ตอนที่ 3 ฝนที่กำลังตก
ตามที่เอ็มมิลิโอเล่า โดมิงก้าเป็นลูกผู้พี่ของเอ็ม โดมิงก้ามาเที่ยวที่โยเซเมติกับสามี ลูกสาววัยสี่ขวบชื่อดรีน่า และลูกชายวัยหกขวบชื่ออัลฟองโซเมื่อสองปีที่แล้ว
คืนหนึ่งของทริปขณะที่กำลังเตรียมอาหารกันอยู่นอกเต้นท์ สาวน้อยดรีน่าที่หลับใหลอยู่ในเต้นท์ก็ร้องจ้าขึ้นมา เมื่อโดมิงก้าเข้าไปปลอบลูก ดรีน่าก็บอกว่าเธอเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ไม่ใส่เสื้อผ้า แต่ใส่หมวกที่ทำจากขนนกหลากสี หน้าตาดุดัน มือขวาถือท่อนไม้ มือซ้ายยื่นออกมากวักเรียกดรีน่าพร้อมพูดว่า
ฮูยาน่าา... (เอ็มทำเสียงหลอนๆ เหมือนเวลาคนที่คุณก็รู้ว่าใครเรียก แฮรรรรร์รี่ พออตเตอออรรรร์)
ในวันสุดท้ายของทริป สามีของโดมิงก้าทำหน้าที่เคลียร์เต้นท์และข้าวของต่างๆ บริเวณพักแรม โดมิงก้าพาดรีน่าและอัลฟองโซไปเดินเล่นที่ทะเลสาบกระจก ดรีน่าบ่นว่าอยากให้ฝนตก ดรีน่าเป็นเด็กที่ชอบฝนมาตั้งแต่เริ่มเตาะแตะทีเดียวซึ่งโดมิงก้าและสามี รวมถึงเอ็มมิลิโอด้วย ต่างตระหนักถึงความประหลาดข้อนี้ของหนูน้อยเป็นอย่างดี
เมื่อมาถึงที่ทะเลสาบกระจก ทั้งที่ฟ้าใสอยู่เมื่อครู่ แต่อยู่ดีๆ ฝนก็เริ่มลงเม็ด ดรีน่าร้องหวีดว้ายและกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจในขณะที่อัลฟองโซวิ่งไปหลบหลังแม่ ขณะที่โดมิงก้ากำลังจะเดินไปดึงดรีน่าหาที่หลบฝน หมีตัวมหึมาก็เดินออกมาขวางระหว่างทางของเธอและลูกสาวไว้ หมียักษ์ร้องคำรามและทำท่าจะเข้าทำร้าย โดมิงก้าอุ้มอัลฟองโซ่ขึ้นแล้วเริ่มออกวิ่งสุดชีวิตแต่ก็ไม่ทันอุ้งเล็บของหมีที่ตะปบเข้ากลางหลัง
เมื่อโดมิงก้าได้สติฟื้นขึ้นที่โรงพยาบาล สามีของเธอตาแดงก่ำเฝ้าอยู่ข้างเตียง เมื่อโดมิงก้าถามถึงดรีน่า เขาก็ได้แต่ร้องไห้...
ในทริปครั้งนั้น โดมิงก้าและสามีได้เสียลูกสาวตัวน้อยไปที่ทะเลสาบกระจก บริเวณที่พวกเรากำลังนั่งอยู่ตอนนี้เอง
ดรีน่าไม่ได้เสียชีวิตเพราะหมี แต่เพราะวิ่งหนีและล้มหน้าคว่ำหมดสติในทะเลสาบที่ตื้นเขินนี้
หลังจากพักฟื้นทั้งร่างกายจิตใจแล้ว โดมิงก้าต้องทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เจ้าหน้าที่เชื้อสายอินเดียนแดงของอุทยานฟัง แต่เป็นอัลฟองโซ่ตัวน้อยที่เป็นคนเล่าเรื่องความฝันของดรีน่า
เมื่อเจ้าหน้าที่ได้ฟัง ก็เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่ในที่สุดเขาจะบอกกับคนทั้งสามว่า คำว่า ฮูยาน่า นั้นเป็นชื่อเรียกของหญิงสาวอินเดียนแดงชาวมิวอก ที่มีความหมายว่า ฝนที่กำลังตก
เมื่อฟังเรื่องที่เอ็มเล่าจบ ผมรู้สึกเศร้าอย่างบอกไม่ถูก แม้แววตาขี้เล่นแกมเจ้าเล่ห์ของเอ็มจะทำให้คลางแคลงใจในเรื่องที่เล่าอยู่บ้างว่าเป็นความจริงสักแค่ไหน แต่ผมก็รู้สึกหดหู่ ฝนและต่ายหันไปมองรอบๆ อย่างหวาดระแวง เราตัดสินใจกลับออกมาจากทะเลสาบกระจกไม่ช้าหลังจากนั้น
