"ผมเผลอไปเอาตูดเพื่อนสนิทผู้ชายครับ"

ทั้งผมและเพื่อนไม่ได้เป็นอย่างนั้นนะครับ

เมื่อวันศุกร์มันมาค้างบ้านผมครับ คือ มันได้เลื่อนตำแหน่ง ผมเลยมาทำไปฉลองแล้ว
มาดื่มต่อที่บ้าน(ห้องผมเอง) ดื่มกันไปเยอะมากๆ ทั้งสก๊อชทั้งว๊อดก้า หมดขวดเลย
มันเป็นที่คนที่ถ้าเมาหนักๆแล้วจะไม่มีแรงครับ มันนอนแผ่ปวกเปียกเลย ไอ้ผมก็เมา
มากเหมือนกัน ดื่มเยอะกว่ามันอีก(ผมเมาแล้วชอบทำเรื่องพิเรนๆครับ ปีนขึ้นกันสาด
ก็เคบ)ไม่รู้อีท่าไหน ผมเกิดไปเข้าประตูหลังมันครับ เสร็จข้างในด้วย...

คือ ผมไม่ได้เป็นเกย์นะครับแต่ว่าผม"เคย"เข้าข้างหลังมาก่อน แฟนเก่าสมัยมหาลัย(
ผู้หญิง)ชอบน่ะครับ แล้วหลังจากนั้น นานๆทีผมก็เข้าข้างหลังบ้าง พอให้คู่
ตื่นเต้นน่ะครับ
จริงๆผมก็สงสัยว่าเพราะช่วงนี้ผมห่างจากเรื่องอย่างว่ามานาน เนื่องจากไม่มีแฟน
รึป่าว เลยทำเรื่องเลวๆแบบนี้...

ผมกะมันสนิทกันมากเลยครับ มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสนิทที่สุดของผมเลย เป็น
เพื่อนกันมาตั้งแต่ม.ต้นเป็นคู่หูบ้ากีฬา มันเตะบอลผมก็ไปเชียร์ ผมแข่งบาสมันก็
คอยเฝ้ากระเป๋าให้ แฟนคนแรกก็ได้มันนี่แหละเป็นพ่อสื่อ ตอนมันหนีออกจากบ้าน
เพราะแม่แต่งงานใหม่ผมก็หนีออกไปอยู่เป็นเพื่อนมัน เปิดบริสุทธ์ก็พร้อมกะมันที่
อาบอบนวดตอนม.6 รอยยสักใต้สะดือผม มันก็เป็นคนเลือกลาย เอนท์ก็เอนท์คณะเดียว
กัน(ก่อนมันจะซิลไปมัณฑณ) พอจบมาทำงาน มันก็ทำงานที่บริษัทพี่ชายผม ถึงทำงานผม
กะมันก็เจอกันอาทิตย์ละ 2 ครั้งเป็นอย่างน้อย มันไปกินข้าวที่บ้านผมประจำ บ้าน
มันก็รักมันเหมือนลูกอีกคนเลย วันเกิดผม พ่อเลี้ยงมันซื้อโน๊ตบุ๊คให้ผมเลย สนิท
กันสุดๆ มันรู้ทุกเรื่องในชีวิตผม และผมก็รู้ทุกเรื่องในชีวิตมัน แม้กระทั่ง
เรื่องแฟนเรื่องเซ็กซ์ผมกะมันก็ไม่เคยปิด

ผมจะทำไงดีครับ ผมไม่ได้คุยกะมัน ไม่ได้เจอมัน มาตั้งแต่วันนั้นแล้ว ไม่ได้ขอ
โทษด้วยครับ เพราะพอตื่นมาเห็นมันนอนตัวสั่นอยู่ที่พื้น ผมก็ใส่เสื้อผ้าวิ่งออก
จาห้องนอนเลย แม่ผมเข้ามาเห็นมัน(ใช่ครับ ผมอยู่กะพ่อแม่ครับ พ่อแม่ผมรู้เรื่อง
แล้วครับ) มันไข้ขึ้น เลือดออกเพราะไม่เคยถูกทำแถมถูกทำโดยไม่มีอะรัยหล่อลื่น
ด้วย แม่ผมเช็ดตัวให้มันแล้วขับรถพามันไปส่งที่คอนโด มันไม่พูดอะไรเลยสักคำ
ครับ... ผมเองก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย ตั้งแต่วันนั้น นอนบ้านเพื่อนตลอด ไม่กล้า
กลับไปเห็นที่ห้อง...

