แสงจากตะเกียงอโรม่าในมุมห้องส่องแสงสีม่วงสลัวๆ กลิ่นดอกไม้ที่พวยพุ่งหลบลี้ความร้อนจากตะเกียงฟุ้งไปทั่วห้อง อากาศรอบๆกายตอนนี้ร้อนมาก จนเราสองคนช่วยกันเช็ดเหงื่อที่ไหลหยดไปตามแรงกระแทกที่ดุดันและเผ็ดร้อน จังหวะจะโทน ที่คุ้นเคยกันมานานทำให้เรารู้รับรู้ถอยกันเป็นอย่างดี กิจกรรมดำเนินไปตามกลไกของมัน ท้ายที่สุดทั้งสองร่างก็นอนเหยียดยาวด้วยความอ่อนแรง ขณะที่อีกฝ่ายหนึ่งหลับนิ่งไปแล้ว ดวงตาคู่นี้ของผมมองฝ่าความมืดในห้องที่ตอนนี้มีแสงสีม่วงมาช่วยขับออกไป ทำให้ผมเห็นดวงหน้าคู่งามที่ผมใฝ่ปองมานานแรมปี ละจากใบหน้านั้น เนินถันอันอวบอูมที่ผมเห็นแล้วยังอยากที่จะดูดกินมันอีกที หยดน้ำกามผมยังเปื้อนปนหน้าท้อง ไหลลามลงไปในดงสีดำแล้ว หายไปในร่องโยนีของเธอ
หากยมโลกมีจริงป่านนี้ยมบาลท่านก็คงบันทึกความเลวครั้งนี้ของผมไว้เช่นกัน ทั้งภาพ ทั้งเสียงและลีลาอันเผ็ดร้อนของเราทั้งสองคงพอที่จะทำให้เราทั้งคู่ตกนรกหลายกัปล์หลายกัลป์ แต่ในเมื่อเหตุการณ์มันบังคับผมให้ทำอย่างนี้ โดยที่ผมพยายามหาทางออกแล้วก็ตาม ผมได้แต่หวังใจว่ายมบาลท่านคงจะลดหย่อนโทษให้ผมบ้าง แต่ก็นะบาปก็ยังคือบาป ดังคำพระท่านว่า สุราคือบิดาแห่งบาป กล่าวคือเมื่อเราพิจารณา ศีลห้าข้อแล้ว พบว่าดื่มเหล้าเมายา น่าจะโทษเบาสุด แต่ถ้าคิดงั้นท่านคงคิดผิดอย่างมหันต์ เพราะเมื่อคนเราเมาแล้วก็จะขาดสติ สติคือตัวระลึกให้รู้กาละ เทศะ หากเมื่อขาดไปแล้ว มนุษย์ก็ย่อมทำบาปได้โดยไม่เกรงกลัว มันจะเป็นบิดาของบาปอื่นเพราะมันจะทำให้เราทำบาปต่อๆไปได้อย่างไม่ยากเย็น ไม่ว่าจะฆ่า คนเมาย่อมทำได้ จะลักขโมย คนเมาทำได้โดยไม่เกรง จะโกหกก็ย่อมทำได้ พูดให้มดตัวเท่าช้างก็มีคนเคยทำ หรือแม้แต่พรากคนรักของผู้อื่น เหมือนที่ผมทำตอนนี้
หลังจากเราทั้งคู่สร่างเมาแล้ว ผมรีบไปส่งน้องแตงที่หอพัก ตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อให้คนเจอเราสองคนน้อยที่สุด ก่อนกลับ น้องแตงบอกผมว่า เธอเริ่มไม่สบายใจเมื่ออยู่กับไอ้วิว เธอเหนื่อยกับอารมณ์ที่ไม่คงที่ของไอ้วิว เธอยังบอกว่าดูๆไปเหมือนไอ้วิวไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้จะเป็นคู่หมั้นกัน น้องแตงก็พร้อมยกเลิกได้เมื่อเธอเจอคนใหม่ โดยที่เธอจะไม่สนใจผู้ใหญ่ว่าเขาจะคิดยังไง เพราะคนที่ต้องทนทุกข์คือตัวเธอเองไม่ใช่หน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งสิ้น
ผมขับรถออกไปจากหอน้องแตงเร็วที่สุดและพยายามเลือกเส้นทางที่คิดว่า คนใช้น้อยที่สุด เมื่อขึ้นถนนใหญ่ผมรู้สึกโล่งอกอย่างประหลาด นี้แหละนะเป็นชู้กับแฟนคนอื่นมันร้อนอย่างนี้นี่เอง ขณะที่ขับรถกลับบ้านั้น ผมเองนั่งคิดทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนว่าน้องแตงมากับผมได้อย่างไร ผมพยายามนึกแต่เหตุการณ์มันไม่ประติดประต่อ เลยทีเดียว ที่ผมจำได้คือ ผมไปเจอไอ้วิวกับน้องแตงที่ผับแห่งหนึ่ง ตอนนั้นผมไปกับเจ้ามด และ ญาติๆเจ้ามดที่มาจากกรุงเทพ ส่วนน้องแตงก็มากับไอ้วิว และเพื่อนๆ น้องแตงที่เรียนปริญญาโทด้วยกัน เราสองกลุ่มโต๊ะใกล้ๆ กัน เอ้ แล้วต่อมาผมจำไม่ได้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง รู้แต่ว่า ญาติเจ้ามดเมามาก เจ้ามดขอกลับก่อน แล้ว แล้ว น้องแตงมากับผมได้ยังไง …………. อ่อ ขณะที่ผมไปส่งเจ้ามดที่รถแล้วเดินกลับมาเพื่อขับรถกลับบ้าน ผมมาเจอน้องแตง ยืนที่รถผมและ พูดว่า………. จำไม่ได้แฮะ เมาจัด จำได้ก็ตอนที่เปิดโรงแรมแล้ว แฮะๆ
