บทนำ

ขณะนั่งอยู่บนรถบัสปรับอากาศคันใหญ่ ในใจผมรู้สึกหวิวๆ ว่างเปล่า สองสัปดาห์ก่อนหน้านี้ผมใจจดใจจ่อรอทริปนี้อย่างมีความหวังเพราะเพื่อนร่วมชั้นที่ผมแอบชอบมาในทริปนี้ด้วย เขาน่าจะรู้ว่าผมชอบเขา แต่ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกกับผมอย่างเดียวกันหรือเปล่า จากที่แค่รู้สึกว่าเขาน่ารักและคอยมองเขาบ่อยๆ พอสักพักก็กลับกลายเป็นคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเมื่อมีโอกาสที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกันมากกว่าในห้องเรียนผมก็ไม่อยากพลาดโอกาสนั้น แม้มันจะหมายถึงผมต้องมาไกลถึงต่างประเทศก็ตาม
.
ผมอายุ 16 ปีเต็มและกำลังจะขึ้นชั้น ม.5 ผมเพิ่งรู้จักกับความรักเป็นครั้งแรก ผู้ใหญ่เคยบอกว่าสิ่งที่เด็กเรียกว่าเป็นความรักนั้นแท้จริงแล้วคือความหลง ผมเองก็ไม่แน่ใจหรอกว่ามันคืออะไร แต่ผมเชื่อว่าคำว่า ผมรักเธอ นั้นบรรยายความรู้สึกที่ผมมีต่อเพื่อนคนนี้ได้ตรงใจผมมากกว่าคำว่า ผมหลงเธอ อย่างไม่มีทางเป็นอื่น
.
เมื่อสองวันที่แล้วเราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง การทะเลาะกันของเราทำให้ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอมันเปลี่ยนไปบ้าง เจือจางลงบ้าง ได้รู้ว่าคนที่ผมชอบ จริงๆ แล้วก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงที่เอาแต่ใจ ซึ่งก็คงไม่ต่างกับผมมากนัก... เด็กผู้ชายที่เอาแต่ใจ เมื่อต่างคนต่างพะวงแต่ใจตัวจึงไม่ได้ฟังความเห็นของอีกฝ่าย ข้อนี้ผมพอจะรู้ แต่ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้
.
ผมเป็นลูกคนสุดท้อง และผมยังเป็นคนสุดท้องของทั้งตระกูลดังนั้นการเอาแต่ใจคือลักษณะติดตัวของผม ทุกครั้งที่ผมเอาแต่ใจ ผมมักจะได้ดังใจ เพิ่งจะเป็นช่วงเข้าวัยรุ่นนี้เองที่ลักษณะเอาแต่ใจของผมมันทบทวีขึ้นด้วยอารมณ์ที่รุนแรงเกินกว่าสติของผมจะยั้งไว้ได้ คนที่เคยเอาใจต่างก็เริ่มดัดนิสัยผม ทั้งพ่อ แม่ และพี่ชาย ทุกคนพร้อมใจกันไม่ยอมตามใจผมง่ายๆ อีก
.
แต่คนคนหนึ่งที่ยังคอยเอาใจผมตลอดมาคือพี่น้ำ ลูกพี่ลูกน้องของผม คนที่ยอมมาเป็นพี่เลี้ยงผมที่อเมริกาเพื่อที่แม่จะยอมปล่อยให้ผมมาเที่ยวกับเพื่อนๆ ได้ พี่น้ำไม่เคยดุว่าผมรุนแรงและคอยมองผมด้วยสายตาห่วงใยเสมอ ผมรู้ดี แต่เมื่อสายตาของเราคอยมองอยู่ที่คนอื่นตลอดเวลา เราก็ไม่ค่อยจะได้หันมาสบตากับคนที่มองเราอยู่สักเท่าไรหรอก ผมจึงไม่แน่ใจว่าลูกพี่ลูกน้องของผมเขาจะรู้หรือเปล่าว่าผมรับรู้
.
ในเวลานี้ขณะที่เรากำลังนั่งรถกลับจากทริปย่อย แม้ผมจะคืนดีกับต่ายแล้วแต่ในใจยังกลับรู้สึกหวิวๆ ว่างเปล่า พี่น้ำปลีกตัวไปนั่งอยู่คนเดียวและปล่อยให้ผมนั่งกับเพื่อน พี่น้ำคงยังโกรธผมเรื่องเมื่อวานนี้อยู่ แต่เขาจะรู้ไหมว่าเมื่อคืนผมก็นอนไม่หลับทั้งคืน ผมแยกจากเพื่อนและลุกมานั่งกับพี่น้ำ ด้วยความที่ผมไม่ได้นอนทั้งคืนจึงรู้สึกง่วงเพลียและหนังตามันรั้งลงจะปิดเสียให้ได้ ผมแอบกลัวว่าพี่น้ำจะสะบัดไหล่หนีเมื่อผมหลับตาและเอนศีรษะลงพิงไหล่ของเขา แต่พี่น้ำเพียงแต่นั่งอยู่เฉยๆ และปล่อยให้ผมใช้ต้นแขนของเขาต่างหมอน พี่น้ำไม่พูดกับผมสักคำ...
.
เมื่อสองวันก่อนที่ผมทะเลาะกับต่ายก็เหมือนกัน อารมณ์ขุ่นมัวของผมพาลลามไปถึงพี่น้ำด้วย ปกติพี่น้ำจะไม่โกรธผมนานแต่ในวันนั้นกลับทิ้งผมไว้กับเพื่อนๆ ทั้งๆ ที่ควรจะอยู่ดูแลผม ถึงจะรู้ตัวดีว่าผมเป็นฝ่ายผิดแต่ผมก็อดน้อยใจไม่ได้ที่พี่น้ำทิ้งผมไว้ พี่น้ำเคยบอกว่าผมเป็นคนปากแข็งและมีทิฐิสูงซึ่งก็คงจะถูกของเขา ผมไม่เคยเอ่ยปากขอโทษเขาตรงๆ หรอกครับ แต่ผมก็มีวิธีของผมเองที่ทำให้พี่ชายหายโกรธตลอดมา อย่างเช่นที่ผมนอนซบไหล่ของเขาในเวลานี้ เมื่อสองวันก่อนก็เช่นกัน ผมอยากจะเล่าให้ฟังว่าในคืนนั้นหลังจากพี่น้ำกลับมาแล้วผมขอคืนดีกับเขาอย่างไร แต่ถ้าผมไม่ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดก่อนหน้านี้ เพื่อนๆ คงไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมผมถึงทำอย่างนั้น...

