"อย่า ครับ พี่ผมขอร้องหล่ะจะเอาอะไรจากผมก็เชิญ แต่อย่าทำร้ายผมน่ะครับ ผมกลัวแล้ว" ชายหนุ่มวิงวอนร้องขอชีวิตจากเหล่าโจรในตรอกมืดแห่งหนึ่ง
"เฮ้ยจับมันถอดเสื้อสิ"ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งในหมู่โจรซึ่งดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้าโจรกลุ่มนี้
"ครับ ลูกพี่" ชายผู้ซึ่งเป็นลูกน้องรับปาก
"พี่อย่าน่ะ ปล่อยผมไปเถอะ อย่าทำอะไรผมเลย" ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายวิงวอนอีกครั้ง
"แกคิดว่าแกเป็นใคร ถึงมาสั่งข้าได้" ชายผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าเอ่ย
"ถอดเสื้อผ้ามันหมดแล้วครับ" ชายที่ถอดเสื้อผ้าหนุ่มเคราะห์ร้ายอยู่เอ่ย
"จับมันหันก้นมา" หนุ่มซึ่งเป็นหัวหน้าเอ่ย
"พี่จะทำอะไรมันอ่ะครับ"
"เอาตูดมันซิว่ะ แต่ว่ากูไม่เอาหรอก"
"อ้าวแล้วพี่จะให้ใครเอาอ่า"
"พวกมรึงทุกตัวไงหล่ะ" ชายหนุ่มลั่นวาจาพร้อมหัวเราะดั่งลั่น ฝนที่เริ่มตกลงมาโปรยปรายอย่างเอาเป็นเอาตาย
ชายหนุ่มนับสิบคนเวียนเทียนคนละ 2 รอบ
"เอาหล่ะ พวกมรึงพอได้" หัวหน้าที่กำลังนั่งดูลูกน้องนับสิบรุมโทรมหนุ่มน้อยอย่างเมามัน ลุกขึ้นยืน แล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเอง
"อ้าวทำไมหล่ะครับ"
"คราวนี้ ถึงตากูบ้างแล้วหล่ะ" หัวหน้างัดท่อนซุงยักษ์ของตัวเองออกมาชักเข้าชักออก ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงแห่งกาม
น้ำที่ไหลเยิ้มออกมาจากปลายท่อนซุง ถูกเสียบเข้าไปพร้อมกับท่อนซุงอันยาว8-9 นิ้ว สีดำทะมึนของมันช่างหน้ากลัวเสียจริง
"ทำไมมันฟิตอย่างงี้ว่ะ แหมรู้งี้กูเอามันคนแรกก็ดี" หัวหน้าโจรเอ่ย
"โอ้ ยๆๆ" ร่ายที่ไร้เรี่ยวแรงอันแสนเปียกไปด้วยฝนและน้ำกามของชายหนุ่มเคราะห์ร้าย ร้องออกมา เสียงฟ้าผ่าดังลั่นแสงวาบสว่างไปชั่วหนึ่ง
"ไปกันเถอะพวกเรา" ชายที่เป็นหัวหน้าเอ่ย พร้อมพาลูกน้องเอากระป๋าตังค์+โทรศัพ์มือถือของชายที่โดนรุมโทรมไปหมาดๆ
"ชะ ช่วย ด้วย คร๊า ..บบ" ชายหนุ่มที่นอนเปลือยร้องออกมา
ชายหนุ่มที่เดินผ่านตรอกเกิดได้ยินเข้าเลยวิ่งเข้ามาช่วย
"อ้าว คุณเป็นอะไรครับ ทำไมมานอนโทรมอย่างนี้ ใครทำอะไรคุณ" ชายหนุ่มถามด้วยความหวังดี
"ผมมม...." ชายคนนั้นน้ำตาไหลพรากพร้อมกับสายฝนก่อนจะหมดสะติไป
"เอาไงดีว่ะ พาไปบ้านเราก่อนละกาน" ชายหนุ่มอุ้มชายน่าสงสารกลับบ้านตัวเอง

"เฮ๊ย.. เราอยู่ที่ไหนเนี่ย" ชายหนุ่มที่ร่ายกายย่ำแย่ตื่นขึ้นมาพร้อมคราบน้ำตา
"อ๊ะ ตื่นแล้วหรอครับ"
"อะ อืม คุณนี่เองที่ช่วยผมไว้ เอออ... ขอบคุณมากๆน่ะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ เออ.... แล้วใครทำร้ายคุณหรอครับ ถึงได้โทรมเชียว"
"เออ .... อืมม...." ชายหนุ่มที่ถูกทำร้ายร้องไห้
"ถ้าคุณไม่สบายใจที่จะพูดมันก็ไม่ต้องพูดน่ะครับ" ชายหนุ่มโผกอดให้เขาซบลงที่อกของเขา
"ร้องมาเลยครับ ร้องออกมาให้พอน่ะ" ชายคนนั้นปลอบโยน
"ขอบคุณมากน่ะครับ ผมจะไม่ลืมบุญคุณนายเลย" ชายที่โศกเศร้าเอ่ยพร้อมกอดนายคนนี้ไว้แน่ๆ

ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่ยังย่ำแย่อยู่
"เราเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ" ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยรำพันขึ้นมา เขายังเจ็บที่ก้นเขาอยู่ เขาภาพนั้นยังติดตาเข้าไปตลอดชีวิต
"ตื่นแล้วหรอครับ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องนอนของตนเองกล่าวขึ้น
"อะ ..อืม เอออ.. นายชื่ออะไรหรอ" ชายที่อยู่บนเตียงของเจ้าของบ้านพร้อมชุดใหม่
"อ้อ ผมลืมแนะนำตัวเองไป ผมชื่อไดครับ" เขาพูดพร้อมยิ้มหวานๆส่งไปให้หนุ่มน้อยที่อยู่บนเตียง
"อื้มได ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ ผมชื่อพีชครับ" พีชพูดพร้อมส่งยิ้มแห้งๆให้
"คุณยังไม่หายเจ็บสิน่ะ" ไดพูดอย่างเป็นห่วง
"อะ.. อืม"
"แล้วบ้านคุณอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปบอกพ่อแม่คุณให้ว่าคุณอยู่ที่บ้านผม"
"มะ ไม่ครับ บ้านผมไม่มีหรอก พ่อแม่ผมเลิกกันตั้งแต่เด็ก ผมอยู่กับเฮียตั้งแต่เด็ก"
"เออ ขอโทษน่ะครับ ผมไม่น่าถามเลย" ไดหน้าเสีย
"ไม่เป็นไรครับ ที่ผมถูกทำร้ายหน่ะ ผมหนีมาเพราะไม่อยากทำอาชีพแบบนี้อีก เลยโดนเค้า..." พีชเริ่มหน้าเสีย
"คุณอยู่บ้านผมไปก่อนก็ได้ ผมก็อยู่คนเดียวเหมือนกันครับ" ไดเอ่ยขึ้น พร้อมส่งยิ้มหวานๆมาให้
"ขอบคุณ คุณมากน่ะครับ ผมไม่รู้ว่าจะตอบคุณ คุณอย่างไรดี"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจจะช่วยคุณทุกเมื่อ" ไดพร้อมกับส่งตาหวานให้พีช
"เอออ.... อย่ามองผมแบบนั้นสิ ผมเขินน้า"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ผมชอบบบ..." ไดโน้มตัวลงมาหอมแก้มพีช
"จะๆๆ ทำอะไรอ่ะ" พีชหันหน้าหนีด้วยความกลัว
"ก็แบบนี้พีชชอบไม่ใช่หรอ"
"มะๆ ..ไม่ใช่แบบนั้นน้าครับ"
"อ้อหรอ ก็ผมชอบนี่" ไดประกบปากพีชด้วยปากของตนเอง
"อ๊ะ" พีชร้อง
"ไม่ต้องกลัวน่ะครับ ผมทำไม่เจ็บหรอก ผมจะทำให้คุณลืมเรื่องเมื่อวานไปเลย" ไดยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเริ่มลูบไล้ร่ายกายของพีช
"หัวนมของพีชเต่งตึงจังเลยครับ"
"โอ๊ย อย่าบีบแรงซิครับ"
"ทำไมครับ"
"ผะ.. ผมๆๆเจ็บ" พีชทำหน้าเสียวซี้ด
"ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะระวังให้มากกว่านี้หน่อย"
"ไม่เป็นรัยหรอกครับ"
คืน นั้น ไม่รู้อะไรจริงๆ พีชถึงไม่กลัวอะไรเลย ทั้งๆเพิ่งเจ็บมามาก แต่กลับกลายเป็นสนุกและรับรสบางอย่างที่ไม่ใช่เฉพาะความใคร่ที่เขาเคยได้รับ จากคนที่มาซื้อบริการของเค้าทั่วไป ทั้งๆที่เค้าไม่เคยสนุกและรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มาก่อนเลย เพราะว่าเค้าไม่อยากทำอาชีพแบบนี้

