We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: Kinky Opera >>Season Two2<< (Rising of SM)" Posted by Kink Team on 09-Jul-11 at 11:25 PM . . . “แก๊....แกต้องไปกับชั้นนะเว่ย! คราวนี้ตั๋วฮ่องกงลดราคาม๊ากกก...” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นที่ปลายสาย “จิงเหรอแก! งั้นให้ชั้นได้โบนัสสิ้นเดือนนี้ก่อนนะแล้วค่อยจอง” ผู้หญิงอีกคนกำลังคุยกับเพื่อนผ่านโทรศัพท์มือถืออย่างออกรสออกชาด โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นสายตาของคนขับแท็กซี่หนุ่มเลยแม้แต่น้อย...... “แหม.....ก็ขอนิดส์นุง นานๆ ทีจะได้ไปช้อบปิ้ง....” ผู้หญิงคนนี้กำลังคุยอย่างเพลิดเพลินจนไม่ได้ระวังในการนั่ง ทำให้กระโปรงที่สั้นอยู่แล้ว ยิ่งเลิกสูงขึ้น ตอนนี้แทกซี่หนุ่มมองผ่านกระจกมองหลังอย่างไม่วางตา แล้วตัดสินใจเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวซอยหนึ่ง “เออ เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะแก......บิ๊บ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่หลังรถรีบตัดบทและวางสายมือถือจากเพื่อนสาว “พี่! ไม่ใช่ซอยนี้!” ชายหนุ่มที่ขับแทกซี่ไม่ตอบ แต่ยังคงขับต่อไป “พี่! จอด! หนูจะลงเดี๋ยวนี้!!!” คราวนี้หญิงสาวตะคอกทันที! แต่ในใจเริ่มสั่น และลางสังหรณ์ชักจะไม่ดีซะแล้ว “เอี๊ยด....” เสียงเบรกอย่างกระทันหันดังขึ้น จนหญิงสาวหัวทิ่มไปโดนเบาะหน้าอย่างจัง “โอ๊ย.....” หญิงสาวรีบลุกขึ้นมานั่งและมองไปรอบๆ แต่ก็พบว่ารถที่ตนนั่งมาอยู่ท่ามกลางซอยเปลี่ยวที่ไม่รู้จัก และสองข้างทางก็เต็มไปด้วยพงหญ้ารกชัฏ! เมื่อได้สติว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับตนเอง หญิงสาวก็เอื้อมมือไปเพื่อเปิดประตูรถ แต่สายไปเสียแล้ว! แท็กซี่เอี้ยวตัวมาข้างหลังแล้วโปะผ้าเช็ดหน้าลงไปที่ใบหน้าของหญิงสาว หญิงสาวพยายามร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่เป็นผล ตอนนี้ความง่วงเริ่มถาโถมเข้ามาสู่หญิงสาวทุกที.......... ทุกที............... ตอนนี้หญิงสาวทำอะไรไม่ถูกแล้ว สติกำลังจะเลือนหายไป สิ่งสุดท้ายที่หญิงสาวคนนี้นึกได้ คือใบหน้าของพ่อ......กับแม่............... ..................................................................................................................... . . . . หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ก็นึกได้ทันทีว่าก่อนจะสลบไปนั้นเกิดอะไรขึ้น หญิงสาวรีบมองสำรวจตัวเองอย่างลนลาน แต่ก็พบว่าเสื้อผ้าของตนเองยังอยู่ครบ แถมกระเป๋าตังก็ยังอยู่ดี และตนเองก็ยังคงนั่งอยู่ที่เบาะข้างหลังรถแทกซี่ รถยังคงติดเครื่องยนต์ค้างไว้.......มีเพียงประตูหน้าด้านคนขับที่ยังคงเปิดค้างอ้าอยู่ ส่วนคนร้ายที่โปะยาสลบเธอเมื่อกี้นี้??.......หายไปไหน?????? แล้วหญิงสาวก็ได้สติว่าไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งสงสัยว่าคนร้ายหายไปไหน! ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าตังค์และเปิดประตูรถวิ่งออกไปสู่แสงสว่างหน้าปากซอยพลางร้องขอความช่วยเหลือไปด้วย ทิ้งไว้แต่เพียงรถแท็กซี่ที่ว่างเปล่าไว้เบื้องหลัง.......... .......................................................................................................................... Kinky Opera >>Season Two2 (Rising of SM)<< .....ความรัก ความแค้น ความหวัง.......พลัง กำเนิด สรรค์สร้าง ....สมหวัง เจ็บปวด เลือนราง........