ผมลองปรึกษาพ่อแม่(ทางโทรศัพท์)ดูว่าทำไงดี พ่อแมผมก็ไม่ให้คำตอบอะไรเลย บอกให้
คิดเอง ทำอะไรไว้ก็แก้ไขเอง แถมนึกว่าผมเพิ่งค้นพบตัวเอง บอกว่า ถ้าจะคบกันแบบ
นั้นพ่อกะแม่ไม่ว่าเพราะพ่อเป็นนักเรียนนอก เรื่องแบบนี้มีบ่อยๆ

ผมคิดว่าตัวเองไม่ใช่เกย์ครับ ผมไม่เคยชอบผู้ชาย ไม่ชอบแต่งตัวเลยด้วย มันก็ไม่
ใช่เกย์ครับล แถมชอบเปลี่ยนผู้หญิงไปเรื่อยๆด้วย

ผมไม่อยากจะเสียมันไปครับ มันเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตผมครับ ผมขาดมันไม่ได้ ชีวิต
ผมกะมันเกี่ยวข้องกันมากจนแยกจากกันไม่ได้ครับ การที่ไม่ได้โทรคุยกัน เจอกันกะ
เพื่อนที่เข้าใจที่สุด มันแย่มากๆครับ ทำยังไงดีครับ ผมยอมทุอย่างเลย อยากให้
กลับมาเป็นเหมือนเดิม...

ต่อครับ ความคืบหน้าของพี่คนนี้เขา...

ความคิดเห็นที่ 88

พี่ชายผมที่เป็นเจ้านายมัน บอกว่ามันไม่ได้ไปทำงานทั้งอาทิตย์เลยครับ มันโทร
มาลาบอกว่า เป็นไข้หวัดใหญ่ ถ้าวันจันทร์มันยังไม่ไปทำงานหรือยังไม่โทรกลับ ผม
จะลองไปหามันที่คอนโด แต่ไม่รูว่าว่ามันจะยอมให้เจอรึเปล่า

ผมยังสับสนกับตัวเองอยู่เลยครับ ตอนแรกผมค่อนข้างแน่ใจว่าตัวเองเป็นชายแท้ แต่
พอมาอ่านความคิดเห็นของทุกคนๆ ผมเริ่มสงสัย หลายๆคนเขียนประมาณว่า มัน"เผลอ"ได้
ด้วยหรอ ไม่"ขยะแขยง"เลยหรอ ผมอึ้งมากๆเลยครับ เพราะตลอดเวลาผมเอาแต่นึกถึง
เรื่องที่ผมนอนกับเพื่อนสนิท เรื่องที่ผมทำลายศักดิ์ศรีความเป็นชายของมัน
เรื่องที่ทำไมผมเมาขนาดนั้น แต่ผมไม่เคยนึกถึงคำว่า "ขยะแขยง"เลยครับ... การที่
ไม่ขยะแขยงมันเป็นเพราะผมเคยเข้าข้างหลังผู้หญิงมาก่อนหรือว่าเพราะ... ตอนนี้ผม
ไม่แน่ใจตัวเองเลยครับ ไม่แน่ใจกับเรื่องทั้งหมดนี้เลย วันจันทร์นี้ผมจะไปเจอ
มัน ผมยังไม่มีคำตอบหรือคำยืนยันเกี่ยวกับตัวผมเองไปบอกมันเลย (นอกจากเรื่องที่
ผมมันเลวรายำ)