บทที่ 1

ตั้งแต่ที่ผมจำความได้ บ้านของผมกับบ้านของพี่น้ำจะไปมาหาสู่กันอยู่เสมอๆ ส่วนใหญ่เราจะเป็นฝ่ายไปหามากกว่า แม่บอกว่า ลุงกับป้า...พ่อและแม่ของพี่น้ำเคยช่วยเหลือพ่อและแม่ไว้มากสมัยเพิ่งแต่งงาน หลังจากพ่อเริ่มทำกิจการที่ต่างจังหวัดซึ่งจริงๆ ก็อยู่ติดกับกรุงเทพฯ นั่นแหละ พ่อกับแม่ก็เลยหอบเอาลูกชายคนเดียวในเวลานั้นมาตั้งรกรากกันที่นี่ ลูกชายคนเดียวคนนั้นคือพี่เต้ย พี่ชายของผม
.
หลังจากนั้นอีกหลายปี ผมก็ลืมตาออกมาดูโลกบ้าง เพิ่งได้มารู้เอาไม่นานนี้ว่าจริงๆ แล้วผมเป็นคนเล็กของตระกูล ทั้งในฝั่งของพ่อและในฝั่งของแม่ จากลูกพี่ลูกน้องทั้งสองฝั่งรวมกันก็ร่วมสามสิบคน ไม่มีคนไหนที่เด็กกว่าผมอีกแล้ว
.
ในบรรดานั้น พี่น้ำเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ผมรู้จักมักคุ้น ทุกครั้งที่เขามาหาผมที่บ้านหรือเราไปหาเขาที่บ้าน พี่ชายของผมกับพี่เขาจะคุยกันสนุกสนานเพราะวัยใกล้กันมากกว่า แต่ผมก็ต้องขอมีส่วนร่วมทุกครั้ง ผมไม่รู้ว่าพี่ๆ เขารำคาญรึเปล่า แต่ผมก็มีความสุข
.
เมื่อตอนปิดเทอมขึ้นชั้นม.3 ผมมีเหตุให้ต้องมาพักอยู่กรุงเทพฯ เลยมาขออยู่ที่บ้านป้า ปกติเวลามาบ้านป้าผมจะบุกห้องพี่น้ำทุกครั้งเพราะห้องพี่น้ำของเล่นเยอะตลอด แล้วพี่น้ำก็จะไม่ห้ามหรือดุผมเลยเวลาผมรื้อห้องของพี่เขากระจุยกระจาย
.
ตอนที่ผมบอกว่าจะมาค้างบ้านป้าในครั้งนี้ ผมคิดว่าคงได้นอนกับพี่น้ำแน่ๆ แต่พอป้าจัดห้องแยกให้ผมนอนคนเดียว ผมก็หน้าเสียแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ผมแอบน้อยใจว่าพี่น้ำคงรำคาญผม เพราะตอนนี้พี่เขาเรียนจบและทำงานแล้ว และอีกข้อที่สำคัญก็คือผมกลัวผี เพราะบ้านของป้า ซึ่งจริงๆ คือบ้านของลุงเป็นบ้านเก่าหลายสิบปี หลืบมุมมืดๆ เยอะไปหมดจนผมไม่กล้าเดินไปไหนมาไหนคนเดียว
.
พี่น้ำถามผมว่านอนคนเดียวกลัวมั้ย ผมพยักหน้าและโวยวาย พี่น้ำหัวเราะขำผมใหญ่ แล้วพูดว่า
.
“มานอนห้องพี่มั้ยล่ะ” เท่านั้นเอง ผมก็รีบหอบสัมภาระทุกอย่างมาอยู่ห้องพี่น้ำอย่างรวดเร็ว
.
แม่จะคอยปรามผมว่า พี่น้ำเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมต้องนับถือเขา ห้ามล้น (ผมยอมรับครับว่าผมล้น) พี่น้ำเป็นคนที่เรียนเก่งชิบ ถ้าพูดถึงเรื่องการเรียนของพี่น้ำเมื่อไร ทุกคนจะพูดประหนึ่งว่าพี่ชายของผมคนนี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่หลังจากหนึ่งอาทิตย์ที่ได้มาอยู่บ้านป้า พี่น้ำก็เริ่มรั่วให้ผมเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่ชอบหยอกผม ก็กลายเป็นรั่วเองบ้างอะไรบ้าง ถ้าไม่บอกว่าพี่เขาเคยเรียนอะไรมา ใครๆ ก็คงคิดไม่ถึงเลยล่ะ บางครั้งผมอยากรู้เรื่องงานของพี่เขาบ้าง จึงท้าทายให้เขาทำอะไรยากๆ ให้ดู แต่ทุกครั้งก็จบด้วยความไร้สาระ บ้าๆ บ๊องๆ ของพี่น้ำตลอด ทั้งๆ ที่วัยต่างกันมาก แต่ผมก็รู้สึกเหมือนเขาเป็นเพื่อนผมมากกว่า
.
ปกติผมจะตื่นก่อนพี่น้ำ เพราะพี่น้ำจะนอนดึกกว่าผม หลังจากที่ผมตื่นนอนและอาบน้ำแต่งตัวแล้ว ผมก็จะต้องปลุกพี่น้ำให้ลงไปกินข้าวด้วยกัน และถ้าเขาขี้เซาไม่ยอมตื่นง่ายๆ ผมก็จะต้องเล่นไม้แข็งจนเขาทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาไล่ผมนั่นแหละ ช่วงนั้นผมเริ่มเป็นหนุ่มแล้ว เวลาตื่นนอนตอนเช้าๆ อวัยวะส่วนสำคัญมันจะตื่นตัวและแข็งตุง แต่ผมจะนอนกอดหมอนข้างปิดเอาไว้ พี่น้ำเองก็นอนไม่ใส่กางเกงในเหมือนผม เพราะเวลาผมตื่นมาตอนเช้าๆ จะเห็นเป้ากางเกงของพี่เขาตุงบ่อยๆ ผมไม่เคยเห็นของผู้ใหญ่ตอนตื่นตัวแบบนี้ก็จะนั่งดูบ้าง แล้วผมก็จะเอาผ้าห่มมาห่มให้พี่ของผมก่อนจะไปอาบน้ำ
.
เช้าวันนั้นผมอาบน้ำออกมาปกติ และพี่น้ำยังหลับอยู่ ส่วนใหญ่ผมจะยืนหันหลังให้พี่เขาและเช็ดตัว ที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ แต่วันนี้ขณะที่ผมหันหลังให้พี่น้ำและเช็ดตัว ซึ่งหมายความว่าผมเปิดเผยด้านหน้าเข้ากระจกแบบเต็มๆ สายตาของผมก็สบกับสายตาของพี่น้ำที่มองมาในกระจกแว่บนึงก่อนที่พี่น้ำจะหลับตาลงเหมือนเดิม มันเกิดขึ้นเร็วมาก แต่ผมคิดว่าพี่น้ำคงเห็นหมดแล้วล่ะว่าผมเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว ผมไม่รู้ว่าพี่น้ำคิดยังไง ก่อนหน้านี้ที่ผมบอกพี่น้ำว่าผมกำลังขึ้นม.3 พี่น้ำยังทำท่าตกใจแล้วยังบอกอีกว่า ทำไมผมถึงโตเร็วจริง ผมเสียงแตกหนุ่มแล้ว แต่พี่น้ำยังทำเหมือนผมเป็นเด็กเล็กๆ แต่หลังจากที่เขาเห็นกลุ่มขนที่หัวเหน่าของผมซึ่งเริ่มขึ้นมาได้สักพักและตอนนี้ขณะที่ผมอายุ 14 ปีเต็ม มันก็ค่อนข้างดกดำแล้ว จริงๆ ขนหน้าแข้งผมก็เห็นได้ค่อนข้างชัดแล้วเหมือนกัน ที่สำคัญอวัยวะกลางลำตัวของผม เวลาที่มันนอนหลับ มันก็จะไม่หดลงไปมากเท่าไหร่ เวลาผมเห็นตัวเองในกระจกแบบนี้ยังรู้สึกว่ามันค่อนข้างยาวเมื่อเทียบกับความสูงแค่ 160 กับหุ่นลีบๆ แบบเด็กของผม แบบนี้ไม่รู้ว่าพี่น้ำจะยังเห็นผมเป็นเด็กอยู่หรือเปล่า
.
แต่เช้าวันนั้นผมก็พอจะรู้ หลังจากผมปลุกให้พี่น้ำตื่นมาอาบน้ำอาบท่าแล้ว ปกติพี่น้ำจะไม่ค่อยปิดบังของสงวนของแกเท่าไหร่เวลาเช็ดตัวหรือเปลี่ยนผ้า ส่วนใหญ่พี่เขาจะหันก้นเปลือยๆ ให้ผมแอบดู แต่ก็มีหลายครั้งที่ผมได้เห็นหนอนยักษ์ของพี่น้ำแกว่งไกวก่อนที่พี่เขาจะหยิบกางเกงขึ้นมาใส่ แล้วอยู่ดีๆ พี่น้ำก็เดินมายกแขนผมขึ้นแล้วมองขนรักแร้ของผมที่ตอนนี้มันขึ้นเป็นไรๆ ผมมองหน้าพี่น้ำอย่างงงๆ แต่เขาก็ปล่อยแขนผมลงแล้วพูดว่า “โตแล้วนี่หว่า” แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก ผมเดาว่าพี่น้ำคงอยากเช็คให้แน่ใจว่ากลุ่มขนหัวหน่าวดำๆ ที่เขาเห็นเมื่อครู่เป็นของน้องชายตัวเล็กของเขาจริงๆ

