แรงแค้นใต้เงารัก.............บทนำ

พุทธศักราช 2540 เชียงใหม่

“เร็วสิวะไอ้อิท มืดแล้วนะมึง”

“ทั้งปีแหละมึงไอ้อาที ชวนกูมาเองแท้ๆ แล้วดันเสือกกลัวขึ้นมา”

“เหอะน่า แม่กูไม่ได้ใจดีเหมือนแม่นางของมึงนี่”

“เออมึงก็รู้นี่ว่าแม่มึงอ่ะร้าย แล้วมึงยังจะมายุ่งกะกูทำไมวะ”

“อ้าว ช่วยไม่ได้มึงเสือกโตมาพร้อมกูทำไมล่ะ”

“โตมาพร้อมมึงแล้วไง แม่มึงกะพี่มึงเกลียดกูกะแม่กูเข้าไส้ ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้น มึงอยากเป็นลูกนอกคอกหรือไง”

“อ้าวนั่นมันแม่กะพี่อาทิตย์ ไม่เกี่ยวกะกู กูจะคบกับมึงแบบนี้ มีไรมั้ย”

“ทำปากดี เดี๋ยวกลับไปถึงบ้าน แล้วมึงจะรู้สึก ถ้าแม่มึงรู้ว่ามึงกลับบ้านผิดเวลาเพราะมัวแต่เล่นน้ำคลองอยู่กะกู”

“มึงก็อย่าพูดมากสิ ปั่นเร็วๆ เข้าจักรยานน่ะ”

“เร่งๆๆ อยากเร็วทันใจ มึงก็มาปั่นเองดิ”

“ไม่ไหวล่ะ ว่ายน้ำตะกี้เหนื่อยชิบหาย”

“โธ่เอ้ย แล้วอยากจะเป็นนักไอ้นักว่ายน้ำน่ะ กูขำว่ะ”

“ขำเข้าไป กูได้เป็นขึ้นมาจริงๆ เมื่อไหร่ มึงจะขำไม่ออกไอ้เพื่อนยาก”

“เออ กูจะคอยดู จับดีๆ นะ กูจะพามึงบินแล้ว”

สิ้นเสียงสุดท้ายของการสนทนา จักรยานคันเล็กก็ค่อยๆ หายไปกับความมืดที่เริ่มโรยปกคลุมไปทั้งเส้นถนน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เหตุการณ์เป็นแบบนี้ อิทธิรับอาสาเป็นคนปั่นจักรยานให้อาทีซ้อนท้ายแบบนี้อยู่เกือบจะทุกเย็นหลังเลิกเรียน ด้วยคนซ้อนท้ายชอบชวนไปว่ายน้ำที่คลองหลังไร่ส้มอยู่เป็นประจำ ซึ่งวันนี้เป็นวันที่กลับมืดกว่าทุกวัน

เด็กหนุ่มเคยที่คิดจะขัดใจไม่ไปตามคำชวนด้วยเหตุผลที่มารดาของตนสั่งห้ามว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับหลานชายเจ้าของไร่อย่างอาทีให้มากนัก จงเจียมตัวเอาไว้ว่าตนเป็นแค่ลูกคนงานจะไปตีตัวเสมอกับเจ้านายมันไม่ดีเท่าไหร่ แต่จากความผูกพันที่สานกันมาตั้งแต่วัยเด็กจนเกิดเป็นเส้นใยแห่งมิตรภาพที่แน่นหนึบ ทำให้เด็กหนุ่มขัดใจคนชวนไม่ได้ไปเสียทุกที

**************************************************

มืดแล้ว หญิงวัยกลางคนยืนมองถนนเส้นเล็กที่ทอดจากบ้านพักของนางไปสู่ตัวไร่ที่นางเพิ่งจะกลับมาหลังจากทำภาระหน้าที่คนงานเสร็จสิ้นไปอีกหนึ่งวัน

“เหลวไหลใหญ่แล้วลูกคนนี้” เสียงบ่นเบาๆ ดังออกมาหลังเสียงถอนหายใจ ป่านนี้ ทำไมอิทธิยังไม่ถึงบ้านอีกนะ อดที่จะสงสัยไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าวันนี้บุตรชายคนเดียวของตนกลับบ้านผิดเวลากว่าทุกๆ วัน

