ตอนที่ 11
คนที่รักเรากับคนที่เรารัก
ใกล้ค่ำ บริเวณชั้น food court เต็มไปด้วยผู้คนที่เพิ่งเลิกงาน และแวะหาอะไรทานก่อนเข้าบ้าน วิทย์ชอบชวนก้องมาทานที่นี่เพราะไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ และก้องก็สามารถเดินไปที่ท่าเรือได้สะดวก
เดี๋ยวเรากลับก่อนนะวิทย์ รู้สึกปวดหัวยังไงไม่รู้ ก้องบอกขณะวิทย์ยังทานข้าวไม่เสร็จ แม้น้ำเสียงที่พูดออกมาจะสั่นเล็กน้อย แต่วิทย์ก็ไม่ทันสังเกต ก้องพยายามกลั้นน้ำตาไว้เต็มที่
อ่าวเหรอ ไม่เป็นไร วันหลังค่อยเจอกัน เดี๋ยวเราว่าจะลงไปซื้อของที่ซูเปอร์ก่อนค่อยกลับบ้าน วิทย์พูด
หลังจากเดินออกมานอกห้างแล้ว น้ำตาที่กลั้นไว้เมื่อครู่ก็ค่อย ๆ ไหลออกมา ก้องเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย คำพูดของวิทย์ที่บอกว่าใครผ่านมาช่วงนี้ก็เล่น ๆ ไปก่อน ดังก้องอยู่ในหูซ้ำไปซ้ำมา
เฮ้ย ก้องสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ ก็มีใครเอามือมาแตะที่บ่า ก้องหันขวับไปมองโดยอัตโนมัติ
อะ อ้าว ผู้ที่แตะบ่าก้องไม่ใช่ใคร พี่พัฒน์ เพื่อนร่วมงานของเขานั่นเอง พี่พัฒน์ มาได้ยังไง ก้องถาม ทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนคราบน้ำตาอยู่
พอดีพี่มาซื้อของแถวนี้น่ะ แล้วเห็นก้องกำลังเดินอยู่ ก็เลยตามมาทัก เป็นไรเนี่ย ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว ตกลงจะบอกพี่ได้หรือยัง ว่าเกิดอะไรขึ้น คำถามแสดงความห่วงใยของพัฒน์ กระตุ้นน้ำตาก้องให้ไหลออกมามากยิ่งขึ้น
ไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องพี่ก่อนดีกว่า กลับบ้านไปทั้งอย่างนี้เดี๋ยวไม่หล่อนะ พัฒน์เอ่ยชวนเนื่องจากเห็นว่าจุดที่ยืนคุยกันอยู่ กับหอพักของเขาไม่ห่างกันเท่าไหร่
ขอบคุณครับ ทำไมพี่พัฒน์ดีกับผมจังเลย ก้องกล่าวขอบคุณ หลังจากล้างหน้าล้างตาเรียบร้อย
แหม พูดเหมือนเป็นคนอื่นอย่างนั้นแหละ พัฒน์เว้นจังหวะนิดหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ ก้องไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าเพราะอะไร
ก้องได้แต่ยิ้มแหย ๆ และรีบขอตัวกลับ ถ้าวิทย์ใส่ใจเขาได้ครึ่งหนึ่งของพี่พัฒน์ก็คงดี ก้องนึกขณะเดินออกมาจากหอพักของพัฒน์
@@@@@@@@@@@@@@
บ่ายวันหนึ่ง วิทย์โทรมานัดก้องไปเที่ยวซาวน่าที่สุขุมวิทด้วยกันในวันพรุ่งนี้
อ้าว นายไม่ว่างเหรอ
ใช่ ต้องไปสำรวจสถานที่ที่พัทยากับพี่ที่ทำงานน่ะ นายจำคนที่เรานั่งคุยกับเขาที่ซาวน่าแถวสุขุมวิทได้ไหมล่ะ คนนั้นแหละเขามาทำงานอยู่แผนกเดียวกับเรา
