ตอนที่ 11: ความลับที่ถูกเปิดเผย
ในตอนหลังๆ ต้นก็เริ่มหันมาสนิทกับนิกและปั้นจั่นมากขึ้นเพราะสองคนนี้รู้ว่าต้นเก่งวิชาจำพวกคณิตศาสตร์ จึงมักให้ต้นช่วยสอนการคำนวณให้ นิกกับปั้นจั่นเรียนเศรษฐศาสตร์ก็จริงแต่ก็ไม่ได้ชอบการคำนวณมากนัก แต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น ความมีน้ำใจของต้นทำให้นิกกับปั้นจั่นรู้สึกชอบและสนิทกับต้นมากขึ้นเช่นกัน
ในช่วงหลังๆ ต้นพยายามคุยโทรศัพท์กับเจนี่น้อยลง เพราะจริงๆ แล้วเขาไม่ได้คิดอะไรกับเจนี่เกินเลยกว่าเพื่อน บางทีต้นก็รู้สึกผิดที่ไม่ยอมบอกเจนี่ไปตรงๆ ทำให้เธอก็ดูเหมือนจะมีหวังอยู่ไม่น้อยเลย แต่ตอนนี้ต้นก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรเหมือนกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------
วันหยุดวันหนึ่ง พ่อกับแม่ของต้นมาเยี่ยมต้นที่หอพัก ซื้อของฝากมาให้หลายอย่าง ต้นรู้สึกเสียดายที่วันนี้สนไม่อยู่ เพราะเขาต้องไปทำงานกลุ่มกับเพื่อน ไม่อย่างนั้นแล้วพ่อกับแม่ของสนก็อาจจะมาด้วย
“เพื่อนต้นครับพ่อ คนนี้ชื่อนิก คนนี้ชื่อปั้นจั่น เรียนคณะเศรษฐศาสตร์ครับ” ต้นแนะนำให้พ่อกับแม่รู้จักกับเพื่อนร่วมบ้านอีกสองคน นิกกับปั้นจั่นยกมือไหว้พ่อกับแม่ของต้นอย่างเรียบร้อย พอมีผู้ใหญ่มา สองคนนี้ก็ดูสงบเสงี่ยมมากขึ้น
“เรียนอยู่ปีอะไรกันแล้วล่ะ” แม่ของต้นถาม
“ปีหนึ่งครับ” นิกตอบ
“อ้อ...ปีเดียวกับต้นเลย” พ่อของต้นร้องอ๋อ
“อย่าลืมกินขนมกันนะลูก พอดีพ่อกับแม่ซื้อแต่ของที่ต้นกับสนเขาชอบ คงพอกินได้นะ” แม่ต้นบอก
“ได้ครับๆ กินได้ครับ” ปั้นจั่นตอบ
คุยกันอยู่พักใหญ่ พ่อกับแม่ก็พาต้นออกมาคุยนอกบ้านเพราะมีเรื่องที่จะคุยกับต้นเป็นการส่วนตัว
“ต้น... พอดีว่าลุงป่านมีเรื่องเดือดร้อนต้องการใช้เงิน ตอนนี้พ่อกับแม่ก็พอมีอยู่หน่อยหนึ่ง แต่ท่าจะไม่พอ ก็เลยอยากจะขอยืมเงินของต้นสักสองหมื่น เดี๋ยวพ่อกับแม่จะคืนให้” คนที่พ่อเรียกว่าลุงป่านก็คือลุงแท้ๆ ของต้นนั่น ต้นเคยเจอลุงบ้างแต่ไม่บ่อยนักเพราะอยู่ห่างกันคนละอำเภอ
สิ่งที่ต้นได้ยินก็ทำให้เขาตกใจจนแทบจะเก็บสีหน้าไม่อยู่ “เอ่อ... ลุงป่านเขาจะเอาเงินไปทำอะไรหรือครับ” ต้นถามโดยที่เขาไม่รู้ว่าน้ำเสียงของเขาเป็นปกติหรือไม่
“พอดีลูกชายคนเล็กของลุงเขาก็เข้าเรียนมหาลัยเหมือนต้นนี่แหละ แล้วตอนนี้ลุงก็ต้องใช้เงินเยอะเลย แต่เห็นว่าลุงเขายังไม่ใช้ตอนนี้หรอก อีกสองเดือนโน่นแหละ พ่อก็เลยบอกต้นไว้ก่อน” พ่อต้นอธิบาย ต้นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น
