เป็นเรื่อง เกี่ยวเด็กมัธยมโรงเรียนนึงครับ

ที่นายเอก ไปหักหน้า พระเอกเข้า พระเอกจึงจองล้างจองพลาญพระเอกต่างๆ นาๆ

ex. เอากระเป๋านายเอกไปโยนในโพรงหญ้าเอย แอบกระทำชำเรานายเอกในห้องน้ำเอย

และเมื่อสองกำลังลงเอยด้วยดีนั้น ก็มีที่สามเข้ามายุ่ง เป็นรุ่นพี่ที่แอบชอบนายเอก และขณะเดียวกันก็เป็นรุ่นพี่ที่จะมาติว นายเอกเพื่อ ไปแข่งขันทักษะวิชาการ....

ตอนจบ

พระเอกและนายเอก ก็เพิ่งรู้ว่าแต่ก่อน เคยอยู่บ้านระแวกเดียวกัน แต่นายเอกมีเหตุจำเป็นต้องย้ายไปที่อื่น
และก็เพื่อนย้ายกลับมาเรียนที่นี้ ......
(ตอนเด็กๆ พระเอกเป็นหัวโจกประจำกลุ่มของหมู่บ้านเลยก็ว่าได้ แล้วตอนเด็กๆที่ นายเอกย้ายมาในหมู่บ้านนี้ เจอกับพระเอก //พระเอกอยากจะรู้จักกับนายเอก แต่นายเอกกลัวหน้าโหดๆ ของพระเอกเลยไม่กล้าเข้าไปยุ่งด้วยครับ)

ปล. เรื่องนี้เคยอ่านนานมากก จำรายละเอียดได้เยอะมาก อยากอ่านอีกครับ >/"\<
เป็นเรื่องที่ทำให้ผม ซึ้งมากๆเลย

คุ้นๆว่า ไม่รู้จะเป็น ของท่านพี่ สุรัตนารีวีซ่า รึป่าว >O<

ไม่รู้ว่ายังต้องการอยู่มั้ย <จะครบปีอยู่แล้ว ( - . - !)>พอดีเก็บไว้ ..เลยเอามาฝากครับ

V
v
V

http://www.mediafire.com/?q1sxb93s3ut8a55

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # #
# # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

>><เรื่องเล่า> จากเกลียดกลายเป็นรักได้ไงว่ะ จบบริบูรณ์

# # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # #
# # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # # #

ปัดฝุ่นรุ่นพิเศษ 1 บังเกิดความเกลียดจากคนๆ หนึ่ง และบังเกิดความรักของอีกคนๆ หนึ่ง(งงป๊ะ)

>>เรื่องของผม จะว่าเหมือนละครก็คงจะไม่ผิดมั้งครับ เป็นเรื่องจริงที่คำว่า “ เป็นไปไม่ได้ ”และ “ เป็นไปได้ ”
เกิด ขึ้นสลับวนเวียนกันไปมาอยู่ตลอดเวลา และเมื่อผมนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร 2 อารมณ์ที่ผมรู้สึก... “ เกลียด ”...แล้วก็... ” รัก ”....จะเกิดขึ้นไปพร้อมๆ กัน
แต่ดูเหมือนว่าไอ้อย่างหลังเนี่ยจะอยู่ในความคิดผมมากกว่า และก็นานกว่าด้วย...( อิ อิ...)

ผม ขอเท้าความก่อนนะครับ ย้อนกลับไปเมื่อตอนผมเป็นเด็ก ๆ อยู่ โดยส่วนตัวผมอ่ะ ไม่ค่อยเป็นเด็กที่ซุกซนหรือได้ออกไปสนุกสนานอะไรกับเพื่อน ๆ ซักเท่าไหร่ คือ พ่อผมเป็นคนค่อนข้างดุครับ แล้วก็มีระเบียบมากด้วย ผมจึงไม่ค่อยกล้าที่จะขัดคำสั่งอะไรท่านนัก เพราะกลัวจะโดนดุ ด่า หรือตีเอา ก็เลยจะอยู่แต่บ้านตามที่ท่านสั่ง จะมีออกไปข้างนอกบ้านบ้าง ไม่ไปซื้อของก็ออกไปตอนเย็น ๆ พ่อเป็นคนพาไป นั่งซ้อนรถมอเตอร์ไซด์ ก็เที่ยวในละแวกแถวบ้านนั่นแหละครับ สนุกดีใจไปตามภาษาเด็ก เพราะได้ออกไปเที่ยว

...บ้านผมอยู่ซอย 15 ครับไกลจากปากซอยน่าดูอยู่เหมือนกัน ราวกิโลครึ่งเห็นจะได้

ภาพ ที่ผมจำได้ค่อนข้างจะติดตาในระหว่างที่พ่อไปนั่งกินเหล้าที่ร้านค้าแถวซอย 10 กับเพื่อนเค้า แล้วทิ้งให้ผมนั่งเล่นรออยู่แถว ๆ ร้านค้านั้น คือ ภาพเด็กผู้ชายอายุน่าจะแก่กว่าผมซัก 2 ปีล่ะมั้ง ดูร้ายๆ หน่อย

