We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: คำสารภาพของเด็กขาย ของคุณดิน" Posted by ดิน on 13-Feb-12 at 11:03 PM ตอนนี้เป็นตอนจบของอาชีพเด็กขายแล้วครับ ......................................................................................................... บทที่ 61 จำเลยมอบตัว คืนนั้น ผมนอนค้างอยู่ที่บ้านพี่ธีร์... จนกระทั่งเช้า... หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ พี่ธีร์ถามผมว่า พักอยู่แถวไหน... แต่ ผมบอกว่า ผมจะไปหาเพื่อน แล้วบอกสถานที่... พี่ธีร์บอกว่า กำลังจะไปซื้อของเพราะต้องเอาไปใช้ตกแต่ง สำหรับงานปีใหม่คืนนี้... ที่ๆ จะซื้อก็อยู่ไม่ไกลจากที่ๆ ผมจะไป ก็เลยตกลงว่าจะติดรถพี่ธีร์ไปลงแถวนั้น... ระหว่างทาง พี่ธีร์ ถามผมเรื่องงาน ผมบอกก็ไปสมัครเรื่อยๆ ได้งานกลางวันเมื่อไร ผมก็จะเลิกจากไอ้งานที่ทำอยู่นี่ “น่าเสียดายนะ” พี่ธีร์บอก “เสียดายอะไรครับ พี่” ผมหันไปถาม พี่ธีร์หันมายิ้มให้ผม... “พี่ก็นึกๆ ไปเรื่อยในฐานะ คนซื้อน่ะ ดิน...” “ยังไงครับ” “เรานิสัยดี... คุยรู้เรื่อง... รูปร่างดี... ไอ้เจี๊ยวใหญ่ ... อารมณ์ตอบสนองดี...” พี่ธีร์หันมายิ้ม “หาไม่ค่อยได้ในเด็กขายฯ น่ะ ถ้ามันเป็นอาชีพๆ นึง พี่ก็ว่า เราเหมาะนะ... ดิน” ผมหัวเราะก๊าก... “ผมควรจะดีใจหรือเสียใจครับ พี่” “ดีใจสิ... พี่ก็ยังไม่ได้บอกว่า เราจะทำอย่างอื่นไม่ได้นี่หว่า... อย่างน้อยเราก็ทำได้ดีในสิ่งที่ทำอยู่...” คุยกันถึงเรื่องสัพเพเหระ... จนกระทั่งมาถึงที่ๆ พี่ธีร์จะไปซื้อของ... ผมเดินตามพี่ธีร์ไปเรื่อยๆ “แยกกันเลยก็ได้นะ ดิน” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่รีบ เผื่อพี่มีอะไรให้ช่วย... ” ผมบอก คือจริงๆ ผมจะไปหาไอ้ชล แต่ สิบโมงเช้าอย่างงี้ มันยังไม่ตื่นหรอก... ผมไม่อยากไปปลุกมัน... (ไว้ปลุกอย่างอื่นดีกว่า) เราเดินไปที่ร้านค้า... คนขาย เป็นคนจีน ท่าทางคล่องแคล่ว... พี่ธีร์เลือกซื้อของหลายอย่าง แต่ไม่ค่อยได้ต่อรองเท่าไร... อาศัยที่ผมยังมีเลือดป๊ะป๋า อยู่บ้าง... จึงใช้ความสามารถที่ติดตัวมาอีกอย่างที่ไม่ค่อยมีใครรู้... คือภาษาจีนแต้จิ๋วที่พอพูดได้อย่างกระท่อนกระแท่น (เด๋วนี้ มันกลายเป็นภาษาแมนดารินไปได้ยังไงก็ไม่รู้ หุ หุ)... ช่วยพี่ธีร์ต่อรองราคาของจนได้ลดราคาไปโขอยู่ “อาตี๋... ลื้อนี่เหลือเกินจริงๆ นะ... พูดจนอั๊วยอมเลย” อาเจ็ก คนขายบอกยิ้มๆ ท่าทางแกจะเป็นคนที่ชาตินิยมพอควร จึงค่อนข้างให้ราคาค่อนข้างต่ำสำหรับคนที่พูดภาษาเดียวกัน พี่ธีร์หันมามองหน้าผมยิ้มๆ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าพอช่วยได้ก็ช่วยๆ กันไป... ผมช่วยพี่ธีร์ถือของกลับมาที่รถ หลังจาก ที่เอาของเก็บที่ท้ายรถแล้ว ผมก็ยกมือไหว้ “สวัสดีครับ พี่... ผมไปละครับ...” “เดี๋ยวสิ ดิน...” พี่ธีร์เรียกไว้ ผมหันมามอง... พี่ธีร์เปิดกระเป๋า ดึงนามบัตรเล็กๆ ออกมายื่นส่งให้ “มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกนะ... หรืออยากจะมาช่วยงานพี่ก็ได้นะ... โทรมาหาพี่ละกัน” “ขอบคุณครับพี่...” ผมยกมือไหว้ก่อนจะเดินแยกมาจากพี่ธีร์... ......................................................................................................... ไปถึงห้องไอ้ชลที่ยังปิดประตูเงียบ... ผมใช้กุญแจเปิดเข้าไป เบาๆ เพราะเผื่อมันยังไม่ตื่น... และก็เป็นอย่างที่ผมนึกจริงๆ ไอ้ชลยังนอนอยู่บนเตียง หลับตาพริ้ม... หัวยุ่งๆ หน้าขาวๆ ปากแดงๆ เหมือนเด็กๆ น่ารักดีครับ... ขนาดว่าผม ลูกตี๋ ร้อยเปอร์เซ็นต์ ยังปากแดงสู้มันไม่ได้เลย... ‘ไอ้ห่า จะเที่ยงแล้ว ยังไม่ตื่นอีก’ ผมนึก... มองๆ ไอ้ชลมันตอนหลับ แล้วนึกว่า... จะแกล้งมันยังไงดี... เห็นปากแดงๆ แล้ว...อะฮ้า... กูรู้แล้ว...ว่าจะปลุกมึงยังไง...ไอ้ชล ค่อยๆ ถอดเสื้อกางเกงออก เอามือจับไอ้ดินน้อยรูดขึ้นลงไปมา... สองสามที ก็ได้เรื่อง ผงาดปึ๋งขึ้นมาเต็มมือ... เดินเข้าไปใกล้ จับหัวถอกบานแดงค่อยๆ แหย่ไปที่ปากมันเขี่ยเบาๆ สองสามที... แต่แล้วผมก็ต้องเสียววูบที่หัวบาน... เมื่อไอ้ชลมันตวัดมือจากในผ้าห่ม กอดสะโพกผม รั้งดึงเข้าไปหาพร้อมกับอ้าปากกว้าง... วูบเดียว “ควย” ผมก็หายเข้าไปในปากมันครึ่งท่อนอย่างง่ายดาย... มันขยับอีกวูบเดียว... หัวเหน่าผมก็ชิดกับริมฝีปากมันแล้ว... ไม่ดิ้นหรอกครับ... จะดิ้นไปทำไมให้เหนื่อยแรง... ไม่ดิ้นสิ จะได้แต่เสียวกับเสียว... ผมเอามือค้ำที่นอนไว้ ขยับสะโพกขึ้นลงเบาๆ ตามแรงดูดของไอ้ชล... ปากครางด้วยความเสียวเมื่อไอ้ชลมันดูดแรงๆ ที่หัวบาน “ซี๊ด... เสียวว่ะ... ชล...มึง... สุดยอด...” จนครู่ใหญ่ มันถึงถอนปากออกมา... หัวบานของผมแดงก่ำเพราะโดนดูด “แกล้งกูดีนัก เป็นไงล่ะ” ผมล้มตัวลงไปกอดมันไว้ จูบที่ปากแดงๆ ของมัน “มึงไม่ได้หลับเหรอ...” “กูตื่นตั้งนานแล้ว แต่ขี้เกียจลุก... เห็นมึงไขกุญแจเข้ามา ก็เลยแกล้งหลับ... อยากรู้มึงจะทำอะไร...” ... แทนที่ผมจะแกล้งมัน กลายเป็นมันแกล้งผม... “ร้ายนักนะ...มึง” ผมกัดริมฝีปากมันเบาๆ... จากนั้น กิจกรรมบนเตียงของเราสองคนก็ดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด ถึงพริกถึงขิง จนเลือด (ขาว) ตกยาง (ขาว) ออก กันไปคนละสองรอบ... ก่อนจะกอดกันนอนหลับไปอย่างอ่อนเพลีย... ......................................................................................................... ผมเข้าไปทำงานอีกในคืนนั้น แต่ก็ไม่ได้ออกไปไหน... แถมยังต้องเจอกับเสียงกระแนะกระแน๋ของพี่ปิ๊กอีก ว่าไปไหนไม่รอดบ้าง... ปีกหักบ้าง... ทำนองนี้ ซึ่ง ค่อนข้างเป็นแรงกดดันให้ผมเร่งทำอะไรสักอย่าง... สำหรับเด็กอายุยี่สิบเอ็ดปีอย่างผม