ตอนที่ 3: จุดเริ่มต้นของความรู้สึกแปลกๆ
ต้นกับสนอายุ 13 แล้ว กำลังจะเข้าเรียนชั้น ม.1 ผลจากการสอบปรากฏว่าต้นกับสนไม่ได้เรียนห้องเดียวกันเหมือนเดิม แต่ก็ยังเป็นโรงเรียนเดียวกันอยู่ โรงเรียนมัธยมนั้นไม่ไกลจากโรงเรียนประถมมากนักจึงสามารถขี่จักรยานไปโรงเรียนได้เหมือนเดิม
ช่วงก่อนเข้าเรียน ม.1 ต้นกับสนปล่อยผมให้ยาวขึ้นเพื่อจะได้ไปตัดรองทรงเพราะเป็นทรงที่โรงเรียนอนุญาตให้ตัดได้ เด็กวัยรุ่นมักจะเริ่มตัดผมทรงนี้ตอนที่เริ่มเป็นหนุ่มแล้ว ทั้งต้นและสนเองก็ใฝ่ฝันอยากไว้ผมทรงนี้มานาน วันแรกที่ไปตัดรองทรงมาก็ทำให้คนทั้งหมู่บ้านแซวกันไปหลายวัน ความเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดคือต่างดูหล่อขึ้นกันทั้งสองคน ต่างกันที่ต้นดูหน้าหวานนิดๆ แต่สนจะหน้าเข้มหน่อยๆ นอกจากหน้าตาที่เปลี่ยนไปบ้างแล้ว เสียงของต้นกับสนก็เริ่มห้าวขึ้นด้วย สัญญาณแห่งวัยหนุ่มกำลังเริ่มขึ้นนั่นเอง
พอเข้าเรียน ต้นได้รับเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องเพราะมีผลการเรียนดีและที่ผ่านมาต้นก็เป็นหัวหน้าห้องเสมอ จึงค่อนข้างได้รับความไว้วางใจจากเพื่อนๆ ส่วนสนนั้น การเรียนของเขาก็ดีขึ้นเป็นลำดับตั้งแต่มีต้นคอยช่วยสอน เขาเรียนวิชาคณิตศาสตร์ได้ดีขึ้น เทอมสุดท้ายของ ป.6 สนได้เกรด 3 ซึ่งเป็นเกรดที่สนไม่เคยได้เลยในวิชานี้ ผลจากการที่สนเรียนดีขึ้นก็ยิ่งทำให้สนรู้สึกว่าต้นคือเพื่อนที่มีบุญคุณกับเขามาก แม้ว่าในอีกห้องหนึ่งสนจะไม่ได้เป็นหัวหน้าชั้นหรือมีตำแหน่งใดๆ เลย แต่ต่อมาสนก็ได้รับเลือกให้แสดงละครวันแม่โดยเล่นบทเป็นพ่อ มีนักเรียนหญิงร่วมชั้นอีกคนเล่นเป็นแม่
ด้วยเหตุนี้ สนจะต้องมาซ้อมการแสดงกับเพื่อนๆ เพื่อเตรียมความพร้อมก่อนวันงานทุกเย็นก่อนกลับบ้าน ต้นจะมานั่งดูและรอกลับบ้านพร้อมกับสนเกือบทุกเย็นเช่นกัน ทุกครั้งที่เห็นสนเล่นบทพ่อกับ "น้อย" นักเรียนหญิงห้องเดียวกันที่เล่นบทแม่ ต้นรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะเวลาที่เห็นสนกับน้อยหัวเราะสนุกสนานหรืออยู่ใกล้ๆ กัน แต่ต้นก็ไม่รู้หรอกว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร
------------------------------------------------------------------------------------------------
มีอยู่วันหนึ่ง ต้นต้องทำของประดิษฐ์จากไม้เป็นการบ้าน แต่ต้นเองก็ไม่ค่อยมีหัวทางช่างมากนักซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่าไม่ค่อยชอบ พอเลิกเรียน ต้นจึงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนเพื่อจะไปทำของประดิษฐ์ส่งครู เขาเดินไปบอกสนซึ่งกำลังซ้อมการแสดงว่า
"สน วันนี้เรากลับก่อนนะ พอดีเราต้องไปเลื่อยไม้ทำของประดิษฐ์ส่งครู เดี๋ยวเรากลับกับเอกก็ได้" เอกหมายถึงเพื่อนร่วมห้องของต้นนั่นเอง บ้านเขาอยู่ไม่ห่างจากบ้านของต้นนัก
