น มันดูใหญ่และยาวกว่าของผมอีก และขนก็ดกมากด้วย

เมื่อเขาพูดว่า “จับสิ” ผมก็เอื้อมมือไปจับด้วยใจเต้นตูมตาม

“ดูดให้หน่อยได้ไหม” เขาถาม แต่ผมส่ายหน้า “ดูดให้หน่อยสิ เดี๋ยวพี่ให้สามร้อยเลย”
ตั้งแต่กินข้าวอิ่มแล้วผมก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องเงินเลย และในเวลานี้เมื่อท้องอิ่ม เงินก็ดูไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกแล้ว ผมยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป และจะเอาเงินจากที่ไหนมาใช้ แต่ผมรู้สึกผิดถ้าจะรับเงินจำนวนนั้นมาโดยแลกกับสิ่งที่ผมต้องทำ ผมจึงได้แต่ส่ายหน้า

“ไม่เป็นไร งั้นพี่ขอดูดหน่อยนะ” ในตอนนั้นอวัยวะของผมยังแข็งโด่ กระดกหงึกหงักอยู่ตลอด ผมพยักหน้าอย่างไม่ลังเล ชายคนนั้นหัวเราะแล้วจูบที่หน้าผากผม จากนั้นนั่งลงแล้วเอาอวัยวะของผมเข้าปากอีกครั้ง

บริเวณหัวเหน่าของผมมีขนขึ้นเพียงไม่มากจึงเห็นว่าริมฝีปากของเขาอยู่ชิดกับหน้าท้องของผมและหัวอวัยวะเพศของผมก็รู้สึกได้เมื่อมันวิ่งเข้าชนผนังลำคอของเขา

เขาใช้เวลาไม่นานเลยในการรีดน้ำเด็กหนุ่มอย่างผมออกมาจากถุงอัณฑะ และนั่นคือครั้งแรกที่ผมมีออรัลเซ็กส์ และผมรู้สึกว่ามันเสียวมากๆ ท่อนเนื้อแข็งเกร็งของผมกระตุกฉีดน้ำกามออกมามากมายเหมือนจะไม่ยอมหยุด แต่เขาก็กลืนกินมันทุกหยด แม้แต่เมื่อร่างผมสงบลงแล้ว เขาก็ยังเอาลิ้นมาละเลงที่หัวบวมเป่ง ผมเสียววาบจนตัวกระตุกอีกครั้งแล้วรีบผลักเขาออกไป

ชายคนนั้นลุกขึ้นยืน ส่วนปลายอวัยวะเยิ้มไปด้วยน้ำหล่อลื่น เขากอดผมไว้อีกและหอมแก้ม เขาขอให้ผมดูดให้ แต่ผมไม่ยอม สุดท้ายจึงขอให้ผมชักให้เขาจนเสร็จ ผมยอมรับว่าตื่นเต้นมากเพราะเป็นครั้งแรกที่สำเร็จความใคร่ให้ผู้ชายคนอื่นและได้สัมผัสมันกระตุกอยู่ในมือผมขณะพุ่งน้ำขาวขุ่นเป็นสายออกไปข้างหน้า จากนั้นเราแต่งตัว เขาขอเบอร์ผม แต่ผมไม่มีให้ แล้วเขาก็ลากลับไป

เมื่อเขาหันหลังให้ ผมยังอยากจะถามเขาว่า ขอผมไปนอนที่บ้านพี่ได้ไหม แต่ก็ปากหนักขึ้นมาเสียอย่างนั้น แล้วเซ็กส์ครั้งแรกในชีวิตวัยรุ่นของผมก็เดินจากไปกับชายหนุ่มที่ผมไม่รู้จักชื่อ

สมัครงาน

ผมเดินย้อนกลับไปตามทางเดิมจนถึงอนุสาวรีย์อีกครั้ง ตอนนั้นเกือบเที่ยงคืนแล้ว และผมเห็นเปี๊ยกและเพื่อนๆ ของเขาอยู่ที่นั่นด้วย คืนนี้นอกจากเปี๊ยกแล้วยังมีเด็กผู้ชายอีกสองคน ผมเดินขึ้นไปนั่งที่สูงกว่าแล้วมองพวกเขา ผมรู้สึกอิจฉาเล็กๆ ที่พวกเขาดูมีอิสระ ผมคิดว่าเด็กพวกนี้คงไม่ได้เรียนหนังสือ เขาคงเป็นเด็กที่หนีออกจากบ้านเหมือนกับผม เปี๊ยกมือคีบบุหรี่ปากพ่นควันปุ๋ยๆ มองมาทางผมบ้างสองสามครั้ง เมื่อเขามองมาอีกทีผมตัดสินใจยิ้มให้เขา สักพักเปี๊ยกก็เดินขึ้นมาหาผม

“เมื่อวานก็มานี่” เปี๊ยกเอ่ยทัก ผมพยักหน้ารับ เขานั่งลงข้างๆ ผม ยกบุหรี่ในมือขึ้นอัดลึกๆ หนึ่งทีก่อนยื่นมันให้ผมพร้อมพ่นควันออกปากออกจมูก ผมมองบุหรี่ในมือของเขาก่อนรับมันมาอย่างเต็มใจ เปี๊ยกหันมามองเสื้อผ้าของผมแล้วเอ่ยถามอีก

“ชุดเดิมรึเปล่านะ” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วยกบุหรี่ขึ้นสูบ ผมไม่เคยสูบบุหรี่มาก่อนแต่จากที่เคยเห็นในหนังคาดว่าผมคงจะต้องไอออกมาแน่ๆ แต่เมื่อสูดเข้าไปจริงๆ แล้วก็ไม่เห็นว่าจะรู้สึกอะไรเลย ผมพ่นควันออกมาทางปาก เปี๊ยกมองผมอยู่ตลอดก่อนเอ่ยถามต่อ “แล้วมานั่งทำไรอะ”

“อืม... ไม่รู้จะไปไหน” ผมตอบพลางยื่นบุหรี่คืนให้เขา

“ไม่มีบ้านหรอ” เปี๊ยกถาม ผมคิดอยู่สักพักแล้วพยักหน้ารับเป็นครั้งที่สาม

“อืม”