“เอางี้ละกันต้น พ่อกับแม่ก็ไม่รู้ว่าจะได้มาอีกเมื่อไร พ่อเขาก็ไม่ค่อยชอบเข้ากรุงเทพ รถมันเยอะ ขับยาก เดี๋ยววันนี้ก่อนกลับต้นถอนเงินมาให้พ่อเขาได้หรือเปล่าลูก พ่อเขาจะได้เอาไปให้ลุงตอนขากลับนี้เลย” แม่ต้นเสนอ
“อ้าว ว่าไงล่ะต้น ได้ยินที่พ่อกับแม่พูดหรือเปล่า” พ่อต้นถามเมื่อเห็นต้นเหม่อและไม่ตอบสนอง
“อ๋อ...ได้ยินครับ คือ...” ต้นเริ่มใจคอไม่ดี เขาไม่รู้ว่าจะบอกพ่อกับแม่ตรงๆ ดีหรือไม่ ถ้าบอกไปแล้วก็กลัวว่าพ่อกับแม่จะโกรธ แต่ความลับมันคงไม่มีในโลก ยังไงต้นก็ต้องเอาเงินจำนวนนั้นให้พ่อกับแม่ไม่ว่าจะตอนนี้หรืออีกสองเดือนข้างหน้า พ่อกับแม่ก็จะต้องรู้ความจริงอยู่ดีว่าเงินในบัญชีของต้นเหลือไม่กี่พันเท่านั้น
“คือว่า...” ต้นครุ่นคิดอย่างหนักเพราะเขาไม่เคยโกหกพ่อแม่เลย “ตอนนี้ต้นมีเงินในบัญชีเหลือแค่สี่พันกว่าบาทเองครับ”
“อะไรนะต้น” พ่อกับแม่ของต้นร้องถามด้วยเสียงตกใจ ทำให้ต้นยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีมากขึ้น
“ลูกเก็บเงินมาเป็นสิบๆ ปี อย่างน้อยก็น่าจะเก็บได้สักสามสี่หมื่น ทำไมถึงมีเงินเหลือแค่สี่พันกว่าบาทล่ะต้น” แม่ต้นถามด้วยสีหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าต้นพูดความจริง
“ต้นเอาเงินไปทำอะไร บอกพ่อกับแม่มาเดี๋ยวนี้นะต้น ลูกเอาเงินไปเที่ยวเตร่เกกมะเหรกเกเรกินเหล้าเมายาหรือเปล่าต้น” พ่อเริ่มคาดคั้น เสียงคุยกันที่ดังขึ้นนั้นก็ทำให้นิกกับปั้นจั่นพลอยได้ยินไปด้วย ทั้งสองคนเงี่ยหูฟังด้วยความสงสัยและอยากรู้
“เปล่าครับ คือว่าต้น.... ต้นถอนเงินมาให้สนสี่หมื่นบาทครับ พอดีตอนนั้นสนเขาจะไม่ยอมเรียนท่าเดียวเพราะว่าที่บ้านเขามีเงินไม่พอ ต้นก็เลยอยากช่วยเพื่อนครับ ต้นอยากให้สนได้เรียนหนังสือมีอนาคตที่ดีก็เลย...” ต้นตัดสินใจบอกออกไปในที่สุด
“โธ่ต้น...แล้วทำไมไม่บอกพ่อกับแม่ล่ะลูก” เสียงของพ่อต้นดูอ่อนลง
“พ่อเข้าใจว่าต้นรักเพื่อน พ่อกับแม่ไม่รังเกียจอะไรเลยที่จะช่วยเหลือสน แต่ต้นควรจะบอกพ่อกับแม่ เงินไม่ใช่น้อยๆ นะต้น จะทำอะไรก็น่าจะปรึกษาพ่อกับแม่ก่อน” พ่อต้นพูดด้วยเสียงตำหนิเล็กน้อย
“ผมขอโทษพ่อกับแม่ด้วยครับ” ต้นพูดพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษ “ตอนนั้นผมเห็นพ่อกับแม่ต้องใช้เงินเยอะ ค่าใช้จ่ายของผมก็เยอะมาก ผมก็เลยไม่อยากรบกวนครับ”