บทที่ 2

เมื่อผมทำธุระที่ตั้งใจมาทำเรียบร้อยแล้วผมก็ยังไม่อยากกลับ แล้วพี่น้ำก็พูดเองว่าให้ผมอยู่กับเขาที่นี่ก่อน ใกล้เปิดเทอมค่อยกลับบ้าน งานของพี่น้ำไม่มีเวลาแน่นอน หลักๆ คือพี่เขากำหนดเวลาเองได้ดังนั้นพี่น้ำจึงพาผมไปนู่นมานี่อยู่เรื่อยๆ ทั้งดูหนัง กินข้าวอร่อยๆ หรือไปเล่นกีฬากับเพื่อนๆ ของเขาซึ่งแม้ผมจะสู้พวกพี่ๆ เขาไม่ได้ แต่ทุกคนก็จะอ่อนๆ ให้ผมและให้ความเอ็นดูผมเป็นอย่างดี พี่น้ำยังสอนผมเล่นกีต้าร์ หมากกระดาน เล่นลูกดิ่ง และอีกหลายๆ อย่างที่ผมสาธยายไม่หมด ผมชอบลองอะไรใหม่ๆ อยู่แล้วจึงรู้สึกสนุกไปกับพี่น้ำทุกอย่าง มีไม่กี่อย่างที่ผมจะทำได้ดีกว่าพี่น้ำ อย่างหนึ่งคือการขี่มอเตอร์ไซค์ ด้วยเหตุที่พี่น้ำอยู่กรุงเทพฯ การขี่มอเตอร์ไซค์จึงเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไปซึ่งลุงและป้าไม่ยอมในขณะที่เด็กต่างจังหวัดอย่างผมถ้าไม่ขี่รถเครื่องคงจะไปไหนมาไหนไม่สะดวก อีกอย่างหนึ่งที่ผมนึกได้คือการว่ายน้ำ ถึงแม้จะชื่อน้ำ แต่พี่ชายของผมคนนี้ว่ายน้ำไม่เป็น
.
หลังจากนั้นผมก็กลับไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดเพื่อรอเปิดเทอม ด้วยความที่พี่น้ำเป็นเพื่อนคนเดียวของผมในช่วงปิดเทอมและเราก็สนิทกันขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก เมื่อจากมาใหม่ๆ ผมเลยคิดถึงพี่น้ำมากจนนอนไม่หลับและโทรหาพี่น้ำทุกวัน คุยเรื่องไร้สาระไม่เป็นเรื่อง ผมกลัวว่าพี่น้ำจะรำคาญแต่พี่น้ำก็ไม่เคยวางสายผมเลย บางครั้งเราคุยกันเป็นชั่วโมงด้วยเรื่องสัพเพเหระ แต่หลังจากอาทิตย์กว่าๆ ผ่านไปผมก็รู้สึกดีขึ้น แล้วเมื่อเปิดเทอมผมก็ไม่ได้โทรหาพี่น้ำทุกวันอีก แต่กลับเป็นพี่น้ำที่โทรมาหาผมเป็นครั้งคราว แต่มันก็ห่างขึ้นๆ จากทุกวัน เป็นสองสามวันครั้ง เป็นสัปดาห์ละครั้ง แล้วก็เป็นหลายสัปดาห์ครั้ง แต่เราก็ยังติดต่อกันเสมอ พอถึงกลางเทอม แม้ว่าผมจะไม่ได้คิดถึงพี่น้ำรุนแรงเหมือนเมื่อตอนก่อนเปิดเทอมอีกแล้ว แต่ผมก็รู้สึกดีที่เราสนิทกัน เพื่อนที่โตกว่าสอนอะไรให้ผมได้แตกต่างจากเพื่อนที่อายุเท่ากัน
.
เมื่อปิดเทอมต้นชั้นม.3 ผมวางแผนไว้คร่าวๆ ว่าจะไปพักบ้านพี่น้ำอีก แต่ปรากฏว่าเพื่อนๆ ชวนกันไปเรียนพิเศษและสุดท้ายผมมีเวลาว่างเหลืออยู่แค่อาทิตย์เดียวซึ่งแน่นอนว่าผมขอแม่มาเที่ยวบ้านพี่น้ำ แม่ถามว่าทำไมอยู่ๆ ผมถึงติดพี่น้ำ ผมตอบแม่ไปว่า เพราะพี่น้ำใจดีและชอบพาผมไปเลี้ยงหนัง ผมลืมบอกไปว่าพี่น้ำยังไม่มีแฟน ซึ่งผมว่าก็ดีแล้ว เพราะถ้าพี่น้ำมีแฟนแล้วคงไม่สนใจน้องอย่างผมหรอก ปิดเทอมครั้งนี้ ก็เหมือนกับปิดเทอมครั้งที่แล้ว คือพี่น้ำจะให้ผมนอนก่อนตลอด เพราะพี่น้ำจะได้มีเวลาทำงานเงียบๆ โดยไม่มีผมคอยกวน แต่ครั้งนี้ต่างกันตรงที่เราสนิทกันมากขึ้นและผมก็เกรงพี่เขาน้อยลง ผมก็เลยอยากรู้ว่าเขาทำอะไรหลังจากที่ผมนอนแล้ว ถึงพี่น้ำจะบอกว่า ทำงานบ้าง เช็คเมลบ้าง แต่ผมก็ยังอยากรู้อยากเห็นอยู่ดี
.
คืนนั้นผมเข้านอนก่อนเหมือนเคย เอาหมอนข้างมากอด แต่หันหน้าไปทางโต๊ะทำงานของพี่น้ำซึ่งนั่งหันข้างให้ผม ผมเห็นพี่น้ำเปิดคอมพ์ไปเรื่อยๆ แล้วตัวผมเองก็เริ่มง่วง ตอนนั้นไฟในห้องปิดมืดหมดแล้ว เหลือแต่ไฟอ่านหนังสือที่โต๊ะคอมพ์ของพี่น้ำ ผมลืมตาแค่หรี่ๆ เพราะฉะนั้นพี่น้ำคงมองไม่เห็นหรอกว่าผมแกล้งหลับ ผมเห็นพี่น้ำหันมามองผมบ่อยๆ แล้วก็บ่อยขึ้นๆ ผมเริ่มรู้สึกว่าจะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะ
.
แล้วผมก็เห็นพี่น้ำลูบที่เป้ากางเกงของตัวเองซึ่งตอนแรกผมไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้จู๋ของพี่ผมมันดันกางเกงบ็อกเซอร์ที่เขาใส่อยู่จนมันแข็งตุง ตอนนี้สายตาผมชินกับความมืดแล้ว แสงจากจอคอมพิวเตอร์และโคมไฟบนโต๊ะที่ส่องมาบนตัวของพี่น้ำจึงทำให้ผมเห็นได้ค่อนข้างชัด แล้วผมก็เห็นพี่น้ำล้วงมือเข้าไปในกางเกงแล้วทำสิ่งที่ผมเองก็เพิ่งจะทำเป็นมาไม่นาน
.
พี่น้ำกำลังนั่งชักว่าวอยู่
.
ใจผมเต้นแรงจนกลัวว่าพี่เขาจะได้ยิน แต่พอมองดูดีๆ แล้ว พี่น้ำใส่หูฟังอยู่ ถ้างั้นผมก็ไม่ต้องกลัวแล้วล่ะ ผมไม่เคยเห็นคนอื่นชักว่าวมาก่อนเลย แล้วเป็นพี่ชายของผมด้วย ผมเริ่มอยากเห็นมากขึ้น แล้วเหตุการณ์ก็เป็นใจ พี่น้ำหันมามองผมอีกครั้งก่อนจะหันกลับไปแล้วลุกขึ้นถอดกางเกงลงไปกองที่พื้น ขณะนี้ตัวพี่น้ำเปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น ผมเห็นพี่น้ำจัดท่านั่งพยายามหันหลังให้ผมโดยเอาพนักเก้าอี้บัง แต่ก็ได้แค่เอียงๆ ในมุมนี้ผมเห็นของพี่น้ำได้ไม่ชัดมาก แต่ก็ชัดพอที่จะรู้ว่ามันมีขนาดเท่าไหร่ และมันแข็งปั๋งแค่ไหน ผมเห็นทุกจังหวะการสาวมือของพี่ผมก่อนที่น้ำสีขุ่นๆ จะพุ่งออกมาจากปลายอวัยวะให้ผมเห็นรางๆ ในที่สุด
.
พี่ชายผมคงสบายตัวไปแล้ว แต่ผมต้องข่มตาหลับอย่างยากลำบากเพราะไอ้หนูน้อยของผมมันตื่นตัวจนแข็งเป๊กกดหมอนข้างของพี่น้ำอยู่ในเวลานี้