**************************************************

ที่บ้านอีกหนึ่งหลัง

“ทำไมต้องด่าถึงแม่ผมด้วย ที่ลูกชายคุณจิตรกลับบ้านผิดเวลาวันนี้ก็เพราะผม ไม่เกี่ยวกับแม่ผม จะด่าก็ด่าผมสิ” อิทธิขึ้นเสียงเมื่ออดทนฟังคำก่นด่า เสียดแทง ถากถาง จากหญิงสูงวัยตรงหน้าต่อไปไม่ไหว

หญิงผู้นี้เป็นมารดาของหนุ่มน้อยที่ยืนข้างๆ เขาตอนนี้ สิ่งที่คาดไว้ มันผิดซะที่ไหน ทันทีที่พาบุตรชายหล่อนเดินผ่านเข้าเขตเรือน สารพัดคำก่นด่าถากถางจากปากหล่อนก็ดังลอยมาตามลมให้ได้ยินทันที เด็กหนุ่มทำท่าจะไม่สนใจตั้งแต่แรก เพราะคิดว่านี่เป็นเรื่องปกติ แต่แล้วก็ต้องทนทำเฉยได้ไม่นาน เมื่อคนก่นด่าได้ดึงผู้ให้กำเนิดเขามาร่วมสาดน้ำลายใส่ด้วยอีกคน

“ใจเย็นๆ ไอ้อิท นั่นแม่กูนะ มึงกลับบ้านไปก่อนไป” อาทีเข้าประชิดตัวคนหมดความอดทน เมื่อเห็นเจ้าตัวสู้สายตามารดาของตนไม่ถอย

“ถอยออกไปจากลูกคนชั้นไพร่อย่างเด็กนั่นตาอาที” จิตราออกคำสั่งทันควันเมื่อเห็นบุตรชายคนเล็กของหล่อนเข้าประชิดตัวเด็กหนุ่มที่หล่อนตราหน้าว่าเป็นลูกของหญิงหน้าด้านชั้นไพร่นางหนึ่ง

“พูดแรงไปแล้วนะแม่ ยังไงเราก็คนเหมือนกัน ทำไมแม่ต้องแบ่งด้วยว่าใครชั้นไพร่ ใครชั้นนาย” บุตรชายเอ่ยค้านมารดา ให้ตายเถอะ นึกไม่ชอบที่มารดาตัวเองดูถูกใครต่อใครแบบนี้เลยจริงๆ นี่ถ้าไม่กลัวว่าขี้กลากจะขึ้นหัวเอาจะเอ่ยค้านเลยล่ะว่าคนที่ควรจะเป็นคนแบ่งเจ้าแบ่งนายน่ะคือจันทร์จวงหรือป้าจันทร์ของตนต่างหาก นางผู้นั้นเป็นเจ้าของไร่ส้มทั้งหมดที่หลายชีวิตได้อาศัยใบบุญอยู่ รวมทั้งตนและมารดา ซึ่งเป็นน้องสาวแท้ๆ ของนางด้วย หากนับตามศักดิ์แล้วตนก็ถือหลานชายคนเล็กรองจากหลานชายคนโตอย่างอาทิตย์ แต่ก็ไม่คิดที่จะแยกชั้นไพร่ชั้นนายอย่างที่มารดาชอบเป็นเลยสักนิด

“นี่แกจะไปปกป้องมันทำไมตาอาที เดี๋ยวเถอะสักวันมันจะจองหองพองขนกะแก ที่โรงเรียนแกมีลูกผู้รากมากดีตั้งหลายคน ทำไมแกไม่คบ แกมาคบทำไมกะอีแค่ลูกคนงานในไร่ที่สะเออะเกิดมาพร้อมแก หา!” จิตราเอ่ยว่าบุตรชายอย่างเคืองในใจ ทำไมล่ะ ทำไมบุตรชายคนนี้ของหล่อนต้องทำอะไรๆ ที่ขัดใจหล่อนด้วย

อิทธิ มันลูกขี้ข้าหน้าด้านชัดๆ หล่อนเกลียดเด็กคนนี้ พอๆ กับที่หล่อนเกลียดแม่ของมัน หึ ยัยแม่นาง นึกถึงชื่อนี้ขึ้นมาทีไรหล่อนล่ะอยากจะกรี๊ดให้ส้มในไร่หล่นมันซะทุกลูกนัก