“โธ่เอ๋ยลูก” แม่ของต้นร้องเบาๆ ด้วยความสะท้อนใจ แต่อีกใจหนึ่งก็อดภูมิใจไม่ได้กับสิ่งที่เธอและสามีเฝ้าพร่ำสอนลูกให้เป็นคนดี รู้จักช่วยเหลือผู้อื่น โดยเฉพาะกับสนแล้ว ครอบครัวของต้นก็ไม่ขัดข้องอะไรเลย
“เอางี้ละกัน เดี๋ยวพ่อกับแม่จะหาจากที่อื่นไปก่อน แม่อาจจะขอยืมจากป้าไปก่อนก็ได้” แม่ของต้นเสนอทางออก
“ลุงเขาจะใช้อีกสองเดือนใช่ไหมครับ” ต้นถามด้วยแววตาเป็นประกาย “ถ้าอย่างนั้น...อีกสองเดือน ต้นจะเอาเงินสองหมื่นไปให้พ่อกับแม่เองครับ” ต้นบอก เขารู้สึกว่านี่คือความผิดของเขาและเขาต้องรับผิดชอบ
“ต้นจะไปเอามาจากไหนล่ะลูก” พ่อต้นถามด้วยความประหลาดใจ
“ผมคิดว่าผมหาได้ครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วง ต้นสัญญา อีกสองเดือนต้นจะเอาเงินสองหมื่นไปให้เองครับ” ต้นยืนยันคำพูดเดิม
พ่อกับแม่ของต้นมองหน้ากันเหมือนคิดอะไรบางอย่าง ต้นเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่และมีความรับผิดชอบแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าต้นจะไปหาเงินสองหมื่นบาทภายในสองเดือนมาได้อย่างไร แต่พ่อกับแม่ก็อยากให้ต้นได้เรียนรู้และเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น จึงคิดว่าไม่เสียหลายที่จะให้ต้นลองดู
“พ่อกับแม่ไม่รู้ว่าต้นจะหาเงินมาได้อย่างไรหรอกนะ แต่ต้นต้องสัญญากับพ่อแม่ไว้อย่างหนึ่งว่า ต้นจะหาเงินนั้นมาอย่างสุจริต ได้ไหมลูก” พ่อถามพลางยิ้มน้อยๆ
“ผมสัญญาครับ” ต้นตอบ
------------------------------------------------------------------------------------------------
พอพ่อกับแม่ของต้นกลับบ้านไป นิกกับปั้นจั่นก็รีบเข้ามาซักถามต้นทันที
“เฮ้ยต้น เป็นไงมั่ง พ่อกับแม่มึงจะทำโทษมึงหรือเปล่าวะ” นิกถามก่อน ต้นส่ายหน้า
“จริงเหรอ...” นิกทำหน้าไม่เชื่อ
“เฮ้ย แล้วมึงเอาเงินไปทำอะไรวะ” ปั้นจั่นถามบ้างเนื่องจากได้ยินการสนทนาไม่ค่อยชัดเจนเพราะต้นพูดเสียงเบา
“แต่กูได้ยินชื่อไอ้สน มึงเอาเงินไปให้ไอ้สนเหรอวะ” นิกซักบ้าง ต้นอึกอักอยู่สักพักก่อนจะตอบว่า
“สนไม่มีเงินเรียน เราก็เลยช่วย”
นิกกับปั้นจั่นมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อหูของตัวเอง “โห นายนี่เป็นเพื่อนที่ประเสริฐจริงๆ ว่ะ” ปั้นจั่นชม
