วันนี้ครบ 9 ปีครับที่ผมออกจากเมลเบิร์นมา และเป็น 9 ปีที่ได้ทิ้งความรักครั้งแรก ครั้งเดียวของตนเอง (แฟนคนแรกและคนเดียว) ผมกลับเมืองไทยวันที่ 23 มิย 2004 หลังจากส่งวิทยานิพนธ์ ไม่แม้แต่จะอยู่เก็บของ ทิ้งของทุกอยางรวมทั้งคุณ ตอนนั้นคิดว่าเรารักเขาน้อยกว่าการได้กลับมาอยู่เมืองไทย แต่ทุกวันนี้ยังไม่สามารถลืมเขาได้ รักมากนะ ขอให้มีความสุขมากๆและขอโทษที่ทิ้งคุณมา ทุกวันนี้ผมโตขึ้นมากทั้งหน้าที่การงาน และความคิด แต่หัวใจมันเหงาตลอดเวลา เคยกลับไปหาคุณเมือหลายปีก่อนแต่คุณไม่พูดกับผมเลย ผมบอกให้คุณหาคนอื่นแทนผม เพราะออสเตรเลียไม่ใช่บ้านผม คุณเป็นยังไงบ้างตอนนี้ ขอโทษพี่ต้นด้วยนะที่ผมรักพี่ไม่ได้เพราะผมสงสารเขา ผมรักใครไม่ได้อีก อยากรักพี่ต้นแต่มันไม่เต็มร้อยเพราะใจผมยังอยู่ในอดีต

ผมขอบคุณคุณมากที่เคยรักผม ดูแลผมทุกอย่าง ให้ทุกอย่างทั้งความรักครั้งแรก ช่วยให้ผมได้ ป. โท และ ป. เอก ผมอยากดูแลคุณมาก ที่ผ่านมาผมอาจเป็นคนเอาแต่ใจแต่คุณคงรู้ว่าผมรักคุณมาก ขอโทษที่ไม่ยอมให้คุณบอกใครว่าเราเป็นแฟนกัน ขอโทษที่บอกให้คุณคบกับเจสเพื่อลืมผม รู้ไหมว่าผมโกรธมากที่คุณไปรักเขาจริงๆ ผมไม่อยากให้คุณรักใคร นอกจากผม เหมือนที่ผมยังรักคุณอยู่แม้ว่าจะมีคนเข้ามาในชีวิตมากมาย

อย่าเหงาอย่าเศร้าเหมือนผม อย่าน้อยใจในชะตาชีวิต อย่าวิ่งหาความรัก

ห่วงมาก จากแดน

น่าเห็นใจที่สุดคือคนที่ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับคุณ คนที่ไม่มีความผิดอะไร นอกจากความรักให้กับคุณ แต่กลับได้รับการตอบสนองแบบนี้

ขอให้คุณแดน คิดได้ คิดเป็นในเร็ววัน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินแก้ ทำลายทุกคน