บทที่ 3

ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้...
.
ถ้าเปิดดูอัลบั้มรูปถ่ายเก่าๆ ของที่บ้าน ผมจะเห็นพ่อ แม่ และพี่เต้ยไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันบ่อยๆ ผมจึงรู้ว่าแต่ก่อนบ้านเรามีฐานะดีมาก แต่ธุรกิจของพ่อไปได้ไม่ดีนักหลังจากผมเกิดได้ไม่นาน พี่น้ำบอกว่ามันเป็นช่วงที่เศรษฐกิจไทยล้มระเนระนาด แต่พี่น้ำก็ยังเรียนหนังสืออยู่เลยไม่ได้รู้อะไรมากนอกจากฟังมาจากคนอื่นๆ ด้วยเหตุนี้ผมจึงเคยไปเที่ยวแค่ต่างจังหวัด แต่ยังไม่เคยไปต่างประเทศกับเขาเลยสักครั้ง (นอกจากพม่ากับลาว) และด้วยเหตุนี้ผมจึงคิดเสมอว่าพี่เต้ยโชคดีกว่าผม ผมรักพี่ชายและไม่เคยน้อยใจเขา แต่ผมแอบน้อยใจพ่อแม่บ้างในบางครั้ง
.
ธุรกิจของพ่อแย่ลงเรื่อยๆ และล้มไปในที่สุดเมื่อไม่นานมานี้เอง หลายๆ คนบอกว่าเราล้มบนฟูกเพราะพ่อแม่มีทรัพย์สินหลายอย่าง แต่ผมรู้ดีกว่านั้น สิ่งที่บ้านเราสูญเสียไปมันมีมากกว่ารายได้และตัวเงิน ผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมานานเท่าไร แต่ผมเพิ่งมารู้เอาเมื่อตอนเทอมสองของชั้นม.3 นี้เองเมื่อพ่อย้ายออกจากบ้านไปอยู่กับพี่ชายของพ่อที่กรุงเทพฯ พ่อ แม่ และพี่เต้ยบอกว่าพ่อได้งานใหม่ และทีแรกผมก็เชื่ออย่างนั้น แต่หลังจากที่พ่อกลับบ้านมาแค่ไม่กี่วันในช่วงสามเดือนรวมทั้งท่าทีที่เปลี่ยนไปของแม่ ผมก็เข้าใจได้เองว่าจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น
.
ท่าทีที่เปลี่ยนไปของแม่คือ แม่ชอบแอบไปอยู่ในห้องนอนคนเดียว ตอนแรกผมไม่ได้คิดอะไร แต่พอหลายครั้งเข้าผมก็เข้าใจว่าแม่คงแอบไปร้องไห้ แต่หลังจากนั้นไม่นานแม่ก็เริ่มไปเที่ยวกับเพื่อนๆ และกลับดึกๆ ผมอยู่บ้านคนเดียวรู้สึกกลัว หลายครั้งก็จะนั่งรอจนแม่กลับซึ่งก็มักจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว ผมเริ่มไม่พอใจมากขึ้นๆ แต่ก็ไม่ได้พูดออกมาและไม่ได้บอกใครเลย ผมชอบทำให้คนรอบข้างมีความสุขและผมไม่ชอบเอาปัญหาของตัวเองไปบอกคนอื่น ผมไม่อยากให้ใครๆ คิดว่าผมเป็นเด็กมีปัญหา แม้แต่เพื่อนสนิทผมก็ไม่เคยเล่าให้พวกมันฟัง
.
แล้วผมก็ทะเลาะกับแม่จนได้ ผมก็ดื้อของผมตามปกติ แต่แม่ว่าผมรุนแรงมากกว่าทุกครั้ง ผมเสียใจมากและเก็บเสื้อผ้า ตัดสินใจนั่งรถเข้ากรุงเทพฯ ในใจผมนึกถึงพ่อกับพี่น้ำ ผมอายพี่น้ำ ไม่อยากให้เขาเห็นผมในสภาพนี้ แต่ผมกลัวพ่อดุยิ่งกว่า สุดท้ายเมื่อลงรถแล้วผมจึงเรียกแท็กซี่ไปบ้านพี่น้ำ
.
วันนั้นเป็นวันธรรมดาซึ่งหมายความว่าวันรุ่งขึ้นผมคงต้องขาดเรียน โชคดีที่ป้ากับลุงไปทริป ส่วนพี่คนอื่นๆ เขาก็ไม่ได้เห็นว่าเป็นเรื่องแปลกที่ผมจะมาหาพี่น้ำเพราะเห็นว่าเราสนิทกัน มีแต่พี่น้ำเท่านั้นที่ทำหน้าประหลาดใจเมื่อผมไปกดกริ่งหน้าประตูบ้าน ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่ในชั่วถัดมา ผมเห็นสีหน้าของพี่น้ำเปลี่ยนเป็นดีใจ
.
พี่น้ำไม่ได้ซักไซ้ไล่เรียงอะไรผม เขาเป็นคนอย่างนี้แหละ แต่ผมเดาว่าพี่เขาคงโทรไปบอกแม่แล้วแน่ๆ พี่น้ำหาข้าวให้ผมกิน ไล่ผมไปอาบน้ำ แล้วก็ให้ผมนอน แต่คืนนี้พี่น้ำเข้านอนพร้อมผม
.
เตียงของพี่น้ำเป็นเตียงขนาดเล็ก ปกติแล้วผมจึงต้องนอนพื้น ส่วนพี่น้ำนอนบนเตียง แต่วันนี้พี่น้ำมานอนข้างๆ ผม อ้างว่าขี้เกียจเก็บเตียง พี่น้ำถามผมว่า
.
“ตกลงมีเรื่องอะไร อยากเล่ารึเปล่า” นี่คงเป็นสาเหตุแท้จริงที่เขาลงมานอนตรงนี้
.
ตอนเด็กๆ ผมรู้สึกว่าบ้านของเราอบอุ่นกว่าอีกหลายๆ บ้าน แม้พ่อแม่จะไม่เคยพาผมไปเที่ยวต่างประเทศเหมือนพี่เต้ย แต่ทั้งคู่ก็เอาใจใส่ผมอย่างดี ทั้งคู่ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงเลย แล้วเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไรนะ... เมื่อสี่ปีที่แล้วตอนผมสิบขวบ เรายังไปกางเต้นท์นอนต่างจังหวัดด้วยกันสี่คน เมื่อตอนผมอายุ 12 เราก็ยังไปดูหนังด้วยกันออกบ่อย หรือจะเป็นปีที่แล้ว? ผมไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมแค่ปีเดียวโลกของผมถึงกลับตาลปัตรได้ขนาดนี้ ผมโกรธและเกลียด แต่ไม่รู้ว่าโกรธใคร เกลียดใคร อาจจะเป็นตัวผมเองก็ได้ที่ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลงตั้งแต่เกิดมา
.
ผมร้องไห้
.
“เฮ่ย...” พี่น้ำพูดได้แค่นั้นแล้วก็เอามือมาลูบหัวผม พี่น้ำทำอย่างนี้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่ปกติผมไม่ได้รู้สึกอะไร แค่รู้ว่าเขาให้ความเอ็นดูผมเท่านั้น แต่ในคืนนี้มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก คงเหมือนกับเวลาที่เราอยู่ห้องแอร์นานๆ แล้วก็เดินออกมาจากห้อง จริงๆ อากาศข้างนอกก็อุ่นเป็นปกติ แต่เรากลับรู้สึกว่ามันอุ่นมากกว่านั้นหลายเท่า นั่นทำให้ผมยิ่งสะอื้นใหญ่ ต่อมน้ำตาผมเบรกแตกเสียแล้ว
.
“เอา... ร้องมาๆ” พี่น้ำพูดพลางขยับตัวเข้ามาชิดผมทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมากขึ้นอีก ผมหันไปกอดพี่น้ำ เอาหน้าซบซอกแขนข้างที่พี่เขาเอื้อมมาโอบตัวผมไว้... แล้วร้องไห้ กลิ่นสบู่จางๆ ของพี่น้ำลอยเข้าจมูกผม
.