จะ ว่าไปก็น่าจะเป็นหัวโจกของกลุ่มเด็กในซอย 10 เลยก็ว่าได้มั้ง...นั่งเล่นกับลูกน้องเด็ก ๆ ของมันนั่นแหละ.. เท่าที่ดูตอนนั้น ไอ้หมอนั่นมันดูมีอำนาจ แล้วก็เป็นผู้นำนะ เห็นพูดอะไร ๆ ไอ้เด็กคนอื่นๆ มันก็เชื่อไปซะหมด

..วางฟอร์มนี่..แบบสุด ๆ ผมนี่...บอกตรงๆ นะครับ

“ เกลียดดด ”...เกลียดตั้งแต่แรกเห็นเลยหล่ะ

ไม่ ค่อยถูกชะตากับมันยังไงไม่รู้ พอเห็นมันทำเบ่ง ก็เลยเดินออกไปทางอื่น ไอ้ตอนนั้นอ่ะ ไอ้หน้าตงหน้าตาอะไรเนี่ย ผมยังแยกแยะไม่ออกหรอกครับ ว่ามันดูหล่อเหลาแค่ไหน ก็ยังเป็นเด็กผู้ชายจริงๆ อยู่นี่.. เลยไม่ได้สนใจอะไรมันมาก แต่ก็รู้สึกว่า มันก็ฉายแววหน้าตาดีตั้งแต่ตอนนั้นแล้วหล่ะมั้ง ดีกว่าลูกน้องของมันเยอะเลย....

ไหน ๆ ก็ ท้าวความมาแล้วนี่ ต่ออีกนิดเกี่ยวกับตัวมันก็แล้วกันครับ

....มันอ่ะ....กวนตีนผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลย...พอมันเห็นผมไปมองพวกมันเล่นกัน แล้วก็เดินออกไป มันก็ตะโกนขึ้นมาว่า

“ เฮ้ย...เอ็งอยู่ซอยไหนว้ะ...ข้าไม่เคยเห็นหน้า ” ผมก็ไม่รู้เป็นไรอ่ะตอนนั้น คงกลัวมันมั้ง อยู่ดี ๆ ก็วิ่งหนีออกมา

( ถ้าย้อนกลับไปได้จะบอกมันไปว่า .. “ ข้าอยู่ซอย 15 หว่ะ มีไรเหรอ “ ...ฮ่า ๆ ๆ )

มัน ก็เลยหัวเราะผมแล้วก็ตะโกนดัง ๆ ให้ผมได้ยินทำนองว่าผมคงกลัวมันกับลูกน้องมันอ่ะ ...ผมนี่แบบว่าโกรธมันมาก แต่ไอ้นิสัยส่วนตัวเนี่ย คือจะไม่ค่อยตอบโต้อะไรใครเท่าไหร่ ก็เลยวิ่งออกไปเฉย ๆ ทั้งที่ได้ยินว่ามันหัวเราะเยาะผม ( ดูเหมือนเด็กอ่อน ๆ ยังไงไม่รู้...ก็ที่บ้านสอนมาดีอ่ะ...จิง ๆ )

พอรอพ่อกินเหล้า เสร็จ กลับไปถึงบ้าน ก็คิดแต่เรื่องไอ้บ้านี้อยู่ในหัวตลอด ...ประมาณว่าเกลียดไอ้ห่านั้นมาก ๆ อ่ะ คิดไปก็พรางบ่นกับตัวเอง...

“ มึงเอ้ย อย่าให้กูได้เจอะเจอหรือรู้จักมึงเลยตลอดชาติ...” ไอ้ภาพแล้วก็เสียงมันที่ว่าผมนั้นรบกวนสมองผมอยู่ไม่นานแล้วก็หายไป

>>>>>>>>>>>

ปัดฝุ่นรุ่นพิเศษ 2 ของหาย(ไปไหน)

...ตามความคิดเด็กใส ๆ จนเวลาล่วงเลยมา 7 ปี ซึ่งผมมีอายุ 13 ปี กำลังเรียนอยู่ชั้น ม.2 ความซวยก็มาเยือน....เฮ้อ...ซวยจริง ๆ เลยตู....