ผู้หญิงคนนี้หอบท้องหอบไส้เข้ามาขอทำงานในไร่ของพี่สาวหล่อน โดยหวังใช้แรงกายทดแทนบุญคุณ ตอนนั้นหล่อนค้านพี่สาวสุดใจขาด ด้วยเหตุผลว่าคนงานในไร่มีเหลือเฟือแล้ว จนหล่อนอยากที่จะปลดออกเสียด้วยซ้ำ แต่อีนังนี่ พอมันได้ยินคำที่หล่อนค้านพี่สาวเท่านั้นแหละ น้ำหูน้ำตานี่ไหลลงมาอาบสองแก้ม แล้วยกข้อต่อรองว่าตนกำลังท้องกำลังไส้ ไม่มีที่ไหนจะไปพักพิงได้แล้ว โธ่ อีไพร่ เชียงใหม่ ก็ไม่ใช่จังหวัดเล็กๆ บอกไม่มีที่จะไป หล่อนล่ะเกลียดนักอีพวกทำตัวให้น่าสงสาร แล้วสิ่งที่หล่อนขัดใจยิ่งกว่าสิ่งใดคือ พี่สาวหล่อนหลงเชื่อมารยามัน และตกลงรับมันเป็นคนงานใหม่ในที่สุด

ภาพที่มันปรี่เข้ากราบแทบเท้าพี่สาวหล่อน หล่อนยังจำได้ดี นึกแล้วมันน่าโมโหนัก ก็วันนั้น มันมองเห็นหล่อนเหมือนหัวหลักหัวตอ กราบพี่สาวหล่อนเสร็จ แทนที่มันจะกราบหล่อนบ้าง ไม่เลย วันนั้นมันชูคอเอ่ยกับหล่อนแค่คำว่าขอบคุณค่ะ ดูเอาเถอะ ว่าหล่อนสมควรจะเกลียดมันเท่าใด อีไพร่หน้าด้าน สมญานามนี้ หล่อนเป็นคนตั้งให้มันเองแหละ หลังจากที่มันดัดจริตคลานเข่าออกไปยังเรือนพักคนงานที่พี่สาวหล่อนเป็นคนออกคำสั่งให้คนงานเก่าช่วยจัดแจงให้

ยัง ยังไม่หมด สิ่งที่หล่อนนึกเกลียดมันเข้าไส้มาจนทุกวันนี้ก็คือ ความประจบประแจง และช่างฉอเลาะของมันนั่นเอง น้ำลายของมันส่งให้มันเป็นที่ชื่นชอบพี่สาวหล่อนได้ในที่สุด พิษร้ายของมันยังไม่หมดแค่นั้น มันเข้ามาทำงานได้ไม่นานก็บังอาจจองหองพองขน กล่าวอ้างว่านายศรคนสนิทของหล่อนซึ่งเป็นหัวหน้าคนงานโกงกินรายได้ของไร่ พี่สาวหล่อนเชื่อมันถึงขั้นสั่งสอบสวน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหตุการณ์ตอนนั้นช่างสะใจหล่อนนัก ที่เห็นมันหน้าตาซีดเซียว คงกลัวว่าพี่สาวหล่อนจะเล่นงาน ฐานพูดปดมดเท็จล่ะสิ แต่แล้วสิ่งที่หล่อนสะใจกลับกลายเป็นขัดใจขึ้นมาจนแทบคลั่ง เมื่อพี่สาวหล่อนไว้เนื้อเชื่อใจมันถึงขั้นเลื่อนให้มันเข้าไปดูงานกับนายศรในเรื่องรายรับรายจ่ายของไร่ มันเคยค้านว่าจะไม่รับ แต่จนแล้วจนรอด หน้าที่คนคุมบัญชีก็ตกไปอยู่ในมือมันจนได้ แล้วยิ่งร้ายไปกว่านั้นคือ ตอนมันจะคลอดพี่สาวหล่อนได้ส่งมันไปคลอดที่โรงพยาบาลเดียวกับที่หล่อนคลอดบุตรชายคนเล็ก

แน่ล่ะ มันลูกที่มันคลอดออกมาพร้อมๆ กับที่หล่อนให้กำเนิดอาทีคือไอ้เด็กเปรตที่ยืนจ้องหน้าหล่อนอยู่ตอนนี้นั่นเอง

“ถอยออกมาจากมันตาอาที แล้วขึ้นไปรอแม่บนเรือน” จิตราบอกบุตรชายใหม่ เมื่อยังเห็นหนุ่มน้อยยืนอยู่ชิดเด็กที่หล่อนนึกเกลียดตั้งแต่แรกเกิด คนถูกออกคำสั่งหันมองหน้าคนข้างกาย ฝ่ายนั้นพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ทำตามคำสั่ง หนุ่มน้อยอดละอายใจแทนมารดาตัวเองไม่ได้จึงเอ่ย