“อยากเล่าเมื่อไหร่ก็เล่านะ ไม่ต้องอายพี่หรอก... แต่ถ้าอยากร้องก็ร้องเถอะ” พี่น้ำบอกผมแล้วหอมผมที่หน้าผาก ผมกอดพี่น้ำแน่นขึ้นรู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก ลึกๆ แล้วผมก็รู้สึกเขินอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่อเขาเป็นพี่ผม ผมก็ขออ้อนเขาสักหน่อยเถอะ...
.
ในคืนนั้นผมไม่ได้เล่าอะไรให้พี่น้ำฟัง แต่ร้องไห้จนหลับไปเมื่อไรไม่รู้ ผมคงหลับไปในท่าจมูกซุกรักแร้พี่น้ำนั่นแหละ แต่พอตื่นมาตอนเช้า ต่างคนก็ต่างนอนไปคนละทิศ นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่คืนที่ทั้งผมและพี่น้ำนอนไม่ได้กอดหมอนข้างเลย และดังนั้นเมื่อผมตื่นขึ้นมาและมองไปทางพี่น้ำ ภาพที่เห็นคืออวัยวะกลางลำตัวของพี่น้ำมันแข็งชี้ดันบ๊อกเซอร์จนตุงโด่เหมือนของผมในตอนนี้ ผมมองของผมกับของพี่น้ำสลับกันแล้วก็สงสัยว่าขนาดมันจะห่างกันสักแค่ไหน ผมไม่ได้ตั้งใจคิดอะไรไม่ดีกับพี่ตัวเองหรอก แค่อยากรู้ว่าของผมมันใกล้จะเท่าของผู้ใหญ่แล้วหรือยัง เพราะปีสองปีมานี้จู๋ผมมันใหญ่ขึ้นเร็วมากๆ แต่ตัวผมยังเล็กนิดเดียว
.
ที่โรงเรียนมีสอนวิชาว่ายน้ำ เมื่อเทียบระหว่างตอนอยู่ม.2 กับตอนขึ้นม.3 นั้น มีเพื่อนผู้ชายของผมหลายๆ คนที่ตัวสูงพรวดเป็นสิบเซนต์ บางคนยังบึ้กขึ้นอีก รูปร่างเหมือนเป็นหนุ่มทีเดียว แต่ผมก็ยังตัวเท่าเดิม อาจจะสูงขึ้นสักเซนต์หนึ่งได้ละมั้ง แต่ถ้าเทียบกันเฉพาะที่เป้ากางเกงแล้ว เป้าของผมมันอูมขึ้นชัดกว่าเพื่อนตัวใหญ่ๆ หลายคนเสียอีกผมจึงไม่กลัวใครจะว่าผมเตี้ย เพราะผมมีดีของผม และรู้สึกได้ว่าเพื่อนๆ หลายคนก็แอบมองเป้าผมเหมือนกัน สีประจำโรงเรียนของผมคือสีฟ้า เพราะฉะนั้นกางเกงว่ายน้ำของพวกเราจึงเป็นสีฟ้า เพื่อนๆ ลองคิดดูเถอะครับ ทุกส่วนนูนและส่วนเว้าของอวัยวะชิ้นสำคัญของลูกผู้ชายมันเลยถูกขับเน้นให้เด่นชัดเหมือนดูหนังสือสุขศึกษาเลยทีเดียว การเรียนว่ายน้ำจะแยกเวลาระหว่างชายหญิงและห้องเราไม่มีเพื่อนผู้ชายที่หวานแหววผมจึงไม่ค่อยรู้สึกเขินมากเท่าไร
.
ความโศกเศร้าเมื่อวานมันเจือจางลงไปมากแล้ว เมื่อเห็นภาพนี้ผมนึกอยากแกล้งพี่น้ำ ใจอยากจะดีดที่ปลายอวัยวะที่แข็งตุงนั้นแต่ก็ไม่กล้า ผมจึงลุกขึ้นแล้วนอนพาดพี่น้ำทั้งตัวในแนวขวาง ถ้ามองลงมาจากบนเพดานห้อง ตัวของเราจะไขว้กันเป็นไม้กางเขน ในท่านี้ผมแกล้งปลุกพี่น้ำให้ตื่นได้ แขนขวาของผมพาดไปบนหน้าพี่น้ำ ส่วนแขนซ้ายก็พาดลงไปบนท่อนเอ็นของพี่น้ำ...ผมก็แค่อยากรู้ว่ามันแข็งแค่ไหนเท่านั้นเอง
.
พี่น้ำลืมตาตื่นขึ้นมองดูผมพลางกะพริบตาปริบๆ ผมรู้สึกว่าพี่น้ำกระดกท่อนเอ็นดันแขนผม หรือว่าท่อนของพี่น้ำมันกระดกของมันเองก็ไม่รู้
.
“หนักจัง โดนกุ้งแห้งทับ” พี่น้ำเย้ยหยัน ผมจึงยันขาขึ้นให้น้ำหนักตัวกดลงไปบนตัวพี่น้ำมากขึ้นอีก
.
“โอ้ย หนักเว้ย” พี่น้ำโวยวายแล้วเอาแขนขวามาโอบหน้าอกผมไว้ จากนั้นผลัก ดัน และพลิกตัวขึ้น แล้วตอนนี้กลับกลายเป็นว่าผมนอนอยู่กับพื้น ส่วนพี่น้ำขึ้นมาทับผมไว้แทน พี่น้ำเอาอกของเขามาทับอกผม แต่มือข้างหนึ่งไม่วายเอามารองหัวผมไว้ คงเพราะกลัวฟาดกับพื้น ตัวพี่น้ำหนักมากๆ ถึงมากที่สุด
.
“โอ้ย หนัก” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายพูดบ้าง พลางใช้สองแขนดันตัวพี่น้ำออกเพราะตัวพี่น้ำหนักจริงๆ เล่นเอาผมพูดแทบไม่ออก แต่พี่น้ำได้แต่ยิ้มขำ ล็อกแขนผมไว้สองข้าง
.
“อยากมาทับพี่ทำไม” พี่น้ำหัวเราะเยาะ ในท่านี้ หน้าเราทั้งคู่เกือบจะชนกันแต่ผมไม่ได้รู้สึกขัดเขินอะไร เพราะกำลังอึดอัด
.
“โอ้ย หนัก ยอมแล้วๆ” ผมเริ่มอ้อนวอน “พอแล้ว” เสียงผมเล็ดลอดออกมาอย่างยากลำบาก พี่น้ำหอมผมที่หน้าผากฟอดใหญ่ๆ หนึ่งที แล้วพูดว่า
.
“ชื่นใจ” จริงๆ เมื่อคืนพี่น้ำก็หอมผมไปทีแล้ว ซึ่งตอนนั้นผมรู้สึกขอบคุณ แต่ตอนนี้ผมกลับเขินมากๆ เพราะผมก็เริ่มเป็นหนุ่มแล้ว ถ้าเป็นสักเมื่อสองปีที่แล้วผมคงไม่ได้คิดอะไร ที่สำคัญตอนนี้จู๋ผมยังแข็งตุงดันกางเกงอยู่เลย พอพี่น้ำหอมผมแบบนี้มันเกิดความรู้สึกแปลกๆ ผมรู้สึกว่าจู๋มันกระดกขึ้นโดยที่ผมไม่ได้ตั้งใจ
.
“แหวะ... พี่น้ำแกล้ง... อี๋...” ผมร้องโวยวายแก้เขิน แต่พี่น้ำก็ผละออกไปแล้ว เมื่อพี่น้ำยืนขึ้น อวัยวะของพี่น้ำก็ชี้ตุงออกมาตั้งฉากกับลำตัว พี่น้ำหันหน้ามาหาผมโดยไม่เขินอาย ผมเห็นสายตาของพี่น้ำชำเลืองมองที่เป้ากางเกงแข็งตุงของผม ผมกำลังเริ่มเขินขณะที่พี่น้ำพูดว่า
.
“สมน้ำหน้า อยากแกล้งกันก่อน” แล้วจากนั้นพี่น้ำก็ถอดบ๊อกเซอร์ลงต่อหน้าผม อวัยวะที่แข็งโด่ดีดผึงออกมาให้ผมเห็นเต็มสองตาในระยะใกล้ๆ
.
“อาบน้ำก่อน” แล้วพี่น้ำก็หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอวก่อนเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งผมนอนอยู่กับพื้นห้อง ในสมองนึกย้อนถึงแต่ช็อตเมื่อสักครู่ที่อวัยวะอันเขื่องของพี่ชายมันชี้ออกมาให้ผมเห็นเต็มๆ ตาท่ามกลางแสงสว่างของตอนสายๆ แบบนั้น ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกเขิน หรือตกใจ หรืองง หรือทึ่ง หรืออาจจะเป็นทั้งหมดนี้ผสมกันก็ได้