โดยส่วนตัว ณ ตอนนั้น ( ม.2 ) ผมเป็นคนที่ค่อนข้างเรียนดีนะครับ ( ดูจากเกรดเอา ) แต่ก็ยังติดนิสัยเดิมอยู่คือ จะไม่ค่อยสุงสิงกะใครมาก

ทุกวันตอน เช้า หลังจากไปถึงโรงเรียนแล้ว ผมจะนั่งมันอยู่กับหนังสือนั่นแหละ...อ่านทบทวนไปเรื่อย ก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ( ดี ๆ ) เยอะนี่ แล้วไอ้เพื่อนสนิท ( ชื่อ มาร์ค ครับ ) มันก็จะมาสายทุกวัน ผมก็เลยเอาหนังสือไว้เป็นเพื่อนไปก่อนตอนเช้า ๆ ก่อนที่มันจะมา

วันนั้น รู้สึกว่าผมจะอ่านทบทวนคณิต ฯ มั้งครับ ...ระหว่างที่ผมทำโจทย์คณิต ฯ ไปเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงใหญ่ ๆ กวน ๆ ของผู้ชายดูเฮ้วๆ หน่อย มาแต่ไกล แล้วก็ใกล้เข้ามาหาตัวผม ไม่นานก็หยุดลงอยู่ที่โต๊ะข้าง ๆ ผมนี่แหละ ...ลักษณะที่เค้าพูด ก็จะพูดกันถึงการบ้านที่ไอ้บ้านั้นทำไม่ได้อ่ะ ( อิ อิ...โง่จัง... ) เลยมาขอคนอื่นลอก ทำให้ผมรู้ทันทีว่า ไอ้โต๊ะข้าง ๆ ผม เค้าเป็นรุ่นพี่ น่าจะเป็นเด็ก ม. 4 หรือ ม. 5 หล่ะมั้ง ..ผมก็เฉยๆ จะดูซิว่า มันจะส่งเสียงโหวกเหวกกันไปนานเท่าไหร่ ..ไอ้อีกใจก็รำคาญแบบว่าสุด ๆ คิดโมโห อยากจะว่าเอาให้เหมือนกัน แต่ก็เกรงใจ เพราะเค้าเป็นรุ่นพี่เรา ไอ้จะย้ายโต้ะไปนั่งที่อื่น ...อ้าว...มองไปก็มีคนนั่งกันหมดแล้ว ถึงแม้จะนั่งกันไม่เต็มโต๊ะก็เหอะ.. ก็เลยทน ๆ นั่งตรงนั้นต่อไป ใจนึงก็อยากให้ไอ้มาร์คมาซักที จะได้คุยทับกลบเสียงพวกมันบ้าง ( นี่คือนิสัยของผมอีกอย่างครับ ถึงแม้จะไม่ค่อยยุ่งกะใคร แต่ก็ไม่ชอบที่จะแพ้ใคร.. ) ตอนนั้นคิดอยู่ในใจว่า คนบ้าอะไรว้ะ น้ำเสียงดูวางมาดชิบหาย ท่าทางแม่งน่าจะเก็กน่าดู แต่ก็ไม่ได้หันไปมองเค้าหรอกนะครับ ก็นั่งทำโจทย์ต่อไป ..แบบที่เริ่มจะไม่รู้เรื่องแล้ว...

ซักครู่ครับ ไม่นานจริง ๆ....ผมก็ได้ยินเสียงไอ้โต๊ะห่านั่น ดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนกับว่ามีเพื่อนมันมาสมทบลอกการบ้านกันมากขึ้นอย่างงั้นแหละ แล้วก็แว่วได้ยินไอ้เสียงกวน ๆ ของไอ้บ้าที่ผมคิดว่ามันเก็ก ๆ นั่น บอกกับเพื่อน ๆ มันว่า

“ เอ้ย...ไอ้เหี้ย...พวกมึงมาทีหลัง แล้วยังจะมาแย่งเอาต้นฉบับของกูไปอีก มันมีแค่ 2 เล่ม ถ้ามึงจะลอกมึงก็ต้องมานั่งลอกด้วยกัน จะเอาไปได้ไง กูยังลอกไม่เสร็จ...”

( .....ผมต้องขอบอกก่อนนะครับว่า ไอ้ประโยคคำพูด ที่ผมเขียนทั้งหมดเนี่ย มันไม่เหมือนซะโดยตรงนะครับ เอาเป็นว่าคล้าย ๆ ก็แล้วกันครับ....และต้องขอโทษด้วยนะครับ ถ้าต้องใช้คำที่ไม่สุภาพ.. ) แล้วไอ้เพื่อนเวรของมันก็บอกว่า

“ มึงจะให้กูนั่งลอกตรงไหนว้ะ...นั่งกันซะเต็มหมดแล้ว...” ซักแป็บนึง เสียงไอ้บ้านั้น มันก็บอกทำนองติดตลกว่า

“ งั้นมึงก็ไปขอน้องโต๊ะข้าง ๆ นั่งทำไปดิ เอาไปเล่มนึง แล้วก็แบ่งกันไปลอกโต๊ะโน้น ”ผมเนี่ยทั้งงง ว่าเออ..แม่งเล่นพูดง่ายดีเนอะ และก็กลัวว่าไอ้เพื่อนของมันจะมาจริง ๆ แต่ก็คิดว่าคงจะไม่มั้ง