“ขอโทษแทนแม่กูด้วยแล้วกันว่ะ มึงก็รีบกลับบ้านเถอะ ป่านนี้แม่นางคงรอมึงอยู่เหมือนกัน”

“อืม งั้นกูกลับล่ะ เจอกันที่โรงเรียนละกัน” อิทธิบอกคนขอโทษพลางเผลอยกมือขึ้นตบไหล่เจ้าตัว ทำเอาคนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่แผดเสียงลั่น

“แกถือดียังไงถึงมาแตะต้องตัวลูกฉัน ไอ้ลูกขี้ข้า”

“พอเถอะแม่ คำก็ขี้ข้าสองคำก็ขี้ข้า มันอะไรกันนักกันหนา” อาทีหันมาโวยใส่คนแผดเสียง อิทธิมองสองแม่ลูกสู้สายตากันก็นึกระอา เด็กหนุ่มไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์ในอดีตก่อนจะโตมาจนเรียนใกล้จบมัธยมปลายในอีกไม่กี่เดือนมันเป็นมายังไง สิ่งที่รับรู้จากปากมารดาก็แค่เพียงคำว่าบุญคุณที่ต้องทดแทนให้จันทร์จวง หรือคุณจันทร์ของคนที่นี่ ข้อนี้ถึงแม้แม่ไม่บอก หนุ่มน้อยก็คิดได้เองอยู่แล้ว เพราะสิ่งที่ได้รับจากคุณจันทร์ทุกวันนี้ ใช่ว่าทุกคนจะได้รับเหมือนตน ซึ่งเป็นแค่ลูกคนงานหนึ่งคน แต่กลับได้เข้าเรียนโรงเรียนเดียวกับหลานชายเจ้านาย

จันทร์จวงเป็นคนส่งเสียเด็กหนุ่มในด้านนี้ หนุ่มน้อยไม่รู้เหตุผล แต่ก็ไม่คิดจะถามอะไร เพราะคิดว่ายังเป็นเด็ก ผู้ใหญ่ที่เคารพยิ่งเป็นคนขีดทางให้เดินก็ควรจะเดินไปตามทางนั่นมันถึงจะถูกต้อง

“กูมันแค่ลูกขี้ข้า แม่มึงพูดถูกแล้วล่ะอาที” อิทธิเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนข้างกายสู้สายตามารดาตัวเองไม่ถอยคล้ายๆ โกรธเคืองแทน ทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ถึงจะต้องออกหน้ารับแทนตนทุกครั้งด้วยนะเวลาที่โดนผู้หญิงตรงหน้าถากถาง ไม่รู้สึกดีใจนักหรอกที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ เพราะทุกๆ ครั้งที่โดนเข้าข้างจากคนข้างกาย ตนกับมารดาก็ยิ่งตกที่นั่งลำบากมากขึ้นในการที่จะใช้ชีวิตอยู่ในไร่นี้

เชื่อสิว่าหลังจากวันนี้ ชีวิตความเป็นอยู่จะต้องโดนกลั่นแกล้งจากผู้หญิงตรงหน้าไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเหมือนๆ กับที่โดนมาแล้วในหลายๆ ครั้ง ไม่มีใครรู้ใครเห็นในข้อนี้ เพราะมารดาของตนทนก้มหน้ารับการพิพากษาจากผู้หญิงวาจาร้ายคนนี้อย่างไม่ปริปากเถียงมาครั้งแล้วครั้งเล่า เด็กหนุ่มเคยทนไม่ไหวคิดที่จะออกมาเปิดโปงความร้ายกาจที่เห็น แต่ก็ทำไม่ได้เสียทุกครั้ง เพราะผู้ให้กำเนิดขอไว้ ด้วยการยกข้ออ้างที่ว่าผู้หญิงร้ายกาจอย่างจิตราเป็นน้องสาวของคุณจันทร์ ซึ่งเป็นผู้มีพระคุณล้นหัว อะไรที่ทนได้ก็ทนไป อย่าให้เรื่องมันปลายปลายให้ได้ตราหน้าว่าเป็นคนเนรคุณ