"นี่ นายจะไปไหนอ่ะ" พีชงัวเงียลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาอยู่เตียงเจ้าชองบ้าน
"อ้าว ตื่นแล้วหรอ อรุณสวัสดิ์ครับ ผมกำลังจะไปทำงานอ่า ^^" ไดในชุดพนักงานบริษัทแห่งหนึ่งตอบพีชแล้วส่งยิ้มน่าเสอียนมาให้
"แหม แฮปปี้จังเนอะ"
"อ้าว ก็ต้องแฮปปี้สิครับ"
"แฮปปี้ เรื่องไรมิทราบ"
"ก็มีคนน่ารักมานอนอยู่ในห้องเมื่อคืนก่าผมไง"
"บ้าพูดรัยไม่รู้ เค้าเขินน้า"
"เขิน นักก็มาเป็นเมียผมสิครับ" ไดโน้มตัวลงมา เอาหน้าผากชนพีช สายตาทั้งสองที่จ้องมองกันราวกับโลกนี้เป็นของพวกเขา เวลาเหมือนหยุดนิ่ง
"อะ... อื้ม ><"
"พูดอะไรน่ะครับ ผมไม่ค่อยได้ยินเลยอ่า" ไดทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วฉีกยิ้มอีกที
"ก็ได้!" พีชตะโกน
"พอใจรึยังอ่ะ"
"พอใจแล้วครับ" ไดหอมแก้มพีชก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"บะบายที่รัก ไว้เลิกงานแล้วผมจะรีบๆมาน่ะ" ไดหยิบกระเป๋าหน้าห้องก่อนจะเดินจากไป
"บ้า... ผู้ชายอะไรไม่รู้ ><" พีชรำพันถึงภาพที่ไดหอมแก้ม แล้วอมยิ้มหวานล้มตัวนอนคดอยู่กับเตียงต่อไป

"นี่ อาหารเย็นจร้า ทำเองเลยน้า" พีชยกกะเพราไข่ดาวมาล่อไดที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา
"หอมมั้ย" พีชถามไดขณะเอาจานอาหารเลื่อนผ่านจมูกไดไปอย่างเร็ว
"โอ้ๆๆๆ หอมจังเลยครับ ที่รักทำเองหรือนี่"
"ใช่สิ แล้วจะกินมั้ยหล่ะ" พีชทำหน้าบู้ (หน้าบู้หมายถึง ทำหน้ายู่ยี่น่ะครับ)
"กินซิครับ โอ้ๆๆๆๆ อย่างอลสิคร๊าบบบ ผมล้อเล่นหน่า" ไดลุกขึ้นยืนโอบพีชและหอมแก้มอย่างอ่อนโยน
"ไปกินซิ" พีชไล่ไดเพราะเขินจัด
"คร๊าบบบ... เออนี่ตุ๊กตาที่พีชให้อ่ะ อยู่บนหัวนอนน่ะครับ"
"อื้ม"
"ไปลองชิมฝีมือพีชดีกว่า" ไดเดินยกจานไปนั่งกินบนโต๊ะ

"โอ้วววว... อร่อยจริง แฟนใครทำน่ะ"
"ปากหวานๆๆๆๆๆ เดี๊ยโดนต่อยเลย"
"ไม่ชอบรึไงหล่ะครับ" ไดยิ้มส่งสายตาหวานให้อีกที
"ชอบดิ เออนี่ เค้าได้งานทำใหม่แล้วน่ะ"
"จริงหรอครับ งานอะไรอ่า"
"เป็นพนักงานส่งพิซซ่าอ่า"
"อื้มมม.. ดีแล้วว"
"กินเร็วๆล่ะกาน"
"คร๊าบบ แล้วตัวเองกินอะไรรึยังอ่า"
"อื้ม กินแล้วครับ"
"เดี๋ยวคืนนี้ เรามาสนุกกันดีกว่าน่ะครับ"
"บ้า หรอ"
"แล้วอยากสนุกไหมหล่ะ"
"อยากจิ"

"นี่ อาหารเย็นจร้า ทำเองเลยน้า" พีชยกกะเพราไข่ดาวมาล่อไดที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนโซฟา
"หอมมั้ย" พีชถามไดขณะเอาจานอาหารเลื่อนผ่านจมูกไดไปอย่างเร็ว
"โอ้ๆๆๆ หอมจังเลยครับ ที่รักทำเองหรือนี่"
"ใช่สิ แล้วจะกินมั้ยหล่ะ" พีชทำหน้าบู้ (หน้าบู้หมายถึง ทำหน้ายู่ยี่น่ะครับ)
"กินซิครับ โอ้ๆๆๆๆ อย่างอลสิคร๊าบบบ ผมล้อเล่นหน่า" ไดลุกขึ้นยืนโอบพีชและหอมแก้มอย่างอ่อนโยน
"ไปกินซิ" พีชไล่ไดเพราะเขินจัด
"คร๊าบบบ... เออนี่ตุ๊กตาที่พีชให้อ่ะ อยู่บนหัวนอนน่ะครับ"
"อื้ม"
"ไปลองชิมฝีมือพีชดีกว่า" ไดเดินยกจานไปนั่งกินบนโต๊ะ

"โอ้วววว... อร่อยจริง แฟนใครทำน่ะ"
"ปากหวานๆๆๆๆๆ เดี๊ยโดนต่อยเลย"
"ไม่ชอบรึไงหล่ะครับ" ไดยิ้มส่งสายตาหวานให้อีกที
"ชอบดิ เออนี่ เค้าได้งานทำใหม่แล้วน่ะ"
"จริงหรอครับ งานอะไรอ่า"
"เป็นพนักงานส่งพิซซ่าอ่า"
"อื้มมม.. ดีแล้วว"
"กินเร็วๆล่ะกาน"
"คร๊าบบ แล้วตัวเองกินอะไรรึยังอ่า"
"อื้ม กินแล้วครับ"
"เดี๋ยวคืนนี้ เรามาสนุกกันดีกว่าน่ะครับ"
"บ้า หรอ"
"แล้วอยากสนุกไหมหล่ะ"
"อยากจิ"

ณ ห้องที่มืดในยามค่ำคืน แสงไฟที่สาดส่องลงมายังร่ายของทั้งคนที่อยู่ในสภาพล่อนจ้อนด้วยกันทั้งคู่ ทั้งสองอยู่ในท้า 69
"โม๊คให้ผมทีครับ ที่รัก" ไดร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน
พีชงับหัว-ว-ของไดด้วยความอยากและความกระหาย ละลัวลิ้นที่ปลายยอดของท่อนซุงได ก่อนจะงับไปทั้งอันและทำความสะอาดจนเยิ้มไปหมด
ในขณะที่ไดก็คว้าของพีชมางับเล่นเช่นกัน เขากินไข่ทีละข้างก่อนจะเลียมันอีกที
"พร้อมรึยังครับที่รัก" ไดถาม ขณะที่จับเอวหมุนตัวพีชลงมานอน
"อะอื้ม" พีชพูดขณะที่ไดจับขาพีชฉีกออกไปทั้งสองข้าง แล้วเอาท่อนซุงมาจ่อหน้าถ้ำ
"1... 2... 3..." ไดยัดท่อนซุงขนาด7นิ้วลงไปในรู
"อะ โอ๊ย" พีชร้องด้วยความเจ็บ(จากครั้งนู้น) กล้ามเนื้อของพีชกระตุกและบีบท่อนซุงของได
"อู๊ยยย... มัยมันฟิตอย่างนี้เนี่ย เสียวสุดยอดเลย" ไดพูดพร้อมค่อยๆยัดท่อนซุงของตนเองลงไปจนมิด
"เริ่มเร็วน่ะครับที่รัก" ไดถามพีชก่อนจะล้มตัวลงมางับหัวนมสีชมพูของพีช ที่กำลังเบ่งบาน
"อื้ม" พีชตอบทันที และแล้วไดก็เริ่มซอยเข้าซอยออกอย่างรวดเร็ว
"โอ๊ย ๆๆ. เจ็บๆๆ" พีชร้อด้วยความเจ็บปวด แต่ไดไม่สนใจฟังและเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
เสียงดังป้าบๆสนั่นบ้านของได

และแล้ว...
"โอ๊ย.. ผมไม่ไหวแล้วขอแตกในน่ะครับ" ไดบอกแล้วปล่อยน้ำกะทิไปในตัวพีช
"อ้าาาส์... สนุกจังเลย" พีชพูดขณะที่ไดล้มตัวลงมานอนกอดกับพีช
"ผมจะรัก ที่รักคนนี้ตลอดไปจนวันตายน่ะครับ" ไดบอกพีชแล้วเอามือลูบใบหน้าพีชอย่างอ่อนโยน
"ผมก็จะรักคุณคนเดียวจนวันสิ้นลมน่ะ" พีชตอบรับไดทันทีที่ได้ยินจากปากคนที่ตนรักมากที่สุดในชีวิต
แล้วทั้งคู่ก็นอนกอดกันถึงรุ่งเช้า
"พีชอย่าลืมนะ สัญญากันแล้ว = =" ไดบอกพีชขณะหน้าผากแตะกัน
"ผมจะไม่มีวันลืมเลย ได" พีชกล่าวเสร็จปั้บ
ไดก็จูบพีชเพื่อส่งแรงแห่งรักไปให้พีช
พีชหน้าแดง แล้วก็ยิ้มอยู่ในใจ