แต่ ที่ไหนได้ครับ เพื่อนไอ้บ้านั่นเค้ามาจริง ๆ ครับ มาขอผมแบ่งที่นั่งด้วย แล้วก็ถามผมว่านั่งคนเดียวเหรอ ขอพี่กับเพื่อนนั่งทำงานด้วย ผมก็โอเค สักพัก เสียงไอ้บ้านั่นก็ดังแทรกออกมาว่า

“ เห็นมั้ย น้องมันให้อยู่แล้ว มันรู้ว่าใครเป็นใคร”

( ผมลืมบอกไปครับ ไอ้พี่บ้านั่นอ่ะ มันค่อนข้างจะดังในโรงเรียนครับ เพราะว่ามันเป็นนักว่ายน้ำที่น่าตาดี ( มาก ๆ รวมทั้งหุ่นด้วย...อิ อิ ) เด็ก ๆ ทั้งชายและหญิง ก็เลยชอบมันเยอะ แต่ไอ้ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้จักมันหรอก เคยแต่ได้ยินชื่อ แต่หลังจากนั้นผมรู้จักมันดีทีเดียว...)

ผมนี่โมโหทันทีเลยอ่ะ ก็งงเหมือนกันว่าพูดสวนออกไปทันทีอย่างดังอย่างงั้นได้ยังไง...

“ ผมไม่สนใจหรอกว่าพี่เป็นใคร แต่ที่รู้ ๆ พี่ไม่มีมารยาท.... พูดเสียงดังโวยวายอะไรก็ไม่รู้... อะไรนั่งกันอยู่ใกล้ๆ ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วยฮะ ถามจริงเหอะอยากเด่นหรือไง ผมรำคาญตั้งแต่พี่มานั่งตรงนี้แล้ว นี่..ถ้าพี่ลองมาพูดขอผมเองดิ ผมไม่ให้ที่คนหยั่งพี่หรอก ”

พูดเสร็จ ผมก็เดินออกไปเลย หยิบแต่กระเป๋าไป ไอ้สมุดคิดเลข ปากกาอะไรหน่ะ ลืมหยิบเอาไปหมด ( โมโหจนลืม.. ) แต่เท่าที่สังเกตในตอนนั้น มีคนมองมาทางเราเยอะมากครับ ไอ้พี่บ้าคนนั้นเค้าหน้าเสียเลย หน้าเค้าตอนนั้นน่าสงสารมาก ๆ แต่แวบหนึ่งก็แอบคิดอยู่ในใจเหมือนกันว่า “ โห...คนอะไรว้ะ หน้าตาโคตรหล่อเลย ” พี่เค้าหล่อจริง ๆ ครับ ถึงแม้ผมกำลังโมโหมากแค่ไหน แต่กิเลสในใจของผมอยู่ก็ยังทำงานอยู่ ( 555... ) ความหล่อของไอ้พี่บ้านั่น มันโดนใจผมมาก ๆ...

หลังจากที่เดินออกมาก็นึกสงสารพี่เค้าอ่ะ ( เห็นมั้ยครับว่า ความหล่อทำให้คนเราเปลี่ยนใจได้เพียงชั่วครู่...อิ อิ.. ) ก็ว่าตัวเองอยู่เหมือนกันว่าไม่น่าไปว่าเค้าเลย พี่เค้าคงอายคนอื่นน่าดู เพราะผมก็ว่าออกไปดังอยู่ซะด้วย...แต่พอมาตอนพักเที่ยงก็ลืมเรื่องนั้นลงนิด นึง แต่ในขณะที่กำลังกินข้าวอยู่นั่น ความรู้สึกบางอย่างได้บอกกับตังเองว่า มีคนกำลังมองเราอยู่ แต่อย่างที่รู้ ๆ อ่ะครับ ในโรงอาหารคนเป็นร้อยเป็นพัน เราคงคิดไปเองมั้ง....

ช่วงบ่าย...มีคาบที่ผมต้องเรียนคณิต ฯ พอจะเริ่มเรียน ผมก็จะหยิบหนังสือขึ้นมา แต่
“ เอ้ย...ทำไงดี เสือก ลืมหนังสือเอาไว้ที่โต๊ะนั้นเมื่อเช้านี่หว่า ตายหล่ะทีนี้ แล้วเราจะโดนอาจารย์ว่ามั้ยเนี่ย...” คือทุกคาบที่เรียนคณิตฯ อาจารย์ที่โรงเรียนผมจะมีการสุ่มเรียกชื่อ แล้วดูว่านักเรียนคนนั้นเอาหนังสือมาเรียนมั้ย ถ้าไม่มีก็จะว่า แล้วก็หักคะแนนจิตพิสัยไป ...ผมก็กลัวๆ อยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้โดนเรียกชื่อในวันนั้น คิดแต่ว่า เย็นนี้จะลองกลับไปหาดูที่โต๊ะเมื่อเช้า...

