ตอนที่ 19: เห็นแก่ตัวหรือเปล่า
รถบัสพานักศึกษากลับมาถึงที่มหาวิทยาลัยราวๆ สามทุ่ม เช่นเคย เมื่อต้นจัดการให้เพื่อนๆ กลับบ้านได้หมดแล้วจึงถึงคราวที่เขาจะกลับบ้านบ้าง ต้นเดินมาหาสน นิกและปั้นจั่นที่ยืนรออยู่แล้วก็เดินกลับด้วยกัน เดินไปได้ไม่ทันไรก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดข้างๆ พี่ปิ๊กนั่นเอง เขาอาสาจะไปส่งทุกคนที่บ้านและบอกให้ทุกคนขึ้นมาบนรถ นิกกับปั้นจั่นรู้แผนอยู่แล้วจึงจัดแจงให้ต้นนั่งด้านหน้ากับพี่ปิ๊ก ส่วนที่เหลืออีกสามคนนั่งด้านหลัง สนเงียบไปตลอดทาง จนต้นสงสัยและคอยชำเลืองมองอยู่เรื่อยๆ
พอมาถึงบ้าน พี่ปิ๊กบอกให้ต้นรอแล้วเขาก็ลงจากรถวิ่งมาเปิดประตูให้ พอทุกคนลงจากรถหมดแล้วพี่ปิ๊กก็เสนอว่า
“อยู่ใกล้ๆ แถวนี้นี่เอง เดี๋ยวไว้วันหลังพี่มารับดีไหม จะได้ไม่ต้องเดินไปมหาลัย” พี่ปิ๊กอาสา
“ไม่เป็นไรครับพี่ เกรงใจ พวกเราเดินไปได้ครับ ไม่ไกลมาก ได้ออกกำลังกายด้วย” ต้นรีบปฏิเสธเพราะไม่อยากรบกวนพี่เขามากจนเกินไป
“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง พี่ขับผ่านแถวนี้ทุกวันเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับละกัน ไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกัน” พี่ปิ๊กไม่รอว่าต้นจะตอบตกลงหรือไม่ เขาขึ้นรถแล้วก็ปิดประตู แล้วก็ขับออกไป
“อ้าว... ไปซะละ เฮ้ยนิกมึงโทรไปบอกพี่เขาหน่อยสิว่าไม่ต้องมารับหรอก เกรงใจ” ต้นหันไปขอร้องเพื่อน แต่มีหรือที่นิกจะยอมเสียแผนที่วางเอาไว้
“ให้เขามารับเถอะ เขาไม่ลำบากอะไรหรอก พี่ปิ๊กแกใจดี แกไม่คิดอะไรหรอก เข้าบ้านเถอะ เหนื่อยจะแย่ละ อยากอาบน้ำ เหนียวตัว” นิกตัดบทแล้วก็เดินนำเพื่อนๆ เข้าไปในบ้าน แล้วต่างก็แยกย้ายกันไปห้องของตนเองเพื่ออาบน้ำนอน เพราะพรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนอีก สำหรับเด็กๆ แล้ว พวกเขายังมีพลังอีกมาก การได้ใช้พลังทำสิ่งที่สร้างสรรค์ถือเป็นการใช้พลังให้เป็นประโยชน์อีกทางหนึ่ง
สนอาบน้ำเสร็จแล้วก็ลังเลใจว่าจะไปห้องเพื่อนดีหรือไม่ วันนี้เขารู้สึกไม่สนุกเอาเสียเลยที่พี่ปิ๊กตามต้นแจและคอยดูแลไม่ห่าง ช่วงที่ต้นกับเจนี่สนิทกันนั้นเขายังไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไรนัก แต่พอเห็นผู้ชายมาจีบต้น คอยดูแลต้น เขากลับรู้สึกเหมือนว่าตัวเองรู้สึกอิจฉา คนที่จะดูแลต้นควรต้องเป็นเขาไม่ใช่คนอื่น เขาคือคนที่สัญญาว่าจะดูแลต้นเป็นอย่างดี เขาพร้อมที่จะทำอย่างนั้นจนชั่วชีวิต พอเห็นคนอื่นมาทำหน้าที่นั้นแทนแล้ว สนจึงรู้สึกไม่คอยชอบใจที่มีคนมาแย่งหน้าที่ของเขาไป นอกจากนี้ก็ดูเหมือนว่านิกกับปั้นจั่นก็พลอยรู้เห็นเป็นใจไปด้วย เขาเริ่มผิดสังเกตว่าสองคนนี้คอยยัดเยียดให้ต้นอยู่ใกล้ๆ กับพี่ปิ๊กตลอดเวลา เขาเคยได้ยินว่าคนที่เป็นเกย์มักไม่ค่อยมีรักแท้ ถ้าเกิดต้นถูกหลอกขึ้นมา ต้นจะเป็นอย่างไร คิดมาถึงตรงนี้ สนก็ไปห้องปั้นจั่นทันทีแทนที่จะไปห้องต้น สนเคาะประตูสักพักปั้นจั่นก็เปิดประตูออกมาดู