"เฮ้อออ.... " ไดลุกขึ้นมานั่งงัวเงีย ขี้ตา
"ที่รักกกก... อยู่ไหนอ่า"
"อยู่นี่คร๊าบบบบ.." พีชตะโกนตอบไดจากในห้องกินข้าว
"ตื่นไวจัง" ไดเดินเข้ามาในห้องกินข้าว
"อื้ม"
"หอมอะไรอ่า" ไดเดินมาที่จานทั้งสองใบบนโต๊ะ
"เป็นไง น่ากินมั้ย"
"น่ากินมากๆเลยครับ" ไดอมยิ้มให้พีชแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
"ข้าวผัดอเมริกันเชียวน่ะ"
"อื้มทานและน่ะครับ"
"มา เดี๋ยวป้อนให้" พีชหยิบช้อนแล้วลงมือตักข้าวผัดคำใหญ่ป้อนได
"อร่อยมั้ย" พีชถามแล้วหยิบผ้าเช็ดปาก เช็ดให้ได
"อร่อยดิครับ" ไดยื่นหน้าไปให้พีชเช็ดปากให้ทันที
"กินไปเลย จะกินมั้งแล้ว" พีชทำปากเบ้แล้วจ้องมองหน้าไดสักพักแล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกัน
"มะ เค้าป้อนพีชมั่ง" ไดตักข้าวผัดคำยักษ์ยัดปากพีช
"อื้อ ใหญ่เกิน" พีชพูดขณะข้าวล้นปาก
"แหม แค่นี้ล้นปาก ทีเมื่อคืนน่ะ ของผมใหญ่กว่านี้ ยังกินได้หมดเลยน่ะ"
"บร้า พูดอะไรก็ไม่รู้"

"ผมไปทำงานแล้วน่ะครับ ที่รัก" ไดเดินหยิบกระเป๋าออกนอกประตู
"บ๊ายบายครับ" พีชบ๊ายบายไดก่อนส่งจูบให้
"จุ๊บๆ" ไดเอ่ยแล้วไปทำงาน

"ไปทำงานบ้างดีกว่า" พีชรำพันกับตัวเองแล้วหยิบเสื้อพนักงานพิซซ่ามาใส่

ณ ที่ร้านพิซซ่าแห่งหนึ่ง พีชเดินเข้าไปในร้านแล้วนำพิซซ่าไปส่ง
"เฮ้ยไอ้หนู คนที่มาใหม่หน่ะ เอาพิซซ่าไปส่งที่...หน่อยน่ะ" พนักงานทำพิซซ่าเอ่ย
"ครับ"
"เร็วๆ ด้วยหล่ะ ห้ามเกิน 30 นาทีน่ะ"

พีชขี่มอเตอร์ไซด์ของร้านพิซซ่าไปที่คอนโดแห่งหนึ่ง
"ชั้นที่ 30" พีชบ่นพึมพำก่อนจะเดินไปส่งที่หน้าห้อง
"ก๊อกๆๆ" พีชเคาะประตู
"เอาเข้ามาให้หน่อยครับ ผมกำลังยุ่งอยู่ครับ" เสียงจากในห้องตะโกนออกมา
"เอออ.. คือ.." พีชตะกุกตะกัก
"เอาเข้ามาได้เลยครับ ประตูไม่ได้ล็อค" เสียงคนในห้องตะโกนออกมาอีกครั้ง
"งั้นผมเข้าไปและน่ะครับ" พีชขออนุญาติเจ้าของห้องเพื่อเข้าไป

"ผมรอคุณอยู่เลยน่ะ พีช" ชายคนหนึ่งที่อยู่ในห้อง รูปร่างสูงขาวเท่ห์ตาตี๋ และดูดีมากทักทายพีช
"เอ๊ะ! คุณรู้จักชื่อผมได้ยังไง" พีชงงว่าบุคคลในฝันนี้รู้ชื่อเขาได้อย่างไรกัน
"อ้อ! ผมแอบชอบคุณมานานแล้วครับ" ชายคนนั้นหน้าแดงมากทีเดียวและเอามือเกาหัวตัวเอง
"แต่ผมไม่เคยเห็นคุณเลยน่ะ"
"อ้อผมแอบสะกดรอยตามคุณไปในทุกๆที่หน่ะครับ"
"แล้วคุณชื่ออะไรอ่า" พีชถาม
"ผมชื่อเจี๊ยนคร๊าบ"
"พีชน่ารักจังน่ะครับ" เจี๊ยนเขยิบตัวเข้ามาใกล้พีช ในขณะที่พีชก็เขยิบตัวถอยหลังไปชิดประตู
"เอออ... คือ" พีชทำหน้าครุ่นคิดแล้ววางถาดพิซซ่าไว้ที่พื้น
"งั้นผมวางไว้ตรงนี้น่ะครับ" พีชเอามือจับบิดประตูเพื่อจะหนีออกไป
- เฮ้ย! ทำไมมันบิดไม่ออกว่ะ - พีชคิด
"ผมใช้ระบบล็อคอัตโนมัติหน่ะครับ หนีผมไม่ได้หรอก" เจี๊ยนมองพีชพยายามบิดกลอนประตูแล้วหัวเราะต่อไป
"อย่าทำอะไรผมเลยน่ะ ผมมีเจ้าของแล้ว" พีชตัวสั่น
"อ้อ หรอคร๊าฟฟฟฟ ไม่เป็นไรหรอกคร๊าฟฟฟฟ เดี๋ยวผมจะทำให้ลืมคนของคุณไปเลยและกาน ดีมะครับ?" เจี๊ยนเขยิบเข้ามาติดแล้วเอามือจับคางพีชเงยหน้าขึ้นมา
"อย่ากลัวผมไปเลยน่ะ ผมจะทำให้ลืมไม่ลงเลยน่ะครับ" เจี๊ยนโอบกอดพีชแล้วประกบปากดูดดื่มอย่างกระหาย
เจี๊ยนพลักพีชลงไปที่เตียงของตน
"ได้เวลาเริ่มสนุกกันแล้วครับ" เจี๊ยนถอดเสื้อของตนเองออกจนหมด
พีชเห็นหุ่นที่น่ากอดของเจี๊ยนก็เคลิ้มไป รวมถึงซิกแพ็คของเขาสวยที่สุดที่เขาเคยเห็นมา
เจี๊ยนมองหน้าพีชที่กำลังหื่นกระหายเขาเต็มที่ก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย

เจี๊ยนเดินเข้ามาบนเตียง จับพีชถอดเสื้อออก พีชเหมือนถูกต้องมนต์สะกดให้เคลิ้มตาม
ร่างกายของพีชขยับไม่ได้ แม้แต่หัวใจของพีชยังเป็นของเจี๊ยนคนเดียว ลืมไดไปแล้ว:-X
"ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดในโลก" เจี๊ยนถอดกางเกงในออก แล้วงัดตอปิโดยักษ์ขนาด 9 นิ้ว ฝังมุขลูกยักษ์ที่หนังตอปิโด
เจี๊ยนจับหัวพีช โม๊ค ตอปิโดของตัวเอง
"ดูดมันเลยที่รัก อ้าาาาา.... เป็นเมียผมน่ะ" เจี๊ยนทำหน้าซี้ดดด...แล้วโขกหัวพีชกระแทกเร็วขึ้น
"อื้มมม..." พีชโม๊คตอปิโดด้วยความเอร็ดอร่อยที่สุดที่เคยกินมา พีชละลัวลิ้นที่ปลายตอปิโด เลียที่มุขอันใหญ่และอมมันเข้าไป
"อ้าาาาส์" เจี๊ยนยืนตัวแกร็ง แอ่นตอปิโดไปหาพีช พีชจับไข่ทั้ง2ข้างแล้วทำความสะอาดทั้ง2ลูก
"นอนไปซิครับ ผมจะทำความสะอาดก้นให้" เจี๊ยนผลักพีชลงไปนอนราบแล้ว พลิกตัวพีชไปนอนคว่ำ
"อ้าขาซิครับ" เจี๊ยนบอกพีชให้อ้าขาก่อนจะก้มลงเอามือทั้งสองข้างแบะก้นออก แล้วเอาลิ้นเลียทำความสะอาด
"อะโอ๊ย เสียวจังที่รัก" พีชร้องออกมาก่อนจะคว้าผ้าปูเตียงสีขาวมากำจนแน่ แล้วกัดมัน
"ผมจะทำให้เสียวกว่านี้เลย" เจี๊ยนเอานิ้วสอดเข้าไปในรูแล้วดึงเข้าดึงออก
"อร๊ากกกก.... ผมจะไม่ไหวแล้วน่ะ" พีชร้องด้วยอาการแกร็ง
เจี๊ยนจับตอปิโดตัวเองชักขึ้นชักลงแล้วนำไปจ่อปากรู
"1..2..3.. อ้าาาา ฟิตชิบ" เจี๊ยนดันตอปิโดไปสุดแรงจนมิด
"อ๊ายยย...." พีชร้องด้วยความเจ็บ เพราะมุขผ่านเข้าไปด้วยความรวดเร็ว
เจี๊ยนขย่มรูเป็นชุดใหญ่
"อ้า.... อ้า ..... โอ๊ยยย.... อ้า..." พีชร้องลั่นคอนโด
"ผมจะเสร็จแล้ว อ้าาาา..." เจี๊ยนดึงตอปิโดออกมาแล้วใส่ปากพีช
"ดูดมันเข้าไปเยอะน่ะครับที่รัก" พีชทำหน้าทำปากซู้ดแล้วหลับตาปี๋
พีชจับมันดูดไปอย่างแรงน้ำของเจี๊ยนมีรสอร่อยที่สุดที่หยุดที่เคยได้กิน
"ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ ที่รัก"เจี๊ยนลุกออกจากเตียงแล้วมุ่งไปสู่ห้องน้ำ
"ไปอาบน้ำด้วยกันซิครับ ผมจะถูหลังให้ " พีชเดินตามคำเรียกร้องจากคนรักใหม่
ทั้งคู่เดินเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำ เจี๊ยนเดินลงน้ำในอ่างอาบน้ำ ที่มีน้ำอุ่นเต็มอ่าง
"มาเลยครับ ผมเปิดน้ำรอตั้งนานแล้ว"
"ครับ" พีชเดินลงอ่านอย่างระมัดระวัง
"หุ่นพีชนี่ดีจังน่ะครับ น่ารักน่าถนุดถนอม" เจี๊ยนมองร่างกายพีชทุกส่วน
"มองไรเล่า เค้าเขินน้า" พีชนั่งลงไปในอ่างน้ำ
"มองคนน่ารักไงครับ มาหันหลังมา ผมจะถูให้" พีชหันหลังให้เจี๊ยนแต่โดยดี
"อื้มมม... สบายจัง" พีชเอ่ย
"ผิวพีชขาวนุ่มมากเลยน่ะครับ แถมยังละเอียดอีกด้วย" เจี๊ยนถูหลังพีช แล้วมองผิวอันขาวเนียนของพีชอย่างกะอยากจะกินเลยเชียว
"แหมมม... พูดเว่อร์เกินไปเล่า น้อยๆหน่อย" พีชหน้าแดงเมื่อถูกชมอย่างจัง

