ตอนที่ 32: ความเข้าใจของแม่“นา...หนูรู้ไหมลูกว่าสนไปไหน แม่ติดต่อไม่ได้เลย พอดีแม่จะถามเขาว่าจะกลับมาบ้านวันเสาร์นี้หรือเปล่า” แม่ของสนโทรศัพท์มาถามลูกสะใภ้เพราะไม่สามารถติดต่อลูกชายหัวแก้วหัวแหวนได้
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะแม่” นาตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงแข็งๆ จนแม่ของสนรู้สึกได้
“เหรอลูก สนไม่ได้กลับบ้านหรอกเหรอ”
“ไม่ได้กลับค่ะ” นาตอบสะบัดเสียง อย่าว่าแต่แม่ของสนเลย เธอเองก็โทรหาสนหลายรอบแล้วก็ไม่ยอมรับสาย
“เอ...ทำไมสนทำตัวเหลวไหลอย่างนี้” แม่ของสนบ่นพึมพำ
“แม่ไม่ลองโทรไปถามพี่ต้นดูล่ะคะ พี่ต้นน่าจะรู้ก็ได้ เผลอๆ จะรู้มากกว่าที่นารู้เสียอีกค่ะ”
ฟังจากน้ำเสียงของลูกสะใภ้แล้ว แม่ของสนก็พอเดาได้ว่านาอาจจะทะเลาะกับสนก็เป็นได้ “จ้ะ เดี๋ยวแม่จะลองโทรถามต้นดู” แล้วแม่ของสนก็เปลี่ยนเรื่องถาม “หนูทะเลาะกับสนหรือเปล่าลูก”
นาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อแม่สามีจับน้ำเสียงของเธอได้ เธอใช้เวลาคิดไม่นานนักก็ตอบไปว่า “ค่ะ พี่สนเขาจะเลิกกับหนูค่ะ”
“อะไรนะลูก สนจะเลิกกับหนูเหรอ ทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอลูก ร้ายแรงถึงขนาดต้องเลิกกันเลยเหรอ หรือว่าสนทำตัวเหลวไหล หนูบอกแม่ได้นะลูก เดี๋ยวแม่จะจัดการให้” แม่สนถามด้วยน้ำเสียงตกใจ คิดไม่ถึงว่าเพียงไม่กี่วันที่สนมาบ้านคราวนั้นก็มีเรื่องร้ายแรงจนถึงต้องเลิกกับภรรยา
“ถ้าแค่เหลวไหลหรือมีผู้หญิงอื่น นาคงไม่เสียใจขนาดนี้หรอกค่ะ แต่นี่...พี่สนไม่ได้เหลวไหลกับผู้หญิงนี่สิคะ” นาเริ่มพูดเสียงดัง เธอรีบปลีกตัวออกไปจากโรงอาหารเพราะไม่อยากให้คนที่มานั่งกินข้าวกลางวันได้ยิน
“หนูหมายความว่าไงเหรอลูก สนไม่ได้เหลวไหลกับผู้หญิงแล้วสนเหลวไหลกับใครล่ะลูก”
“ก็เหลวไหลกับผู้ชายสิคะแม่ แม่เลี้ยงลูกของแม่มา แม่ไม่รู้เหรอคะว่าพี่สนเขาเป็นเกย์” นาตัดสินใจบอกไปในที่สุด ถึงตอนนี้แล้วเธอพร้อมที่จะทำอะไรก็ได้ให้ต้นและสนอยู่ไม่เป็นสุข
“อะไรนะลูก หนูพูดว่าไงนะ สนน่ะเหรอเป็นเกย์ แม่ไม่เชื่ออย่างเด็ดขาด หนูเข้าใจผิดหรือเปล่าลูก” แม่ของสนตกใจแทบสิ้นสติ ตั้งแต่เลี้ยงลูกมา เธอไม่เคยเห็นเลยว่าสนจะมีท่าทางเหมือนผู้หญิงตรงไหน