"เหรอ เสร็จแล้วเดี๋ยวเราจะไปช่วยนะ" สนมองเพื่อนด้วยอาการลังเล ใจจริงเขาอยากจะกลับไปพร้อมกับต้นเลย
"ไม่เป็นไรหรอก เราพอทำได้อยู่ นายซ้อมละครเถอะ อีกไม่กี่วันก็จะแสดงแล้วนี่" ต้นปฏิเสธไปเพราะไม่อยากกวนเพื่อน
แต่สนก็รู้สึกเป็นห่วงเพราะรู้ว่าต้นไม่ค่อยได้ทำงานแบบนี้ ต่างจากสนที่ทำได้หลายอย่าง "แน่ใจนะ"
"เราทำได้น่า นายไม่ต้องห่วงหรอก" ต้นบอกพลางยิ้ม สนจึงไม่รบเร้า
เมื่อมาถึงบ้านต้นก็พบว่าพ่อกับแม่ยังไม่กลับจากโรงเรียนเลย ต้นเดินไปหาเลื่อยจากกล่องใส่เครื่องมือช่างของพ่อหลังบ้านแล้วก็เอามาเลื่อยตัดไม้ที่เขาหาไว้แล้วจำนวนหนึ่ง เป็นไม้ที่เหลือจากการสร้างบ้านแล้วทิ้งไว้ไม่ได้ใช้นั่นเอง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ดูผอมแห้งแรงน้อยมากนัก แต่ต้นก็เลื่อยไม้ได้ไม่ค่อยถนัด ส่วนหนึ่งก็อาจเป็นเพราะเลื่อยมีขนาดเล็กมากไป แถมต้นก็ไม่ค่อยได้ทำงานแบบนี้ พอเลื่อยไปสักพักก็เจ็บมือจนมือแดง ต้นจึงเริ่มกังวลว่าจะทำงานเสร็จไม่ทันส่ง ในระหว่างที่คิดกังวลอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงเหมือนมีจักรยานมาจอดหน้าบ้าน พอเห็นว่าสนมา ต้นก็ยิ้มด้วยความดีใจจนออกนอกหน้าเพราะเขารู้ว่าสนช่วยเขาได้อย่างแน่นอน
"นายไม่ซ้อมละครแล้วเหรอ" ต้นถามด้วยความแปลกใจ สนจอดจักรยานแล้วก็เดินมาหาต้น
"ไม่เป็นไรหรอก เราอยากมาช่วยนายมากกว่า เรารู้ว่านายไม่ถนัดงานพวกนี้" สนบอกพลางยิ้ม รอยยิ้มของสนทำให้ต้นรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
"อ้าว แล้วคนอื่นไม่ว่าเอาเหรอ"
"นิดหน่อย แต่ช่างเถอะ มา... ให้เราช่วยดีกว่า จะให้เราทำอะไรก็บอกมาได้เลยเพื่อนรัก"
สนนั่งลงข้างๆ แล้วก็ยื่นมือไปรับเลื่อยมาจากต้น ต้นส่งให้สนแต่โดยดีแล้วก็บอกสนว่าต้องทำอะไรบ้าง ดูเหมือนว่าพอสนมาแล้วทุกอย่างก็ดูง่ายไปเสียหมด ต้นก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงทำแบบสนไม่ได้ เขาจึงได้แต่นั่งมองและให้กำลังใจเพื่อน ในระหว่างที่สนกำลังเลื่อยชิ้นไม้อย่างขะมักเขม้น ต้นก็คอยแอบมองหน้าเพื่อนอยู่บ่อยๆ เขารู้สึกว่าสนมีเสน่ห์อะไรบางอย่าง มีพลังดึงดูดและคลื่นความอบอุ่นที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลย
"มองอะไร" สนถามด้วยความสงสัย เพราะเขารู้สึกว่าต้นนั่งมองเขาแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว ต้นเหมือนจะได้สติแล้วก็รีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
"อ๋อ เปล่านี่" ต้นยิ้มเขินนิดๆ "เราแค่ชื่นชมนายว่านายเก่งเท่านั้นเอง ช่วยเราได้ตั้งเยอะแน่ะ เรานั่งทำตั้งนานยังทำได้ไม่กี่อัน"
สนขำแล้วก็หันมาทำงานต่อ
"วันนี้นายกินข้าวบ้านเรานะ เดี๋ยวพ่อกับแม่เราก็มาแล้วล่ะ" ต้นชวน สนเงยหน้ามามองแล้วพยักหน้า