ใจนึงก็คิดว่า ไม่เห็นเป็นไร... ร้านนี้ ไม่ต้อนรับ กูก็ไปสมัครร้านอื่นก็ได้ แถวย่านเดียวกันก็มีอีกหลายร้าน... แต่... วันนี้ กับวันนั้น ไม่เหมือนกัน วันนั้น ผมยังไม่มีอะไร... เด็กนักศึกษาปีสี่... ยังเรียนไม่จบ... สมัครงานที่ไหนก็ไม่ได้... แต่วันนี้... ผมพร้อมแล้ว ทั้งประกาศนีย์บัตรการศึกษา แล้วทำไมผมจะต้องกลับเข้าไปสู่วังวลเดิมๆ ให้เปลืองตัวไปมากกว่านี้... “แล้วมึงจะทำยังไง ไอ้ดิน...” เป็นคำถามที่ผมเฝ้าเพียรถามตัวเองอยู่ตลอดเวลา 4 วัน หลังจากปีใหม่... จนกระทั่ง วันที่ 5 ผมถึงได้ตัดสินใจ... ......................................................................................................... “สวัสดีครับ ขอสายพี่ธีร์ครับ” ผมบอกปลายสายอีกทาง เมื่อตัดสินใจโทรไปหาพี่ธีร์ตามนามบัตรที่พี่ธีร์ ให้มา... ไม่นาน “ฮัลโหล ผมธีร์ครับ” “พี่ธีร์ครับ... ผม ดินครับ” ผมบอกอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร ผมไม่เคยโทรไปหาลูกค้าด้วยตัวเองสักครั้ง “อ้าว... ว่าไง... ตี๋น้อย” พี่ธีร์ตอบมาทำให้ผมใจชื้น... “เรื่องที่พี่บอกผมวันนั้น... พี่พูดจริงหรือเปล่าครับ” “เรื่องงานน่ะเหรอ... จริงสิ... ว่าไงเรา... ตกลงใจแล้วเหรอ” พี่ธีร์พูดกลับมาเสียงอบอุ่น... “ครับ...” “เอางี้... ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน...” ผมบอกสถานที่ไป... พี่ธีร์บอกว่าหลังเลิกงานประมาณ ทุ่มนึง พี่ธีร์จะมารับ... ให้ผมรออยู่ที่ร้าน แม็คโดนัลด์ ในห้างๆ หนึ่ง... ไม่ไกลจากหอพักที่ผมอยู่เท่าไรนัก... ผมเดินกลับมาที่หอด้วยใจปลอดโปร่งกว่าเดิม... แต่ก็ยังอดกังวลลึกๆ ไม่ได้ว่า หนทางข้างหน้ามันจะเป็นยังไง... แต่ที่แน่ๆ ผมจะไม่กลับเข้าไปเดินทางเดิมเด็ดขาด... พอกันที กับอาชีพ... “เด็กขายน้ำกาม” คอยบำเรอความสุขความใคร่ให้คนอื่น... ......................................................................................................... พี่ธีร์ มารับผมตรงเวลา... พาผมนั่งรถออกไปทานข้าวที่ร้านอาหารเงียบๆ นอกเมือง... “เอา... เล่ามา...” พี่ธีร์ พูดขึ้น หลังจากคนเสริฟยกจานเปล่าออกไป พร้อมกับเอากาแฟมาเสริฟ “ผมอยากเลิกครับ” ผมบอกพี่ธีร์ “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า....” พี่ธีร์พูดยิ้มๆ ผมมองหน้าพี่ธีร์... จะมาไม้ไหนกับกูวะ...แต่เห็นแววจริงใจจากตาพี่เค้าแล้ว ก็เลยตัดสินใจเล่าให้ฟัง เรื่องผมกับพี่ปิ๊ก รวมถึงสาเหตุของเรื่องด้วย... “แต่ทั้งหมดมันก็เป็นแค่ตัวเร่งให้ผมตัดสินใจเท่านั้นเองครับ...” ผมบอกหลังจากเล่าจบ “จริงๆ มันเป็นความตั้งใจของผมที่จะเลิกตั้งแต่ผมรู้ผลวิชาสุดท้ายว่าจบตั้งแต่เมี่อสิบกว่าวันที่ผ่านมาแล้วละครับ...” พี่ธีร์มองหน้าผมนิ่งๆ อยู่นาน... “แล้วพี่จะได้อะไรบ้างล่ะ... ดิน” พี่ธีร์ถามตรงประเด็น “พี่ลองบอกมาสิครับ...” พี่ธีร์นิ่งไปอึดใจนึง... “ข้อที่หนึ่ง...