"งั้นผมขอตัวกลับก่อนน่ะครับ" พีชกล่าวลา
"เดี๋ยวพีช ผมยังไม่มีเบอร์คุณเลย" เจี๊ยนห้ามพีช
"อ้อ ลืม 080307xxxx" พีชบอก
"นั่นไงเบอร์ผม" โทรศัพท์พีชดังขึ้น
"อื้ม" พีชตอบ
"บ๊ายบายครับ"
"บะบาย"
"จุ๊บๆครับ"
"อื้ม จุ๊บๆ" แล้วพีชก็เดินไปที่ลิฟท์แล้วกดลงจากคอนโดทันที

"ไปอาบน้ำเถอะครับ" ไดบอก พีชลุกขึ้นไปอาบน้ำ
"โอ๊ยเจ็บ" พีชก้มลงดูก้นที่เป็นแผลฉีกขาดและเป็นรอยกระแทกสีม่วง ในขณะแก้ผ้าเปิดน้ำฝักบัวอาบอยู่
"ที่รัก เป็นไรรึเปล่าครับ" ไดวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาเปิดประตูห้องน้ำ
"มะ..ไม่เป็นไรครับ" พีชเอามือข้างหนึ่งแตะกำแพงห้องน้ำอีกข้างหนึ่งจับหัวเข่า เขาอยู่ในท่าย่อนิดๆเหมือนคนหมดแรง
"นะ..แน่ใจน่ะครับ" ไดถามด้วยความเป็นห่วง
"อื้ม ไม่เป็นไรครับ" พีชฝืนยิ้มในขณะที่น้ำตาท่วม
"งั้นนนน มีอะไรเรียกผมน่ะครับ" ไดปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"คิดอะไรอยู่หรอที่รัก" พีชซึ้งเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำ
"ปะ..เปล่าครับ" ไดตกใจตื่นจากพวงค์สะดุงตัวเหมือนเจอผี
"อะอื้ม" พีชเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วหันหลังดูรอยช้ำที่ก้นที่กระจก
"โหหหห.... ม่วงเชียว" พีชพูดพลางก้มดูก้นในกระจก พีชเปิดตู้กระจกหยิบชุดนอนสีฟ้ามาใส่
พี ชเดินขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วห่มผ้าห่ม ไดซึ่งเดินเข้ามาทีหลังเห็นพีชนอนอยู่เลยล้มตัวนอนข้างๆ ทั้งคู่หันหน้าเข้าหากันไดพูดก่าพีชที่หลับอยู่ว่า
"ผมรักคุณเสมอน่ะ" พีชซึ่งได้ยินก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ไดรีบหลับตานอน
"ผมก็รักคุณน่ะ" พีชรีบหลับตาทันทีเมื่อเห็นไดลืมตา
และแล้วทั้งคู่ก็ลืมตามาสบตากัน พีชและไดหันหน้าไปคนละทางเพราะเขิน

"ตื่นแล้วหรอครับ" ไดลุกงัวเงียขึ้นมานั่งขยี้ตาบนเตียง
"อื้ม วันนี้ผมจะรีบไปทำงานน่ะครับ" พีชยิ้มให้ไดก่อนเดินไปข้างนอก
ไดเห็นท่าไม่ดีเลยแอบสะกดรอยตามพีชออกไปข้างนอก
ไดแอบเดินตามพีชจนมาถึงหน้าคอนโดแห่งหนึ่ง
-เอ๊ะ วันนี้พีชไม่ไปทำงานหรอ ร้านพิซซ่ามันไปอีกทางไม่ใช่หรอ-
-หรือว่ามาส่ง เฮ้ยยังไม่ได้ไปรับเลย- ไดครุ่นคิดในขณะที่พีชขึ้นลิฟท์ไปแล้ว
"ชั้นที่30" ไดวิ่งตามมาที่หน้าลิฟท์แล้วกดลิฟท์ข้างๆ
"เร็วๆซี" ไดพึมพำในขณะรอลิฟท์ลง
กว่าที่ลิฟท์จะขึ้นไปที่ชั้น30พีชได้หายไปเสียแล้ว
"โธ่ โว๊ย!!!" ไดโมโห

"กลับมาแล้วหรอ" ไดเรียกพีชในขณะที่พีชเดินเข้าบ้านมา
"อะไรครับที่รัก" พีชสะดุ้งเฮือก
"ไปไหนมาครับ" ไดถาม
"ไปทำงานมาซิครับ" พีชหน้าซีด
"แน่ใจหรอครับ" ไดถามย้ำ
"ทำไมถามผมอย่างงั้นหล่ะ" พีชก้มหน้าหลบตากรอกไปกรอกมาเหมือนหาข้าแก้ตัว
"ผมไปหาคุณที่ร้านพิซซ่ามา เขาบอกว่าวันนี้คุณไม่มาทำงาน"
"เออ.." พีชร้องไห้ออกมา
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่มีวันโกรธพีชหรอก" ไดเอาพีชมาอยู่ในอ้อมอก
"ฮืออออ....ๆๆๆๆ" พีชกอดไดไว้แน่นแล้วพูดว่า
"ขอบคุณมากครับ"
"อย่าร้องน่ะครับ เดี๋ยวไม่น่ารักหรอก" ไดยิ้มให้พีช
"อื้ม"
-นี่เราจะนอกใจที่รักของเราหรอ ไม่น่ะ><- พีชคิด
"ไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวเย็นกันน่ะครับ" ไดเดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหาร
แล้วพีชจึงเดินเช็ดน้ำตาไปเข้าห้องน้ำ

"ที่รักชอบกินอะไรหว่า" ไดทำหน้าครุ่นคิดแล้วเอานิ้วชี้แตะปาก
"อ้อ!" ไดอุทาน
"รู้แล้ว" ไดหยิบผ้ากันเปื้อนสำหรับทำอาหารมาใส่

"เสร็จแล้วหรอครับ" ไดเดินมาถามพีชขณะออกจากห้องน้ำ
"อื้ม" พีชเดินเช็ดหัวแล้วนุ่งผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กมากๆเดินออกมา
"เอ๊ะ! หอมอะไร" พีชได้กลิ่นอาหารของโปรดตัวเอง
"ไปกินข้าวกันดีกว่า ผมทำเองเลยน่ะ" ไดจูงมือพีชเดินมาที่โต๊ะอาหาร
"น่ากินไหมครับ" ไดถามแล้วอมยิ้มตาหยีให้
"โหหหห.... น่ากินมากเลยครับ" พีชยิ้มแก้มบานแล้วหันไปถามได
"นี่ คุณทำเองหรอ" พีชยังยิ้มแก้มบาน
"อื้ม ทำเองหมดเลย ทำเพื่อที่รักคนเดียวน่ะ" ไดหอมแก้มพีชก่อนเดินไปนั่งที่เก้าอี้
"บร้าพูดไรเค้าเขินน่ะ" พีชแก้มแดงเหมือนผลแอปเปิ้ล
"ฮุ้ยยย แก้มแดงน่า....." ไดหยุดแล้วอมยิ้ม
"น่าอะไร" พีชเขิน
"หน้าเหมือนตูดลิงเลยน่ะ" ไดหัวเราะ
"อะไรน่ะ" พีชโมโหแก้มป่อง
"ฮ่าๆๆๆ ผมล้อเล่นครับ" ไดเริ่มหยุดพัวเราะ
"เดี่ยวเหอะ" พีชงอล
"อย่างอลผมน้า ผมล้อเล่น" ไดชูนิ้วก้อยยกมา
"ไม่!!!!" พีชปฏิเสธ
"น้าๆๆๆๆๆๆ ดีกันๆ" ไดอ้อนวอน
"อื้ม" พีชยิ้มแล้วเอานิ้วก้อยไปคล้องกัน
"เย้! ดีใจจังเลย ที่รักเราเลิกงอลแล้ว" ไดยิ้มใหญ่
"หรอ งั้นงอลต่อก็ได้" พีชแกล้ง
"ม่ายย!!!><" ไดร้อง
"ผมล้อเล่นครับ" พีชหัวเราะ
"งั้นกินฝีมือผมน่ะ" ไดตักข้าวป้อนพีช พีชอ้าปากงับข้าวคำใหญ่จากช้อน
"อร่อยมั้ยครับ" ไดถาม
"ไม่อร่อยเลย" พีชทำหน้าบึ้งตึง
"อ่าว งั้นผมจะไปทำให้ใหม่น่ะครับ" ไดลุกขึ้น
"ไม่ต้อง!!" พีชตะคอก
"ทะ ทำไมหล่ะครับ" ไดหน้าซีด
"เพราะผมล้อเล่นไง" พีชอมยิ้มหน้าบาน
"แหม ที่รักชอบล้อเล่นผมจัง ผมกลัวน่ะ ว่าที่รักจะทิ้งผมไป" ไดยิ้มแห้งๆ
"เอ่อคือ งั้นมากินข้าวกันต่อเหอะน่ะครับ" พีชหน้าซีด

วันต่อมา....