“แล้วเมื่อคืนนอนที่ไหน”

“ไม่ได้นอน เมื่อเช้าเข้าไปนอนในสวน” ผมตอบ เพื่อนๆ ของเปี๊ยกมองขึ้นมาเป็นระยะ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งส่งเสียงถามมา

“ผัวมึงหรอไอ้เปี๊ยก”

“ควยเหอะ” เปี๊ยกตอบไป แล้วหันกลับมาถามผมต่อ

“หนีออกจากบ้านหรอ” ผมนิ่งเงียบสักพัก ก่อนถามกลับ

“พวกนายอยู่ที่ไหนกัน”

“คลองเตย”

“อยู่ด้วยกันหมดหรอ” ผมถามอีก

“เปล่า” ผมลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนตัดสินใจถาม

“เราไปอยู่ด้วยได้รึเปล่า” เปี๊ยกมองหน้าผมแล้วแค่นหัวเราะ จากนั้นเขามองผมหัวจรดเท้าอีกครั้งแล้วถาม

“นายไปเอาเสื้อผ้ามาจากไหน”

“ข.. ของเราเอง” ผมตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจ รู้สึกถึงนาฬิกาที่ผูกอยู่ที่ข้อมือแล้วนึกเสียใจที่ไม่ได้ถอดมันเก็บไว้ เปี๊ยกมองเห็นมันพอดี

“นาฬิกาสวยนี่หว่า ของแท้รึเปล่า!” เขาดึงข้อมือผมไปดู “โคตรสวยอะ ทองแท้รึเปล่า” ผมไม่ตอบแต่ดึงมือกลับมานั่งกอดอก บังสายตาของเปี๊ยกที่จองมองมันอยู่ ผมหลบหน้าเขา เปี๊ยกยกบุหรี่ขึ้นดูดอีกครั้งหนึ่งก่อนจะถามผม

“นายชื่ออะไร” เปี๊ยกถาม ผมลังเล ไม่อยากบอกชื่อจริง สมองจึงหมุนติ้ว ชื่อแรกที่ผมนึกได้คือชื่อของนักฟุตบอลคนโปรดของผม

“อิ๊กเกอร์...”

“อะไรนะ” เปี๊ยกถามซ้ำ

“อิ๊ก เราชื่ออิ๊ก” ผมตอบ

“มีเงินรึเปล่า”

“หึ” ผมส่ายหน้า เปี๊ยกตะโกนถามไปทางกลุ่มของเขา

“ตาล แม่มาป่าววะ วันนี้” เด็กหญิงคนหนึ่งหันมาตอบ

“ไม่มา ไปหาไอ้น้อยมั้ง มีไร” เปี๊ยกไม่ตอบตาล แต่หันมาหาผม

“อยากหาตังค์ใช้ปะ”

“อื้อ” ผมพยักหน้า

“ไปกับแขกนะ เดี๋ยวหาให้” เปี๊ยกบอก อันที่จริงผมน่าจะรู้อยู่แล้ว แต่ผมไม่ได้คิดเสียมากกว่า ผมคิดว่าเด็กพวกนี้อาจจะเป็นขอทาน หรือขายพวงมาลัย เช็ดกระจกรถ หรืออาจจะเป็นขโมย ผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้หรอก แต่ในเวลานั้นผมคิดว่าผมพร้อมที่จะทำทุกอย่าง แต่พอรู้จากเปี๊ยกว่า ผมกำลังจะได้ทำอะไรจริงๆ กลับใจเต้นจนสั่น

เปี๊ยกคงเห็นผมหน้าซีดจึงเอ่ยถาม

“กลัวหรอ... ไม่ต้องกลัวหรอก มันส์ดี เงินดีด้วย”

“ต้องทำอะไรมั่ง” ผมถามเสียงอ่อย

“ทำตามที่แขกบอกน่ะแหละ ชักว่าว ดูดควย เสียวดี ได้ตังค์ด้วย... รอนี่นะ” เปี๊ยกเดินลงไปคุยกับเพื่อนในกลุ่ม คนอื่นๆ หันมามองผม บางคนมองด้วยความสงสัย บางคนมองเหมือนผมเป็นตัวประหลาด ผมเห็นเปี๊ยกหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทร แล้วเด็กหญิงหน้าตาน่ารักที่เป็นคู่เต้นของเปี๊ยกเมื่อคืนก่อนก็เดินขึ้นมานั่งกับผม

“เธอชื่อไร”

“อิ๊ก” ผมใจเต้นแรงขึ้นมา เพราะรู้สึกเขิน ผมเรียนโรงเรียนชายล้วนดังนั้นจึงแทบไม่มีโอกาสได้คุยกับผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกันเลย

“เราชื่อนุ่น... มีแฟนรึยัง” เจอคำถามตรงๆ ผมยิ่งเขินเข้าไปอีก นุ่นมองหน้าผมแล้วยิ้ม

“เขินหรอ หน้าแดงเลย” เปี๊ยกเดินขึ้นมาแทรก

“อะไรของมึงอีนุ่น นี่เด็กกู อย่ามายุ่ง”

“เขาบอกเมื่อไหร่ว่าเป็นเด็กมึงอะ” นุ่นโต้กลับ

“กูบอกไอ้ก้องไปแล้ว ให้มันไปถามไอ้มาร์ก” เปี๊ยกพูดแล้วชำเลืองมองผม จากนั้นฉุดลากนุ่นเดินห่างออกไปแล้วกระซิบกระซาบกัน เรื่องที่เขาพูดคงไม่เหมาะที่เด็กใหม่อย่างผมจะรับรู้ จากนั้นนุ่นเดินมาหาผมแล้วฉุดมือผมลุกขึ้น ผมพอมองออกแต่แรกว่าเสื้อผ้าที่นุ่นและเพื่อนๆ ของเธอใส่เป็นเสื้อผ้าไม่มีราคา เว้นก็แต่เด็กชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่ชื่อนพ กับก้องที่ผมเจอเมื่อวานที่แต่งตัวค่อนข้างดี นุ่นทำสีผมเป็นสีน้ำตาลแดง และใบหน้าของเธอก็ไม่ได้ใสเนียนเหมือนเด็กโรงเรียนสตรีใกล้ๆ โรงเรียนของผม แต่มือเธอที่คว้ามือผมไว้กลับนุ่มนิ่มจนผมใจเต้น ผมอยากเอามันขึ้นมาดม แต่นุ่นกลับพูดกับผมว่า

“ทำไมมือเธอนิ่มจัง ยังกับผู้หญิงแน่ะ” ผมได้แต่เขินและปล่อยให้เด็กหญิงฉุดนำผมไป

.

