ตอนที่ 17: บทพิสูจน์ความเป็นเพื่อนแท้
“ต้น” สนเรียกเพื่อนแล้วก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเท่าที่แรงกายยังพอมีอยู่ เขาโผเข้าไปกอดเพื่อนด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ น้ำเสียงที่เขาเรียกเพื่อนนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึงและห่วงใยอย่างที่ไม่สามารถจะอธิบายได้เพราะมันออกมาจากความรู้สึกข้างในทั้งหมดที่เขามี ต้นกอดเพื่อนตอบเบาๆ ในเวลานี้ แม้ว่าจะมีความบาดหมางระหว่างกันอยู่ แม้ว่าจะมีความไม่เข้าใจที่ต้องสะสาง หรือแม้ว่าจะมีความเจ็บปวดที่เพิ่งผ่านพ้นไปมากแค่ไหน แต่ความรัก ความคิดถึงและความห่วงหาอาทรนั้นมีมากเกินกว่าสิ่งใดทั้งหมด ทั้งต้นและสนจึงไม่ปฏิเสธหัวใจของตนเองที่ต่างก็คิดถึงและห่วงหาซึ่งกันและกันในช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมา ทั้งคู่กอดกันอยู่เนิ่นนานโดยไม่พูดอะไร แต่ใช้การสัมผัสระหว่างกันสื่อสารความรู้สึกทั้งหมดที่แต่ละคนมีให้กัน ต้นรู้ว่าสนกำลังสะอื้นเบาๆ เขาจึงเพิ่มน้ำหนักแรงกอดขึ้นอีกนิดเพื่อช่วยปลอบใจเพื่อน ตั้งแต่รู้จักกันมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ต้นเห็นเพื่อนร้องให้สะอึกสะอื้นราวกับเป็นเด็กน้อย
“เราขอโทษนะต้น เราขอโทษจริงๆ เราอยากให้นายรู้ว่าเราเสียใจมากแค่ไหนกับสิ่งที่เราทำลงไป เราไม่ได้ตั้งใจ เราขอโทษนะเพื่อน เราขอโทษ” สนเป็นฝ่ายที่เริ่มพูดก่อนและเฝ้าย้ำคำว่าขอโทษหลายครั้ง
“เรานึกว่านายจะไม่กลับมาหาเราแล้วเสียอีก เรากลัวรู้ไหมต้น หลายวันที่ผ่านมา เรากลัวเหลือเกินว่าเราจะต้องเสียเพื่อนอย่างนายไปเพราะการกระทำของเราเอง” สนพูดพลางร่ำให้ไม่หยุด
“เรากินไม่ได้ นอนไม่หลับ เราเป็นห่วงนาย เราคิดถึงนายมาก เราได้แต่กลัวว่านายจะเป็นอะไรไป นายอย่าไปไหนอีกนะต้น ชีวิตเราอยู่ไม่ได้หรอกถ้านายไม่อยู่เป็นเพื่อนเรา นายคือคนเดียวที่เราผูกพันด้วยมานาน เป็นชีวิตอีกส่วนหนึ่งของชีวิตเรา เราขอโทษจริงๆ นายจะด่าจะว่า จะเตะจะต่อยเรายังไงก็ได้ ขออย่างเดียว นายอย่าไปไหนอีกนะต้น”
สนอ้อนวอนจากใจจริง เขาเงียบไปสักพักแล้วก็ค่อยๆ ปล่อยเพื่อนออกจากอ้อมแขนเพื่อที่จะได้มองหน้าเพื่อนได้อย่างชัดเจน สนค่อยๆ ยิ้มให้เพื่อนทั้งน้ำตา หวังว่าต้นจะยิ้มตอบเขา สุดท้ายต้นก็ยิ้มจนได้ บางครั้งการสื่อสารที่ไม่ต้องพูดก็กลับมีความหมายมากกว่าคำพูดนับล้านคำเสียอีก รอยยิ้มนี้ก็ได้ทลายกำแพงที่แต่ละคนได้ก่อขึ้นไว้ป้องกันตัวเองลงอย่างราบคาบแล้ว รอยยิ้มของเพื่อนทำให้สนค่อยๆ หายจากอาการสะอื้นขึ้นได้