ฮัลโหลมด พี่ปองเป็นไงมั้ง ฟื้นยัง ผมถามเจ้ามด พลางขับรถไปด้วย
ไม่รู้ตายหรือยัง แม่งน้ำลายเปื้อนหมอน หมดแล้ว เสียงเจ้ามดอู้อี้ น่าจะติดหวัดพี่ปอง
เออๆๆ ปล่อยพี่แกนอนเหอะ แล้วมดหิวม่ะ เดี๋ยวซื้อของไปฝาก
เอ้า แล้วนี่อยู่ไหน
อยู่ข้างนอก
ไปทำไมข้างนอก เสียงเจ้ามดสงสัย
ก็ ก็ออกมาหาของเปรี้ยวๆกิน แม่ง เมาเกิน
ไม่อ่ะ ยังอยากนอนอีก
อืมๆ ตามใจๆ เดี๋ยวสองทุ่มโทรหานะ หลังเลิกงาน
ไม่อยู่เวรหรอวันนี้
ไม่อ่ะ
เออๆ เจ้ามดวางสายทันที
นี่แหละหนาเหล้าคือบิดาแห่งบาปจริงๆ มันทำให้ผมผิดศีลอย่างน้อย สองข้อแล้วในเช้านี้ แต่ทั้งๆที่รู้ผมก็อยากทำให้มันเป็นจริงขึ้นมาจริงๆ เพราะที่ผ่านมานั้นไอ้วิวทำกับผมไว้แสบมาก ทั้งส่งข้อความ หรือพยายามมาเกาะแกะผมให้เจ้ามดมันคิดมาก แต่เจ้ามดเองก็ใจหินไม่สะทกสะท้านอะไร ไม่คิดหึงอะไร จนผมเริ่มสงสัยว่ามัน รักผมจริงหรือเปล่า แต่จะอย่างไร ผมก็อุ่นใจที่ผลลัพธ์ของการตัดสินใจของผมออกมาได้สวยขนาดนี้ คือมีเจ้ามดเป็นแฟนอย่างเต็มตัว
หลายๆคืนหลังจากที่ผมกับน้องแตงแอบลอบได้เสียกันโดยที่เจ้ามดและไอ้วิวไม่รู้นั้น เราแอบติดต่อกันลับๆ และระเริงกามกันบ่อยจนเราเริ่มรู้สึกรักกันโดยไม่ทันรู้ตัว อาจเพราะถ่านไฟเก่าในตัวเราสองคนคงยังดับไม่สนิท ในตอนแรกเธอก็แค่อยากคุยกับผมคลายเหงา และอยากปรึกษาเรื่องนิสัยส่วนตัวไอ้วิว เพราะเห็นว่าผมเป็นเพื่อสนิทมัน(เธอรู้แค่นั้น) แต่ทุกครั้งมันก็จบลงที่เราสองคนเป็นหนึ่งเดียวกัน จนวันหนึ่ง ผมได้ยินข่าวจากแม่ว่า น้องแตงได้ถอนหมั้นกับไอ้วิวแล้ว ฝ่ายไอ้วิวเองก็ไม่สะทกสะท้านอะไร สีหน้าเรียบเฉย แม่ผมแอบวิจารณ์ต่อ ว่าไอ้วิวทำไมนิสัยมันเปลี่ยนไป พอโตขึ้นรู้สึกว่าจะโกรธง่าย ใครแนะนำอะไรหน่อยก็เสียงดังไปหมด ผมได้ยินแม่วิจารณ์มัน ก็รู้สึกมีพวกขึ้นมาทันที อิๆๆ แต่ก่อนที่ผมจะดีใจไปกับข่าวร้ายของไอ้วิวนั้น ผมเกือบลืมคิดถึงตัวเองว่า ภัยนั้นแหละจะมาถึงตัวผม เพราะเมื่อเธอไม่มีไอ้วิวแล้ว เป้าหมายต่อไปที่น้องแตงจะเลือกก็คือผม แล้วผู้ใหญ่ฝ่ายไอ้วิวจะมองผมยังไง แล้วครอบครัวเราสองคนจะไปหมางใจกันหรือไม่ จากเรื่องที่เอาแค่สะใจตอนนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วสิ
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมเลยต้องเตรียมตัวรับแผนนี้ แล้วก็จริงตามคาด หลังจากที่ทั้งสองถอนหมั้นกันแล้ว สองวันต่อมาน้องแตงมาหาผมถึงที่บ้าน ตอนแรกมาแล้วเจอแม่ผม เธอเลยกลับไปก่อน แล้วมาใหม่ตอนหนึ่งทุ่ม แล้วก็เจอผมพอดี ตอนนั้นเธอบอกกับพ่อแม่ผมว่า จะมาสอบถามเรื่องข้อมูลปัญหาสุขภาพช่องปากของคนไทย เธอจะเอาไปนำเสนองาน อะไรบางอย่าง แต่เหมือนแม่ผมจะรู้ทันแผนนี้เลยบอกน้องแตงว่า ที่คณะทันตะมีข้อมูลเยอะกว่าบ้านหลังนี้ ลองไปหาดู ส่วนพ่อผมก็แบ๊วไม่ทันแผน บอกว่าพอมีหนังสืออยู่บ้าง จนแม่ผมต้องทำร้ายพ่อด้วยสายตา พร้อมให้เหตุผลว่า เอาไว้ให้บอสศึกษา ให้น้องแตงไปหาดูที่คณะเผื่อได้ (แม่ผมร้ายไม่เบา เหน็บแนม ตามนิสัยพยาบาล)