“จะพามันไปไหน” เปี๊ยกถามขณะเดินตามเรามา

“เรื่องของกู” นุ่นพาผมเดินกลับไปตามทางที่ผมเดินไปกับพี่ชายคนเมื่อครู่ แต่ไม่ได้ไกลมาก จากนั้นนุ่นหยุดแล้วเอามือมาขยำที่เป้าผม

“ขอดูหน่อยดิ” เธอบอก ผมหันไปมองเปี๊ยกโดยอัตโนมัติ แต่สายตาของเปี๊ยกกลับมองมาที่มือของนุ่นที่กุมเป้าผมอยู่ และเขาไม่ได้ว่าอะไร

ยังไม่ทันที่ผมจะว่าอะไร นุ่นก็รูดซิปกางเกงยีนส์ของผมลงแล้วเอามือล้วงเข้าไปลูบอวัยวะที่หลับอยู่ในกางเกงใน มือนิ่มๆ ของนุ่นปลุกให้มันตื่นอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่เพิ่งจะน้ำแตกไปเมื่อไม่ถึงสองชั่วโมงที่ผ่านมา

รถวิ่งผ่านไปมาบ้าง แต่มีรถจอดบังไว้ตลอดทาง และเปี๊ยกเข้ามายืนบังด้วย นุ่นล้วงมือเข้าไปในกางเกงในของผมแล้วควักท่อนเนื้อแข็งโด่ของผมออกมาจากช่องซิปอย่างลำบาก ก่อนหน้านี้ผมเพิ่งโชว์มันเป็นครั้งแรกให้กับคนอื่นดู แต่คนนั้นเป็นผู้ชายเหมือนกับผมจึงไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก แต่เมื่อผู้หญิงรุ่นเดียวกับผมสัมผัสโดนมัน ผมก็ตัวงอ แล้วเมื่อเธอจะเอามันออกมาดูต่อหน้าเด็กผู้ชายอีกคน ผมก็เขินจนทนไม่ไหว ผมเบี่ยงตัวหนีทันตอนที่มันดีดผึงออกมาจากกางเกงยีนส์พอดีแล้วจับมันยัดกลับเข้าไปก่อนรูดซิปปิด นุ่นและเปี๊ยกทันเห็นมันเพียงแว่บเดียว

“ยังจะมาอายอีก ใหญ่ดีนี่นา” นุ่นตอบ เปี๊ยกเดินมาโอบไหล่ผม

“ไม่ต้องอายหรอก ให้เราดูก่อน เดี๋ยวนายจะได้ไม่เขิน” แต่ผมเริ่มกลัวแล้ว “นะๆ” เปี๊ยกพูดอีก พยายามเอามือมาโอบกุมเป้าผมไว้ แต่ผมกุมสองมือบังมันไว้ก่อนแล้ว เปี๊ยกและนุ่นตัวเล็กกว่าผมเล็กน้อย

“ใหญ่ๆ ยังงี้ไม่เห็นต้องอายเลย” นุ่นออกความเห็น เปี๊ยกไม่ว่าไร แต่เอามือล้วงเข้าไปทางเอวกางเกงเพราะผมเอามือกุมเป้าไว้แน่นหนา แล้วมือของเปี๊ยกก็สัมผัสโดนส่วนปลายที่แข็งปั๋งของผมจนได้ ผมสะดุ้งตัวงอ

“ขอเราจับหน่อย... นะ” เปี๊ยกยังหว่านล้อมผมอยู่ “นิดเดียวเอง ผู้ชายเหมือนกัน ไม่เป็นไรหรอก”

“เออ ไม่เห็นเป็นไรเลย ให้เปี๊ยกมันจับไปเหอะ” นุ่นบอกผมอีก มือเปี๊ยกที่สัมผัสที่ส่วนปลายของผมทำให้รู้สึกดี และในที่สุดผมก็ปล่อยมือ ให้นุ่นควักมันออกมาดูอีกครั้ง

“ใหญ่กว่าของมึงอีกเปี๊ยก” นุ่นจับอวัยวะของผมแล้วรูดหนังลงไปจนตึงเพียงหัวเงี่ยง “รูดได้แค่นี้หรอ” เธอถาม ขณะนี้น้ำหล่อลื่นของผมไหลเยิ้มอีกแล้ว ผมพยักหน้าตอบ เปี๊ยกปัดมือนุ่นออกแล้วกำของผมไว้บ้าง

“น้ำเงี่ยนโคตรเยอะเลยว่ะ ดูดิ” เปี๊ยกพูด

“เคยโดนดูดรึเปล่า” นุ่นถามผม ตามองที่อวัยวะที่ตื่นตัวของผมไม่ละสายตา แต่เปี๊ยกรีบยัดของผมเก็บเข้าในกางเกงเหมือนเดิม

“มึงมาดูดควยกูนี่” เปี๊ยกยื่นเป้าไปหานุ่นหลังจากเก็บของผมแล้ว นุ่นเอ่ยตอบ

“กูเบื่อแล้วควยมึงอะ”

“เออ.. พูดดีไปเหอะมึง” ทั้งๆ ที่มือของนุ่นทำให้ผมตื่นเต้นได้มากกว่ามือของเปี๊ยก แต่แทนที่ผมจะอยากจับนมหรืออย่างอื่นของนุ่น ผมกลับรู้สึกอยากเห็นของเปี๊ยกขึ้นมาเฉยๆ

“ขอดูของนายมั่งได้ปะ” ผมบอก เปี๊ยกหันมามองผม แล้วรูดซิปกางเกงยีนส์ตัวเล็กแล้วควักของเขาออกมาต่อหน้าผมและนุ่นอย่างไม่อิดออด เปี๊ยกไม่ได้ใส่ชั้นใน อวัยวะของเขาตื่นครึ่งๆ กลางๆ และหนังหุ้มเปิดร่นหมดแล้ว ผมจับมันรูดขึ้นลงจนกระทั่งแข็งเต็มที่ ผมรู้สึกเงี่ยนอีกแล้ว

เสียงโทรศัพท์ของเปี๊ยกดังขึ้น เขายัดของตัวเองเก็บกลับเข้าไปแล้วรับโทรศัพท์ขึ้น จากนั้นบอกให้ผมเดินตามเขาไป

จุดที่จะไม่ย้อนกลับ?