“ถามจริงๆ นะต้น... ทำไมมึงจะต้องช่วยเหลือไอ้สนขนาดนั้นวะ ดูแลมันสารพัดอย่าง เสื้อผ้าก็รีดให้มัน ก่อนจะนอนก็ต้องมานอนคุยกัน ตอนแรกนะเว้ย กูนึกว่ามึงกับไอ้สนเป็นคู่เกย์กันเสียอีก” ปั้นจั่นพูดพลางหัวเราะ แต่ต้นกลับหน้าซีดด้วยความตกใจ เขาไม่เคยรู้เลยว่าจะมีคนมองเขากับสนเป็นแบบนั้นด้วยซ้ำ
“จะบ้าหรือไง สนเป็นเพื่อนเรา เราก็ช่วยเหลือกันเป็นธรรมดา สนก็ช่วยเราตั้งหลายอย่าง นายไม่เห็นเหรอ” ต้นแก้ต่างให้เพื่อน พยายามทำสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด
“เฮ้ยไอ้ต้น กูว่ากูดูไม่ผิดนะเว้ย มึงกับไอ้สนเนี่ยดูสนิทกันเกินเพื่อนธรรมดายังไงไม่รู้ กูว่าไม่ใครก็ใครแหละที่เป็นเกย์ในระหว่างพวกมึงสองคน พวกกูสังเกตดูมานานละ” ปั้นจั่นบอก ยิ่งทำให้ต้นมีสีหน้ามีพิรุธมากขึ้น
“มึงเป็นเกย์หรือเปล่าวะไอ้ต้น” ปั้นจั่นถามรุกอีก พุ่งเป้ามาที่ต้นโดยเฉพาะเพราะทั้งสองคนรู้สึกได้ถึงความไม่ค่อยเหมือนผู้ชายของต้น ต้นถึงกับสะดุ้งกับคำถามนั้น
“เฮ้ย ไอ้นี่มึงคิดอะไรของมึงเนี่ย เกย์เกออะไรกันวะ กูไม่ได้เป็นซะหน่อย” ต้นแย้งด้วยเสียงสั่นนิดๆ เขาเริ่มกังวลแล้วว่าสิ่งที่เขาปิดบังมากว่า 10 ปีจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป
“เฮ้ย เป็นก็บอกมาเถอะ อายอะไร พวกกูรับได้ สมัยนี้สังคมเขาก็เปิดรับคนที่เป็นเกย์เป็นกะเทยกันออกเยอะแยะ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย เรื่องธรรมดา” ปั้นจั่นบอก ต้นได้แต่เงียบเพราะไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร
“เงียบ แสดงว่าไม่ปฏิเสธ” ปั้นจั่นทำน้ำเสียงเหมือนคนที่เหนือชั้นกว่า สามารถต้อนคู่ต่อสู้ให้จนมุมได้
“แล้วมึงก็รักไอ้สนด้วยใช่หรือเปล่าล่ะ” นิกได้โอกาสถามบ้าง
ต้นอึ้งไปแล้วน้ำตาก็เริ่มไหลริน หมดกันกับสิ่งที่เขาอุตส่าห์ปิดบังมาเนิ่นนาน เขาไม่อยากให้ใครรู้เลยโดยเฉพาะสน ถ้าสนรู้ว่าเขาเป็นเกย์ที่แอบหลงรักเพื่อน สนคงรับไม่ได้อย่างแน่นอน สิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับสนตอนเด็กๆ นั้น สนคงไม่มีวันลืม และคงไม่มีวันที่จะรับได้ที่จะมีเพื่อนเป็นเกย์อย่างเขา
“พวกมึงอย่าบอกสนนะ สนรู้เรื่องนี้ไม่ได้เป็นอันขาด ถ้าเกิดสนรู้เรื่องนี้ แม้แต่จะเป็นเพื่อนกับสน กูก็คงเป็นไม่ได้” ต้นขอร้องเพื่อน
“เฮ้ย อะไรจะขนาดนั้น” ปั้นจั่นทำเสียงไม่เชื่อ
“สนเกลียดกะเทยมาก สมัยเรียนที่โรงเรียนเก่า ทุกคนจะรู้ดีว่าสนไม่ชอบกระเทยอย่างมาก” ต้นอธิบาย