เป็นอันว่าเรื่องน้องแตงจบไปเพราะมีตัวช่วยที่หวงลูกชายยังกะผึ้งช่วยไว้ ตอนนี้ชีวิตผมเริ่มเข้าลู่เข้าทาง การงานก็ไปได้สวย การเรียนต่อภาคศัลกรรมก็ไม่มีปัญหา ด้านความรักก็ดี เพราะเจ้ามดก็ไม่เรื่องมาก เสมอต้นเสมอปลาย แต่น่าแปลกนะครับผมกับเจ้ามดเราเอากันน้อยมาก ส่วนใหญ่ก็นั่งคุยนั่งเล่นกันมากกว่า อาจมีบางครั้งที่ผู้ใหญ่ฝ่ายผมเริ่มสงสัย ว่าทำไมสองคนนี้สนิทเกินชาย(แม่พูด) ส่วนผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้ามด สบายๆ เพราะแม่มันไม่อยู่บ้าน พี่มันก็เรียนต่อต่างประเทศ มีแต่อาม่า ซึ่งอาม่าแก่แล้วอยู่กับพี่เลี้ยงตัวโตของแกไปวันๆ ถ้ามีเวลาว่างผมเลยไปนั่งเล่นห้องเจ้ามด แต่เดือนหนึ่งก็มีไม่กี่วันเองที่เราว่างตรงกัน เง้อออ เจ้ามดเอ้ย แต่ยังไงก็รักแกว่ะ
วันหนึ่งช่วงเกือบๆสงกรานต์ ผมพอมีเวลาว่างช่วงนั้น จึงแอบมานั่งที่ศูนย์รถของเจ้ามด ขณะที่ผมนั่งเล่นในออฟฟิต เจ้ามดเองก็ติดลูกค้าอยู่ข้างนอก ผมเหลือบไปเห็นพี่พนักงานคนหนึ่ง เขากำลังดูไพ่ยิปซีให้แม่บ้านอยู่ทั้งคู่คุยกันออกรสออกชาติ แหมน่ามันๆ ผมเลยเอามั้ง
พี่ดูให้ผมหน่อยดิ ค่าครูเท่าไหร่ครับ ผมถามเป็นเด็ก
299 ค่ะ แม่หมอท่าทางซีเรียสมองผมด้วยหางตา
โห้พี่กะรวยเลยหรอ ผมแซว
น้องแหม่ม แม่นจิงๆนะค่ะคุณ มีแม่บ้านมาคอมเฟิร์ม
อ่ะ ให้สามร้อย ไม่ต้องทอน ผมยกค่าครูขึ้นเหนือหัวแล้วอธิษฐาน
หลังเลือกไพ่เสร็จ ก่อนพี่แหม่มจะทำนาย ผมเหลือบไปมอง ยัยแม่บ้านคนนั้นด้วยสายตา บอกว่าออกไปได้แล้ว อิๆๆ แล้วเหมือนแกจะรู้ เดินมุบมิบๆ ออกไปทันที
โห้ ได้ไพ่เดวิลด้วย อืมๆ
โห้ วิลออฟฟอจูน
โห้ เดอะทาวเวอร์ก็มี
เอ๊ะ ไพ่สามดาบ
อืม ไพ่ ห้าถ้วย
ไพ่ เดอะซัน ไพ่ อัศวิน สองตัวแน๊ะ
ไพ่ สองถ้วย
และสุดท้ายไพ่ดิเอ็มเพอเรอ

พี่ครับๆ มันคืออะไรอ่ะครับ ผมทำเสียงเจื่อนๆ แบบอยากรู้จริงๆ เพราะแกอู้อ้าๆ ของแกคนเดียว
แล้วคำทำนายที่ติดหูผมยัง จำได้ถึงทุกวันว่า เป็นคนโชคดีเกิดมาในหมู่คนดีมีเงิน การศึกษาหน้าที่การงานมั่นคง ยิ่งได้สัมผัสคนเจ็บป่วยแล้ว จะยิ่งรุ่งโรจน์ ไพ่ความรักน่าแปลกตรงที่มีแต่ผู้ชาย จงระวังผู้ชายผิวขาว ให้ดีเป็นภัยยิ่งนัก(ที่มีขาวหมด แม่ง)
การเงิน ไม่เคยขัดสน มีเก็บมีกิน เหลือก็ทำบุญบ้าง อืมดีๆๆๆ (แม่หมอบอก) แต่เอ้ (อ่ะมีเอ๊ะด้วยแม่หมอเรา) ในช่วงนี้จงระวัง นิยายเรื่องเก่าจะนำมาเล่าต่อใหม่นะ
บอสไป เสียงเจ้ามดเรียกผมแทรกเสียงพี่แหม่ม
เออๆๆ เดียวออกไป
มีอะไรอีกม่ะพี่ ผมเริ่มหูยาน ติดใจการอ่านไพ่ของแม่หมอ
ก็ เจ็บมามากแล้วนี่เรื่องรัก ประมาณกลางปีนี่ จะรู้ เตือนไว้ก่อนมีจุดแตกหัก
ไอ้บอสสสสสส
เออ ไปแล้วๆๆ
เมื่อลาแม่หมอเสร็จผมก็ ลืมเรื่องคำทำนายไปทันที เพราะใบหน้าของไอ้มดหน้าขาวคนรักของผมนี่เอง ผมกับเจ้ามด ออกไปหาของกินกันที่ร้านในตัวเมืองหาดใหญ่ เที่ยงนั้นเราไปกินบะหมี่กันที่ร้าน ในซอยลึกลับแห่งหนึ่ง นี่ถ้าไม่ใช่คนหาดใหญ่ก็คงแงะเข้ามาไม่ถูก ที่ร้านมีคนนั่งเต็มไปหมด เหลือที่ให้เรานึงที่คือใต้ต้นมะม่วงหน้า ร้าน เชื่อม่ะครับ มันร้อนมาก ทั้งๆที่อยู่ใต้ร่มไม้
ทำไมมากินถึงนี่ว่ะ ร้อบอิ๋บอ๋าย ผมทำหน้าล้อเลียนเจ้ามด
แม่ง ขอให้มันเป็นไอ้อ่างจริงๆ เถิ้ดดดด สาธุ เจ้ามดยกมือขึ้นเหนือหัว
แป๊ะ ไอ้นี่ ผมตบหัวเจ้ามด
ขณะที่เราเล่นกันอยู่ ก็มีเด็กเสิร์ฟ อ้วนอำมหิต ยืนคอยรับออร์เดอร์ ด้วยสายตาเคียดแค้น (เหอะๆ น้องครับพี่ไปทำไรให้มารดาน้อง ระคายเคืองบาท รึเปล่า ผมนึก) หลังจากเรากินเสร็จและกำลังจะออกจากร้าน เหมือนควายหล่นทับเลยครับ เพราะรถที่กำลังจะจอดข้างๆรถผม มันคือ Civic สีดำ ป้าย กร xxxx กรุงเทพ แม่ง คุ้น คุ้นที่สุดผมนึก ผมเดินๆตามหลังเจ้ามดแล้วก่อนเราออกรถ เจ้าของรถสีดำนั้นก็ออกมา แม่ง ไอ้วิว นี่เอง