เปี๊ยกและนุ่นพาผมเดินไปที่ป้ายรถเมล์แห่งหนึ่ง ที่นั่นเราเจอก้องและฝรั่งหนุ่มคนหนึ่ง ผมเดาอายุฝรั่งไม่ถูกแต่เขายังดูหนุ่มมาก น่าจะวัยยี่สิบกว่าๆ หรืออาจจะสามสิบต้นๆ และหน้าตาดี ผมค่อนข้างใจชื้นขึ้นมา เปี๊ยกให้ผมรออยู่ห่างๆ และเขาเดินเข้าไปคุยกับก้องและฝรั่งคนนั้น ผมเห็นเขารับเงินฝรั่งมาส่วนนึงแต่ไม่แน่ใจว่าเท่าไร จากนั้นเขากวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปหา

ผมใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนจะเป็นลม ผมคิดว่าผมรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่แต่จริงๆ แล้วผมไม่รู้เลย หากจะรู้อะไรบ้าง ผมก็คงรู้แต่ว่านั่นคือสิ่งที่ไม่เหมาะสม ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สุดที่ผมจะทำในเวลานั้น

ฝรั่งมองลงมาที่ผมแล้วส่งยิ้มให้ เขาดูน่ารักดีทำให้ผมหายสั่นลงไปได้บ้าง เขาถามผมว่า

“What’s your name, boy?” เสียงก้องรีบบอกผมว่า

“มันถามชื่ออะ”

“Iker” ผมตอบไป

“Mark” ฝรั่งตอบมาแล้วพยักหน้าให้ผมตามเขาไปโดยเขาเดินนำไปก่อน ผมได้ยินเปี๊ยกพูดขึ้นจากทางด้านหลังว่า

“ตามเขาไปดิ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่เดิม โชคดีนะ” แต่ผมยังยืนลังเลอยู่ที่เดิม ก้องมองหน้าผมอย่างงงๆ ส่วนเปี๊ยกพยักพเยิดให้ผมเดินตามฝรั่งไป

“ไปด้วยกันดิ” ผมบอกเปี๊ยก เปี๊ยกหันไปมองหน้าก้องแว่บหนึ่งก่อนจะยอมเดินมากับผมในที่สุด

.

----------------------------

เปี๊ยกและก้องส่งผมที่ด้านหน้าโรงแรมและปล่อยให้ผมเดินตามมาร์กเข้ามาคนเดียว โรงแรมที่มาร์กอยู่เป็นโรงแรมขนาดเล็กและดูเก่าๆ ผมไม่แน่ใจว่าโรงแรมอย่างนี้คือที่เขาเรียกกันว่าโรงแรมม่านรูดหรือเปล่า มาร์กพาผมขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนและเข้าไปยังห้องของเขา ภายในห้องแม้จะไม่ได้ใหม่ ใหญ่โต หรือหรูหรา แต่ก็ตกแต่งไว้ให้อยู่ได้สบายๆ เตียงหลังใหญ่ทำให้ผมอยากล้มตัวลงนอนและไม่คิดอะไรอีกเลย แต่เมื่อมาร์กชี้ให้ผมนั่งลงที่โซฟา ผมก็รู้สึกขอบคุณไม่น้อยไปกว่ากัน

“Soda?” มาร์กถามขณะเปิดตู้เย็น แต่ผมแค่อยากดื่มน้ำเปล่า

“Just water, thanks” ผมตอบไปพร้อมกับมองสำรวจห้องไปรอบๆ มาร์กรินน้ำใส่แก้วมาส่งให้ผม แล้วเปิดโทรทัศน์ให้ดู แต่ตาผมแทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว

“You need a shower?” มาร์กถามอีก จริงสิ ผมไม่ได้อาบน้ำมาวันนึงแล้ว แล้วตลอดทั้งวันทั้งคืนที่ผ่านมานี้ผมก็เดินไปมาทั่ว รู้สึกเหนียวตัวมากๆ เหมือนกัน ผมหันไปหามาร์ก

“Hot water?” มาร์กไม่ตอบแต่ยืนมองผมอยู่เงียบๆ ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขากำลังใช้ความคิดแน่ๆ จากนั้นเขาจึงตอบว่า

“Yeah” แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมายื่นให้ผม ผมรับผ้าเช็ดตัวไว้แล้วยิ้มให้เขา

“Thanks” แล้วจึงผละไปอาบน้ำ

“You don’t have to lock the door” เสียงมาร์กบอกไล่หลังเมื่อผมผลักประตูปิด และคำพูดนี้ทำให้ผมกลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง ที่เขาไม่ให้ผมล็อกประตูเพื่อที่ว่าเขาจะเข้ามาอาบน้ำกับผมอย่างนั้นใช่ไหม ตั้งแต่เป็นหนุ่มมาผมไม่เคยอาบน้ำกับใครมาก่อนเลย ผมจึงชะงักค้าง ทำอะไรไม่ถูก

ผมรู้ตัวดีว่ายังไม่พร้อม จึงรวบรวมความกล้าแล้วตอบออกไป

“I just wanna take a shower. It won’t take long… I promise” แต่มาร์กก็ผลักประตูเข้ามาแล้ว เขายืนมองผมนิ่งๆ ด้วยสายตาใช้ความคิดเหมือนเมื่อครู่นี้ จากนั้นบอกผมว่า

“It’s alright. Take your time” แล้วปิดประตูให้ผม

.