เส้นทาง ความทุกข์ ระทม Episode 1: >>Rebirth<< “จิ๊บๆ จิ๊บๆ....” “ติ๊ด... ติ๊ด..... ติ๊ด.....” . . เสียงนกน้อยๆ สลับกับเสียงของอุปกรณ์ดิจิตอลบางอย่างดังเข้ามาในหูของต่อ ต่อยังคงรู้สึกเพลียจนไม่อยากจะลืมตาเลย แต่ก็ต้องพยายามฝืนลืมตาขึ้นมา เพราะยังคงมีความรู้สึกกังวลค้างอยู่ในหัว ว่าต้องตื่นขึ้นมาเพื่อทำอะไรซักอย่างหนึ่ง....... .........เช้าแล้วเหรอ??........... ต่อมองเห็นบนเพดานห้องเป็นอันดับแรก มองเห็นดวงไฟบนเพดานที่แปลกไป ไม่เหมือนในห้องนอนที่บ้านเลย ต่อใช้ความพยายามมากยิ่งขึ้นในการกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง .........ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?? ไม่ใช่ห้องนอนของเรา...... ต่อคิดในใจ .........คอแห้งจัง....อยากดื่มน้ำ........ ........นั่นแม่นี่นา.......ทำไมไปนอนอยู่บนโซฟาอย่างนั้น?........ ต่อรู้สึกเจ็บที่แขนด้านซ้ายของตัวเอง จึงเลื่อนสายตามาดูที่แขน .......มีปลอกสวมอยู่ที่นิ้ว?? และที่แขนซ้ายก็มีสายน้ำเกลือต่อออกมาระโยงระยาง...... .......นี่เราโดนให้น้ำเกลืออยู่เหรอ....ทำไมล่ะ....เกิดอะไรขึ้น???........ “แม่.....” ต่อพยายามเปล่งเสียง แต่ก็ได้แค่ระดับเบา “แม่...............” คราวนี้คุณศรีรู้สึกตัว! อาจเป็นเพราะกังวลว่าต่อจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ได้.... เพราะตั้งแต่คืนที่เกิดเรื่อง ต่อก็ยังคงสลบต่อเนื่องมาอีก 1 วันเต็มๆ “ต่อ! ต่อฟื้นแล้วเหรอลูก!” คุณศรีรีบกระโจนขึ้นมาจากโซฟาแล้วมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ เตียงอย่างรวดเร็ว “ต่อเป็นยังไงบ้างลูก???” คุณศรีจับที่มือขวาของต่อไว้ แล้วเอื้อมมือไปกดปุ่มฉุกเฉิน . “ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เสียงพยาบาลดังขึ้นในลำโพงอินเตอร์คอม “คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ!” คุณศรีรีบบอกพยาบาลคนนั้น “รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะเรียกคุณหมอให้ค่ะ” พยาบาลตอบแล้ววางสายไป เป็นเวลาเดียวกับที่คุณพลเปิดประตูเข้ามาในห้อง 912 ซึ่งเป็นห้องพิเศษของตึกผู้ป่วยใน คุณพลเพิ่งกลับมาจากการลงไปซื้ออาหารเช้าขึ้นมากิน โดยให้คุณศรีเฝ้าดูอาการของต่อไว้ “คุณคะ! ต่อฟื้นแล้วค่ะ” “จริงเหรอคุณ!! ต่อเป็นยังไงบ้าง” คุณพลรีบเดินมาสมทบที่ข้างๆ เตียงผู้ป่วย “เป็นยังไงบ้างลูก ไหนเล่าให้แม่ฟังซิว่าเกิดอะไรขึ้น!” คุณศรีถามต่อ ภาพของสถานที่แห่งนั้นรวมถึงเหตุการณ์ทั้งหมด ผุดขึ้นมาในหัวของต่ออย่างต่อเนื่อง ราวกับภาพยนต์ที่กรอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในที่แห่งนั้นก็วิปริตพิสดารมากเสียจนต่อเองก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ในที่สุดต่อก็ตัดสินใจไม่พูดออกมาจะดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าถ้าพูดออกไปแล้วคนอื่นจะรับได้หรือไม่ หรือหนักกว่านั้น คนอื่นอาจจะไม่เชื่อและหาว่าตนเองสติไม่สมประกอบไปแล้ว “ต่อ......ต่อจำไม่ได้........” ต่อพูดแล้วหลบสายตาของคุณศรี “เป็นไปได้ยังไง? ต่อลองนึกดีๆ ซิ ว่าเมื่อวานนี้ตอนเย็นเกิดอะไรขึ้น” คุณศรียังไม่ละความพยายาม “คุณอย่าเพิ่งไปเซ้าซี้ลูกเลยน่า ให้เจ้าต่อมันได้พักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวหมอคงมีคำอธิบายน่า!” เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่ต่อเห็นด้วยกับความคิดเห็นของคุณพล คุณศรีพยักหน้าแล้วถอนหายใจ “ก๊อกๆ” คุณหมอเปิดประตูเข้ามาในห้อง และทักทายคุณพลกับคุณศรีพอเป็นพิธี