ผมมองไอ้วิวทางกระจกหลังจนสุดสายตา ว่ามันมากับใคร แต่คนที่ลงมาจากรถมันเป็นผู้หญิงครับ ซึ่งผมเองก็ไม่รู้จัก สงสัยเมียใหม่มันแน่ๆ
มองอะไร เจ้ามดทำเสียงสงสัย
ป่าวๆ แค่มองระวังหลัง กลัวรถขับมาชน เชื่อม่ะ ในหาดใหญ่เนี๊ยะคนขับรถแย่มาก ผมทำบ่นไปเรื่อย เพื่อกลบเกลื่อนความนึกคิดตอนนั้น หลังจากส่งเจ้ามดเสร็จผมก็ ตีรกลับไปโรงพยาบาล
หลังจากเสร็จจากงานวันนั้น ผมพอมีเวลาเกือบสองชั่วโมง ก็เลยโทรหาเจ้ามด แต่มันไม่ว่าง มันบอกไปทานข้าวกับลูกค้า ผมเลยเซ็งครับไม่รู้ไปไหน ดี ตอนแรกกะจะไปว่ายน้ำ ก็นึกขี้เกียจ ผมเลยนั่งในรถ คิดอะไรเพลินๆ ใจผมลอยไปนั้นไปนี่ จนแว๊บนึงในห้วงของความคิด ผมตัดสินใจโทรหาไอ้วิว
อืม ว่าไงบอส
เออๆ ป่าวๆแค่โทรมาคุย
ตอนเที่ยงมากับแฟนหรอ ไอ้วิวถามผม (แม่งเสือกเห็นกูอีก)
อืม ใช่ แล้วแกอ่ะ
เพื่อนอ่ะ
อ่อๆๆ
แล้วนี่บอสอยู่ไหน ไอ้วิวถามผม
ทำไม ผมทำเสียงเหมือนไอ้วิวโทรมากวนผมเอง
ก็อยากนั่งคุยด้วย ไม่มีไร
เสียงเด็กๆ ม ปลาย โต๊ะข้างๆ คุยเสียงดังอย่างไร้มารยาท ครอบครัวหนึ่งที่ลูกแสนซนโต๊ะหลังเราก็ปรามลูกทุกห้านาที พนักงานหนุ่มๆ ที่เดินเสิร์ฟของในร้าน ก็เดินกันหลังตรงตัวแข็ง กลัวของที่แต๊ปไว้จะหลุดออกมา
ยังกะสวนสัตว์เลยเนอะ สเวนเซ่น วันนี้ ผมบอกไอ้วิว ด้วยสีหน้าเซ็งเป็ด
อืม อ่ะๆๆๆ ไอ้วิว หัวเราะสีหน้าผม จนมันหน้าแดง ซึ่งตอนนี้ผมนั่งมองมัน จนเริ่มใจสั่น(อีกแล้วอ่ะ) ภาพที่มันหัวเราะอย่างสดใสแบบนี้ ทำเอาผม รู้สึกรักมันทุกที หน้าที่แดง จมูกโด่ง ตากลม โต ขนตางอนงาม ใบหน้าขาวใสตัดกับผมดกดำมีน้ำหนัก เง้ออออ (กูใจสั่นว่ะไอ้วิว)
รีบกินเหอะ หัวเราะนั้นแหละ เดี๋ยวมีงานต่อนะ ผมบอกไอ้วิว
อ่อ นึกว่ากลัวใครมาเห็น
ผมไม่มองหน้ามัน แต่กลับเหลือบไปมองสิ่งแวดล้อมรอบด้าน แล้วผมก็บอกไอ้วิว ว่า
ไปแล้ว
ผมตัดสินใจทิ้งไอ้วิวไว้ที่ร้าน คนเดียว แต่ก่อนที่ผมจะลุกออกมานั้น
ไอ้วิว ถามผมว่า สงกรานต์ ว่าง ม่ะ
ผมบอกมันว่า ว่างไง อยู่เวรโว้ย
อ่อ เช่นกันๆ
หัวใจผมที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังนั้น ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แต่เมื่อผมตัดสินใจจะทิ้งมันแล้วก็ เป็นอันทิ้ง ผมจะไม่ยอมเก็บมันขึ้นมาให้บาดใจผมอีก ผมขับรถกลับโรงพยาบาล ด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก สายตาก็เหลือบมองแต่โทรศัพท์อยากให้ไอ้วิวโทรมา จะโทรมาด่าผมก็ยอม แต่แล้วในที่สุดก็ไม่มีสายเข้าเลย
เช้าของวันรุ่งขึ้น ผมตื่นนอนขึ้นมาก็พบข้อความบนหน้าจอ
“ยังไงก็รัก “
แม่ง ไอ้วิว เล่นนี้เลยหรอ ผมนึก หลักฐานเชิงประจักษ์นะมึง เจ้ามดเห็นเข้าจะว่าไง ผมนึก
ผมรีบลบข้อความนั้นออก แล้วก็แปรงฟันล้างหน้าแล้วไปดูคนไข้ต่อ ที่โรงพยาบาลวันนี้คนไข้เยอะมาก ผมเริ่มเบื่อๆกับโรงพยาบาลรัฐแล้วสิ ใช่ว่าจะไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือที่จะตอบสนองความต้องการ การรับบริการของคนไข้ไม่พอหรอกนะครับ แต่ด้วยระบบที่มันโกงกิน และวัฒนธรรมองค์กรที่สั่งสมกันมาแบบว่า เส้นสาย กินกันใต้โต๊ะ ทำให้ผลงานที่ออกมาเพื่อมวลชนมันย่ำแย่ การดูแลคนไข้ก็ตกต่ำ ยิ่งลุงเท่งลุงทอง ที่ไม่รู้จักใครด้วยแล้วยิ่งแย่ใหญ่ มาโรงพยาบาลตั้งแต่หกโมงเช้า โน้นได้กลับตอนห้าโมงเย็น กะอีแค่มาถอนฟันซี่เดียว เอ้อออ นี่แหละเมืองแห่งคอรัปชั่น