“ไม่ผิดหรอกค่ะแม่ เพราะพี่สนเขาบอกนาเองว่าเขาชอบผู้ชาย นาได้ยินกับตัวเองเต็มสองหู นาถึงได้เสียใจอยู่นี่ไงคะแม่” นาพูดพร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ไม่จริง...แม่ไม่เชื่อเด็ดขาด หนูฟังผิดหรือเปล่าลูก แม่เลี้ยงสนมากับมือ แม่มั่นใจว่าสนไม่ได้เป็นเกย์อย่างแน่นอน”
“แม่ก็ไปถามพี่ต้นดูสิคะ พี่ต้นเขารู้ดีหมดทุกอย่างแหละค่ะ”
แม่ของสนเงียบและครุ่นคิด นี่ลูกชายของเธอเป็นเกย์จริงหรือ นาก็รู้...ต้นก็รู้...แล้วทำไมสนถึงไม่เคยบอกแม่เลย นี่มันอะไรกัน ลูกชายคนเดียวของเธอกลายเป็นเกย์ไปได้อย่างไร สนไม่เคยมีวี่แววอะไรที่ส่อไปทางนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว “นาไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมลูก”
“นาจะล้อเล่นทำไมคะแม่ แม่เห็นไหมคะว่านากำลังเสียใจอยู่ นาจะบอกให้ก็ได้ว่าตอนนี้พี่สน...กับพี่ต้น...เป็นคู่เกย์กันค่ะ เขาสองคนรักกัน พี่สนเขาบอกนาว่าเขารักพี่ต้น ไม่ได้รักหนู”
“ไม่จริง” แม่ของสนพูดเสียงเบา ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน “หนูฟังผิดหรือเปล่าลูก สนกับต้นเขาเป็นเพื่อนกัน สนเขารักต้นมากเพราะเขาช่วยเหลือเกื้อกูลกันมาตั้งแต่เด็ก แต่เขาก็รักกันอย่างเพื่อน หนูคงเข้าใจผิดแล้วล่ะ”
“ไม่ผิดค่ะแม่ หนูยืนยัน เพราะตอนแรกหนูก็คิดอย่างนั้น แต่พี่สนเขายืนยันเองว่าเขารักพี่ต้น รักมานานแล้ว เขาจะเลิกกับหนูแล้วไปอยู่กับพี่ต้น ขนาดหนูบอกว่าท้องแล้วเขายังไม่สนใจเลย”
“อะไรนะลูก นี่มันอะไรกันแม่งงไปหมดแล้ว สนนี่เหรอจะทิ้งหนูไปอยู่กับต้น มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน แล้วหนูท้องได้กี่เดือนแล้ว” แม่ของสนเริ่มสับสน พอนายืนยันหนักแน่นอย่างนี้ เธอก็เริ่มหวั่นใจว่าลูกชายจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ต้นกับสนผูกพันและรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ เธอเองก็รักและเอ็นดูต้นมากเพราะต้นกับครอบครัวของต้นช่วยเหลือลูกชายเธอไว้มาก ช่วยอย่างชนิดที่ว่าเอาชีวิตเข้าแลกเลยทีเดียว ถ้าไม่มีต้น ป่านนี้ลูกชายของเธออาจจะทำงานเป็นแค่กรรมกรจนๆ คนหนึ่ง คงไม่ได้เรียนหนังสือจนได้ใบปริญญาและคงไม่มีงานดีๆ แบบนี้ทำ ครอบครัวของเธอลืมตาอ้าปากได้ทุกวันนี้ก็เพราะต้นกับครอบครัวจริงๆ ถ้าเกิดสนจะรักต้นแบบนั้นจริงๆ ล่ะ...
