ขณะที่ผมเดินกลับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความให้กับซัน “ขับรถดี ๆ นะครับ” อีกส่ิงหนึ่งที่ซันไม่ได้เห็นขณะที่ผมส่งข้อความคือ รอยยิ้มของผม ย้อนกลับมาตอนที่ผมโพล่งออกไปว่า ขอเบอร์โทรศัพท์ของซัน ซันมองผมอย่างงง ๆ แล้วก็พูดขึ้น ศูนย์ หนึ่ง ..... (ตอนนั้นยังมีแค่เก้าหลัก) ผมก็รีบหยิบมือถือขึ้นมากดตามอย่างไม่รอช้า
“ยิงมาหาผมแล้วกัน ผมจะได้มีเบอร์นาย” ซันพูดกับผม ก่อนปิดประตูรถ แล้วขับรถไป ปล่อยผมยืนปลื้มอยู่กับเบอร์โทรศัพท์ของคนน่ารักที่ผมเพิ่งได้รับ
กลับมาที่ผมในขณะที่กำลังเดินกลับ สักพักหลังจากที่ผมส่งข้อความไปไม่นาน “นายก็เดินกลับดี ๆ เช่นกันนะครับ” มันเป็นข้อความตอบกลับของซัน โอ้ววววว ผมมือไม้สั่นตื่นเต้น ไม่ทันรู้ตัว มือผมก็พิมพ์ตอบกลับแบบอัตโนมัติไปซะละ ผมตอบกลับไปว่า “เพราะอ่านข้อความของนายแหละ ผมเลยสะดุดเลย สงสัยนายจะแช่งผมนะเนี่ย 555” ผมส่งกลับไป โดยที่ไม่คิดว่าเขาจะส่งอะไรกลับมาอีกหรือเปล่า แต่อีกสักพักเดียวเท่านั้น “อ่ะ บอกให้นายกลับดี ๆ ไง สะดุดซะงั้น” ข้อความที่สองส่งกลับมาหาผม นี่ผมตาฝาดไปรึเปล่าครับเนี่ย เย้ เย้ ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก ผมรู้ว่าทุกคนที่อ่านอยู่ คงรู้สึกเหมือนผมเวลาได้รับข้อความตอบกลับจากคนที่รู้สึกดีใช่ไหมครับ ^ ^

เปิดประตูห้องเช่าด้วยความสุขครับวันนี้ ห้องเหงา ๆ ที่เคยว่างเปล่า ถึงตอนนี้สภาพทั่วไปจะดูเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่สภาพจิตใจของผม “เต็มตื้น” ผมเดินไปที่ตู้เย็น หยิบน้ำมาเทใส่แก้ว โทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมดีใจสุด ๆ รีบไปรับโทรศัพท์ทันที แต่พอดูแล้ว ไม่ใช่ซันหรอกครับ เป็นเพื่อนของผมเอง โทรมาสอบถามเรื่องรายงานกลุ่มที่เราเพิ่งได้รับมาทำ จริง ๆ แล้วผมก็ทำไม่เป็นหรอกนะครับ ความยากของตัวหนังสือมันทำให้ผมไม่อยากจะคุย หรือไม่อยากจะเริ่มต้นอะไรกับรายงานฉบับนั้น หลังจากคุยกับเพื่อนเรื่องเรียนเสร็จแล้ว ผมก็อดมานั่งคิดไม่ได้ว่า
“ซันเขาจะรังเกียจเรารึเปล่า ที่เราเป็นคนไม่มีอะไรเลย”
“ซันเขาจะชอบเราบ้างไหม”
“ซัน เขาจะนู่น นี่ นั่น โน่น ไหม” โอย เยอะแยะไปหมดครับ คำถามพุ่งขึ้นมามากมายในหัว ซึ่งเป็นคำถามที่ผมเองตอบคำถามนั้นด้วยตัวเองไม่ได้เลย แต่ถึงยังไงก็ตาม ผมก็ต้องอยู่กับความรู้สึกนั้นครับ

เช้าวันใหม่เริ่มต้น ผมเปิดม่าน แสงแดดร้อน ๆ แยงตา ผ่านวันเบื่อ ๆ ไปอีกวันแล้วครับ วันนี้ผมมีเรียน ผมก็เตรียมตัวไปเรียนเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ลืมที่จะต้องแวะไปหาของอร่อย ๆ ดื่มเช่นเคย เมื่อผมไปถึงที่ร้าน คนแรกที่ผมมองหาก็ไม่ใช่ใครหรอกครับ ก็ซันนั่นแหละ ซันก็ยืนอยู่ในเคาเตอร์ครับ ผมเข้าไปถึงพร้อมกับพูดว่า
“ซัน ขอซ็อกโกแลตเย็นแก้วนึง”
“กินนี่รึเปล่า”
“แหะ ๆ ผมยิ้มแหย ๆ ปล่าว ผมจะเอาไปกินระหว่างไปมหาลัยน่ะ” ผมยิ้มส่งไป
ซันยิ้มมุมปาก (ทำไมจะต้องเก๊กด้วยก็ไม่เข้าใจเล้ยยย) ผมก็เดินไปอยู่ตรงเคาเตอร์ เพื่อรอเอาแก้วช็อกโกแลตของผม พร้อมทั้งเตรียมเงินในกระเป๋าตังค์
“ต้า วันนี้ไม่ต้องจ่ายเงินหรอก เมื่อวานก็ช่วยผม” ซันบอกผมในระหว่างที่ผมเตรียมเงิน
“เห้ย จะได้ไง ของซื้อของขาย ไม่ได้หรอก” ผมรีบแย้ง
“เอาไปเถอะน่า ผมไม่ชอบพูดซ้ำ ๆ” ซันพูดห้วน ๆ
ผมก็เลยไม่กล้าเถียงเลยครับ ก็เขาบอกว่าฟรีก็ฟรีซิ ผมก็ตอบไปว่า “อืม ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก มากินประจำเลย ผมชงอร่อยป่ะ” ซันถามมา
“อร่อยซิ” ตอบไปโดยอัตโนมัติ โดยที่ไม่ได้คิดไตร่ตรองเลย ผมเตรียมจะออกจากร้าน ก่อนผมจะเปิดประตู ผมหันมาบอกซันว่า “ไว้ผมขอเลี้ยงข้าวเป็นการขอบคุณนะ ซัน” แล้วผมก็รีบออกไปเลย โดยที่ไม่รอคำตอบ เพราะไม่กล้าที่จะฟังหากเขาปฎิเสธ ผมเลยไม่รู้เลยว่าวันนั้น ซันเขาจะตอบว่าอะไร 5555

หลังจากวันนั้นผมไม่ได้ไปร้านซันหลายวัน เพราะผมไปค้างที่หอเพื่อนเพราะเราต้องทำงานกลุ่มกันหลายคน ผมอยากมาหาซันอีก แต่ผมพยายามข่มใจที่จะไม่ส่งข้อความหรือไม่มีเหตุผลที่จะโทรไป แต่ในขณะเดียวกัน ซันเขาก็ไม่ได้ติดต่อผมมา ผมก็แอบน้อยใจเล็ก ๆ นะ ว่าทำไมเขาไม่แคร์เราบ้างเหรอไง แต่ผมก็คิดอีกมุมว่า เขาอาจจะไม่อะไรเลยก็ได้ เขาเป็นผู้ชายล่ะมั้ง คงไม่ชอบผู้ชายด้วยกันหรอก แต่ด้วยความที่เรียนยุ่ง ๆ แล้วผมก็ไม่เก่ง ทำให้ผมต้องใช้เวลามากหน่อยในการทำการบ้าน และเรียนกับเพื่อน ๆ จริง ๆ แล้วในระหว่างนั้นเนี่ย ก็มีสาวมาติดผมเหมือนกันนะ แต่อารมณ์มันแบบว่า ไม่ใช่ไง และตอนนี้ก็มีเป้าหมายแล้วคือ “ซัน” คือผมไม่ได้คิดว่าจะต้องได้ตัวเขานะ ใจต่างหากล่ะที่สำคัญกว่าสิ่งอื่นใด บางครั้งผมก็ไปเที่ยวกะเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มบ้าง เพราะว่าเราก็คงไม่สามารถปฎิเสธได้ทุก ๆ ครั้ง ผมก็คิดเสมอว่า ผมทำถูกหรือเปล่า หรือผมควรจะคบกลับคนที่รู้สึกดีกับผม แล้วก็เป็นรักในแบบที่คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้มองว่าแปลกอะไร ทั้งหมดที่คิดไตร่ตรองไปนี้ ก็เพราะ “เหตุผล” คำเดียวแหละครับ

อีกวันที่รู้ว่าซันไม่ได้อยู่ร้าน เพราะไปเรียน แต่พี่แก้วอยู่ ผมก็เริ่มสนิทกับพี่แก้วแล้ว เพราะเห็นกันมาเป็นปี ๆ ผมเข้าไปที่ร้านแล้วก็สั่งช็อกโกแลตเย็นเหมือนเดิม
“พี่แก้วครับ ขอช็อกโกแลตเย็นเหมือนเดิม และก็ขออร่อย ๆ เหมือนเดิมด้วยนะ”
“นี่แกจะว่าฉันว่าฉันชงไม่อร่อยก็บอกมาเถอะ 5555” พี่เค้าตอบกลับ
“โอ๋ ๆ พี่แก้วชงอร่อยอยุ่แล้วแหละน่า ผมก็ล้อเล่น” ผมปลอบพี่เขา
พี่แก้วก็ถามผมว่า “เอาจริง ๆ นะต้า ต้าเคยกินช็อกโกแลตร้านอื่นป่ะ”
“เคยดิพี่ บางทีไม่สะดวกมาซื้อ ก็ซื้อที่ใกล้ ๆ แถวนั้น หรือไม่ก็ชงเอง ที่ห้องก็มี แต่แบบไม่เข้มข้นเหมือนที่นี่น่ะ” ผมตอบ
“เหรอ ก็สงสัยน่ะ เห็นแกกินบ่อย อาทิตย์นึงกินตั้งหลายแก้ว พี่เองยังมองว่าเปลือง”
“นั่นสิพี่ เปลืองนะ แต่ว่าอร่อยก็ยอมแหละ อิอิ” ผมยิ้มพร้อมพูด แล้วก็ยังถามไปอีกว่า “พี่แก้ว ผมอยากทำงานที่ร้านนีี้น่ะ พี่แก้วคุยกับซันให้หน่อยดิ ช่วยพูดหน่อย ผมอยากหารายได้เสริม จะได้มีเงิน”
“ไม่รู้ว่าซันเขาจะรับคนเพิ่มรึเปล่าไง เพราะร้านเราก็เล็ก ๆ พี่เองก็รู้จักกับพี่สาวของซันเขานะ ซันเขาเลยชวนมาทำตอนเปิดร้าน” พี่เขาตอบ
“เหรอพี่ ว๊าแย่เนอะ” ไอ้ครั้นผมจะบอกว่าทำงานไม่เอาเงินเดือนก็ได้ เดี๋ยวเขาจะหาว่าแปลก กลัวเขาจะรู้น่ะสิ ว่าผมจะมาทำงานเพราะอะไรกันแน่ ความคิดนี้ก็เลยตกไป

ผมเองอยากอยู่ใกล้ ๆ ซันตลอดเวลาเลยนะตอนนั้นเนี่ย บางครั้งสาว ๆ โทรมาผมต้องบอกว่าไม่สบาย ปวดหัว เพราะว่าผมเองไม่อยากไปไหนกะเขา ผมตัดสินใจส่งข้อความหาซันแหย่ทีเล่นทีจริงว่า
“ผมอยากเลี้ยงข้าวขอบคุณนาย เรื่องช็อกโกแลตเย็นคราวก่อน”
พอส่งออกไปสักพัก น่าจะประมาณสิบห้านาทีต่อมาเห็นจะได้ ซันก็ตอบกลับมา
“ตอนนี้อยู่มหาลัย ยุ่งมากคงไปไหนไม่ได้”
ผมก็ไม่ยอมแพ้ส่งกลับไปหา “งั้นไปกินแถวมหาลัยนายก็ได้นะ ผมขอเป็นเจ้ามือนะ” หลังจากส่งข้อความนี้ไป ซันไม่ตอบกลับมา ผมเลยตัดสินใจโทรไป ทันทีที่รับ ผมก็พูดว่า
“ฮัลโหล ซันรึเปล่า ขอโทษทีนะที่รบกวน”
“อืม ไม่เป็นไร คุยได้ มีไรล่ะ” เสียงของซันตอบมา
“คือ พอดีผมมีธุระแถวมหาลัยซันน่ะ ผมเลยอยากแวะไปเลี้ยงข้าว จะได้สบายใจ”
“อืม จะมาประมาณกี่โมงล่ะ” ซันตอบมา
“ไม่เป็นไร เด๋วผมไปถึงแล้วโทรหาอีกทีแล้วกันนะครับ แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้ว”
“โอเค ถ้างั้นถึงแล้วก็โทรมาแล้วกันครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ซันขอทำงานก่อน”
“ครับ ๆ งั้นเด๋วผมโทรไป บายครับ” ผมกดวางสาย พร้อมทั้งกระโดด แล้วร้อง เย่ เย่ เย่ ค่อนข้างดังเลยแหละครับ แต่อยู่ในห้องเราเอง จะอายใครทำไมล่ะครับ จริงมะ ผมรีบอาบน้ำเลย เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวเลือกเสื้อผ้าหล่อ ๆ เลยครับ 5555 คนที่เคยมีอารมณ์นี้จะเข้าใจดีครับ พอเสร็จแล้ว ผมก็ไปโดยอาศัยแท็กซี่ครับ แพงกว่ารถเมล์ แต่เร็วกว่ามากครับ เด๋วเจอกันนะ ซันนนนนน.!

จะได้ไปกินข้าวด้วยกันแล้ว ตื่นเต้นแทนครับ หวังว่าคงจะเกิดสิ่งดีๆ และได้สานต่อความสัมพันธ์กันนะครับ

แค่เข้ามาขอบคุณผู้เขียนครับ น่าติดตามมาก ๆ ผมขอเป็นแฟนคลับด้วยนะครับ

“ดูซันเรียกหนังเนอะ แล้วแบ่งเวลาที่ร้านไงเนี่ย” ผมถาม
“ก็เรียนไม่ได้หนักมากหรอก จริง ๆ แล้วผมแบ่งเวลาน่ะ เวลาเรียน ทำการบ้านก็แบ่งซะ 40% ส่วนที่ร้านก็ประมาณ 40% เท่า ๆ กัน ส่วนเวลาที่เหลือกก็ใช้เวลาส่วนตัว เล่นเน็ต ออกกำลังกาย อ่อ แล้วผมก็สวดมนต์ด้วย ทั้งหมดนี่อีก 20% ที่เหลือ”
ผมมองซันด้วยความแปลกใจ พลางคิดในใจว่า นี่มึงแบ่งเวลาทุกอย่างในชีวิตชัดเจนเลยเหรอวะเนี่ย เป็นเปอร์เซ็นต์เลยด้วย งงกับแนวคิด “แล้วซันเอาเวลาไหนไปเที่ยวหล่ะ” ผมถามต่อ
“ผมไม่ค่อยไปเที่ยวอะไรหรอก ส่วนใหญ่ชอบอยู่บ้าน”
ไปไม่เป็นอีกครั้งเลยผม “เอ่อ ถ้าผมจะชวนซันไปไหนมาไหนบ้าง ซันจะสะดวกรึเปล่า”
“แล้วที่ร้านผมจะทำไงล่ะครับ” ซันตอบผมมา
“.......” ผมอยู่ในความเงียบสักพัก แล้วก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นมา
“ซัน ซันเป็นคนดื่มเหล้า สูบบุหรี่ไหม” เพราะผมไม่เคยเห็นไง เลยถาม
“ผมไม่ดื่ม ไม่สูบครับ แล้วนายล่ะ”
“เหมือนกันเลยซัน เรามีไรเหมือนๆ กันด้วยแหะ” ผมหาเรื่องเปรียบเทียบ
“อ้าวเหรอ นึกว่านายชอบดื่มซะอีก”
ผมก็ทำหน้าแบบตลก ๆ (คงคิดว่าเราไม่มีอะไรดีเลยเหรอเนี่ย อย่างน้อยผมก็รักนะ) พูดในใจนะเนี่ย 555 ผมอยากจะบอกซันไปในตอนนั้น แต่ผมไม่กล้า เพราะผมกลัวว่าซันจะเมินผมไปเลย ทนไม่ได้แน่ ๆ

หลังจากกินเสร็จ ซันอาสาไปส่งผม ผมก็ไม่ปฎิเสธแล้วครับ เราก็เดินไปที่จอดรถด้วยกัน ผมมีความสุขจริง ๆ ระหว่างทางที่เราเดินไปที่จอดรถ เราก็เจอกับกลุ่มเพื่อนของซัน ซึ่งแทบทุกคนก็มีรถเพราะเดินมาบริเวณที่จอดรถกันทั้งนั้น เขาก็ทักทายกันไป ส่วนผมก็ได้แต่เดินเจียมเน้ือเจียมตัว ไม่ใช่ถิ่นเรานี่นา ผมก็ขึ้นรถซัน แล้วซันก็บอกผมว่า คาดเข็มขัดด้วยนะครับ ผมรีบทำตามซันบอกทันที ในรถมันหอม ๆ ดูหรูหรา เป็นครั้งแรกที่ผมมีโอกาสนั่งรถ Benz เชียวนะครับ ก็ตื่นเต้น แต่อีกใจก็กังวลถึงความแตกต่างนี้
“บ้านนายอยู่ตรงไหนเหรอ” ซันถามผม
“อ่อ บ้านผมเหรอ อยู่ตรง..... ซึ่งไม่ไกลจากร้านนายมากหรอก”
“อ่อ บ้านผมก็อยู่ไม่ไกลจากร้านหรอกนะ” ซันบอก
“รู้แล้ว .....” ผมตอบไปโดยไม่ทันคิด แล้วก็ตกใจตัวเอง
“นายรู้จักบ้านผมด้วยเหรอ รู้ได้ไง” ซันมองมาถามผม
“อ่อ พี่แก้วบอกน่ะ” ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ตัวเริ่มสั่น ๆ 555 ก็มันตื่นเต้นนี่ครับ
“เหรอ ผมนึกว่านายเคยเห็นบ้านผมแล้วซะอีก บ้านผมน่ะ อยู่ตรง.....” ซันอธิบาย
“อ้าว ซันอยู่บ้านไหนเนี่ย ไม่ใช่บ้านที่......เหรอ?” ผมถามด้วยความสงสัย
“นั่นไง นายเคยไปแล้ว ไม่งั้นนายจะรู้ได้ไง ว่าบ้านหลังไหน” ซันตอบมาพร้อมกับยิ้มมุมปากนั่น
“......” ผมนิ่งไม่ได้ตอบอะไร เพราะรู้ตัวว่าหลงกลเจ้านี่ซะแล้ว
หลังจากนั้นเราก็คุยอะไรกันไม่มากเลย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงปล่อยเวลาผ่านไป แต่แล้วผมก็บอกกับซันไปว่า
“นายรู้ป่ะ บางทีนะ ผมเคยเจอนายหลายทีแล้ว แต่ว่าผมคิดว่านายหยิ่ง ก็เลยไม่กล้าทัก”
“เหรอ ผมไม่ยักรู้เลย ว่าเราเจอกันที่อื่น ที่ไม่ใช่ร้านด้วย อ่อ ยกเว้นวันที่เราเจอกันตอนผมซื้อของ” ซันตอบมา
“จริง ๆ ครับ ผมเห็นคุณบ่อยนะ บางทีก็เห็นใกล้ ๆ บางทีก็เห็นไกล ๆ แต่ยังไงผมก็เห็น” ผมหน้าแดงเลยในขณะนั้น พูดไปได้ไงวะเรา
“แล้วตอนนี้รู้รึยังว่าผมไม่ได้หยิ่ง” ซันถาม
“รู้แล้ว นายไม่ใช่แค่ไม่หยิ่งนะ นายยังนิสัยดีด้วย” ผมเกือบหลุดคำว่าน่ารักมากไปด้วยซ้ำ
เผลอแปปเดียวซันก็ขับรถมาถึงบริเวณหอของผมละ ผมก็บอกทาง แล้วก็ถามซันไปว่า
“นายจะ ดื่มช็อกโกแลตอุ่น ๆ หน่อยไหม ผมชงให้ดื่ม อุตส่าห์มาส่งผม”
“เอิ่ม ไม่เป็นไรดีกว่า เอาไว้วันหลังนะ”
ผมก็เจื่อน ๆ แต่อย่างน้อง เขาก็บอกว่า “เอาไว้วันหลังนะ” แค่นี้ก็น่าจะมีโอกาสแล้วเรา
ผมลงจากรถแล้วก็โบกมือ บ๋าย บ่าย กับซัน ซันเองก็โบกมือในรถเช่นกัน แล้วเขาก็ขับรถไป เหมือนเดิม ผมก็หยิบมือถือมาพิมพ์ข้อความไปขอบคุณซัน
“ผมขอบคุณสำหรับวันนี้นะ ผมมีความสุขจัง” ผมส่งไปแบบนี้
“ ” ซันตอบมาเป็นรูปนี้ครับ แม้กระทั้งข้อความยังให้แค่รอยยิ้ม คาดว่าคงเป็นรอยยิ้มมุมปากแบบนั้นแน่นอนเลย เฮ้อออออ!

อีกวันหนึ่งที่ผ่านไปอย่างมีความหวังเล็ก ๆ ผมอาบน้ำเสร็จ แล้วผมหยิบโทรศัพท์มาโทรหาซัน ซันรับสาย แล้วผมก็ชวนคุย สัพเพเหระ เรื่องทั่วๆ ไป แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว
“ซัน ผมอยากไปช่วยซันที่ร้านนะ ทำฟรี ๆ ก็ยังได้เลย” ผมเสนอ
“เหนื่อยปล่าว ๆ น่า ท่ีร้านก็ไม่ได้ยุ่งอะไร” ซันตอบ
ผมก็พอรู้แล้วว่ามันคือปฎิเสธกลาย ๆ ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบปฎิเสธผมไปซะทุกอย่างนะ
“ซันรู้ป่ะว่า ซันเป็นผู้ชายที่ดูดีมาก” ผมตอบ
“ดูดีเพราะอะไร เจ้าของร้านกาแฟ ขับรถเบนซ์เหรอ หรือว่าอะไรล่ะ ที่ดูดี” ซันถาม
“ไม่ได้หมายถึงส่ิงเหล่านั้น ผมหมายถึงซันน่ะ ตัวซันเลย ดูดี เอ่อ ไม่ใช่ซิ ซันน่ารักมากเลยนะครับ”
ซันไม่ได้ตอบอะไรมาสักพัก “อันนี้ผมรู้ตัวดีน่า” ซันพูดแบบนี้กลับมา รู้สึกเหมือนว่าสิ่งกั้นขวางระหว่างเราจะน้อยลงไปทุกขณะ
“ผมอยากดูแลนายน่ะ ซัน ผมพอจะมีโอกาสมะ” ผมรวบรวมความกล้าสุดขีด
“ดูแลยังไง อธิบายให้ผมฟังหน่อย ไม่เข้าใจ” ซันพูดพลางหัวเราะ
ผมบอกได้เลยว่าตอนนั้นผมเขินสุดชีวิต “ก็ดูแลไง ผมก็อยากช่วยซัน แบ่งเบาซันในเรื่องต่าง ๆ ไม่รู้ดิ ขอดูแล ขอได้คิดถึงซัน อะไรทำนองนี้ ก็ไม่เคยทำให้ใคร อธิบายไม่ถูกวุ้ย” ผมตอบ
“ขอบคุณมากครับ ที่อยากดูแลผม แต่ผมเองก็ไม่อยากจะให้นายตัดสินใจอะไร โดยที่ไม่รู้เรื่องราวต่าง ๆ นะ ผมจะบอกนายว่า ผมมีแฟนแล้ว และผมก็รักเขามาก จริง ๆ เมื่อก่อนผมเป็นคนเจ้าชู้มาก ทำให้แฟนคนนี้เจ็บหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ให้อภัยผมตลอดเลย ผมเลยไม่อยากทำให้เขาเสียใจอีกแล้ว”
ผมฟังแล้วมันอึ้ง หัวมันมึน ๆ ไปหมด “อ่อ ซันมีคนรักแล้วเหรอเนี่ย ดีจัง” อุตส่าห์ตอบไปแบบนั้น ซันรู้รึเปล่า ว่า ณ ตอนนั้น ผมใจสลายไปแล้ว ยิ่งนายอธิบายมากเท่าไหร่ ย่ิงบดขยี้ใจผมมากเท่านั้น!
“แต่ผมก็ต้องขอบคุณจริง ๆ ผมก็ไม่อยากให้นายจะต้องเสียเวลากับผม เพราะผมรักแฟนผมมาก”
ซันยิ่งตอกย้ำเรื่องนี้กับผม “ไม่เป็นไร ไม่ถือว่าเป็นเรื่องเสียเวลาหรอก เออ ซันพอดีผมมีสายซ้อนน่ะ ไว้คุยกันนะครับ บายครับ” ผมวางสายไปโดยที่ไม่ได้มีสายซ้อนอะไรหรอก แต่เพียงแค่ตอนนั้น อารมณ์ความรู้สึกของผมมัน “จุกอก”

นี่เป็นวันแรกในรอบหลาย ๆ วันท่ีผมเดินลงมาหาร้านอาหารตามสั่งกิน รู้สึกได้เลยว่าผมโทรมไป หนวดเคราก็ไม่ได้โกน แต่ผมไม่สนใจอะไรหรอก ขณะที่ผมกำลังนั่งกินข้าวอยู่ ผมก็เหลือไปเห็นหนังสือพิมพ์พาดหัวข่าว นักศึกษากระโดดตึกตายเพราะผิดหวังในความรัก ผมก็เลยหยิบมาอ่าน ข้างในคอลัมน์ อธิบายถึงความรู้สึกผิดหวังของพ่อแม่ผู้ตาย ผมยิ่งอ่าน ก็ยิ่งสงสารตัวเอง สงสารพ่อแม่ของผม ต้องขอบคุณหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น ที่ทำให้ผมอยากจะมีชีวิตที่แตกต่างจากบุคคลในข่าว เมื่อกินเสร็จ ผมก็กลับไปที่ห้อง อาบน้ำให้สะอาด โกนหนวด และก็เดินมากดโทรศัพท์ไปหาซันเพื่อขอคุยด้วย
ทันทีที่ซันรับสายผมก็พูดว่า “สวัสดีครับ ซัน ไม่ได้คุยกันหลายวัน”
“เห้ย นายเป็นไรป่ะเนี่ย ไม่เห็นหลายวัน ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ นึกว่านายไม่อยากคุยกะผมซะอีก”
“อ่อ พอดีรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะ ก็เลยนอนซะเยอะเลย เออ ผมขอเจอนายได้ป่ะ” ผมถามไป
“อืม ผมอยู่ที่ร้านน่ะ คงต้องรอปิดร้านก่อนนะ คงจะมืด ๆ” ซันบอก
“งั้นเดี๋ยวผมไปหาที่ร้านนะ บายครับ” ผมไม่รอให้ซันตอบ ผมมัดมือชกเลย