“อ้าวสน มีอะไรเหรอ เข้ามาสิ” ปั้นจั่นบอก สนเดินตามเข้าไป ปั้นจั่นนั่งบนเตียงของเขาแต่สนยืนกอดอก
“กูรู้สึกว่าพวงมึงเชียร์พี่ปิ๊กให้ต้นจนออกหน้าออกตา พวกมึงไม่กลัวหรือไงว่าถ้าคนชื่อปิ๊กไม่จริงใจ ต้นมันจะถูกหลอกนะเว้ย” สนเริ่มเรื่องด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
“อ้าว มึงจะรู้ได้ยังไง เขาอาจจะชอบไอ้ต้นจริงๆ ก็ได้ ของอย่างนี้ไม่ลองก็ไม่รู้หรอก คนเรามีความรักก็ต้องมีอกหักบ้างเป็นธรรมดา ต้นมันก็จะได้เรียนรู้ด้วย” ปั้นจั่นแย้ง
“มึงพูดอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ย ต้นยังไม่เคยมีความรัก ถ้าผิดหวังขึ้นมา ต้นอาจจะเสียคนไปเลยก็ได้ พวกมึงต้องรับผิดชอบนะเว้ย” สนเถียง
“มึงรู้ได้ไงว่าไอ้ต้นไม่เคยมีความรัก มันก็รักมึงอยู่นี่ไง แล้วมันก็ผิดหวังมาตั้งนานแล้วด้วย ก็ไม่เห็นมันเป็นอะไรนี่” ปั้นจั่นเถียงบ้าง ได้ผลทีเดียว สิ่งที่ปั้นจั่นพูดเสียดแทงใจสนจนเขาต้องนิ่งไป
“มึงก็ไม่ได้รักมันแบบนั้นแล้วมึงจะหวงมันไว้ทำไมวะ ให้มันมีความสุขบ้างสิ มึงได้ความรักจากมันมาเยอะแล้ว ให้มันแบ่งให้คนอื่นบ้าง” ปั้นจั่นไม่ลดละ สนต้องสะอึกเป็นรอบที่สอง
“ต้นอยู่กับกู เป็นเพื่อนกันก็มีความสุขดีอยู่แล้ว พวกมึงกำลังหาเหามาใส่หัวต้นรู้ไหม” สนเริ่มขึ้นเสียง
“ความสุขแบบเพื่อนน่ะกูไม่เถียงหรอก มึงให้มันได้มากกว่าใครๆ ในโลกนี้ทั้งนั้นแหละ แต่ไอ้ต้นมันก็มีหัวใจนะเว้ย มันก็คงอยากมีความสุขกับความรักอย่างอื่นบ้าง มึงก็อยากมี กูก็อยากมี แล้วทำไมไอ้ต้นจะไม่อยากมีล่ะ มึงอย่าเห็นแก่ตัวสิ ปล่อยให้ไอ้ต้นมันมีความสุขบ้างสิวะ มันก็คงอยากมีแฟนเหมือนที่มึงเคยมีนั่นแหละ ถ้ามึงให้มันได้แค่เพื่อน มึงก็ต้องหลีกทางให้คนอื่นที่เขาให้ไอ้ต้นได้มากกว่านั้น” ปั้นจั่นพูดเน้นย้ำประโยคท้ายๆ และทำให้สนต้องสะอึกเป็นรอบที่สาม
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าต้นเจ็บขึ้นมาพวกมึงต้องรับผิดชอบ”
สนเถียงข้างๆ คูๆ แล้วก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขารู้และเข้าใจในสิ่งที่ปั้นจั่นพูดมาทั้งหมด แต่เขากลับไม่สามารถทำใจได้ที่จะเห็นมีคนมาดูแลต้นแทนเขา เขาอยู่กับต้นมานาน ผูกพันกันมาเป็นสิบๆ ปี ดูแลกันมาตลอด แล้วจู่ๆ ก็มีใครที่ไหนไม่รู้จะมาแย่งเอาความรักที่ต้นเคยมีให้เขาไป หรือว่าเขาต้องการเวลาสักพักที่จะทำใจยอมรับและปล่อยเพื่อนให้มีความสุขอย่างที่ปั้นจั่นมันว่า แล้วต้นล่ะ สนตระหนักดีแก่ใจว่าต้นรักเขามาก ต้นยังจะมีหัวใจไปรักคนอื่นอีกหรือ พอคิดมาถึงตรงนี้สนก็เริ่มกังวล เขาอาจจะเป็นคนเห็นแก่ตัวก็ได้ที่ไม่ปลดปล่อยต้นให้หลุดพ้นจากพันธนาการจากเขา ในขณะที่เขาก็ไม่สามารถตอบสนองต่อสิ่งที่ต้นต้องการได้ ต้นจะต้องเป็นทุกข์กับความรักนี้ไปจนตลอดชีวิตหรือ
ยิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ความคิดเริ่มตีกันในหัว จนสนเริ่มจะทนไม่ไหว เขาจึงลุกออกไปจากห้องแล้วไปเคาะประตูห้องต้น นานพอสมควรกว่าต้นจะลุกมาเปิดเพราะต้นเพลียมากและหลับไปสักพักแล้ว
“อ้าวสน มีอะไรหรือเปล่า” ต้นถามด้วยอาการงัวเงีย พอสนเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกผิดที่มากวนเพื่อนตอนนอน
“โทษทีต้นเรานึกว่านายยังไม่นอน” สนบอกเสียงอ่อย เขาลังเลว่าจะเข้าไปคุยกับเพื่อนหรือว่าควรจะปล่อยให้เพื่อนนอนดี
“นายมีอะไรจะคุยหรือเปล่าล่ะ” ต้นถามพลางหาว
“เอ่อ...คือ...ไม่มีอะไรหรอก นายนอนเถอะเดี๋ยวเราก็จะนอนเหมือนกัน ฝันดีนะเพื่อน” สนเปลี่ยนใจในที่สุด เขาค่อยๆ ปิดประตูให้ต้นแล้วก็กลับมาที่ห้องของตนเอง สนนอนกระสับกระส่ายอยู่นาน คิดไปคิดมาจนหลับไปในที่สุด
------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนเช้าพี่ปิ๊กก็มารับจริงๆ เสียด้วย ต้นไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรเพราะพี่ปิ๊กอุตส่าห์มารับ จึงต้องยอมไปโดยมีนิกกับปั้นจั่นไปด้วย แต่สนปฏิเสธท่าเดียว เขารู้สึกอึดอัดจนเกินกว่าที่จะทนนั่งไปด้วยได้
พอถึงวันเสาร์ พี่ปิ๊กชวนต้นไปดูหนัง ต้นก็ตอบตกลงไปเพราะเขาปฏิเสธคนไม่ค่อยเป็นนั่นเอง นิกกับปั้นจั่นชวนสนให้ไปด้วย แรกๆ สนจะไม่ไป แต่คิดไปคิดมา เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ปิ๊กอะไรนั่นจะชอบและจริงใจกับต้นจริงหรือเปล่า สนคิดเรื่องนี้มาหลายวันแล้ว ถ้าหากว่าพี่ปิ๊กจริงใจและรักต้นจริงๆ เขาก็จะยอมให้ต้นไปแต่โดยดี
ไปถึงโรงหนัง นิกกับปั้นจั่นก็เจ้ากี้เจ้าการอีก ปั้นจั่นเป็นคนไปซื้อตั๋วที่นั่งและจัดการให้ตั๋วที่นั่งตามที่ได้วางแผนไว้ จากนั้นก็หันไปสั่งต้นว่า
“ต้น มึงซื้อของกินกับพี่เขาไปก่อนละกัน เดี๋ยวพวกกูเข้าไปก่อน ไปสน” ปั้นจั่นบอกพลางรุนหลังให้สนเดินเข้าไปในโรงหนัง สนเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ ต้นก็ได้แต่มองตามอย่างงงๆ พอเข้ามาในโรงหนังและหาที่นั่งได้แล้ว สนก็นั่งลงที่นั่งด้านขวาถัดจากที่นิกกับปั้นจั่นนั่งอยู่ นิกรีบร้องห้ามทันที
“เฮ้ยไอ้สน มึงนั่งตรงนั้นทำไมวะ ตรงนั้นเป็นที่นั่งของพี่ปิ๊ก เขาจะนั่งกับต้น เขาชอบกันอยู่ก็ให้เขานั่งด้วยกันสิ มานั่งตรงนี้ ที่นั่งมึงอยู่นี่” นิกบอกพลางชี้มาที่นั่งทางด้านซ้ายถัดจากปั้นจั่น