วันนี้หลังจากลุยคนไข้เสร็จผม ก็กลับบ้าน แล้วไปต่อที่สระว่ายน้ำ โดยมีเจ้ามดไปเป็นเพื่อน เราว่ายน้ำกันสักพัก ฝนเริ่มตกลงมา เราจึงรีบไปอาบน้ำ แล้วก็กลับบ้าน
ที่บ้านเจ้ามด วันนี้ดูเงียบๆ เพราะอาม่านอนหลับ พี่เลี้ยงอาม่าก็หลับ เราเลยขึ้นไปนั่งคุยกันบนห้อง ผมจับมือเจ้ามดมาหอม แล้วดึงตัวมันมากอด เจ้ามดพยายามเบือนหน้าหนีอย่างเล่นตัว ผมใช้แรงต้านกับเจ้ามดจนล้มลงบนพรมในห้อง ผมใช้มือถอดเสื้อกล้ามและกางเกงบอลเจ้ามดออกเหลือเพียงแต่บ๊อกเซอร์ตัวฟิต เจ้ามดก็ไม่ยอม มันถอดกางเกงผมออก เผยให้เห็นอาจู๋ หัวบานน่าเกรงขามของผม
ผมลุกขึ้นป้อนอาจู๋ให้เจ้ามดมันอม เจ้ามดดูดอาจู๋ผม ด้วยแรงสุญญากาศ ที่สุดเสียว ผม ลุกนั่งบนเก้าอี้ เจ้ามดนั่งบนพื้น มันจัดการทั้งดูดทั้งเลีย จนผมน้ำพุ่งรดหน้ามัน เจ้ามดใช้มือเช็ดคราบน้ำว่าวผม แล้วดึงผมลงมานอนตะแคง มันจัดการเอาอาจู๋มันมาถูร่องก้นผม แต่ผมพยายามหลบหนี เพราะผมไม่ชอบเอากันตอนกลางวัน เหมือนเจ้ามดจะรู้ใจครับ มันเลยให้ผมอมอาจู๋มัน กลิ่นสบู่อาบน้ำยังหอมติดซอกขาเจ้ามด อาจู๋หัวสีม่วงตอนนี้ดูองอาจมาก ผมดูดไปสักครู่เริ่มเมื่อยปาก เลยใช้มือชักให้มันแทน แล้วเปลี่ยนมาเป็นใช้ลิ้น เลียร่องก้นสีชมพูของมัน ไม่นาน ด้วยความเสียว น้ำว่าวเจ้ามดพุ่งไปไกลเปื้อนพรมในห้องนอนเป็นคราบขาว หลังจากล้างตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็นอนหนุนตักเจ้ามด เจ้ามดก็ลูบผม ผมเบาๆ เรานั่งพูดคุยถ่ายเทความรู้สึกรักให้แก่กัน คงมีเราและเราเท่านั้นที่รับรู้ว่ารักครั้งนี้แสนพิเศษเพียงใด ตอนนี้ผมรู้สึกเราเจ้ามดอย่างพิลึกเลยครับ ไม่รู้สิ ผมคิดว่าเจ้ามดมันมีเสน่ห์ในตัวของมันเองคือ เจ้ามดจะไม่ซอกแซก ชอบหาเรื่อง และไม่หวานจนลิเกเกินไป นิสัยแบบนี้มันทำให้ผมอยากค้นหามันมากขึ้นๆ ทุกวัน บวกกับหน้าตาที่ดูขาวสะอาดแต่ก็หล่อเข้มอยู่ในที แหมผมรู้สึกโชคดีจังเลยครับที่ได้มันมาครอบครอง
ทุกสิ่งทุกอย่างในมหาจักรวาลนี้ล้วนแต่มีแรงพลักดันให้มันเคลื่อนไหว หยุดนิ่ง หรือแตกสลายทั้งสิ้น มนุษย์ก็เช่นกันที่อยู่ภายใต้กฎข้อนี้ก็ล้วนมีกรรมเป็นของตนเอง ที่จะพลักดันเราไปตามแรงกรรมนั้นๆดังที่เคยก่อกันมาในอดีตชาติ ในวันที่เรามีความสุข เราก็มักลืมกลัวบาปกรรม แต่วันที่เราเป็นทุกข์เราจึงจะหวาดกลัวมัน แต่ก็ไม่ได้กลัวอย่างจับจิต บางคนมีหน้ามาแก้กรรมนั้นอีก นี่แหละคือมนุษย์ สัตว์ที่ไม่เคยสำนึก
หลังจากช่วงสงกรานต์ผ่านไป เจ้ามดกับผมเราเจอกันน้อยลงด้วยเหตุผลที่ว่า เจ้ามดงานยุ่ง ผมเองก็เริ่มมีงานอื่นเข้ามาอีก จนพักหลังๆ สัปดาห์หนึ่งเราเจอกันเพียงครั้งสองครั้งทั้งที่เราอยู่ไกลกันไม่ถึงสองกิโลเมตร มีแต่เพียงข้อความบนจอมือถือที่ส่งให้กันและกันอย่างสม่ำเสมอที่พอจะเป็นสิ่งยืนยันว่าเรายังรักกัน แล้วช่วงมรสุมแห่งความปั่นป่วนก็ผ่านไปด้วยดี นี่แหละครับคือกฎที่จะทำลายทุกสิ่งหรือเยียวยาทุกสิ่งคือกฎของเวลา
บอส เดินมาทางนี้หน่อย เสียงเจ้ามดเรียกผมให้ตามมันไปในทางแสนมืด
อะไร อ่ะมด ผมไม่กล้าเข้าไปในนั้น เพราะดูแล้วมันน่าจะมีสัตว์ร้ายอยู่ข้างใน