ทุกอย่างได้ดำเนินมาจนถึงเวลาเลิกเรียนครับ...แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้น....

ปกติ หลังเลิกเรียน ผมจะอยู่รอพ่อมารับจนถึงประมาณ 5 โมงครึ่งของทุกวัน ก็เหมือนเดิมหล่ะครับ ผมจะไม่นั่งรอพ่อเปล่า ๆ ก็จะเอาการบ้านที่อาจารย์เพิ่งสั่งวันนี้ ถ้ามี มานั่งทำไปพลาง ๆ เป็นประจำทุกวัน วันนั้นอาจารย์สั่งการบ้านเลขครับ ด้วยความที่ผมลืมว่าหนังสือคณิตอ่ะ ผมลืมเอาไว้เมื่อตอนเช้า ผมก็เลยเตรียมจะหยิบเอาสมุดที่อาจารย์ได้แจกการบ้านอันเก่าคืน มารอวางเอาไว้บนโต๊ะ แล้วก็กะว่าจะหยิบหนังสือขึ้นมา...

“ อ้าว...เราลืมหนังสือไว้เมื่อตอนเช้า ที่โต๊ะนั้นนี่หว่า...ลองไปดูดีกว่า ว่ามันจะยังอยู่ที่นั่นมั้ย ” คิดเสร็จผมก็เดินออกไปจากโต๊ะ ทิ้งสมุดการบ้านที่มีชื่อของผมและห้องเรียนบอกเอาไว้เรียบร้อยไว้บนโต๊ะตัว นั้น

เมื่อไปถึงโต๊ะที่ผมนั่งเมื่อเช้า ผมก็ไม่เห็นอะไรเลยครับ ก็ทำใจไว้หล่ะแล้วว่าคงจะไม่อยู่หรอก ก็เลยเดินกลับมา กะว่าวันนี้คงจะไปซื้อเล่มใหม่แล้วกลับไปทำที่บ้าน...

เชื่อมั้ย ครับ พอผมกลับมา ทุกอย่างที่ผมวางไว้ตรงโต๊ะนั้น มันหายไปหมดเลย ที่ที่เดิมที่ผมได้นั่งเมื่อตะกี้ มันไม่เหลืออะไรแล้ว ผมหล่ะงงมากๆ ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ เดินวนไปวนมาอยู่แถวนั้นหลายรอบ หน้าตาตอนนั้นก็เริ่มแย่แล้วหล่ะ มันซวยยิ่งกว่าหนังสือคณิตหายไปอีก นี่แล้วผมจะทำยังไง...เพราะนั่นมันเป็นสมุดการบ้าน ถ้าหายไปจริง ๆ หละแย่เลย...ซักพัก ผมทนไม่ไหวแล้ว ก็เลยบ่นในทำนองตะโกนออกมาว่า

“ แม่งเอ้ย...อะไรวะเนี่ย ไอ้มาร์ค...มึงเล่นอะไรของมึงฮะ ”ก็นึกว่าไอ้มาร์คมันคงแกล้ง เพราะปกติมันก็แกล้งผมบ่อยเหมือนกัน

แต่ พอนึกไปนึกมา ผมก็เห็นว่ามันกลับไปแล้วนี่หว่า ...เอ้ะ...มันเกิดอะไรขึ้นว้ะ สักครู่ในระหว่างที่ผมกำลังงุ่นง่านหากระเป๋าและสมุด ก็ได้ยินเสียงครับ...เสียงคุ้นมาก ๆ ดังขึ้นมาจากด้านหลัง ก็ไกลอยู่เหมือนกัน...

“ กำลังหานี่อยู่เหรอ....มาดิ มาเอาของมึงไป...”พอผมหันไป ใช่เลยครับ มันคือไอ้พี่บ้าสุดหล่อคนเมื่อเช้านั้น

แต่ ตอนนี้เค้ามาคนเดียว ผมบอกตรงๆ ว่าตอนนั้น ก็กล้า ๆ กลัวๆ ก็ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยหนิ ถ้าพี่เค้าโกรธผม แล้วชกผม ผมจะทำยังไง แต่ก็เดินเข้าไปครับ กะว่าจะไปขอโทษพี่เค้าแล้วก็เอาของของผมคืนด้วย แต่เชื่อมั้ยครับ....แค่ผมก้าวเท้าออกไปไม่ถึง 10 ก้าวเลยมั้ง พี่เค้าก็เขวี้ยงกระเป๋าผมออกไปในป่า ต่อหน้าต่อตาผมเลย... ผมหล่ะงงมากกก... แบบว่าทำอะไรไม่ถูกแล้ว นี่เค้ากล้าทำได้ยังไงว้ะ...สายตาของพี่เค้าดูโกรธแล้วก็ไม่กลัวว่าอะไรจะ เกิดขึ้นตามมาเลย สักพักพี่เค้าก็บอกขึ้นมา..