“อะไรวะ” สนสบถอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ลุกไปแต่โดยดี
สักพักต้นกับพี่ปิ๊กก็ถือของกินพะรุงพะรังเข้ามา ต้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่มีใครอยู่ช่วยถือของด้วยเลย และเมื่อรู้ว่าที่นั่งของเขากับพี่ปิ๊กติดกันด้วยแล้วต้นก็ยิ่งรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เขารู้สึกเหมือนถูกยัดเยียดให้อยู่ใกล้ๆ กับพี่ปิ๊กตลอดเวลา เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว สนก็ดูหน้าบึ้งๆ มาหลายวันเช่นกัน ต้นเองก็เริ่มสงสัยว่าสนคงรู้สึกอะไรบางอย่างที่เห็นพี่ปิ๊กมาสนิทกับเขาแน่ๆ พอนั่งลง ต้นพยายามหันไปมองสน สนหันมามองแล้วก็หันกลับไปตามเดิมโดยไม่พูดอะไร พอนั่งแล้วพี่ปิ๊กกับต้นก็ส่งของกินให้คนอื่นๆ ไป สนรับป๊อปคอร์นมาแต่ก็ไม่ยอมแตะแม้แต่คำเดียว
เนื่องจากหนังที่ดูเป็นหนังตลก จึงมีเสียงหัวเราะสนุกสนานอยู่ตลอด พี่ปิ๊กดูไป ชวนต้นคุยไป หัวเราะกันไปอย่างสนุกสนานชอบใจ แต่สนก็เริ่มหน้าบึ้งขึ้นทุกทีๆ จนในที่สุดสนก็เริ่มทนไม่ไหว ทั้งๆ ที่เขาบอกตัวเองไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่าจะทำใจและยอมปล่อยให้เพื่อนได้มีความรักอย่างที่ต้องการบ้าง แต่พอเห็นต้นกับพี่ปิ๊กหัวเราะด้วยกันอย่างสนุกสนาน เขากลับรู้สึกอิจฉาจนทำใจไม่ได้ สนลุกขึ้นยืน ส่งป๊อปคอร์นให้ปั้นจั่น ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน
“อ้าว จะไปไหนวะ ไปห้องน้ำเหรอ” ปั้นจั่นถามด้วยความสงสัย
“ไม่ดูแล้ว ไม่ชอบหนังตลกไร้สาระ” สนพูดพลางหันไปมองพี่ปิ๊กตรงประโยคท้ายๆ เล่นเอาพี่ปิ๊กถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว แล้วสนก็เดินออกไปจากโรงหนังโดยไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น
พอต้นเห็นเพื่อนเดินออกไปอย่างนั้นก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ต้นเป็นคนที่ห่วงใยความรู้สึกของสนมาก เขารู้สึกว่าคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้สนไม่สบายใจ ไม่อย่างนั้นสนไม่ทำกิริยาไร้มารยาทแบบนี้แน่ๆ คิดอยู่ไม่นานนักต้นจึงลุกขึ้นบ้าง
“ผมขอตัวก่อนนะครับพี่ ผมจะไปดูสนหน่อย ไม่รู้สนเป็นไร” ต้นหันไปบอกพี่ปิ๊ก ก่อนจะเดินออกไปต้นก็หันไปบอกนิกกับปั้นจั่นด้วย “ไปก่อนนะ ไม่ต้องรอ” แล้วต้นก็ผลุนออกไปโดยไม่ฟังเสียงอีกสามคนที่เรียกตามเช่นกัน
“พี่คิดว่าไง” นิกหันไปถามพี่ปิ๊กเมื่อต้นออกไปแล้ว
“พี่ว่าต้นรักเพื่อนเขาอย่างมากเลยแหละ พี่ดูออก พี่ว่าต้นไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ แน่ๆ” พี่ปิ๊กบอกพลางทำหน้าเศร้า
“แล้วพี่คิดว่าไอ้สนมันเป็นเกย์ด้วยไหม” นิกซักต่อ