กว่างานจะเสร็จก็เกือบสามทุ่ม พ่อกับแม่ของต้นบอกให้สนนอนค้างกับต้นที่บ้านเพราะเห็นว่าดึกแล้ว สนตอบตกลงโดยไม่รีรอเพราะเขาก็มานอนที่บ้านต้นเป็นประจำอยู่แล้ว ก่อนมาที่นี่สนแวะบอกพ่อกับแม่แล้วว่าจะมาช่วยต้นทำงาน ถ้าเขาไม่กลับ พ่อกับแม่จะรู้เองว่าเขามาค้างที่บ้านต้นและไม่รู้สึกเป็นห่วงอะไร สนรู้สึกมีความสุขมากทีเดียวที่เห็นต้นดูจะพอใจและชอบของประดิษฐ์ที่เขาช่วยทำ
------------------------------------------------------------------------------------------------
สนยังไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ ในโรงเรียนมากเพียงใด ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหนก็จะมีคนมองเขาเสมอ ไม่ใช่แต่สาวๆ เท่านั้น บรรดากระเทยทั้งรุ่นพี่หรือรุ่นเดียวกันต่างก็ชอบมองเขาด้วย เพราะความที่สนทำงานใช้กำลังมาตั้งแต่เด็ก ทำให้เขาดูเป็นหนุ่มมากกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน มีกล้ามเนื้อแขนขาที่ดูแข็งแรงไม่ต่างจากเด็กหนุ่มอายุ 15-16 สนไม่รู้หรอกว่าบางครั้งการมีรูปร่างหน้าตาเป็นทรัพย์ก็อาจนำอันตรายมาให้เขาได้เหมือนกัน
วันหยุดวันหนึ่ง มีคนมาจ้างสนไปช่วยดายหญ้าที่บ้านตรงท้ายๆ หมู่บ้าน คนที่มาจ้างเป็นผู้ชายอายุราวๆ 30 ที่สนรู้สึกว่าดูท่าทางไม่ค่อยเหมือนผู้ชายเท่าไร พอคุยตกลงราคากันแล้วเขาก็พาสนซ้อนมอเตอร์ไซค์ไปที่บ้าน เขาบอกว่าถ้าเสร็จแล้วก็จะขับมอเตอร์ไซค์มาส่งอีกที บ้านหลังที่สนมาทำงานนี้อยู่ค่อนข้างไกลจากบ้านหลังอื่นๆ อยู่พอสมควร วันนี้บ้านดูเงียบๆ เพราะคนอื่นๆ ไปทำไร่กันหมด เหลือแต่ผู้ชายคนนี้ที่สนรู้สึกว่าเขาชอบมองสนแปลกๆ เวลามองก็ชอบมองดูส่วนกลางลำตัวของเขาบ่อยๆ เขามายืนคอยคุมงานสน บางทีก็ยิ้มพร้อมกับแววตาแปลกๆ ที่สนก็ไม่เข้าใจ พองานเสร็จชายคนนั้นก็ถามว่า
"เสร็จแล้วเหรอ เดี๋ยวมีงานให้ทำอีกชิ้นหนึ่ง" ชายคนนั้นบอกด้วยน้ำเสียงมีจริตจะก้านต่างจากผู้ชายทั่วไป
"อะไรครับ" สนถามด้วยความสงสัย
"เดี๋ยวมานวดให้พี่หน่อยสิ พี่เมื่อย"
"ผมนวดไม่เป็นครับ" สนรีบปฏิเสธ เพราะเขารู้สึกอึดอัดเวลาอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้
"ลองดูก่อนไหม เดี๋ยวพี่สอนให้ว่านวดยังไง พี่ให้ 200 เลย" ชายคนนั้นเอาเงินมาล่อ
พอได้ยินว่าเขาจะได้ค่าจ้างถึง 200 บาท สนก็เริ่มลังเลใจเพราะมันเป็นจำนวนเงินที่มากอยู่ สุดท้ายก็เลยตกลง ชายคนนั้นพาสนขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เขาบอกให้สนเข้าไปนั่งรอในห้องๆ หนึ่งซึ่งมีฟูกปูไว้อยู่ เข้าใจว่าน่าจะเป็นห้องนอนแต่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร สักพักชายคนนั้นก็ตามเขาข้ามา เขาเปลี่ยนชุดเป็นกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามคล้ายกับต้องการจะอวดรูปร่าง เขานอนคว่ำหน้าลงบนฟูกแล้วบอกให้สนนวดหลังให้ สนนวดด้วยความประหม่า ชายคนนั้นเป็นคนคอยบอกว่าสนต้องนวดตรงไหนอย่างไร สักพักเขาก็นอนหงายแล้วบอกให้สนช่วยนวดต้นขา พอนวดได้ไม่นานชายคนนั้นก็เริ่มถามคำถามแปลกๆ เช่น มีแฟนหรือยัง เคยมีอะไรกับผู้หญิงไหม เคยช่วยตัวเองหรือเปล่า และอีกหลายคำถามในทำนองนี้จนสนรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล เขาจึงตัดสินใจหยุดนวดและบอกว่าจะกลับบ้าน แม้ว่าจะรู้สึกเสียดายค่าจ้าง 200 บาทอยู่ก็ตาม