บทที่ 4

สถานการณ์ในครอบครัวผมยังเหมือนเดิม พี่เต้ยเคยพยายามจะเข้ามาพูดกับผมโดยมักจะเริ่มด้วยประโยคที่ปกติแล้วเขาจะไม่เคยถามผม
.
“ต้น... เรียนหนังสือเป็นไงบ้าง” “ต้น... เล่นกีตาร์ถึงไหนแล้ว” “ต้น... กินข้าวอาบน้ำรึยัง”
.
แต่สุดท้ายก็ไม่เคยไปถึงจุดนั้น ในเวลานั้นผมพอเข้าใจว่าพี่เต้ยอยากจะพูดเรื่องพ่อกับแม่ แต่ผมเองไม่อยากได้ยินและไม่อยากพูดถึง แต่ทุกวันนี้เมื่อย้อนนึกกลับไป พี่เต้ยเองก็คงจะช็อกและเสียใจไม่แพ้ผมหรืออาจจะมากกว่าผมด้วยซ้ำ อย่างไรก็ดี เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าผมก็เริ่มชินชา นานๆ ครั้งพ่อจะกลับบ้านสักทีแต่จะโทรมาหาผมบ่อยๆ และโทรหาแม่เป็นครั้งคราว ป้าโทรมาต่อว่าแม่เรื่องไปเที่ยวดึกดื่นซึ่งพี่น้ำไม่เคยบอกผมแต่ผมแอบรู้เอง (ผมไม่รู้ว่าพี่น้ำรู้หรือเปล่า) และแม่ก็เริ่มไปเที่ยวน้อยลง ลึกๆ ผมไม่ได้รู้สึกมีความสุขกับสถานะแบบนี้ แต่ผมก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนกับมันทุกวัน เพื่อนๆ และกิจกรรมที่โรงเรียนทำให้ผมอยู่รอดได้ อันที่จริงผมเริ่มชินชาจนกระทั่งว่า หากผมเห็นพ่อและแม่หวานชื่นด้วยกันอีกก็คงจะเป็นภาพที่แปลกตาสำหรับผมไปแล้ว
.
.
ในที่สุดผมก็เรียนจบชั้นม.3
.
พ่อและแม่ปรึกษากันเรื่องการเรียนต่อของผม ทีแรกจะให้ผมไปเรียนโรงเรียนประจำที่จังหวัดใกล้ๆ ซึ่งเป็นโรงเรียนเก่าของพี่เต้ยแต่ผมค้านหัวชนฝา แล้วเพื่อนสนิทผมคนหนึ่งก็จะมาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ผมก็เลยขอพ่อกับแม่มาเรียนที่กรุงเทพฯ ด้วย
.
โรงเรียนที่เรามาเรียนอยู่ไกลจากบ้านของอาแปะ พี่ชายของพ่อ ส่วนพี่เต้ยที่กำลังเรียนมหาวิทยาลัยก็พักอยู่หอกับเพื่อนซึ่งก็ไกลอีกเหมือนกัน ดังนั้นตัวเลือกที่ดีที่สุดคือบ้านของพี่น้ำซึ่งอันที่จริงก็เป็นตัวเลือกที่ดีจริงๆ เพราะว่าใกล้กับโรงเรียนของผมค่อนข้างมากและใช้เวลาเดินทางไม่นานเลย ลุงกับป้าดีใจที่ผมจะไปอยู่ด้วยเพราะได้เลี้ยงเด็กอีกครั้ง เพราะพี่น้ำที่เป็นลูกคนสุดท้องของบ้านก็ถึงวัยทำงานแล้ว ผมแอบคุยกับพี่น้ำตั้งแต่ก่อนเปิดเทอมว่าขอผมพักอยู่ห้องพี่น้ำไปเรื่อยๆ ได้ไหมซึ่งพี่น้ำก็ไม่ขัดข้องอะไร ส่วนลุงกับป้าก็ตามใจพี่น้ำอยู่แล้วก็เลยไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกัน ดังนั้นเมื่อถึงเวลาเปิดเทอมขึ้นชั้นม. 4 ผมก็กลายเป็นลูกคนเล็กของลุงกับป้าไปแบบเนียนๆ
.
ที่ผ่านมาผมมาเที่ยวบ้านพี่น้ำบ่อยๆ จนเราสนิทกันมาก ผมสนิทกับพี่น้ำมากกว่าพี่เต้ยเสียอีก แต่ในเวลานี้ผมมาอยู่ประจำเป็นเดือนเป็นปีกฎระเบียบบางอย่างเลยต้องเปลี่ยนไป ไม่มีใครมาเขียนกฎให้ผมเห็นเป็นข้อๆ หรอก แต่ผมก็รับรู้เองได้ บางสิ่งบางอย่างก็ต้องปรับตัวใหม่ แต่โดยรวมแล้วผมมีความสุขมากเพราะบ้านนี้ใจดีกันทุกคน
.
พี่น้ำจะมีคอมพิวเตอร์สองเครื่อง ตั้งโต๊ะและโน้ตบุ๊ก พี่น้ำจะใช้โน้ตบุ๊กเป็นส่วนใหญ่เพราะพกไปไหนมาไหนสะดวกและพี่น้ำก็ให้ผมใช้เครื่องตั้งโต๊ะ ปกติแล้วจะมีบางโฟลเดอร์ที่ผมไม่สามารถเข้าไปดูได้ พี่น้ำบอกว่าเป็นงานของเขาไม่อยากให้ใครเข้าไปยุ่ง ส่วนเครื่องโน้ตบุ๊กนั้นผมเข้าไม่ได้เลยเพราะมีแค่แอคเคาท์ของพี่น้ำซึ่งใส่พาสเวิร์ดไว้ แต่นับจากคืนวันนั้นที่ผมเห็นพี่น้ำทำร้ายตัวเองผมก็สงสัยว่าในเครื่องทั้งสองของพี่น้ำจะต้องมีอะไรเด็ดๆ ซ่อนอยู่แน่ๆ
.
แล้วในที่สุดสถานการณ์ก็เป็นใจ ในวันหนึ่งของชั้นม.4 นี้ พี่น้ำออกไปธุระกับเพื่อนและไม่ได้เอาคอมพิวเตอร์ไปด้วย พี่น้ำโทรมาหาให้ผมล็อกอินเข้าเครื่องโน้ตบุ๊กเพื่อดูข้อมูลบางอย่าง หลังจากดูข้อมูลให้พี่น้ำแล้ว ผมก็ลองเปิดโปรแกรมดูหนังขึ้นมาทันทีแล้วก็เลื่อนดูชื่อไฟล์ที่เปิดดูล่าสุด ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าจะเจออะไรแต่ผมก็กลับใจเต้นขึ้นมาซะอย่างนั้น รายชื่อหนังทั้งสิบเรื่องที่เรียงรายอยู่ตรงเมนูของโปรแกรมมีแววว่าจะเป็นหนังโป๊เกือบทั้งหมด ผมหยิบหูฟังมาสวมแล้วเริ่มไล่คลิกดูทีละเรื่อง...
.
ผมดูแต่ละเรื่องแบบคร่าวๆ โดยไล่จากล่างสุด แต่เมื่อเปิดไปถึงเรื่องที่สามผมก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวอยู่สักชิ้นแล้ว ขณะที่ขยับมือกับท่อนเนื้อของผมอยู่นี้ ผมยังนึกถึงภาพพี่น้ำเมื่อคืนที่กำลังนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับผมและกำลังทำแบบเดียวกับผมอยู่ ท่อนเอ็นของพี่น้ำดูใหญ่มากในความมืด ผมอยากลองวัดกับของตัวเองดูเหมือนกันว่าพอจะสู้เขาได้ไหม
.
เมื่อผมดูจบเรื่องที่สี่อย่างคร่าวๆ ที่ปลายอวัยวะขาวสะอาดของผมก็เปียกเยิ้มไปด้วยน้ำหล่อลื่น ผมเปิดเรื่องที่ห้าต่อไปทันทีแล้วไล่คลิกดูเร็วๆ เมื่อถึงฉากสำคัญมือผมก็ชะงัก ภาพเคลื่อนไหวที่ผมเห็นอยู่ในจอขณะนี้เป็นชายหนุ่มวัยรุ่นสองคนกำลังมีเซ็กส์กันด้วยปาก ผมขนลุกและรู้สึกขยะแขยง แล้วผมก็รู้สึกงง ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจเกย์ แต่ผมไม่เคยดูหนังประเภทนี้มาก่อน และที่สำคัญผมเพิ่งได้รู้สาเหตุแท้จริงที่ว่าทำไมพี่ชายของผมถึงยังไม่มีแฟน