ในตอนนั้นความรู้สึกผมคิดได้แล้วว่า เราขอแค่ได้ทำสิ่งดี ๆ ให้กับคนที่เรารู้สึกดี ก็น่าจะพอนะ ทำไมต้องให้เขามาทำอะไรให้เรา หรือต้องมาคิดเหมือนกับเราด้วยเหรอ ถ้าเป็นไปได้ ใจตรงกันมันก็ดีหรอกนะครับ แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงนี้ มันไม่ง่ายเลยที่จะเจอใครสักคนที่ใช่สำหรับเรา ผมไปร้านด้วยความกระตือรือล้น ผมตั้งใจแล้วว่า ผมจะบอกความรู้สึกนี้กับซันเค้าในวันนี้ เมื่อผมไปถึงที่ร้าน
“ซัน ขอช็อกโกแลตเย็นฟรีแก้วนึง” ผมพูดแล้วก็ยิ้มมุมปากแบบซันบ้าง
“หา เอาสิ เดี๋ยวชงให้ 5555” ซันหัวเราะหลังจากตอบผม
“ไม่ได้กินตั้งหลายวัน คิดถึงชะมัดเลย”
ซันหันมามองผมแล้วยิ้ม ๆ “คิดถึงอะไร”
ผมทำปากแบบไม่มีเสียง พูดว่า “ซัน” ผมมองเห็นซันยิ้มด้วยครับหลังจากที่ผมทำ
“เอ้า เอาไปกิน จะได้มีเสียง” ซันบอก
“โอ๊ะ คอกำลังแห้งเลยเนี่ย ได้ดื่นน้ำอร่อยๆ คงช่วยได้มาก” เราสองคนสบตากัน ผมโครตอายเลยครับ แต่ผมไม่รู้ไงว่า ซันเขาอายบ้างรึเปล่า
ผมก็ช่วยซันเก็บร้านในวันนั้น เวลาน่าจะประมาณเกือบสองทุ่มแล้วมั้ง ผมเห็นซันเขาจับ ๆ ต้นคอ ผมเลยเดินไปด้านหลัง แล้วเอามือขึ้นมานวดใหล่ให้ แต่ซันก็สะดุ้ง แล้วก็หันมาบอกว่า
“เอิ่ม ไม่ต้องก็ได้ต้า ขอบคุณมาก ผมไม่เป็นไร”
“เห้ย อย่าซีเรียส ทำงานทั้งวันก็น่าจะมีบ้าง อาการเมื่อยล้าเนี่ย” ผมสวน
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ไม่เป็นไร” ซันพยายามแย้ง
ผมก็พยายามยื้อเข้าไปดึงมือกันไปมา ผมก็ดึงซันเข้ามาสวมกอด (ตอนนั้นปิดร้านแล้วนะ) ผมกอดซันแน่นพอสมควร ผมไม่ได้พูดอะไรเลย ซันพยายามดึงตัวออก แต่ผมก็ยังคงกอดแน่นอยู่อย่างนั้น
“ซัน อย่าเพิ่งขยับเลยนะ ให้ผมอยู่อย่างนี้ก่อนได้ไหม แป๊ปเดียว ผมขอแป๊ปเดียว”
ผมก็กอดซันอยู่อย่างนั้นน่าจะไม่ถึง 5 นาทีมั้ง (รู้สึกว่านานอยู่นะตอนนั้น)
“ผมว่ามันไม่ดีหรอกนะต้า เรากำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง”
ผมเอานิ้วชี้ไปแตะที่ปากของซันเพื่อต้องการให้ซันหยุดพูดในส่ิงที่มันจะทำให้ผมคิดไปถึงเหตุผล ทันทีที่ผมเอานิ้วมืออกจากปากของซัน ผมก็พุ่งหน้าเขาไปจูบซันทันที ทำไงได้ล่ะครับ หัวใจมันเรียกร้อง แล้วผมจะบอกว่า ตอนที่ผมกอดซันเอาไว้ ใจของซันเต้นแรงมากเลยครับ ผมรู้สึกได้จริง ๆ
ผมพยามจูบทั้ง ๆ ที่ผมไม่รู้วิธีจูบ เฉลยตรง ๆ เลยว่า ครั้งนั้นเป็นจูบแรกของผม จูบแรกที่ควรเก็บไว้เมื่อพร้อม ตอนนี้ผมไม่แคร์ ผมพร้อมจะให้จูบแรก จูบที่สอง และจูบครั้งต่อ ๆ ไปกับซัน ถ้าซันจะต้องการ แค่เพียงชั่วครู่เดียวของจูบแรก ซันก็ดันตัวผมออก
“ผมว่า เราไม่ควรทำแบบนี้เลย” ซันบอกอย่างหายใจแรง
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ ผมแค่ทำตามสิ่งที่ใจผมอยากให้ทำ ไม่งั้นผมทรมาน” ผมพูดพร้อมพยายามจะดันหน้าเข้าไปจูบกับซันอีก
“ผมบอกต้าแล้วไง ว่าผมมีแฟนแล้ว แล้วผมรักแฟนผมมากด้ว” ผมไม่รอให้ซันพูดจบหรอกครับ ผมดึงซันมากอดอีกครั้ง พร้อมทั้งบอกว่า
“พอแล้วซัน พอแล้ว ซันอย่าเพิ่งพูดว่าซันรักใครได้ป่ะ ผมอยากอยู่ตรงนี้กับซัน ตอนแรกเพราะคำพูดนี้ถึงทำให้ผมเครียด จิตตกไปหลายวัน แต่ต่อไปนี้ผมจะไม่ยอมให้มันมาเป็นอุปสรรคระหว่างผมกับซันแล้วนะ” ผมพูดพร้อมกอดแน่ขึ้นอีก
“ผมรู้แล้ว ๆ เก็บร้านก่อนเถอะ” ซันเตือนสติผม
“นั่นสินะ ผมมัวแต่คิดถึงแต่ซัน จนผมลืิมไปว่าต้องทำอะไรตรงหน้า” ผมตอบ
เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีกจนเก็บร้านเสร็จ หลังจากเสร็จ ผมบอกกับซันว่า
“ไปห้องผมไหม ผมจะชงช็อกโกแลตให้ดื่ม” ผมชวน
“อย่าดีกว่า ต้า ผมว่าไม่เหมาะ”
“เห้ย ป๊อดเหรอ ไม่กล้าไปเหรอ ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า ไปเถอะนะ” ผมชวน
“ผมต้องคุยโทรศัพท์กับแฟนผม เพราะแฟนผมไม่ค่อยไว้ใจผม เมื่อก่อนผมเจ้าชู้มากไง อย่างที่บอก ผมก็ไม่รู้เลยด้วยว่าเขาจะโทรมาเมื่อไหร่ และทุกคืนเราก็ต้องคุยผ่านกล้องกัน”
“ไม่เป็นไรนิ เราไม่ได้ไปทำอะไรซักหน่อย ซันก็ต้องมีสังคม มีเพื่อนบ้างนะ” ผมเสนอ
“ไม่ดีกว่า ผมรู้สึกว่าผมกำลังทำไม่ถูก” ซันย้ำเตือนตัวเองตลอดครับ
“ผมชอบซันมากนะ ผมขอทำหน้าที่เป็นแฟน แต่ในฐานะเพื่อนได้ไหมครับ” ผมขอ
“ชอบผมตรงไหน ผมเนี่ยนะ นู่นก็นี่ นี่ก็นั่น นั่นก็โน่น” ซันพยายามบอกว่าซันไม่มีอะไรให้ผมควรที่จะสนใจ
“ซันรู้ไหม ว่าสิ่งที่ซันพูด ถ้าอยู่เดี่ยวมันจะไม่มีความหมายอะไรเลย แต่บังเอิญทั้งหมดที่ว่ามา มันไปอยู่ในตัวซันเพียงคนเดียว และมันดันเข้ากันอย่างเหลือเชื่อ โดยรวมจึงกลายออกมาเป็นความน่ารัก” ผมพูดไปพร้อมยิ้มไปด้วยขณะพูด ตอนนี้ขีดพลังด้าน “เต็มตื้น” ผมขึ้นมาอย่างมากในเวลาอันสั้น ผมพูดต่อเลยครับ ตีเหล็กต้องตีตอนร้อน “ซันรู้ไหม ผมชอบซันตั้งแต่แรกเห็นแล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงมาวนเวียนต่อหน้าคุณ ทำไมต้องมาซื้อของที่ร้านคุณ ทั้ง ๆ ที่มันก็ไม่ได้จำเป็น ทำไมผมต้องคอยมองคุณทุกครั้งที่มีโอกาส ทำไมนู่น ทำไมนี่” เยอะแยะไปหมดที่ผมอธิบายไป

ซันยิ้มมุมปากเหมือนเคย “จริง ๆ แล้วผมก็รู้สึกดี ๆ กับนายนะ เพียงแต่ผมไม่รู้ว่านายจะคิดยังไง” ซันบอกผมเมื่อผมพูดทุกสิ่งในใจออกไป นั่นแสดงว่าใจเราตรงกันซิเนี่ย ผมเลยพูดต่อไปว่า
“ทำไมผมดูไม่ออกเลย”
“ก็ปลื้ม ๆ น่ะ แต่ว่าผมเองก็มีแฟนอยู่แล้ว อย่างที่บอกผมเจ้าชู้มาก ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ผมคงจะคบกับนายไปแล้วล่ะ บอกตรง ๆ นะ นายมีความพยายามดีนะ”
“เราคบกันจริง ๆ ไม่ได้เหรอ แบบไม่ต้องให้แฟนซันรู้ก็ได้นะ” ผมเสนอ (คิดไปได้ไงวะเนี่ยย เลวจริง)
“จะให้ผมทำยังงั้นได้ไง ถ้านายเป็นแฟนผมแล้วผมทำแบบนี้นายเสียใจรึเปล่าล่ะ” ซันถามผม
“อืม ก็เสียใจดิ แต่เราไม่ได้ทำอะไรกันซักหน่อยนิ” ผมพยายามอ้างเหตุผลที่ใช้ไม่ได้เอาเสียเลย
“อย่าทำให้ผมลำบากใจเลย ต้า”
ตอนนั้นผมรู้สึกแต่ว่า ทำไมเราใจตรงกัน แต่กลับคบกันไม่ได้ เพราะแค่มีคนอีกคนหนึ่งระหว่างเราเท่านั้นน่ะเหรอ? ไม่ยุติธรรมสำหรับผมเลย
“ให้ผมได้พิสูจน์ได้ไหม ผมมั่นใจว่าผมจะดูแลซันได้” ผมพูดออกไป
“ขอบคุณนะ ที่นายคอยพยายามมาตลอด แต่..” ซันไม่ทันพูดจบ ผมเข้าประชิดตัวอีกแล้ว แล้วก็ประทับรอยจูบที่ปากของซันอีกแล้ว ผมรู้แต่ว่า การจูบมันสื่อสารได้ดีจริง ๆ ด้วย เคยเห็นแต่ในหนัง ไม่เคยเข้าใจมันซักที ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของจูบแล้ว (ถึงจะเป็นการจูบที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรเลย)
ผมยืนจูบปากกับซันอยู่อย่างนั้น เพียงหวังแค่ว่า ความรักของผมจะเปลี่ยนใจของซันได้

ระหว่างขับรถไปที่หอผม ซันไม่พูดอะไรซักคำเลย เช่นเดียวกับผม ผมว่าสถานการณ์ดูเหมือนไม่มีอะไร แต่จริง ๆ แล้วเครียดมากมายเลยครับ พอรถจอดผมก็ยังไม่ยอมลง
“ถึงแล้วต้า ฝันดีครับ” ซันเอ่ยปาก (ก็ไล่ให้ลงนั่นแหละ)
“ซัน ไปห้องผมนะ ได้โปรด”
“ไม่อ่ะครับ ผมต้องรีบไปแล้ว ต้า อย่าดื้อนะครับ”
ผมยื่นหน้าไป คราวนี้ซันไม่ได้แข็งขืน เราจูบกันสักพัก ซันบอกผมว่า
“โอเคนะครับ ไว้เราค่อยเจอกันแล้วกันนะครับ”
“ก็ได้ครับ ผมคิดถึงซันนะครับ” ผมบอกแล้วก็ลงจากรถ ซันก็ขับรถออกไปเลย
ถึงกระนั้นผมกลับมาที่ห้อง อาบน้ำ แล้วออกมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปือย เกี่ยวกับระหว่างผมกับซัน ผมเองก็ตั้งใจแล้วว่า ผมก็คงเต็มที่ จะเดินหน้าเต็มที่ อย่างน้อยผมก็ได้ทำอะไรเพื่อเขา โดยที่ผมไม่สนหรอก ว่าเขาจะทำอะไรเพื่อผมรึเปล่า....

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมลุกขึ้นงัวเงีย แล้วก็เตรียมตัวไปเรียน เผลอแปปเดียวผมก็กำลังจะจบปีสองแล้ว เวลาที่ผมทุ่มเทที่มหาลัยและที่ร้านของซัน นานขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย แต่เราก็ไม่ได้ก้าวหน้าไปไหนเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมกับซันก็ได้อย่างมาแค่จูบ กับกอด ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น เพราะซันเองปิดกั้นตัวเองตลอด ซันไม่เคยเปิดโอกาสใด ๆ ในระหว่างที่ผมกำลังรักซันมาก ซันก็มักจะมีข้ออ้างทำให้ความรักผมสลายไปทุกที T T

วันนี้เป็นอีกวันที่ผมตั้งใจไปซื้อช็อกโกแลตเย็นที่ร้านของซัน เมื่อผมไปถึง ผมกลับไม่เจอซัน ทั้ง ๆ ที่วันนี้ซันควรจะอยู่ร้าน แต่กลับเป็นพี่แก้ว กับผู้ชายอีกคน ผมก็สงสัย เข้าไปทักพี่แก้วเหมือนเช่นเคย
“ไงพี่ วันนี้ผมขอเหมือนเดิมครับ”
“ได้ ๆ รอแป๊ปนึงนะ” แล้วพี่แก้วก็เดินไปบอกผู้ชายคนนั้น แล้วก็สอนว่าทำอย่างไร
ผมคิดในใจ ซันรับพนักงานเพิ่มเหรอ ไม่เห็นบอกผมเลย ทำไมไม่ให้ผมมาทำนะ
“ได้แล้วครับ” ผู้ชายคนนั้นยื่นให้ ผมจ่ายตังค์ไป
“พนักงานใหม่เหรอครับ” ผมถามไป
ผู้ชายคนนั้นยิ้มมุมปาก “อ่อ ครับ” แต่พี่แก้วก็บอกผมว่า “เค้าน่ะ คือหุ้นส่วนของร้าน เพื่อนของซันเขา”
ผู้ชายคนนั้นยิ้มเล็ก ๆ ในขณะที่ผมหน้าเจื่อน
“ขอโทษด้วยครับ ผมกินมาตั้งนานไม่เคยเจอเลย” ผมแก้ตัว
“ไม่เป็นไรครับ จริง ๆ ร้านนี้เราทำด้วยกันตั้งนานแล้ว แต่ผมเพิ่งเรียนจบกลับมา ก็เลยมาช่วยซันเขา”
“อ่อ...” ผมทำเป็นพยักหน้า หลาย ๆ ๆ ครั้ง
ผมพลางคิดในใจ เขานั่นเองเหรอ ที่ซันต้องคอยคุยด้วยสม่ำเสมอ ต้องคอยคุยผ่านกล้อง ที่แท้แล้วเขาอยู่ต่างประเทศนี่เอง ทำไมซันถึงดูห่าง ๆ กับเขา ไม่เคยเห็นซันไปเที่ยวกับเขาเลย เขานี่เอง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ในหัวผมก้องแต่เรื่องเหล่านี้ คิดแล้วคิดอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
และแล้วผมก็ถามออกไปว่า “ซันไม่มาเหรอพี่แก้ว”
“ซันเขาไปธุระกะที่บ้านน่ะครับ ผมก็เลยมาช่วยซันเขา” มันตอบแทน
แสดงว่าที่บ้านเขาก็คงรู้จักหมอนี่ดี เครียดว่ะ ออกไปจากตรงนี้ก่อนดีกว่า
“ผมไปแล้วนะพี่แก้ว” พูดเสร็จผมก็พยักหน้าให้หมอนั่นอีกหนึ่งที เป็นการลา
ผมออกจากร้าน งงไปหมด “เค้าดูเหมาะสมกันดีนะ” ในใจผมคิด ผมตบหัวตัวเองหนึ่งที จะบ้าป่ะวะ เหมาะสมห่าอะไร ไม่เห็นจะเหมาะสมซักนิดเลย

วันนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยครับ ทั้ง ๆ ที่มันใกล้จะสอบแล้วด้วย แต่ผมแคร์ที่ไหนล่ะ ผมไม่สนใจเรียนเท่าไหร่อยู่แล้ว คิดแต่เรื่องของซันกับหมอนั่นอยู่นั่นแหละ แต่หมอนั่นทั้งขาว ทั้งหน้าตาดี ก็คงฐานะเท่าเทียมกัน แถมยังมาก่อนผมตั้งนานอีก T T ผมควรจะทำไงดีนะ ไอ้ที่ว่าสู้ พอเจอตัวเขา กลับเริ่มกลัวแพ้ซะงั้น ผมควรทำยังไงดีนะ คิดไม่ออกแฮะ แล้วตอนนี้เขากลับมาทวงของเขาคืนแล้ว ผมจะมีเวลาได้เจอซันบ้างไหมนะ หลังจากเลิกเรียน ผมก็โทรหาซันเลย
“ซันอยู่ไหนครับเนี่ย ผมคิดถึงนะ”
“อ่อ ผมยังไม่เสร็จธุระเลย”
“อยากชวนนายกินข้าว เอาวันเสาร์นี้ได้ไหม อยากกินข้าวกับนาย” ผมชวน
“เอิ่ม คงไม่สะดวกล่ะ วันหยุดนี้มีนัดแล้ว”
นั่นแหละ ผมก็พอจะรู้สาเหตุ “วันนี้ผมไปร้านมาแล้วนะ เจอเขาด้วย” ผมบอก
“อ่อ เจอเขาแล้วเหรอ อืม ๆ ผมต้องทำธุระน่ะ ไม่สะดวกคุยนะ ต้า แค่นี้นะ” วางสายไปดื้อ ๆ
“เอ่อ....” ไม่ทันได้ตอบตามเคย สุดสัปดาห์นี้คงเบื่อ ๆ เหมือนเคย

ประมาณสองสัปดาห์แล้วที่ผมไม่ได้เจอซันเลย แล้วก็ไม่มีข้อความ ไม่โทรมา ผมก็พอจะเข้าใจ เขาคงมีความสุขกะแฟนของเขานี่เน๊อะ แล้วผมล่ะ มันยุติธรรมกับผมแล้วเหรอ ผมควรจะเลิกลาแค่นี้เหรอ พอคิดยังไม่ทันจะเสร็จ ผมก็รีบเดินออกจากห้อง ตั้งใจจะไปที่ร้านซัน พอไปถึงร้าน ก็แน่นอน อยู่กันสองคน ซันกับหมอนั่น ช่วยกันทำ น่ารักเชียว (แหวะ)
“หวัดดีซัน ไม่ได้คุยกันหลายวันเลย ไม่ได้กินช็อกโกแลตฝีมือซันเลย ขอแก้วนึง”
“อ่อ แป๊ปนึงนะ พี่เซนต์ ชงให้ผมหน่อยดิ” ซันหันไปบอกหมอนั่น
ขนาดชื่อมึงยังดูดีกว่ากูเลย สาดดเอ้ย ไม่เคยอิจฉาผู้ชายด้วยกันมาก่อนนนนเล้ยยยย
“ได้เลย เด๋วพี่ทำให้ เขาเคยมาแล้ว พี่เคยชงให้ก่อนหน้าที่ครั้งนึง” พี่เซนต์ตอบ
“แต่ผมว่านะ ไม่มันค่อยหวานน่ะ ผมชอบที่ซันชงให้ผมมากกว่า” ตอบแบบยิ้ม ๆ ใส่พี่เขา
“เหรอครับ แต่ผมว่ามันเป็นรสชาดที่เหมาะแล้วนะครับ” พี่เซนต์หันมาตอบ
“แสดงว่าพี่ชอบกินอะไรที่ไม่หวานเหรอครับ ชีวิตขาดรสชาดนะครับเนี่ย” ผมก็ยังโต้กลับ
“งั้นเดี๋ยวพี่จะชงให้หวานเป็นพิเศษเลยแล้วกันครับ” พี่เซนต์จัดหนักทั้งนมทั้งนำ้ตาล ดูแล้วคงหวานเจี๊ยบจนกินไม่ได้แน่
ผมก็มอง แล้วกูจะกินได้ไหมเนี่ย มันแกล้งกันชัด ๆ
ซันเองมองไปก็บอกว่า “พี่เซนต์ พี่คงเหนื่อย เดี๋ยวซันชงเองดีกว่าครับ”
“ไม่เป็นไรซัน ก็เขาอยากกินหวานหน่อย พี่ก็อยากให้ลูกค้าประทับใจ” แล้วมองซันด้วยสายตาที่หวานกว่าน้ำตาลที่ใส่ให้ผมซะอีก แล้วก็มองมาที่ผมด้วยสายตาเยาะเย้ย
ไอ้นี่ร้ายไม่เบา มันรู้ว่าตอนนี้มันเป็นเจ้าของซันอยู่ มันก็ถือไพ่เหนือกว่านะสิ
“ไม่เป็นไรหรอกซัน หวาน ๆ แบบนั้นแหละผมชอบ” ผมพูดออกไป
ผมก็มองหน้าไป พี่เซนต์ก็มองหน้าผม ส่วนซันน่ะเหรอ ก็หันมองไปมองมาทั้งสองคนตรงเคาเตอร์นั่นแหละ

อืม...หรือว่าเขาจะได้บทเรียนอะไรในภายหลังไหมครับ???

สองสามวันผ่านไป ผมส่งข้อความไปหาซัน เพื่อต้องการเจอกับซัน ผมส่งไปว่า
“ซัน ผมอยากเจอ อยากคุยกับซันทุก ๆ เรื่องที่คาใจ”
“ผมก็ว่าจะคุยกับต้าเหมือนกัน” ซันส่งข้อความกลับมา
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เป็นซันนั่นเอง ซันได้โทรมาและขอคุยกับผม แต่ผมไม่ยอม ผมอยากเจอซัน และอยากคุยกันด้วยตัวมากกว่าเสียง
“ต้า ผมว่าเราไม่ควรเป็นแบบนี้เลยนะ เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่ได้เหรอ” ซันถาม
“ซัน ผมอยากคุยกับซัน ผมว่าเราไปหาที่คุยกันดีไหม ผมไม่อยากคุยผ่านทางนี้น่ะ”
“ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมไปรับต้าแล้วกัน ใกล้ถึงแล้วจะโทรหา” ซันวางหูทันทีที่พูดจบ

สักพักซันก็โทรมา ผมก็ไม่รับ รีบลงไปเลย ผมลงไปรอหน้าหอ รอได้สักพัก ก็ไม่เห็นมีใครมา รอได้ประมาณสิบห้านาที ผมก็เลยโทรไปหาซันอีก
“ซัน ผมลงมาไม่เห็นซันเลย ซันอยู่ไหนเหรอ” ผมถาม
“อ่อ ต้า ผมขอโทษที ผมไม่สะดวกแล้วล่ะ ผมติดธุระด่วนน่ะ งั้นเอาไว้เราคุยกันนะครับ”
“อ่อ....เอ่อ” ไม่ทันได้เอ่ยปากพูดอะไร ซันก็วางหูไปอีกละ
ผมเดินคอตก คอตกจริง ๆ เลยครับ เดินกลับขึ้นห้อง แล้วก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ในห้อง ให้เวลาผ่านไป

เวลาผ่านเลย ผมมาถึงเดือนแห่งการสอบแล้วเหรอครับเนี่ย ทุกทีผมก็ไม่ได้ตั้งใจสอบอะไรอยู่แล้ว ยิ่งมามีเรื่องให้ไม่สบายใจตลอดมา และไม่ได้เคลียร์เรื่องนี้เลย ทำให้ผมยิ่งไม่รู้สึกอยากทำอะไรทั้งสิ้น ผมถามเพื่อนว่า “มึงมั่นใจป่ะวะ วิชานี้เนี่ย”
“ไม่มั่นใจว่ะ กูก็เรียนไปเรื่อยเปื่อยแหละ มึงก็รู้ดี” เพื่อนผมตอบ
“กูไม่อยากสอบเลยว่ะ จริง ๆ นะเว้ย” ผมบอกมัน
“มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ไม่อยากสอบได้ไง สำคัญ ไอ้เหี้ย สำคัญ” มันย้ำ
“กูไม่มีอารมณ์ทำอะไรเลยว่ะ”
“กูว่ามึงแปลก ๆ นะ แปลกมานานละ มึงเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยว่ะ มึงไม่ใช่สันดานแบบนี้นี่หว่า มีอะไรป่ะวะ บอกกูได้ป่ะ เผื่อกูช่วยได้” มันบอก
“ไม่มีใครช่วยกูได้หรอก เวลามึงทุกข์ใจมึงทำไงวะ” ผมถาม
“ก็แดกเหล้าไง จะได้ลืม กูแดกประจำแหละ” เพื่อนผมแนะนำ
“มึงก็รู้ว่ากูแดกไม่เป็น กูแพ้ แดกแล้วผึ่นขึ้น มันคัน ถ้ากูแดกได้นะ จะเอาให้เมาเป็นหมาเลย” ผมโพล่งออกไป
“แดก ๆ ไปเหอะ ถ้าเครียด ไป ไปแดกห้องมึงก็ได้ ไอ้ต้า”
ผมเองก็คิดอะไรไม่ออก กับเพื่อนผมก็โอเค “เออ ๆ ลองดูวะ อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะเป็นไง”

เย็นนั้น ผมกับเพื่อนคนนี้ก็ไปซื้อเหล้า แล้วก็น้ำแข็ง เพื่อนผมบอกไม่ต้องซื้อโซดา เพราะมันชอบผสมน้ำเปล่า ส่วนผมยังอนุบาล ควรกินกับโค้ก ก็เลยซื้อโค้กไปด้วย ทันทีที่เริ่มมันก็ชงให้ผมแบบอ่อน ๆ ผมก็พอดื่มได้เพราะมีรสชาดของโค้กมากกว่า พอดื่มไปมาก ๆ เข้า ผมก็เริ่มรู้สึกว่ามึน ๆ คัน ๆ ตามคอ ตามตัว แล้วเพื่อนผมก็ถามเลยว่า
“ตกลงมึงเป็นเหี้ยอะไรกันแน่วะ”
“กูเหรอ กูรักคนที่เขาไม่รักกูไง ชัดป่ะ แม่งเจ็บสัด ๆ”
“ใครวะ เอ๋เหรอ หรือว่าใครวะ” มันถาม
“ไม่ช่าย ไม่ช่าย คนอื่น” ผมตอบแบบช้า ๆ
“กูไม่เคยเห็นมึงจะไปชอบใครเลยนี่หว่า ใครวะ บอกกูดิ๊ อยากรู้”
“ไม่เอา แดกไป ๆ”
“เอาหน่า บอกกูหน่อย ไม่บอกใครหรอก กูเป็นเพื่อนมึงมาตั้งนานแล้วนะ ไม่ไว้ใจกูเหรอไง”
“มึงไม่บอกใครแน่นะ” ผมย้อนถามแบบขาดสติ อยากระบายมาก ๆ
“มึงจำเจ้าของร้านกาแฟที่กูไปกินประจำได้ป่ะ นั่นแหละ”
“อะไร มึงไปชอบพี่คนนั้นเหรอ” มันเข้าใจว่าเป็นพี่แก้ว
“พี่คนไหน ไม่ใช่ ผู้ชายที่ขาว ๆ นั่นต่างหาก กูหมายถึงเจ้าของร้านน่ะ กูชอบเขา แต่เขามีแฟนแล้ว รักกันมากด้วย กูเสือกไง กูเสือกเอง” ผมพูดเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ
“นี่มึง ชอบผู้ชายเหรอออออเนี่ยยยย” เพื่อนผมเสียงดังกว่า
ผมมองหน้ามันแบบมึน ๆ แล้วพยักหน้า หงก หงก

แต่ผมคงไม่กล้าทำขนาดนี้ครับ ถ้าเกิดเขาไม่ใช่เกย์ ไม่อยากจะคิดเลยครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น

รอตามตอนต่อไปครับ

อีกวันที่ตื่นขึ้นมาโดยมี “นุ” อยู่ข้าง ๆ (ก็ไอ้เพื่อนรู้มากของผมนี่แหละครับ แต่เราไม่ได้มีอะไรกันนะครับ แค่เพื่อนเท่านั้นครับ)
“ไอ้ต้า มึงเห็นผู้ชายมึงก็ชอบไปหมดเลยเหรอวะ” ไอ้นุเร่ิมถามผม
“มึงเหี้ยละ กูบอกแล้วไง ว่าไม่ได้ชอบไปทั่ว จริง ๆ นะเว้ย ไม่ได้โกหก” ผมตอบ
“แล้วกับกูมึงคิดอะไรป่ะวะ หล่อ ๆ อย่างกูเนี่ย” มันพูดพลางชี้ตัวเอง
“กูว่ามึงแปรงฟันเหอะ ปากเหม็นสัด 5555” ผมตอบมัน
“แม่มึง สัด” มันลุกขึ้นไปห้องน้ำเลย
ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้นหลังจากที่ผมบอกนุเรื่องของซันไป แต่ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี อะไร ๆ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว

ผ่านไปซะทีช่วงสอบ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะครับ ว่าผมจะสามารถผ่านได้ทุกวิชาหรือเปล่า แต่ก็ตั้งใจนะครับ ถึงแม้ว่าความสามารถเราจะไม่ถึงก็เถอะ นับนิ้วดูก็สองอาทิตย์แล้วซินะ นับจากที่นัดกับซันเพื่อคุยแต่ก็ไม่ได้คุยอะไรเลย เพราะว่าซันไม่มา วันนี้ผมว่างแล้ว ผมก็เลยตัดสินใจติดต่อกับซันอีกครั้ง
“ซัน เป็นไงบ้าง สบายดีหรือเปล่า ไม่ได้ไปกินที่ร้านเลย พอดีผมยุ่ง ๆ น่ะ”
“อ้าว ต้า เออ ผมก็สบายดี เรื่อย ๆ ร้านก็ไม่ได้ยุ่งอะไร เหมือนเดิม ว่าง ๆ ก็มาซิ เดี๋ยวชงช็อกโกแลตให้ดื่ม ผมติดอยู่แก้วนึงไง” ซันชักชวน
“อ่อ แล้วซันอยู่คนเดียวเหรอ” ผมถาม
“อืม ใช่ ผมอยู่คนเดียวน่ะ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปหาที่ร้านแล้วกันนะครับ” ผมกดวางสายแล้วออกไปหาซันทันที