"พี่ ผมนวดไม่ค่อยเป็น ผมไม่นวดดีกว่า ผมจะกลับบ้านแล้ว ไม่เอาตังค์ก็ได้"
ชายคนนั้นมองสนด้วยสายตาฉ่ำเยิ้ม สนรู้สึกอึดอัดจนอยากจะลุกหนีไปเสียเดี๋ยวนั้นเลย
"จะรีบไปไหนล่ะ เดี๋ยวช่วยพี่อีกอย่างสิ" ผู้ชายคนนั้นไม่พูดเปล่า เขาฉวยมือต้นไปวางบนเป้ากางเกงของเขา สนพยายามดึงมือหนีแต่ก็สู้แรงผู้ใหญ่กว่าไม่ไหว
"พี่จะทำอะไรผมน่ะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ" สนร้องเสียงดัง ชายคนนั้นเปลี่ยนสีหน้าเป็นดุขึ้นมาทันทีจนสนรู้สึกกลัว
"เดี๋ยวก็รู้น่า เดี๋ยวแกก็จะชอบเองแหละ"
สนเริ่มโตพอที่จะรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาพยายามดิ้นหนี ทั้งเตะ ทั้งถีบ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเด็กอย่างเขาไม่มีทางสู้แรงผู้ใหญ่ได้อยู่แล้ว ชายคนเตรียมผ้าขาวม้าไว้จำนวนหนึ่งในห้องนั้นเพื่อการนี้โดยเฉพาะ สนถูกจับมัดมือ มัดเท้าและมัดปาก ชายคนนั้นถอดกางเกงขาสั้นและกางเกงในของเขาออก สนร้องลั่นแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เขารู้สึกกลัวมากเพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกผู้ชายข่มขืน แม้ว่าเขาจะร้องให้น้ำตาไหลพรากแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้ชายคนนั้นเกิดความสงสารแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนั้นพยายามกดตัวเขาลงและพยายามเอาส่วนนั้นของเขาสอดใส่เข้าไปในปราการด้านหลังของเขา สนรู้สึกเจ็บมาก เขาพยายามร้องและดิ้นหนี
"อยู่เฉยๆ สิวะ อยากเจ็บตัวหรือไง" ชายคนนั้นตะคอกใส่และไม่ละความพยายามที่จะกระทำชำเราเขาให้ได้
ในขณะเดียวกัน ต้นก็ไปหาสนที่บ้านเพราะตั้งใจว่าจะชวนสนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน พ่อกับแม่ต้นบอกว่าสนไปดายหญ้าที่บ้านของตาเที่ยงตรงท้ายหมูบ้านได้สักพักแล้ว ต้นจึงรีบปั่นจักรยานไปหาเพื่อนที่บ้านหลังนั้นทันที พอถึงบ้านหลังนั้น ต้นเห็นอุปกรณ์ดายหญ้าของสนวางอยู่แต่ไม่เห็นตัวของสน เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นรองเท้าของสนถอดวางไว้อยู่ข้างล่างตรงบันไดที่จะขึ้นบ้านซึ่งมีลักษณะเป็นใต้ถุนสองชั้น
"สน นายอยู่นี่หรือเปล่า" ต้นตะโกนเรียกซ้ำกันอยู่ 2-3 ครั้ง
ชายคนนั้นหยุดทันทีที่ได้ยินเสียงคนเอะอะอยู่ข้างล่าง เขามีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด สนได้ยินเสียงเพื่อนเรียกแล้วก็ดีใจ เขาพยายามส่งเสียงอู้อี้ตอบแต่ต้นก็ไม่ได้ยิน