“ ทุกอย่างของมึงอยู่ในนั้นหมด กูเก็บไว้ให้เอง ของมึงกูสิ...กูเก็บไว้ให้มึงไง ถ้าอยากได้มากนักอ่ะ ก็เดินลงไปเก็บเอาเอง...แต่ขอเตือนก่อนนะ ว่าแถวนี้งูเยอะนะโว้ย ถ้ามึงกล้า ก็ลงไปเอา....ลงไปดิ..555 ”

ตอนนั้นอ่ะ ผมร้องไห้เลย แทนที่เค้าจะตกใจหรือสงสารอะไร ไม่เลยครับ.... เค้ากลับเดินปรี่เข้ามาถึงตัวผม แล้วก็กระชากตัวผมไปใกล้ ๆ หน้าเค้า แล้วก็บอกผมว่า

“ มึงทำให้กูอายคนอื่นได้ กูก็ทำให้มึงเจ็บได้เหมือนกัน จำไว้นะ มึงจะต้องโดนกูทำยิ่งกว่านี้ ระวังตัวไว้ให้ดี ”

“ ก็อย่างที่พี่ได้บอกน้องไว้อ่ะนะว่า งูมันเยอะ...ถ้าจะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับงู ก็ลงไปเอา...” ไม่วายพูดจาประชดผมแบบสุภาพในตอนท้าย แล้วก็หันมากัดผมอีกว่า

“ พี่รู้ว่าน้องอ่ะ จะไปฟ้องพ่อ ฟ้องแม่ใช่มั้ย...เอาไปฟ้องเลยนะ...ครูด้วย..ลูกแหง่หยั่งงี้อะไรก็คงจะเป็น พ่อ เป็นแม่อยู่แล้ว...หึ หึ หึ ไปหล่ะน้อง แต่จำไว้ว่าน้องต้องเจอกับพี่อีกนาน เดี๋ยวเจอกันใหม่นะครับ พี่ไปหล่ะ ”

ผม..ตอน นั้นอ่ะ โกรธมาก ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้ แต่แล้ว...ไม่รู้สิ ว่าคิดอะไร... ก็เลยวิ่งลงไปในป่าหญ้ารก ๆ นั้นในตอนนั้นเลย พี่เค้าหันกลับมาตามเสียงของป่าหญ้าที่ถูกคนเดิยลุยเข้าไป...เค้าคงงงอ่ะ เพราะทำหน้าตาเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะกล้า แต่ในที่สุดผมก็เดินลุยเข้าไปเอากระเป๋าของผมกลับมาได้ แต่แทนที่พี่เค้าจะวิ่งมาช่วย..ไม่เลย...เค้าหัวเราะเยาะผมครับ แล้วก็ตะโกนออกมา....

“ เอ้า..เร็ว...เร็ว...เดี๋ยวงูมันก็ออกมากัดตายหรอก ซื่อบื้อเดินลงไปได้.... ” แต่ผมสังเกตดูสีหน้าพี่เค้าในตอนนั้นเหมือนจะพูดแบบฝืนๆ พูดยังไงไม่รู้ครับ หน้าเสียๆ หน่อย เค้าคงรู้สึกผิดมั้งที่ทำกับผมแบบนี้

ผม...ใน ตอนนั้นน้ำหูน้ำตามันไหลออกมาหมดเลยครับ ผมทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ อยากจะชกหน้าพี่เค้าให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ก็ไม่กล้า เพราะตัวพี่เค้าค่อนข้างสูง ในเวลานั้นน่าจะซักราว ๆ 175 ซม.เห็นจะได้ ส่วนผมแค่ 167 เอง แล้วก็อย่างที่บอก พี่เค้าเป็นนักว่ายน้ำด้วย เพราะฉะนั้น ตัวเค้าก็ดูหนา ล่ำ ใหญ่ สมส่วน ส่วนผมเนี่ยจะออกตัวกำลังพอดี ไม่ได้หนาอะไร ก็เลยได้แต่พูดออกไปทั้งน้ำตาว่า

“ สะใจพี่แล้วรึยัง ฮะ...พอใจหรือยัง “ พร้อมกับเดินเข้าไปผลักพี่เค้า แต่พี่เค้าก็ไม่ตอบโต้อะไร ได้แต่ทำหน้าตากวน ๆ แบบน่ารักมาก ๆ ใกล้ ๆ หน้าของผม แล้วก็บอกว่า...