“แต่มึงไม่ได้เป็นกะเทยนี่หว่า มึงแค่เป็นเกย์นะเว้ย” นิกแย้ง
“ก็นั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นอะไรแบบนี้ สนก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ สัญญากับเรานะว่าจะไม่บอกสน ไม่บอกใครอีก” ต้นขอร้องอีกครั้ง
นิกกับปั้นจั่นมองต้นด้วยความรู้สึกเห็นใจ “เออ... ไม่บอกหรอก แต่ถ้ามีอะไรจะให้ช่วยก็บอกได้นะเว้ย มึงเป็นคนดีมาก พวกกูนับถือมึงจริงๆ ว่ะต้น ผู้ชายแท้ๆ มันยังทำตัวเป็นลูกผู้ชายได้ไม่ถึงครึ่งของมึงเลย ไม่ต้องร้องให้ พวกกูไม่บอกใครหรอก สัญญา” ปั่นจั่นรับคำ ทำให้ต้นรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
จะว่าไปแล้ว การที่มีคนเข้าใจว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นอะไรมันก็ช่วยทำให้ต้นสบายใจได้มากขึ้น ดีกว่าที่ต้องคอยเก็บไว้กับตัวเองซึ่งทำให้ชีวิตของต้นเครียดไม่น้อยเหมือนกัน
------------------------------------------------------------------------------------------------
หลายวันมานี้ ต้นกลับบ้านดึกทุกคืนจนสนเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น พอโทรไปถาม ต้นก็จะตอบว่าไปทำงานที่บ้านเพื่อน แรกๆ สนก็ไม่ได้สงสัยอะไร แต่พอเป็นเหมือนกันทุกคืน สนก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไป บางคืนที่เขามายืนรอ ต้นก็จะกลับมาอย่างเหน็ดเหนื่อยและขอตัวไปอาบน้ำนอน แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย
“พวกมึงรู้ไหมว่าต้นมันไปไหนของมัน กลับดึกทุกวันเลย” สนถามนิกกับปั้นจั่นขณะนั่งดูทีวีด้วยกัน
“มันคงหนีไปเที่ยวผับล่ะมั้ง” นิกพูดแหย่เล่น
“ไอ้นี่มึง... ต้นไม่ใช่คนอย่างนั้นเว้ย กูรู้จักเพื่อนกูดี” สนว่าและมองหน้าเพื่อนอย่างเอาเรื่อง
“เออ... ถ้ามึงรู้จักเพื่อนมึงดีแล้วทำไมมึงถึงไม่รู้ล่ะว่าไอ้ต้นไปไหน” ปั้นจั่นย้อนถาม
สนอึ้งเล็กน้อย “ก็กูถามต้นแล้ว ต้นบอกว่าไปทำงานที่บ้านเพื่อน”
“แล้วมึงเชื่อหรือเปล่าล่ะ” ปั้นจั่นย้อนถามอีก สนอึกอัก จะตอบว่าไม่เชื่อที่ต้นพูดก็จะดูกระไรอยู่ แต่ก็มีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เขาไม่เชื่อเหมือนกัน เขาไม่คิดว่าต้นจะต้องทำงานกลุ่มติดต่อกันหลายคืนขนาดนั้น แต่ต้นไปไหนล่ะ ปั้นจั่นเห็นสนอึกอักก็เลยช่วยชี้ทางให้ว่า
“ไม่เชื่อล่ะสิ ถ้านายอยากรู้ ทำไมไม่ลองตามต้นไปดูล่ะ จะได้รู้ว่ามันหายไปไหน แล้วนายอาจจะตกใจก็ได้”