น้ำอุ่นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก อาการอ่อนเปลี้ยก็ดีขึ้น แม้มาร์กจะบอกให้ผมอาบตามสบายแต่ผมก็ไม่กล้าใช้เวลานานเหมือนอยู่ที่บ้าน ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ ส่วนมาร์กก็นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเหมือนกัน หน้าอกของเขามีไรขนขึ้นเห็นชัดเจน แอร์ที่เปิดไว้เย็นเฉียบจนผมเริ่มรู้สึกหนาว

“Are you cold?” มาร์กถาม ผมพยักหน้า มาร์กชี้ให้ผมนั่งลงที่โซฟา “Come sit”
เมื่อผมนั่งลงแล้ว มาร์กก็มานั่งชิดกับผม จากนั้นยกแขนหนึ่งขึ้นโอบไหล่ผมไว้และดึงตัวผมเข้าไปให้ชิดกับเขามากขึ้น

“Better?” เขาถามว่าดีขึ้นไหม แต่ผมกลับยิ่งตัวสั่น

“How did you know those boys?” ผมไม่คิดว่า มาร์กจะถามผมว่ารู้จักกับพวกของเปี๊ยกได้ยังไงจึงได้แต่อ้ำอึ้ง “Do you go to school?” มาร์กถามอีก ผมพยักหน้า แต่แล้วก็คิดได้ว่าทำพลาดไปเสียแล้วจึงรีบแก้

“Not anymore”

“Why?” มาร์กถามอีก แต่ผมเหนื่อยและง่วง ที่นอนหนานุ่มบนเตียงที่อยู่ข้างหน้าเชื้อเชิญให้ผมล้มตัวลงนอนหลับเป็นตายและกรนให้ดังลั่น และแม้แต่ก้นของผมที่รับน้ำหนักตัวผมอยู่ตอนนี้ก็ร้องว่าอยากจะพักผ่อนเต็มทีแล้ว ผมได้แต่นั่งนิ่งเพราะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร และขณะที่ตาผมกำลังจะปิด มือสากๆ ของมาร์กก็วางลงที่ต้นขาของผมและทำให้ผมสะดุ้ง ตรงด้านในของต้นขาเป็นจุดที่ไวความรู้สึกสำหรับวัยรุ่นอย่างผม อวัยวะขนาดสมตัวจึงขยับขยายดันผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่หุ้มอยู่ให้โป่งขึ้นแทบจะในทันทีโดยไม่ไว้หน้าผมเลย ผมต้องเอาแขนกดมันไว้ แต่มาร์กก็สังเกตเห็นก่อนแล้ว
มาร์กขยับมือใต้ผ้าขนหนู ไล่ขึ้นมาหาส่วนกลางลำตัวของผม และในที่สุดเขาก็พบกับถุงอัณฑะไร้ขนของผมที่หย่อนยานอยู่ มาร์กเอามือบดคลึงมันซึ่งผมเองไม่เคยทำกับตัวเองอย่างนี้มาก่อน ความเสียวที่เกิดขึ้นจึงทำให้ต้องเกร็งขาและโก่งตัว แต่พอมาร์กเริ่มคว้าท่อนเอ็นของผม ผมก็เอามือของผมยั้งมือมาร์กไว้แค่นั้น

“What are you gonna do?” มาคิดตอนนี้มันช่างเป็นคำถามที่ตลกสิ้นดี แต่ผมก็หมายความอย่างนั้นจริงๆ ผมนึกไม่ออกว่ามาร์กจะทำอะไรกับผมบ้าง และที่สำคัญผมกลัวที่จะถูกสอดใส่ทางด้านหลัง ผมจึงถามเขาตรงๆ ว่า เขาจะทำอะไรกับผมบ้าง

มาร์กจูบศีรษะผมเบาๆ แล้วใช้แขนอีกข้างโอบผมให้แน่นขึ้นก่อนจะถามว่าผมกลัวหรือเปล่า ผมไม่ตอบแต่ยังถามกลับด้วยคำถามเดิม

“What are you gonna do?” มาร์กหยุดคิดชั่วครู่แล้วถามผมว่า

“What do you want me to do?”

ผมนั่งนิ่งครุ่นคิด คำตอบเดียวที่นึกได้ในตอนนั้นคือ “ชักว่าว” ผมยอมรับว่าผมเองก็เกิดอารมณ์ แต่ผมก็ต้องการทำแค่นั้นจริงๆ ผมยอมรับว่ารู้สึกเสียวซ่านเมื่อถูกดูดอวัยวะเป็นครั้งแรกเมื่อตอนหัวค่ำ แต่ตอนนี้ผมก็อยากทำแค่ชักว่าว ผมอ่อนล้าและสิ้นสภาพเกินกว่าจะทำอะไรที่ซับซ้อนมากกว่าสิ่งที่ผมคุ้นเคยอยู่ทุกวี่วันแล้วในตอนนี้ แล้วสายตาของผมก็หันไปเห็นกางเกงยีนส์ของตัวเองถอดพาดอยู่บนเก้าอี้ ผมจึงนึกถึงสิ่งที่อยู่ในนั้นได้

ผมลุกขึ้นไปล้วงนาฬิกาข้อมือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นออกมาให้มาร์ก มาร์กมองที่นาฬิกาและมองผมอย่างงงๆ

“You can take my watch. Can I sleep in your bed tonight?”

แล้วคืนต่อไปจะทำไง เหมือนเด็กขี้กลัวที่ไม่กล้าไปเจอวันพรุ่งนี้เลย

............................