“เห็นมั้ย มันยอมรับเองแล้วว่ามันน่ะเป็นลูกขี้ข้า แกถอยออกมาจากตัวมันเดี๋ยวนี้อาที อย่าให้ฉันต้องเตือนแกซ้ำ ฉันไม่เข้าใจแกเลยจริงๆ ว่าทำไมแกถึงไม่ได้ดั่งใจฉันเหมือนที่พี่ชายแกได้บ้าง” จิตราเอ่ยอย่างนึกหงุดหงิดขึ้นมา พูดแล้วหล่อนก็นึกถึงบุตรชายคนโตนักที่ตอนนี้กำลังเร่งจะเอาปริญญาใบแรกมาให้หล่อนได้เชยชม

“แม่จะให้ผมมีนิสัยชอบออกคำสั่ง เอาแต่ใจตัวเอง และดูถูกคนอื่นอย่างพี่อาทิตย์อย่างนั้นใช่มั้ยแม่ถึงจะภูมิใจในตัวผม” อาทีเอ่ยค้านมารดาตัวเองอีก บางทีก็นึกน้อยใจเหมือนกันที่มารดาของตนทำทีเหมือนจะรักและภูมิใจในตัวอาทิตย์พี่ชายคนเดียวของตนจนออกหน้าออกตา ทำไมล่ะ เขาต้องมีนิสัยอย่างที่ได้เอ่ยว่าฝ่ายนั้นเมื่อครู่งั้นเหรอ มารดาถึงจะมีท่าทีว่ารักและภูมิใจในตัวเขาบ้าง

“แกไม่ต้องมาประชดฉัน แล้วก็อย่าพาลถึงพี่ชายแก พี่ชายแกน่ะฉลาดและมีความคิดที่จะเป็นเจ้าคนนายคนมากกว่าแก่หลายเท่านัก เขาไม่เคยที่จะคบหากับคนชั้นต่ำชั้นไพร่ให้ฉันต้องระอาใจเหมือนอย่างแกจำไว้ และฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าแกยังไม่ถอยตัวของแกออกห่างไอ้ลูกขี้ข้านั่น แกเป็นหลังลายแน่ หนึ่ง!”

จิตราตวาดนับตามคำบอก เมื่อเหลืออดจนเกินจะทนกับถ้อยคำที่บุตรชายเอ่ยคล้ายๆ ประชดหล่อนเมื่อครู่ อิทธิเห็นเรื่องจะไปกันใหญ่จึงหันไปพยักหน้าให้กับคนที่โดนคำสั่งชี้ขาด

“สอง!” เสียงตวาดนับดังขึ้นอีก อิทธินึกแปลกใจที่หนุ่มน้อยข้างกายยังยืนนิ่งไม่ไหวติงเสมือนทำตัวท้าทายผู้ให้กำเนิด

“ไม่เอาน่าอาที ขึ้นเรือนไป” เด็กหนุ่มรีบเอ่ยขึ้น เพราะนึกห่วงว่าคนท้าทายจะโดนอย่างที่คาดโทษไว้จริงๆ

“ไอ้อาที นี่แกท้าทายฉันเรอะ!” จิตราตวาดขึ้นแทนคำนับครั้งที่สาม หล่อนเดือดดาลจนสุดจะทนเมื่อมองสบตาบุตรชายที่มองจ้องหล่อนนิ่ง

“อาทีมึงเป็นอะไรวะ” อิทธิเอ่ยถามขึ้นบ้าง เมื่อเห็นท่าทีของคนถูกตวาดยังนิ่งเฉยคล้ายๆ ไม่รู้สึกรู้สมกับสิ่งที่เขาคาดว่ามันจะเกิดขึ้น

“กูไม่ได้เป็นอะไรไอ้อิท มึงอยู่เฉยๆ เหอะ” อาทีเอ่ยขึ้น เขาไม่ได้ท้าทายผู้ให้กำเนิดอย่างที่ฝ่ายนั้นเข้าใจ แต่ที่ไม่ขยับไปไหนก็เพราะยังสะอึกและรู้สึกมึนชากับคำที่โดนเอ่ยว่าเขาเมื่อครู่ การที่เขาทำตัวไม่แบ่งเจ้าแบ่งนายแบบนี้ มันทำให้มารดาถึงกับเอือมระอาเลยเชียวเหรอ