แต่ยังไงวันจันทร์ผมก็จะไปหามันที่คอนโดครับ ถ้ามันยอมคุยด้วย ผมจะพูดทุกอย่าง
ที่คิดออกตอนนั้น จะบอกทุกอย่าง ถึงแม้ผมจะไม่แน่ใจเกี่ยวกับตัวเอง ผมหาข้อสรุป
ให้กับตัวเองไม่ได้ แต่มันเป็นคนที่ใกล้ชิดกับผมที่สุด เป็นคนที่ชีวิตนี้ ผมไม่
สามารถหาใครมาแทนที่ได้ เป็นเพื่อนแท้เพื่อนตายของผม มันจะต้องหาข้อสรุปได้แน่ๆ
ครับ ผมไม่รู้ว่าตอนเจอกันจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง ผมจะมีมันต่อไปหรือจะถูก
มันตัดขาดความเป็นเพื่อน ผมกลัวว่ามันจะไม่ยอมเจอผม ผมกลัวไปหมดทุกเรื่องเลย
ครับตอนนี้ แต่ถึงอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็จะยืดอกยอมรับกับผลของการกระทำ(ชั่วๆ)ของ
ตัวเองครับ เพราะในฐานะผู้ชายคนนึง...มันถึงเวลาแล้วครับที่จะต้องเผชิญหน้ากับ
ความเป็นจริง...

ขอโทษครับที่มาช้า พอดีไม่ค่อยสะดวก แต่ผมก็ไปคุยมาแล้วครับ....
เช้าวันจันทร์ผมส่งsmsไปหามันว่า "จะไปหาตอนเย็น ถึงเวลาต้องคุยแล้ว กูจะก้ม
หน้ารับกรรม แต่ถ้ามิงไม่อยากอยู่กะกูในคอนโด 2 คน ที่อื่นก็ได้ ส่งมาบอกคำตอบ
ด้วย" สักพักมันก็ส่งมาว่า ที่คอนโดก็ได้