“ไม่มีใครรังเกียจเพื่อนอย่างนายได้หรอกต้น” สนเว้นจังหวะแล้วพูดต่อว่า “โดยเฉพาะกับเราแล้ว เราได้รับอะไรที่ดีๆ จากนายหลายอย่างตลอดเวลาที่เป็นเพื่อนกันมา เรารู้ว่าเราได้จากนายมากกว่าเพื่อนคนไหนทุกคนในโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของหรือความรู้สึกที่ดีๆ เพราะฉะนั้น เราขอยืนยันว่าไม่ว่านายจะเป็นอะไร เราก็ไม่รังเกียจนายหรอกต้น” ดูเหมือนว่าสนก็ยังคงเป็นฝ่ายที่พูดอยู่คนเดียวอยู่ แต่ต้นก็รับฟังทุกคำพูดของเขา เข้าใจทุกอย่างที่เพื่อนพูดและไม่เคลือบแคลงใจใดๆ ทั้งสิ้นเพราะต้นรู้ว่าสนพูดออกมาจากใจจริงของเขา
“เราสัญญานะต้น ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะมีเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าครั้งต่อไปมันเกิดขึ้นอีก เราจะเป็นฝ่ายยอมรับชะตากรรม แล้วเราจะเป็นฝ่ายไปเอง แม้ว่าชีวิตของเราจะไม่มีความสุขหรืออาจจะอยู่ไม่ได้เลย แต่เราก็จะยอมรับความผิดที่เราทำแต่โดยดี” สนให้คำมั่นสัญญา
“เราหวังว่านายจะให้อภัยเรา หวังว่านายจะไม่ไปไหนและเราก็จะกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะต้น” สนบอกด้วยน้ำเสียงเว้าวอน
แล้วก็ถึงเวลาที่ต้นจะพูดบ้าง “เราไปไหนไม่ได้หรอกสน เรายังพานายไปไม่ถึงจุดหมายเลย ถ้านายยังต้องการเราอยู่ ถ้านายยังรับได้และสบายใจที่จะเป็นเพื่อนกับเรา เราก็จะอยู่ที่นี่ เราก็จะทำอย่างเต็มที่เหมือนเดิมเพื่อจะพานายไปให้ถึงจุดหมายให้ได้”
สนยิ้มด้วยความซาบซึ้งใจ เขาอดไม่ได้ที่จะกอดเพื่อนอีกครั้ง “เราต้องการนายอยู่แล้วต้น ชีวิตของเราจะอยู่ได้อย่างมีความหมายก็ต่อเมื่อมีนายอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น วันข้างหน้าจะเป็นยังไง เราจะอยู่ไกลหรือใกล้กันแค่ไหน แค่ขอให้รู้ว่าในโลกนี้เรายังมีนายเป็นเพื่อนอยู่ เราก็อยู่ได้ ถึงต่อไปเราจะมีแฟน มีครอบครัวเป็นของเราเอง ชีวิตเราจะสมบูรณ์ไม่ได้เลยถ้านายไม่อยู่เป็นเพื่อนเรา เราพูดจริงๆ นะต้น เราผูกพันกับนายจนคิดไม่ออกเลยว่าชีวิตที่ไม่มีนายอยู่จะเป็นอย่างไร” สนบอกแล้วก็ค่อยๆ ปล่อยเพื่อนจากอ้อมแขนอีกครั้ง แสงไฟจากหน้าบ้าน พอจะทำให้เขาสังเกตเห็นอยู่เหมือนกันว่าต้นดูซูบผอมลง ตาก็เริ่มคล้ำโหลไม่ต่างจากเขาเลย
“นายกินอะไรมาหรือยังล่ะต้น” สนถามอย่างเป็นห่วง
“กิน แต่กินได้ไม่กี่คำหรอก กินไม่ลง นอนก็ไม่หลับ” ต้นตอบพลางหัวเราะเบาๆ
“กินข้าวก่อนละกันนะต้น เดี๋ยวเราไปหาอะไรมาให้กิน นายรออยู่นี่นะ” สนบอกแล้วพาเพื่อนไปนั่งที่โต๊ะกลางห้อง เขาช่วยต้นเก็บกระเป๋าเป้แล้ววางไว้เก้าอี้ข้างๆ ต้น จากนั้นก็เดินไปเปิดไฟ
“นายจะไปไหนล่ะสน เราไปด้วยสิ” ต้นร้องถามเมื่อเห็นว่าสนจะเดินออกไปข้างนอก
“จะไปซื้ออะไรให้นายกินไง กับข้าวในครัวคงไม่พอกินหรอก แล้วก็เย็นหมดแล้ว นายกลับมาเหนื่อยๆ นั่งพักอยู่นี่นะ เดี๋ยวเรามา แป๊บเดียว” สนบอก
ต้นลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเพื่อน “เราก็เหนื่อยทั้งคู่แหละ เราไปด้วยนะ เราอยากไป” ต้นทำเสียงอ้อนนิดๆ