“ไอ้อาทีไอ้ลูกไม่รักดี แกท้าทายฉันนักฉันใช่มั้ย แกนึกว่าฉันจะไม่กล้าทำโทษแกงั้นเหรอ วันนี้ฉันเอาแกหลังลายแน่ มานี่” จิตราตรงเข้ากระชากแขนบุตรชายคนเล็กลากไปยังมุมหนึ่งที่มีกองไม้วางอยู่ หล่อนเลือกเอาไม้เรียวขนาดเหมาะมือมาถือไว้แน่นเตรียมหวดเต็มที่

“คุณจิตรอาทีก็ลูกชายคุณจิตรไม่ต่างจากคุณอาทิตย์นะ” อิทธิเอ่ยค้านขึ้นทันควันก่อนที่จะเห็นไม้เรียวหวดลงบนแผ่นหลังเพื่อนที่คลุกคลีมาตั้งแต่เด็ก

“แกไม่ต้องสะเออะไอ้ลูกไม่มีพ่อ แกจะไปไหนแกก็ไปนี่มันเรื่องในครอบครัวฉัน” จิตราเอ่ยไล่ คนถูกไล่เซไปนิดเมื่อถูกคนไล่ยกเอาเรื่องที่ตนเป็นลูกกำพร้าพ่อขึ้นมาประณาม

“กลับบ้านไปเหอะไอ้อิท มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก” อาทีเอ่ยขึ้นอีกคนก่อนจะนิ่วหน้าข่มเสียงร้องเพราะความเจ็บ เมื่อถูกไม้เรียวหวดลงบนหลังทันทีที่เอ่ยจบ

“ท้าทายฉันอีกสิ ไอ้ลูกไม่รักดี ท้าทายฉันอีกสิ!” จิตราตวาดอย่างคนมีโทสะก่อนจะหวดไม้เรียวลงบนตัวบุตรชายอีกเป็นครั้งที่สอง คราวนี้คนโดนหวดจำต้องร้องโอ้ยออกมาเมื่อรู้สึกเจ็บและแสบจนทนเงียบไม่ได้

“เลิกทำตัวเป็นแม่ลำเอียงซะทีคุณจิตร หัดรักลูกให้เท่ากันบ้าง” อิทธิสุดทนกับภาพที่เห็นจึงตวาดขึ้น สาบานได้ว่าผู้หญิงที่กำลังทำโทษบุตรชายคนเล็กของตัวเองลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่เขาจำความได้และรู้จักครอบครัวนี้มา เขาไม่เคยเห็นหรือได้ยินใครๆ เอ่ยแม้สักครั้งว่าผู้หญิงคนนี้จะดุด่าว่ากล่าวหรือทำโทษถึงขั้นลงไม้ลงมือกับบุตรชายคนโตอย่างอาทิตย์เลย

“หุบปาก แกมีสิทธิอะไรมาสั่งสอนฉันไอ้ลูกขี้ครอก” คนถูกตวาดหันมาสนใจคนตวาด ก่อนจะหันกลับไปจัดการหวดหลังบุตรชายด้วยไม้เรียวดังเดิม แต่สุดท้ายก็ชะงักมือค้างไว้เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากบนเรือน

“นั่นเธอกำลังทำอะไรน่ะจิตรา” จันทร์จวงเองเป็นคนเอ่ย หญิงเจ้าของไร่รีบรุดลงมาดูเหตุการณ์เมื่อเห็นน้องสาวตัวเองมัวแต่ยืนอึ้งไม่ตอบคำถาม

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงได้ลงไม้ลงมือกับตาอาที” นางเอ่ยถาม เมื่อเห็นรอยไม้เรียวชัดเจนอยู่บนเสื้อนักเรียนสีขาวที่หลานชายคนเล็กสวมอยู่

“ก็มันกลับบ้านผิดเวลานี่คะพี่จันทร์ จิตรก็ต้องอบรมสั่งสอนมัน” จิตราเอ่ยตอบเมื่อตั้งสติได้ ไหนพี่สาวหล่อนบอกจะนอนตั้งแต่หัววันเพราะบอกเพลียและเหนื่อยไง แล้วไมถึงได้ตื่นมาเห็นหล่อนลงโทษลูกชายแบบนี้นะ

“ลูกเธอมันเด็กผู้ชายนะ กลับบ้านผิดเวลานิดเวลาหน่อย ก็ไม่เห็นเธอจะต้องลงไม้ลงมือขนาดนี้เลยนี่” จันทร์จวงต่อว่าน้องสาว