ตอนเย็นผมขึ้นไปหามันที่คอนโด ก่อนกดออดก็ทำใจแล้วล่ะว่าถ้าทำจะกระทืบก็จะปล่อย
ให้ทำจนกว่าจะพอใจ กะว่าจะพูดอธิบายให้มันฟังทุกอย่าง.. แต่พอมันเปิดประตูมา ผม
พูดอะไรไม่ออกครับ มันกระชากผมเข้าไปในห้องแล้วก็อย่างที่คิดครับ โดนต่อยไม่
ยั้งเลย ข้าวของใกล้มือมีไรก็เขวี้ยงใส่ มันต่อยไป ร้องไห้ไป ด่าไป มันตะโกนใส่
เหมือนประมาณว่า มิงคิดดูว่ากูจะรู้สึกไง มิงเปนเพื่อนกูนะ มิงทำกูงี้หรอ สาด
มิงต้องเจ็บกว่าที่กูเจ็บ รู้มั๊ยว่ากูร้องไห้กี่วัน รู้มั๊ยว่ากูเสียใจแค่ไหน
ผมได้แต่ร้องไห้พิงกำแพงปล่อยให้มันเอาให้เละ เจ็บมากๆทั้งตัวและใจแต่ก็ยอมๆมัน
เพราะคิดว่ามันคงจะเจ็บกว่ามากแน่ๆ ผมยังพูดอะไรไม่ออก คำพูดที่เรียบมาไม่รู้
หายไปไหนหมด... มันหยุดต่อยเพราะมือมันแตก ทรุดลงมานั่งร้องไห้ข้างๆผม ผมก็ได้
แต่ร้องไห้ๆๆๆ มันร้องไห้จนตัวโยน ถามผมว่า "มิงมาคุยไม่ใช่หรอ มีไรก็คุยมาสิ"
ผมก็เลยบอกมันว่า "กูพูดอะไรไม่ออก กูเตรียมคำพูดมาอย่างดี แต่กูพูดไม่ออก กูโค
ดสงสารมิงเลย กูยอมรับผิดทุกอย่าง กูมันชั่ว มิงอย่าเกลียดกูนะ" ร้องไห้ๆๆๆ "กู
เกลียดมิงไม่ลงหรอก" (เป็นคำพูดที่ผมจำได้ขึ้นใจเลยครับ ง่ายๆแต่คิดว่าชาตินี้
คงไม่มีวันลืม) "กลับไปเป็นเพื่อนกูได้มั๊ย กูขาดมิงไม่ได้ มิงเป็นเพื่อนตายของ
กู" "มิงเอาตูดเพื่อนตายหรอวะ" "กูขอโทษ กูมันรายำเอง มิงจะให้กูทำไรก็ได้ กู
ยอมหมดอะ กูไม่มีมิงไม่ได้นะ""กูรู้"... ร้องไห้ไปคุยกันไปซักพัก มีคุยกัน
เรื่องที่ว่าจะกลับไปเป็นเพื่อนกันสลับกับที่โดนมันด่า เรื่องที่จะเลิกเหล้า
ทั้งคู่ เรื่องที่ว่าจะคุยกันทุกเรื่อง เรื่องตอนนั้นมันไม่ได้หลับ เรื่องที่
มันมือแตกส่วนผมก็เลือดออกเยอะ...สักพักมันก็เริ่มหยุดร้องไห้ หาน้ำแข็งมาประคบ
ให้ แบกลงลิฟต์ขับรถพาไปคลินิค ตรงหว่างคิ้วผมแตกเย็บไป 3เข็มและจมูกผมก็หัก
เพราะมันเขวี้ยงหินทับกระดาษใส่ ที่เหลือก็ทั่วๆไปช้ำในบ้าง ช้ำนอกบ้าง ตาเขียว
ปูด 2 ข้างเลยตลกมาก แต่ผมไม่เจ็บเลยนะ ผมตื้นตันใจ ตลอดทางที่มันขับรถพาไปคลิ
นิค ผมร้องไห้ไม่หยุดเลย ผมทำกะมันขนาดนั้น มันยังหาของมาประคบ ยังพาผมไปหา
หมอ.. ผมมีเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกนี้เลย ผมยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปใหญ่ ผมทำร้าย
คนที่ดีกับผมขนาดนี้ได้ยังไง ถึงมันจะยกโทษให้ผม แต่คนที่จะไม่มีวันยกโทษให้ผม
ก็คือตัวผมเอง ผมคงจะต้องอยู่กับความรู้สึกผิดนี่ไปชั่วชีวิตของผม... ตอนขับรถ
กลับจากคลีนิค(ผมหยุดร้องไห้แล้ว) ผมก็เริ่มพูดเรื่องที่คิดว่าจะพูดให้มันฟัง
ทุกอย่าง คำพูดทุกอย่างพรั่งพรูออกมา ทุกๆเรื่อง เรื่องที่ผมไม่แน่ใจเรื่องเพศ
ของตัวเอง เรื่องความรู้สึกที่สับสน เรื่องที่ผม"ข่มขืน"มัน บอกมันแม้กระทั่ง
เรื่องกระทู้นี่ มันรับฟัง ไม่ได้ตอบอะไร ขับรถไปเงียบๆ ให้ผมพูดให้จบ ผมถามมัน
ว่า "มีอะไรอยากพูดให้กูฟังมั่งมั๊ย" มันก็ตอบว่า ที่คอนโดมันได้ตะโกนจนพอใจ
แล้ว เจ็บคอ ส่วนเรื่องอื่นๆมันก็รู้สึกเหมือนกับผมแต่คงแย่กว่าเพราะมัน"ถูกข่ม
ขืน" มันบอกว่าต่อไปก็อยากจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่พวกเราต้องยอมรับว่ามันจะ
ไม่เหมือนเดิม สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วมันแก้ไขไม่ได้ แต่สามารถทำสิ่งดีๆทดแทนได้
ผมบอกมัน ผมโคดเหงาเลยที่ไม่ได้คุยกะมัน มันก็บอกว่าเหมือนกัน แล้วเราสองคนก็
ตกลงว่าจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม(เท่าที่จะเป็นไปได้) แต่มันก็มีข้อแม้ให้ผมทำตาม
บางอย่าง เนื่องจากสาเหตุที่"ผมเป็นไอ้รายำ" 1.ผมไม่มีสิทธิ์แตะต้องตัวมันก่อน
คือมันสามารถแตะตัวผมได้ ตบหัวผมได้ จับมือ กอดคอผมเหมือนที่ผ่ามาได้ แต่ผมห้าม
แตะตัวมันก่อนเด็ดขาด 2.ผมต้องเลิกเหล้าเด็ดขาด ของมึนเหล้าอย่างอื่นด้วย 3.ถ้า
ผม"ตั้ง"ต่อหน้ามัน มันจะ"ตอน"ให้ผมฟรี" แล้วมันก็ขับรถไปส่งผมที่บ้าน