มาเห็นอีกทีชวนให้เข้าใจผิด อันที่จริงผมตั้งใจมาร์กไว้เฉยๆ เพราะคิดว่าถ้ากลับมาต่อแล้วกด reply คห. บน มันจะต่อท้ายกัน ปรากฏว่ามันไม่เป็นแฮะ - -"

ปล. คุยกันเล่นๆ นะครับ

คุณอเทตยามาให้กำลังใจเป็นคนแรกเลย ขอบคุณครับ ตอนนี้ผมก็ยังยุ่งมากๆ อยู่ดี โดยเฉพาะสัปดาห์นี้อะครับ ยุ่งมากๆ เลย T T

คุณฟลุ๊ค ขอบคุณมากๆ ครับบ

หนี

มาร์กมองผมนิ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไร จากนั้นเขาลุกเดินผ่านไปเหมือนผมไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ผมเห็นเขาหยิบบุหรี่บนโต๊ะพร้อมไฟแช็กแล้วเดินออกไปที่ระเบียง ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรหรือมีปฏิกิริยาอย่างไร เพราะม่านของประตูระเบียงหนาทึบจนผมไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา

อยู่ๆ ผมก็รู้สึกกลัว ผมไม่รู้ว่ามาร์กคิดอะไรอยู่ และทั้งๆ ที่เรื่องเพศจะทำให้ผมตื่นเต้น สนใจใคร่รู้ แต่ผมก็เพิ่งตระหนักว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะถูกสอดใส่ และผมจะเรียกร้องอะไรได้ในสถานะของผมตอนนี้ หรือผมจะเอาแรงที่ไหนไปต่อสู้หากมาร์กต้องการมันขึ้นมา

ผมรีบแต่งตัวอย่างลวกๆ ภาวนาอย่าให้เขาเดินเข้ามาตอนนี้ ผมใส่กางเกงยีนส์โดยยังไม่ได้รูดซิป และหยิบเสื้อขึ้นมาถือ ผมตัดใจวางนาฬิกาของผมลงบนเตียงหลังใหญ่นั้น ผมรู้ว่าค่าของมันน่าจะมากกว่าเงินมัดจำค่าตัวผมที่มาร์กจ่ายให้กับเปี๊ยก และผมรู้สึกเสียดายและห่วงหามันเพราะเป็นของมีค่าชิ้นเดียวที่ผมมีอยู่ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมจะทิ้งมันไว้ตรงนั้น เมื่อผมเปิดประตูห้องมาร์กก็เดินเข้ามาพอดี เรามองตากันชั่วแวบหนึ่งก่อนผมจะปิดประตูลงแล้วรีบเดินไปตามโถงทางเดินอย่างรวดเร็วโดยที่เสื้อยังคงอยู่ในมือผม ผมไม่รอลิฟท์แต่เดินลงบันได คอยฟังเสียงมาร์กที่จะร้องเรียกให้ผมกลับไปทุกขณะ แต่ก็ไม่มีเสียงใดดังขึ้นจากโถงทางเดินนั้น

.

เมื่อผมคิดถึงเปี๊ยกและก้องกับเงินที่มาร์กให้พวกเขาไว้ก็เริ่มรู้สึกโกรธ เพราะความที่เป็นเด็กเหมือนกันผมจึงรู้สึกปลอดภัยที่จะคุยกับพวกเขา และรู้สึกไว้ใจมากกว่าที่จะคุยกับผู้ใหญ่ แต่พวกนั้นขายผมและป่านนี้คงเอาเงินไปใช้สบายใจแล้ว

หากแต่เมื่อผมก้าวออกจากโรงแรม ร่างของก้องและเปี๊ยกก็ปรากฏอยู่ด้านหลังกำแพงตรงหัวมุมเลี้ยว เราสามคนเกือบจะชนกัน เปี๊ยกพูดขึ้นว่า

“อ้าว ไปไหนล่ะ แล้วไอ้มาร์กล่ะ” เมื่อผมได้สติ จึงออกวิ่ง แต่ก้องตัวใหญ่และแข็งแรงกว่าผมจึงรวบตัวผมไว้ได้ทัน ผมใจเต้นแรง

“อ้าว จะไปไหนล่ะ” ก้องถาม

“ไอ้มาร์กล่ะ” เปี๊ยกถามอีก

“หลับไปแล้ว” ผมอ้ำอึ้งโกหก สองคนนั้นคงมองหน้ากันก่อนที่เปี๊ยกจะถามอีก

“เฮ้ย ทำอะไรมันรึเปล่าวะ”

“เปล่า” ผมตอบ “เราจะกลับแล้ว”

“มันรู้เปล่าว่านายลงมานี่” ก้องถาม ผมพยักหน้ารับก่อนเอ่ยตอบ

“เอานาฬิกาให้มันไปแล้ว” เปี๊ยกได้ยินก็คว้าดูที่ข้อมือผม จากนั้นเอามือตบที่กระเป๋ากางเกงของผมทั้งสองข้างแล้วสบถขึ้นมาว่า

“เวรเอ๊ย” จากนั้นเปี๊ยกหันไปหาก้องแล้วบอกว่า “จับมันไว้ก่อน” แล้วจึงวิ่งหายเข้าไปในโรงแรม

.

เวลาตอนนั้นคงราวๆ ตีหนึ่งหรือตีสอง บริเวณนั้นจึงเงียบเชียบและไม่มีคนเลย แขนของผมทั้งสองข้างยังถูกก้องล็อกไว้ ผมกลัวว่าถึงจะดิ้นหลุดก็คงจะวิ่งหนีเขาไม่พ้นจึงบอกเขาว่า

“ปล่อยเหอะ เราอยากกลับบ้าน ตังค์นายก็ได้ไปแล้วนี่” ก้องอยู่ข้างหลังผม ผมจึงไม่เห็นสีหน้าของเขา แต่ได้ยินเขาตอบกลับมาด้วยเสียงหงุดหงิดว่า

“เงียบเหอะ... ทำเสียเรื่องหมด มึงไม่เอาทำไมไม่บอกแต่แรก” ผมเริ่มรู้สึกกลัวก้อง “บ้านอยู่ที่ไหน” ก้องถาม

“กรุงเทพฯ” ผมตอบเลี่ยงๆ ก้องค่อยผ่อนแรงที่รัดตัวผมไว้ แต่ยังคงจับข้อมือผมไว้ข้างหนึ่ง อุ้งมือของก้องแข็งแรงมากจนผมรู้สึกเหมือนกระดูกจะแตกอยู่ในมือของเขา