หลังจากนั้นก็เริ่มลงมือตรวจอาการของต่อทันที! คุณหมอหยิบเอกสารที่ปลายเตียงมาดู และเดินมาที่อีกข้าง จับชีพจรที่ข้อมือของต่อ และตรวจที่หน้าอกด้วยสเตทโตสโคป แล้วจดบันทึกลงในเอกสาร คุณพลและคุณศรีเฝ้าดูด้วยใจจดใจจ่อ “ครับ ตอนนี้อาการปกติแล้วครับ แต่คนไข้ยังมีไข้และอาการอ่อนเพลียอยู่บ้าง อาจจะให้น้ำเกลือและยาลดไข้ ดูอาการต่อไปอีกซัก 2 วัน ก็น่าจะกลับบ้านได้ครับ” คุณพลและคุณศรีถอนหายใจด้วยความโล่งอก “แล้วผลตรวจล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง?” คุณพลถามหมอ “ผลตรวจเลือดทางห้องแลบเพิ่งส่งมาครับ พบสารผิดปกติในกระแสเลือดของน้อง คือสาร Halothane ซึ่งสารนี้เป็นสารที่ใช้เป็นยาสลบ รวมถึงสาร Midazolam หรือที่เรารู้จักในชื่อ Dormicum ที่พวกมิจฉาชีพนิยมใช้กันน่ะครับ” คุณศรีและคุณพลอ้าปากค้าง “ส่วนผลข้างเคียงก็อน่างที่เห็นแหละครับ ผู้ป่วยจะมีอาการมึนงง ความจำเสื่อมชั่วคราว และมีอาการคลื่นไส้อาเจียนครับ” หมออธิบายมาถึงตอนนี้ต่อเริ่มท้องไส้ปั่นป่วนอีกครั้งหนึ่ง หมออธิบายผลทั้งหมดจนคุณพลและคุณศรีเข้าใจ ทำให้ทั้งสองมุ่งประเด็นไปที่การลักทรัพย์ เพราะกระเป๋าสตางค์ของต่อหายไป แต่ก็แปลกอีกเช่นกันที่มือถือไม่โดนขโมยไปด้วย!! เมื่อหมดธุระแล้วคุณหมอก็ขอตัวเพื่อไปตรวจห้องอื่นต่อไป หลังจากที่หมอเดินออกจากห้องไปได้ไม่นาน ก็มีเสียงเคาะประตูห้องขึ้นอีก “ก็อกๆๆ” โย เจมส์ และเม้งนั่นเอง! ทั้งสามสวัสดีคุณพลและคุณศรี และเดินมาที่ข้างๆ เตียง “เป็นไงมั่งวะไอ้ต่อ” ทั้งสามคนถามอาการ “โอเคแล้วว่ะ” ต่อตอบยิ้มๆ “โหย......กูตกใจชิบหายตอนรู้ข่าวมึงอ่ะ” โยพูด ขณะที่โยพูด ต่อก็แอบสังเกตเห็นว่าตาทั้ง 2 ข้างของโยดูบวมๆ กว่าปกติ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร “เอ่อ ลูกๆ จ้ะ” คุณศรีขัดจังหวะการสนทนาขึ้นมา “เดี๋ยวแม่ฝากลูกๆ ช่วยดูแลน้องต่อหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปให้การที่สถานีตำรวจน่ะจ้ะ” “ได้เลยคับแม่ เดี๋ยวพวกเราจะดูแลต่ออย่างดีเลยคับ” เจมส์กล่าวกับคุณศรี “จ้า ฝากด้วยนะจ๊ะ” แล้วคุณพลกับคุณศรีก็เดินออกจากห้องไป . . “ไอ้ต่อ มึงไปโดนอะไรมาวะ มึงเล่าให้พวกกูฟังหน่อยซิ?” เม้งรีบถามต่อทันทีขณะที่ประตูห้องปิดลง “เอ่อ....กูก็จำไม่ได้ว่ะ...หมอบอกว่ากูโดนป้ายยา” ต่อตอบ “เออ ว่ะ เห็นออกข่าวบ่อยๆ ไม่นึกว่าเรื่องจะมาเกิดกับมึง” เจมส์เสริม “แล้ว.......??” ต่อพูดพลางมองผ่านกลุ่มของเพื่อนไปรอบๆ ห้อง แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเอก ต่อจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าก่อนจะสลบไปได้ยินเสียงของพี่เอกก้องอยู่ในหู “พี่เอกของมึงอ่ะเหรอ??” โยถามหน้าทะเล้น “ทำไมต้อง “พี่เอกของกู” ด้วยวะ” ต่อทำฟอร์มขึงขังแต่ในใจก็อายนิดๆ “เช้านี้ พี่เอกของมึงไปให้ปากคำกับตำรวจอยู่ว่ะ” โยตอบ “เค้าเป็นคนที่ไปช่วยมึงเลยนะเว่ย......แถมมึงยังไปอ๊วกใส่เค้าอีก” เจมส์เล่าเหตุการณ์ในวันนั้นให้ต่อฟัง “จิงเหรอมึง??? กูเนี่ยนะ??” “เออ เห็นว่ามีเด็กผู้หญิงคนนึงไปเจอมึงเข้าอ่ะ ก็เลยเอามือถือของมึงโทรเบอร์ล่าสุด ปรากฏไปเจอพี่เอก ที่อยู่แถวสยามพอดี” เม้งอธิบายซะยืดยาว “มึงอ่ะ เป็นหนี้บุญคุณเค้านะเว่ย” โยเสริม “เออ น่า! กูรู้แล้ว....” ต่อบอกอย่างรำคาญ แต่ในใจก็แอบปลื้มกับความเป็นฮีโร่ของพี่เอก “ไหน?....