คิดว่าตอนนี้ผมกับมันก็ใกล้ๆจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วครับ เมื่อวานผมก็โทรไป
คุย มันก็คุยด้วยแต่ไม่ได้คุยยาวเหมือนเมื่อก่อน มันให้ผมส่งลิ้งกระทู้นี้ไปให้
มัน เดี๋ยวตอบกระทู้เสร็จผมกะว่าจะส่งไปให้ มันจะได้รับรู้ด้วย...

ขอบคุณนะครับ ทุกคน ผมคงจะเสียมันไปแน่ๆถ้าไม่มีพวกคุณ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่
ดีๆ ขอบคุณสำหรับทุกคำซ้ำเติม/ด่าครับ มันทำให้ผมเข้าใจทุกอย่างจริงๆครับ ผมจะ
จำทุกอย่างไว้ครับ ขอบคุณสำหรับความเห็นตลกๆที่ไม่ทำให้กระทู้นี้เครียดเกินไป
ขอบคุณ คุณ Moonlight & Valentino และAway from Thailand ครับที่มีความคิดเห็น
ให้ทั้งสองด้าน... ขอบคุณสำหรับทุกคนที่ให้กำลังใจผม/มันครับ และขอโทษสำหรับ
หลายๆคนนะครับที่ทำให้คลื่นไส้ ผมเข้าใจครับ ผมมันน่า"ขยะแขยง"

**เรื่องชั่วๆที่ผมทำนี่ มันเป็นเพราะผมเองครับ ขอร้องล่ะครับอย่าลามไปถึง
บุพการีของผม พ่อแม่ผมไม่ใช่คนไม่มีความรับผิดชอบครับ พ่อแม่ผมไม่ได้เลี้ยงลูก
ห่วย พี่น้องผมโตขึ้นมาอย่างดี พี่ผมมีบริบัทของตัวเองตอนอายุ29 น้องผมเป็นนัก
เรียนที่เด่น ถ้าอะไรจะห่วยก็คงเป็นผมเองครับ ถึงเรื่องจะเกิดในบ้านที่ท่านอยู่
ด้วย แต่ก็เกิดในห้องนอนผมนะครับ เวลาผมกินเหล้ากะเพื่อน พ่อแม่ผมไม่มานั่งเฝ้า
นะครับ ที่แม่ผมรับรู้ไม่ใช่เพราะท่านเปิดมาเจอ แต่เพราะตอนเช้าผมให้แม่ช่วยไป
ดูมัน แม่ผมรับผิดชอบการกระทำของลูกแย่ๆอย่างผมเต็มที่แล้วครับ แม่ดูแลมัน เซ็ด
ตัวให้แล้วขับรถไปส่ง แม่ก็ตกใจอยู่เหมือนกันท่านก็ทำได้แค่นี้ล่ะครับ ส่วน
เรื่องที่ทั้งสองให้ผมหาวิธีแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เพราะท่านเองก็ไม่เคยเรื่องรา
ยำๆแบบนี้เหมือนกัน บ้านผมเลี้ยงกันมาแบบนี้ล่ะครับ ปัญหาใครแก้กันเอง คนอื่นใน
บ้านให้ได้แค่กำลังใจ แล้วท่านก็ให้มาอย่างมากด้วยครับ ผมไม่รู้หรอกนะครับว่า
บ้านคนอื่นถ้าลูกเค้าทำเรื่องเลวๆแบบนี้ไป พ่อแม่เค้าจะทำกันยังไง แต่บ้านผมก็
งี้ละครับ เพราะฉะนั้นกรุณาเข้าใจกันให้ถูกด้วยนะครับว่า "ผมมันเป็นไอ้สารเลว
ที่มีครอบครัวที่ดีคอยดูแลแต่เสือกทำเรื่องเลวๆกับเพื่อนดีๆ"