"เอ้ก อี เอิ้ก ๆ.."
"ไก่ที่ไหนมันขันว่ะ" ไดงัวเงียตื่นขึ้นมาก็ได้ยินพีชคุยโทรศัพท์ในห้องน้ำ
ไดลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเงี่ยหูฟังข้างๆห้อนน้ำ
"อ่า...ครับ วันนี้เจอกันที่เดิมหรอครับ อ่า.. ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปน่ะ" ไดตกใจว่าพีชจะไปไหน ไปกับใคร?

"ผมไปล่ะน่ะ" พีชบอกได
"ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันหรอกหรอ" ไดถาม
"ไม่อ่า ผมจะรีบไปธุระ"
"ธุระอะไรหรอ" ไดถาม
"เอ่ออ... ธุระที่จะสมัครงานใหม่" พีชตอบตะกุกตะกัก
"อ้อ งั้นไปเหอะ" ไดตอบด้วยความเย็นชา แต่ภายในใจของเขาเจ็บปวดเสียเหลือเกิน
-พีชคนเดิม ของผมหายไปไหน- ไดคิดแล้วน้ำตาไหลร่วงลงมาไม่ขาดสาย ลงไปในจานข้าวที่ตัวเองกินอยู่พร้อมทั้งน้ำตา

"มาแล้วหรอ ที่รัก" พีชตกใจเมื่อเห็นเจี๊ยนยืนอยู่กับพวกที่ไปรุมทำร้ายเขาเมื่อ5เดือนก่อน ก่อนที่เขาจะมาเจอได
"น่ะนี่มันอะไรกัน" พีชพูดเสียงตะกุกตะกักก่อนจะวิ่งไปกดลิฟท์ลงจากคอนโดเจี๊ยนทันที
"ที่รักจะไปไหน" เจี๊ยนกับพรรคพวกอีกนับสิบวิ่งตามพีชมา
-กดลิฟท์ไม่ทันแน่อยู่ตั้งชั้น 1 นี่มันชั้น 30 ลงบันไดดีกว่า- พีชวิ่งลงบันไดทันที
"เฮ้ยมรึง 5 คนรอลิฟท์น่ะ เดี๋ยวพวกกูที่เหลือจะวิ่งตามมันไป" เจี๊ยนซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวของเสี่ยที่พีชเคยขายบริการที่นั่นเอ่ย
"จับเป็นน่ะโว๊ย กูไม่อยากให้ของดีๆเสีย เดี๋ยวราคาตก" เจี๊ยนเอ่ยก็จะวิ่งตามพีชมาติดๆ
"มันอยู่นั่นเร็วๆ อย่าให้หลุดมือ" เจี๊ยนตะโกนบอกลูกสมุน
-ทำไมน่ะมีแต่หลอกลวงเรา ไดจ๋า ไดอยู่ไหน- พีชวิ่งสุดกำลังแล้วร้องไห้ออกมาเป็นสายๆ
"มานี่เร็ว" เงาของชายคนหนึ่งตะโกนเรียกแล้วกวักมือเรียกพีชให้เข้าไปหลบที่ห้อง 245
คนๆนั้นก็คือ "..."

"ได" พีชตกใจเมื่อเห็นคนที่ไม่เคยหรอกลวงเขาเลยมาอยู่ตรงหน้า
"รีบๆมาเหอะ อย่ามัวอึ้งอยู่เลย" ไดรีบวิ่งไปจับมือพีชเข้าไปแอบในห้อง
"มาได้ยังไงอ่า" พีชยังร้องไห้ไม่หยุด
ไดสงสารพีชมากๆเลยที่ถูกหลอก
"ผมเป็นห่วงคุณเลยสะกดรอยตามมา" ไดปิดล็อกปะตูห้องทันที
"ขอบคุณน่ะ" พีชโผโอบกอดไดแล้วปล่อยโห่ออกมาทันที
"ชู่วว... พวกมันมาแล้ว" ไดเอานิ้วชี้ขึ้นมาไว้ที่ปากแล้วกระซิบบอก
"เฮ้ย! มันอยู่ไหนว่ะ" เสียงเจี๊ยนตะโกนมาจากข้างนอก
"เฮ้ย!!!ลงไปข้างล่าง" เจี๊ยนตะโกนบอกพวกสมุน
"สงสัยมันจะลงไปกันแล้วล่ะที่รัก" ไดจับหน้าพีชแล้วเอานิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตาให้
"ผมไม่เคยโกรธคุณเลยน่ะ แม้ว่าคุณจะหลอกผมมาตลอด" ไดยิ้มเหมือนไม่มีอะไร
"แต่คุณต้องสัญญากับผมก่อนน่ะว่าคุณจะไม่หลอกผมอีก" ไดยกนิ้วก้องมาให้พีชคล้อง
"ผมสัญญาครับ" พีชกับไดเกี่ยวก้อยกัน
"เราไปกันดีกว่า กลับบ้านเรากัน" ไดลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆเปิดประตู
"เฮ้ย!" ไดสะดุ้งเมื่อเห็นไอ้เจี๊ยนยืนรออยู่หน้าห้อง
"พลอดรักกันเสร็จแล้วรึยัง" เจี๊ยนพูดแล้วอมยิ้มแบบคนชั่ว
"ที่รักมากับผมนี่"เจี๊ยนพูดแล้วดึงข้อมือพีช
"ไม่น่ะ" พีชร้อง
"ถ้าจะเอาพีชไปข้ามศพกูไปก่อน" ไดสะบัดข้อมือเจี๊ยนออก
"อ้อไอ้นี่ใช่ม่ะที่มันทำให้ที่รักลังเล" เจี๊ยนหยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วจ่อไปที่กระบานได
"ไม่!!!" พีชผลักไดออกไปทำให้ปืนมาโดนที่อกพีชแทน
"โอ๊ย!! เสียงร้องครั้งสุดท้ายจากพีชก็ออกมา"
"หยุดน่ะนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ" ตำรวจวิ่งเข้ามาล็อกข้อมือเจี๊ยนแล้วพาตัวไป
"ไม่!! ที่รักอย่าทิ้งผมไปน่ะ อยู่กับผมก่อนผมยังไม่ได้แต่งงานกับคุณเลย" ไดรองหัวพีชขึ้นมาแล้วร้องไห้ไม่หยุด

ณ.โรงพยาบาล
"พีช... ฟื้นซิ" ไดจับมือพีชขณะที่ร้องไห้อยู่
"คุณจะทิ้งผมไปไม่ได้น่ะ" ไดที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงพีชไม่ได้นอนทั้งคืนเอ่ย
"ก๊อกๆๆ" เสียงมีคนมาเคาะประตู
"เข้ามาเลยครับ ประตูไม่ได้ล็อก" ไดเอ่ยเชิญ
หมอเดินเปิดเข้ามาแล้วพูดว่า
"ผมผ่าเอากระออกให้แล้วน่ะครับ ดีที่ไม่โดนจุดสำคัญ" หมอกล่าว
"ขอบคุณมากน่ะครับหมอ" ไดขอบคุณ
"ไม่เป็นไรครับ เอ่อนี่ ไอ้แก๊งค์ที่มาทำร้ายแฟนคุณนั้นถูกจับไปหมดแล้วน่ะครับ"
"จริงหรอครับคุณหมอ"
"จริงซิครับ รวมไปถึงเฮียอะไรนั่นทีบงการอยู่ข้างหลังด้วยครับ"
"พีชได้ยินมั้ย ฟื้นซักทีซิ"
"ดะได" พีชร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดที่อก
"ห๊า" ไดรู้สึกตัวแล้วสะดุ้ง
"ผมเจ็บจังเลย" พีชร้อง
"พีชที่รักของผม ฟื้นแล้วหรอครับ" ไดดีใจมากที่สุดเมื่อเห็นคู่รักฟื้น
"ถือว่าเราหายกันแล้วน่ะ คุณเคยช่วยชีวิตผม คราวนี้ผมก็ช่วยชีวิตคุณ" พีชยิ้ม
"หวังว่าคงจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับเราทั้ง 2 คนอีกน่ะครับ"
"อื้ม แต่คุณก็อย่าลืมทำตามที่บอกน่ะ" พีชยิ้ม
"อ่า.. อะไรหรอ ไดลืมไปแล้ว" ไดงง
"ก็ที่คุณบอกว่าคุณจะขอผมแต่งงานไง"
"อ่าจริงด้วยซิ เอาไว้คุณออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ผมจะซื้อมาให้ทันทีครับ ผมขอสัญญา"
"จริงๆน่ะ^^"พีชยิ้มใหญ่
"อื้ม"