สนลังเลอยู่สักพักแต่สุดท้ายเขาก็ตกลง เมื่อเปิดประตูออกมานอกบ้านแล้ว สนก็ทำในสิ่งที่ต้นคาดไม่ถึง สนจับมือข้อมือต้นไว้แล้วหยุดมองหน้ากันเหมือนคิดอะไรบางอย่าง แล้วสนก็ตัดสินใจเลื่อนมือลงต่ำมาจับมือต้นไว้ สนรู้ว่าต้นก็รักเขาในอีกแบบหนึ่งซึ่งเขาอาจจะไม่สามารถตอบสนองคืนได้ แต่สนคิดว่าสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำนี้คงพอจะช่วยให้เพื่อนของเขาได้มีความสุขบ้าง ต้นยิ้มเขินเล็กน้อยและทำตัวไม่ถูกเพราะสนไม่เคยทำแบบนี้กับเขาเลย แต่ก็ยอมให้เพื่อนจูงมือเดินไปแต่โดยดี สนเองก็รู้สึกแปลกๆ ที่ทำแบบนี้ แต่เขาก็รู้สึกว่ามันดีอย่างบอกไม่ถูก เพื่อนกันจับมือกันก็ไม่เห็นเป็นไร สนคิดในใจ
นับว่าวันนี้โชคดีที่ร้านอาหารตามสั่งข้างทางยังไม่ปิดร้าน ยังคงมีคนมาอุดหนุนอยู่เนืองๆ พอซื้อของที่อยากกินได้แล้วก็กลับมา ทั้งคู่ช่วยกันจัดแจงอาหารแล้วก็มานั่งกินด้วยกัน
“นึกว่าจะไม่ได้กลับมานั่งกินข้าวคุยกันแบบนี้แล้วเสียอีก เรารู้สึกเหมือนคนที่ทำของที่รักมากๆ หายไป แล้วสุดท้ายก็ได้กลับคืนมา” สนบอกในขณะที่กินข้าว ต้นมองเขาแล้วก็ยิ้ม
“นายไปอยู่ที่ไหนมาล่ะต้น” สนถามอย่างสงสัย
“เราไปหาเอกมา นายจำเอกได้หรือเปล่า มันก็เรียนในกรุงเทพเหมือนกัน” ต้นตอบ
สนพยักหน้า เขาจำเอกได้ดีเพราะเอกเคยมาขอร้องให้เขาให้เวลากับต้นบ้าง จริงๆ ในตอนนั้นสนก็ไม่ได้ลืมเพื่อนขนาดนั้น แต่ส่วนหนึ่งสนคิดว่าต้นเองก็จงใจที่จะหลบหน้าเขา วันนี้สนก็พอจะเข้าใจบ้างแล้วล่ะว่าทำไมต้นถึงต้องหลบหน้าเขาตอนนั้น การเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กับคนอื่นคงไม่ใช่เรื่องสนุกนัก
ในระหว่างกินข้าว ต้นกับสนพยายามคุยกันในเรื่องทั่วๆ ที่ไม่เครียดมากนักเพราะอยากให้บรรยากาศในการกินข้าวเป็นไปอย่างสบายๆ แต่หลังจากกินข้าวแล้วคงต้องมีเรื่องคุยกันเพื่อทำความเข้าใจอีกหลายเรื่อง
พอกินข้าวเสร็จแล้ว ต้นกับสนก็ช่วยกันล้างจาน จากนั้นจึงขึ้นไปข้างบนห้องของต้น สนบอกให้ต้นอาบน้ำก่อนเพราะเขาอาบแล้ว ส่วนตัวเขาเองก็มานอนรออยู่บนเตียงนอนของเพื่อน วันนี้สนตั้งใจจะนอนเป็นเพื่อนต้นเพราะมีเรื่องที่อยากจะคุยอีกหลายอย่าง แม้ว่าจะต้องนอนดึกแต่ทั้งต้นและสนต่างก็คิดว่าต้องคุยกันให้เข้าใจ เมื่อต้นจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินมาที่เตียงแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามที่สนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ แล้วต้นก็นั่งในท่าเดียวกับสนบ้าง
“ไอ้ปั้นจั่นมันบอกเราว่า นาย...” สนเริ่มลังเลที่จะพูดต่อ
“อะไร” ต้นถามด้วยความอยากรู้
สนถอยหายใจยาว สักพักก็ตัดสินใจพูด “มันบอกว่านาย...เจ็บ...เวลาที่นายเห็นเรามีแฟน” สนพูดแต่ละคำได้อย่างยากเย็นเพราะเขากลัวจะทำร้ายจิตใจเพื่อน ต้นมองหน้าสนแล้วนิ่งไปสักพักเหมือนคิดอะไรบางอย่าง เขาถอนหายใจบ้างก่อนจะตอบว่า