ชายคนนั้นลุกขึ้นใส่กางเกงแล้วก็เดินออกมาตรงบันได พอเห็นต้นก็ถามต้นด้วยเสียงดุว่า "มาหาใครวะ"
"มาหาสนครับ สนมาดายหญ้าที่นี่หรือเปล่า" ต้นถามพลางพยายามเมียงมองหาเพื่อนของตนเอง
"มันกลับไปแล้ว" ชายคนนั้นตอบแต่สีหน้าดูมีพิรุธจนต้นสังเกตได้
"แต่นี่รองเท้าสนนี่ครับ เครื่องมือก็ยังอยู่" ต้นแย้ง ชายคนนั้นจึงตะคอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า
"ก็กูบอกว่ามันกลับไปแล้ว จะมาเซ้าซี้ทำไม ไป๊ คนจะหลับนอนพักผ่อน อย่ามากวน" เขาพูดพร้อมทำมือไล่ให้ต้นไป
อีกด้านหนึ่ง สนรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะตะโกน จึงใช้เท้าสองข้างที่ถูกมัดอยู่ทุ่มลงพื้นดังๆ ให้ต้นได้ยิน แล้วก็ได้ผล พอต้นได้ยินเสียงดังตึงๆ ก็พอจะเดาได้ทันทีว่าต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับเพื่อนเขาอย่างแน่นอน ชายคนนั้นหน้าเสียลงทันที เขาเดินลงมาหวังจะลากต้นออกไปจากบ้าน ต้นถอยร่นมาตั้งหลักเล็กน้อย พอชายคนนั้นลงมาถึงพื้น ต้นก็รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีกระโดดถีบตรงเข่าของชายคนนั้นจนล้มตึงลงกับพื้น เขาร้องโอ๊ยด้วยความเจ็บปวด ต้นรีบใช้โอกาสนี้วิ่งขึ้นไปบนบ้านหลังนั้นทันทีแล้วตรงไปยังห้องที่มีเสียงตึงตังๆ อยู่ ต้นแทบช็อกเมื่อเห็นว่าสนถูกจับมัดมือ มัดเท้าและมีผ้ามัดปิดปากอยู่ สนมีสีหน้าหวาดกลัวและมีรอยคราบน้ำตาอยู่บนใบหน้า ต้นรีบใส่กลอนล็อกห้องนั้นทันทีก่อนที่ชายคนนั้นจะตั้งหลักได้และวิ่งมาถึง ต้นช่วยแก้มัดให้เพื่อน เขารู้สึกสงสารเพื่อนจนน้ำตาไหลและรู้สึกโกรธแค้นชายคนนั้นที่ทำกับเพื่อนเขาซึ่งยังเป็นเด็กได้ถึงเพียงนี้ พอเป็นอิสระแล้วสนก็รีบใส่เสื้อผ้าทันที เสียงชายคนนั้นทุบประตูปังๆ และตะโกนด่าเพื่อที่จะเข้ามาในห้อง ต้นกับสนจึงต้องรีบตัดสินใจว่าจะหนีอย่างไร
"ลงทางหน้าต่างก็แล้วกัน" ต้นบอกแล้วรีบพาสนวิ่งไปที่หน้าต่าง ทั้งสองคนปีนขึ้นไปบนขอบหน้าต่างแล้วก็กระโดดลงไป ชายคนนั้นได้ยินเสียงตุ๊บก็รู้ว่าเด็กสองคนหนีไปทางหน้าต่างแล้ว เขาวิ่งไปคว้ามีดแล้ววิ่งตามลงไปทันทีเพราะกลัวว่าเด็กสองคนจะไปบอกตำรวจ ตอนนี้เขาหน้ามืดแล้ว แม้จะต้องฆ่าเด็กสองคนนี้เขาก็ต้องทำ
ต้นกับสนพอตั้งหลักได้ก็รีบวิ่งไปที่จักรยานที่ต้นจอดไว้ตรงหน้าบ้าน ชายคนนั้นถือมีดขนาดสั้นวิ่งตามมา พร้อมตะโกนว่า "พวกมึงสองคนจะหนีไปไหนพ้น" เขาตวัดมีดฉวัดเฉวียนไล่ตามมาจนปลายมีดกรีดไปถูกตรงบริเวณต้นแขนของต้น ต้นร้องโอ๊ยแล้วทรุดตัวลงกับพื้นทันที เขาใช้มือกุมต้นแขนตรงบริเวณที่โดนมีดฟันไว้
"ต้น" สนร้องเสียงหลงด้วยความตกใจสุดขีด
"ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย" สนร้องเรียกให้คนช่วย ชายคนนั้นหยุดชะงักเมื่อเห็นต้นถูกมีดเขาฟันจนเลือดไหลอาบ เขารีบทิ้งมีดแล้ววิ่งหนีไปทางหลังบ้านทันที โชคดีที่ในจังหวะนั้นมีชาวบ้านผ่านมาพอดีจึงช่วยกันพาต้นไปส่งที่บ้านและโรงพยาบาล