จบ

ณ.ห้องขัง
"ฉึกๆๆ" เสียงบางอย่างในเงามืดของห้องขังแห่งหนึ่งดังขึ้นมา

เช้าวันรุ่งขึ้นน...
"ที่รักแย่แล้ว" ไดวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องนอนจนพีชที่นอนอยู่งัวเงียลุกขึ้นมา
"ห๊าาาา.. มีอะไรหรอครับ" พีชหาวแล้วลุกขึ้นมานั่งขยี้ตา
"ดูนี่สิครับ" ไดยื่นหนังสือพิมพ์ที่ตนถืออยู่มาพีชอ่าน
"อะไรอ่า" พีชงงๆแล้วรับหนังสือพิมพ์จากไดมาอ่านโดยดี
"เมื่อเช้าผมออกไปข้างนอกเจอหนังสือพืมพ์เลยซื้อมาอ่าน..." ไดเล่าให้ฟัง
"เจี๊ยนแหกคุกออกมาหรอ!!!!!" พีชหน้าซีด
"นั่นน่ะสิครับผมกลัวมามันจะย้อนกลับมาทำร้ายคุณอีก"
"ทำไงดีอ่า ผมกลัวอ่าที่รัก" พีชร้องไห้
"ไม่ต้องกลัวน่ะครับ แม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตผมก็จะปกป้องคุณให้ได้" ไดเอาพีชมาซบที่อก
"เรื่องทั้งหมดจะผ่านไปด้วยดีน่ะผมเชื่อ"
"อื้ม"

"ตู้ดดด..." มือถือพีชดัง
"เอ๊ะใครโทรมา?" พีชะดุ้งก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู
"เบอร์ใครไม่รู้อ่า ไม่โชว์เบอร์" พีชสงสัยเมื่อเห็นเบอร์ส่วนตัวโทรเข้ามา
"ลองรับดูซิ" ไดบอก
"อื้ม" พีชกดรับแล้วพูดทันที
"ฮัลโหล ใครหรอ?" พีชถามเจ้าของเบอร์
"อ้าวหวัดดีที่รัก.. ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงผมบ้างไหม? ผมคอยดูคุณอยู่ตลอดเวลาเลยน่ะ....."
พีชปล่อยโทรศัพท์ตกลงพื้นแล้วน้ำตาค่อยๆไหลลงมา
"ที่รักเป็นไร? ใครโทรมาอ่า?" ไดถามแล้วหยิบโทรศัพท์มาคุย
"มีอะไรหรอครับ" ไดถามคนที่พูดอยู่กับพีชเมื่อกี้
"ป่าวหรอกครับไม่มีอะไร แค่ผมจะไปทวงของๆผมคืน" เจี๊ยนเย้ย
"ฝันไปเหอะ" ไดตัดสายแล้วเขวี้ยงมือถือทิ้ง
"ที่รักไม่ต้องกลัวน่ะ มีผมอยู่ทั้งคน" ไดปลอบแล้วให้พีชซบอก
"มันจะทำอะไรเราไหม" พีชถาม
"แต่มันจะทำอะไรที่รักได้มันก็ต้องข้ามศพผมไปก่อน"

"ฮัลโหล น้องแนทหรอจ๊ะ" เจี๊ยนนั่งคุยโทรศัพท์ที่ซอกตึก
"ค่ะ พี่เจี๊ยนมีอะไรให้หนูทำหรอค่ะ" เสียงตอบรับจากโทรศัพท์ที่เจี๊ยนคุด้วยตอบกลับมา
"พี่มีงานให้หนูทำหน่อยน่ะจ๊ะ หนูมาหาพี่ทีxxxหน่อยน่ะ" เจี๊ยนนัดแนทมาหา
"ค่ะเดี๋ยวหนูจะรีบไป"

"พี่มีอะไรให้หนูทำหรอค่ะ" แนทมาเจอเจี๊ยนตามที่นัดกันไว้
"พี่อยากให้หนูปลอมตัวไปจีบผู้ชายในภาพนี้ เพราะพี่คิดแล้วว่าหนูเหมาะกับงานนี้ที่สุด" เจี๊ยนส่งภาพผู้ชายคนหนึ่งให้แนทดู
"ไม่เห็นจะหล่อเลย จีบเสร็จแล้วทำไมค่ะ" แนทถามเจี๊ยน
"จีบให้มันเลิกกับเมียมันก่อนแล้วค่อยฆ่ามัน หรือไม่ก็ทิ้งมันอีกให้มันฆ่าตัวตาย" เจี๊ยนบอก
"ค่ะ ง่ายมาก" แนทบอก
"แต่ทำแบบแรกดีกว่าน่ะ"
"พี่จะให้หนูเท่าไหร่" แนทเอ่ยถามเรื่องเงิน
"50000 บาทถ้วนจะที่รัก เอามัดจำไปก่อน20000 บ.ที่เหลือไว้เสร็จแล้วค่อยเจอกัน" เจี๊ยนส่งกระเป๋าเงินให้แล้วเดินจากไป แนทอมยิ้มแล้วจูบกระเป๋าเงิน

"ที่รัก ผมไปทำงานก่อนน่ะ" ไดผูกไทก่อนจะลุกออกจากเก้าอี้ที่ไดนั่งกินข้าวเมื้อกี้ พร้อมหยิบกระเป๋า
"อื้ม โชคดีน่ะครับ ระวังตัวด้วยหล่ะ" พีชโบกมือบ๊ายบายก่อนไดจะส่งยิ้มแล้วเดินออกจากบ้านไป

"ตู้ดด...." โทรศัพท์ไดดังขึ้น
"ฮัลโหล คุณไดเครุค่ะ" เลขาของไดโทรเข้ามา
"อื้ม มีอะไร เลดี้" ไดถาม
"มีลูกค้าคนสำคัญรอคุณอยู่ที่หน้าห้องทำงานคุณค่ะ" เลขาเอ่ยเรียกตัว
"อ่าครับ เดี๋ยวผมจะรีบไป" ไดวางหูแล้วรีบไปที่ทำงานที่อยู่ไม่ไกลทันที

"ไหนครับคุณ...." ไดชะงักเมื่อเห็นผู้ชายที่สวยที่สุดคนหนึ่งมายืนรอ
"อ้อ นี่คือคุณน็อตค่ะ เขามาติดต่อขายที่ดินติดทะเลกับเราค่ะ" เลขาแนะนำตัว
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ไดยื่นมือออกไป
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ" แนทยื่นมือไปจับมือได
"มือนุ่มมากเลยน่ะครับ" ไดบีบมือน็อตใหญ่
"อุ๊ย" น็อตสะดุ้งจึงรีบดึงมือกลับมา
"อุ๊ย ขอโทษครับ" ไดสะดุ้งด้วยเช่นกันที่ทำตัวหน้าละอายแบบนั้น
"อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ"
"เชิญเข้าไปคุยข้างในน่ะครับ"
"ค่ะ"

"กลับมาแล้วที่รัก วันนี้ผมมีลูกค้ารายใหญ่ด้วย" ไดเดินมาหาพีชพร้อมถอดเสื้อสูตรสีดำออก
"จริงหรอ" พีชถาม
"อื้มม...น่ารักมากด้วย" ไดยิ้ม
"แหนะ อย่าให้รู้น่ะว่านอกใจ" พีชหึงสุดฤทธิ์
"โหหห... ผมไม่กล้านอกใจที่รักหรอก ก็ที่รักเราน่ารักขนาดเนี๊ยะ" ไดยิ้มเขินๆ
"อย่าให้รู้เชียว" พีชทำหน้าสงสัยใส่
"แหะๆ" ไดยิ้ม
"จำไว้ๆ" พีชทำหน้าเซ็งๆ
"คร๊าบบบบ... จะจดจำอย่างดี" ไดเอ่ย

"จะไปแล้วหรอ" พีชเอ่ยถามได
"อื้ม เขาโทรเรียกแล้วอ่า ผมไปก่อนน้า" ไดกล่าวลาแล้วเดินไปเปิดประออกจากบ้าน พีชสงสัยว่าไดเริ่มมีพฤติกรรมผิดไป เหมือนตอนที่เขาเคยมีเจี๊ยน

"ไดข๋า เค้าขอไปบ้านด้วยคนซิ" น็อตกล่าวขอร้อง
"อ่อ ไม่ได้หรอกครับ" ไดเอ่ย
"ทำไมล่ะค่ะ ก็เรารักกันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมฉันไปบ้านคุณด้วยไม่ได้อ่า" น็อตอ้อนไดแล้วเอาหัวไปไซร้คอได
"เอ่อ ไม่ได้จริงๆครับ" ไดกล่าวปฏิเสธ
"งั้นคุณพาฉันไปดินเน่อร์หน่อยได้ไหมค่ะ" น็อตถามได
"เอ่อ ก็ได้ครับ" ไดตอบตกลง