ผมไปหาซันที่ร้าน ทันทีที่ผมเห็นซัน มันก็เหมือนลืมเรื่องอะไรทั้งหมดที่เจอ หรือที่เขาเคยผิดคำพูดกับเรา พวกคุณเคยเป็นกันไหมครับ? ตอนนี้ผมเป็นอยู่ ผมลืมหมดเลย และปรี่เข้าไปทักซัน
“สวัสดี มาละ เร็วป่ะ ของฟรีอ่ะ ผมเร็วอยู่แล้ว” ผมทักกวน ๆ
“อ้าว มาแล้วเหรอ อันนี้เชื่อนะ ว่าชอบของฟรี 5555” ซันหัวเราะ
“ทำไมวันนี้อยู่คนเดียวล่ะ”
“อ่อ ก็ตอนนี้พี่เซนต์ต้องไปช่วยที่บ้านดูงานที่โรงงานที่ต่างจังหวัดน่ะ เขาไม่ได้มาช่วยบ่อย ๆ แล้วล่ะ”
“แต่ก็ยังมาเหรอ”
“ไม่ค่อยหรอก ทำไมเหรอ อยากเจอพี่เซนต์เหรอไง?” ซันถามผม
“จะไปอยากเจอทำไม ต้องการจะมั่นใจว่าผมจะได้เจอแต่ซันต่างหาก” ผมพูดแล้วอมยิ้ม
ซันไม่ตอบอะไร เพียงแต่ยิ้มมุมปาก
ซันทำช็อกโกแลตเย็นให้ดื่ม อร่อยเชียวครับ ผมก็มีโอกาสคุยกับซัน แต่ไม่ได้คุยเรื่องเราสามคนนะ ผมคุยเรื่องสัพเพเหระ ที่ผมไม่ได้มาเจอซันสักพักละ ก็เลยได้รู้ว่า ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ซันไม่ค่อยได้นอน เพราะก็เรื่องเรียนด้วย สอบด้วย ร้านด้วย จนซันเองก็มีเวลาให้กับพี่เซนต์น้อยลง พี่เซนต์เองก็ต้องช่วยงานที่บ้าน เนื่องจากเรียนจบมาแล้ว ที่บ้านก็ไม่ให้มาจมปลักอยู่กับร้านกาแฟเล็ก ๆ นี่หรอก ผมจึงคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีมากสำหรับผม และถ้าผมไม่พยายามทำคะแนนตอนนี้ ก็คงจะหาโอกาสได้ยากแล้ว (นี่เพื่อน ๆ ว่าผมเลวไปไหมครับ แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ เรื่องเหตุผล ตอนนี้ผมทำตามความรู้สึกเท่านั้นครับ) ผมเลยบอกซันว่าผมจะช่วยซันเก็บร้าน แต่อย่างไรก็ตามผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะชวนซันไปที่ห้องเพื่อกินข้าวกัน ก็คงเป็นพวกอาหารสำเร็จรูปที่ซื้อตามริมถนนนั่นแหละ ตั้งใจไว้แบบนั้น แต่ไม่รู้ว่าจะไปรึเปล่าเนี่ยสิ ผมเลยออกปากชวน
“ซันเดี๋ยววันนี้ผมมาช่วยเก็บร้านนะ”
“เห้ย ต้า ไม่เป็นไร ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เอา ผมอยากช่วยซันนี่นา เอาเถอะให้ผมช่วยเถอะ”
“อืม ก็ได้ ขอบคุณ” ซันยอมในที่สุด แต่ผมก็อยู่ในร้านซันทั้งวันแหละ ช่วยยกช่วยเสริฟบ้าง นั่งคุยกะซันบ้าง ดูทีวีบ้าง จนในที่สุดก็ถึงเวลาเก็บร้าน เราก็เริ่มเก็บ ในขณะที่กำลังเก็บร้าน ผมก็ออกปากชวน
“ซัน วันนี้กินข้าวกันนะ ผมเลี้ยงอีกตามเคย”
“ไม่เป็นไร อย่าดีกว่า” ซันปฎิเสธอีกเช่นเคย
“เอาหน่า กินข้าวกันหน่อย ขำ ๆ ไม่ซีเรียส นะครับ นะ” ผมอ้อน
“อืม ก็ได้ครับ แต่ว่าผมเลี้ยงละกัน คราวที่แล้วนายเลี้ยงไปละ”
“โอเค ได้เลย” ผมยิ้ม แล้วรีบกวาดใหญ่เลย จะได้เสร็จเร็ว ๆ ๆ ๆ
“จะกินอะไรล่ะ ต้า” ซันถามผม
“ผมอยากกินอะไรง่าย ๆ ซื้อไปกินห้องผมละกัน ไม่อยากออกไปไหนน่ะ”
“ผมว่าไม่เหมาะนะ กินข้างนอกง่ายกว่า”
“รังเกียจผมเหรอ หรือเห็นว่าผมจน ก็เลยไม่อยากจะเป็นเพื่อนกะผม” ผมบอก
“ไปกันใหญ่ละ ไม่ใช่แบบนั้น ผมเห็นว่ามันไม่ควรไปตอนนี้” ซันให้เหตุผล
“แล้วชอบผมบ้างไหมครับ” ผมถามไป
“.....” ซันไม่ตอบอะไร
ผมทนไม่ไหว ก็เลยวางไม้กวาดลง ร้านก็ปิดแล้ว ผมก็กล้า เดินเข้าไปหาซัน
“ซัน ซันเคยชอบผมไหม ผมอยากรู้ครับ ผมชอบซันมากนะครับ”
ซันเดินพยายามจะเลี่ยงตัวผม ผมทนไม่ไหว ก็เลยคว้าซันมากอด และในทันที ผมก็พุ่งหน้าเข้าไปประกบปากกับซัน ซันพยายามจะผลัก เบี่ยงหน้า ผมไม่ยอม พยายามบี้ปากเข้าไป ผมพยายามสอดลิ้นเข้าไป แต่ปากก็ปิด ผมก็พยายามจูบเท่าที่ทำได้ มือของผมเองก็ไม่ได้อยู่นิ่ง วาดไปตามตัวของซัน จากบนลงล่าง ในระหว่างที่ปากเราสองคนประกบกัน มือผมก็ได้สัมผัสกับท่อนเนื้อที่ค่อย ๆ ขยายตัวในกางเกงของซัน ผมจับมันอย่างไม่ถนัดมือนัก ซันหายใจแรง และผ่อนปากออกมาเพื่อถอนหายใจ ผมจึงจูบและดูดปากของซันอย่างต่อเนื่อง ตอนนั้นอารมณ์ผมกระเจิดกระเจิง ท่อนเนื้อของผมแข็งตั้งแต่ปากไปประกบกับซันแล้วครับ ผมถอนปากออกมา ไปไซร้ที่คอของซัน ปากซันบอกว่า “อย่า ๆ” แต่ร่างกายของเขาไม่ได้ปฎิเสธผมเลยครับ ผมได้ใจ รุกอย่างต่อเนื่อง ผมปลดกระดุมกางเกงของซัน แล้วล้วงเข้าไปในกางเกงใน มันเต้นตุ๊บ ๆ ๆ อุ่น ๆ มือดีครับ ส่วนมือซันตอนนี้น่ะเหรอ กอดเอวผมอยู่ครับ ผมรูดขึ้น รูดลงภายในกางเกง “อ่าาาาห์” ซันครางขึ้นมา ทำให้ผมยิ่งได้ใจ เลยบอกกับซันว่า
“ไปห้องผมนะครับ ผมรักคุณ ผมไม่อาจละสายตาจากคุณ” ผมบอกไป
ซันไม่ได้ตอบผมในตอนนั้น มีแต่เสีียง อื้อ ๆ ในลำคอ ผมจึงถอนมือออก แล้วจุ๊บไปที่ปากของซันอีกครั้ง
ผมเอามือเขกหัวซัน แล้วบอกว่า “ปิดร้านก่อนซิครับ อิอิ”
ซันหน้าแดงมาก “ก็อย่ากวนผมดิ” ซันตอบ
ทันทีที่เราปิดร้านเสร็จ เราก็เดินออกไป รถของซันก็จอดที่ที่จอดรถ แต่วันนี้เราไม่ขับรถไปครับ เพราะหอผมเนี่ย เดินไปก็ถึง ผมรู้สึกได้เลยว่าผมเดินเร็วในวันนี้ 5555
“ซัน เดินช้าจัง ผมหน้าแดง”
“นายเดินเร็วเกิน แทบจะวิ่งแล้วต่างหาก เออ ต้า เราทำถูกแล้วเหรอ” ซันถามผม หน้าหมอง ๆ
“เราทำตามหัวใจของเรา มันผิดด้วยเหรอ” ผมบอก
เผลอแปปเดียว ผมกำลังไขกุญแจเข้าห้องด้วยมือที่สั่นเทา ผมตื่นเต้นมากครับ ก็ผมไม่เคยนี่ครับ ซันก็ยืนอยู่ข้าง ๆผม ผมเข้ามาถึงห้องแล้วก็นึกขึ้นได้ว่า เราไม่ได้ซื้ออาหารกันมาเลย สงสัยต้องกินอย่างอื่นแล้วล่ะมั้งครับ
“เอ่อ ซัน ผมลืมซื้ออาหารมาเลยน่ะ 5555” ผมบอกแล้วหัวเราะแห้ง ๆ
“งั้นผมออกไปซื้อให้ละกันนะ” เสียงซันสั่นกว่าผมอีก
“ไม่ต้องหรอก ไม่สำคัญแล้ว” ผมพูดพลางดึงซันเข้ามาในอ้อมกอดอันอบอุ่น

คลุกคลีตีโมงกันอยู่ได้ไม่ถึงสิบห้านาที ซันก็กระซิบข้างหูผม
“ขอผมนะ”
ผมทำหน้าเหวอ ๆ แต่ไม่ทันแล้ว ซันจับผมพลิกตัว แล้วก็ไปติดพันกับด้านหลังของผม ผมเองก็ไม่เคยเรื่องพวกนี้ แล้วก็ตกใจที่ซันจะเป็นฝ่ายรุกผม T T นี่ผมดูไม่ออกเลยนะเนี่ย ว่าซันเป็นแบบนี้ เห็นเงียบ ๆ ติ๋ม ๆ อารมณ์ในตอนนั้นมันกระเจิดกระเจิงเกินกว่าจะมาเรียบเรียงความคิดมากไปกว่านี้
ผมเห็นซันใช้น้ำลายตัวเอง แต่ผมไม่รู้สึกรังเกียจอะไรเลย ได้แน่นอนทำตัวให้สบาย เพื่อให้ซันเป็นคนคุมเกมเองตามที่ซันต้องการ
“ต้า เจ็บนิดนึงนะ”
“โอ้ยยยย เจ็บสัด ๆ ครับ” โดนเปิดซิงมันเป็นงี้เองเหรอออ

ซันพยายามดันน้องชายของเขาเข้ามาในตัวผม ซึ่งเป็นวินาทีที่เจ็บมาก เสียวกันตรงไหน แต่ผมเห็นหน้าซันบ่งบอกถึงความเสียว ผมเองก็มีความสุขไปด้วย ถึงแม้จะต้องกัดฟันก็ตาม
“อ่า ต้า ขอบคุณนะครับ อ่า ๆ ๆ ๆ” ซันครางกระเซ่าเป็นจังหวัดไปด้วยความสุข
“โอะ ๆ ไม่เป็นไรครับ โอะ ๆ ๆ ๆ โอ้ย” ผมเองก็ตอบรับเป็นจังหวะความเจ็บ เพียงแค่อยากให้รู้ว่าผมรักเขา ในระหว่างที่ซันซอยอยู่นั้น มือของซันก็เอามาจับที่ต้าน้อย แล้วรูดอย่างกระหาย พร้อมทั้งก้มตัวลงมาดูดปากอย่างดูดดื่ม วินาทีนั้น ตายก็ยอมครับ ความสุขปนความเจ็บ เสียงเราสองคนครางระงมกันภายในรัศมีเตียงรักนี้

ซันซอยอยู่สักพัก ก็บอกให้ผมลุกขึ้นมาทำท่าสี่เท้า แล้วซันก็ตอกเข้ามาจากด้านหลัง โอย เจ็บจริง
“ต้า ซันเสียวมากเลยยยย” ซันคราง
“ครับ ๆ ผมก็เสียวววว อู้ยยย” เจ็บต่างหากล่ะ ผมคิดในใจ
สักพักท่านี้ก็เปลี่ยนครับ กลับมาเป็นผมนอนยกขาแล้วซันก็กระแทกเหมือนตอนแรก ผมเห็นเม็ดเหงื่อของซันหยดลงมาที่ตัว ผมปลื้มใจเหลือเกิน ที่ความสัมพันธ์ของเราก้าวไปอีกขั้นแล้ว
ไม่นานเกินรอ ซันพยายามชะลอ แต่สักพักก็เร่งขึ้นอีก แล้วก็บอกผมว่า
“ไม่ไหวแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว” ซันพูดพร้อมนำท่อนลำที่พร้อมระเบิดออกมาตรงท้องผม แล้วก็พ่นน้ำเชื้อออกมาเป็นระรอก เยอะพอสมควร
หลังจากนั้น ซันก็นอนลงไปที่เตียง “ผมมีความสุขจังเลยต้า”
“อ่อ ครับ ดีครับ” ผมไม่รู้จะตอบอะไร
ซันเอื้อมมือมาคว้าต้าน้อย แล้วเงื้อหน้ามาอมเขาไปทั้งลำ ผมตกใจ ไม่คิดว่าซันจะทำ
“โอยยยย ซันครับบบบ”
“ทำไมครับ ต้าไม่ชอบเหรอ” ซันถาม
“ชอบครับ เสียวมากเลย ซันเก่งจัง”
ซันใช้ลิ้นของซันชอนไชไปทั่วรูปทรงของต้าน้อย ซ้ำยังดูดเป็นจังหวะ จนผมรู้สึกว่า สวรรค์อยู่รำไรแล้วล่ะครับ ไม่นานหลังจากนั้น ผมก็ร้องบอกซันว่า
“ซันครับ ไม่ไหวละ แตกละซัน แตกแล้ว”
ซันเองไม่ได้เอาหน้าออกจากบริเวณนั้นเหมือนที่ผมคิด แต่ซันกลับกลืนกินน้ำรักที่ออกจากตัวผม ที่พุ่งออกมาเป็นจังหวะ แต่ซันรับไว้ด้วยปาก และดูดในขณะที่น้ำกำลังหลั่ง เสียวลืมตายเลยล่ะครับ
หลังจากเสร็จกิจกาม ซันก็ลุกขึ้นไปห้องน้ำ ผมก็ลุกตามไป แต่รู้สึกว่าเจ็บก้นมาก ก็ไม่ได้คิดอะไร เชื่อไหมครับ เลือดออก อย่างกับผู้หญิงบริสุทธ์ ตลกดี แต่ก็แอบกลัวนะครับ ซันกำลังอาบน้ำ ผมก็เข้าไปอาบน้ำพร้อมซัน (ผมร้องขึ้นมา) เพราะว่าแสบด้านหลังมากครับ ผมกับซันจูบกันอีกครั้งในห้องน้ำ รู้สึกได้เลยว่าอาบน้ำนานมาก

หลังจากเสร็จอาบน้ำ ผมก็หิวมากครับ ซันเองก็คงหิว ผมก็เลยถาม
“เด๋วผมออกไปซื้อข้าวมาให้กินไหม” ผมถาม
“ไม่ต้องหรอก เราออกไปกินด้วยกันเลยก็ได้” ซันบอก
เราสองคนก็เตรียมตัว แล้วออกไปพร้อมกัน ก่อนออกจากประตู ผมขอซันกอดอีกสักครั้ง
“ผมรักคุณมากนะครับ ซัน ผมรักคุณ”
ซันไม่ได้ตอบอะไรมากไปกว่า “อื้ม”

เราเดินออกไปหาอะไรกิน ก็กินอะไรง่าย ๆ ข้างถนน ผมก็ยังมองซันอยู่ตรงหน้า ซันน่ารักกว่าทุกครั้ง ผมดีใจ แล้วบอกซันว่า
“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ซันนะ ที่ผลิตซันออกมา 5555 ผมมีความสุขจัง”
“โอ้ยย เว่อร์แล้วต้า เรื่องเว่อร์นี่ตลอดเลยนะ” ซันยิ้มทั้งหน้า ไม่ได้ยิ้มแบบมุมปากอีกแล้ว
เรากินอาหารตามสั่งกัน พอกินเสร็จ ซันก็บอกว่า
“เดี๋ยวผมเดินไปเอารถเองก็ได้นะต้า ต้าไม่ต้องเดินไปก็ได้”
“ได้ไงเล่า ผมต้องไปส่งซันซิ จะได้อยู่กับซันนาน ๆ ไง
“งั้นก็ตามใจ แต่ก็ขอบคุณนะครับ” โอ้ย รอยยิ้มนี้ทำไงถึงจะได้เป็นเจ้าของนะเนี่ย ผมคิด
หลังจากที่ผมจ่ายตังแล้ว (ก็ผมบอกจะเลี้ยงนี่นา) เราสองคนก็เดินไปที่ที่จอดรถของซัน ในระหว่างที่เดินไป ซันก็พูดกับผมว่า
“ต้า ต้าก็รู้ใช่ไหม ว่าผมมีแฟนอยู่แล้ว ผมรักพี่เซนต์มากนะ”
“ผมรู้น่า” หน้าผมเจื่อน ๆ
“สิ่งที่เราทำไปในวันนี้ ผมก็หลวมตัว ยอมรับนะ ว่าผมก็ชอบต้ามาก แต่เรื่องของเรามันก็ไปได้ไม่ไกลกว่าความเป็นเพื่อนหรอกนะ” ซันย้ำเตือน
“ซัน อย่าเพิ่งพูดเลย ตอนนี้ผมดีใจอยู่ ยังไม่อยากจะได้ยินอะไรแบบนี้” ผมบอก
“ผมไม่อยากทำร้ายต้าเลย ผมกลัวต้าเสียใจมาก เพราะสุดท้ายผมก็ต้องเลือกพี่เค้า”
“ผมบอกว่าพอแล้วไงครับ ผมยอมรับได้น่า เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะไปจากซันเอง แต่ตอนนี้เรายังมีเวลาอยู่ ให้เวลาผมเถิดนะครับ ผมยอมมีความสุขตอนนี้แล้วแลกกลับความเจ็บปวดตอนนั้นเอง” ผมพยายามอธิบาย
“งั้น เราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลยนะ เหนื่อยชะมัดเลยวันนี้ ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมมีความสุขมากนะ ผมรักคุณนะ” ผมพูดแบบหน้าเจื่อน ๆ เศร้า ๆ
“เอาล่ะ ถึงรถผมละ ผมไปก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะ” ซันพูดพลางเปิดประตูรถ ก่อนท่ีซันจะออกรถ ซันเปิดกระจก แล้วบอกผมว่า
“กลับบ้านดี ๆ นะครับ ผมไปก่อนนะ บายครับ” ซันโบกมือสองสามที แล้วก็ออกรถไป
ส่วนผมน่ะเหรอ ก็ยืนเหม่อมองเขาอยู่จนขับไปพ้นหัวโค้ง หายไปกับตานั้นแหละครับ

ผ่านมาสักพักหลังจากที่ความรักของผมเบ่งบาน (ผมคนเดียวล่ะมั้ง) ซันก็ถามผมว่า
“ไปงานวันเกิดผมที่บ้านไหม”
“งานวันเกิดซันเหรอ นั่นสิ รู้จักซันมาหลายปีละ ผมเองก็ไม่เคยถามเรื่องวันเกิดซันเลย รู้เพียงแต่ว่า ซันเกิดปีเดียวกับผมเท่านั้น ไปสิ ผมอยากไปมากเลย”
“อืม ดี ต้าไม่ต้องซื้อของขวัญให้ซันหรอกนะ ผมไม่อยากได้อะไรหรอก มีต้าอยู่ก็อุ่นใจแล้ว ^ ^” ซันมองผมอย่างหน้าเปื้อนยิ้ม
ผมคิดในใจว่า มีเหรอไปงานวันเกิดที่บ้านซันทั้งที จะไม่ซื้ออะไรไปฝากเป็นของขวัญ เชื่อไหมครับ ผมลืมไปเสียสนิทใจ และไม่ได้ถามด้วยว่า พี่เซนต์ไปด้วยรึเปล่า เพราะผมลืมไปเลยว่าผู้ชายคนนี้มีตัวตนระหว่างเรา

ผมไปห้างหาซื้อของขวัญให้ซัน เบี้ยน้อยหอยน้อยอย่างผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะซื้ออะไรให้ซันดี ผมเดินไปแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้า โอยย มีแต่ของแพง ๆ ทั้งนั้นเลยครับ ไปดูแผนกของเล่น จะซื้อตุ๊กตา มันจะดีเหรอ โต ๆ กันแล้ว ไม่น่าจะเวิร์ค ผมเดินวนไปวนมาอยู่หลายชั้น หลายแผนกเหลือเกิน แต่ก็คิดอะไรไม่ออก ผมเดินไปเจอร้าน Zeen Zone สีส้ม ซึ่งมักจะขายของมีไอเดียหลาย ๆ อย่าง ผมเดินเล่นในนั้นไม่คิดอะไร ซึ่งผมรู้สึกว่าแพงดีนะ ผมคงซื้อของในนั้นไม่ไหว แต่เดิน ๆ ไปเจอนาฬิกาแขวนรูปดวงอาทิตย์ ผมก็ปิ้งขึ้นมาเลย น่าจะซื้อนาฬิกา อยากจะบอกซันว่า เวลาของเรามีค่าเหลือเกิน ผมพิจารณาเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน มันมีความสุขมาก คิดแล้วก็หยิบลงมา
“ดวงอาทิตย์สื่อถึงนายนะ ซัน” ผมตัดสินใจเลือกชิ้นนี้ รวมห่อ ผมก็เลือกกระดาษเลือกโบว์เอง เพราะว่าไม่อยากให้มันห่อที่ร้านอ่ะ มันจะรู้ว่าซื้อที่นี่ 555 เสร็จสรรพก็เกือบพัน ผมนี่ก็เสียดายนะ แต่รักซันมากกว่า เราก็ไปขอกินช็อกโกแลตฟรีแล้วกัน อิอิ

และแล้วเมื่อถึงวันเกินซัน ผมก็แต่งตัวหล่อเลย ตอนนั้นเย็น ๆ แล้ว ผมก็นั่งแท็กซี่ไป เพราะว่าไม่อยากจะให้ชุดหล่อ ๆ ผจญฝุ่นควันรถเมล์ครับ ^ ^
เมื่อไปถึงผมก็โทรหาซัน แล้วซันก็ออกมาเปิดประตูด้วยตัวเอง คนเยอะเชียวครับ ผมเองก็เขิน ๆ ประหม่า ๆ ซันก็บอกว่า
“ไปสวัสดีพ่อแม่ผมหน่อยนะ”
“เอาสิ อยากเจอท่านมานานแล้ว” ผมกระพริบตาข้างนึง
พอผมเจอท่าน ก็สวัสดี ท่านก็รับไหว้ แล้วก็ถามว่า
“เพื่อนซันที่มหาลัยเหรอคนนี้”
“อ่อ เปล่าครับ เรียนคนละที่ครับ” ผมตอบ
“เรียนที่ไหนล่ะจ๊ะเนี่ย” คุณแม่ซันถามผม
“ที่....ครับ” ผมตอบอย่างยิ้มแย้มและภูมิใจในสถาบัน
แม่ของซันทำหน้าแปลกใจ “แล้วนี่รู้จักกันได้ยังไงล่ะจ๊ะนี่ อ่อ หรือว่าเป็นเพื่อนที่ รร เก่า แต่คงไม่น่าจะใช่นะ” ท่านพูดเองเออเอง
“แม่ ผมพาเพื่อนไปตรงตรงนู้นก่อนนะ ไปเร็ว” ซันดันหลังผม ผมก็ได้แต่พยักหน้าให้พ่อแม่เป็นการเคารพ
“อย่าคุยกับเค้าเยอะเลย เด๋วเค้าถามเยอะ 555” ซันพูดพลางหัวเราะ
ผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่พอเดินไปถึงตรงที่มีอาหาร ผมก็เห็นพี่เซนต์ แล้วก็นึกได้เลยว่า เค้ายังมีอีกคนอยู่นี่หว่า ผมลืม คนก็อยู่เยอะนะ แต่ผมเหมือนเห็นแต่พี่เซนต์น่ะสิ
“อ้าว มาร่วมงานด้วยเหรอ ต้า” พี่เซนต์ถาม
“อ่อ ใช่ ก็ซันชวน”
“ผมเป็นคนชวนเองแหละ”
“พี่ชวนเหรอ แต่ซันเค้าบอกผม” ผมงง
“ถามซันสิ ว่าพี่บอกให้นายมานะ อยากให้มา”
“มาสนุกกันน่ะดีแล้ว ใช่มะ เนอะ” ซันบอกผม
“....” ไม่รู้จะพูดอะไรในตอนนั้น
“ต้า กินนี่สิ” ซันหยิบบาร์บีคิวขึ้นมาให้ผมไม้นึง ผมก็รับไว้
“อ่อ ซัน สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมก็เอาของขวัญให้ จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ได้เล็ก ใคร ๆ ก็คงเห็นแล้ว
“ขอบใจมากนะต้า บอกแล้วว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาก็ได้ แค่มาก็ดีใจแล้ว”
ในระหว่างที่เราก็ยืนกินกันเพลิน ๆ ซันก็ต้องรับรองเพื่อน ๆ คนอื่นที่มา ผมก็ยืนอยู่คนเดียว พี่เซนต์ก็มายืนข้าง ๆ
“ซันเขาเป็นคนเฟรนลี่น่ะ เขาก็ทำดีกับทุกคนแหละ นายก็รู้”
“อืม ซันเขาเป็นคนน่ารักจริง ๆ แหละ”
“นายรู้รึเปล่า ว่าซันเขามีแฟนแล้ว”
“ผมรู้ แต่ผมไม่รู้ว่าใครเป็นแฟนซัน ผมไม่รู้จัก” ผมตอบ
“ยุ่งกะคนมีแฟนแล้ว มันไม่ดีหรอกนะ คนดี ๆ เค้าไม่ทำกันหรอก”
“ขอบคุณครับ” ผมตอบแค่นั้น
ซันแทบไม่มีเวลาคุยกะผมด้วยซ้ำในเวลานั้น มัวแต่เฮฮาอยู่กับเพื่อน
“เห็นคนนั้นมะ เพื่อนซันเรียนอยู่ที่ออส ส่วนคนนั้นก็เรียนมหาลัยเดียวกัน คนนี้ลูกคนนั้น คนนั้นแม่เป็นอย่างนี้” พี่เซนต์บอก
“แล้วยังไงเหรอพี่ ผมก็ดีใจกะเขาด้วยครับ ซันเป็นคนดี ก็ควรจะมีเพื่อนดี ๆ” ผมตอบ
“ไม่หรอก พี่ก็จะบอกไงว่า ซันเขาเจอแต่คนดี ไม่มีคนที่ทำให้เขาเป็นคนไม่ดีเลย แต่พักนี้ดูซันเขาจะแปลก ๆ ไป ไม่รู้ว่าเขาทำในสิ่งที่ถูกต้องอยู่รึเปล่า”
“ซันแปลกไปยังไง ผมยังเห็นซันเป็นเหมือนเดิมเลย”
“ไม่รู้สินะ พี่ว่าน่าจะเจอเพื่อนไม่ค่อยดีน่ะ” พี่เซนต์พูดพลางมองหน้าผม
“หืม พี่มองหน้าผมทำไม”
“เออ แล้วนี่เห็นของขวัญของพี่ให้ซันรึยัง นี่” พี่เซนต์หยิบขึ้นมา เป็นตลับแหวน แล้วพี่ก็เปิดให้ดู เป็นแหวนเงินคู่นึง
“อ่อ ให้แหวนกันเหรอ แหวนเงินเหรอ” ผมถาม
“เห้ย เขาเรียกทองคำขาว ไม่ใช่แหวนเงิน เป็นไงสวยป่ะ”
“ทองคำขาว” ผมคิดในใจมันก็คงแพงแหละ ผมไม่รู้ราคาของมันหรอก
“เนี่ย พี่ตั้งใจจะให้ซันเขานานละ เลยถือโอกาสวันนี้เลย”
ผมไม่ตอบอะไร สักพัก พี่เซนต์ก็เดินไปในบ้าน แล้วก็ออกมาพร้อมเค้กที่จุดเทียนแล้ว แล้วก็ร้องเพลง happy birthday ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน แม้แต่พ่อแม่ซัน ผมเองก็ร้องคลอไป
พอร้องจบซันก็เป่าเค้ก แล้วทุกคนก็อวยพร ผมเองก็อวยพรเช่นกัน
“ขอให้ซันมีความสุข สุขภาพแข็งแรง” ผมอวยพร
ซักพัก ซันกับพี่เซนต์ก็ยืนปิ้งบาร์บีคิวด้วยกัน แล้วก็คุยกันกระหนุงกระหนิง ผมจะเดินเข้าไปหา พี่เซนต์ก็หยิบแหวนวงนึงมอบให้ซัน ภายในระยะเวลาแปปเดียวเท่านั้น คงไม่มีใครเห็นนอกจากผมล่ะมั้ง ทั้งสองคนยิ้มกันน่าดู ส่วนผมก็ได้แต่ยืนนิ่ง ๆ เหมือนเวลาหยุด สักพักพอได้สติ ผมก็เดินเข้าไป
“ซัน ขอกินหน่อยดิ”
“เอาดิ อ่ะ เดี๋ยวผมหยิบให้” ซันหยิบมาให้ผมสองไม้ แต่พี่เซนต์ยักคิ้วให้ผม
ผมรู้สึก “จุกอก” อีกแล้วล่ะครับ ทำไมชีวิตคนเราต้องเจอสภาพ “จุกอก” หลาย ๆ ครั้งด้วยนะ
ผมเดินถือจานบาร์บีคิวปลีกตัวออกมานั่งห่าง ๆ หน่อย ปล่อยให้เขาสองคนปิ้งกันต่อไป ผมกินบาร์บีคิวแล้วรู้สึกว่ามันไม่อร่อยเลย ทั้งที่มันก็ดูเหมือน ๆ กัน ผมเองอึดอัดในสภาพแบบนี้มาก ก็เลยตัดสินใจเดินไปบอกซัน
“ซันผมขอตัวก่อนได้ป่ะ พอดีมีนัดกินเหล้ากะเพื่อนต่อน่ะ”
“อ้าว ไหนต้าบอกไม่กินเหล้าไง เดี๋ยวนี้หัดกินเหรอไง” ซันยิ้ม
“อ่อ ฝึก ๆ ไว้หน่ะ ออกสังคม”
“ออกสังคม 5555” พี่เซนต์พูดพร้อมหัวเราะ
ผมถอนหายใจแล้วบอกไปว่า “งั้นผมขอตัวก่อนนะ ไปสวัสดีพ่อแม่ซันก่อนดีกว่านะ”
ซันเดินไปพร้อมผมเพื่อพาผมไปลากับพ่อแม่ แล้วก็เดินไปส่งผมที่หน้าประตูบ้าน
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ ต้ากลับบ้านยังไงเนี่ย ให้ผมไปส่งไหม”
“ไม่ต้องลำบากหรอก ผมกลับได้ ซันไปสนุกต่อเถอะ” ผมยิ้ม
“งั้น กลับบ้านดี ๆ นะ”
ผมไม่ตอบอะไรแค่ยิ้ม แล้วก็เดินออกมา เดินไปอีกสักระยะก็เจอเพิงมอเตอร์ไซค์รับจ้าง แต่ไม่มีอารมณ์ เดินก่อนดีกว่า เดินไปเรื่อย ๆ ไปเรื่อย ๆ จริง ๆ คิดแต่เรื่องของผมกับซันเท่านั้น ในระหว่างที่คิด มันก็ “จุกอก” ไปในเวลาเดียวกัน