เราต้องเลิกยุ่งกับคนอื่น... ตอนนี้โรคภัยไข้เจ็บมันเริ่มใกล้ตัว... ข้อที่สอง... เราไปทำงานกับพี่... พี่จะจ่ายเงินให้เราเป็นเงินเดือน... ข้อที่สาม... บางวันเราอาจจะต้องเข้ามานอนกับพี่บ้าง แต่พี่ก็สัญญาว่าพี่จะไม่ยุ่งกับคนอื่นอีก...” “เล่นตอนกันเลยเหรอครับพี่” ผมถามยิ้มๆ แต่ในใจคิดว่าคงไม่ตกลง... ผมยังรักอิสระของผมอยู่.... “ดิน... พี่ไม่ได้ห้ามให้เรามีแฟน... แต่พี่กำลังจะบอกให้ระวังตัว... เอาเถอะ พี่คงห้ามเราไม่ได้ แต่พี่อยากจะขอร้อง... ให้ระวังตัว อย่า มีเซ็กซ์ที่ไม่ปลอดภัยกับใครอีก... ได้ไม๊...” ผมมองหน้าพี่ธีร์อยู่พักใหญ่... มองเห็นความจริงใจที่พี่ธีร์มีให้... สิ่งที่พี่ธีร์เสนอมา ไม่ได้เป็นสิ่งที่เลวร้ายสำหรับผม... และก็เป็นการเสนอที่ไม่ได้จำกัดสิทธิ์ในการใช้ชีวิตส่วนตัวของผมมากเกินไป เพียงแต่ ผมต้องระวังตัวมากกว่าเดิม ซึ่งก็เป็นผลดีกับผมเองเหมือนกัน... “ตกลงครับพี่” พี่ธีร์ยิ้มกว้าง... “พี่จะให้เราไปทำงานเป็นธุระการที่ร้านขายของตกแต่งที่พี่เป็นเจ้าของอยู่... ทำบัญชีให้พี่... ระหว่างนั้น ก็ขายของไปด้วย... ตอนเย็น เราก็ไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติม... เรื่องเงินเดือนก็....... บาทต่อเดือน โอเคไม๊...” “ครับ” พี่ธีร์บอกตัวเงินที่ไม่จัดว่าต่ำแต่ก็ไม่สูง เปรียบเทียบกับเงินเดือนเริ่มต้นทั่วๆ ไปของท้องตลาด... แต่จัดว่าน้อย เมื่อเปรียบเทียบกับเงินได้ที่ผมเคยได้รับ จากการทำงาน “พิเศษ” ปีนึง ที่ผ่านมา.... ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ไม่เลวนัก สำหรับการทำงานในภาคปรกติของผม เป็นสิ่งที่ผมไฝ่ฝันมานาน ตั้งแต่ก่อนเรียนจบ.... “แล้ววันนี้....” พี่ธีร์มองหน้าผมตาเป็นประกาย... “ถือว่าเป็นการมัดจำหรือเรียกค่าประกันการทำงานหรือเปล่าครับ ท่านเจ้าของร้าน....” พี่ธีร์หัวเราะ... “ไอ้บ้าดิน... ถ้าเอ็งไม่อยากพี่ก็ไม่บังคับหรอก... เดี๋ยวเอ็งจะคิดว่าพี่หน้าเลือดขนาดนั้น” .... เอาเถอะ... อย่างน้อย... ก็ได้หลุดจากวงจรที่เป็นมาตลอดหนึ่งปี ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการหลุดออกมาที่ไม่สวยนัก แต่ สักวันหนึ่ง ผมคงจะสามารถยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง... ผมปลอบใจตัวเองก่อนจะยิ้มตอบพี่ธีร์ เป็นความหมายว่า “ตกลง”.... ......................................................................................................... ตอนหน้าเป็นบทสรุปของภาคนี้แล้วครับ ชอบไม่ชอบยังไงก็ เม้นท์ตอบผมบ้างนะครับ ดิน

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.