“หนูไม่ได้ท้องหรอกค่ะ หนูแค่หลอกพี่สนว่าหนูท้องเพราะหนูอยากจะดูใจเขาเท่านั้นเอง แต่เขาไม่สนใจหนูแม้แต่นิดเดียว เอะอะอะไรก็บอกว่ารักพี่ต้น เมื่อคืนก็คงไปหาพี่ต้นนั่นแหละค่ะ เพื่อนรักสองคนนั้นเขาพร้อมใจกันสวมเขาให้นา ได้ยินไหมคะแม่ เขาพร้อมใจกันสวมเขาให้นา นาไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ”
แม่ของสนตกตะลึงอย่างรุนแรง พอวางสายแล้วก็รีบโทรหาลูกชายทันที แต่ก็เหมือนเดิม โทรไม่ติด เธอร้อนใจเหลือเกิน วันนี้จะต้องคุยกับลูกชายให้ได้ แล้วเธอจะบอกพ่อของสนว่าอย่างไร
------------------------------------------------------------------------------------------------
ต้นกลับมาถึงหอพักเกือบบ่ายๆ พอมาถึงก็รีบตรงรี่ขึ้นมาบนห้องเพราะเป็นห่วงเพื่อนที่นอนซมอยู่ ต้นเอาอาหารที่ซื้อมาไปเก็บไว้ในห้องทำอาหารแล้วจึงค่อยเข้าไปหาสนในห้องนอน สนลืมตาตื่นพอดีเพราะเขาได้ยินเสียงกุกกักๆ
“กลับมาแล้วเหรอ มีอะไรมากินมั่ง” สนถามพร้อมกับหยีตา เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง รู้สึกปวดหัวตุบๆ
“ก๋วยจั๊บที่นายชอบไง แล้วนายเป็นไงมั่ง” ต้นถามพลางนั่งลงบนเตียงข้างๆ เพื่อน เอามือไปแตะหน้าผากเพื่อน “ตัวยังร้อนอยู่เลยนี่นา ไปหาหมอไหม” ต้นถามแม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่าสนจะต้องไม่ไป
“ไม่ไปหรอก เปลืองเงินเปล่าๆ กินยา นอนแล้วก็หายเองแหละน่า”
ต้นหัวเราะขำทันที “นายนี่นะ ชอบดื้อไม่ไปหาหมอ” ต้นว่าเพื่อนด้วยเสียงไม่จริงจังนัก “นายปิดเครื่องเหรอ เราโทรหาเท่าไรก็ไม่ติด”
สนพยักหน้า “ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยน่ะต้น ไม่อยากคุย ไม่อยากทะเลาะกับใคร นายปิดด้วยก็ดีนะ เดี๋ยวเขาจะโทรมารังควานนายอีก” สนเตือน
“เหรอ” ต้นรู้สึกกลัวอยู่เหมือนกัน จึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วก็ปิดเครื่องไป “นายจะกินข้าวที่นี่ไหม หรือว่าจะไปกินที่โต๊ะข้างนอก”
“นายก็รู้อยู่แล้วนี่นา” สนบอกพลางยักคิ้วให้เพื่อน
ต้นยิ้มขำแล้วก็เดินออกไปจัดแจงอาหาร สักพักก็ยกมาให้สนกินในห้องนอน ต้นก็มีของต้นด้วย สองหนุ่มนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่รู้เลยว่ามีคนที่กำลังเป็นทุกข์ใจและคอยโทรหาเขาทั้งสองคนอยู่หลายครั้ง
กินข้าวเสร็จแล้วต้นก็เอาน้ำและยาแก้ไข้มาให้เพื่อน พอสนกินยาเสร็จ ก่อนจะนอนเขาก็ไม่ลืมที่จะบอกต้นว่า “ขอบใจนะต้น”
ต้นยิ้ม แค่คำพูดเล็กๆ น้อยๆ ที่มาจากใจก็ทำให้เขามีความสุขแล้วล่ะ “เดี๋ยวเรานอนด้วยนะ เราง่วงนอนมากเลย เมื่อเช้าทำงานแทบไม่ไหว”
แล้วสองหนุ่มก็นอนหลับใหลไปด้วยกัน อีกคนหนึ่งนอนหลับเพราะฤทธิ์ยาและฤทธิ์ไข้ ส่วนอีกคนหลับไปเพราะความอ่อนเพลียที่ไม่ได้นอนเกือบทั้งคืน