ไม่กี่วันต่อมาหลังจากงานวันเกิดของซัน ผมต้มน้ำร้อนเพื่อจะกินมาม่าในบ่ายของวันที่ร้อนอีกวันหนึ่ง โทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น “ซัน” นั่นเองที่โทรหาผม ผมกดรับสายด้วยความดีใจ
“ฮัลโหล ซัน ว่าไงครับ”
“เอ่อ ต้า อยู่ที่ห้องป่ะ”
“อืม อยู่ กำลังจะกินมาม่าเลย แหะ ๆ”
“ผมอยู่ข้างล่างแล้ว”
“หา ซันอยู่ข้างล่างแล้ว ที่หอผมน่ะเหรอ”
“อืม ลงมาไหม”
“เอาสิ” ผมไปหยิบเสื้อมาใส่ แล้วออกจากห้อง ลงไปหาซันที่ด้านล่าง

ซันยืนรอผมอยู่ ผมปรี่เข้าไปหาซันด้วยความคิดถึง
“สวัสดีครับซัน” ผมเขินหน้าเปื้อนยิ้ม
“หวัดดี ไม่ได้คุยกันหลายวันเลย” ซันบอก
“อืม ผมก็ไม่แน่ใจว่าซันยุ่ง ๆ รึเปล่าไง”
“ถึงผมยุ่ง ผมก็ต้องรับสายต้าอยู่แล้ว” ซันยิ้ม “จะไม่ชวนผมขึ้นไปที่ห้องเหรอ ผมร้อนนะ”
“อ่อ เออ ลืมเลย 5555 ไปสิ ไป” ผมเรียก
พอมาถึงห้องผม ปิดประตูปุ๊ป ผมก็กอดซันทันที ผมคิดถึงซันเหลือเกิน ผมรักเค้ามาก จนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร พอนึกขึ้นได้ ก็เลยถามซันไปว่า
“เออ ทำไมซันมาล่ะ แล้วพี่เซนต์ล่ะ”
“อ่อ พี่เซนต์ไปต่างจังหวัดทำงานแล้วล่ะ”
“อืม ผมดีใจจังที่มีซันอยู่ข้าง ๆ แบบนี้”
เราพร่ำจูบกันอีกหลังจากสิ้นสุดบทสนทนา รู้สึกตัวอีกที เราก็ถอดเสื้อผ้ากันและกันแล้ว เราเลื่อนไปใกล้เตียงผม จนผมล้มนอนลงไป ตอนนั้นความรู้สึกมันไม่สามารถห้ามได้อีกแล้ว
“ผมคิดถึงต้ามากนะ แต่ผมต้องควบคุมตัวเอง ต้าเข้าใจผมไหม”
“ผมเข้าใจ ผมเข้าใจซันทุกอย่างเลย”
เราจูบกันอีก เฉกเช่นเคย ซันก็ใช้ลิ้นบรรเลงตั้งแต่ส่วนต้นของตัวผม ไปจนถึงส่วนปลาย ส่วนที่ซันถวิลหาเหมือนกันวันเดิม ๆ ที่เราเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง
ซันใช้ลิ้นโดยที่ไม่รังเกียจเลย แม้แต่ผมยังรู้สึกอายแทนซันเสียด้วยซ้ำไป ผมรู้สึกได้ว่า ความเสียวกระสันต์มันพุ่งพล่านในร่างกายผมในขณะที่ซันบรรจงใช้ลิ้นที่ด้านหลังของผม
เมื่อถึงเวลาเหมาะเจาะตามที่ซันคิด ซันก็ใช้น้ำลายตัวเองอีกครั้ง พรมลงบนซันน้อยที่ตอนนี้มันไม่น้อยอีกต่อไปแล้ว ซันค่อย ๆ สอดด้ามนั้นเข้ามาในร่างกายผม ผมรู้สึกเจ็บมากอีกแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นมันทรมานเกินจะประมาณได้ ซันสอดเข้าไปได้มิด ตามที่ซันคอยบอกผมว่า มันอยู่ในระดับไหนแล้ว เพราะความเจ็บปวดนั้น มันส่งออกมาทางสีหน้าและแววตาของผม
ในขณะที่ซันกำลังใช้กำลังสวนเข้าออก ผมก็ยังเจ็บปวดปนความสุข ซันดูมีความสุขมากเหมือนเคย ผมพยายามทำหน้าให้ซันรู้ว่าผมเองก็มีความสุขไม่ต่างกัน ไม่น่าจะเกินห้าถึงสิบนาทีหลังจากที่ซันเริ่ม ในขณะที่ซันกำลังซอยกระหน่ำอยู่นั้น ในภาพความทรงจำผม มีภาพงานวันเกิดซันพลันเกิดขึ้นมา ภาพที่ซันคุยกับพี่เซนต์อย่างยิ้มแย้ม ภาพที่ทั้งสองปิ้งบาร์บีคิวด้วยกัน และภาพที่ซันรับแหวนทองคำขาวอันมีค่าของพี่เซนต์ มันทำให้ผมลืมตาขึ้น พร้อมกับน้ำตา แล้วบอกกับซันว่า
“ซัน หยุดเถอะ ซันหยุด ผมเจ็บ”
ซันไม่ได้สนใจเสียงของ ซันยังคงร้องครางในขณะที่ร่างกายยังเคลื่อนไหวในลีลาเดิม
น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ผมรู้สึกทั้งเจ็บกายและเจ็บใจในเวลานั้น พลางผลักซันให้ออกห่างตัวผม ซันทำหน้าแปลกใจ แต่ก็พยายามที่จะรุกร้ำเข้ามาอีกครั้ง
“พอแล้วววววววววว” ผมร้องให้
ซันถอนออกแล้ว มองผมร้องให้ “เป็นอะไรต้า เป็นอะไร”
“พอแล้วซัน ผมเจ็บ ผมไม่ไหวแล้ว” ผมบอกทั้งน้ำตา
“ต้าไม่มีความสุขเหรอ งั้นผมไม่ทำแล้วนะ ต้าหยุดร้องเถอะ” ซันพูด
ซันนอนลงมากอดผม แล้วจูบหน้าผากอย่างนุ่มนวลมาก ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น ผมร้องให้แล้วบอกซันว่า
“ผมขอโทษนะ ผมขอโทษที่ไม่สามารถทำให้คุณมีความสุขได้”
“ไม่เป็นไรเลยต้า ผมมีความสุขมากแล้ว” น้ำเสียงของซันสั่นมากเวลาตอบผม
“ผมมันไม่เอาไหน ให้สิ่งที่คนที่ผมรักต้องการยังไม่ได้เลย ผมมันใช้ไม่ได้ ไม่มีความอดทนเอาซะเลย”
“ไม่ใช่ความผิดต้าหรอก ผมขอโทษเหมือนกันนะ ที่ทำให้ต้าต้องเจ็บปวด”
“ทำไม เราถึงเป็นแบบนี้ซัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้”
“หยุดร้องนะต้า คนดี เรานอนกอดกันนะครับ แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วเนอะ”
“ที่ผมบอกว่า ทำไมเป็นแบบนี้คือ ทำไมซันต้องมีพี่เซนต์” ผมบอก
“อย่าพูดถึงคนอื่นเวลาเราอยู่ด้วยกันสิต้า”
“แต่มันหลอกหลอนผมตลอดเวลา” ผมพูดพลางปาดน้ำตาตัวเอง
“ความสัมพันธ์ของเราก็ดีเยี่ยมแล้วนะ เราอย่าไปคิดถึงคนอื่นเลยนะ ต้า”
“นายเห็นแก่ตัว” ผมหลุดพูดไป
“อะไรนะ ต้า ผมน่ะเหรอเห็นแก่ตัว ผมเองก็คิดถึงต้ามากนะ ไม่ใช่แค่ต้าคิดถึงผมฝ่ายเดียว แต่ผมทำอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะต้าก็รู้แต่แรกแล้วนี่นา”
“ผมขอโทษ ผมเองแหละที่เลือกทางนี้ เลือกทางที่จะมีซันไว้ โดยไม่สนใจว่าผมเองจะกลายเป็นตัวอะไร และเจ็บปวดแค่ไหน เวลาที่ตัวจริงของซันปรากฎตัว”
“ผมเองก็รู้สึกดีกับต้ามากนะครับ” ซันหอมหน้าผากผม
“ผมรักคุณ แล้วคุณล่ะ รักผมไหม”
“ผมพูดไม่ได้ ต้า ผมไม่อยากทำร้ายคุณด้วยคำพูดแบบนี้”
“ผมแค่ต้องการได้ยินคำพูดแทนความรู้สึกของซันเท่านั้นเอง ผมขอมากเกินไปเหรอ”
“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ถ้าผมจะบอกว่า ผมเองก็รู้สึกดีกับต้ามาก ผมคงบอกต้าได้แค่นี้ ต้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมนะ ผมอยากมีเพื่อนที่ดีแบบต้าตลอดไป”
“ผมจะพยายามไม่ถามนายอีก ผมจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดีนะ” น้ำตาผมไหลอีกระลอก
“ต้าก็รู้ สักวันหนึ่งความสัมพันธ์เราอาจจะห่างไปจากนี้อีกมากนะ ผมเองไม่อยากทำร้ายต้าเลย แต่ผมเองก็อดใจไม่ไหวจริง ๆ ต้าเป็นคนพิเศษนะครับ”
ผมเงียบแล้วหันหน้าไปอีกฝั่ง โดยที่ซันเองก็กอดผมจากด้านหลัง ซันน้อยยังคงแข็งตัวอยู่ ผมต่างหากที่ไม่รู้สึกอะไรในเรื่องนี้เลย ผมเองพยายามไม่ทำตัวเองให้รู้สึกงี่เง่า ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน ผมรู้สึกอบอุ่น แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว ผมม่อยหลับไปพร้อมกับคำถามที่ไม่สามารถตอบได้มากมายในหัวผมในตอนนั้น

วันใหม่เริ่มต้นขึ้น เวลาปิดภาคเรียนนี่มันนานจริง ๆ ทุก ๆ ทีผมไม่เห็นรู้สึกว่ามันนาน และผมเองก็ไม่ได้เจอเพื่อนซี้คนนี้มานานแล้ว “นุ” คือคนที่ผมหมายถึง วันนี้โทรหามันหน่อยดีกว่า
ทันทีที่นุรับสาย ผมก็ทักทาย “เฮ้ย มึงเป็นไงวะ ไม่ได้คุยนานเลย”
“มึงนี่มีเรื่องอะไรอีกป่ะเนี่ย โทรหากูเนี่ย ร้อยวันพันปีไม่เคยนึกถึง” นุเหน็บกลับมา
“อะไรของมึงเนี่ย คนอารมณ์ดี ๆ ก็มาป่วนกูซะละ”
“เออ แล้วมึงมีไรป่ะเนี่ย โทรมา”
“ป่าวหรอก ก็ไม่ได้คุยกะมึงต้ังนาน ก็เลยโทรมาคุย ว่าจะชวนไปเดินข้างนอก”
“ไปไหนวะ อย่างกูก็กินแต่เหล้าแหละ”
“สัดนิ เอะอะอะไรก็กินเหล้า”
“แล้วมึงจะให้ไปเดินที่ไหน”
“ไม่รู้ว่ะ???” ผมตอบไปอย่างงง ๆ รู้แต่ว่าอยากเจอและอยากคุยกับมันเท่านั้น
“งั้นเอาไว้ ไปเดินจตุจักรกันละกัน วันนี้กูไม่อยากออกไปไหนว่ะ” นุแนะนำ
“เออ ๆ งั้นไว้เสาร์นี้เจอกันละกัน ไว้กูโทรไปอีกที” ผมตอบแบบผิดหวังนิด ๆ แล้วก็วางสายกันไป

เนื่องจากผมเองก็ไม่มีอะไรทำ อะไรก็ไม่รู้ซิครับที่ทำให้ผมไปยังร้านกาแฟของซัน สักพักแล้วซินะที่ผมไม่ได้ไปซื้อช็อกโกแลตเย็นฝีมือของซันเลย ผมไปถึงร้าน ผมก็ผงะ เพราะว่าเป็นพี่เซนต์กับพี่แก้วอยู่ที่ร้าน ไม่มีซันอยู่ในวันนี้
“อ้าว ต้า ว่าไง ลมอะไรหอบมา นึกว่าจะไม่ได้เห็นแล้วซะอีก”
“อ่อ พี่ ผมนึกถึงช็อกโกแลตของซันน่ะครับ ก็เลยว่าจะมาซื้อดื่มหน่อย”
“หวัดดีต้า ไม่ได้เจอกันสักพักเลยนะ” พี่แก้วทักทาย
“สวัสดีครับพี่แก้ว คิดถึงพี่แก้วมากเลยนะเนี่ย” ผมตอบ
“อี๋ คิดถึงไม่เห็นมาเลย กินช็อกโกแลตเย็นเหมือนเดิมนะ เดี๋ยวพี่ชงให้”
ผมจ่ายเงินพี่แก้วไป แล้วก็หยิบช็อกโกแลตเย็น แล้วก็ลาพี่แก้วเลย เพราะว่าไม่มีอะไรให้อยู่ที่นี่ ผมก็เดินออกจากร้านแค่แป๊ปเดียว พี่เซนต์ก็ตะโกนเรียกจากด้านหลัง
“ต้า ๆ ๆ”
ผมหันมองตามเสียง แล้วก็งงกับต้นของเสียง
“มีไรเหรอพี่”
“พี่มีเรื่องจะคุยกับต้า สะดวกป่ะ” พี่เซนต์ถาม
“คุยไรอ่ะพี่ เรามีอะไรต้องคุยกันด้วยเหรอ”
“ก็เรื่องซันแหละ พี่ว่ามันสำคัญและพี่ก็ต้องคุยว่ะ”
“โอเคพี่ คุยตรงนี้แหละ”
“ไปคุยกันที่รถ”
ผมเดินตามไปที่รถของพี่เซนต์ พี่เซนต์ขับรถราคาคงไม่ได้น้อยไปกว่าซันหรอกผมว่า แต่ผมก็ไม่รู้ราคารถ audi หรอกนะ ผมรู้แต่ว่ามันคงแพง และคนรวย ๆ เขาขับกัน พอขึ้นรถ พี่เซนต์บอกว่า “รัดเข็มขัดด้วย” แล้วพี่เซนต์ก็ออกรถ
“ไหนว่าคุยกันไงพี่ ขับรถไปไหน”
“ก็ไปคุยกันไง คุยกัน 3 คน ซันด้วย”
“ซันด้วย” ผมทวนเสียง
“ใช่ คุยกับซันด้วย ต้าจะได้รู้ไง ว่าระหว่างเราจะเป็นไง”
ผมทำหน้างง ๆ “พี่จอด ผมจะลง” ผมบอกพี่เซนต์
“ไม่กล้าเผชิญหน้าเหรอไง หรือชอบทำอะไรลับหลังคนอื่น” พี่เซนต์มองผม
“มันจะมากไปแล้วนะพี่ พูดอะไรของพี่” เสียงผมเริ่มเครียด
หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรอีกเลย รถคันนี้กำลังมุ่งหน้าไปที่บ้านของซัน พอจอดรถในบ้านซันปุ๊ป พี่เซนต์ก็บอกว่า “ลงได้แล้ว ตามพี่มา” ผมเองก็เดินตามไปอย่างไม่มั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ผมเดินตามพี่เซนต์เข้าบ้านของซัน ซึ่งผมไม่เคยขึ้นไปถึงห้องซันเลย ประตูห้องเปิดขึ้น ผมเดินเข้าไปพร้อม ๆ กับพี่เซนต์ เห็นซันนอนอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้หลับ
“อ้าว ต้า มาได้ไง”
“ก็พี่พามันมาไง จะได้คุยกันไปเลย” พี่เซนต์พูด
“ซันเป็นไรป่ะเนี่ย” ผมห่วงซัน
“อ่อ ไม่สบายน่ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก” ซันตอบผม
“ซัน พี่ขอโทษนะ จริง ๆ ก็ไม่ได้อยากรบกวน แต่พี่ไม่รู้จะได้เจอตัวหมอนี่อีกทีเมื่อไหร่ พี่อยากจะเคลียร์หลาย ๆ เรื่องวันนี้” พี่เซนต์ดูจริงจัง
“เคลียร์เรื่องอะไร พี่เซนต์” ซันมองหน้าพี่เซนต์ดูงง ๆ
“นั่นดิ ไม่เห็นมีเรื่องอะไรต้องเคลียร์เลย” ผมเสริม
“กล้าพูดรึเปล่าต้า ว่าต้าไม่ได้คิดอะไรกับซัน” พี่เซนต์ถามผม
“ผม....เอ่อ...ผม ผมคิด แต่ซันเค้าไม่ได้คิดอะไรกับผมนี่” ผมเห็นซันพยายามส่งซิก คำพูดที่ผมพูดออกไปหัวใจผมแทบสลาย
“ซันไม่ได้คิดอะไรเลยเหรอ” พี่เซนต์หันไปถามซัน
“ก็ไม่ได้คิดไง ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ ซันไม่ชอบเลย” ซันตอบทันที
ส่วนผมก็ได้แต่ยืนโง่ ให้สองคนนั้นเค้าเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกัน เมื่อไหร่ผมจะออกจากวังวนนี้ได้ซะที ผมอึดอัด ผมหายใจไม่ออกกกก

ผมเดินไปเรื่อยเปื่อย ผมกดโทรศัพท์โทรไปหา นุ เพื่อนสนิทผม เมื่อนุรับสาย ผมก็บอกไปว่า
“เห้ย มึง มาอยู่เป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูไม่ไหวแล้วว่ะ”
“มึงเป็นอะไรของมึง ร้องไห้เหรอ” นุถาม
“ป่าวว่ะ น้ำตามันไหลออกมาเองว่ะ”
“เรื่องไอ้ห่านั่นอีกอ่ะดิ” นุคงหมายถึงซัน “กูว่ามึงเลิกยุ่งกะมันได้แล้วล่ะว่ะ มีแต่ปัญหา ตั้งแต่มึงคบกันมามึงเคยมีความสุขบ้างไหม” นุถามแทงใจดำ
“เคยดิ” ผมตอบด้วยสัญชาติญาณ
“เทียบกับปัญหาที่มึงมี แม่งเล็กน้อยมากว่ะ กูว่า”
“ตกลงมึงจะอยู่เป็นเพื่อนกูได้ป่ะวะ”
“เออ ๆ แต่กูคงไปได้ดึก ๆ หน่อยนะ ไม่ว่างว่ะ แล้วกูจะโทรหาล่ะ”
“อืม แค่มึงอยากจะมา กูก็ขอบคุณละ แค่นี้นะ กูรอมึง อ่อ ซื้อเหล้ามาด้วยล่ะ”
“เออ ๆ แค่นี้ละกัน” นุวางสาย

ผมไปถึงห้อง เปิดไฟ ทำไมผมยังได้กลิ่นของซันอยู่นะ มันคงติดตรึงอยู่ในโสตประสาทผมแล้วล่ะมั้ง ผมไปนั่งที่เตียง แล้วเอามือลูบผ้า บนเตียงนี้เองนี่นา ที่ซันอยู่กับผม ที่เรามีอะไรกััน ที่ซันเองก็ปลอบผม แล้วมันหมายความว่าไง สำหรับวันนี้ที่ผมเห็น ผมเป็นได้ก็แค่เงา หรือไม่ก็แค่เวลาที่ซันเหงา ไม่มีใครเท่านั้นน่ะเหรอ ผมเอนตัวลงด้วยความเหนื่อยล้า น้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว คนเรามีน้ำตาสักเท่าไหร่นะ ผมล่ะอยากจะรู้จริง ๆ

ผมหลับไปไม่รู้นานเท่าไหร่ ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมคิดว่าต้องเป็น นุ เพื่อนผมแน่ ๆ แต่มองที่หน้าจอแล้ว กลับเป็น “ซัน” คนที่ทำให้ผมเหนื่อยล้าเหลือเกิน
“ฮัลโหล ต้า ผมมีเรื่องจะคุยกับต้านะ” ซันพูดเมื่อผมกดรับสาย
“พอดีผมเหนื่อยน่ะ ซัน”
“แต่อยากให้ต้าฟังก่อน อย่าเพิ่ง ผมจะพูดไม่นานหรอก”
“อืม ซันว่ามาเถอะ” ผมตอบแบบประหยัดคำพูด
“เรื่องวันนี้ ผมเองไม่ทันตั้งตัว ผมทำไปแบบนั้นก็เพราะผมจำเป็นต้องทำ”
“พอเถอะ ผมเข้าใจซัน ก็ซันบอกผมแต่แรกแล้วว่า ซันจะเลือกใคร และซันจะรักใครในที่สุด ผมเองแหละที่เป็นคนดื้อ ไม่ยอมเข้าใจทุกอย่าง”
“ถึงพี่เซนต์จะเป็นคนที่ผมเลือก แต่ผมไม่รู้เป็นอะไร เวลาที่ใกล้นาย ผมเองก็มีความสุขนะ ผมไม่อยากจะให้นายออกไปจากชีวิตผมนะ อยากให้อยู่ด้วยกันตลอดไป”
“แล้วซันเคยรักผมบ้างไหม”
“เคย และยังคงเป็นอยู่” ซันเสียงแข็ง
“ทำไมซันไม่เลือกผมล่ะ ผมรักซันมากจริง ๆ ผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อซันนะ ให้โอกาสผมเถอะ” ผมเริ่มเสียงสั่น เพราะเกรงคำตอบที่กำลังจะมา
“ต้า ถึงซันจะรักต้า แต่ซันเองจะทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ผมเองก็อึดอัดเหมือนกันนะ ไม่ใช่แค่ต้าคนเดียว”
“พอเถอะซัน ผมขอพักบ้างนะ ผมวิ่งตามซันมาตลอดเลย ซันเองไม่เคยหยุดวิ่งเลย ผมพยายามวิ่งเท่าไหร่ก็วิ่งไม่ทันซันซักที ผมเหนื่อยน่ะซัน ผมขอเวลาพักหน่อยนะ” หลังจากพูดจบ ผมก็วางสาย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นซันอีกแล้ว ผมเลยกดปิดเครื่องซะเลย ผมนอนลงแล้วร้องให้ ผมทำบาปกรรมอะไรที่จะต้องให้ผมประสบพบเจอกับเรื่องเลวร้ายนี้ด้วย ผมแทบจะรับไม่ไหวแล้วนะ

ผมนอนร้องให้ตลอดนับจากปิดมือถือ แล้วจะให้ผมหยุดได้ยังไงล่ะครับ เวลาตอนเย็น ๆ แบบนี้ ความเหงาเหมือนใบมีดคม คอยกรีดหัวใจผมเรื่อย ๆ ทุกวินาที ผมรู้สึกเจ็บปวด แสงแดดยามเย็นไม่ได้ช่วยให้ผมมีจิตใจที่สบายขึ้นมาได้เลย ผมนอนเหม่อลอยไม่นานนัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมพลางคิด
“ขอบใจนะ ไอ้นุ มึงมาซะที”
ผมเดินไปเปิดประตู คนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น “ซัน” นั่นเอง ซันผลักประตูเข้ามา โดยที่ประตูก็ปิดไม่สนิท ซันเดินเข้ามากอดผม ผมพยายามผลักออก แต่ความรู้สึกนี้เองครับ ที่มันเหมือนเป็นยารักษาหัวใจที่ถูกมีดกรีดเมื่อครู่ มันค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้น
“ผมกลัวต้าไม่เข้าใจผม ผมเลยมาหาเลยดีกว่า”
“ผมมีอะไรที่ไม่เข้าใจ ผมเข้าใจทุกอย่าง ซันกลับไปดีกว่า” ผมแนะนำ
“แสดงว่าต้ายังไม่เข้าใจ ผมเองก็รักต้านะ แต่ผมไม่สามารถทำมันเต็มที่” ซันจูบผม ผมจูบตอบ เพราะรู้สึกว่าจูบนี้แหละคือสิ่งที่ผมถวิลหา
“ต้า ผมอยากอยู่กับนายแบบนี้ตลอดเลยนะ รู้ไหม”
ผมพยักหน้า แล้วเราก็จูบดูดดื่มกันอยู่อย่างนั้น
ซันพยายามดันตัวผมไปที่เตียง ผมเองทำอะไรไม่ได้ ทำได้ก็แต่ทำตามที่ซันต้องการจะให้ผมทำ ผมนี่มันโง่จริง ๆ แต่เพราะว่า “รัก” นี่แหละครับที่ผมยอมทุกอย่าง
เรานอนกอดกันบนเตียง จูบกัน แต่ยังไม่ทันจะถึงไหนเลยจริง ๆ ประตูก็แง้มออก
“เฮ้ย ไหนมึงบอกว่ามึงอยู่คนเดียวไง” นุเพื่อนผมเอง มันมาก่อนกำหนด
“นุ ไหนมึงบอกมึงมาตอนมืด ๆ ไง” ผมถามด้วยความสงสัย
“กูไม่น่ามาเลย ไอ้เหี้ย มึงแม่งไม่รู้จักเข็ดจักจำ” นุตะคอกใส่ผม
ผมและซันลุกขึ้นจากเตียง นุวางของที่ซื้อมา แล้วเดินเข้ามาต่อยหน้าซัน ต่อหน้าผม ผมตกใจมาก
“มึงนี่มันเหี้ยจริง ๆ ทำร้ายเพื่อนกูอยู่ได้”
“นี่มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย ไอ้นุ สัดเอ้ย มึงต่อยซันทำไม” ผมพูดพลางผลักอกมัน แล้วหันไปหาซันด้วยความห่วงใยว่าซันจะเจ็บมากไหม
“มึงเลิกยุ่งกับมันไปเลยดีกว่าไอ้ต้า ไม่งั้นมึงก็จะเจ็บอีก” นุบอก
“ทำไมมึงต้องต่อยซันด้วย มึงบ้าแล้วเหรอ” เสียงผมดังขึ้น ผมเอาแต่ห่วงซันอย่างเดียวเลย
“ผมไม่เป็นไร ต้า ผมไม่เป็นไร ผมสมควรโดนแล้วล่ะ” ซันบอก
ไอ้นุพยายามจะเดินเข้ามาเหมือนอยากจะทำร้ายซันอีก แต่ผมก็ผลักนุ และกันตัวซันไว้
“มึงหลีกไป ไอ้ต้า”
“มึงนั่นแหละ หยุดซะที เลิกบ้าซะที” ผมกำหมัดขึ้นมา
“กูไม่หยุด” นุพยายามพุ่งเข้ามา ผมไม่ได้สติก็เลยวาดแขนออกไป ต่อยหน้านุเต็ม ๆ
นุหน้าหันไปอีกทาง แล้วก็หันมาหาผม
“มึงจำสิ่งที่มึงทำวันนี้เอาไว้นะ ไอ้ต้า มึงเลือกมันมากกว่าเพื่อนอย่างกู ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับกูอีก” นุพูดแล้วกลับหลังหัน พลางเตะขวดเหล้าที่ซื้อมาลมระเนระนาด แล้วก็เดินออกจากห้องผมไป
ผมได้แต่ยืนจับมือที่กำอยู่ของตัวเอง “ผมทำอะไรลงไปเนี่ย” ผมน้ำตาไหล ผมกำลังจะก้าวออกไปตามเพื่อนผม แต่มือหนึ่งจับผมแล้วกอด ซันกอดผมแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ ต้า”
ผมจึงได้แต่ยืนนิ่ง ก้าวขาไปไม่ได้เลยยย