บทที่ 5

ขอปักหลักตามอ่านอย่างเป็นทางการนะคะ เขียนเก่ง อ่านเพลินเหมือนเคยเลยค่ะ รอลุ้นต่อไปว่าจะมีบทอัศจรรย์ระหว่างใครกับใครมั่งมั้ยนะเรื่องนี้ อิๆๆ

บทที่ 6

บทที่ 7

แอบนึกว่าแหม...จะมีฉากแนว จำเลยรัก จับกดๆพอเป็นพิธีบ้างซะอีก น้องเขาอุตส่าห์ล่อนจ้อนแล้ว แต่พี่น้ำก็ดันเล่นเดินหนีง่ายๆซะงั้น ขัดใจจริงๆค่ะ(ฮ่าๆๆ)

รออ่านต่อนะคะ กำลังสนุกเลย

ต่อเรยนะครับ เหลืออีกนิดเดียวก็จบแล้วล่ะครับ

บทที่ 8

บทที่ 9

ผมไม่ต้องใช้เวลานานเลยในการที่จะรู้ว่าพี่น้ำยังไม่หายโกรธผมสนิทนัก เพราะในคืนนั้น พี่น้ำตามเอ็มมิลิโอและแฟนของเขาไปกินเหล้าและไม่กลับมาจนถึงเช้า
.
ปกติพี่น้ำไม่ชอบกินเหล้า ส่วนเบียร์ก็กินแค่พออาศัยดังนั้นผมจึงไม่เข้าใจว่าทำไมพี่น้ำถึงตามไปอีก หากพี่น้ำไปลำพังกับเอ็มมิลิโอสองคนความคิดผมคงเตลิดไปไกลแล้ว เพราะเอ็มมิลิโอเป็นหนุ่มฝรั่งที่รูปร่างหน้าตาดีมากและพี่น้ำอาจจะชอบเขาขึ้นมาก็ได้ แต่เมื่อมีแฟนของเขาอยู่ด้วยและพี่เฟม พี่ชายฝนก็ตามไปด้วยผมจึงไม่ได้มีความคิดไปในทำนองนั้น หากแต่ที่บนเตียงข้างๆ ผมที่ว่างเปล่าอยู่ตอนนี้ก็ทำให้ผมอดคิดมากไม่ได้ว่าพี่น้ำยังไม่หายโกรธ
.
พี่น้ำไม่เคยทิ้งให้ผมนอนคนเดียวเลย ถูกล่ะว่าไม่ใช่ว่าผมจะเคยนอนโดยไม่มีพี่น้ำเสียเมื่อไหร่ แต่ตั้งแต่เราสนิทกันนี่เป็นคืนที่สองที่พี่น้ำไม่ยอมกลับมานอนเป็นเพื่อนผม คืนแรกคือเมื่อผมทำโทรศัพท์ของเขาพัง และคืนนี้ที่ผมก่อเรื่องขึ้นเมื่อกลางวัน
.
ผมนอนร้องไห้จนหลับไปตอนใกล้สว่างแล้ว ผมรู้สึกตัวว่าเพิ่งหลับไปได้เดี๋ยวเดียวเมื่อเคี้ยงมาเขย่าปลุกให้ผมตื่นขึ้น ผมใช้เวลาไม่นานเลยในการรำลึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนและเมื่อรู้ว่าพี่น้ำยังไม่กลับเข้ามาผมก็รู้สึกเครียดขึ้นมาอีก
.
ขณะที่ผมและเพื่อนๆ ทานอาหารเช้ากันอยู่ พี่น้ำและพี่เฟมก็ตามมาสมทบ ผมรู้สึกโล่งอก พี่น้ำยังไม่ยอมสบตาผมเต็มตานักและแม้เราเก็บกระเป๋าและขึ้นรถบัสเพื่อเดินทางกลับแอลเอนี้ พี่น้ำยังไปนั่งแยกตัวอยู่คนเดียว
.
หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไปและผมคุยกับมั่นไม่รู้เรื่องเพราะไม่สามารถทำสมาธิได้เลย ผมก็ตัดสินใจลุกมาหาพี่น้ำ ผมหยิบกล้องที่พี่น้ำถืออยู่มาจัดแจงเก็บใส่กระเป๋าแล้ววางมันไว้ที่พื้น เมื่อพี่น้ำไม่ว่าอะไรและส่งยิ้มน้อยๆ ให้ผม ผมจึงนั่งลงเคียงข้างเขาและค่อยๆ โน้มศีรษะพิงไหล่ของเขาต่างหมอนพร้อมปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งลง
.
พี่น้ำไม่พูดอะไรเลย...
.
ผมลืมตาขึ้นและถาม
.
“เมื่อคืนทำอะไรกัน” พี่น้ำมองผมนิ่งๆ พักหนึ่งก่อนตอบ
.
“กินเบียร์ คุยกัน”
.
“กินเยอะนะ” ผมติง
.
“ไม่เยอะมากหรอก... ก็เมาแหละ”
.
“โกรธกันหรอ” ผมหมายถึงผม ซึ่งพี่น้ำก็รู้
.
“โกรธเรื่องอะไร” เมื่อพี่น้ำถาม จู่ๆ ผมก็นึกถึงคืนที่ผมเขวี้ยงโทรศัพท์พี่น้ำจนแตกกระจาย และจู่ๆ ผมก็นึกถึงไอ้โดมขึ้นมา และจากที่พี่น้ำแอบหอมแก้มผมสองสามครั้งตั้งแต่มาที่อเมริกานี่ รวมถึงคืนที่เราแชร์เวลาส่วนตัวร่วมกันในห้องน้ำห้องเดียว ผมจึงไม่รู้สึกขัดเขินมากนักที่จะถามพี่น้ำว่า
.
“ได้คุยกับโดมมั่งรึเปล่า” ผมมองหน้าพี่น้ำไปด้วย พี่น้ำทำหน้างงๆ
.
“อะไรวะ อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง แล้วโดมเกี่ยวอะไร”
.
“รู้มั้ยว่าทำไมต้นเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอะ” พี่น้ำใช้เวลาสักพักก่อนจะนึกออกว่าผมพูดถึงเรื่องอะไร
.
“เอ็งมันบ๊องไง”
.
“เฮียซื้อทอยสตอรี่ให้โดม แต่ไม่เคยซื้อให้ต้นเลย” ผมเห็นพี่น้ำอ้าปากค้าง “มันดีกว่าต้นหรอไง” ผมไม่ได้คิดว่าจะชวนทะเลาะเลย แต่อารมณ์ผมเริ่มพลุ่งพล่านอีกแล้ว มันทำให้เสียงผมสั่นเครือ พี่น้ำถอนหายใจแล้วฝืนยิ้มน้อยๆ
.
“โดมมันก็น่ารักอะนะ ต้นเป็นเพื่อนมันคงไม่เห็น... แต่เวลามันคุยกับพี่มันน่ารักดี”
.
“ก็เลยรักมัน ซื้อของให้มันดิ” หางเสียงผมงอนอีกแล้ว ทำไมผมถึงเป็นอย่างนี้นะ
.
“แล้วจะเอาอะไรเนี่ย ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกับมันแล้ว”
.
“ทีต้นขอเฮียไม่ซื้อให้เลย” ผมก็ยังไม่ยอมหยุด พี่น้ำเลิกคิ้วถามผมตอบ
.
“แล้วเรารู้ได้ไงว่าพี่ซื้อทอยสตอรี่ให้โดม”
.
“ก็คืนก่อนเห็นเฮียเก็บไว้ในตู้ แล้วอีกวันไอ้โดมมันก็เอาไปห้อยโทรศัพท์...” พี่น้ำทำหน้าเฉยอยู่สักพัก จากนั้นมองหน้าผมแล้วยิ้มให้ผมอย่างเอ็นดูพร้อมหัวเราะขันเบาๆ โชคดีจังที่เขาไม่โกรธผมทั้งที่ผมบ้าบอหยุดไม่อยู่อย่างนี้ พี่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมแล้วโน้มผมให้พิงหน้าอกเขาแต่ผมขืนตัวไว้ด้วยความไม่มั่นใจ
.
“แอบรื้อของคนอื่นดู นิสัยไม่ดี” พี่น้ำต่อว่า แต่ใบหน้าเปื้อนด้วยรอยยิ้ม “ถ้างั้นก็ต้องเห็นวู๊ดดี้ด้วย”
.
“อื้อ” ผมพยักหน้า
.
“แล้วไอ้โดมมันมีไหมล่ะ วู๊ดดี้น่ะ” พี่น้ำถาม แล้วมันจะมีได้ยังไง ไอ้โดมมันตัวควายเกินกว่าจะเอาวู๊ดดี้มาห้อยกระเป๋าแล้ว ถ้าเป็นเด็กตัวแกร็นๆ อย่างผมก็ว่าไปอย่าง ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
.
“ที่ไอ้โดมไม่มีเพราะพี่ซื้อให้เราไง” คำพูดของพี่น้ำทำให้ผมอึ้งไป เสียงพี่น้ำพูดต่อ แต่เราดันเขวี้ยงโทรศัพท์พี่ทิ้ง เลยหมั่นไส้ ไม่ให้ซะเลย”
.
“ชิ... แล้วไปไหนแล้วล่ะ”
.
“เก็บอยู่ในตู้นั่นแหละ กะว่าปีหน้าค่อยให้”
.
ผมนิ่งเงียบ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขินการกระทำของตัวเอง แต่อีกส่วนหนึ่งก็เพราะเสียใจที่ผมอารมณ์ร้อนในวันนั้นและทำให้ผมเข้าใจผิดไปเองคนเดียวมาตลอดหนึ่งเดือนกว่าๆ มานี้ ความรู้สึกผิดที่ผมทำโทรศัพท์ของพี่น้ำพังกลับมาอีกครั้ง ผมรู้สึกอุ่นรื้นในตา แค่นี้ก็จะร้องไห้อีกแล้ว ผมนี่ไม่ไหวจริงๆ
.
“เฮียจีบไอ้โดมหรอ” ผมถามโดยไม่เงยหน้ามอง “หรือว่ามันจีบเฮีย” พี่น้ำเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยตอบ
.
“เปล่า... ก็คุยๆ กัน ไปเที่ยวด้วยกันครั้งสองครั้ง”
.
“ครั้งหรือสองครั้ง” ตอนนี้ผมไม่ได้โมโห แต่แค่อยากรู้ขึ้นมาเท่านั้น
.
“ประมาณนั้นแหละ...”
.
“แล้วคุยกับมันอยู่รึเปล่า” ผมถาม
.
“อือ ก็คุยเฟสบ้าง คนรู้จัก มันกำลังอินเลิฟกับน้องม.2 นี่นะ”
.
“เฮียเสียดายรึเปล่า” ผมแอบยกมือขึ้นปาดน้ำตา ไม่แน่ใจว่าพี่น้ำจะเห็นหรือเปล่า
.
“ไม่อะ ไม่ได้คิดอะไร” พี่น้ำตอบสั้นๆ ชวนให้ผมอยากรู้อีก แต่ผมก็ไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านั้น จากนั้นพี่น้ำยกแขนขึ้นโอบไหล่ผมก่อนจะถามว่า
.
“ทำไมถึงไม่อยากให้พี่คุยกับโดม” นั่นสินะ... ทำไม
.
“พี่เป็นเพื่อนกับเพื่อนเราบ้างไม่ได้หรอ”
.
“คุยกันนานเกิ๊น”
.
“หวงพี่หรือหวงเพื่อนเนี่ย” พี่น้ำถามขำๆ โอบไหล่ผมเข้าหาตัวแล้วจับหัวผมซบที่ไหล่ของเขา ผมไม่ได้ขัดขืนอีกแล้วแต่ขยับท่านั่งให้ถนัดขึ้น จากนั้นพี่น้ำจูบขมับผมเบาๆ ทีหนึ่ง แม้ไม่มีใครมองอยู่แต่ผมก็รู้สึกเขินนิดๆ ผมมานึกได้ทีหลังว่าผู้หญิงที่ผมชอบนั่งอยู่ข้างหน้าถัดไปไม่กี่แถว แต่ในเวลานั้นผมไม่ได้นึกถึงใครเลย
.
“อีกนานมั้ยกว่าจะถึงสถานีรถไฟ” ผมถามไปอย่างนั้นเองเพราะจำได้แล้วจากขามาว่าการเดินทางช่วงนี้ใช้เวลาเท่าไหร่ แต่ผมไม่รู้จะตอบคำถามของพี่น้ำว่าอย่างไร ผมคงจะเป็นแค่น้องคนสุดท้องที่เอาแต่ใจและไม่อยากให้ใครมาแย่งพี่ชายไปจากผม ในเวลานี้ความรู้สึกว้าวุ่นใจที่มีมาตั้งแต่เมื่อคืนค่อยสงบนิ่งและผมก็ทนความง่วงไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ก่อนที่ผมจะผล็อยหลับไป ผมได้ยินเสียงพี่น้ำตอบมาว่า
.
“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ”