"เชียร์ซ" ไดกับน็อตนั่งดื่มเหล้าในร้านแห่งหนึ่ง
"ผมว่าผมเริ่มเมาแล้วน่ะ คุณน็อต" ไดเอ่ยพร้อมหน้าแดงก่ำ
"ฉันว่าคุณดื่มได้อีกเยอะน่ะ" น็อตถ้า
"เอ่อออ... " ไดฟุบลงไปกับโต๊ะ
"อุ๊ย ตายล่ะ... คออ่อนจัง" น็อตกรีดกราย ก่อนที่จะพยุงไดขึ้นรถ
"มาค่ะ" น็อตพยุงไดขึ้นรถ
"ไปโรงแรมกันน่ะค่ะ" น็อตหัวเราะขณะที่ไดไม่มีสติ

"เปิดห้องนึงค่ะ" น็อตพยุงไดมาถึงเค้าเตอร์แล้วบอกพนักงานโรงแรม
"อ่ะนี่ครับ" พนักงานยื่นกุญแจห้องให้

"มาค่ะที่รักถึงห้องเราแล้ว" น็อตเปิดประตูเข้าห้อง
"นอนซะน่ะค่ะ" น็อตวางไดลงที่เตียงแล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าไดออก
น็อตตั้งกล้องถ่ายขณะข่มขืนไดอยู่บนเตียงจนเสร็จ
"ตู้ดดด...ตู้ดดด.... " น็อตหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมา
"ฮัลโหลว่าไงค่ะ" น็อตพูด
"ฮัลโหลแนท สำเร็จตามแผนม่ะ" เจี๊ยนถาม
"อื้ม ค่ะ" แนทเอ่ย
"ไปได้ด้วยดีเลยค่ะ" แนทเอ่ยก่อนวางมือถือ

"ไมที่รักไม่กลับมาซักทีน่ะ" พีชยืนชะเง้อรออยู่หน้าประตู
"โทรไปก็ไม่รับด้วย เป็นอะไรรึเปล่าน้า" พีชโทรไปหาไดด้วยความเป็นห่วง
"ขอโทษค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ" เสียงจากโทรศัพท์ที่กำลังโทรหาไดดังตอบมา
"ไดจ๋า ไดอยู่ไหนนน..."

"ห๊า..ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย" ไดตะโกนดังลั่นเมื่อเห็นตัวเองล่อนจ้อนเปลือยกายกับน็อตในโรงแรมแห่งหนึ่ง
"อ้าตื่นแล้วหรอที่รักขา เมื่อคืนเราสนุกกันมากเลยเนอะ" น็อตตื่นขึ้นมาพร้อมลูบไล้ร่างกายของได
"เอ่อ...ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลยน่ะ"
"อ้าวหรอค่ะ แต่ฉันมีหลักฐานน่ะค่ะที่รัก ว่าคุณน่ะมีอะไรกับฉันเมื่อคืน" น็อตหยิบมือถือขึ้นมาพร้อมเปิดคลิปวีดีโดที่ถ่ายไว้เมื่อคืน
"อ่า ลบน่ะครับ" ไดรู้สึกผิด
"ก็ได้ค่ะถ้าคุณต้องการ น็อตอ่าน่ะยอมให้คุณทุกอย่างเลย" น็อตซบอกได
"งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนน่ะครับ" ไดลุกขึ้นไปอาบน้ำ
"แล้วเจอกันน่ะค่ะ"

"ที่รัก ผมกลับมาแล้ว" ไดเปิดประตูบ้านมาพร้อมร้องตะโกนเรียกพีช
"อ๊ะ.." ไดไม่ได้ยินเสียงตอบมาเหมือนเคยพร้อมวิ่งหาพีชทั่วบ้านจนไปเจอจดหมายที่พีชทิ้งไว้บนหัวเตียง
-เมื่อคุณเห็นข้อความนี้อย่าได้ตามหาผมอีกน่ะครับ ขอบคุณทุกๆอย่างที่ให้ผมมา ขอบคุณความรักความหวังดีที่มอบให้ ลาก่อนครับ-
"ไม่!!!" ไดน้ำตาไหลพรากพร้อมวิ่งออกไปตามหาพีช

-ไปหาคุณยายที่ลาดพร้าวดีกว่า- พีชคิดในขณะที่สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กเดินตามทางไปลาดพร้าว
ขณะเดียวกันรถคันสีดำของเจี๊ยนซึ่งวิ่งผ่านพีชไป
"เฮ้ยๆ จอดหน่อย" เจี๊ยนบอกคนขับรถของเขาให้หยุดรถ
"ถอดไปนิดนึงดิ" เจี๊ยนสั่ง
"ครับ" คนขับรถถอยรถไปนิดนึง
"ว่าไงที่รัก มากับผมมา" เจี๊ยนเปิดกระจกแล้วเรียกพีช
"หา เจี๊ยน มาได้ไงเนี่ย" พีชตกใจ
"ผมน่ะรักคุณที่สุดน่ะ ขึ้นรถมากลับผมมะ" เจี๊ยนยิ้มให้
-เอาว่ะ ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว- พีชคิดจึงตอบตกลงขึ้นไปบนรถเจี๊ยน
"ไปอยู่กับผมน่ะ" เจี๊ยนกระซิบข้างหู
"อะ อื้ม" พีชก้มหน้าก้มตาตอบ
"ฮะๆๆๆ เจี๊ยนหัวเราะ ไปบ้านผมกันเลย"

"คุณนอนเตียงเดียวกับผมน่ะ" เจี๊ยนยกกระเป๋าของพีชมาวางข้างเตียง
"อื้ม" พีชนั่งลงบนเตียง
"เห็นไหม ผมบอกคุณแล้วว่าไม่มีใครรักคุณเท่าผม" เจี๊ยนยิ้ม
"อะ อื้ม พีชละเมอคิดถึงได
"ที่รักผมจะออกไปธุระข้างนอกแปปนึงน่ะ" เจี๊ยนบอกพีชก่อนจากไป
"อ่าครับผม" พีชน้ำตาซึมเพราะยังห่วงหาไดตลอดเวลา แต่ที่ไดทำกับพีชมันไม่น่าให้อภัยจริงๆ

"ไปหาอะไรกินดีกว่าในนี้ไม่มีอะไรให้กินเลย" พีชรำพันกับตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องไป

"เอ๊ะ พีช" ไดโบกมือพร้อมร้องตะโกนแล้ววิ่งไปหาพีช
-เอ๊ะ เสียงนี่คุ้นๆน่ะ- พีชหันไปหาเจ้าของเสียงพร้อมอุทานออกมาว่า
"ได" น้ำตาพีชล้นเอ่อ เมื่อเห็นไดกำลังร้องเรียกหาเขาแล้วกำลังวิ่งมาหาเขา
"พีช รอผมก่อนน่ะ" ไดเรียกพีช
-เราอย่าได้เจอกันเลยน่ะ มันดีแล้ว- พีชวิ่งหนีได แต่เข่าอ่อนสะดุดล้ม
"ที่รักเป็นอะไรมากมั้ยครับ คุณหนีผมมาทำไมอ่า ผมเป็นคุณมากเลยรู้ไหม คุณกลับไปอยู่บ้านเราน่ะ" ไดพูดพร้อมประคองพีช
"ออกไปน่ะ อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวผม ผมมีคนใหม่แล้วเข้าใจมั้ย" พีชสะบัดมือไดออกพร้อมร้องไห้ด้วยความสับสน
"ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้ ทำไมต้องทิ้งผมไป พีช!!! ตอบผมมาสิ ทำไม!!" ไดร้องไห้ออกมาพร้อมจับแขนพีชทั้งสองข้างแล้วเขย่าอย่างแรง
"เพี๊ยะ!!!" เสียงตบที่พีชฟาดลงบนหน้าไดอย่างแรง
"นายนี่โง่หรือแกล้งโง่ งั้นดูนี่!!" พีชปาดน้ำตาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเปิดคลิปวีดีโออะไรบางอย่างยื่นให้ไดดู
"มะไม่จริง ผมไม่รู้เรื่อง" ไดปฏิเสธเมื่อเห็นคลิปของตัวเองมีอะไรกับน็อตด้วยที่ตัวเองหลับไม่รู้เรื่อง
"ยังมีหน้ามาโกหกอีกน่ะ ผมไม่เชื่ออะไรคุณอีกแล้ว" พีชร้องไห้หนักกว่าเดิม
"พะพีช ผมขอโทษ ผมไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น" ไดดึงพีชเข้ามาโอบไว้
"ออกไปจากชีวิตผมน่ะ!!! ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยมีให้ผมมา แล้วเราอย่าได้เจอกันอีกเลย" พีชผลักไดออกไปก่อนจะลุกขึ้นยืน
"พะพีช" ไดสะอื้น
"ลาก่อน" พีชวิ่งกลับไปที่คอนโดของเจี๊ยนทันที
-จบสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง เรากับไดมันคงไม่มีเรื่องต่อไปแล้ว-
"พีชชชช!!!" ไดตะโกนสุดเสียงแต่พีชกลับไม่หันมามองอีกเลย
-นี่ เราผิดใช่ไหม ที่ทำให้พีชเจ็บขนาดนี้ เราสมควรที่จะตาย- ไดนอนแทรกกับพื้นแล้วจับที่หัวใจสุดแรงดิ้นพลากๆเหมือนคนทุรนทุรายใกล้จะตาย หัวใจของเขาแตกสลายเมื่อต้องเสียคนรักที่เขารักมากที่สุดในชีวิตไป