ตอนนี้ซันเองก็คงอยู่กับพี่เซนต์ เพราะเป็นช่วงที่พี่เซนต์มีโอกาสกลับมาที่กรุงเทพฯ เวลาเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ผมเองก็เหมือนกับคนไม่มีตัวตน ไม่มีเสียง ไม่มีความรู้สึก ผมรู้สึกอึดอัดนะ กับความรู้สึกเหล่านี้ แต่ทำไงได้ ผมห้ามใจตัวเองไม่ให้สนใจซันหลังจากนั้น หลาย ๆ ครั้งที่ซันอยู่กับผม แล้วพี่เซนต์โทรมา ผมเองอยู่ข้าง ๆ ซันแท้ ๆ แต่ไม่สามารถเปล่งเสียง แม้แต่เสียงลมหายใจก็ดูเหมือนว่าจะดังเกินไปเสียด้วยซ้ำ ผมใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้นจนใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ปี 3 แล้วสินะ แต่ผมไม่รู่้ว่าจะปั้นหน้าอย่างไรเวลาเจอนุ

เช้าวันใหม่ ผมเดินทางไปมหาวิทยาลัย ผมไม่รู้หรอกครับว่าจะเป็นอย่างไร ผมไปถึงที่ตึกเรียน ผมมองไปมาเพื่อหานุ แต่ผมก็เจอแต่ไอ้เพื่อนทั่ว ๆ ไป คำว่าเพื่อนทั่ว ๆ ไปของผมหมายถึง เพื่อนในกลุ่มเดียวกับนุนั่นแหละ เพียงแค่ว่าพวกมันไม่ได้สนใจความเป็นไปของผม และไม่เคยโทรหาผมเลยด้วยซ้ำ ผมเดินเข้าไปทัก
“เห้ย เป็นไง ปิดเทอม ไปไหนมาบ้างป่ะวะ” ผมถาม
“กูเหรอ กูก็ช่วยที่บ้านทำงานว่ะ เซ็งฉิบหาย” ไอ้หนุ่มตอบ
เราสนทนาในกลุ่มนั้นสักพัก ผมจึงเริ่มถามสิ่งที่ผมอยากรู้
“พวกมึงเห็นไอ้นุป่ะวะ”
“ตั้งแต่มา ยังไม่เห็นแม่งเลยว่ะ” พงษ์ตอบ
“แล้วมึงล่ะ มึงล่ะ” ผมไล่ถามรายคน
“ไม่เห็นว่ะ” คำตอบเดียวกันหมด
สุดท้าย พวกผมก็เลยต้องเข้าห้องเรียนกัน โดยที่ผมสงสัยว่านุไปไหนนะ? ผมกดโทรศัพท์หานุในห้องแต่ก็ไม่มีคนรับ สุดท้ายผมก็เลยส่งข้อความไปอีก “มึงอยู่ไหนเนี่ย เขาเริ่มเรียนกันแล้วนะ” แต่ก็เงียบไปไม่มีข้อความตอบกลับ

เรียนวันแรกก็ยังไม่มีอะไรมาก อาจารย์ก็พูดถึงแต่เรื่องของหลักสูตรว่าวิชาสอนครอบคลุมอะไรบ้าง ผมไม่ค่อยได้สนใจหรอกนะ ผมตั้งใจเรียนซะที่ไหนกันล่ะ พอผมเรียนเสร็จ ผมไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยโทรไปหาซัน
“ซัน วันนี้ไปเรียนป่ะ ผมอยากเจอ”
“วันนี้ยังไม่ไป ไปพรุ่งนี้ ต้าเปิดเทอมแล้วเหรอ”
“อืม ผมเปิดเรียนแล้ว แต่ตอนนี้เรียนเสร็จแล้ว อยากเจอซันมากเลยครับ” ผมหยอด
“วันนี้ไม่ได้หรอกต้า ผมอยู่ร้านน่ะ”
“งั้นผมไปหาที่ร้านนะ”
“ไม่สะดวกอ่ะต้า พี่เซนต์ก็อยู่นะ”
“อ่อ เหรอ” หน้าผมเซ็ง ๆ “งั้นเมื่อไหร่จะได้เจอกันล่ะ”
“ไว้ผมโทรหาต้าอีกทีนะ บายครับ” ซันตัดสายไปเลย
“อะไรกัน ยังไม่รู้เรื่องเลย เห้อออ ทำไมกูไม่เป็นคนที่เค้าแคร์บ้างว๊า” ผมคิดในใจ
ผมเองในเวลานั้น อยากไปหาซันที่ร้านมาก แต่ก็ต้องทำใจ หลังจากหยุดความคิดถึงซัน ผมก็คิดถึงเพื่อนสนิท ผมไม่สามารถติดต่อมันได้อีก ทำให้ผมกลุ้มใจมาก ผมไม่ได้อยากให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้เลย ผมจึงต้องกลับไปอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่ต่างจากคุก เมื่อผมถึงที่ห้อง เวลาหิวก็หยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบถ้วยแล้วเติมน้ำร้อน นั่นคืออาหารของผม ผมเกลียดชีวิตแบบนี้ครับ เมื่อไหร่ผมจะหลุดออกจากความรู้สึกแบบนี้ซะที

ยามเย็นคล้อยไป ความมืดเข้ามาแทนที่ ผมมองเตียงนอนของผมซึ่งผมเองนอนได้พอดีเพราะมันไม่ใหญ่ แต่ทำไมเวลาซันมา เตียงนี้เหมือนเพิ่มขนาดขึ้นเลย และที่สำคัญ เวลามีซันอยู่ มันอุ่นมาก ๆ ครับ
ผมคิดอะไรในหัวเต็มไปหมด จนในที่สุดผมก็เริ่มรู้สึกง่วงและหลับไป

เช้าวันใหม่ ผมไปมหาวิทยาลัย เจอกลุ่มเพื่อนเดิม แต่แปลกที่วันนี้ผมเห็นนุอยู่ในกลุ่มด้วย ผมก็เลยเดินเข้าไปทักนุ
“เห้ย มึง เมื่อวานโทรหาแล้วไม่รับนะ”
“กูไม่เห็นน่ะ” แล้วนุก็หันไปคุยกับเพื่อนคนอื่น
ผมไม่สนใจเพื่อนคนอื่นเลย ถามแต่นุคนเดียว
“แล้วทำไมเมื่อวานมึงไม่มาวะ”
นุยังคงคุยกับเพื่อน โดยที่ไม่ตอบผม ผมรู้สึกถึงความเย็นชามาก นุไม่ได้มองผมเลย เหมือนผมไม่มีตัวตน เวลาเดินเข้าห้องก็เดินพร้อม ๆ กับกลุ่มเพื่อน โดยที่ผมก็เดินตาม นุไม่ได้หันหลังมามองเลย เวลานั่งเรียนด้วยกัน ทุกทีเราจะนั่งคู่กันตลอด ตอนนี้นุนั่งกับไอ้หนุ่ม ส่วนผมนั่งกับคนอื่น แต่ผมก็มองนุตลอด หวังเพียงจะสบตาแล้วบอกคำขอโทษผ่านทางสายตา แต่นุก็ไม่ได้สนใจผมเลย

ผมชวนนุกินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่นุปฎิเสธ ผมรู้สึกแน่นหน้าอีก ปวดหัว มันมากับความสงสัย ทำไมถึงไม่ให้อภัยผมซะทีวะ ผมทำอะไรผิดหนักหนาเลยเหรอ มันเป็นความไม่ตั้งใจ ตอนนี้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมาเล็ก ๆ แล้ว ผมก็เลยไม่สนมันบ้าง เราต่างคนต่างไม่มองหน้า ผมปลีกตัวออกมา ตอนกลับบ้านผมก็ไม่กลับพร้อมมัน ผมยังนั่งเล่นอยู่ที่ตึก เพียงเพื่อรอให้นุเดินไปก่อน
“เห้ยมึง ไปร้องเพลงกันป่ะ” ไอ้พงษ์ถาม
“ไปด้วยกันดิมึง ไปกันหมดเลย” ไอ้บาสเสริม (ที่ผมไม่ได้เล่าให้ฟัง เพราะไอ้คนพวกนี้มันก็แค่เพื่อนกันในยามสนุกเท่านั้นแหละครับ)
“พวกมึงไปเถอะ กูไม่ไปหรอก” ผมตอบ
“ไปดิวะ ไปเหอะ” ไอ้หนุ่มชวน
ผมมองหน้าไอ้นุ แต่ไอ้นุทำหน้าเฉย ๆ
“ไปก็ได้ว่ะ” ผมมองหน้านุในขณะที่พูด
“เห้ย งั้นกูขอตัวนะ” นุบอกเพื่อน ๆ
“อ้าว ทำไมวะ ไปด้วยกันดิวะ” ไอ้บาสถาม
“ไม่เอาดีกว่า พวกมึงไปกันเถอะ” นุย้อน
“กูว่ากูก็ไม่อยากไปว่ะ เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง เครียดว่ะ” ผมตอบไปเสียงเริ่มดัง
“อ้าว อะไรกันวะ พวกมึง ทำไมไม่ไปวะ เห็นพวกมึงชอบไปไหนด้วยกัน”
“กูไปล่ะ เจอกัน” นุเดินออกจากกลุ่มไปเลย
“กูก็เหมือนกัน ไว้ค่อยไปวันหลัง พวกมึงไปกันเถอะ” ผมก็เดินตามหลังนุไป
“เห้ย มึง มีไรคุยกันดิวะ เป็นผู้ชายมึงจะงอนทำเหี้ยอะไร” ผมบอก
“อะไรของมึง ไปไกลๆ ตีนเลยไป”
“ถ้ามึงต่อยกูแล้วดีขึ้น มึงต่อยกูเลย อย่าทำแบบนี้” ผมท้า
“กูบอกมึงแล้วไง ว่ากูไม่มีเพื่อนอย่างมึง เลิกเดินตามกูแบบนี้ซะที อีตุ๊ด!!”
ผมอึ้งไปกับคำพูดของเพื่อนที่หลุดออกมาเมื่อครู่ ขาที่เร่งฝีเท้าเดินตามหยุดลง น้ำตาเริ่มปริ่มในตา “อีตุ๊ด” คำนี้ที่หลุดออกจากปากเพื่อนซี้ของผม มันร้ายแรงยิ่งกว่ามันกระทืบผมซะอีก

ช่วงนี้ผมเองไม่ได้เจอกับซันเลย เพราะว่าเป็นช่วงที่พี่เซนต์อยู่กับซัน เวลาผมโทรไป ซันก็แสร้งว่าเป็นคนอื่น แล้วก็บอกผมว่า ตอนนี้ซันไม่สะดวกรับสาย ผมเองก็พอจะรู้ว่า ซันหมายถึงซันอยู่กับพี่เซนต์นั้นแหละ ทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้นะ รักใครซักคน ทำไมมันยากจัง ไม่เพียงแต่ไม่เห็นหน้าซัน แม้แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย มันยังไม่คุยกับผมเลยด้วยซ้ำ ผมแค่ไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษไปแล้ว ทำไมมันถึงไม่เข้าใจกันบ้าง เพราะถ้ากลับกัน ผมคงจะให้อภัยมันไปนานแล้ว ตอนนี้หลังจากระยะเวลาผ่านมาซักพัก คำพูดทำร้ายจิตใจที่นุเคยพูดกับผม ดีกรีความเจ็บปวดในใจลดลงไปมากแล้ว เปิดเทอมมาก็หลายอาทิตย์แล้ว ไม่มีโอกาสเลยที่จะได้เฮฮากับเพื่อนจริง ๆ ซะที การเรียนผมในตอนนี้ไม่มีความสุขเอาซะเลย แต่ก่อนอยากมามหาวิทยาลัยก็เพราะผมเองยังมีนุ

ในที่สุดเวลาเลือกกลุ่มทำรายงานก็มาถึง เป็นอันรู้กันว่าผมเองก็ต้องอยู่กลุ่มเดียวกับนุและพวกไอ้พงษ์ ไอ้หนุ่ม แต่คราวนี้ผมงงมาก เพราะว่ากลุ่มเพื่อนผมครบแล้ว โดยที่นุ บอกเลยว่า ถ้ามีผมในกลุ่ม จะไม่มีมัน และผมเองไม่ได้เรียนดีอะไร ไอ้นุยังออกจะรู้เรื่องมากกว่าด้วยซ้ำ ดังนั้นเพื่อนก็จำเป็นจะต้องเกาะไอ้นุ ผมรู้สึกแย่มากครับในเวลานั้น ผมก็เลยต้องปั้นหน้าบอกเพื่อนไปว่า “เออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปอยู่กลุ่มอื่นก็ได้” แค่นั้นแล้วผมก็หันหลังกลับมา โดยที่ผมเองก็ไม่ได้มองหน้าไอ้นุเลยแม้แต่นิด

ผมอึดอัดมากครับ ไม่รู้จะทำไงดี ก็เลยโทรไปหาซัน โชคดีที่ซันเองก็คุยได้ เพราะอยู่ที่มหาวิทยาลัยเหมือนกัน ผมบอกซันว่า
“ซัน ผมวางตัวไม่ถูกจริง ๆ ผมเครียด”
“ต้า ใจเย็น ๆ เป็นไร ไหนค่อย ๆ เล่ามาให้ผมฟังซิ”
“ก็ไอ้นุน่ะสิ มันพยายามป่วนผม ไม่ให้ผมมีความสุขเลย”
“ขอโทษนะต้า ผมเองแหละที่ทำให้ต้าต้องเดือนร้อน เอางี้ ผมไปคุยกะนุให้เอาไหม” ซันถาม
“ไม่ต้องหรอกซัน ไอ้นุมันมีเหตุผลซะทีไหน ถ้ามีเหตุผลจริง คงคุยตรง ๆ กันไปนานละ”
“เฮ้ออ ผมขอโทษนะ” ซันขอโทษผมอีกครั้ง
“ว่าแต่ วันนี้ซันว่างไหม เดี๋ยวผมเลิกเรียนประมาณสามโมง ผมไปหาซันที่มหาลัยได้ไหม”
“อืม จริง ๆ ผมเลิกเที่ยงน่ะวันนี้ เอางี้แล้วกัน ผมไปรับต้าที่มหาลัยดีไหม แล้วไปกินข้าวกัน”
“อืม เอางั้นก็ได้ จริง ๆ จะให้ผมโดดก็ยังได้เลยนะ” ผมเริ่มมีรอยยิ้ม
“งั้นเดี๋ยวผมไปถึงแล้ว ผมโทรหาต้าอีกทีนะ”
“โอเค งั้นผมไปเรียนก่อนแล้วกันนะ” ผมวางสาย

ผมไม่ได้สนใจส่ิงที่อาจารย์ฟังเลย ผมเองกลับมารอยยิ้มซะอีก อีกไม่นาน ผมก็ได้เจอซันแล้ว แล้วก็ยังไปกินข้าวเย็นกันอีก มีความสุขจัง เพื่อน ๆ คงไม่ได้ทันสังเกตุผมละมั้ง ว่าหลังจากผมออกจากห้องไปเมื่อกี้ กลับมาเหมือนเป็นคนละคน เวลาผ่านไปจนหมดคาบเรียนตอนสามโมง ซันก็ยังไม่โทรมา ผมก็เลยกังวลว่าซันจะเบี้ยวผมเหมือนครั้งก่อน ๆ รึเปล่า ผมออกจากห้อง พวกเพื่อน ๆ ก็แยกย้ายกันไป ไอ้นุเองก็ไปแล้ว ไปพร้อมกับพวกในกลุ่มมันนั่นแหละ ผมก็เลยโทรหาซัน
“ซัน อยู่ไหนแล้วเหรอ” ผมถาม
“ถึงแล้วต้า รออยู่ที่รถ ไม่ได้โทรหา ผมกลัวว่าจะกวนต้าเรียน”
“เว่อร์แล้ว ผมล่ะตกใจแทบแย่ ซันอยู่ตรงไหน ผมไปหา” แล้วซันก็บอกว่าซันจอดรถอยู่ที่ไหน ผมไปถึงที่จอดรถ มองหารถซันก็ไม่เจอ เดินไปเดินมา ตั้งใจว่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีกที ก็เห็นซันออกจากรถแล้วกวักมือเรียก ผมก็เลยงง เพราะมันไม่ใช่รถซัน ผมนึกว่าจะเห็น C-class ของซัน แต่กลับเห็นรถ audi ไม่คิดว่าซันจะขับรถของพี่เซนต์มา
“อ้าว ซัน ผมหาไม่เจอ มัวแต่มองหา Benz น่ะ”
“อ่อ ผมสลับกับพี่เซนต์มาขับน่ะ ชอบสลับกันบางครั้ง”
“อ่อ อืม ๆ” ผมล่ะหน้าจ๋อย ๆ เพราะไม่สามารถเอารถเมล์หรือรถแท็กซี่ไปแลกกับซันขับได้
“ผมมารอเกือบสองชั่วโมงแล้วล่ะ แต่อยู่ในรถฟังเพลง ก็สบายอารมณ์ดี”
“ผมไม่รู้ ไม่งั้นจะออกมาก่อนนะ”
“ไม่เอาหรอก ผมไม่อยากให้ต้าโดดเรียน มาหาผม เดี๋ยวผมรู้สึกผิดพอดี ผมคิดถึงต้านะ”
ผมมองหน้าซัน หน้าผมเปลี่ยนเป็นสีแดง “ซันพูดอะไรนะ”
“ผมไม่อยากให้ต้าโดดเรียน ทำไมเหรอ”
“ไม่ใช่ซัน ไม่ใช่ประโยคนี้” ผมตั้งตารอ
ซันเอามือมาบีบจมูกผม “จำไม่ได้แล้วล่ะ 5555” ซันหัวเราะ
“ถึงผมจะทำให้ต้าได้ไม่เต็มที่ แต่ผมจะทำให้ต้ามากที่สุดเท่าที่ทุกอย่างจะอำนวยนะ” ซันมองผมตาหวานเยิ้มเลย
“อื้ม” ผมตื้นตันจนบอกไม่ถูก ได้แต่ตอบรับอย่างเดียว
“ไปไหนดีล่ะเนี่ย คิดไม่ออกเลยเนอะ” ซันถาม
“ที่ไหนก็ได้ซัน มีซันอยู่ผมไม่กินอะไรเลยยังได้”
“งั้น ผมพาไปละกัน ไปหาอะไรกินข้างถนนกันนะ”
“โอเค ผมได้หมดแหละ” ผมยิ้ม

รถของซันขับไปเรื่อย ๆ ผมได้แต่นั่งสบาย และมองซันอย่างมีความสุข ซันเองก็มองผมมาเป็นบางครั้ง เผลอแป๊ปเดียว เราก็ขับรถมาถึงเส้นราชดำเนิน ซึ่งรถติดมาก ๆ เลยครับ
“ผมไม่รู้จะไปที่ไหนน่ะ ผมว่าขับรถเส้นประวัติศาสตร์นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ขับรถเล่นกัน”
“อืม ผมเองก็ชอบนะ ซันนี่เป็นคนเนิร์ดน่ะ อะไรก็คิดถึงแต่วิชาการ”
“ไม่ซะหน่อย ต้าก็รู้ว่าผมไม่ได้เก่งแต่เรื่องวิชาการ” ซันยักคิ้ว
ผมได้แต่หันหน้าหนี ด้วยความเขิน ผมเองก็รู้ว่าซันหมายถึงอะไร
“เดี๋ยวเราไปกินผัดไทกันนะ ร้านนี้เค้ามีชื่อมาตั้งนานละ แถว ๆ ประตูผีน่ะ”
“อ่อ ผัดไททิพย์... น่ะเหรอ ใช่ป่ะ ผมยังไม่เคยกินเลย”
“เห้อ อะไรกันเนี่ยต้า ไว้ผมต้องพาต้าตะลอนชิมซะแล้ว” ซันหัวเราะ

กว่าเราจะบากบั่นไปจนถึงร้านผัดไท ฟ้าก็เร่ิมจะมืดพอดี เราก็กินผัดไทยกัน สำหรับผมผมว่าผัดไทร้านนี้แพงนะ แพงกว่าผัดไททั่วไปประมาณสองเท่าได้เลย แต่ซันเลี้ยงผม 555 ผมเลยไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ ในขณะที่เรากำลังกินอยู่ เราก็พูดคุยกัน
“ซัน ผมว่ามันแพงเหมือนกันเนอะ จะว่าอร่อยไหม มันก็อร่อยอะนะ” ผมบอก
“อืม ผมว่าอร่อยนะต้า ผมชอบมากินกับพี่เซนต์เลย” ต้าบอก
ผมอึ้ง ๆ ก้มหน้าก้มตากิน
“อ่อ แต่ก็ไม่ได้มาบ่อยหรอก เราสองคนก็ไม่ค่อยว่าง แล้วยิ่งพี่เซนต์ไปเรียนต่ออีก ก็เลยไม่ได้มากินกันเป็นปี ๆ ละ เมื่อก่อนน่ะมากิน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ซะหน่อย” ซันพยายามพูดให้ผมรู้สึกดีขึ้น
“ไม่ได้ว่าไรเลยซัน ก็เป็นธรรมดา คนเป็นแฟนกันเค้าก็ต้องมากินด้วยกันนี่นา” ผมบอก
“ก็จริงนะ คนเป็นแฟนกันก็ต้องมากินกันเป็นธรรมดา 555” ซันพูดและชี้นิ้วระหว่างเรา
ผมก็หลบตาเลย ผมมีความสุขมาก แต่ผมกลัว ผมกลัวว่ามันเป็นภาพลวงตา
“ซัน ซันรู้รึเปล่า ว่าผมคิดถึงซันขนาดไหนตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมโทรหาก็คุยไม่ได้ ผมอึดอัดมากเลย”
“ต้าคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอไง ผมเองก็อยากคุยกับต้าเหมือนกัน แต่ทำไงได้ ต้าเข้าใจผมใช่ป่ะ”
“อืม ทุกวันนี้ผมก็พยายามเข้าใจ แต่ความสัมพันธ์ของเรานี่ยังไง ผมล่ะไม่เข้าใจจุดนี้” ผมถาม
“ทำไมคนเราจะต้องพยายามคิดด้วยว่า เราเป็นอะไรกัน ความสัมพันธ์คืออะไร ทุกวันนี้การกระทำของผมต่อต้า ก็บอกแล้วว่าผมคิดยังไง เพียงแต่เราก็ทำได้เท่าที่โอกาสมันจะเอื้อก็เท่านั้น อย่าพยายามหาคำจำกัดความของมันเลยนะ” ซันบอก
“อืม ผมก็พยายามไม่คิดนะ แต่มันก็ผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ ไอ้ความคิดความสงสัยนี้” ผมพูดแล้วก้มหน้าตักผัดไทกิน
“คืนนี้ผมไปห้องต้านะ” ซันพูดค่อย ๆ
“หา” ผมมองหน้าซันขณะที่ปากยังสูดเส้นผัดไทเข้าไปไม่หมด
“คืนนี้ผมไปห้องต้านะ ไม่ได้ไปสักพักละ คิดถึงบรรยากาศน่ะ” แล้วซันก็ก้มหน้าตักผัดไทกิน
ผมรีบสูดเส้นเข้าปาก แล้วเคี้ยวเร็ว ๆ ตอบกลับซันไปว่า “อื้ม”