“หมายความว่าไง” สนถามด้วยความแปลกใจปนสงสัย
“ไม่รู้เว้ย อยากรู้ก็ต้องพิสูจน์เอง” ปั้นจั่นบอกแค่นั้นแล้วก็หันมาสนใจทีวีต่อ
วันต่อมา สนขออนุญาตอาจารย์เลิกเรียนก่อนเวลาเล็กน้อยแล้วมาคอยดักดูต้นที่คณะ เลิกเรียนแล้วต้นก็ลงมาทันที แต่ดูเขารีบๆ ชอบกล ต้นเดินแกมวิ่งไปหน้ามหาวิทยาลัยแล้วเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างแถวนั้นเหมือนจะต้องรีบไปไหนสักแห่ง พอเพื่อนออกไปสนก็เรียกมอเตอร์ไซค์แล้วบอกให้ขับตามรถมอเตอร์ไซค์ที่ต้นนั่งไปด้วยทันที ต้นมาที่ห้างแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก พอถึงต้นก็รีบเดินแกมวิ่งเข้าไปในห้าง สนวิ่งตามเข้าไป ตอนแรกเขาสงสัยว่าต้นคงจะพาแฟนมาเที่ยวห้าง แต่ก็ไม่น่าจะเป็นความลับอะไรขนาดนั้นนี่นา แต่พอสนวิ่งตามมาเรื่อยๆ ก็เห็นต้นหายเข้าไปในร้านสุกี้ยากี้ชื่อดังของห้างนั้น ไม่นานเท่าไรนัก ต้นก็โผล่มาอีกครั้งในชุดของเด็กเสิร์ฟอาหาร ต้นเดินไปรับออเดอร์ตามโต๊ะบ้าง ยกอาหารมาเสิร์ฟบ้าง คอยเสิร์ฟน้ำและเก็บจานชามของโต๊ะที่กินอาหารเสร็จแล้วบ้าง ดูต้นทำได้อย่างคล่องแคล่วทีเดียวเหมือนกับทำมาหลายวันแล้ว ต้นมาเสิร์ฟอาหารทำไม สนได้แต่สงสัย มิน่าล่ะต้นถึงได้กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ทุกวันเลย
สนกลับมาที่บ้านพักด้วยความสงสัยอย่างเต็มเปี่ยม เขากะว่าคืนนี้จะรอดักถามต้นให้กระจ่างแจ้งให้ได้ว่าทำไมต้นต้องไปเสิร์ฟอาหารด้วย
“พวกมึงรู้ใช่ไหมว่าต้นไปเสิร์ฟอาหาร” สนถามนิกกับปั้นจั่นที่นั่งดูทีวีอยู่ขณะที่เขาเดินเข้ามาในบ้าน นิกกับปั้นจั่นหันมามองด้วยความแปลกใจ
“รู้ตั้งนานแล้ว” ปั้นจั่นตอบห้วนๆ สนยิ่งสงสัยมากขึ้นว่าทำไมสองคนนี้รู้แต่เขาไม่รู้อะไรเลยจนกระทั่งวันนี้
“ทำไมต้นต้องไปเสิร์ฟอาหาร พวกมึงรู้ไหม” สนถาม
“มึงนี่ช่างไม่รู้อะไรเลยนะไอ้สน เป็นเพื่อนกับไอ้ต้นมันยังไงวะเนี่ย” ปั้นจั่นต่อว่าด้วยน้ำเสียงเหมือนเริ่มหมั่นไส้
“พวกมึงนี่อะไรกันวะ เหน็บกูอยู่ได้ ถ้าต้นไม่ยอมบอกแล้วกูจะรู้ได้ยังไงวะ” สนชักเริ่มไม่พอใจที่เพื่อนสองคนนี้เหน็บแนมเขาอย่างไม่มีเหตุผล
“ถ้ามึงไม่รู้ กูจะบอกให้เอาบุญก็ได้ว่า ไอ้ต้นมันไปทำงานเสิร์ฟอาหารเพราะว่ามันต้องหาเงินให้พ่อมันสองหมื่น เพราะว่าเงินที่มันเก็บไว้ในธนาคารเหลืออยู่ไม่กี่พัน” ปั้นจั่นบอกด้วยเสียงกระแทกกระทั้น สนตกตะลึงและนิ่งเงียบไปในทันที