------------------------------------------------------------------------------------------------
ประมาณห้าโมงเย็นสนก็ตื่น หันไปข้างๆ ก็เห็นต้นหลับอยู่ สนยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองดูเพื่อนนอนหลับแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข แต่เขาก็ไม่ได้ปลุกเพื่อนให้ตื่นขึ้นมาด้วยเพราะรู้ว่าต้นต้องการพักผ่อนเช่นกัน
สนหยิบโทรศัพท์ของเขามาแล้วก็เปิดเครื่องเพื่อดูว่ามีใครโทรหาเขาบ้าง มีสายที่ไม่ได้รับอยู่หลายสายทีเดียว ทั้งเพื่อน เพื่อนร่วมงาน นา...และแม่ของเขา เห็นจำนวนครั้งที่แม่พยายามโทรหาเขาแล้วสนก็แปลกใจ แม่พยายามโทรหาสนเกือบ 20 ครั้ง แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ เลย
สนค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไปนอกห้องอย่างช้าๆ เพราะเขายังรู้สึกปวดหัวอยู่ เขาเปิดประตูระเบียงห้องออกไปแล้วก็โทรหาแม่ทันที
“แม่...มีอะไรหรือเปล่าครับ เห็นโทรหาผมตั้งหลายครั้ง” สนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เปล่าหรอกจ้ะ แม่มีอะไรจะถามสนนิดหน่อย ว่าแต่ว่า...วันนี้ลูกไปไหนมาล่ะ”
สนรู้สึกว่าน้ำเสียงของแม่ตอนท้ายๆ ฟังดูแปลกๆ แต่เขาก็รีบตอบไปว่า “อยู่ห้องต้นครับแม่ พอดีสนไม่สบายก็เลยไม่ได้ไปทำงาน ตอนที่นอนอยู่สนก็ปิดมือถือด้วยครับ สนขอโทษด้วยครับที่ทำให้แม่เป็นห่วง”
พอสนตอบมาเช่นนั้นก็ยิ่งทำให้แม่รู้สึกหวั่นใจ สิ่งที่ลูกสะใภ้บอกเมื่อตอนกลางวันนี้ก็ยิ่งมีน้ำหนักมากขึ้น อย่างไรก็ตาม เธอก็ทำใจไว้ได้พอสมควรแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สนก็ยังเป็นลูกชายของเธอ “เป็นอะไรล่ะลูก”
“เป็นไข้นิดหน่อยครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ต้นเขาดูแลผมเป็นอย่างดี นอนพักวันสองวันก็น่าจะหายแล้วล่ะครับ” สนเล่าอย่างภูมิใจ
“จ้ะ” แม่ถอนหายใจแล้วก็ตัดสินใจเล่าให้สนฟังว่า “วันนี้แม่โทรหาสนหลายรอบ ว่าจะถามสนว่าจะกลับมาบ้านวันเสาร์นี้หรือเปล่า พอโทรไม่ติด แม่ก็เลยโทรหานา” แม่เว้นจังหวะเล็กน้อย “นาเขาบอกแม่ว่า...สนจะเลิกกับเขา”
สนขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ “นาเขาบอกอย่างนั้นเหรอครับ” สนถามเสียงเย็นชา
“จ้ะ...แล้วเขาก็บอกแม่อีกว่า ที่สนจะเลิกกับเขาเพราะว่าสน...มีคนอื่น” แม่พูดช้าๆ เพราะต้องใช้ความระมัดระวังเป็นพิเศษ
เอาอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ดูร้ายกว่าที่เขาคิดไว้มากทีเดียว สนเริ่มหวั่นใจเพราะกลัวว่านาจะเล่าเรื่องเขากับต้นให้แม่ฟัง