“สน... เราจะขอพูดเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายละกันนะ แล้วเราจะไม่พูดอีกเลยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเราจะต้องเจ็บปวดแค่ไหนอีกก็ตาม” ต้นเว้นจังหวะ สนมองด้วยความสนใจ
“ถ้าถามตรงๆ เราก็ขอตอบตรงๆ ว่า...เราก็เจ็บนะ เพราะเราก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง มีชีวิตจิตใจ ถ้าเรารักใครสักคน ก็คงอยากได้ความรักแบบนั้นคืนกลับมาเป็นธรรมดา แต่ถ้าไม่เป็นอย่างนั้นมันก็...เจ็บเป็นธรรมดาเหมือนกัน” ต้นเว้นจังหวะแล้วถอนหายใจอีก “มันอาจจะเป็นชะตากรรมของเรา อาจจะเป็นเวรกรรมอะไรบางอย่างที่เราทำไว้แต่ชาติก่อนกับนาย เราก็ไม่รู้เหมือนกันหรอกว่าเราทำอะไร แต่เราก็ยินดีที่จะก้มหน้ารับชะตากรรมนั้น เรารู้ว่าความรักของเราไม่มีวันที่จะสมหวัง เรารู้ว่าเราจะต้องเจ็บไปอีกนานแสนนาน จนกว่าจะหมดชีวิตไปจากโลกนี้” ต้นหยุดพูด เขารู้สึกสะเทือนใจกับชะตากรรมของตัวเองจนไม่อาจห้ามน้ำตาไว้ได้ “แต่เราก็ยินดีนะสน เราจะไม่เรียกร้องอะไรจากนายเลย เราจะไม่มีวันเอาความต้องการส่วนตัวของเราไปทำให้นายลำบากใจ เราจะไม่ขอในสิ่งที่นายให้เราไม่ได้ เราจะไม่ขอให้นายฝืนธรรมชาติของนายเพื่อเรา นายให้เราได้แค่ไหนเราก็พอใจแค่นั้น” ต้นเริ่มสะอื้น
สนเองก็สะเทือนในกับสิ่งที่เพื่อนพูดไม่แพ้กันเลย เขาหลับตาลงอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหล
“เราถึงไม่เคยคิดที่จะบอกนายไงสน เราไม่เคยต้องการให้นายรู้ว่าเราเป็นอะไร เรายินดีที่จะเก็บความรักอันนี้ไว้กับตัวเราไปจนตาย เจ็บแค่ไหนเราก็ทนได้ ขอให้นายยังอยู่ เป็นเพื่อนเราก็ยังดี ไม่ต้องรักเราแบบนั้นเราก็ไม่ว่าอะไร ดีกว่าที่เราจะต้องเสียนายไป เราก็คงไม่มีความสุขเหมือนกันถ้าไม่มีนาย เพราะฉะนั้น ถ้าหากความรักแบบนั้นของเราจะทำให้นายอึดอัด ไม่สบายใจ และอาจจะไปจากเรา มันก็ไม่มีประโยชน์ที่เราจะให้นายรู้ มีหลายคนที่เขาทำแบบนี้ แล้วสุดท้ายเขาก็เสียไปหมดทุกอย่าง เสียทั้งเพื่อน เสียทั้งความรัก เราไม่อยากเป็นแบบนั้นเลยสน เรายอมที่จะเจ็บ ขอแค่ให้นายยังอยู่กับเรา เป็นเพื่อนเราแค่นั้น” ต้นเริ่มสะอื้นหนัก เขาใช้มือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ “ตอนนี้นายก็รู้แล้ว แต่นายไม่ต้องห่วงเราหรอกนะ ขอให้นายทำตัวเหมือนเดิม ไม่ต้องสนใจว่าเราจะรักนายแบบไหน จะเจ็บแค่ไหน นายไม่ต้องฝืน ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น นายอยากจะมีแฟน นายอยากจะแต่งงานมีครอบครัว นายก็ทำได้เลย ไม่ต้องห่วงเรา นายให้เราได้แค่ไหนก็แค่นั้น ขอแค่เรายังเป็นเพื่อนกัน ขอให้เราได้เจอนายบ้าง ได้คอยดูแลเป็นห่วงบ้าง แค่นั้นก็พอแล้ว เรายินดีที่จะเก็บซ่อนความรักนี้ไว้ให้ลึกที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เราจะไม่ให้มันออกมาทำให้นายลำบากใจหรอกสน นายไม่ต้องห่วง”
พอต้นพูดจบ สนก็ดึงเพื่อนเข้าไปกอดด้วยความรู้สึกสงสารเพื่อนอย่างจับใจ
“โธ่ต้น...นายเป็นคนดีเหลือเกินเพื่อน เราสัญญาต้น ถึงเราจะรักนายอย่างนั้นไม่ได้ แต่เราก็สัญญาว่าเราจะให้ความรักให้มากที่สุดเท่าที่เราจะให้นายได้ ถึงนายจะไม่สามารถเป็นแฟนเราได้ แต่เราก็จะรักนายไม่น้อยไปกว่าใครหรอก นายไม่ต้องห่วงหรอกต้น เราจะไม่ทิ้งนายไปไหน เราจะมาหาทุกครั้งที่เราทำได้ เราผูกพันกันมานานนะต้น นายก็คงรู้เหมือนที่เรารู้ว่านายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา และเราก็เชื่อว่าเราเองก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตนาย ใช่ไหม” สนถามเพื่อย้ำว่าเขาเข้าใจถูกต้อง
“ใช่” ต้นตอบสั้นๆ “ขอบใจที่นายเข้าใจเรานะสน ขอบใจที่นายไม่รังเกียจและรับฟังเราสิ่งที่เราพูดเป็นครั้งแรก ครั้งเดียว ครั้งสุดท้าย”
สนยังคงกอดเพื่อนไว้เบาๆ เขาไม่ว่าอะไรหรอกถ้าต้นอยากจะกอดเขา อยากจะได้ความรู้สึกอบอุ่นจากเขา แค่นี้เป็นสิ่งที่เขาพอจะทำให้เพื่อนได้ พอเห็นว่าอารมณ์ของต้นกลับมาเป็นปกติ สนก็ชวนว่า
“ต้น...อาทิตย์หน้าเรากลับบ้านกันไหม เราอยากกลับบ้าน ไปหาพ่อกับแม่ของเราไง”
ต้นปล่อยตัวออกจากอ้อมแขนของสนแล้วมองเพื่อนด้วยความสนใจ “ไปสิ เราก็คิดถึงพ่อกับแม่เหมือนกัน”
“ไว้ว่างๆ เราไปหาซื้อของฝากพ่อกับแม่ของเราด้วยดีไหม”
“เอาสิ เย็นๆ ก็ได้นะ” ต้นเสนอ สนยิ้มเป็นเชิงรับคำ
พอสนเห็นว่าได้คุยกันจนเข้าใจกันและกันอย่างแท้จริงแล้ว ก็คงต้องหลับนอนกันเสียทีเพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนหนังสือ แต่ก่อนจะบอกให้เพื่อนนอน สนก็นึกอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกเพื่อนได้
“ต้น... ถ้านายอยากกอดเรา ก็กอดได้นะ เราไม่ว่าหรอก” สนบอกพลางยิ้มทีเล่นทีจริง
“ไม่ต้องมาพูดเลย นายนั่นแหละที่ชอบกอดเรา” ต้นย้อนเข้าให้ สนจึงขำ
“จริงด้วยสิ มีแต่เราแหละชอบกอดนาย งั้นขอกอดอีกละกันก่อนนอน” ว่าแล้วสนก็ดึงเพื่อนมากอดแน่นๆ ทำให้ต้นหายใจไม่ออก จนหนำใจแล้วก็ปล่อย
“นายว่าไหมต้น บางทีพอเรามีเรื่องไม่เข้าใจกันบ้างก็ดีนะ เพราะเวลาคุยกันแล้วเราก็เข้าใจกันมากขึ้น รักกันมากขึ้น ที่สำคัญ มันเป็นบทพิสูจน์ความเป็นเพื่อนแท้ของเราด้วย เหมือนอย่างครั้งนี้ เรารู้ว่ามันเป็นวิกฤติ ถ้าเข้าใจก็จะเป็นอย่างตอนนี้ แต่ถ้าไม่เข้าใจกัน ก็คงต้องเลิกคบกันเป็นแน่ ว่าไหม” สนหันมาถาม ต้นพยักหน้าเห็นด้วย
“นอนเถอะ ดึกมากแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปเรียนหนังสือแต่เช้า” สนบอกพลางค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอน ต้นก็ทำตาม
นายรู้ไหมต้น ถ้านายเป็นผู้หญิง เราจะต้องขอนายแต่งงานอย่างแน่นอน และชาตินี้เราก็คงจะไม่รักใครอีกนอกจากนาย แต่น่าเสียดาย...สนคิดในใจก่อนที่จะหลับไป