“แล้วออกมาทำไม ทะเลาะกันหรอ” ก้องถามอีก แต่ผมได้แต่หลบตาถอนใจแทนคำตอบ ก้องจึงพูดต่ออีก “มาร์กไม่ทำมึงเจ็บหรอก มึงทำอะไรมันรึเปล่า” ผมส่ายหัวดิก ก้องจึงถอนใจอย่างโล่งอก

ผมเห็นเปี๊ยกวิ่งกลับออกมาจากโรงแรมด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจ เมื่อมาถึงตรงที่เรายืนอยู่เขาก็ยื่นมือออกมาให้ผม ในมือของเขามีนาฬิกาข้อมือของผมอยู่

“เอาไป” เปี๊ยกพูดห้วนๆ ผมมองหน้าเปี๊ยกอย่างงงๆ ก้องเองก็คงเหมือนกัน “เราเอาเงินคืนมันไปแล้ว นายเอานาฬิกาไปเถอะ”

“เรานึกว่านายเอาตังค์ไปใช้แล้ว” ผมบอกเขา เปี๊ยกมองไปทางอื่นขณะตอบผม

“จริงๆ ก็ว่าจะไปนั่งเล่นเกมส์ แต่ไอ้ก้องมันชวนมา แม่งติดใจควยไอ้มาร์ก” เปี๊ยกตอบ พยักเพยิดไปที่ก้อง ผมไม่แน่ใจว่าเปี๊ยกพูดจริงรึเปล่า แต่ก้องโต้กลับมาว่า

“ควย..ไอ้เปี๊ยก รู้งี้กูไม่น่าชวนแม่งมาเลย” ก้องปล่อยข้อมือแล้วผลักผมออก เขาพูดอีก "มึงนี่ก็อะไรวะ มันทำแป๊บเดียวก็แตกแล้ว มึงก็ยอมๆ มันไปเหอะ ได้ตังค์ใช้ฟรีนะเว้ย"

"มึงพูดแล้วมันได้อะไรขึ้นมา ไอ้ก้อง อิ๊กมันก็ลงมาแล้ว" เปี๊ยกปราม แต่ก้องยังไม่ยอม

"มึงหลอกให้พวกกูเสียเวลา มึงเอานาฬิกามาให้กู" ก้องพูดมองหน้าผม แต่เสียงของเปี๊ยกดังขึ้นว่า

"เฮ้ย" เพียงแค่นั้น ก้องหยุดและเหลือบมองผมด้วยหางตาก่อนทำปากเหยียดๆ แล้วพูดว่า

"เออๆๆ มึงเอากลับไปเหอะ นาฬิกามึงกูไม่อยากได้หรอก ที่บ้านกูมีตั้งเยอะไอ้ของยังเงี้ย ของพ่อกู"

"มึงมีพ่อด้วยหรอ" เปี๊ยกพูดขึ้นมาอย่างนั้น ไม่ได้มีแววอะไรอยู่ในน้ำเสียง แต่ก็ทำให้ก้องเงียบไป ผมรู้สึกสงสารเขามากกว่าโกรธ จากนั้นเปี๊ยกเอานาฬิกามายัดใส่มือผมแล้วพูดว่า

“เก็บไว้ดิ ของดีไม่ใช่หรอ” ผมกำนาฬิกาของผมไว้แน่น รู้สึกดีใจที่มันกลับมาอยู่กับผมอีกครั้ง

“มันบอกว่ามันจะกลับบ้าน” ก้องบอกเปี๊ยก เมื่อผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นเปี๊ยกมองหน้าผมอยู่ชั่วพักหนึ่งก่อนที่เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ

“งั้นก็กลับไปเถอะ”

ผมเอานาฬิกายัดใส่กระเป๋ากางเกง ผมเข้าใจไปเองหรือเปล่านะว่าเปี๊ยกอยากให้ผมอยู่ด้วย ใจหนึ่งผมอยากจะตามทั้งคู่ขึ้นไป ถ้ามีเพื่อนวัยเดียวกันผมก็คงไม่กลัว แต่ผมกลับบอกกับเปี๊ยกว่า

“ขอบใจนะ” เปี๊ยกยักคิ้วให้ผม ผมรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูกและรู้สึกอยากกอดเขาสักครั้ง แต่ผมไม่คุ้นเคยกับการแสดงความรักในลักษณะนั้นสองขาจึงเดินจากเด็กทั้งสองมาอย่างเงียบๆ

ผมไม่ได้หันกลับไปดูทั้งคู่อีกแต่รู้ว่าพวกเขาคงจะขึ้นไปหามาร์กที่ห้อง และน่าจะทำให้มาร์กหายเหงาไปได้ในคืนนี้

กลับบ้าน

ในคืนนั้นผมเดินกลับบ้านด้วยความอ่อนเพลียและคิดถึงเตียงนอนของตัวเองเต็มที ผมตั้งใจว่าจะขอนอนเอาแรงสักครู่และจะตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่เพื่อจะกลับออกมาอีกครั้ง แต่กว่าจะถึงบ้านก็เกือบสว่างแล้วและพอผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เลยเที่ยงวันไปแล้ว ถ้ามองย้อนกลับไปในตอนนี้ การตัดสินใจของเด็กหลายๆ เรื่องดูไม่สมเหตุสมผลอย่างผู้ใหญ่และความคิดอ่านก็ไม่รอบคอบเพียงพอ ผมออกจากบ้านด้วยความโกรธและกลับเข้ามาด้วยความเหนื่อยอ่อน ง่ายๆ เพียงแค่นั้น แต่สองคืนที่ผมอยู่นอกบ้านทำให้ผมได้เรียนรู้และได้เห็นบางมุมของเมืองที่ผมอาศัยอยู่ ซึ่งไม่เคยรับรู้ว่ามีอยู่มาก่อน