เหรอ แล้วทำไมไม่เคยเห็นเล่าให้เราฟังเลย
เราพยายามจะเล่าให้นายฟังแล้ว แต่นายไม่สนใจเอง ก้องพูดเสียงเรียบ ๆ
ช่างมันเหอะ ว่าแต่นายไปค้างด้วยหรือเปล่าเนี่ย
ค้างสิ นาน ๆ จะได้ไปพักผ่อนสักที กลางคืนว่าจะไปเดินเล่นแถวพัทยาใต้กันด้วย
แล้วทำไมไปแค่สองคน ที่ออฟฟิศมีกันตั้งหลายคนไม่ใช่เหรอวิทย์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล เมื่อรู้ว่าก้องต้องไปค้างกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นสองต่อสอง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ทั้งที่วิทย์ก็เฝ้าบอกตัวเองมาโดยตลอด ว่าไม่ได้คิดอะไรกับก้องมากไปกว่าเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น
คนอื่นมีแต่ผู้หญิง เขาไม่สะดวกไปค้างคืนหรอก แล้วนายจะเดือดร้อนทำไม
เออ เรามันยุ่งเอง คงสนิทกันมากล่ะสิ วันนั้นถึงได้นั่งคุยกันที่ซาวน่าตั้งนาน วิทย์พูดเสียงห้วน ๆ งั้นพรุ่งนี้เราไปคนเดียวก็ได้ แค่นี้นะ
วันต่อมา วิทย์ก็ไปเที่ยวซาวน่าคนเดียวตามที่พูดไว้จริง ๆ เขาเดินไปตามชั้นต่าง ๆ ได้สักพัก ก็เจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งท่าทางอ่อนกว่าเขาประมาณ 3-4 ปี เด็กคนนั้นยืนอยู่คนเดียวแถวบันได วิทย์เดินเข้าไปยืนใกล้ๆ และเขยิบเข้าไปหาทีละนิด จนผิวกายสัมผัสกัน ไม่นานเขาก็ชวนเด็กคนนั้นเข้าห้องได้อย่างง่ายดาย และทุกอย่างก็ดำเนินไปตามที่ควรจะเป็น
เวลาผ่านไป วิทย์ยังนอนอยู่บนเตียง โดยมีเด็กหนุ่มคนนั้นนอนกอดอยู่ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเด็กคนนั้นเลย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เป็นเพียงความปรารถนาทางกายที่เก็บกดมาหลายวันเท่านั้น ส่วนในใจของเขากลับคิดถึงแต่ก้อง และยังพาลนึกไปถึงเพื่อนร่วมงานของก้องด้วย ยิ่งคิด ใจของวิทย์ก็รู้สึกร้อนรนมากขึ้น จนกระทั่งเขาทนไม่ไหว รีบขอตัวลุกออกไปจากห้อง ลงไปแต่งตัว และนั่งรถต่อไปที่เอกมัยทันที
เป็นไงถึงที่พักเรียบร้อยไหม ก้องพักห้องไหนอ่ะ วิทย์โทรถามก้องขณะนั่งอยู่บนรถทัวร์สายพัทยาจอมเทียน โดยไม่บอกให้ก้องรู้ว่าเขากำลังนั่งรถไปหา
ถามทำไม จะมาหาเหรอ ก้องพูดเสียงกวน ๆ โดยไม่คิดว่าวิทย์จะมาจริง ๆ
ก็... วิทย์พยายามนึกหาคำอธิบาย แค่อยากรู้น่ะ จะได้หมดห่วง
ห้อง 428 ได้ห้องวิวชายทะเลด้วย สวยมากเลย แค่นี้ก่อนนะวิทย์ พอดีพี่พัฒน์มาชวนไปเดินเล่นแล้ว
พอได้ยินชื่อพี่พัฒน์ ใจของวิทย์ก็ยิ่งร้อนรุ่มมากขึ้น และอยากจะไปให้ถึงพัทยาไว ๆ