แล้วของๆ มึงยังอยู่ครบป่ะเนี่ย??” โยเลิกผ้าห่มขึ้นแล้วคว้าหมับไปที่ควยของต่อ ต่อรีบปัดมือของโยออกไป! “ไอ้แสรดด มึงนี่อุบาทว์ไม่เลิกนะ!” ต่อด่าโย “ฮ่าๆๆ มึงด่ากูได้ กูก็มั่นใจแล้วว่ะว่ามึงหายดีแล้ว” โยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งสี่คนต่างหัวเราะกับความคิดของโย โยเจมส์และเม้งจึงแยกย้ายกันไปนั่งตามโซฟาแล้วเก้าอี้สำหรับญาติผู้ป่วย แล้วอ่านหนังสือการ์ตูนหรือเล่นเกมส์กันไป แต่ต่อยังคงสงสัยความรู้สึกของตัวเองตอนโดนไอ้โยจับควยเมื่อกี้นี้.....มันไม่เหมือนเดิม ต่อรอจังหวะให้ทุกคนเผลอแล้วแอบเลิกผ้าห่มขึ้นเพื่อมองสำรวจน้องชายของตัวเอง.....แล้วต่อก็ต้องตกใจ!! เพราะน้องชายของตัวเองหัวเปิดแล้ว!! ..........ซวยแล้ว!! เรื่องที่เกิดขึ้นกับเราป็นเรื่องจริง!!!.......... .......................................................................................................................................... เอก คุณพล และคุณศรี นั่งอยู่เบื้องหน้าตำรวจใน สน. ในเวลาเกือบเที่ยง คุณศรียื่นเอกสารผลการตรวจร่างกายของต่อที่ได้มาจากโรงพยาบาลให้คุณตำรวจ ส่วนเอกได้ให้ปากคำกับตำรวจไปก่อนหน้านี้แล้ว “จากของกลางทั้งหมดที่มี เราไม่พบร่องรอยหรือหลักฐานของคนร้ายเลยแม้แต่นิดเดียวครับ” คุณตำรวจพูดพลางยื่นโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าจาคอบของต่อคืนให้แก่คุณศรี “เป็นไปได้ยังไงคะ? แล้วลายนิ้วมือ.....” คุณศรีถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “ทางเราตรวจสอบละเอียดถี่ถ้วนแล้วครับ คาดว่าคนร้ายน่าจะกระทำการมาอย่างต่อเนื่องและชำนาญเป็นอย่างดี” ตอนนี้ทั้งคุณพลและคุณศรีส่ายหน้าอย่างหมดหนทาง “แต่ยังไงทางเราจะรับเรื่องแล้วลงบันทึกประจำวันไว้ก่อน และจะรีบตรวจสอบกับฐานข้อมูลของ สน. อื่น ว่ามีกรณีที่คล้ายกันมั้ย ถ้าคืบหน้าอย่างไร ทางเราจะรีบแจ้งไปทันทีเลยครับ” คุณพล คุณศรีและเอกเดินคุยกันลงมาจาก สน. เมื่อใกล้จะแยกย้ายกันเอกจึงเสนอขึ้นมา “งั้นคืนนี้ผมเฝ้าน้องต่อเองครับ พี่พลพี่ศรีจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนบ้าง” เอกเสนอขึ้นมา “เกรงใจน้องเอกจังเลยครับ....น้องเอกก็ช่วยพวกพี่มาเยอะแล้ว” คุณพลตอบ “ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี อีกอย่างตั้งแต่วันนั้น พวกพี่ก็ยังไม่ได้กลับบ้านเลย...” ในที่สุดคุณพลและคุณศรีก็ต้องยอมรับข้อเสนอของเอกและกลับบ้านไป ส่วนเอกก็นั่งแทกซี่มาเก็บเสื้อผ้าและข้าวของจำเป็นที่ห้องพัก แล้วก็ออกมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลทันที..... ................................................................................................................................................... เอกมาทันอาหารมื้อเย็นพอดี เอกเดินเข้าห้องมาก็เจอต่อที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงทานอาหารคนไข้ แล้วดูข่าวในทีวีไปด้วย ส่วนเพื่อนๆ ของต่อทั้ง 3 คน นั่งล้อมวงอยู่บนพื้นและกำลังทานอาหารที่สั่งจากร้านข้างล่างขึ้นมา รอบๆ วงนั้นกระจัดกระจายไปด้วยหนังสือการ์ตูน และเกมส์แบบพกพา ตามประสาเด็กผู้ชายทั่วๆ ไปที่มักจะวางของไม่เป็นระเบียบ.......