>
>ตอนที่ 19 อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน
>
>หลังจากวิทย์นอนหลับไปแล้ว ก้องยังนั่งดูโทรทัศน์ต่อจนดึก แต่ก็ยังไม่รู้สึกง่วง ช่วงดึกวันนี้ไม่ค่อยมีรายการน่าสนใจเท่าไหร่ ก้องเลยปิดทีวี ลุกไปนั่งที่โซฟาท้ายเตียง มองออกไปนอกหน้าต่างท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิด นึกถึงเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ก้องลืมไม่ลง เป็นความประทับใจแบบที่ก้องไม่เคยรู้สึกมาก่อน และเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้จิตใจของก้องต้องสับสนอยู่ ในตอนนี้
สายน้ำจากฝักบัวในห้องอาบน้ำของฟิตเนสฉีดกระทบร่างเปลือยเปล่าของชายหนุ่มขณะกำลังชำระล้างฟองสบู่ที่ติดอยู่ตามร่างกาย ทันใดเขารู้สึกว่ามีเงาคนมาหยุดยืนเยื้อง ๆ อยู่หน้าห้องอาบน้ำของเขา ก้องเหลือบมองผ่านช่องประตูกระจกฝ้าออกไป ก็เห็นพี่พงษ์ยืนอยู่โดยมีผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวห่อหุ้มร่างกาย พี่พงษ์ผลักประตูเบียดตัวเข้ามาโดยที่ก้องไม่ทันคาดคิด ก้องตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“พี่พงษ์ทำอะไร” ก้องถามเบา ๆ
แทนคำตอบ พงษ์ยิ้มน้อย ๆ ปลดผ้าขนหนูแขวนที่ผนัง ดึงร่างก้องเข้ามากอดจนแน่น เป็นครั้งแรกที่ก้องได้ใกล้ชิดพี่พงษ์แบบเนื้อแนบเนื้อขนาดนี้ ก้องรู้สึกตื่นเต้นอย่างมากกับประสบการณ์แปลกใหม่ โชคดีห้องที่ก้องอาบน้ำเป็นห้องริมสุด จึงไม่มีใครเดินผ่านไปมาให้ต้องระวังมากนัก พี่พงษ์กระซิบข้างหู “คิดถึงจังเลยครับ” ก่อนจะก้มลงจูบปากก้องอย่างเร่าร้อน ก้องยกแขนกอดตอบพี่พงษ์จนแน่นเช่นกัน น้ำจากฝักบัวพุ่งกระทบเรือนร่างทั้งคู่อย่างต่อเนื่อง ราวกับจะช่วยหลอมรวมทั้งสองร่างให้กลายเป็นหนึ่งเดียว
“นึกยังไงถึงทำแบบนี้อ่ะ” ก้องถามระหว่างเดินข้ามสะพานลอยมารอรถเมล์กลับบ้าน
“ก็มันทนไม่ไหวนี่ ผมคิดถึงก้อง อยากนอนกอดก้องทั้งคืน แต่ก็ไม่มีโอกาส เพราะน้องมันมารอรับกลับบ้านทุกวัน กระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย”
“วันหลังบอกล่วงหน้านิดก็ดีนะ จะได้ไม่ตกใจ” ก้องพูดยิ้ม ๆ เหมือนกับจะรู้ว่าต้องมีครั้งที่สองสามตามมาอย่างแน่นอน
แต่เมื่อหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ผุดขึ้นมาในจิตใจ วิทย์ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ทำไมเขาถึงทรยศวิทย์ได้ลงคอ หากปิดบังเรื่องนี้ต่อไปก็ยิ่งเหมือนเขาแทงข้างหลังวิทย์โดยที่วิทย์ไม่รู้ตัว
“เป็นอะไรก้อง ทำไมยังไม่นอนอีก” วิทย์พูดเสียงงัวเงียขณะลุกไปเข้าห้องน้ำ
ก้องตัดสินใจว่าควรจะบอกเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้วิทย์ฟัง และพร้อมยอมรับผลที่จะตามมา ไม่ว่าผลนั้นจะเลวร้ายเพียงใดก็ตาม
เมื่อวิทย์กลับมาถึงเตียง กำลังจะล้มตัวนอน ก้องก็เอื้อมมือมาจับแขนวิทย์