เจี๊ยนเปิดประตูเข้าห้องมาแล้วพบว่าพีชนอนร้องไห้อยู่ แล้วก็ยิ้มแบบมีเลศนัย
-สำเร็จ ไม่เสียแรงที่ให้นังแนททำงานนี้- เจี๊ยนคิด
"อย่าเสียใจไปเลยน่ะครับ คนที่เขาไม่รักเราจริง ก็อย่าไปอย่าไปสนใจเลย" เจี๊ยนยิ้มแล้วโอบใหล่พีช
"เรามาหาอะไรสนุกๆ ทำกันดีกว่าน่ะจ๊ะที่รัก" เจี๊ยนเขิยบตัวเข้ามากระเซะพีช แล้วเอามือลูบหน้าอกพีช
"ทะ ทำอะไรน่ะ" พีชสะดุ้งเฮือกเมื่อตนถูกเจี๊ยนลวนลาม
"ที่รัก เป็นอะไรไป ผมถูกตัวนิดหน่อยไม่ได้เลยหรอ" เจี๊ยนพูดน้อยใจแล้วเอามือบีบหัวนมพีช
"ขอโทษน่ะครับผมไม่ได้ตั้งใจ" พีชขอโทษเจี๊ยนแล้วเอาหน้าซุกคอของเจี๊ยน
"ต้องอย่างนี้สิที่รักของผม ว่าง่ายหน่อย" เจี๊ยนถอดเสื้อพีชออกแล้วลูบคลำหน้าอกพีชต่อไป
พีชหันไปดูดปากเจี๊ยนแล้วถอดเสื้อของเจี๊ยนออก ในขณะที่เจี๊ยนรูดซิบถอดกางเกงพีช
"ของที่รักนี่ยังดีไม่เปลี่ยนแปลงเลยน่ะครับ" เจี๊ยนถอดกางเกงในของพีชออกแล้วเอามือปลุกเคของพีชขึ้นมา โดยเอามืออีกข้างช้อนไข่ของพีช
"ที่รักนี่ยังซนไม่เปลี่ยนเลยน่ะ" พีชพูดพร้อมก้มลงถอดกางเกงในเจี๊ยน
เจี๊ยนชักเคของพีชและรูดจนสุด พร้อมเอายัดปากทั้งดุ้น
"โอ๊ยเสียวจัง" พีชครางออกมาและดันเคกระแทกปากเจี๊ยนเป็นระยะ
"ลีลาเด็ดขึ้นน่ะเนี่ย" เจี๊ยนหยุดโม๊กแล้วเปลี่ยนมารูดเคพีชต่อ
"แน่นอนอยู่แล้ว" พีชกระแทกเคอัดหน้าเจี๊ยน แล้วเอาหัวถูแก้มของเจี๊ยน
"เรามาสนุกกันเถอะ" เจี๊ยนเอ่ยขณะผลักพีชลงไปยังบนเตียง
"กริ๊งงงง... กริ๊งงงงงงง...." โทรศัพท์พีชดังขึ้น
"อะไรว่ะ แมร่ง" เจี๊ยนบ่นขณะที่พีชสะดุ้งตัวลุกขึ้นแล้วยิ้มแห้งๆ
"แหะๆ ขอตัวไปรับโทรศัพท์หน่อยน่ะครับ" พีชผลักเจี๊ยนที่คล่อมตัวพีชอยู่เล็กน้อยแล้วไปหยิบโทรศัพท์
"ฮัลโหล พีชหรอ" เสียงผู้ชายในโทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเบอร์กล่าวเรียก
"อะอื้ม นั่นใครอ่ะ" พีชพูดโทรศัพท์
"เธออยู่ไหน เธอรู้อะไรไหม ว่าไดเมาขนาดไหน" เสียงคนในโทรศัพท์ตวาดพูดอย่างเครียดมาก
"เป็นอะไรแล้วเกี่ยวอะไรกับผมหล่ะ" พีชขึ้นเสียงบ้าง
"ก็เพราะเธอเป็นต้นเหตุไง ตอนนี้น็อตมันโดนจับเข้าคุกไปแล้ว" ผู้ชายคนนั้นพูดด้วยความโมโห
"แล้วมาบอกผมทำไม" พีชถามด้วยความน่าเบื่อ
"ก็ ไดมันรู้น่ะสิว่าคลิปวีดีโอนั้นมันโดนไอ้น็อตมอมเหล้าแล้วข่มขืนส่งให้เธอ โดยเฉพาะ ฉันดูคลิปนั่นแล้วน่ะ มันไม่ผิดน่ะ แถมมันยังละเมอเรียกชื่อเธออีก มันคงนึกว่าเป็นเธอ ตอนนี้ไอ้น็อตมันรับสารภาพ บอกว่ามันจริงๆแล้วชื่อแนท และมันยังบอกอีกว่าเจี๊ยนเป็นคนจ้างมันทำงานนี้" บุคคลลึกลับเอ่ยสาธยายให้ฟัง
"ห๊า ไม่จริงใช่ไหม" พีชน้ำตาคลอ
"ไม่ต้องตกใจไป ที่คุณต้องตกใจก็คือตำรวจกำลังมุ่งไปห้องเจี๊ยนแล้ว" ชายลึกลับบอก
"ห๊ะ อะไรน่ะ แล้วคุณชื่ออะไรอ่ะ" พีชสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยิน
"คุณไม่ต้องรู้ก็ได้ แต่ถ้าคุณอยากรู้ คุณมาหาผมวันพรุ่งนี้ที่โรงพยาบาลมะเดหวา ห้อง 999 น่ะ" ผู้ชายคนนั้นบอก
"อื้มบาย แค่นี้ก่อนน่ะ" พีชวางโทรศัพท์แล้วเดินไปหาเจี๊ยน
"นี่คุณ ผมไปก่อนน่ะ" พีชหยิบเสื้อผ้าใส่
"เดี๋ยวที่รัก คุณจะไปไหน" เจี๊ยนเอ่ยขณะนอนเป็นชีเปลือยอ้าซ้าตั้งโด่เด่อยู่บนเตียง
"ผมจะไปทำงาน เจ้านายเรียก" พีชโกหกเจี๊ยน
"อื้ม ไปเถอะ" เจี๊ยนยิ้มบางๆ
พีชเปิดประตูแล้วออกจากคอนโดเจี๊ยนอย่างรวดเร็ว
"เฮ้อออ.." พีชถอนหายใจแล้วโบกแท๊กซี่ไปบ้านได
"ได!!" พีชชงักเมื่อเห็นกับสภาพอันย่ำแย่ของได ที่เมาไม่รู้เรื่องกำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเปิดประตูบ้านของได
"ได!! นายเป็นอะไรไหม" พีชวิ่งมาโอบได
"พีช พีช พีชจริงๆหรอ" ไดละเมอขณะไม่รู้เรื่อง ไดเอามือทั้งสองข้างมาแตะหน้าพีชแล้วพยายามที่จะลืมตา
"อะ อื้ม ใช่สิ พีชไง พีชของไดไง" พีชร้องไห้โห
"อย่าร้องสิ ไม่สวยน่ะ" ไดเช็ดน้ำตาให้พีช
"ฉะ ฉันขอโทษน้า ฉันไม่น่าทำให้นายเป็นแบบนี้เลย ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง ผิดที่ไม่เชื่อใจนาย ผิดที่ไม่เชื่อใจคนที่รัก แํนขอโทษ" พีชโอบร่างไดที่เมาไม่ได้สติไว้แน่น
"ไม่เป็นไร ผมไม่เคยโกรธพีชเลย ผมรอเวลาที่พีชจะกลับมาหาผม.. ผมนึกว่าจะต้องรอจนตาย และแล้วพีชก็กลับมาหาผมจริงๆ ผมดีใจมาก ผมรักคุณเสมอน่ะ....." ไดหมดสติสลบไปเมื่อสิ้นคำพูด

"เอ่อออ...." ไดงัวเงียตื่นขึ้นมาบนเตียง เขาสังเกตเห็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เขาใส่ เนื้อตัวที่สะอาดสะอ้าน กลิ่นเหล้าจากที่ตัวเขาและที่ห้องก็จางหายไปหมด และเขาสังเกตเห็นพีชที่นั่งหลับอยู่ข้างเตียง
ไดกระเทิบไปหาพีช เอาปากไปข้างหูพีชแล้วกล่าวว่า
"ขอบ คุณน่ะ ที่ทำให้ผมมาเสมอ และผมรู้ว่า เราจะต้องรักกันตลอดไป" ไดอมยิ้มและล้มตัวลงนอนต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่เขารู้ว่า ไม่ว่ายังไงจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะรักพีชตลอดไป...

จบแล้วจร้า
.
.
.

อ่านแล้วช่วยกันเม้นหน่อนสิครับ คนโพสจะได้มีกำลังในโพสอีก