“ ยัง...แค่นี้ยังน้อยสำหรับนาย นายยังต้องเจอมากกว่านี้ ”

ตอน นั้นผมรู้สึกกลัวน้ำเสียงพี่เค้าขึ้นมายังไงไม่รู้ พี่เค้าไม่ได้พูดดัง หรือตะคอกอะไรหรอกนะครับ แต่เสียงเค้าดูมีเลสนัย มีมนต์ แล้วก็มีพลังแบบแปลก ๆ ...หน้าตาพี่เค้าในตอนนั้นยังอยู่ในใจผมอยู่ตลอด ดูใกล้ ๆ พี่เค้าหล่อมาก ๆ ผิวสีแทน ๆ แต่หน้าเค้าออกชมพูเรื่อ ๆ อ่ะครับ น่ารักโคตร ผมก็ได้แต่แกล้งทำเป็นจ้องเขม็งไปที่สายตาเค้า แล้วก็พูดต่อไปว่า.......

ปัดฝุ่นรุ่นพิเศษ 4 ปลาหมอตายเพราะปาก

“ ผมไปทำอะไรให้พี่นักหนา...ผมขอโทษก็ได้ ไม่เห็นจะน่าอายอะไรมากเลย กับเรื่องแค่นี้ แล้วที่พี่ทำกับผมแบบนี้ ก็ถือซะว่าหายกันแล้วกัน ผมไม่ถือ อย่ามายุ่งกะผมอีกเลยนะ ”

เค้าหัวเราะเยาะแบบกวน ๆ อีกแล้ว แล้วก็บอกว่า “ ได้..ไม่ยุ่งอีกก็ได้....แต่กราบเท้ากูก่อนสิ ”

ผม นี่โกรธไอ้พี่บ้านั่นมากขึ้นเป็นทวีคูณ...ณ ตอนนั้นคิดว่าคนอะไรว้ะโคตรชั่วเลย เลวสุด ๆ อยากจะชกหน้าเค้าเหมือนกัน แต่ไม่กล้าเพราะไม่เคยทำใคร...ได้แต่ด่าออกไป...

“ คนอย่างพี่อ่ะนะ ความจริง ผมไม่ควรจะเรียกโดยใช้คำว่า พี่ เลยซะด้วยซ้ำ...คำว่า มึง ก็ยังดีเกินไปเลยรู้มั้ย คนอย่างพี่อ่ะ ไอ้สัตว์ เท่านั้นถึงจะเหมาะสม...พี่นี่เลวจริง ๆ ถ้าอยากให้ผมกราบอ่ะนะ...ได้ครับได้...แต่รอชาติหน้าละกัน เดี๋ยวผมจะตามไปกราบ...ถุยยยย ” แล้วก็ถือกระเป๋าของผมเดินออกมา

ก็ ไม่รู้ว่าพูดรุนแรงอย่างนั้นออกไปได้ไง...เชื่อมั้ยครับ พี่เค้าโกรธผมมาก ๆ มากกว่าเมื่อตะกี้เยอะเลย เค้าเดินตามมาจับข้อมือผม บีบแน่นมาก ๆ แล้วกระชากผมอย่างแรงไปที่หลังอาคารลีลาส ติดกำแพงแถว ๆ นั้น...พี่เค้าแรงเยอะมากครับ ผมรั้งพี่เค้าไว้ไม่อยู่จริง ๆ ระหว่างทางที่พี่เค้าดึงผมไป เค้าก็พูดขึ้นมาว่า

“ กรูกะว่าจะปล่อยเมิงไปแล้วนะ เห็นว่าน่าสงสาร แล้วกรูก็ทำกับเมิงแรงไปจริง ๆ แต่ในเมื่อเมิงปากดีใส่กรูขนาดนี้ เมิงก็คงจะไม่รอด เดี๋ยวเมิงก็รู้ว่าจะเจอกับอะไร รับรอง..เดี๋ยวเมิงจะต้องเสียใจกับคำพูดที่เมิงพูดออกมา

...มานี่ ...ปากดีนักใช่มั้ย ” พอไปถึงหลังอาคาร ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร พี่เค้าก็ดึงตัวผมเข้าไปติดกับตัวเค้า แล้วเอาปากมาจูบผมทันที ! ผมนี่...จะพูดยังไงดีหล่ะ...ทำอะไรไม่ถูก เอาเป็นว่า...ขนลุกไปทั้งตัวเลยครับ เกิดมาไม่เคยเจอ แล้วก็ไม่คิดว่าจะเจอกับผู้ชายด้วยกันด้วย ผมได้แต่นิ่งแบบทำอะไรไม่ถูก

...ถึง ตอนนี้ผมเชื่อแล้วครับว่ามันรู้สึกยังไง คนที่ไม่เคยเจอก็คงไม่รู้หรอก เพราะผมเอง ทุกครั้งที่ดูละครแล้วมีฉากที่พระเอกได้ตบจูบนางเอก ผมจะโมโหนางเอกทุกที ว่าทำไมว่ะ แค่นี้ก็ต้องทำเป็นอึ้ง ทำอะไรไม่ถูก ทำไมไม่ถอยออกมา...