“ก็ถ้ามันจะไปไหนมาไหนกับคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกคนงานในไร่ จิตรก็จะไม่ว่าสักคำหรอกค่ะพี่จันทร์” จิตราเอ่ยค้านพลางปรายสายตามองไปทางหนุ่มน้อยอีกคนที่ไม่ใช่บุตรชายตนขณะกำลังยืนดูสถานการณ์อยู่

“คำก็ลูกคนงานสองคำก็ลูกคนงาน แม่มีปัญหาอะไรกับเพื่อนผมนักเหรอครับ” อาทีเอ่ยผ่ากลางปล้องขึ้นมา เมื่อเห็นสายตาแม่ตัวเองเริ่มมองเพื่อนในวัยเด็กเหยียดๆ เจ้าของสายตามองเหยียดหันควับมาทางคนเอ่ยกลางปล้องทำทีว่าจะเงื้อมือฟาดไม้เรียวลงไปบนแผ่นหลังเจ้าตัวอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องชะงักมือค้างไว้เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยห้ามจากพี่สาวตน

“พอได้แล้วจิตรา นั่นมันลูกเธอนะ”

“ก็เพราะลูกไงคะ จิตรถึงจะสั่งสอนมัน หนอยบังอาจเห็นคนอื่นดีกว่าแม่ของมัน” คนถูกห้ามเอ่ยค้านอย่างขัดใจ และทำทีจะฟาดไม้เรียวลงจริงๆ แต่ก็ต้องชะงักไว้อีกจนได้เมื่อได้ยินเสียงขัดการกระทำดังขึ้นมาใหม่คราวนี้มันออกมาจากปากของหนุ่มน้อยที่หล่อนมองด้วยสายตาเหยียดๆ เมื่อครู่

“จะสวมบทแม่ลำเอียงไปถึงไหนคุณจิตร หรือถ้าจะระบายอารมณ์บ้าที่มันกำลังจุกอกอยู่ตอนนี้ ก็มาลงที่ผมนี่ ผมเป็นคนพาไอ้อาทีกลับบ้านผิดเวลาเอง จริงๆ มันอยากกลับมาตั้งนานแล้ว”
อาทีมองหน้าเพื่อนสนิท ส่ายหน้าเชิงปฏิเสธการออกรับแทนของฝ่ายนั้น

“มึงกลับบ้านไปเลยไอ้อิท เรื่องนี้มึงไม่เกี่ยว กูมันลูกไม่ดี ลูกนอกคอก กูก็ควรถูกทำโทษแบบนี้แหละ” เด็กหนุ่มเอ่ยบอก

“นี่แกประชดฉันอีกแล้วใช่มั้ยไอ้อาที” จิตราเอ่ยว่าลูกชายอีกเมื่อโดนเอ่ยกระทบ หล่อนหวดไม้เรียวในมือลงกลางหลังบุตรชายทันทีจนเด็กหนุ่มร้องโอ้ย

“พอได้แล้วจิตรา ทิ้งไม่เรียวนั่นซะแล้วขึ้นไปสงบสติอารมณ์บนเรือน ส่วนสองคนนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง” จันทร์จวงเอ่ยออกคำสั่งฉายแววตาดุดันให้น้องสาวเมื่อรู้สึกรับไม่ได้กับภาพแม่ทำร้ายลูก

“ให้ท้ายกันเข้าไปเถอะค่ะ สักวันมันสองคนจะทำงามหน้าพี่จันทร์” จิตราเอ่ยว่าอย่างอารมณ์เสีย โยนไม้ในมือทิ้งลงที่พื้นแล้วก้าวฉับๆ พาร่างหายไป

“นายอิท เธอกลับเรือนไปก่อนไป ป่านนี้แม่นางคงรอเธอแย่แล้ว” จันทร์จวงหันไปเอ่ยกับเด็กหนุ่มที่ยืนมองหลานชายตนด้วยแววตาเห็นอกเห็นใจ

“ผมขอไปค้างที่เรือนไอ้อิทนะป้าจันทร์ ผมไม่อยากนอนที่นี่แล้ว” อาทีเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเพราะพยายามข่มความเจ็บปวดทั้งกายและใจเอาไว้ แต่กระนั้นมันก็ยังแสดงออกมาให้เห็นผ่านดวงตาที่เริ่มล้นเอ่อด้วยหยดน้ำ

“ถ้ามันสบายใจก็ไปป้าไม่ว่าอะไรหรอก” จันทร์จวงเอ่ยบอก นางเห็นและรับรู้ความสัมพันธ์ของเด็กหนุ่มคู่นี้มาตั้งแต่เป็นเด็กชายกันอยู่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่นางจะต้องขัดใจ