ผมไม่ได้ดีขึ้นโดยทันที ผมยังหมกมุ่นกับความคิดทำร้ายตัวเองอยู่เป็นเดือนกว่าที่จะค่อยๆ ดีขึ้นด้วยคำขอโทษของผู้ใหญ่ ความเข้าใจ ของเล่นชิ้นใหม่ และเวลาที่ผ่านไป และเมื่อผมรู้สึกดีขึ้นแล้วผมก็กลับมาตั้งใจอ่านหนังสือจนสอบติดคณะที่เลือกในที่สุด (และได้เรียนรู้ต่อมาว่ามันไม่ใช่ความสุขอย่างที่คาดหวัง)

ผมไม่ได้กลับไปเหยียบถนนสีลมอีกหลายปี ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยผมมีความคิดที่จะกลับไปเยี่ยมก้องและเปี๊ยกหลายครั้ง แต่ก็เป็นเพียงความคิด ในครั้งแรกที่ผมกลับไปหลังจากเพิ่งเรียนจบ ความทรงจำเก่าๆ ไม่ว่าจะเป็นเด็กชายและเด็กหญิงที่กอดกันเต้นรำตรงลานพระบรมราชานุสาวรีย์ ร้านบะหมี่ที่ผมเรียนรู้การกินข้าวข้างทางเป็นครั้งแรก หรือเจ้าของแผงขายไฟแช็คข้างทางเดินต่างชวนให้ผมรู้สึกตื้อๆ โดยเพื่อนๆ ที่เดินอยู่ข้างๆ ผมไม่มีใครรับรู้

หลายปีต่อมาถนนเส้นนี้ไม่ได้มีความหมายลึกซึ้งอะไรกับผมอีกแล้ว เมื่อเป็นผู้ใหญ่ขึ้นผมได้เรียนรู้ว่าเส้นทางของคนที่ประสบความสำเร็จและคนที่ล้มเหลวมันอยู่ชิดกันมากและอาจจะตัดผ่านกันได้ในบางครั้ง สำคัญอยู่ที่ เรารู้ตัวหรือไม่ว่าเส้นทางที่เรากำลังเดินอยู่คือเส้นไหน และหากเราผ่านจุดตัดที่ว่านั้น เราจะเลี้ยวไปถูกทิศหรือเปล่า

ผมหวังแค่ว่าผมคงจะเลี้ยวมาถูกแล้ว...

เดือนนี้ยุ่งอย่างเหลือเชื่อ วันธรรมดาก็งาน วันหยุดก็เพื่อน ตอนจบเหมือนจะห้วนไป แต่ไม่ได้ตัดตอนให้จบนะครับ ตั้งใจไว้แค่นี้จริงๆ เพียงแต่ยังไม่ได้มีเวลาเขียนเลย ต้องขอโทษที่ทิ้งช่วงนานครับ

ช่วงนี้ได้เห็นสีหน้า ท่างทาง และการแสดงออกถึงอารมณ์ของวัยรุ่นกลุ่มนึง (กรุณาอย่าคิดลึกน้าคับ) เลยนึกไปถึงตัวเองตอนเรียนมัธยมที่เป็นช่วงที่อารมณ์ต่างๆ มันถูกขยายยยย ให้ยิ่งใหญ่เกินจริง จะเศร้า จะโกรธ จะคลั่งไคล้ จะสุข จะอินเลิฟ มันเว่อร์ไปหมดเลย

แล้วก็จากที่มีเพื่อนหลายคนอยากให้เขียนเรื่องของน้ำกับต้น ซึ่งจริงๆ แล้ววัตถุดิบมันก็พอมีอยู่ แต่ก่อนหน้านี้ไม่อยากเขียนเพราะมัน... ล่อแหลม แล้วก็ไม่อยากเขียนซีรี่ส์ยาวๆ ด้วย

จากตรงนี้ก็เลยพอได้ไอเดียเขียนเรื่องใหม่ (ของน้ำกับต้น) ถ้าเอามาลงเมื่อไรฝากติดตามและขอเวลาเพื่อนๆ ทิ้งคอมเม้นท์ด้วยนะครับ ^^

คาดว่า จะเขียนให้จบทีเดียวแล้วค่อยเอามาทะยอยลงน่าจะดีกว่า ++;

ขอบคุณอีกครั้งครับ _/\_

ขอบคุณที่เขียนให้อ่านนะครับ ชอบวิธีการเล่าเรื่องของคุณมาก ๆ

โฟร์ว่าคุณเป็นคนที่มีทักษะการเขียนดีนะ โดยเฉพาะการบรรยายและพรรณา อ่านแล้วนึกภาพตามได้หมดเลย ไม่ว่าจะการเขียนเล่าฉาก ความรู้สึก รวมไปถึงฉากอย่างว่า(อิๆ) นิยายบางเรื่องขนาดว่าใส่ฉากเอากันแทบทุกตอนยังไม่รู้สึกมีอารมณ์ร่วมเลย แต่เรื่องคุณขนาดแค่ฉากช่วยตัวเองหรือโดนอมนี่ยังแบบ...ได้ฟิลอะ

ชื่นชมในฝีมือนะคะ เป็นกำลังใจให้และจะคอยติดตามผลงานชิ้นต่อไป

คุณมดลูกปลา, คุณคีรี ขอบคุณมากครับ เป็นคำชมที่น่าปลื้มมากๆ ครับ ^^
คุณ St. Note ดีใจที่ชอบครับ
คุณโฟร์มาเยือน, คุณ ( - - ) ขอบคุณมากมายครับ ^^
คุณ mark ขอบคุณมากครับ ผมก็สร้างภาพตัวเองนิดนึงอะครับ 55+
คุณ Yumenobasho ขอบคุณครับ ดีใจที่ชอบครับ

ถ้าเพื่อนคนไหนยังไม่ได้อ่านอีกสองเรื่องของผม ฝากติดตามผลงานด้วยนะครับ และติติงได้เต็มที่เลยครับ อยากให้ลดตรงไหน เพิ่มตรงไหน อยากได้เรื่องสไตล์ไหน ถ้าทำได้ เรื่องต่อไปจะจัดให้ครับ
เรื่องแรกของผมครับ --> http://74.55.90.235/CCforum/DCForumID6/227.html?83
เรื่องที่สองของผมครับ --> http://74.55.90.235/CCforum/DCForumID6/423.html?39

ขอบคุณคร้าบ _/\_