บอส เข้ามาเร็ว
ไม่เล่นนามด ออกมาเร็ว ผมเรียกเจ้ามด ให้ออกมาจากหลุมนั้น
บอส เข้ามาเร็ววววว เสียงเจ้ามดเรียกผมเป็นครั้งที่สาม ผมเริ่มลังเลที่จะเข้าไปกับยืนคอยอยู่ข้างนอก แต่ขณะที่ผมยืนกลัวๆกล้าอยู่นั้น ก็พลันมีวัวถึกตัวหนึ่งกระโจนมาชนผมทางหลัง ผมตกใจสุดขีดและตกลงไปในหลุมลึกอันหนาวเย็นนั้น
เอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่ ผมเรียกแม่อย่างตกใจ
ปังๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังลั่นบ้าน
บอสๆๆ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก เสียงแม่ผมเคาะประตูห้องผม
เมื่อผมได้สติ ก็รีบหยิบแว่นมาใส่แล้วเดินไปเปิดประตูให้แม่
ฝันไปอ่ะแม่
ตกอกตกใจหมด เจ้านี่นี่ แม่ผมดุ
เออๆ ไปนอนเหอะหมอ พ่อผม โบกมือให้ไปนอนต่อ แล้วท่านทั้งสองก็กลับเข้าห้อง
ผมถอดแว่นออกวางที่โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วนั่งดูกระจกท่ามกลางแสงโคมไฟข้างบนที่ส่องแสงนวลน่าใจหาย หยดเหงื่อยังคงเกาะติดอยู่บนใบหน้าผม ดวงตาหยี และบวมเพราะเพิ่งตื่นนอน มันดูแล้วน่าสงสารตนเอง แต่นั้นมันก็ช่างตัดกับหุ่นผมที่แน่นหนามากด้วยกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อกล้ามอันแนบเนื้อ เห้อออออออออออออผผมถอนหายใจอีกครั้งก่อนเข้าไปนอน ต่อ
ตอนเช้าผมโทรหาเจ้ามดก่อนไปทำงาน แต่มันไม่รับสาย ผมเลยคิดว่าสงสัยคงยังไม่ตื่น ผมเลยกะไว้โทร ตอนกลางวัน วันนั้นทั้งวันผมโทรหาเจ้ามดแต่มันไม่รับสาย อ่ะ สงสัยคงติดลูกค้าผมนึก หลังจากเลิกงานผมต้องอยู่เวรต่อ ผมเลยโทรหาเจ้ามด แต่มันก็ไม่รับสายอีก คราวนี้ผมเริ่มแปลกใจว่าทำไมไม่รับสาย หรือว่าจะไปกินข้าวเย็นกับลูกค้ามันอีก ผมเลยตัดสินใจส่งข้อความไปหามัน ให้มันโทรกลับด้วย
คืนนั้นผมต้องนอนที่ รพ เพื่ออยู่เวรต่อ ผมพยายามโทรหาเจ้ามด แต่มันก็ไม่รับสาย ผมเริ่มผิดสังเกต จะออกไปหามันก็กลัวมีความผิดฐานหนีราชการ ผมเลยต้องนอนเป็นทุกข์ใจ คิดไปต่างๆนาๆ ว่าทำไมมันไม่รับสาย หรือว่ามันไม่สบาย หรือมันงอนเรา เอ้ แล้วถ้างอนเรา มันจะงอนเรื่องอะไร วันก่อนเราดีๆ กันนี่นา
ตื่นมาตอนเช้าผมโทรหาเจ้ามด แต่ตอนนี้โทรศัพท์มันติดต่อไม่ได้แล้ว เมื่ออกเวร ผมเลยขับรถไปหาที่บ้านมัน ปรากฏว่า บ้านมันนั้นปิดประตูรั้วไปแล้ว ในบ้านก็มีร่องรอยการขนย้ายของออกไป ผมลงจากรถไปถามป้าบ้านข้างๆ ว่าบ้านนี้เขาย้ายไปไหน ป้าคนนั้นบอกว่าเขาย้ายไปชลบุรี
ผมเหงื่ออกทั้งตัว และมึนงงกับเจ้ามดมาก กว่าสิบนาทีที่ผมนั่ง งง โดยทำอะไรไม่ถูก เมื่อได้สติคืนมาผมขับรถไปที่ออฟฟิตเจ้ามด ปรากฏว่า พนักที่นั้นบอกว่าครอบครัวเจ้ามดขายกิจการให้คนอื่นไปแล้ว
นี่เจ้ามดมันทิ้งผมไปจริงๆหรือ คำถามนี่มันวนเวียนอยู่ในหัวผม
กลับมาบ้าน ตอนนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากแม่บ้านชาวพม่า ผมเดินเข้าไปในห้องนอน ผมนั่งเหม่อลอยให้กับความรักของผม
นี่มันคืออะไรกัน ทำไมพระเจ้าต้องแกล้งผมด้วย การย้ายบ้านของเจ้ามดครั้งนี้มันทำให้ผมเจ็บปวดแสนสาหัส
ก็เมื่อวันก่อนเราก็รักกันดีนี่นา แล้วทำไมจะจากไปไม่ก็บอกกันดีๆ
อย่างน้อยเราก็ยังรักกันได้นี่
ว่างๆเราก็ไปหากันได้นี่ ผมคิด วนไปมาแต่สิ่งเหล่านี้
ความเจ็บปวดครั้งนี้ของผมมันร้าวลึกเหลือเกิน เจ็บจนกว่าที่หยดน้ำตาจะไหลออกมาได้แม้แต่หยดเดียว นี่หรือที่เขาเรียกว่า น้ำตาตกใน