ผมถอดเสื้อของซันออกแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปหอมที่ซอกคอของซัน ผมเองต้องบอกตามตรงว่าไม่ชอบน้ำหอมเอาเสียเลย และตัวผมเองก็ไม่เคยใส่น้ำหอม แต่กับซันแล้วถึงแม้ว่าผมดมน้ำหอมจากตัวซันแล้วผมจะรู้สึกมึนหัวอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่อาจห้ามใจผมให้ดมกลิ่นอันหอมหวลนี้ต่อไปได้ครับ ผมดมแทบทุกส่วนของซันอย่างไม่ได้รังเกียจรังงอนเลย ซึ่งถ้าเป็นคนอื่น บอกได้เลยว่าผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ ผมย่อตัวลงไปปลดเข็มขัดพร้อมทั้งรูดซิบกางเกงสแลคลง ผมดึงออกทีเดียวเลย ไอ้ซันน้อยก็เลยกระเด้งแทบจะกระแทกหน้าผม ผมรู้สึกชอบอกชอบใจกับความแข็งแกร่งของซันน้อยจริง ๆ ผมจับท่อนลำนั้นแล้วบรรจงรูดลงอย่างช้า ๆ “ซี้ดดดด” เสียงออกจากปากซันไม่ได้ดังมากเท่าไหร่ แต่มันกลับทำให้ผมเหิมเกริมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พอสบโอกาสผมจึงครอบปากลงไปที่ลำนั้นของซัน ถึงจะมีกลิ่นอับแต่ผมก็ไม่ได้รังเกียจครับ ผมดูดราวกับเป็นไอติมรสช็อกโกแลต รสโปรดของผม ทั้งโลมเลีย ใช้มือช่วยรูดเข้าออก และยังคงมีลิ้นของผมของกระดกสัมผัสกับส่วนหัวของไอติมแท่งนี้
“ต้า ผมชอบมากเลยครับ”
ผมได้ใจก็ยังคงรูดลำด้วยปากเข้าออก ผมลุกขึ้นถอดเสื้อและกางเกงออก ผมปลดเปลื้องทุกชิ้นส่วนออกจากร่างกายแล้ว ผมจึงกอดซัน กอดนี้ที่ให้ซัน ผมอยากจะถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมีไปให้ซันผ่านการกอดครั้งนี้ ผมเองไม่รู้เหมือนกันว่าซันจะได้ข้อความต่าง ๆ ที่ส่งไปหรือไม่ ผมประคองซันไปที่เตียง ผมให้ซันนั่งอยู่ที่เตียง แล้วผมอ้อมไปด้านหลัง ผมเองรู้สึกอึดอัด เพราะว่านั่งด้านหลังของซันแล้วไอ้ต้าน้อยมันแนบกับก้นของซัน แล้วผมเจ็บ ผมอ้อมมือไปลูบไล้ตามตัวของซัน แล้วอีกข้างก็ลงไปกระตุ้นซันน้อยที่ตอนนี้มีน้ำเมือกใสเยิ้มเต็มส่วนบนไปหมด น้ำเมือกนี้ทำให้ผมสัมผัสลำแท่งของซันได้อย่างนุ่มนวลครับ ส่วนน้ำเมือกของผมก็มีเหมือนกันและก็เลอะตามด้านหลังของซันไปหมดละ เมื่อสบโอกาสเหมาะเจาะ ผมก็เร่งมือสาวลำแท่งของซัน
“โอย ต้าา ผมเสียวครับ”
“ผมก็เหมือนกันซัน ผมรักซันนะครับ”
ไม่กี่อึดใจต่อมา ซันก็เอามือจิกที่หน้าขาผม พร้อมทั้งบอกผมว่า
“ผมจะไม่ไหวแล้วต้า น้ำจะแตกแล้วครับ”
“ทำตัวตามสบายครับซัน ปล่อยออกมาเถอะ ปล่อยออกมาเลย”
ผมรู้สึกว่าซันเกร็งตัวเยอะ แล้วลำของซันก็แข็งมาก ซันกระตุกเป็นจังหวะพร้อมทั้งฉีดน้ำเชื้อขุ่นขาวออกมาเป็นระลอก ๆ เป็นจำนวนมากครับ
มือผมเองก็เปรอะน้ำรักของซัน ซึ่งผมเองก็ไม่ได้รังเกียจ เพียงแต่แกล้งเอาไปป้ายปากซัน
“หยึย ต้า ทำไรเนี่ย 5555”
“ว๊าววว ซันกินน้ำว่าวตัวเอง 555 ทุเรสจัง” ผมหัวเราะ
ผมไม่ได้สนใจน้ำว่าวที่เลอะอยู่บนพื้น และผมก็ไม่สนใจว่าผมเองจะรู้สึกสุขสมกับการหลั่งน้ำกามหรือเปล่า สำหรับผม การให้ซันมีความสุขอยู่ข้างกายผม ผมก็พอใจแล้ว ซันเองก็พยายามจะเอาหน้าก้มมาตรงต้าน้อย แต่ผมจับหน้าซันแหงนขึ้น
“ซันไม่ต้องทำหรอกนะ ซันมีค่ามากกว่านั้นนะครับ ผมรักซัน รักโดยที่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเซ็กซ์เลยครับ”
ซันมองหน้าผมยิ้ม ๆ “ขอบคุณนะต้า แต่ผมอยากเข้าข้างหลังต้ามากกว่า”
“โอย ไม่เอาหรอกครับ ผมไม่ยอมอีกต่อไปแล้วนะ ขอโทษจริง ๆ ผมเองก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่น่ะครับ แค่นี้แหละ ความสุขสุด ๆ ของผม”
“ว๊า แต่ผมต้องการต้านะ 555” ซันพูดพลางหัวเราะ
ผมล้มตัวลงนอนกอดซัน หลังจากที่ซันทำความสะอาดซันน้อยแล้ว ผมแค่นอนกอด รับรู้ถึงไออุ่นกัน แค่นั้นผมก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกแล้วล่ะครับ
“ต้า ทำไมต้าถึงรักผมขนาดนี้ล่ะ” ซันถาม
“ไม่รู้สิซัน ผมชอบซันตั้งแต่แรกเห็นเลย แล้วมันก็กลายมาเป็นความรักโดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ และอย่างไร”
“แต่ผมเองสินะ ที่ไม่สามารถให้ต้าหมดทุกสิ่งทุกอย่าง”
“ช่างมันเถอะ แค่นี้ผมก็ถือว่าดีเท่าไหร่แล้วล่ะซัน ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมีวันเวลาอย่างนี้”
“ขอบคุณนะครับ ต้า” ซันกอดผมแน่นขึ้น
เรานอนกอดโดยไม่มีเสียงพูดใด ๆ สักพักใหญ่ ซันก็พูดขึ้นว่า
“ผมต้องไปแล้วล่ะ พรุ่งนี้ผมเองก็มีเรียน ต้ามีเรียนไหม”
“มีเหมือนกัน งั้นผมลงไปส่ง” ผมลุกขึ้นจะไปหยิบเสื้อมาใส่ ขาก็เหยียบกับน้ำว่าวของซัน
“เห้ยยย เลอะเลย 555”
“5555” ซันหัวเราะเยาะผม “ไปล้างเลยไป 5555”
ผมล้างเท้าแล้วก็ทำความสะอาดพ้ืนเสร็จ หลังจากนั้นผมก็แต่งตัวลงไปส่งซัน ก่อนขึ้นรถซันหันมาถามผมว่า
“อืม ต้า พรุ่งนี้ผมเลิกสามโมงเย็น ต้าเลิกกี่โมง”
“อ่อ พรุ่งนี้เหรอ ผมเลิกสามโมงเหมือนกันเลย” จริง ๆ แล้วผมเองก็เลิกห้าโมงเย็นต่างหาก
“งั้นพรุ่งนี้ไปซื้อของเข้าบ้านเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ เด๋ียวผมมารับนะ”
“อ๋อ โอเค ไปสิ เจอกันที่เดิมนะ เดี๋ยวโทรหากันอีกที” ผมตอบรับ
ซันขับรถออกไปจากบริเวณ แต่ผมกลับรู้สึกว่าซันยังอยู่กับผมตลอดเวลา

เช้าวันใหม่ ผมเดินทางไปมหาวิทยาลัย เหตุการณ์ที่ผ่าน ๆ มาเมื่อเจอเหตุการณ์เมื่อคืนไป มันเหมือนผมได้ชาร์จแบตให้กับชีวิตผม ผมมีสีหน้าที่ยิ้มแย้มครับ ไม่สนใจเรื่องทุกข์ใจอื่น ๆ อีกแล้ว พอไปถึงก็เจอเพื่อน ๆ ทุกคน แต่คนเรามีเหรอจะมีปัญหาแค่ระดับทั่วไป ปัญหาใหม่ผมเริ่มต้นขึ้นอีกแล้ว
“เห้ยไอ้ต้า เมื่อวานกูเห็นมีมึงไปกะใครวะ ขับรถหรูด้วยนะเว่ย มีเสี่ยเลี้ยงเหรอวะ” ไอ้พงษ์ถาม
“มึงก็ไปว่ามัน คนที่มารับน่ะ กูรู้สึก เป็นแฟนมึงไม่ใช่เหรอวะ ไอ้ต้า” ไอ้นุชงเรื่อง
“อ้าวแฟนมันเป็นผู้ชายเหรอวะ กูเพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามึงชอบเอาตูด” ไอ้หนุ่มเพิ่มเติม
“อะไรของพวกมึง มึงเห็นอะไรกันมา มั่วแล้ว เพื่อนกู” ผมแก้ตัว
“มึงแน่ใจเหรอว่าแค่เพื่อน ไอ้นุมันเล่าให้กูฟังว่ามึงกับไอ้นั่นน่ะ เอากันแล้วเหรอวะ” ไอ้หนุ่มถาม
“เอากันเหี้ยอะไร ทำไมมึงพูดแบบนี้วะ” ผมเริ่มมีอารมณ์
“อย่าไปแหย่มันเลย สันดานตุ๊ด ระวังมันตบเอานะเว้ย” นุกวนประสาท
“มันจะมากไปแล้วนะเว้ย ไอ้นุ มึงพูดอะไรของมึง” ผมถามด้วยน้ำเสียงโมโห
“แค่นี้ต้องโมโหด้วย กูแค่ล้อเล่นเอง” นุตอบ
“นั่นดิ ไม่จริงแล้วมึงจะเครียดทำเหี้ยอะไรวะ” ไอ้บาสที่ไม่ได้พูดอะไรแต่แรก ยังตอบแทนเลย
นี่พวกมันคิดกันไปต่าง ๆ นา ๆ คงพูดกันสนุกปากแล้วซินะ ไอ้นุ ทำไมมึงถึงทำแบบนี้กับกู อย่างน้อยมึงก็เคยเป็นเพื่อนกับกูนะเว้ย ผมคิดในใจ
ผมนั่งเรียนอย่างไม่สบายใจอยู่จนถึงพักเที่ยง ผมก็ปลีกตัวออกมากินข้าวคนเดียว ผมเหลือบไปเห็นพวกไอ้นุมองมา แล้วก็คุยกันพลางหัวเราะ ผมเองกำมือแน่น อยากจะชกปากไอ้นุจริง ๆ แต่ทำไปแล้วก็คงไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมา มีแต่จะทำให้สัมพันธ์ที่ผมเชื่อว่าจะต้องกลับมาเป็นเหมือนเก่า ยิ่งห่างไกลออกไปอีก เมื่อกินเสร็จผมก็ไม่ได้ไปที่ห้องเรียน ผมเองรู้สึกเครียด ไม่อยากจะเข้าไปเรียน แล้วต้องเจอกับสายตาของพวกมันอีก ผมจึงโทรไปหาซันเพื่อขอนัดเจอซันข้างนอกเลย
“ฮัลโหล ซันเหรอ พอดีผมเรียนเสร็จแล้ว ผมไปรอซันที่ห้างเลยแล้วกันนะ ดีไหม”
“อ้าว ไม่รอให้ผมไปรับเหรอ”
“ไม่ดีกว่า ผมไม่มีอะไรทำ อยากไปเดินเล่นก่อน นะครับ นะ” ผมอ้อน
“อืม ตามใจ งั้นเดี๋ยวผมเลิกเรียนแล้วจะรีบตามไปนะครับ แล้วผมโทรหานะ แค่นี้ก่อนแล้วกัน อยู่ในห้องเรียนน่ะ คุยไม่สะดวกครับ บายครับ” ซันวางสาย
ผมเดินทางไปห้างที่นัดหมายเอาไว้ แล้วก็เดินเล่นจนซันโทรมา
“ต้า อยู่ไหนแล้ว ผมมาถึงแล้วนะ เพิ่งจอดรถเสร็จ ต้ารอผมอยู่ที่.... แล้วกันนะ” ซันบอก
ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด เราต่างคนต่างยิ้มเมื่อได้เห็นหน้ากันและกัน
“กินไรกันดี ต้า”
“กินข้าวด้วยเหรอ”
“อ้าว กินดิ ผมเลือกร้านแล้วกันนะ ไป ไปดูกัน”
เราขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้นที่มีขายอาหารหลายอย่าง ผมเองบอกว่า อยากกินบะหมี่ที่มีหมายเลข 8 จัง ง่าย ๆ และราคาไม่แพง (เพราะผมตั้งใจจะเลี้ยงซัน)
หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจการกิน ผมก็เอาบิลไปจ่ายเงิน ผมบอกซันว่า
“ผมขอเลี้ยงซันนะ แค่ไม่กี่ร้อยบาท ผมไหว” ผมยิ้ม
“อืม ตามใจ ผมเองก็อยากให้คนที่ผมรู้สึกดีเลี้ยงบ้างแหละ” ซันก็ยิ้ม ทำเอาพนักงานแคชเชียร์แอบยิ้มไปด้วยเลย ผมเองก็เขิน ๆ ในตอนนั้น
หลังจากนั้นเราก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของกับซัน ซันเองจะชอบซื้อพวกขนมเข้าบ้าน เพราะเขาชอบกิน พอเราลงไป ผมก็เป็นคนอาสาเข็นรถเข็นให้ ในความคิดของผม ซันคงจะเป็นคนที่อยากได้อะไรก็หยิบลงไปในรถเข็น โดยที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ แต่ผมผิดถนัด เพราะซันเป็นคนรู้คุณค่าของของที่จะซื้อมากครับ ซันหยิบคุ๊กกี้ขึ้นมาห่อหนึ่ง แล้วพินิจพิเคราะห์อยู่นานทีเดียว แล้วหันมาบอกผมว่า
“ผมอยากกิน น่ากินดี เคยกินแต่อีกยี่ห้อ ซื้อแล้วกันนะ” ซันยิ้ม พร้อมกับวางลงบนรถ
ผมนึกขำ แล้วซันก็หยิบเค้กสำเร็จรูป เป็นเค้กมาริต้า อะไรซักอย่าง ผมอ่านไม่ออก 5555 ซันหยิบหลายชิ้นขึ้นมาแล้วถามผมว่า
“ต้าว่า ชิ้นไหนใหญ่กว่า”
“เห้ย ซัน มันก็มีน้ำหนักมาตราฐานนะ มีใหญ่กว่าเล็กกว่าด้วยเหรอ?” ผมสงสัย
“ไม่รู้ดิ ต้าช่วยเลือกหน่อย”
ผมบอก “งั้นอันนี้แล้วกัน ดูก้อนใหญ่กว่า”
“แต่ว่าอันนี้มันสูงกว่านะ”
“เหมือนกันแหละ เอาอันอ้วนเถอะ ผมคว้าจากมือแล้ววางลงพร้อมหัวเราะ 5555”
ซันเองก็หัวเราะเช่นกัน แล้วซันก็เลือกขนมปัง ดูวันหมดอายุตั้งหลายอันกว่าจะเลือก อันนี้เป็นแค่บางรางกายที่ผมเล่าให้ฟังนะครับ ผมว่าตลกดี ไม่คิดว่าซันจะมีมุมแบบนี้ ตอนนั้นเคยเดินช่วยถือของ ก็เป็นแบบตลาด ไม่ได้เป็นในห้างแบบนี้
ผมเดินกับซันหัวเราะกันตลอด จนสักพัก โทรศัพท์ของซันดังขึ้น ซันหยิบมาดู แล้วหันมาบอกผมว่า
“พี่เซนต์” แล้วซันทำนิ้วแตะที่ปาก เพื่อส่งสัญญาณให้ผมเงียบ ๆ ผมก็ทำตามโดยดี
“ว่าไง พี่ ซันกำลังซื้อขนมอยู่เลย”
“อ่อ มาคนเดียวพี่ แล้วพี่ทำงานเหนื่อยไหมครับ”
“คิดถึงนะพี่ เมื่อไหร่จะมาหาซะทีล่ะ อ่อ ดีใจจัง อีกไม่กี่วันแล้วเนอะ”
หลาย ๆ ประโยคที่พูดออกมา ผมแทบจะไม่อยากอยู่ตรงจุด ๆ นั้นเลย ผมต้องยืนนิ่งเงีียบ เหมือนผี ที่ไม่มีตัวตน ฟังเขาสองคนพูดจาหวานหู ตอนนั้นอากาศรอบข้างผมบอกได้เลยว่าหนาวติดลบครับ

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลย...
ถ้าเป็นตัวผม...คงทนได้ไม่นาน
แต่เรื่องของความรักมันต่างจิตต่างใจจริง ๆ
ถ้าเราไม่เป็นหัวใจเค้า เราก็คาดเดาอะไรไม่ได้
แม้กระทั่งหัวใจเราเอง เรายังเอาชนะมันไม่ได้ทุกครั้งเลย
ติดตามตอนต่อไปดีกว่า

ทุกวันนี้ ก็มีความสุขในสิ่งที่เป็น ไม่ต้องรู้ว่า คบกันยังไงแบบไหน รู้แต่ว่า อยู่กับเค้าแล้วเราสุขใจ โดยที่เค้าไม่ลำบากใจก็พอ

ขอบคุณครับ

ผมเดินเข้าไปที่ห้องน้ำของห้าง แล้วก็ปิดประตูห้องส้วม พร้อมกับร้องไห้ออกมา มันเจ็บปวดเหลือเกินครับ ผมคิดแล้วว่า ผมจะไม่แคร์เวลาที่ซันติดต่อกับพี่เซนต์ แต่ทำไมผมถึงทนมันไม่ได้ ผมนั่งปิดปากร้องไห้ให้เงียบที่สุด เพราะยอมรับตรง ๆ ครับว่าผมอาย สักพักใหญ่ ๆ ผมจึงออกจากห้องน้ำ มองตัวเองในกระจก ตาบวมเชียวครับ ตอนนั้นก็อายนะครับที่เดินออกจากห้องน้ำ คนมองเหมือนกัน แต่ทำไงได้ เรื่องแบบนี้ปิดใครไม่ได้อยู่แล้ว ผมมันโง่เองครับ แต่ความรักที่มีมันก็ไม่ได้ลดลงเลยน่ะสิครับ

กว่าจะกลับถึงบ้านได้ ผมเองก็เหนื่อยกับชีวิตที่ไม่มีใครแบบนี้เหลือเกิน ถ้าผมไม่ติดว่าจะต้องเรียนนะครับ ผมคงจะบวชไปแล้ว นั่นเป็นความคิดโง่ ๆ ที่จะบวชหนีทุกอย่าง ซึ่งภายหลังผมก็คิดแล้วว่ามันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา ผมเหนื่อยเหลือเกิน เป็นอีกวันที่หลับไปพร้อมทั้งเรื่องราวมากมายที่อยู่ในหัวสมอง

เช้าวันใหม่ ทำไมหลายคนเคยบอกว่า ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ เราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ทุกวัน แต่สำหรับผม เรื่องราวที่มีมาแต่ก่อน มันยังคงยุ่งเหยิง ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้เลยครับ ผมลืมตาขึ้นมากับเรื่องเดิม ๆ นอนคนเดียว เรียนแทบเรียกได้ว่าเรียนคนเดียว กินคนเดียว ผมต้องรับแรงกดดันเรื่องเพศจากกลุ่มเพื่อน ๆ รวมถึงตัวไอ้นุเองด้วย ไหนจะซันอีก เราจะได้เจอกันเวลาที่เขาไม่มีใครเท่านั้นน่ะเหรอ หลาย ๆ ครั้งที่เรายังคงไปไหนด้วยกัน แต่ก็ไม่พ้นต้องคุยโทรศัพท์กับพี่เซนต์อยู่รำ่ไป สภาพผีของผมเกิดขึ้นบ่อยครั้ง พอเกิดขึ้นบ่อย ๆ มันก็เริ่มชาชิน เพราะว่า ซันเองก็ยังคงบอกรักผมอยู่นั่นเอง

เป็นอีกครั้งที่นุล้อผมเรื่องการมีเพศสัมพันธ์กับชายด้วยกันมันสนุกไหมวะ คนหลายคนได้ยิน ผมเองก็หมดความอดทนเต็มที นุอยู่ใกล้ผม และรอบ ๆ ก็เป็นพวกไอ้บาส ไอ้พงษ์ และคนอื่น ๆ
“เวลามึงเอากัน ใครเป็นคนเอาตูดวะ มึงหรือมัน”
“.....” ผมเงียบไม่ตอบ
“กูถามไม่ได้ยินเหรอไง หรือว่ามึงเป็นฝ่ายโดนเอาวะ”
“มึงต้องการอะไรไอ้นุ มึงต้องการอะไรจากกู”
“โหย มึงเคยเห็นตุ๊ดโมโหป่ะวะ” แล้วไอ้นุก็หัวเราะ
“กูหมดความอดทนกับมึงเต็มทีแล้ว” ผมบอก
“อะไรของมึง เรื่องอุบาทว์ของมึง คนเขายังรู้ไม่ลึกเลย มา กูสัมภาษณ์เองวันนี้ 555”
“มึงเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลยก็ว่าได้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว มึงได้ยินไหม ว่าไม่ใช่แล้ว”
“ใครอยากเป็นเพื่อนกะมึง” มันเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงเบา ๆ ว่า “มึงเลือกเอง”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง มึงถึงจะเลิกยุ่งกะกู” ผมถาม
“เอางี้ ให้กูคิดก่อนละกัน ช่วงที่กูคิด กูจะไม่กวนมึง แล้วถ้ากูคิดออกเมื่อไหร่ กูจะบอกแล้วกัน 555” มันหัวเราะเหมือนผู้ร้ายเลยจริง ๆ
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคิดอะไร แต่ที่แน่ ๆ ผมอยากจะจบปัญหาไปทีละเปราะ เพราะคิดว่าปัญหาของไอ้นุมันแก้ได้ไม่ยากเท่าปัญหาของซัน เพราะปัญหาของซันนั้น แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้วิธีแก้ไขเลย อย่างน้อยผมเชื่อที่ไอ้นุมันว่า หากมันยังคิดไม่ออก ในเวลานั้นผมก็ยังไม่ถูกมันป่วนมากนัก ชีวิตจะได้พอที่จะสงบสุขอยู่บ้าง

ในใจผมตอนนี้มันสับสนมากครับ เรื่องไอ้นุนั้นผมพร้อมที่จะแตกหักกับมันอยู่แล้ว แต่สำหรับซันนั้น ผมเองคิดไม่ออกครับ ว่าควรจะให้มันจบอย่างไร แต่ที่รู้ ๆ มันไม่ happy ending แน่นอน และแล้ว วันนั้นก็มาถึง วันนั้นผมยังจำได้ดี เป็นวันที่นุมอบงานที่ให้ผมทำ ผมนั่งกินข้าวอยู่ แล้วไอ้นุก็เดินมากับพวกเพื่อน ๆ มานั่งตรงข้ามผม พร้อมกับพูดว่า
“เห้ย ไอ้ต้า มึงยังจำเรื่องที่กูบอกกับมึงได้ป่ะวะ”
“เรื่องอะไรของมึง”
“อ้าว อย่ามาเบี้ยวนะเว้ย ไอ้สัด” มันพูด ส่วนเพื่อน ๆ ก็มองผมเป็นตาเดียว
“เออ ๆ กูจำได้ละ มีอะไร บอกมาแล้วไปไกล ๆ ซะ” ผมตอบพลางตักข้าวเข้าปาก
“กูคิดอะไรดี ๆ ออกแล้วล่ะ อาจจะช่วยมึงด้วยซ้ำ”
“อะไรของมึงวะ”
“กูอยากให้มึงต่อยไอ้ซันคืนกู”
“อะไรนะ เค้าไปทำอะไรให้มึง ไอ้เหี้ยพูดมาได้” ผมโมโห
“ไม่ใช่แค่นั้นนะ มึงต่อยไอ้ซัน ส่วนพวกกูจะดูอยู่ห่าง ๆ”
“ไม่มีทาง กูไม่ทำหรอก”
“งั้นมึงก็ตุ๊ด เตรียมตัวโดนพวกกูป่วนได้เลย 5555” ไอ้นุหัวเราะ
“กูไม่ทำ กูโดนมึงป่วนมามากละ มากกว่านี้จะเป็นไรไป”
“มึงรักมันมากขนานนั้นเลยเหรอวะ กูถามจริง ๆ ทำแค่นี้ยังทำไม่ได้”
“มึงก็รู้ดีอยู่แล้ว” ผมพูดแล้วก็ลุกออกจากตรงนั้น เดินออกมาเลย

ในหัวผมคิดนะ จะให้ผมไปทำอะไรซันได้ยังไง เค้าไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่ในความคิดก็มีวูบหนึ่งอีกละ ผมล่ะเกลียดไอ้ความคิดวูบหนึ่งจริง ๆ ผมคิดขึ้นมาว่า ถ้าผมกับซันจบกัน ผมอาจจะมีความสุขมากกว่านี้รึเปล่า แต่ถึงยังไงผมก็ไม่คิดจะทำร้ายซันหรอกครับ ไอ้ความคิดนี้มันดันชนะใจผมในตอนนั้นซะด้วย ผมวกเดินกลับไปหาไอ้นุ มันยังนั่งคุยกันอยู่ตรงที่เดิม
“ไอ้นุ กูอยากคุยกะมึง เดินไปคุยกะกูหน่อย”
“อะไร มีอะไรก็พูดมาดิวะ”
“ตามกูมาหน่อย มีเรื่องสำคัญจริง ๆ”
“เออ ๆ พวกมึงรอกูแปปเดียว” ไอ้นุบอกพวกไอ้พงษ์

ผมกับนุเดินห่างออกมาระยะหนึ่ง ผมจึงเริ่มพูด
“กูมีวิธีที่ทำให้มึงสะใจกว่านั้น มึงจะช่วยกูรึเปล่า” ผมถาม
“วิธีเหี้ยอะไร สะใจยังไง มึงบอกมาดิ๊” ไอ้นุสงสัย
“วิธีนี้มึงต้องช่วยกู คือ กูจะบอกเลิกซันต่อหน้ามึงและแฟนเขา แต่มึงต้องช่วยกู”
หน้าไอ้นุอึ้ง ๆ “กูจะ จะช่วยมึงได้ยังไง”
ผมบอกวิธีที่ผมคิด และฝากให้นุช่วยผม และไอ้นุก็ตอบรับ

อีกไม่กี่วันต่อมา ผมรู้ว่าวันนี้ซันจะอยู่ที่ร้าน แต่ผมไม่แน่ใจว่าพี่เซนต์จะอยู่รึเปล่า ผมเลยลองผ่านไปแถวหน้าร้าน แล้วก็เห็นว่าพี่เซนต์อยู่กับซันจริง ๆ เมื่อเห็นดังนั้น ก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไอ้นุทันที ไม่นานหลังจากนั้น ขณะที่ผมเดินเล่นอยู่แถว ๆ นั้น โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“กูมาถึงแล้ว มึงอยู่ไหน” ไอ้นุถาม
“กูอยู่ที่...” ผมตอบ
มันวางสายไป แล้วสักพัก มันก็เดินมาหาผม ทันทีที่มันเห็นหน้าผม
“มึงแน่ใจแล้วเหรอวะ” ไอ้นุถาม
“มึงไม่ได่้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เหรอไง” ผมถาม
“อย่ามาโบ้ยใส่กูนะ กูไม่เกี่ยว มึงเป็นคนบอกกูเอง”
“ไปกันได้แล้ว อย่าลืมทำตามที่คุยกันไว้ล่ะ” ผมบอกไอ้นุ
มันพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร แต่ทุกก้าวที่ผมเดินไปที่ร้านของซัน มันรู้สึกตัวเบา ๆ อย่างไรไม่รู้ เมื่อผมตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ พอเราไปถึงร้าน ทันทีที่ก้าวเข้าร้าน นุก็เอามือมันจับมือผมเอาไว้ ตามที่เราคุกันไว้ แล้วผมกับนุก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับสั่ง “ช็อกโกแลตเย็น 2 ที่ครับ”
“อ้าว ซัน พี่เซนต์สวัสดีครับ” ผมทัก
“สวัสดีต้า” ซันรีบทักผมก่อน
“ซัน พี่เซนต์ นี่นุ เพื่อนสนิทผม” ผมยิ้ม
ผมมองหน้าซัน ซันทำหน้าเหวอ ๆ ส่วนผมทำหน้าเหมือนภูมิใจ แต่จริง ๆ ในใจกำลังร้องไห้อยู่นะนั่น
“ต้ามันพูดถึงซันบ่อย ๆ ผมเองก็ไม่เคยมาซื้อเลย วันนี้มาอุดหนุนนะ” นุพูด นุยังเพิ่มอีกว่า “จริง ๆ แล้ว ไอ้ต้ามันชอบกินช็อกโกแลต เพราะผมเองแหละ เมื่อก่อนผมชงให้มันกิน”
“เห้ย พูดอะไร ไม่อายเขาเหรอไง เขาก็ชงอร่อยนะ แต่นุก็ชงอร่อยเหมือนกันแหละ” ผมพูดแล้วก็ตบหัวนุเบา ๆ เหมือนกับคู่รักไม่มีผิด ผมรู้ว่าคู่รักแสดงออกกันยังไง ก็เพราะเลียนแบบเวลาผมอยู่กับซันนั่นแหละครับ
“เอางี้นะต้า พี่เลี้ยงสองแก้วนี้แล้วกัน ถือว่าฉลองให้น้อง” พี่เซนต์ยิ้ม ๆ
“ขอบคุณมากนะครับ พี่เซนต์” ผมตอบ
“ต้า ผมขอคุยด้วยแปปนึงได้ไหม” ซันถามผม
“อ่อ” ผมมองหน้านุ “เด๋ียวขอคุยกับเพื่อนแปปนึงนะ” ผมปล่อยมือที่นุจับอยู่

เราเดินออกมาข้างนอกร้าน ซันมีสีหน้าเครียด ๆ พูดกับผมว่า
“ต้าเล่นอะไรอยู่”
“ผมเล่นอะไร ไม่ได้เล่น ออกมาก็ดีแล้ว เราจะได้เคลียร์กัน”
“เราไม่ได้รักกันเหรอต้า”
“ซันไม่ได้รักพี่เซนต์หรอกเหรอ” ผมบอกไป ผมเห็นซันอึ้งตอบผมไม่ถูกเหมือนกัน
“ต้า ต้ากำลังประชดผมเหรอ อย่าทำแบบนี้เลยนะ”
“ผมไม่ได้ประชดใคร ตอนนี้ผมต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้กับตัวเองครับ”
“แล้วทางของเรามันไม่ดีตรงไหนเหรอต้า”
“ผมจะบอกซันแล้วกันนะ ผมอึดอัดมากเวลาอยู่กับซัน ผมทรมานเวลาที่ซันคุยโทรศัพท์กับพี่เซนต์ ผมรู้สึกแตกต่างเมื่ออยู่ท่ามกลางสังคมของซัน ที่สำคัญที่สุด ในขณะที่ผมรักซัน แต่ซันรักพี่เซนต์” ผมพูดยาวเลย
“แต่ผมก็รักต้านะ” ซันน้ำตาเริ่มคลอ
ผมเองเกือบทนไม่ไหวแล้วตอนนั้น “ซันไม่ได้รักผมหรอก ซันอาจจะเหงา อีกหน่อยไม่มีผม ซันก็จะรู้้สึกปกติเอง”
“แล้วตลอดมาที่เราอยู่ด้วยกันล่ะต้า เวลาที่เรานอนกอดกัน มันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอไง”
“พูดตรง ๆ นะ มันมีความหมาย แต่ถ้าผมต้องแลกกับสภาพที่ผมบอกซัน ผมทนไม่ได้ แต่เวลาผมอยู่กับนุ เค้าไม่เคยทำให้ผมรู้สึกแบบที่อยู่กับซัน ผมหมายถึงเค้าไม่ได้มีใครอื่น นอกจากผม นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผมเลือกเค้า”
“ผมไม่รู้มาก่อนเลยต้า ว่าต้าคิดกับผมแบบนี้ ผมเองก็ทรมานเวลาที่ผมต้องโทรศัพท์ต่อหน้าต้า ผมเองก็พยายามจะประคับประคองเราสองคนให้ดีที่สุด เท่าที่ผมจะทำได้ นั่นเป็นเพราะว่าผมเองก็รักต้า” น้ำตาหยดแรกไหลออกมาจากตาของซันในขณะที่พูด
น้ำตาผมเองก็คลอเบ้าแล้วเหมือนกัน “เราหยุดแค่นี้เถอะนะ ซัน ผมว่าเรามาไกลมากพอแล้ว”
ทันทีที่ผมพูดจบ ซันพยักหน้าปาดน้ำตา แล้วเดินกลับเข้าไปในร้าน ส่วนผมน่ะเหรอ ตอนนั้นเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัว มันงงไปหมด แต่หวังไว้ ว่าอะไร มันคงจะดีขึ้น

“กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง เหมือนมีอะไรที่ดึง ไม่ให้เราเลือกทางใด รักคนมีเจ้าของต้องทนเก็บมันในใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร และชีวิตจะเดินต่อไปทางไหนดี.......”