พี่เค้าประกบปากผมอยู่ซัก 10 วินาที เห็นจะได้...แล้วก็ผลักผมออก พร้อมกับพูดแกมเยาะเย้ยออกมาว่า....

ปัดฝุ่นรุ่นพิเศษ 5 จากเกลียดตอนนั้น ถูกเปลี่ยนให้เป็นรักในตอนนี้

“ เออ...สมแล้วที่เมิงปากดีกับกรูจัง...ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว...เพราะปากเมิง หวานใช้ได้เลยนะรู้มั้ย...555..อ้าววว...นิ่งทำไมหล่ะ ทำไมไม่ปากดีต่อหล่ะ ด่าพี่สิน้อง...พี่ให้ด่า เอาสิ ด่าพี่มาสิ ” พูดจากวนตีนดีมั้ยหละครับ...เดี๋ยวพี่ เดี๋ยวกรู กัดผมได้ตลอด...

น่า แปลกครับที่ผมนิ่งหยั่งนั้นไปนานอยู่พอสมควร สายตาก็เห็นพี่เค้าเดินออกไป แต่คราวนี้พี่เค้าไม่สนใจผมเลย เค้าเดินออกจากผมไปโดยไม่หันกลับมามองผมอีก...

หลังจากวันนั้น 2 วัน วันพุธกับวันพฤหัสฯ ผมไม่ได้ไปโรงเรียนครับ ไข้ขึ้นไม่สบาย...เหมือนดูเว่อร์ ๆ ยังไงไม่รู้เนอะ แต่ผมเป็นจริง ๆ ครับ ...ก็ไม่รู้เป็นเพราะคิดมากไปหรือเปล่า...

โดยระหว่างที่เป็นนั้นก็ คิดถึงภาพในวันนั้นอยู่เรื่อย ๆ แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ครับ เหมือนเริ่มจะชอบพี่เค้ายังไงไม่รู้ ก็งง ๆ ตัวเองเหมือนกันว่าคิดแบบนี้ได้กับผู้ชายจริง ๆ หรือนี่ เฮ้อออ...ไอ้พี่บ้า ทำกับผมได้!

วันศุกร์ผมก็กลับมาเรียนตามปกติ ไอ้มาร์คบอกว่าพี่บอสมาหา (ชื่อพี่เค้าครับ ชื่อเพราะเหมือนหน้าตาเค้าแหละ !)

ฝาก เอาปากกามาคืน แล้วยังถามผมว่า ไปรู้จักพี่เค้าได้ไง หรือว่าไปว่ายน้ำที่สระ แล้วรู้จักกับพี่เค้า...ผมก็บอกไปว่า ไม่มีอะไร...บังเอิญรู้จักกับเพื่อนพี่เค้า ก็เลยได้คุยกัน

ในวัน นั้นผมกลัวแล้วก็ระแวงไปหมด ไปกินข้าวเที่ยง ก็รีบๆ กินรีบๆ ออกจนไอ้มาร์คมันงง เพราะปกติผมจะนั่งแช่อยู่ที่นั่นค่อนข้างนาน จน 15 นาทีจะเข้าเรียนละมั้ง จึงออกจากโรงอาหาร

ระหว่างเรียนก็ไม่ค่อยมี สมาธิเท่าไหร่ ภาพมันติดตาครับ เป็นอย่างงั้นจริง ๆ ใจนึงก็คิดกลัวว่าพี่เค้าจะเอาไปบอกใคร โดยเฉพาะเพื่อน ๆ ของพี่เค้า ก็อย่างที่บอกหล่ะครับ คนอย่างพี่เค้าธรรมดาซะที่ไหน ดูร้ายแบบซ่า ๆ แล้วก็ไม่ค่อยจะยอมใครซักเท่าไหร่ด้วย ( นิสัยคล้าย ๆ ผม )

แล้ว อีกอย่างพี่เค้าก็มีคนรู้จักเยอะ เพราะเป็นนักว่ายน้ำ ผมก็เลยกังวลไปหมด บอกตามตรงครับ ว่าคงจะอาย ถ้าพี่เค้าเอาไปบอกใคร แล้ว ณ ตอนนั้น ผมก็ยังไม่แน่ใจด้วยว่าพี่เค้าเป็นเกย์หรือเปล่า หรือแค่ทำไปเพียงเพราะโมโหผม ผมจึงกลัวที่จะสู้หน้ากับพี่เค้า แล้วก็สังคม ( โรงเรียน )

ตอนเลิกเรียนวันนั้น ผมไม่ไปนั่งรอพ่อที่เดิมแล้วครับ กลัวพี่เค้ามาหาผมอีก ก็เลยไปรอพ่อบนห้องสมุด...สรุปวันนั้น ก็ไม่เกิดอะไรขึ้น...แล้วก็ไม่เกิดอะไรมาจนวันพุธของอาทิตย์ต่อมา...