สามวันหลังจากที่เจ้ามดย้ายบ้านไปโดยไม่บอกกล่าวนั้น ผมต้องลาป่วย เพราะไปทำงานไม่ไหว ผมไม่เป็นอันกินอันนอน ได้แต่กดมือถือโทรหามัน แต่ก็ได้แต่ฝากหมายเลขโทรกลับ ผมได้แต่นั่งกอดมือถือไว้เผื่อเจ้ามดโทรมา แต่สายแล้วสายเล่าก็ไม่ใช่เจ้ามด จนผมเริ่มหลอน ได้ยินอะไรก็เป็นเสียงเจ้ามดไปเสียหมด พ่อแม่ผมพยายามที่จะมาสอบถามรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่ผมไม่มีอารมณ์ที่จะพูดกับใครเลยบอกท่านว่า ดีขึ้นเมื่อไหร่เดี๋ยวจะเล่าให้ฟังเอง
แล้วเหมือนฝันเลยครับเมื่อ เที่ยงคืนของวันที่สี่ที่มันทิ้งผมไป มันโทรมาหาผม แต่เบอร์ที่ใช้นั้นเป็นเบอร์ตู้ครับ มันพูดอย่างรวดเร็วเหมือนกำลังกลัวอะไร ผมพอจะจับใจความได้ว่า
มดรักบอสนะ บอสจะอยู่ในใจตลอดไป แต่ที่ทิ้งกันนั้นก็เพราะ เพราะ บอสรู้ไว้ว่ามดรักบอสก็พอ แล้วสัญญาณก็ตัดไป โดยที่ผมไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากคำว่าฮัลโหล
เมื่อเสียงเจ้ามดเลือนหายไป น้ำตาแห่งความเจ็บปวดที่มันตกใน ตลอดสี่วันที่ผ่านมานั้น มันประดังไหลออกมาจนเปียกหมอนที่หนุนนอน ความอัดอั้นในใจผมมันประทุออกมาจนผมต้องตีอกชกหัวตัวเองด้วยความแค้นลึกๆที่บอกไม่ได้ว่า แค้นใครเพราะอะไร อือๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมมันไม่ดีตรงไหน ผมนอนพูดคนนี้จนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้
เกือบสัปดาห์ที่ผมกว่าจะดีขึ้นและไปทำงานได้ ผมดูหมองลงไปมาก ราศีไม่เปล่งปลั่ง ใบหน้ามีสิวขึ้น ร่างกายดูซูบโทรม จนเพื่อนๆ พี่ๆที่ทำงานทักกันเป็นแถว แต่ผผมก็ได้แต่ยิ้มแล้วพยายามปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเนื่องจากไม่อาจทำใจได้กับสิ่งที่ผมต้องเผชิญและไม่อาจเล่าต่อให้ใครฟังได้
เมื่อฤดูกาลเหยียดย่างเข้าหน้าฝน ความเจ็บปวดที่เกิดจากการพลัดพรากนั้นยังไม่เลือนหายไปจากใจผม ทุกๆคืนผมยังคงนอนฝันเห็นเจ้ามด เห็นจอนอันงามตัดกับผิวหน้าชมพู เห็นแผ่นหลังที่ขาวชมพูมีรอยผดขึ้นประปรายเมื่อครั้งไปทะเล เห็นรอยยิ้มที่มันยิ้มและหัวเราะที่ผมแกล้งมัน แต่นั้นก็คงเป็นเพียงอดีตที่อยู่แต่เพียงในความทรงจำของผมตลอดไปพร้อมสิ่งที่คาใจผมว่าทำไมต้องทิ้งผมไปและทำไมไม่บอกกันดีๆ มีเหตุผลอะไรที่ต้องปิดบังกันขนาดนี้ หรือว่าที่ผ่านมาผมไม่ดีพอ หรือจ้ามดเองไม่เคยรักผมเลย ผมคิดมาถึงตอนนี้ผมก็ต้องหลั่งน้ำตาออกมาทุกที
เย็นวันนึงหลังจากที่ฝนตกบนท้องถนนเสียงรถดั่งคับคั่ง ผู้คนหน้าโรงพยาบาลเดินไปมาดูวุ่นวาย ผมยืนมองมาจากชั้นบน แต่ในใจนั้นแอบคิดถึงเจ้ามด นี่ถ้ามันอยู่ที่นี่อีกผมคงขับรถไปหามันแน่ๆ แต่ตอนนี้ที่นี่มีเพียงแต่ ผม คนเดียว
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ในใจนั้นคิดว่าคงเป็นแม่โทรมา แต่ปรากฏว่าไม่ใช่แม่ผม แต่เป็นเบอร์ที่ผมคุ้นเคย แต่ผมลบไปแล้ว
อยู่ไหน ปลายสายถาม
อยู่โรงพยาบาล
ได้ข่าวว่าไม่สบายดีขึ้นหรือยัง
ก็ดี
แล้วแกอยู่ไหน
เพิ่งออกเวร
สะดวกมานั่งเป็นเพื่อนเราได้ม่ะเย็นนี้ อยากคุยด้วย
ที่ร้านเบียร์แห่งหนึ่งผมนั่งใช้นิ้วกวนเบียร์ที่เทลงมาเต็มแก้ว วนไปมา ในใจก้เหม่อลอย คิดไปนั้นนี้ ตามประสาคนโดนทิ้ง สาวๆเด็กเสิร์ฟพยายามเข้ามาชวนคุย เพื่อคลายเหงาแต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมสดชื่นขึ้นมาได้เลย