“สนมีคนอื่นอย่างที่นาเขาว่าจริงหรือเปล่าลูก” แม่ถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
“ครับแม่” สนตอบไปตามตรง เขาเริ่มทำใจแล้วว่าอีกไม่ช้าความจริงบางอย่างก็จะต้องถูกเปิดเผย “ผมเดาว่านาเขาน่าจะบอกแม่มากกว่านั้นใช่ไหมครับ”
แม่ถึงกับสะอึกเมื่อลูกชายถามมาเช่นนั้น สนคงรู้นิสัยใจคอนาอยู่พอสมควร “สน...แม่ถามตรงๆ นะลูก ขอให้ลูกตอบแม่ตรงๆ ได้ไหมลูก”
“ครับแม่ ถึงตอนนี้ ผมคงไม่มีอะไรจะปิดบังอีกแล้วครับ อะไรจะเกิดก็คงต้องเกิด” สนบอกด้วยเสียงหนักแน่น
แม่ของสนเตรียมใจอยู่สักพักก็ตัดสินใจถามลูกชายว่า “สนเป็นเกย์หรือเปล่าลูก นาเขาบอกว่าลูกเป็นเกย์เพราะว่า...สนกับต้นรักกัน”
เป็นอย่างที่สนคาดไว้ไม่มีผิด เขาไม่รู้ว่านาคิดอะไรอยู่ถึงได้เล่าเรื่องนี้ให้แม่เขาฟัง “ผม...ไม่รู้จะบอกแม่ว่ายังไงเหมือนกันครับ ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์หรือเปล่า แต่ถ้าถามว่าผมกับต้น...รักกันไหม ผม...รักต้นครับแม่” สนตัดสินใจบอกไป
“สน” แม่ร้องอุทานด้วยความใจหาย “ตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก”
“นานแล้วครับแม่” สนบอก “ต้นเขาดีกับผมมาก ที่ผมมีชีวิตรอด ได้เรียนหนังสือจนจบปริญญาตรี ได้มีงานทำดีๆ อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะต้นและครอบครัวของเขา ผมรักต้น...เพราะต้นเป็นคนดี เข้าใจผม ให้กำลังใจและช่วยเหลือผมมาตลอด ต้นเป็นคนที่ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกครับแม่ว่าผมรักต้นแบบนั้น จนกระทั่งผมแต่งงาน ต้นเขาคงเสียใจก็เลยหลบไปทำงานที่ลาวสามเดือน พอต้นไม่อยู่ ก็เลยทำให้ผมรู้ว่า...ผมรักต้นมากแค่ไหน ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับแม่ว่าทำไมผมถึงรักต้นแบบนั้น แต่ผมก็รักไปแล้ว ผมไม่ได้อยากเลิกกับนาหรอกนะครับแม่ แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็เป็นสิ่งที่ผมไม่คาดคิด ผมก็ไม่เคยคิดว่าผมจะรักผู้ชายด้วยกันได้ มันเกิดขึ้นแล้ว ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง”
แม่ฟังอย่างตั้งใจและพยายามที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งที่ลูกชายพูดมาทั้งหมด ฟังแล้วก็แทบไม่เชื่อว่าความดีของต้นจะถึงขั้นทำให้ลูกชายของเธอรักต้นจนเกินความเป็นเพื่อนไปได้
“แต่ผมกับต้นก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหายนะครับแม่ ผมยืนยันได้ ต้นเขาเป็นคนดีแค่ไหนแม่ก็คงรู้ ต้นเขาบอกผมเสมอว่าให้ผมกลับไปหานา ยิ่งตอนนี้นากำลังท้องและกำลังจะมีลูกด้วยแล้ว ต้นเขาก็ยิ่งเป็นห่วงเพราะกลัวว่าครอบครัวที่ผมสร้างขึ้นจะไปไม่รอด แต่ผมก็ทำไม่ได้ ผมไม่ได้รักนาแบบนั้นอีกแล้วครับ หรืออาจจะไม่เคยรักเขาแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว ผมเสียใจนะครับแม่ ผมไม่ได้อยากให้เรื่องราวมันกลายมาเป็นแบบนี้เลย” สนระบายให้แม่ฟังทุกอย่างที่เกิดขึ้น เขารู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมแม่ของเขาถึงดูเหมือนไม่ได้ตกใจอะไรมากเลย “แม่คิดยังไงบ้างครับที่วันนี้ลูกชายคนเดียวของแม่...