จนไม่เหลือแม้แต่ทางเดิน! เอกมองสบตาไปที่เจ้าตัวดีที่นั่งอยู่บนเตียงแบบขำๆ “พี่เอกหวาดดีค้าบบ....” ทั้ง 3 ยกมือไหว้พี่เอก เอกรับไหว้แล้วยื่นอาหารที่ซื้อขึ้นมาเผื่อให้ทั้ง 3 เปิดกินเผื่อไม่อิ่ม ต่อเห็นเอกแล้วบอกไม่ถูก เหมือนในกายมันร้อนผ่าวขึ้นมาจนถึงใบหน้า เอกเดินอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เหยียบของที่กระจัดกระจายอยู่ มานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงของต่อ ตอนนี้ข่าวในทีวีกำลังสัมภาษณ์สาวออฟฟิสคนหนึ่งซึ่งโชคดี รอดจากการถูกข่มขืนโดยแทกซี่หนุ่มคนหนึ่งมาอย่างหวุดหวิด ในขณะที่คนร้ายหายตัวไปซะก่อนอย่างไร้ร่องรอย............... แต่ตอนนี้ต่อสนใจคนที่มานั่งอยู่ข้างๆ มากกว่า พี่เอกผู้มีพระคุณที่ช่วยต่อไว้นี่เอง..... “เป็นไงมั่ง ฮึ!” เอกพูดไปพลางยิ้มไป เอกดูเป็นกันเองกับต่อขึ้นมาก “ไม่เป็นไรแล้วครับ” ต่อก้มหน้าอายๆ ไม่อยากสบตาเอกโดยตรง “เอ่อ....ขอขัดจังหวะซักครู่นะครับ.....คือพวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ...เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาใหม่ครับ” เจมส์พูดแทรกขึ้นมา ในขณะที่เม้งและโยยืนอยู่ข้างๆ “เออๆ ขอบใจพวกเมิงมากว่ะที่มาช่วยดูแลกู....” “แต่ทำไมต้องรีบกลับวะ? อยู่ต่อก็ด้าย” ต่องงกับพฤติกรรมของเพื่อนๆ ปกติพวกมันจะสบายๆ ไม่เกรงอกเกรงใจกันขนาดนี้ “พวกกูไม่อยากอยู่เป็นก้า......” โยพูดยังไม่ทันจบเม้งก็รับเอามือมาปิดปากโยไว้ “ไม่มีอะไรครับ แฮ่ะๆ” แล้วเม้งกับเจมส์ก็ลากตัวไอ้โยออกจากห้องไป “พูดมากนะมึงอ่ะ!” เจมส์ตบหัวโยและกระซิบเบาๆ . . “เพื่อนน้องต่อนี่ตลกดีนะครับ” เอกพูดขึ้นมาหลังจากทั้ง 3 คนออกไปแล้ว “มันบ้าๆ บอๆ อย่างนี้แหละครับ” ต่อยิ้ม “พี่เอกทานข้าวมารึยังครับ? ทานข้าวก่อนดีกว่ามั้ย?” “เออ นั่นสิ ลืมไปเลย....” ว่าแล้วเอกก็ไปเอาข้าวที่ซื้อขึ้นมา มานั่งทานกับต่อและดูข่าวในทีวีไปด้วยกัน อย่างสบายอารมณ์ ..................................................................................................................................... ณ ชั้นใต้ดินของสถานที่แห่งหนึ่ง เป็นสถานที่ๆ อับชื้น ตัดขาดจากโลกภายนอก เสียงน้ำที่รั่วออกมาจากท่อ หยดเป็นจังหวะดังอยู่ตลอด ชั้นใต้ดินนี้มีทางเดินยาว โดยบนเพดานของทางเดินยังคงติดหลอดไฟทังเสตนแบบเก่าที่ไม่ค่อยสว่างมากนัก ทำให้บรรยากาศดูสลัวๆ และมีแสงสว่างเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ที่ปลายสุดของทางเดินทอดไปสู่ห้องๆ หนึ่ง ประตูไม้แบบโบราณ ที่หน้าประตูมีลายสลักรูปหน้าคนที่ดูแปลกตาไป แต่ก็ปนความสยองนิดๆ ข้างบนรูปหน้านั้นมีตัวอักษรภาษาอังกฤษสลักไว้เป็นคำว่า “Joker” “ไหนว่ามาซิ!!! เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง?” ชายสวมชุดสูท ใส่หน้ากากตัวตลก กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าชายอีกกลุ่มหนึ่ง ทว่าชายที่สวมหน้ากากตัวตลกนั่งอยู่บนเก้าอี้แบบที่ผู้บริหารส่วนใหญ่นิยม เบื้องหน้ามีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ที่ทำจากไม้โอ๊คอย่างดี นำเข้าจากอิตาลี ส่วนชายใส่เสื้อคลุมและแว่นกันแดดสีดำ 3 คน ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าโต๊ะไม้นั้น กำลังนั่งห่อตัว ก้มหน้า บ่งบอกถึงภาวะเข้าตาจนบางอย่าง..... “คือ.....มันคล้ายกันมากน่ะครับ พวกเราก็เลยจับผิดตัว” “ผิดตัวได้ยังไง?? ...พวกคุณทำงานกันได้แค่นี้เรอะ!!!” “แต่ลูกค้าก็ชอบกันไม่ใช่เหรอครับโจ๊กเกอร์?” ชายแว่นดำที่นั่งอยู่ตรงกลางแย้งขึ้นมา “ใช่! ผมไม่เถียง! แต่ประเด็นมันอยู่ที่ เรา-ห้าม-ผิด-พลาด!” ชายใส่หน้ากากตัวตลกที่ดูเหมือนจะใช้ชื่อแฝงว่า “โจ๊กเกอร์” เอ็ดใส่ลูกน้อง “ไม่อย่างนั้นผมจะผลักดันแผนนี้ให้เกิดขึ้นมาทำไม!!” “..............” ไม่มีคำตอบจากลูกน้องทั้ง 3 คน โจ๊กเกอร์หยิบกระเป๋าสตางค์ใบหนึ่งขึ้นมาจากลิ้นชักโต๊ะทำงาน พลางตรวจดูกระเป๋าสตางค์ใบนั้น จริงๆ แล้วมันคือกระเป๋าสตางค์ของต่อนั่นเอง!! โจ๊กเกอร์เจอรูปใบหนึ่งในกระเป๋าสตางค์ของต่อ จึงหยิบรูปใบนั้นออกมาพิจารณาดู หลังจากพิจารณาดูแล้ว โจ๊กเกอร์จึงหยิบปากกาเมจิกบนโต๊ะขึ้นมาเขียนขยุกขยิกบนรูปใบนั้น เมื่อเสร็จแล้วจึงยื่นให้ชายแว่นดำที่นั่งตรงกลางเอาไปดู “เอาล่ะ แต่เมื่อมันผ่านมาแล้วก็คงต้องจำเป็นบทเรียน แล้วคราวหน้าหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก” “ครับ!” ลูกน้องทั้ง 3 คนรับคำ แล้วก็แยกย้ายกันออกจากห้องไป โจ๊กเกอร์นั่งถอนหายใจแล้วพิงพนักเก้าอี้อยู่พักหนึ่ง จึงลุกขึ้นและเข้าไปทางประตูลับที่อยู่ด้านหลังม่าน ข้างหลังโต๊ะทำงาน เบื้องหลังประตูนั้นเป็นทางวกวนที่นำไปสู่ประตูห้องอีกหลายๆ ห้อง มีเสียงเหมือนคนกำลังโดนทรมานดังแว่วมาเป็นระยะๆ ทุกครั้งที่โจ๊กเกอร์เดินผ่านประตูแต่ละบาน และแล้วโจ๊กเกอร์ก็เปิดประตูเข้ามาสู่ห้องๆ หนึ่ง ห้องนั้นก็ยังคงมืดสลัวๆ เหมือนทางเดินและอีกหลายๆ ห้อง ภายในห้อง มีชายหนุ่มผู้หนึ่งเปลือยกายและถูกแขวนตรึงห้อยลงมาจากเพดานในแนวขนานกับพื้น โดยสายสลิงที่แข็งแรงเป็นพิเศษ 4 เส้นที่แขวนจากเพดานตรึงกับร่างกาย 4 จุด คือที่สายหนังรัดข้อมือ 2 ข้าง และสายหนังรัดข้อเท้า 2 ข้าง ทำให้สภาพร่างกายของชายหนุ่มขณะนี้ อยู่ในท่ากางแขนกางขาลอยขนานกับพื้น ข้างๆชายหนุ่มที่ถูกมัดอยู่นี้ มีชายอีกผู้หนึ่งยืนอยู่.... ชายผู้นี้ร่างกายกำยำเหมือนนักเพาะกาย ใส่กางเกงขาสั้นรัดรูป ทำจากหนังสีดำฟิตเปรี๊ยะและรองเท้าหนังสีดำ แต่ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าทำให้เห็นลักษณะกล้ามเนื้ออย่างชัดเจน ชายผู้นี้ถือเอกสารบางอย่างอยู่ในมือและกล่าวรายงานกับโจ๊กเกอร์....... “สวัสดีครับ โจ๊กเกอร์” “ยังสลบอยู่เลยครับ อาชีพขับแทกซี่และค้ายาบ้า....” “มีคดีข่มขืนแล้วฆ่าอยู่ 2 คดี.....” “เจอตัวก่อนจะลงมือครั้งที่ 3 พอดีครับ!” เมื่อชายล่ำคนนี้รายงานเสร็จก็เดินออกจากห้องไปอย่างรู้หน้าที่ ปล่อยให้โจ๊กเกอร์อยู่ในห้องกับชายหนุ่มนิรนามที่ถูกแขวนอยู่ตามลำพัง โจ๊กเกอร์เดินไปข้างห้องเพื่อกดสวิทช์บางอย่าง ทำให้สลิงที่โยงอยู่กับข้อมือทั้ง 2 ข้างของชายหนุ่มผู้นั้นม้วนสั้นลง ส่งผลให้ส่วนหน้าของร่างกายเริ่มเชิ่ดแหงนขึ้นจนทำมุมอยู่ที่ 45 องศากับพื้น ทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มผู้นั้นอยู่ตรงกับใบหน้าของโจ๊กเกอร์พอดี! โจ๊กเกอร์มองเห็นใบหน้าของคนขับแท็กซี่หนุ่มแล้ว ก็ต้องบอกว่าเป็นคนนึงที่หน้าตาดีเลยทีเดียว! “อืมมม....” ชายหนุ่มผู้นั้นเริ่มรู้สึกตัว เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในท่าที่ไม่สบายเท่าไหร่ แถมเบื้องหน้ายังมีใครก็ไม่รู้ยืนอยู่ แถมใส่หน้ากากตัวตลกที่ไม่เข้ากับชุดสูทเลย “เฮ้ย! มึงเป็นใครวะ!!” ชายหนุ่มเริ่มโวยวายเสียงดังพร้อมกับขยับตัว แต่ก็เพิ่งมารู้สึกตัวว่าขยับไม่ได้เพราะถูกมัดแขวนไว้กับสลิง “ปล่อยกูนะโว้ย!! ไอ้เหี้ย! มึงเป็นใครวะ!!” “ผมชื่อโจ๊กเกอร์ครับ ผมจะมาช่วยปลดปล่อยคุณ...” โจ๊กเกอร์พูดพลางยื่นมือที่สวมถุงมือหนังสีดำและชุ่มไปด้วยเจลหล่อลื่น ไปจับที่ควยของชายหนุ่มผู้นั้นที่ลอยอยู่กลางอากาศในสภาพกางแขนกางขา “ปลดปล่อยเหี้ยไร!!! เอามือของมึงออกไป อีตุ๊ด!!! ถุย!!” ชายหนุ่มผู้นั้นไม่พูดเปล่า ยังถุยน้ำลายใส่ที่หน้าของโจ๊กเกอร์ด้วย.......แต่โจ๊กเกอร์ก็ยังคงใจเย็น.....