ยิ่งอ่าน ยิ่งนึกถึงตัวเอง แต่ไง ผมก็เลือกที่จะเป็นฝ่ายที่รักเค้าอย่างไม่ต้องการครอบครอง แรก ๆ ก็เป็น เวลาเห็นเค้าโทรศัพท์คุยกัน แต่พอผ่านไปนาน ๆ จนเริ่มทำใจได้ ก็ดีขึ้นมากเลย

รอติดตามตอนต่อ ๆ ไปนะครับ...

ขอบคุณครับ

ยังไม่ทันจะพูดอะไรไปได้มากกว่านี้ พี่เซนต์และไอ้นุก็ออกมา สงสัยว่าเพิ่งจะหายงง ไอ้นุมายืนข้างผม ส่วนพี่เซนต์ไปยืนข้างซัน พี่เซนต์บอกกับซันว่า
“ซัน ซันมีพี่อยู่ทั้งคนนะ ซันเป็นไรไป บอกพี่ได้นะ” พี่เซนต์เอามือโอบไหล่
“ตกลงตามที่ผมว่าแหละนะ ซัน” ผมบอก แล้วก็จับข้อมือไอ้นุ พร้อมบอกว่า “ไปได้แล้ว”
“ผมไปก่อนนะ” ไอ้นุลาซันกับพี่เซนต์

“มึงเลิกกันแล้วเหรอ” ไอ้นุถาม
“สะใจมึงรึยังล่ะ”
“สะใจเหี้ยอะไร ไม่เกี่ยวกับกู พวกมึงจัดการกันเอง”
“ถ้าสะใจแล้ว ก็ไปไกล ๆ ตีนกู อย่ามายุ่งกะกูอีก” ผมบอกมันแล้วก็เดินนำไปก่อนเลย
เสียงไอ้นุตะโกนมา “แดกเหล้าป่ะ” แต่ผมก็ไม่ได้หันหลังกลับ เราแยกกันตรงนั้นเลยครับ

ผมกลับมาที่ห้อง ผมนอนลงบนเตียงแล้วก็คิดทบทวน ผมสงสัยจังเลยครับว่า ทำไมในเมื่อเราทำสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง แต่ทำไมกลับไม่มีความสุขเลย ทำไมนะ ทำไมนี่ ทำไมนั่น ทำไมโน่น เยอะแยะไปหมด ผมล่ะยากที่จะเข้าใจ จนผมเองก็ม่อยหลับไป ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ จนเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังข้ึนนั่นแหละ ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาดู เป็นซันเองครับ ผมไม่รับจนสายมันตัดไป แต่ก็โทรเข้ามาอีก ผมก็ตัดสินใจรับ
“ฮัลโหล ซัน ว่าไง”
“ผมอยู่ข้างล่าง ลงมาหน่อยได้ไหม”
“ผมบอกซันแล้วนะ ว่าเราควรจะห่างกันซักพัก”
“แต่ผมยังคุยกับต้าไม่รู้เรื่องเลยนะ ทานอะไรรึยัง ไปกินอะไรกันก่อนไหม”
“ไม่ดีกว่า ผมยังไม่หิว ซันกลับไปก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่เซนต์เขาจะสงสัยเอา”
“ถ้าเราไม่คุยกัน ก็ไม่มีทางรู้เรื่องหรอกนะต้า ลงมาเถอะ ถ้าคุยรู้เรื่องแล้ว จะห่างก็ค่อยห่างแล้วกันนะ” ซันชวนผม
ผมตัดสินใจลงไปหาซัน ทันทีที่เจอกัน ซันก็เข้ามากอดผม
“ต้า ต้าอย่าเพิ่งพูดอะไรนะ อยู่เฉย ๆ ก่อนนะ”
สักพัก ผมเลยบอกกับซันว่า “ซัน ผมว่าเราควรจะห่างกันสักพัก อย่างน้อยก็ให้รู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร เวลาที่ไม่มีกันและกัน”
“นั่นเป็นความคิดของต้า ผมไม่เคยคิดจะตีตัวออกห่างต้าเลยนะ”
“แต่ผมอึดอัดกับความสัมพันธ์ของเรา ผมอยากเป็นคนเดียวที่ซันรัก ไม่ใช่รักสองคนแบบนี้”
“แล้วจะให้ผมทำไงได้ล่ะ ผมรักพี่เซนต์ ในขณะเดียวกัน ผมก็รักต้าด้วย ผมผิดด้วยเหรอ ทำไมผมถึงต้องรักสองคน อย่าคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรนะ ผมเองก็เสียใจ แต่ผมคิดว่า เรารักกัน แค่นั้นก็พอแล้ว”
“มันไม่พอหรอกซัน ปัจจัยมันมีมากมายเหลือเกิน ตลอดเวลาที่ผมรู้จักซันมา ผมก็มีความสุขมากแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนคนนั้นสำหรับซันไม่ได้ แต่ผมจะพยายามทำใจให้ได้นะ” ผมหันหลังกลับ แต่ซันคว้ามือผมไว้
“ต้าจะทิ้งคนที่รักต้าแบบนี้เหรอ”
ผมไม่ตอบอะไร
“ต้า ต้าเห็นไหม วันนี้ผมไม่ได้ขับรถพี่เซนต์ ผมเอารถผมมา ผมตั้งใจมารับต้าไปกินข้าว ผมอยากจะดูแลต้าให้มาก ๆ นะ ให้โอกาสผมนะครับ”
“ผมว่าอย่าดีกว่านะซัน เราอย่าทำแบบนี้เลย” ผมเอามือแกะมือซันที่จับออก แล้วก็เดินกลับขึ้นห้อง
“ยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก” เสียงซันตามมา

ทันทีที่กลับมาถึงห้อง ผมทิ้งตัวเองลงไปที่เตียงแล้วก็ร้องไห้ เพราะไม่รู้จะระบายทางไหนดี ใจของผมน่ะ อยากไปกับซันตั้งแต่ซันโทรมาแล้ว แต่ด้วยเหตุผล ทำให้ผมต้องปฎิเสธทุกสิ่งทุกอย่าง ในขณะที่เมื่อก่อนนี้ เป็นซันต่างหากที่คอยปฎิเสธผม แต่ผมก็เชื่อนะ ว่าซันเขารักผม แต่จะให้ทำไงได้ เพราะซันเขาไม่ได้รักผมคนเดียวนี่นา

เด๋ียวนี้ผมไปเรียนโดยที่ไม่มีพวกคอยป่วนแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนที่ยังคงมองผมอยู่ แต่ก็ยังดีกว่าให้พวกไอ้หนุ่ม ไอ้บาส มันมาพูดว่าเสีย ๆ หาย ๆ ยิ่งไอ้นุด้วยแล้ว เราก็ต่างคนต่างอยู่ เวลาเจอกันเราก็แค่เดินสวนกัน ซึ่งต่างก็ไม่มีใครทักกัน ผมเองก็มีเพื่อนคนอื่นอีก ก็มีเพื่อนถามเหมือนกันว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นจริงรึเปล่า ผมก็บอกว่า ถ้าเป็นเรื่องที่ผมมีคนรักเป็นผู้ชายล่ะก็ อันนั้นจริง แต่ถ้าเป็นเรื่องบ้าบอ อันนั้นไม่จริง แล้วแต่จะเชื่อก็แล้วกัน ระยะเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ถึงแม้ว่าจะเหงา แต่ผมก็ต้องทนอยู่ในสภาพนี้ให้ได้ เกือบเดือนแล้วสินะ ที่ผมกับซันคุยกันวันนั้น ผมยังคิดถึงซันอยู่เลย ไม่รู้ว่าซันเองคิดถึงผมบ้างไหม เวลากินข้าว ผมก็นึกถึงเวลาที่เรากินข้าวกัน เวลาขึ้นรถประจำทาง ผมก็นึกถึงความสะดวกสบายเวลามีซันขับรถให้ เวลานอนก็นึกถึงเวลาที่เรานอนข้าง ๆ กัน แค่คิดเรื่องพวกนี้ น้ำตาผมก็เอ่อแล้ว ระยะเวลาที่ผ่านไป ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้น ถ้าเวลาช่วยบรรเทาความรู้สึกได้ มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันนะ ผมล่ะอยากรู้จริง ๆ

ยังไม่ทันจะพูดอะไรไปได้มากกว่านี้ พี่เซนต์และไอ้นุก็ออกมา สงสัยว่าเพิ่งจะหายงง ไอ้นุมายืนข้างผม ส่วนพี่เซนต์ไปยืนข้างซัน พี่เซนต์บอกกับซันว่า
“ซัน ซันมีพี่อยู่ทั้งคนนะ ซันเป็นไรไป บอกพี่ได้นะ” พี่เซนต์เอามือโอบไหล่
“ตกลงตามที่ผมว่าแหละนะ ซัน” ผมบอก แล้วก็จับข้อมือไอ้นุ พร้อมบอกว่า “ไปได้แล้ว”
“ผมไปก่อนนะ” ไอ้นุลาซันกับพี่เซนต์

“มึงเลิกกันแล้วเหรอ” ไอ้นุถาม
“สะใจมึงรึยังล่ะ”
“สะใจเหี้ยอะไร ไม่เกี่ยวกับกู พวกมึงจัดการกันเอง”
“ถ้าสะใจแล้ว ก็ไปไกล ๆ ตีนกู อย่ามายุ่งกะกูอีก” ผมบอกมันแล้วก็เดินนำไปก่อนเลย
เสียงไอ้นุตะโกนมา “แดกเหล้าป่ะ” แต่ผมก็ไม่ได้หันหลังกลับ เราแยกกันตรงนั้นเลยครับ

ผมกลับมาที่ห้อง ผมนอนลงบนเตียงแล้วก็คิดทบทวน ผมสงสัยจังเลยครับว่า ทำไมในเมื่อเราทำสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง แต่ทำไมกลับไม่มีความสุขเลย ทำไมนะ ทำไมนี่ ทำไมนั่น ทำไมโน่น เยอะแยะไปหมด ผมล่ะยากที่จะเข้าใจ จนผมเองก็ม่อยหลับไป ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไหร่ จนเสียงโทรศัพท์มือถือผมดังข้ึนนั่นแหละ ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมาดู เป็นซันเองครับ ผมไม่รับจนสายมันตัดไป แต่ก็โทรเข้ามาอีก ผมก็ตัดสินใจรับ
“ฮัลโหล ซัน ว่าไง”
“ผมอยู่ข้างล่าง ลงมาหน่อยได้ไหม”
“ผมบอกซันแล้วนะ ว่าเราควรจะห่างกันซักพัก”
“แต่ผมยังคุยกับต้าไม่รู้เรื่องเลยนะ ทานอะไรรึยัง ไปกินอะไรกันก่อนไหม”
“ไม่ดีกว่า ผมยังไม่หิว ซันกลับไปก่อนเถอะนะ เดี๋ยวพี่เซนต์เขาจะสงสัยเอา”
“ถ้าเราไม่คุยกัน ก็ไม่มีทางรู้เรื่องหรอกนะต้า ลงมาเถอะ ถ้าคุยรู้เรื่องแล้ว จะห่างก็ค่อยห่างแล้วกันนะ” ซันชวนผม
ผมตัดสินใจลงไปหาซัน ทันทีที่เจอกัน ซันก็เข้ามากอดผม
“ต้า ต้าอย่าเพิ่งพูดอะไรนะ อยู่เฉย ๆ ก่อนนะ”
สักพัก ผมเลยบอกกับซันว่า “ซัน ผมว่าเราควรจะห่างกันสักพัก อย่างน้อยก็ให้รู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร เวลาที่ไม่มีกันและกัน”
“นั่นเป็นความคิดของต้า ผมไม่เคยคิดจะตีตัวออกห่างต้าเลยนะ”
“แต่ผมอึดอัดกับความสัมพันธ์ของเรา ผมอยากเป็นคนเดียวที่ซันรัก ไม่ใช่รักสองคนแบบนี้”
“แล้วจะให้ผมทำไงได้ล่ะ ผมรักพี่เซนต์ ในขณะเดียวกัน ผมก็รักต้าด้วย ผมผิดด้วยเหรอ ทำไมผมถึงต้องรักสองคน อย่าคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรนะ ผมเองก็เสียใจ แต่ผมคิดว่า เรารักกัน แค่นั้นก็พอแล้ว”
“มันไม่พอหรอกซัน ปัจจัยมันมีมากมายเหลือเกิน ตลอดเวลาที่ผมรู้จักซันมา ผมก็มีความสุขมากแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะเป็นคนคนนั้นสำหรับซันไม่ได้ แต่ผมจะพยายามทำใจให้ได้นะ” ผมหันหลังกลับ แต่ซันคว้ามือผมไว้
“ต้าจะทิ้งคนที่รักต้าแบบนี้เหรอ”
ผมไม่ตอบอะไร
“ต้า ต้าเห็นไหม วันนี้ผมไม่ได้ขับรถพี่เซนต์ ผมเอารถผมมา ผมตั้งใจมารับต้าไปกินข้าว ผมอยากจะดูแลต้าให้มาก ๆ นะ ให้โอกาสผมนะครับ”
“ผมว่าอย่าดีกว่านะซัน เราอย่าทำแบบนี้เลย” ผมเอามือแกะมือซันที่จับออก แล้วก็เดินกลับขึ้นห้อง
“ยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก” เสียงซันตามมา

ทันทีที่กลับมาถึงห้อง ผมทิ้งตัวเองลงไปที่เตียงแล้วก็ร้องไห้ เพราะไม่รู้จะระบายทางไหนดี ใจของผมน่ะ อยากไปกับซันตั้งแต่ซันโทรมาแล้ว แต่ด้วยเหตุผล ทำให้ผมต้องปฎิเสธทุกสิ่งทุกอย่าง ในขณะที่เมื่อก่อนนี้ เป็นซันต่างหากที่คอยปฎิเสธผม แต่ผมก็เชื่อนะ ว่าซันเขารักผม แต่จะให้ทำไงได้ เพราะซันเขาไม่ได้รักผมคนเดียวนี่นา

เด๋ียวนี้ผมไปเรียนโดยที่ไม่มีพวกคอยป่วนแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนที่ยังคงมองผมอยู่ แต่ก็ยังดีกว่าให้พวกไอ้หนุ่ม ไอ้บาส มันมาพูดว่าเสีย ๆ หาย ๆ ยิ่งไอ้นุด้วยแล้ว เราก็ต่างคนต่างอยู่ เวลาเจอกันเราก็แค่เดินสวนกัน ซึ่งต่างก็ไม่มีใครทักกัน ผมเองก็มีเพื่อนคนอื่นอีก ก็มีเพื่อนถามเหมือนกันว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นจริงรึเปล่า ผมก็บอกว่า ถ้าเป็นเรื่องที่ผมมีคนรักเป็นผู้ชายล่ะก็ อันนั้นจริง แต่ถ้าเป็นเรื่องบ้าบอ อันนั้นไม่จริง แล้วแต่จะเชื่อก็แล้วกัน ระยะเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ถึงแม้ว่าจะเหงา แต่ผมก็ต้องทนอยู่ในสภาพนี้ให้ได้ เกือบเดือนแล้วสินะ ที่ผมกับซันคุยกันวันนั้น ผมยังคิดถึงซันอยู่เลย ไม่รู้ว่าซันเองคิดถึงผมบ้างไหม เวลากินข้าว ผมก็นึกถึงเวลาที่เรากินข้าวกัน เวลาขึ้นรถประจำทาง ผมก็นึกถึงความสะดวกสบายเวลามีซันขับรถให้ เวลานอนก็นึกถึงเวลาที่เรานอนข้าง ๆ กัน แค่คิดเรื่องพวกนี้ น้ำตาผมก็เอ่อแล้ว ระยะเวลาที่ผ่านไป ไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้น ถ้าเวลาช่วยบรรเทาความรู้สึกได้ มันต้องใช้เวลานานแค่ไหนกันนะ ผมล่ะอยากรู้จริง ๆ

ถอนตัว ถอนใจ มองสิ่งใหม่ ...อาจได้สิ่งที่ดีกว่า

เป็นกำลังใจ และติดตามเรื่องราว ว่าจะเป็นยังไงต่อไป

ผมเดินไปร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาร้านนั้น สั่งมากินเป็นอาหารกลางวัน บะหมี่แห้งไม่ใส่ถั่วงอก เมนูโปรดของผม ส่วนเขาคนนั้นน่ะเหรอ เขาคนนั้นก็ชอบกินบะหมี่เหมือนกัน ในระหว่างที่กินอยู่ ผมก็หยิบมือถือขึ้นมากดดูเบอร์ แต่มันก็นะ โทรศัพท์ในตอนนั้นไม่ได้ทันสมัยเหมือนกับในตอนนี้ ไม่มีกล้องถ่ายรูปที่มีความคมชัดสูงเพื่อเก็บความทรงจำดี ๆ เอาไว้ จะมีก็แต่ความจำในหัวสมองลึก ๆ เพียงเท่านั้นที่พอจะระลึกได้ว่า หน้าตาของเขา ลมหายใจของเขา และอ้อมกอดเขา เป็นอย่างไร เผลอแป๊ปเดียวนับจากวันที่ผมต้องการห่างจากเขา สองเดือนกว่าแล้วซินะ อีกไม่นานผมเองก็จะปิดเทอม และก็จะก้าวเข้าสู่ปีสุดท้ายของการเรียนแล้ว ผมตะลอนอยู่แถว ๆ นั้นอยู่นาน เพราะผมชอบบรรยากาศมหาวิทยาลัยนี้จริง ๆ พอตกเย็น ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยตั้งใจว่าจะกลับบ้าน ผมโบกรถประจำทางเพื่อเดินทางกลับบ้าน แต่ผมคิดถึงอะไรบางอย่าง ทำให้ผมไม่ขึ้นรถประจำทาง แต่กลับโบกรถแท็กซี่ ไปร้านผัดไทที่เคยไปกินกับเขา

เมื่อไปถึง ผมมองโต๊ะที่ผมเคยนั่ง แต่ตอนนี้มีคนนั้นและผู้คนมากมาย มากินผัดไทที่ร้านนี้ ผมเองซึ่งคิดในใจว่าผัดไทร้านนี้แพงจัง ก็ยังนั่งลงสั่งมากินซักจาน ทำไปท้ังหมดก็เพื่อที่จะระลึกถึงคนคนนั้นที่ผมเองไม่มีวันไหนเลยที่ไม่คิดถึงเขา “ซัน” นั่นเอง

ผมกลับถึงบ้านด้วยความเหนื่อยล้า แต่มันเป็นอะไรไม่รู้นะครับ ผมยังจำความรู้สึกนั้นได้ดี ผมเหนื่อยแต่กลับมีความสุขอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก คืนนั้นเป็นอะไรไม่รู้ครับ มันนอนไม่หลับ กระสับกระส่าย จนเวลาเลยตีหนึ่งไปแล้วเห็นจะได้ ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป จึงกดข้อความส่งไปหาซัน
“เป็นไงบ้าง” ผมกดส่งไปสั้น ๆ
ไม่นานหลังจากผมส่งข้อความไป ผมได้รับข้อความตอบกลับมาว่า “ผมคิดถึงคุณ”
เชื่อไหมครับว่าเวลาที่ห่างกันไปนั้น ตอนนี้ไม่ได้ช่วยผมให้รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย แต่เพียงข้อความสี่พยางค์ของซัน กลับทำให้ใจเฉา ๆ ของผมชุ่มชื้นขึ้นมาได้โดยทันที ผมหยิบมือถือมาอ่านข้อความนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนไม่รู้ตัวว่าตัวเองหลับไปตอนไหน

ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าจากเสียงนาฬิกาปลุก แต่ผมกลับไม่ได้ไปกดนาฬิกาปลุก ผมรีบคว้ามือถือมาดูก่อน ก็ไม่มีอะไรเพิ่มเติม ผมแค่ต้องการอยากจะรู้ว่า “ผมคิดถึงคุณ” ไอ้ข้อความเนี้ย ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ผมอยากจะส่งข้อความกลับไปมากครับ แต่ว่าด้วยเหตุผลทั้งปวง ผมไม่ควรทำ หลังจากที่ผมทำอะไรเสร็จแล้ว ผมก็ลงไปข้างล่าง ผมก็ประหลาดใจกับ รถเบนซ์ที่จอดอยู่ เป็นซันนั่งอยู่ในรถครับ ซันเปิดประตูออกมาแล้วพูดว่า
“มาแล้วเหรอ ผมรออยู่นานแล้วนะ”
ผมอึ้ง ๆ พร้อมกับพูดว่า “สวัสดี....ซัน”
“ผมไม่แน่ใจว่าปกติต้าออกไปเรียนกี่โมง ผมเลยมารอตั้งแต่หกโมงครึ่ง กะว่าถ้าแปดโมงแล้วยังไม่เห็นต้า ผมก็จะไปแล้ว”
“เอ่อ แล้วมีอะไรเหรอ” ผมถาม
“ไม่มีอะไรหรอก ผมมารับต้าไปเรียน รู่้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้รับข้อความของต้า ผมไม่ได้เห็นต้านานเลยนะ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ไปดูแลร้านด้วยตัวเองแล้วนะ ผมจ้างคนเพิ่มละ แค่ไปดูแลนิดหน่อยเท่านั้น ถ้าต้าไปหาผม ก็คงไม่เจออยู่ดี”
“อ่อ อืม”
“ไปกันยัง ผมหิวละ แวะหาโจ๊กกินก่อนดีไหม”
“ไม่ดีกว่าซัน ผมว่ารีบไปเหอะ”
“ไม่ปฎิเสธผมแล้วเหรอ”
“ถ้าผมปฎิเสธคนที่มารอผมเป็นช่ัวโมง ผมก็ไม่ใช่คนแล้ว” ผมตอบ

พอขึ้นรถ ซันก็บอกผมว่า “ต้า ผมว่าเราห่างกันพอแล้วนะ ต้ารู้ไหมว่าผมคิดถึงต้าตลอดเลย”
คำพูดของซันโดนใจผมจริง ๆ เพราะผมเองก็คิดเหมือนกันว่า การห่างกันไม่ได้ทำให้เราเลิกรักกันเลย
“ผมว่าเราอย่าพูดเรื่องเก่า ๆ ดีกว่า”
“เรื่องเก่า ๆ เหรอ ผมว่าต้าก็คิดถึงผมใช่มะ ผมอ่ะรอต้าติดต่อผมกลับมาอยู่นานเลยนะ เพราะผมกลัวว่าถ้าติดต่อต้าไป แล้วต้าจะไม่สบายใจ ผมเลยคิดว่าน่าจะรอให้ต้าคิดทบทวนดูก่อน”
“ก็ไม่มีอะไรจะต้องคิดทบทวนนี่นา” ผมหันไปบอกซัน
แต่ซันรวดเร็วมากครับ ซันยื่นหน้าเข้ามาจูบปากกับผม ผมตกใจผงะหน้าถอยออกมา แต่ในใจตอนนี้มันเบิกบานอย่างบอกไม่ถูก
“ตกใจอะไรต้า ทำอย่างกับไม่เคยไปได้” ซันยิ้ม แล้วก็ออกรถ
ตลอดทางจนถึงมหาวิทยาลัยผม ผมไม่ได้พูดอะไรกับซันเลย มีเพียงแต่ซันที่ฮัมเพลงด้วยอารมณ์สุนทรีย์
พอถึงหน้ามหาวิทยาลัยผมก็บอกให้ซันจอด โดยที่ไม่ต้องขับไปส่งข้างใน ซึ่งซันก็ทำตามโดยดี
“แล้วผมโทรหานะ ไปกินข้าวเย็นกันนะ ไม่ได้กินกันนานละ” ซันชวน
“อืม” ปากมันพูดออกไปโดยที่ไม่ทันจะได้คิดไตร่ตอง แต่ไม่ทันละ ซันรับรู้ความต้องการผมไปแล้ว

เข้ามาเรียน บอกตรง ๆ ครับ วันนั้นเรียนไม่รู้เรื่อง เอาแต่คิดอะไรไปเพลิน ๆ หัวคอยแต่นับชั่วโมงว่าอีกไม่นานก็จะเจอกับซันแล้ว พอใกล้เวลาเลิกเรียน ซันก็ส่งข้อความมาว่า “ถ้าสะดวกโทรหาหน่อย”
ผมก็เลยออกนอกห้องมาโทรหาซัน
“ฮัลโหล ต้า ต้าเลิกยัง ผมกำลังขับรถไปที่มหาลัยต้านะ”
“อ่อ อีกไม่นานก็เลิกแล้ว งั้นถึงแล้วโทรมาแล้วกัน”
ผมกลับเข้าไปเรียน จนเลิก แล้วก็ออกมาจากห้อง แต่ซันก็ยังไม่โทรมา ผมจึงโทรไป
“ซัน ซันยังไม่ถึงเหรอ รถติดเหรอ”
“ป่าว ผมถึงสักพักแล้ว แต่กลัวว่ายังไม่เลิก ไม่อยากโทรไปกวน”
“แล้วจอดอยู่ที่ไหน แถวเดิมรึเปล่า”
“ยังจำได้เหรอต้า จอดแถวที่เดิมแหละ นึกว่าต้าลืมไปแล้วซะอีก”
ผมไม่ตอบอะไร แค่เพียงแต่พูดว่า “ผมกำลังไป” แล้วก็วางสาย

ผมเดินไปถึงก็เจอซันยืนพิงรถอยู่ ผมก็เลยยิ้มทัก ซันก็ยิ้มตอบ
“วันหลังถ้าถึงแล้วก็โทรบอกได้เลย ผมจะได้ไม่อยู่ในห้อง มันเบื่อ”
“งั้นแปลว่าวันหลังก็มารับได้อีกน่ะสิ ถ้าพูดแบบนี้” ซันหัวเราะ
ผมก็คิดว่า เออ จริง เพราะผมพูดว่า วันหลัง
“วันนี้ผมจะพาต้าไปกินอาหารจีนอร่อย ๆ นะ รับรองติดใจแน่”
“อะไรก็เอา ผมไม่มีเงินหรอกนะ”
“ผมเลี้ยงเองแหละน่า ไม่ต้องห่วง ซันซะอย่าง 555” ซันหัวเราะแห้ง ๆ
พอผมเปิดประตูรถ ก็มีกระดาษวางอยู่บนเบาะ พร้อมกับกล่องเล็ก ๆ 1 ใบ
“ผมให้ต้านะ ขอบคุณที่กลับมา”
ผมงง ๆ แล้วหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน ใจความมันมีอยู่ว่า