“จะดีเหรออาที” อิทธิเอ่ยขึ้น คราวนี้ไม่ได้นึกเกรงว่าจิตราจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแต่เพราะไม่รู้จะหาคำตอบใดไปอธิบายให้แม่นางของตนฟังถึงสาเหตุที่พาหลานชายเจ้าของไร่ไปค้างที่เรือนพักคนงาน

“ถ้ามึงไม่ให้กูไปค้าง กูไปขอค้างที่เรือนคนงานคนอื่นก็ได้” อาทีเอ่ยบอกพลางทำท่าจะเดินไปจริงๆ เพราะรู้สึกน้อยใจที่เพื่อนสนิทไม่อ้าแขนรับอย่างที่คาดหวัง

“กูไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น มึงนี่นะประชดกูซะงั้น ไปก็ไป” อิทธิรีบเอ่ยค้านตอนที่ก้าวเดินไปขวางทางคนเดินหนี

“จะไปก็รีบไปกันมืดค่ำมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าตื่นไปโรงเรียนสายกันจะยุ่ง” จันทร์จวงเอ่ยบอก สองหนุ่มน้อยหันมองยกมือไหว้ลาแล้วเดินคู่กันไปยังจักรยานคันเดิม

อิทธิทำหน้าที่เป็นคนปั่นให้หลานชายเจ้าของไร่ซ้อนท้ายเช่นเดิม ขณะปั่นฝ่าความมืดไป เด็กหนุ่มก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าวงแขนจากคนข้างหลังได้สวมกอดเอวตนไว้หลวมๆ กำลังจะเอ่ยปากทักท้วงแต่แล้วต้องนิ่งไว้เมื่อฝ่ายนั้นซบหน้าลงกับแผ่นหลังสะอื้นไห้ออกมาให้ได้ยิน

“หยุดร้องเหอะอาที แม่มึงเขาหวังดีกะมึงแหละเขาถึงได้เฆี่ยนตี อย่าแปลเจตนาท่านเป็นอย่างอื่นเลยว่ะ” อิทธิเอ่ยปลอบเมื่อเห็นคนซบหลังร้องไห้ไม่หยุด

“ให้กูร้องเถอะไอ้อิท กูจะเสียน้ำตาให้มึงเห็นคนเดียวเท่านั้นแหละ คนอื่นไม่มีใครได้เห็นน้ำตากูหรอก” อาทีเอ่ยบอกปนสะอื้น

“งั้นก็ร้องซะให้พอ แต่พอถึงบ้านกูมึงต้องหยุดนะ เดี๋ยวแม่นางสงสัยถามซักไซ้เรื่องราวเรื่องมันจะไม่จบ” อิทธิบอกแล้วปั่นจักรยานต่อไปเงียบๆ มีบ้างบางจังหวะที่ปล่อยมือข้างหนึ่งมาตบหลังมือคนสวมกอดตัวเองเป็นเชิงปลอบโยนให้เจ้าตัวคลายจากอาการเศร้า กระทั่งต้องเบรกรถตัวโก่งเมื่อตอนเลี้ยวโค้งแล้วจะชนเข้ากับร่างที่เดินสวนมา

“แม่!” เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกเจ้าของร่างนั้นอย่างตกใจเมื่อแสงสว่างรางๆ จากพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวสาดส่องลงมาพอให้แลเห็นใบหน้า

“ไปไหนมาหรือกลับมาซะมืดจนแม่ต้องออกมาตาม” แม่นางเอ่ยถามบุตรชาย ก่อนจะตกใจเมื่อมองเลยไปเห็นหลานชายเจ้าของไร่กำลังนั่งซ้อนท้ายจักรยานบุตรชายตนอยู่

“คุณอาที” นางเอ่ยเรียกชื่อฝ่ายนั้นแล้วตวัดสายตาหันกลับมามองบุตรชายคล้ายค้นหาคำตอบว่าป่านนี้แล้วทำไมคนๆ นั้นถึงมาตะเวนอยู่นอกเรือนได้ อิทธิก้มต่ำลงหลบสายตามารดาตอนโดนจ้อง อาทีเห็นอาการจึงลุกออกจากเบาะท้ายจักรยานเอ่ยขึ้น

“คืออย่างนี้ครับแม่นาง”

โปรดติดตามตอนต่อไป