“ขอโทษนะวิทย์ เรามีเรื่องจะสารภาพ นายคงสังเกตว่าช่วงนี้เราแปลก ๆ ไป คือเรา....ไม่สบายใจน่ะ เรารู้สึกว่าเรากำลังหักหลังนาย”
“เรื่องอะไร” วิทย์ขมวดคิ้ว
“เรา...เราคบกับพี่อีกคนนึงอยู่”
วิทย์ตกตะลึงกับคำตอบที่ได้รับ หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง สีหน้าแสดงความปวดร้าว และถามกลับด้วยคำสั้น ๆ แต่หนักแน่น
“ใคร”
“เพื่อนที่ฟิตเนส เราคบกับเขามาหลายเดือนแล้ว” ก้องตอบไม่เต็มเสียง
“แล้วนายจะเอายังไง” วิทย์ขบกรามแน่น
ก้องตัดสินใจไม่ถูก เพราะตอนนี้ใจหนึ่งก็แบ่งให้พี่พงษ์ไปแล้ว แต่อีกใจก็ยังผูกพันกับวิทย์อยู่ จึงพูดออกไปโดยไม่ทันคิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายปวดร้าวเพียงใด
“เราขอคบพี่เขาพร้อม ๆ กับนายได้ไหม เราเลือกไม่ได้จริง ๆ วิทย์เราขอโทษ” ก้องพูดน้ำตาไหลพราก
วิทย์ตกตะลึงกับคำพูดของก้อง ก่อนจะถอยออกมาเพื่อมองหน้าก้องให้ชัด
“นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะก้อง เราผิดหวังในตัวนายมากเลยรู้ไหมเราไม่คิดว่าคนที่เรารักจะเป็นคนแบบนี้” วิทย์ส่ายหน้าช้า ๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
ก้องพูดอะไรไม่ออก มีแต่น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ
“แล้วถ้าเราขอให้นายเลิกกับเขา นายจะทำได้ไหม” วิทย์พูดแทรกขึ้นมาท่ามกลางความเงียบหลังจากตั้งสติได้
“แต่เรา...รักเขา” ก้องตอบเสียงสั่น “เราเสียเขาไปไม่ได้ แต่เราก็เสียนายไปไม่ได้เหมือนกัน”
“เอาเถอะก้อง ถ้านายคิดว่านายรักเขามากกว่าเรา นายก็ไปคบกับเขาเถอะ เราคงยอมให้นายคบทั้งสองคนไม่ได้เหมือนกัน โชคดีนะ” วิทย์น้ำตาคลอเบ้าหันหลังเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันมามอง ทิ้งให้ก้องนั่งร้องไห้ต่อไปเพียงลำพัง
คืนนั้นก้องเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เกือบเจ็ดโมง ลงไปข้างล่างเห็นแม่วิทย์กำลังเตรียมอาหารเช้าให้ยายอยู่
“แม่เห็นวิทย์ไหมครับ”
“อ๋อ วิทย์ออกไปทำงานตั้งแต่หกโมงแล้ว เห็นเขาบอกว่ามีประชุมที่บริษัท ต้องรีบไป”
แม่ของวิทย์พูดกับก้องด้วยน้ำเสียงปกติดี แสดงว่าวิทย์คงยังไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ให้แม่ฟัง ก้องรีบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย วันนั้นทั้งวัน เขาพยายามโทรหาวิทย์หลายสิบครั้ง แต่วิทย์ก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ตกกลางคืน ก้องได้รับข้อความมือถือสั้น ๆ ที่วิทย์ส่งมา
‘เราอย่าเจอกันอีกเลยนะก้อง’
หลังจากวันนั้น ก้องก็ไม่ได้เจอวิทย์อีกเลย และไม่กล้าไปหาวิทย์ที่บ้านอีก ก้องหันไปคบกับพี่พงษ์อย่างเต็มตัว แรก ๆ ก็มีความสุขดี แต่ยิ่งนานไปก้องก็เริ่มรู้สึกว่าพี่พงษ์ช่างแตกต่างกับวิทย์อย่างสิ้นเชิง