เอ้ย เป็นอะไรมากป่ะเนี้ยะ ไอ้ยักษ์ เสียงคุ้นหู เดินมาทางหลังและตบไหล่ผม
แกกินอะไร
เบียร์สิงห์อีกเหยือกครับ ไอ้หน้าใสสั่งเด็กเชียร์เบียร์
เอ้ย เครียดอะไรว่ะ มาๆๆดื่มๆก่อน เรื่องแค่ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง แกเคยพูดเองนี่ว่า เวลาจะเยียวยาทุกอย่าง เอง
ใช่ เราเคยพูดและเคยพูดว่า เวลามันจะทำลายทุกอย่างเองเช่นกัน
นา คิดมากอีกแหละ นี่ เรานี่จะอยู่กับแก บอส
เมื่อมันพูดจบ ผมมองหน้ามัน มองตากลมโต หน้าใสซื่อแบบเด็ก ริมฝีปากบางเรียวของมันเริ่มสั่นเมื่อผมมอง มองลึกไปในความรู้สึกนึกคิดมัน
ผมไม่คิดเลยว่าคนที่ผมเคยรักและเปลี่ยนมาเกลียดที่สุดเท่าที่จะเกลียดได้จะเป็นคนที่กลับมาหาผมและเยียวยาความรู้สึกผมอีกครั้ง ผมเคยพูดกับตัวเองว่าจะยังไงผมจะไม่มีวันกลับไปหา ไอ้วิว คนนี้อีก แต่วันนี้ เมื่อเวลามันผ่านไป กาลเวลาได้พิสูจน์ให้ผมเห็นว่าคนที่รักผมจริงๆก็คือไอ้วิว อาจใช่ว่าในอดีตที่ผ่านมาเรามีความเกลียดชังกัน แต่นั่นก็ใช่ว่าเราจะเปลี่ยนมันไม่ได้ ก็ในเมื่อผมเป็นคนที่ศรัทธาเรื่องเวลานี่ ผมก็ย่อมที่จะยอมรับกับความเปลี่ยนแปลงได้สิ
ข่าวคราวเจ้ามดหายไปกับสายลมฤดูร้อนที่ผ่านไป ชาตินี้ผมคงคิดว่าผมคงไม่มีวันเจอเจ้ามดอีกแล้วครับ แต่ถึงยังไงที่มันทิ้งผมไป ผมก็ไม่ได้โกรธเกลียดอะไรมันหรอก ในทางกลับกัน มันจะอยู่ในใจผมตลอดไป ส่วนไอ้วิวนั้นคงเป็นคู่บุญคู่บาปกับผมแล้วแหละครับ มรสุมชีวิตกี่ครั้งๆ ถ้าไม่มันก็ผมที่จะต้องเจ็บปวดละร้องไห้ แต่คราวนี้ผมเชื่อเหลือเกินว่า เวลาได้พิสูจน์เราแล้วทั้งสองคนว่าเรามีความรู้สึกดีๆให้แก่กันจริงๆ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเคยผ่านอะไรมาบ้างในยามที่ห่างไกล แต่เมื่อคนเรามีใจที่รักกันแล้วจะกี่สิบเหตุผลก็ไม่อาจมาลบล้างคำว่ารักที่ตราตรึงในดวงใจดวงนี้ได้ รักคำนี้มันยิ่งใหญ่เสียเหลือเกิน ถ้าคุณมีรักอยู่ในมือแล้วจงถนุถนอมมันไว้ให้ดี เพราะรักมันต้องการเวลาและความอบอุ่น แต่ถ้าหากใครที่ยังตามหารักแท้อยู่ขอจงอย่าท้อถอย ทุกอย่างมันมีคู่ของมัน เหมือนขาวคู่ดำ กลางคืนคู่กลางวัน ฉันคู่เธอ จงอย่าหยุดตามหาความรัก แล้วปล่อยให้อีกฝ่ายตามหาเราฝ่ายเดียว และจงอย่ากลัวความเปลี่ยนแปลง
เรื่องนักรักหน้าหยกได้ถูกเล่ามาจนตอนสุดท้ายแล้ว ผมคิดว่าท่านผู้อ่านคงได้อรรถรสต่างๆที่มอบไว้ในชิ้นงานนี้ครบทุกความรู้สึก สำหรับบุคคลที่กล่าวมาในที่นี้นั้นล้วนแล้วแต่มีชีวิตจริง สถานที่จริง แต่เอามาดัดแปลงบ้างบางส่วนก็เพื่อ รักษาสิทธิส่วนบุคคลไว้ การเขียนเล่า เรื่องนักรักหน้าหยก นี้ไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายใคร สถาบันไหน หรือสิทธิส่วนใดๆ แต่เขียนมาเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างแก่นักรักสีม่วงผู้ที่กำลังแสวงหาประสบการณ์ชีวิตบนเส้นทางมายา ขอให้ความรัก ความสุข ความตาย น้ำตา และอารมณ์ที่มากด้วยโลภะ โทสะ โมหะนี้ จงเป็นสิ่งหนึ่งที่คอยเตือนสติท่านทั้งหลายไม่ให้หลงลืมว่าตนเองยังตกอยู่ภายใต้กฎแห่งกาลเวลา ขอจงอย่าประมาทกับเวลา

ขอศานติสุขแห่งรักจงบังเกิดแก่ท่านทั้งหลาย

นักรักหน้าหยก
( 3/6/53 19.04น)

ปล. อยากให้เพลงนี้ เป็นเพลงแห่งการระลึก ถึงเรื่องเล่าเรื่องนี้

http://www.youtube.com/watch?v=zc80_oB7t1U