เจอเหมือนผมเลย แต่ของผมไม่ถึงกับมีอะไรกัน ตอนแรกผมกับเพื่อนสนิทกันมากๆ แบบเราต่างคนก็เหมือนรุ้ลึกๆว่าเราเปนเกย์ แต่ก็ไม่ได้ชอบกันเพราะเปนเพื่อนรักกัน ปกติแแบบมีนั่งตัก กอดกัน หอมแก้ม แต่คือเปนแค่เพื่อนอะ ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ แต่มีอยุ่วันนึงไปนอนบ้านมัน แล้วพลาด แบบมันมาเล่นของผมตอนนอน ผมเลยอารมเตลิด จนผลัดกันอมให้กัน แต่คือหลังจากวันนั้น ทุกอย่างก้ไม่เหมือนเดิมอีกเลย ยังคงเ้ปนเพื่อนสนิทกัน แต่เรื่องนั่งตักกันกอดกันไม่มีอีกแล้ว มีแต่ความเย็นชามาแทนที่ ผมก็รุ้สึกผิด ไปทำแบบนั้นในบ้านเค้า ถึงเค้าจะเริ่มก่อน แต่ผมเปนคนทำให้มันเตลิด ทุกวันนี้ก็ยังคงสนิทกันอยู่ เพียงแต่เราแกล้งทำเปนลืมเรื่องนั้น เหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น มีครั้งหนึ่งผมพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา มันโมโหมากเลย เหมือนไม่อยากให้รื้อฟื้น ก็เจ็บลึกๆในอกตลอดอะครับ แบบเราน่าจะยับยั้งชั่งใจ เราเหนมันเปนเพื่อนจริงๆไม่เคยคิดเกินเลยสักนิด แต่ดันปล่อยให้จิตใตฝ่ายต่ำเข้าครอบงำ เสียใจครับ จนถึงวันนี้ก้ยังเสียใจ ยังดีที่เรายังคงเปนเพื่อนสนิทกันอยู่ แค่ความสนิทเปลี่ยนไป แึค่นั้น

ผมไม่รุจะให้คำปรึกษายังไงครับ เพราะตอนนั้นก้เครียดมากๆ แต่มันก็ผ่านมาได้เอง แต่ผมอยากให้คุณยอมรับความจริง ถ้าแอบรักเพื่อนคนนี้ บางทีอาจจะไม่รุ้ตัว อาจจะเปนจิตใต้สำนึกลึกๆ ก็ยอมรับมันซะ เพราะอย่างที่บอก ต่อให้เมาขนาดไหนมันก็ยากที่จะเผลอไปมีอะไรกับผู้ชายได้ครับ ถ้าเราไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆอะ ความเมาไม่มีอิทธิพลขนาดนั้น ไม่ใช่ในนิยาย เมื่อก่อนผมคุ้นเคยกับมันดี

ไม่ว่าเพือนคุณจะตัดสินใจแบบไหน ก้ต้องยอมรับมันครับ คุณแค่ต้องถามตัวเองว่ารักเค้ามั้ย ถ้ารักคุณอาจจะพยายามสู้ดูอีกหน่อย เผื่อ่าจะใจตรงกัน แต่เค้าไม่อยากยอมรับ หรือถ้าไม่ได้รัก แต่มันพลาดไปแล้ว คุณก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเพื่อนคุณ ถ้าเค้าอยากเลิกคบ ขอโทดเค้าด้วยคามจริงใจสักครั้ง บอกว่าเค้าเปนเพื่อนรักที่สุดของคุณ แค่นั้นก้น่าจะจากกันด้วยดีได้ครับ

แล้วก้เรื่องแบบนี้มันพลาดกันได้นะ คุณไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไรหรอก

มีเพื่อนแบบนี้ผมจะรักมันให้มากกว่านี้อีกครับ หมายถึงรักแบบเพื่อนนะครับ ไม่ได้หวังตัวตนของมัน เมื่อมันพร้อมตายให้เราได้ เราก็พร้อมตายให้มันได้เช่นกัน อย่างไรขอให้กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะครับ แบบนี้สิครับ เพื่อนแท้