คุณ TON ขอบคุณมากครับ ^^

เรื่องนี้เขียนยากมากครับ ไม่รู้ทำไม คงหลายๆ สาเหตุอย่างที่บอกไปแล้ว ส่วนตัวตอนนี้ยุ่งๆ กับการเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้น คงจะไปเดินเรื่องให้เสร็จซะก่อน ถ้ากลับมาอีกครั้งจะเป็นเรื่องแต่ง 100% ละครับ คงจะออกแนวแฟนตาซี ไซไฟ หรือไม่ก็ suspense/mister ไปนู่นเลยล่ะครับ ^^

ขอบคุณมากนะครับ สำหรับเรื่องเล่าที่อิ่มเอมหัวใจ ...

แล้วจะรออ่านงานถัดไป

คุณ (-_-!) ครับ (อา... ชื่อเขียนยากจัง ^^) คำถามโดนใจ ส่วนตัวแล้วผมก็หน่วงๆ มากเหมือนกันครับ ผ่านไปๆ เถอะนะครับ

คุณ yuki ครับ ขอโทษด้วยนะครับ บทสรุปผมเองก็ยังไม่รู้อะครับ -*-;

เมื่อกี้เพิ่งอ่านเรื่องของคุณเคนตะ มา นึกถึงปสก. ตัวเองตอนม.ต้นจริงๆ เล้ย ที่เพื่อนสนิทตัวดีดึงเราไปนั่งตักทับ...ของมันแล้วบอกเราว่า "ขอเด้าทีดิ" แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่า "เด้า" แปลว่าอะไร 555 ไม่รู้ว่ามันจะเล่นบอร์ดนี้ไหมน้า.. คิดถึงจัง

โดยรวมๆเนื้อเรื่องน่ารักมากค่ะ การใช้ภาษา การเขียนบรรยายก็ดี(โดยเฉพาะฉากอย่างว่า เสียดายนะที่ยังไม่มีแบบได้เสียกันแบบช-ชจริงๆสักที)

ติติงนิดนึงว่าตอนหลังๆดูรัดรวบไปนิดนึง อาจจะเพราะคุณไม่ค่อยมีเวลาแต่งหรือเปล่า? แต่ว่าก็ยังอ่านสนุกเหมือนเคยนะคะ แล้วก็รู้สึกดีด้วยที่คุณตั้งใจเอางานมาลงจนจบ ไม่ปล่อยทิ้งให้แฟนๆรอ น่ารักมากๆค่ะ จะติดตามอ่านผลงานเรื่องต่อไปอีกค่ะ (เอามาลงเร็วๆนะ)

ว่าแต่เห็นเกริ่นๆช่วงมหาลัยแล้วฟังดูน่าอ่านจังเลย ถ้าเอามาเขียนได้อีกสักเรื่องก็คงดีนะคะ แบบว่าชอบแนวๆนี้อะ ยิ่งถ้ามีฉากอิโรติคบ้างอะไรบ้างนะ ฮิๆๆๆๆ ฟินเลย

คุณ Arthur ผมรู้สึกปลื้มและขอบคุณมากครับ แต่ช่องทางอื่นๆ ผมยังไม่สะดวกเท่าไรนักครับผม (แบบว่า เขินเล็กน้อย)