เย็นอย่างประหลาด โจ๊กเกอร์หันหลังให้แล้วเดินไปหยิบตะกร้าเล็กๆ ใบหนึ่ง “มึงจะไปไหนอีตุ๊ด! ปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้!! แล้วกูจะไม่เอาเรื่องมึง!” ชายหนุ่มผู้นี้ท่าทางจะยังไม่ทราบชะตากรรมของตัวเอง โจ๊กเกอร์เดินกลับมายังเบื้องหน้าของชายหนุ่มพร้อมกับตะกร้าที่มีที่หนีบผ้าเต็มไปหมด แล้วก็ลงมือกับชายหนุ่มผู้นั้นทันที! โจ๊กเกอร์ค่อยๆ บรรจงใช้ไม้หนีบผ้าหนีบลงไปที่หัวนมทั้งทั้ง 2 ข้างของชายหนุ่มผู้นั้นก่อนเป็นอันดับแรก “โอ๊ย! ไอ้เหี้ย!! มึงจะทำอะไรกู!! ปล่อยกู!!” ชายหนุ่มผู้นั้นสั่งแต่ไม่เป็นผล โจ๊กเกอร์เริ่มใช้ไม้หนีบผ้าหนีบลงไปตามส่วนอื่นๆ ของร่างกาย โดยหนีบไล่เรียงกันไปเรื่อยๆ “อ๊ากกก!!...” ชายหนุ่มผู้นั้นเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บ ความเจ็บยิ่งทวีคูณมากขึ้นทุกครั้งที่จำนวนไม้หนีบตามร่างกายเพิ่มขึ้น ตอนนี้ชายหนุ่มเริ่มดิ้นอย่างแรงโดยหวังว่าสิ่งที่พันธนาการอยู่จะขาดลงมาด้วยแรงดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผลเลยเพราะลวดสลิงแข็งแรงมาก ชายหนุ่มแค่ทำให้เส้นลวดไหวไปมาอย่างเบาๆ เท่านั้นเอง “เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!” เสียงแส้ฟาดลงมาที่ก้นของชายหนุ่มผู้นั้นอย่างแรงจนแสบไปหมด “อย่าดื้อสิครับ ถ้ายังดื้ออยู่ก็จะเจ็บตัวแบบนี้แหละครับ” โจ๊กเกอร์พูดขึ้นและตั้งหน้าตั้งตาหนีบไม้หนีบต่อไป “ไอ้เหี้ย!!! ถ้ากูออกไปได้!! กูจะฆ่ามึง!! กูจะฆ่ามึง!!! อีตุ๊ด!!!” ตอนนี้ชายหนุ่มสติแตกไปแล้วและรู้สึกเสื่อมเสียเกียรติยศลูกผู้ชายอย่างสุดแสนจะทนได้ ทุกคำด่าถูกขุดออกมาจากจิตใต้สำนึก แต่ก็ไม่ได้ทำให้โจ๊กเกอร์หยุดมือแม้แต่น้อย “เหรอครับ?....แต่ชาตินี้ “ทั้งชาติ” คุณคงไม่ได้ออกไปจากที่นี่แล้วล่ะครับ หึหึ” โจ๊กเกอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ความเจ็บเริ่มเข้ามาแทนที่จนชายหนุ่มผู้นี้ต้องหยุดด่า แล้วหันมาหายใจสูดอากาศอย่างรุนแรง พร้อมทั้งหลับตาปี๋สลับกับกัดฟันกรอด เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดทางร่างกาย ตอนนี้เหงื่อกาฬของชายหนุ่มผุดขึ้นตามใบหน้าและร่างกาย จนหยดติ๋งลงพื้นห้อง ในที่สุดผลงานของโจ๊กเกอร์ก็สำเร็จลง โจ๊กเกอร์มองดูผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจ โดยใช้ไม้หนีบไปถึง 200 อัน ไล่หนีบเป็นแผงตั้งแต่ที่หน้าอกของชายหนุ่ม ตามแขนและสีข้างทั้ง 2 ด้าน ลงมาถึงขาหนีบและต้นขาอ่อนด้านใน รวมถึงแผงเล็กๆ ที่หนีบอยู่ตรงพวงไข่ของชายหนุ่มผู้นี้ด้วย “ฮือ..... ฮือ...... ฮือ.......” ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าปอดเสียงดังราวกับม้าหนุ่มกลัดมัน โดยหวังว่าจะลดความเจ็บปวดลง แต่ในความเจ็บปวดนั้นกลับสร้างสรรค์ความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ควยของชายหนุ่มแข็งขึ้นมาและน้ำเงี่ยนใสไหลหยดเป็นสาย โจ๊กเกอร์ใช้มือทั้ง 2 ข้างไล้ไปเรื่อยๆ ตามแถบของไม้หนีบ ราวกับกำลังบรรเลงเปียโนก็ไม่ปาน สร้างความเจ็บปวดให้กับร่างกายของชายหนุ่มอย่างมหาศาล “อ๊ากกกก!!........” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ แต่โจ๊กเกอร์ก็ยังไม่หยุดมือ “กูยอมแล้ว! แฮ่ก แฮ่ก กูยอมแล้ว!.......แฮ่ก มึงจะให้กูทำอะไรกูก็ยอม!.......” ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ “ง่ายนิดเดียวครับ ผมจะช่วยคุณปลดปล่อยความเงี่ยน แล้วค่อยปล่อยตัวคุณไป” โจ๊กเกอร์บอก “ส่วนคุณก็ตะโกนว่า “กูอยากเย็ดตุ๊ด” ไปเรื่อยๆ ห้ามหยุด ไม่งั้นผมจะหยุดมือทันที!” “ก็ได้!” ชายหนุ่มรับข้อเสนอ เพราะเงี่ยนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โจ๊กเกอร์เริ่มลงมือใช้เจลหล่อลื่นชักที่ควยของชายหนุ่มทันที! “กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ ๆ ๆ” ชายหนุ่มตะโกนไปเรื่อยๆ ความเสียวซ่านที่ควยเริ่มมากขึ้นจนน้ำเงี่ยนหยดเป็นสายยาวจนเกือบแตะพื้น “โอย กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ ๆ ๆ” ชายหนุ่มตะโกนพลางหลับตา สูดอากาศ ความเจ็บปวดยังคงมีอยู่ทั่วร่างกาย แต่ความเสียวแบบใหม่ก็เกิดขึ้นที่ส่วนกลางของร่างกายด้วย “อูย..... กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ อูย...ตูดแน่นๆ กูอยากเย็ดตุ๊ด ๆ ๆ ๆ” โจ๊กเกอร์อยากจะขำแต่ก็ต้องกลั้นไว้ ตอนนี้ไม่รู้ว่าชายหนุ่มโดนบังคับให้พูดหรือพูดออกมาจากส่วนลึกข้างในกันแน่ ตอนนี้ควยของชายหนุ่มแข็งราวกับท่อนไม้ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าใกล้แตกเต็มทีแล้ว! แถมยังกะเด้าเอวไปตามจังหวะการชักของโจ๊กเกอร์ด้วย “โอ้วว กูอยากเย็ดตุ๊ด!ๆๆๆ...อูย ตูดแน่นๆ กูอยากเย็ดตุ๊ด!ๆๆๆ...แม่งเอ๊ย! กูอยากเย็ดตูดตุ๊ด!ๆๆๆ อ่ะห์ อ่ะห์ อ่ะห์ อ่ะห์........” “ปื้ด...ปื้ด....ปื้ด...ปื้ดปื้ด ปื้ด....” ในที่สุดชายหนุ่มก็น้ำแตกคามือของโจ๊กเกอร์ แถมน้ำขาวขุ่นยังพุ่งต่อเนื่องไปไกลเกือบ 1 เมตร ตอนนี้ชายหนุ่มหมดแรงจนห้อยต่องแต่งอยู่บนสลิง หลังจากนั้นโจ๊กเกอร์ก็ค่อยๆ ถอดไม้หนีบออกจากร่างกายของชายหนุ่มทีละอันๆ “ฮื่อออ....” เสียงโล่งใจของชายหนุ่มดังขึ้นที่ไม้หนีบอันสุดท้ายถูกถอดออกไป ชายหนุ่มคิดในใจว่าในที่สุดก็จบเสียที! แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่!!! “ใครบอกคุณเหรอครับ?? ว่ามันจะจบแค่นี้...มันเพิ่งจะเริ่มต้นต่างหาก ฮ่าๆๆ” โจ๊กเกอร์กลับคำ แถมเดินไปหยิบของเทียมสีดำ ขนาด 7 นิ้วมาไว้ในมือ โจ๊กเกอร์ใช้มือข้างหนึ่งใส่เจลและเริ่มแยงนิ้วไปที่รูตูดของชายหนุ่มจนชายหนุ่มสะดุ้งโหยง! “อยากเย็ดตูด? ก็ต้องรู้ก่อนนะครับว่าคนโดนเย็ดรู้สึกยังไง ฮ่าๆๆ” โจ๊กเกอร์หัวเราะอย่างสะใจ “ยะ....อย่านะโว้ย!! ไอ้เหี้ย!! อย่า!! อย่า.......................” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของเทียมแท่งนั้นจะโดนยัดไปที่ส่วนไหนของร่างกาย........ .................................................................................................................................................... ชายแว่นดำทั้ง 3 คนต่างปรึกษากันอยู่ในห้องประชุมลับแห่งหนึ่ง....... “เอายังไงดี? ลูกพี่” หนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา คนที่ดูเหมือนจะเป็น “ลูกพี่ของกลุ่ม” ก็พูดขึ้นมาทันที “งั้นเรามาวางแผนกัน ว่าจะทำยังไง” “คราวนี้ต้องไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นอีก” “ไอ้ห่าโจ๊กเกอร์ เห็นมันพูดเพราะๆ อย่างงั้น ตัวจริงแม่งโหดชิบหาย!!” ลูกพี่อธิบาย จากนั้นลูกพี่จึงยื่นรูปที่โจ๊กเกอร์หยิบออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของต่อ ให้ลูกน้องทั้ง 2 คนดู “เอ้า! ขั้นแรก....จำหน้ามันไว้ให้ดีๆ” ทั้งหมดต่างผลัดกันดูรูปที่ต่อพกไว้ในกระเป๋า ซึ่งเป็นรูปของต่อ โย เจมส์ และเม้ง 4 คนที่ถ่ายด้วยกันเมื่อเร็วๆ นี้เอง! บนรูปยังคงมีรอยปากกาเมจิกที่โจ๊กเกอร์ได้เขียนไว้.........โดยมีรอยวงกลมรอบใบหน้าของ 1 ใน 4 คนนั้น . . . และมีลายมือของโจ๊กเกอร์เขียนว่า .........J A M E S......... ........................................................................................................................................ จบตอน Kink Team เขียน . .

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.