“ผมเองไม่ใช่คนดีเลิศอะไรอย่างที่คุณคิด เป็นเพียงคนธรรมดาที่รู้จัก รัก โลภ โกรธ หลง
หากคุณมองผมเป็นเทวดา ต้องบอกเลยว่าผิด หากผมเป็นเทวดา ผมคงไม่สามารถรักในแบบที่ผมรักอยู่ได้ ผมอยากเป็นเพียงคนธรรมดา ในสายตาคุณ คนที่สามารถรักคุณทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันผิด
ถึงคุณจะคิดว่า สิ่งที่เหมาะสมสำหรับเราสองคนคือ ไม่สามารถรักกันได้ แต่นั่นคือมุมมองของคุณที่มองผมเป็นเทวดา มองผมใหม่ได้ไหม ให้โอกาสผม ผมอยากเป็นคนธรรมดาที่รักคุณได้แค่นั้นเอง”

อ่านจบลงตรงนี้ น้ำตาผมก็ไหลออกมาแล้วครับ ผมหยิบกล่องนั้นมาเปิดดู ข้างในเป็นพวงกุญแจคริสตัลรูปดวงอาทิตย์ สวยมากจริง ๆ ครับ ซันเข้ามานั่งตรงคนขับ แล้วบอกผมว่า
“ขอให้ดวงอาทิตย์นี้ติดอยู่ที่กุญแจของต้าได้ไหม ผมแค่อยากอยู่ติดกับกุญแจ กุญแจที่เปิดของสำคัญในชีวิตคุณ ทุกครั้งเมื่อคุณต้องใช้กุญแจสำคัญดอกไหนก็ตาม จะได้นึกถึงผมนะ”
ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งปาดน้ำตาอยู่อย่างนั้น แล้วที่สำคัญ ผมกำพวงกุญแจรูปดวงอาทิตย์อย่างแน่นเลยล่ะครับ T T

ผมว่าความผิดทั้งหมดเกิดจากนานซัน เผลอตัวเผลอใจให้ต้าตั้งแต่แรก
ถ้านายซันเช้มแข็งกว่านี้ทั้งสามคนคงไม่ตกอยู่ในวังวนเช่นนี้

ว่าแล้วก็สงสารตัวเองดีกว่า เพราะไม่ต่างอะไรกับนายซันเลยตอนนี้ เฮ้ออออออ

คุณ (-_-!) ครับ... ความผิดไม่ได้อยู่ที่ซันเผลอใจหรอกครับ ของอย่างนี้ ตบมือข้างเดียวไม่ดังแน่ ๆ ... แต่ถ้าเข้มแข็งกว่านี้ แยกให้ได้มากกว่านี้ ก็คงจะทำให้อะไร ๆ ดีขึ้นกว่านี้เยอะ... ผมพูดในฐานะที่ ผมเป็นต้านะครับ เรื่องนี้ คล้ายกับชีวิตของผมมาก เพียงแต่ นายซันของผม แยกแยะเวลาที่เราอยู่ด้วยกันได้ และผม ก็เลือกที่จะรับรู้ในสิ่งที่เป็นเรา... เป็นกำลังใจให้นะครับ.... ถามใจตัวเอง และคุยกันให้ดี ต้องมีคนที่เป็นฝ่ายยอมรับ อย่างเข้าใจ ก็จะทำให้เรื่องต่าง ๆ ผ่านไปได้ครับ

คุณเป็นต้า...ที่เข้มแข็งนะครับ ... ผมก็เคยตกอยู่ในสถานะเดี๋ยวกับต้าเหมือนคุณแต่ผมทำใจไม่ได้จริง ๆ ไม่อยากเป็นเพียงแค่เงา ...ของผมเป็นแค่เงาจริง ๆ นะครับ เพราะเค้าของผมไม่สามารถบอกแฟนเค้าได้เลยว่าเราเป็นใคร ต้องรักกินขโมยกิน ผมไม่เอาดีกว่าตัดใจเจ็บที่เดียวแล้วค่อย ๆ ลืมเค้าไป

แต่ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ในสถานะซัน...แน่นอนคนเป็นเอกเจ็บมากแต่ต้องยอมรับสภาพเพราะผมบอกเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าผมเป็นแบบนี้ทำเผื่อเธอได้เท่านี้ (แต่ผมก็ยังอึดอัด) ในขณะที่คนเป็นรองยอมรับสภาพได้โดยดี มีให้แค่ไหนก็เท่านั้น ผมกับยิ่งรู้สึกเกรงใจคนเป็นรองมากกว่า (แอบเลวที่เห็นใจคนเป็นเอกน้อยไปนิด)

แต่ทั้งหมดทั้งมวลผมก็ด่าตัวเองอยู่เสมอว่าทำไมไม่หยุดซะที ที่จะมีซ้อนแบบนี้ไปตลอดชีวิตเหรอ ... แต่มันก็ทำไม่ได้เพราะหัวใจและตัวตนของผมมักไขว้คว้าหาคนเป็นรองเสมอ...แม้จะเปลี่ยนคนเป็นรองมาหลายคน ผมทิ้งเค้า เค้าทิ้งผม ...แต่มันก็ยังจะยังอยู่ในวังวนอย่างนี้ตลอดไปมั้ง จนกว่าคนเป็นเอกจะทนไม่ได้ ...เมื่อนั้นชีวิตผมอาจจะพลิกผลันไปอีกแบบ

สำหรับผม ก็เป็นเสมือนเงาครับ อีกฝ่ายก็ไม่ได้รับรู้นะครับ รู้แค่ว่า ผมเป็นแค่เพื่อนที่สนิทกัน ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น เพราะเวลาที่อยู่ด้วยกัน (บังเอิญต้องเจอกัน 3 คน) ผมก็ทำตัวปกติ ไม่ได้แสดงออกอะไร เหมือนเพื่อนคนนึงจริง ๆ และเวลาที่เค้าอยู่ด้วยกัน ผม ก็จะไม่เข้าไปแสดงตัว หรือยุ่งวุ่นวายอะไร ให้คนกลางต้องลำบากใจ

คนกลางของผม ก็พยายามจัดสรร และจัดแบ่งเวลาให้เอง อีกอย่าง ผมอาจจะโชคดีตรงที่อยู่ใกล้กว่า ก็ได้มั้งครับ และสำหรับกรณีของผม ก็คิดว่า การที่คนกลาง เลือกที่จะไม่บอกว่า ผมเป็นอะไรที่มากกว่าเพื่อน ก็เป็นสิ่งที่ดี เพราะไม่รู้ว่า ถ้าอีกฝ่ายรู้ว่า อะไรเป็นอะไร คนกลางของผม ก็คงต้องทุกข์ใจเป็นแน่

ผมคิดว่า ชีวิตคนเราสั้นนัก ทำอะไรที่เรามีความสุข และไม่ได้เดือดร้อนใคร ก็น่าจะดี ใช้เวลาของเราให้มีค่ากับคนที่เรารัก ก็น่าจะดี.... เพราะ การมีความรัก ไม่จำเป็นต้องครอบครองเสมอไปครับ...

ผมเดินไปหยิบพวงกุญแจมา แล้วนอนลงบนเตียงโดยที่วางกุญแจไว้ข้าง ๆ ผมนั่งมองพวงกุญแจรูปดวงอาทิตย์ที่ซันให้มาด้วยความดีใจ แต่เชื่อไหมครับว่าผมกลัว กลัวเหลือเกิน และรับไม่ได้ด้วยกับทุกครั้งที่ต้องคิดว่า ในขณะที่ซันกอดเรา ในเวลาอื่น ซันก็กอดกับพี่เซนต์ด้วย กระดาษที่ซันให้ผมนั้น ผมเชื่อว่ามันมาจากใจจริงครับ ผมสับสนจริง ๆ เลยครับ แค่เพียงแปปนึง ผมก็หยิบโทรศัพท์ส่งข้อความไปที่ซัน
“ผมอยากไปเที่ยวกับคุณ”
ตอนนั้นผมไม่สนใจแล้วล่ะครับ ว่าจะเป็นอย่างไร ผมสนแต่ว่า ผมอยากไปกับซัน ผมรักเค้ามากครับ อะไรก็ไม่รู้ในใจผมเนี่ย ชอบมาทำให้ผมคิดว่าซันเขาไม่รักผม ต่อไปนี้ผมตั้งใจแล้วว่า ผมจะรักซันให้มาก ผมไม่สนอะไรอีกแล้วครับ ผมกำพวงกุญแจไว้แน่นเลยทีเดียวครับ

วันต่อมาผมไปเรียนเช่นเคยครับ ผมเจอนุที่โรงอาหารตอนกินข้าวกลางวัน ผมก็นั่งคนเดียวเหมือนเดิม แต่วันนี้แปลก ไอ้นุมานั่งตรงข้ามผม แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาตักข้าวกิน ผมล่ะงงมาก ได้แต่นั่งมองมันแบบงง ๆ ไม่รู้ว่ามันจะมาทำให้ชีวิตผมเป็นทุกข์อีกหรือเปล่า
“มีอะไร” ผมถามตรง ๆ
“มีอะไร คืออะไร กูแค่มานั่งตรงนี้ ต้องมีอะไรด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่ กูว่ามันแปลก มึงอยากนั่งตรงนี้ใช่ไหม งั้นกูไปเอง” ผมลุกขึ้นหยิบจานแต่ไอ้นุยกมือสองข้างเหมือนห้ามผม ทั้งที่ปากยังเคี้ยวข้าวอยู่เลย
“อะไรของมึงวะ กูมาดี” หลังจากไอ้นุเคี้ยวเสร็จมันก็พูดออกมา
“กูไม่สนหรอก ว่ามึงจะมาดีมาร้าย กูไปล่ะ” ผมกำลังก้าวขาออก
“กูขอโทษนะ”
ผมหันควับมาที่มัน คนอย่างมันเนี่ยนะ มาขอโทษผม เหอะ ๆ มันคงกินยาไม่เขย่าขวดแน่ ๆ
“นี่มึงเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย” ผมถาม
“กูขอโทษมึงจริง ๆ ว่ะ เพราะกู ทำให้มึงกะไอ้นั่นต้องเลิกยุ่งกัน” มันคงพูดทั้งที่ยังไม่รู้ว่าผมกับซันดีกันแล้ว
“มึงมาพูดตอนนี้ไม่สายไปหน่อยเหรอวะ ก่อนหน้านี้กวนตีนกูจัง” ผมบอก
“ก็ไม่รู้จะทำไง แล้วกูก็ไม่อยากจะขอโทษนี่หว่า จริง ๆ ก่อนหน้านี้ที่กูเห็นมึงเศร้า ๆ กูก็รู้สึกผิดตะหงิด ๆ ว่ะ”
“เอาเป็นว่า มึงแค่เลิกยุ่งกับกูก็พอแล้ว เข้าใจป่ะ” ผมถาม
“เราไม่ได้เป็นเพื่อนกันเหรอวะ”
“ไม่ได้เป็น......” ผมตอบอย่างไม่มีเยื่อใย (ทีตอนมึงทำกับกูเล่า มันแย่มากขนาดไหน ไม่คิดบ้าง)
หลังจากผมตอบมัน ผมก็ลุกออกไปนั่งที่อื่น ส่วนมันน่ะเหรอ ก็ต้องยกจานกลับไปนั่งกับพวกเพื่อนมันนั่นแหละ หลังจากเลิกเรียน วันนี้ผมไม่ได้มีนัดไปไหนกับซันหรือใคร แต่ผมยังไม่อยากกลับห้อง ก็เลยไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า เดินเล่นเรื่อยเปื่อยครับ ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรเลยจริง ๆ

ผมเดินไปโซนเสื้อผ้าผู้ชาย (สงสัยคงมีดวงเสียเงิน) ผมเหลือไปเห็นเสื้อกันหนาวสีแดงมีฮู้ด ดูเท่มากๆ เลยครับ ผมเลยเดินไปดูใกล้ ๆ จับดูผ้าก็นุ่มดี ท่าทางจะอุ่น ผมไม่ได้นึกถึงตัวเองหรอกนะครับ ที่ใส่เสื้อตัวนี้อยู่ ผมนึกถึงซัน เพราะซันคงไปต่างประเทศบ่อย ส่วนผมน่ะเหรอ เหอะ ๆ จะได้ไปรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลยครับ ผมจับ ๆ อยู่สักพัก ก็ดูราคา แว๊กกก 1,7xx นี่มันราคาเสื้อเหรอเนี่ย ทำไมผมดูต่ำต้อยจัง T T แต่มันคงเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ซันทำให้ผม ว่าแล้วก็หยิบเสื้อตัวนี้ส่งให้พนักงาน ทำหน้าตาดูอิ่มเอิบใจจัง ตอนผมส่งให้พนักงาน พนักงานถามผมว่า
“คุณใส่เองรึเปล่าคะ”
“อ่อ ซื้อให้เพื่อนน่ะครับ”
“เพื่อนใส่ไซส์ XL เหรอคะ”
ผมนี่ไม่ได้รู้เรื่องเอาซะเลย ไซส์ก็ไม่ได้ดู เลยบอกไปว่า
“อ่อ ขอโทษทีครับ เอาไซส์ประมาณตัวผม”
“ไซส์ M ค่ะ ลองได้นะคะ ถ้าไซส์เดียวกัน”
“ครับ” ว่าแล้วก็รับไซส์ M จากพนักงานเข้าห้องลอง ผมเองก็ไม่คุ้นชินกับการซื้อเสื้อในห้างซะด้วย ก็เลยป้ำ ๆ เป๋อ ๆ พอลองใส่ดู สวยดีนะครับ ผมก็อยากได้นะ แต่ซื้อได้แค่ตัวเดียวเองครับ หลังจากลองเสื้อเสร็จ ก็เอาให้พนักงานเพื่อจ่ายเงิน
“ห่อของขวัญด้วยไหมคะ ห่อฟรีค่ะ” พนักงานยิ้ม ๆ
“อ่อ ครับ ขอบคุณมากครับ” ต้องขอบคุณพี่เขานะครับ ที่มีน้ำจิตน้ำใจดี แนะนำผมด้วย ถ้าเป็นคนอื่นคงขอให้ขาย ๆ ไปประมาณนั้นล่ะมั้ง หลังจากจ่ายเงินเสร็จ ผมก็ถือถุงออกมาอย่างมีความสุข เดินไปทางไหนในห้างก็มีแต่รอยยิ้ม อันนี้ก็ดี อันนั้นก็ดี แต่ไม่ได้ซื้อหรอกนะครับ ซื้อไปแล้ว 5555 ผมคิดในใจ
“ถึงเวลาที่ผมจะให้ซันบ้าง ถึงน้อยนิดแต่ก็ให้ได้เท่าที่ผมมี”

สองสามวันมานี้ถึงแม้จะได้ไม่ได้คุยกับซันเลย แต่เวลาที่ผมมองถุงที่ซื้อเสื้อหนาวมาจากห้าง ผมใจเต้นแรงและอยากจะมอบเสืิ้อตัวนี้ให้ซันด้วยมือตัวเองเลยจริง ๆ ครับ และแล้วซันก็ติดต่อผมมาในเย็นวันนั้น ในขณะที่ผมกำลังเตรียมบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นอาหารเย็น
“ฮัลโหล ซัน คิดถึงซันจัง” ผมรับสาย
“พอดียุ่ง ๆ น่ะครับ ขอโทษนะที่ไม่ได้ติดต่อมาหลายวัน”
“ไม่เป็นไร ผมรู้หรอกน่า”
“ผมยุ่งหาที่เที่ยวของเราไง”
“จริงดิ ไปเที่ยวไหนกันดีล่ะ แล้วไปเมื่อไหร่”
“สุดสัปดาห์นี้ เราไปหัวหินกันนะต้า ผมจองที่พักไว้แล้ว ดีใจไหม”
“ดีใจซิ ดีใจมาก ๆ เลย เอ่อ แล้วซันจะไม่มีปัญหาใช่ไหม” ผมต้องการถามเรื่องพี่เซนต์
“ไม่มีหรอก ไม่ต้องห่วงนะต้า”
เราตกลงเรื่องไปเที่ยวกันและคุยเรื่องอื่น ๆ ร่วมชั่วโมง ผมหิวมากเลยบอกกับซันว่า
“ซัน เดี๋ยวผมกินข้าวก่อนแล้วกันนะ ไว้คุยกันอีกทีนะ”
“อ่อ งั้นรออีกไม่กี่วันเราก็ได้ไปเที่ยวกันแล้วนะ รอหน่อยนะครับ ต้าของผม”
“ครับ” ผมตอบรับแบบยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว ตาก็มองไปที่ถุงของขวัญ

สรุปคือเราจะไปหัวหิน พักแถว ๆ เขาตะเกียบ ผมไม่เคยไปเลย อยากไปมาก ๆ และสำคัญที่สุดก็คือ ไปกับซันนี่แหละ ซันจะมารับผมตั้งแต่เช้า และเราจะพักหนึ่งคืนที่นั่น คิดแล้วก็ตื่นเต้นชะมัดเลยครับ บอกตามตรงนะ ตอนนั้นกว่าจะได้ไป ผมนี่นอนไม่หลับอยู่สองคืนเลย มัวแต่คิดว่า จะพูดอะไรดี จะคุยอะไรกัน ถ้าเขาพูดแบบนี้ เราควรจะพูดตอบไปอย่างไร โอ้ย สารพัดเลยครับ

คืนก่อนวันเดินทาง ผมโทรไปหาซัน เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน
“ฮัลโหล ต้า ว่าไงครับ พรุ่งนี้เรามีนัดกันนะ” ซันบอกผมตั้งแต่ผมยังไม่ถามอะไร
“อ่อ 555 ก็จะโทรมาถามว่าไปแน่ใช่ไหม”
“ไปแน่ซิ จองอะไรหมดแล้ว น้ำมันเติมเต็มแล้ว 555”
“ซัน ผมนอนไม่หลับเลย มันตื่นเต้นมาก”
“คิดมากไปได้ ผมเองก็ตื่นเต้นนะ ที่จะได้ไปกับต้า”
“อืม งั้นเด๋วผมเตรียมเก็บของก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
“เจอกันครับ ต้าของผม” ซันก็วางสายไป
ส่วนผม ส่องกระจก แล้วก็เปิดตู้ เลือกเสื้อผ้าเลยครับ เหมือนคนที่จะไปเดทครั้งแรกยังไงยังงั้นเลย ต้องเตรียมกระเป๋าเป้ใส่ข้าวของส่วนตัว เสื้อผ้าไปด้วย แต่บอกได้เลย ผมนอนไม่หลับหรอกครับ

ผมลืมตาตื่นมาตามเสียงนาฬิกาปลุก แต่ผมไม่รู้สึกงัวเงีย ถึงแม้ว่ากว่าจะหลับก็ไม่น่าต่ำกว่าตีสามตีสี่เห็นจะได้ ผมรีบว่ิงเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว เพราะอีก ชม นึง ซันก็จะมารับแล้ว หลังจากเตรียมตัวเสร็จก็มาเปิดทีวี ดูอะไรเพลิน ๆ ก่อนที่ซันจะโทรมา ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ต้า ผมรออยู่ข้างล่างนะ ลงมาได้เลย”
“ครับ” ผมวางสาย และรู้สึกโล่ง ที่ซันไม่ได้โทรมาปฎิเสธด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
ผมหยิบกระเป๋าเป้ สะพายและปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าในห้อง แล้วออกมาหาซัน
“ต้า วันนี้น่ารักจัง ใส่เสื้อซะสวยเลย”
ผมตกใจ บอกซันว่า “แปปนึงนะ” ผมลืมของที่จะให้ซัน ลืมได้ไงวะเนี่ย เลยรีบวิ่งขึ้นมาเอา พอตอนลงมาก็เห็นซันคุยโทรศัพท์อยู่ ผมก็คิดนะ ว่าคงเป็นพี่เซนต์แหละ แต่ผมเลือกหลบอยู่ก่อนดีกว่า ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้อะไร พอเห็นแล้วว่าซันคุยเสร็จ ผมก็เดินออกไป

ปล. ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งนึกถึงตัวเอง.. แต่บอกได้เลยว่า ความสุขสร้างได้ด้วยตัวเรา เมื่อวาน (22/5) ก็เพิ่งครบรอบ 2 ปีที่รู้จักและคบกันมาครับ.. ดีใจมากเลย แม้ใครหลาย ๆ คน จะแนะนำว่า ให้เลิกกัน เพราะว่าจะได้มีความสุขมากขึ้นก็ตาม

รถขับมาได้สักระยะ เราก็แวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางกัน ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย ผมเองก็ถามถึงซันเรื่องเรียน สรุปใจความก็คือ ซันยังคงเรียนดีอยู่เหมือนเดิม แต่ร้านของซันที่ผมไม่ค่อยได้แวะไปแล้ว ขายไม่ค่อยดีเหมือนเมื่อก่อน รายได้ลดลงหลายเปอร์เซ็นต์ เห็นซันพูดแบบนั้นนะ แต่ผมคำนวณไม่เป็นหรอกครับว่ามันหมายความว่าลดลงไปมากเท่าไหน แต่ซันบอกว่า เนื่องจากตอนนั้นก็เริ่มมีร้านใหม่ ๆ เข้ามา และราคาก็สูสีหรือไม่ก็ถูกกว่า ทำให้ลูกค้าหันไปลองกันมาก แต่ซันก็ยังคงตั้งใจที่จะทำทั้งร้านและเรียนให้ดีตามสไตล์ของเขานั่นแหละ
“แล้วตอนนี้ต้ากับนุเป็นไงบ้าง ผมยังรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ”
“ไม่เป็นไรแล้วซัน ปล่อยไอ้นุมันไปเหอะ”
“ไม่เป็นไรแล้วเหรอ หมายความว่ายังไง หลังจากเรื่องเข้าใจผิดครั้งก่อน มันก็ยังคงค้างคาใจผมอยู่นะ ต้า” ซันทำเสียงเศร้า ๆ
“ขาดเพื่อนที่ไม่เข้าใจเราเลยไปคนหนึ่ง ไม่ตายหรอกนะ และเดี๋ยวนี้มันก็ไม่ได้ป่วนผมแล้ว วางใจเถอะ ไม่ใช่ความผิดของซันหรอก”
“อืม” ซันตอบมากระชับมากทีเดียว
หลังจากเรากินก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้วเราก็มุ่งหน้าไปหัวหิน เรานั่งคุยกันไปเพลิน ๆ แปปเดียวเราก็ถึงหัวหินแต่ต้องขับไปถึงที่พักอีก พอเราถึงที่พัก ยังไม่ทันได้ดื่มด่ำกับที่พักดีเลย จะบอกว่าที่พักก็มีไม่กี่ห้องน่าจะประมาณ 20 ห้องได้มั้งครับ มีสองชั้น มีสระว่ายน้ำอยู่ตรงกลางพร้อมอ่างน้ำวน สวยมากครับ เพราะผมเองคงหาโอกาสมาเที่ยวแบบนี้เองได้ยาก เพราะลำพังเงินที่พ่อแม่ให้มานั้นก็ไม่ได้มากมายอะไร
“ต้า ออกไปหาอะไรกินกัน หิวแล้ว”
“อ่อ ครับ ๆ ขอฉี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมตามออกไป”
ผมเดินเข้าห้องน้ำในขณะที่จะรูดซิบกางเกง ซันก็เข้ามา
“ให้ผมเป็นมือแทนต้าได้ไหม” แล้วซันก็จัดแจงทำให้ พร้อมงัดไอ้ต้าน้อยออกมา ผมรู้สึกไม่คุ้นเลย เพราะว่ามันไม่ใช่มือผม ออกจะเกร็ง ๆ ตอนฉี่ด้วยซ้ำ ปัญหาอยู่ที่ว่า พอไอ้ต้าน้อยมันจะยืนตรงขึ้นมา ฉี่ลำบากมากมายครับ 5555 ซันกับผมหัวเราะกันอย่างมีความสุขในห้องน้ำเล็ก ๆ นั้น

จากนั้นเราก็ออกไปหาอะไรกินกันครับ ซันบอกว่าร้านนี้ซันมากินบ่อย ร้านชื่อบ้านอิสระครับ เป็นบ้านไทยสมัยโบราณบวกกับทิวทัศน์ของทะเลหัวหินทำให้ผมสดชื่นมาก เรากินอาหารทะเลกันอย่างเอร็ดอร่อยครับ เพราะผมเองคงได้กินของดี ๆ แบบนี้ไม่บ่อยนัก เนื้อปูผัดผงกระหรี่อร่อยมากจริง ๆ ครับ กินเสร็จผมนั่งนิ่งเลย ซันก็เลยแกล้งผม
“ต้า ต้าเลี้ยงผมละกันนะมื้อนี้ ผมออกค่าที่พักไปละ”
ตาผมเบิกโพลง “หา งั้นผมดูในกระเป๋าก่อนนะ” ตอนนั้นมีเงินติดกระเป๋าอยู่ 800 บาท ผมหยิบทั้ง 800 บาทให้ซันหมด “พอหรือเปล่าซัน ผมมีเท่านี้ทั้งเนื้อทั้งตัว”
ซันยื่นมือมาลูบหัวผมแบบปัด ๆ “ผมจะให้คุณหมดตัวได้ไงเล่า” แล้วซันก็ยิ้มหวาน ๆ
“เก็บไว้เถอะต้า ผมขอเป็นเกียรติดูแลต้าตลอดเวลาที่เราอยู่หัวหินกันนะ”
“เอางี้แล้วกัน ผมออก 400 โอเคป่ะ จะได้รู้สึกไม่แย่”
“เก็บไว้เถอะ ไม่แพงหรอกร้านนี้น่ะ” สรุปแล้วกินไปทั้งสิน 6 ร้อยกว่าบาท (ผมจ่ายไหวนี่นา)
หลังจากนั้นซันก็ขับรถกลับมาที่ที่พัก และพวกเราก็เดินไปเขาตะเกียบริมหาดหัวหินกัน เราเดินหยอกล้อคุยกัน เหมือนกับคู่รักไม่มีผิดเลย เราเดินไปไหวพระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่เขาตะเกียบ
“มาอธิษฐานกันนะ ต้า”
“อ่อ อืม ผมดีใจนะที่ได้มาเที่ยวกับซัน”
“ผมเชื่อนะ ว่าคนเราต้องทำบุญร่วมกันมา ผมเชื่อเรื่องคู่แท้กับคู่บุญนะ บางทีตอนนี้ต้าอาจเป็นคู่แท้ก็ได้ แต่บังเอิญชาตินี้คู่บุญทำบุญมามากกว่า ก็เลยได้คู่กันไป”
“งั้นผมก็ต้องรอชาติหน้าสินะ” ผมหัวเราะ (แต่ปวดใจมาก)
“ไม่รู้สินะ มา ไหว้พระกัน”

หลังจากไหว้พระกันแล้ว เราก็เดินเล่นอยู่ริมทะเล คนค่อนข้างเยอะเชียวครับ คงเป็นเพราะวันหยุดด้วยล่ะมั้ง เราได้แต่เดินเสียดสีกันไปมา ชนกันไปมา ไม่กล้าแม้แต่จะจับมือกันเดิน ผมพยายามเอามือไปแตะมือซัน แต่ก็ไม่ได้รับการจับมือกลับมา จึงได้เข้าใจ
“เล่นน้ำไหม ต้า” ซันถามผม
“ไม่ดีกว่า”
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบนำ้ทะเลเหรอ หรือว่า...”
“หรือว่าอะไร”
“หรือว่า ว่ายน้ำไม่เป็น”
“ป่าวนะ ซัน ผมว่ายเป็น แต่ผมเอามาสองชุดเอง เผื่อวันพรุ่งนี้กลับ”
“5555 นึกว่าเรื่องอะไร เวลาต้าอยู่กับผมก็ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าก็ได้นี่นา” ซันพูดเสียงเบาลง
“ไปกันใหญ่แล้วซัน” ผมเขินหน้าแดง
“กลับห้องเถอะ ผมอยากอยู่กับต้า” ซันบอก
เราเดินกลับกันหลังจากได้ยินประโยคนั้น น่าแปลกใจมาก ๆ ครับ ที่เราสองคนเดินเร็วมากเลย ไม่นานนัก เราก็กลับมาถึงห้อง พอปิดประตูห้องเท่านั้นแหละครับ ซันก็พุ่งเข้ามาจูบปาก แลกลิ้นกับผม อย่างกับนี่คือครั้งแรกของเรายังไงยังงั้นเลยทีเดียว
“ผมคิดถึงซันมากเลยนะ ไม่ได้จูบซันตั้งนาน” ผมบอก
“ผมก็เหมือนกันแหละต้า นานจนกลัวจะลืมรสจูบไปซะแล้ว” ซันหลับตาแล้วแลกลิ้นกับผมต่อเนื่อง
เราก้าวเท้ากันไปเรื่อย ๆ จนถึงเตียง เราสองคนจึงล้มตัวลงไป ตอนนี้ผมอยู่ข้างบนนอนทับซันอยู่ กลิ่นตัวซันหอมมากจนทำให้จิตใจผมเตลิดเปิดเปิงไปเลยทีเดียว