หลงรักผู้ชายด้วยกัน” สนถามด้วยความอยากรู้เพราะเห็นแม่เงียบไปนาน
แม่นิ่งเงียบใช้ความคิดอยู่สักพักก็ตอบว่า “แม่ตกใจนะลูก แต่แม่...ก็เข้าใจลูก ยังไงสนก็เป็นลูกของแม่ ไม่ว่าสนจะเป็นยังไง แม่ก็ยังรักลูกของแม่อยู่เสมอ แม่อาจจะยังทำใจยอมรับไม่ได้ทั้งหมดในวันนี้...ตอนนี้ แต่แม่ก็จะพยายามทำใจยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้มากที่สุด เหลือก็แต่พ่อ แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อเขาจะว่ายังไง”
“ขอบคุณครับแม่ที่เข้าใจผม” แม้ว่าสนจะกังวลว่าพ่อจะรู้สึกอย่างไรบ้างถ้าได้รู้เรื่องนี้ แต่เขาก็สบายใจที่อย่างน้อยก็มีแม่คนหนึ่งที่เข้าใจเขา แม้ว่าแม่จะยังทำใจยอมรับไม่ได้ทั้งหมด แต่สนเชื่อว่าอีกไม่ช้าแม่ก็จะเข้าใจ
“แล้วสนจะทำยังไงต่อไปล่ะลูก”
นี่คือคำถามที่สนหนักใจที่สุดในตอนนี้ “ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันครับแม่ แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของนาซึ่งกำลังจะเป็นแม่ของลูกผม ยังไงผมก็ต้องดูแลลูกของผมให้ดีที่สุด ผมคิดออกเท่านี้ครับแม่”
“สน...”
“ครับแม่”
“นาเขาไม่ได้ท้องหรอกนะลูก” แม่ตัดสินใจบอกสนไป
“อะไรนะครับแม่ นาเขาไม่ได้ท้องเหรอครับ” สนทำเสียงตกใจ
“เขาโกหกลูกว่าท้องเพราะแค่อยากจะดูใจลูกเท่านั้น เขาบอกแม่เองว่าเขาไม่ได้ท้อง”
“จริงเหรอครับแม่” สนร้องถามอย่างดีใจ เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
“สน...คิดดีๆ นะลูก ลูกพาเขามาแล้ว ก็ต้องทำให้ดีที่สุด แต่ไม่ว่าสนจะตัดสินใจยังไง แม่ก็จะไม่ก้าวก่ายละกัน ขอให้สนคิดและตัดสินใจให้ดีๆ ตามความเหมาะสม นะลูกนะ”
“ครับแม่ ขอบคุณแม่มากครับ ที่ผ่านมาผมอาจจะทำผิด ทำไม่ดี แต่ต่อไปนี้ ผมจะคิดให้มากขึ้นครับ จะได้ไม่ต้องมีใครเสียใจเพราะผมอีก” สนให้สัญญา
เขานึกว่าฝันของเขาจะต้องสลายไปเสียแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่านาท้อง แต่พอรู้ว่านาไม่ได้ท้อง ฝันนั้นก็คงมีหวังและมีโอกาสเป็นจริงได้มากขึ้น แต่...ใช่สิ เขาต้องคิดให้ดีๆ เสียก่อน อย่าเพิ่งใจร้อน เขาต้องหาทางออกที่ดีที่สุดให้ทั้งกับตัวเขาเอง ต้น นา พ่อกับแม่ของเขา และพ่อกับแม่ของต้น มันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะทำให้ทุกคนพอใจ แต่สนก็ต้องทำให้ดีที่สุด