“ไม่รู้สิ พี่ดูไม่ออก ต้นพี่ยังพอดูออกบ้าง แต่สนพี่ดูไม่ออกเลย เขาอาจจะแค่หวงเพื่อนก็ได้มั้ง ก็เขาคบกันมาเป็นสิบๆ ปีแล้วก็คงจะผูกพันกันมากเป็นธรรมดา เฮ้อ” พี่ปิ๊กถอนหายใจ
นิกกับปั้นจั่นมองด้วยความสงสัยแล้วถามพร้อมกัน “เป็นไรพี่”
“สงสัยพี่จะชอบต้นเข้าให้แล้วจริงแล้วล่ะ” พี่ปิ๊กบอก
นิกกับปั้นจั่นมองหน้ากันและเริ่มรู้สึกผิดที่ทำให้ปัญหานี้เกิดขึ้น
----------------------------------------------------------------------------------------------
“สน รอด้วยสิ” ต้นส่งเสียงเรียกขณะที่สนกำลังเดินลงบันไดเลื่อนลงไปข้างล่าง สนหันมามอง พอเห็นว่าต้นตามเขามาสนก็มีสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด พอบันไดเลื่อนลงไปจนสุด เขาก็ยืนรอต้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ เมื่อต้นลงมาถึงเขาก็ชวนสนว่า
“ไปกินไอติมกันไหม”
สนพยักหน้าเห็นด้วย เขากอดคอต้นแล้วก็พากันเดินไป สนไม่ถามสักคำว่าทำไมต้นถึงรีบออกมา เขารู้อยู่แล้วว่าต้นเป็นห่วงความรู้สึกของเขามากกว่าใคร
พอมาถึงร้านไอศกรีม ต้นกับสนก็เลือกโต๊ะกลมตัวหนึ่งซึ่งมีเก้าอี้สองตัวอยู่มุมร้าน พนักงานเสิร์ฟเอาเมนูมาให้เลือก พอเลือกเสร็จแล้วจึงได้เริ่มคุยกัน
“ต้น นายรู้ใช่ไหมว่าพี่ปิ๊กเขาตามจีบนายอยู่” สนถามตรงประเด็น ต้นขำนิดๆ
“นายคิดอย่างนั้นเหรอ”
“นายรู้ใช่ไหมว่าเขาเป็น...เป็นเกย์” สนลังเลพักหนึ่งก็ตัดสินใจพูดออกไป ต้นพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
“นายชอบเขาหรือเปล่าล่ะ” สนถามอีก
ต้นถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าจะบอกเพื่อนว่าอย่างไรดี จริงๆ มันก็เป็นคำถามที่สนไม่น่าจะถามด้วยซ้ำ “นายคิดยังไงล่ะ” ต้นไม่ตอบแต่ถามกลับ
สนนิ่งไปพักหนึ่ง “อืม...ไม่รู้สิ เราก็เห็นนายก็คุยกับพี่เขาดีนะ” สนบอกด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยมั่นใจ
“สน... เราอยู่กับนายมากี่ปี่แล้วล่ะ” ต้นถามอีก สนมองหน้าเพื่อนด้วยความสงสัยว่าเพื่อนกำลังจะบอกอะไรเขา
“ปีนี้ปีที่ 11 แล้ว”
“นายคิดว่าเราคบกันมานานหรือเปล่า”
“ใช่ ก็นาน”
“แล้วนายคิดว่าเราผูกพันกันมากแค่ไหนล่ะ”
สนหยุดคิดก่อนตอบว่า “มาก มากจนเรารู้สึกว่านายคือส่วนหนึ่งของชีวิตเราไปแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้น นายคิดว่าเราจะรักคนอื่นได้ง่ายๆ เหรอ”
ประโยคนี้ทำให้สนต้องนิ่งอึ้งไป จริงด้วยสิ ความผูกพันที่นานและมากมายอย่างนั้น ต้นคงไม่สามารถที่จะหลุดพ้นจากพันธนาการนี้ไปได้ง่าย เขาเองก็ใช่ว่าจะหลุดไปได้ง่ายๆ เช่นเดียวกัน แต่เขาก็พอใจที่จะอยู่กับพันธนาการนี้ อยู่กับเพื่อนที่เขารักและผูกพันมาเกือบทั้งชีวิต ขาดแต่เพียงช่วงวัยเด็กเพียงสิบปีเท่านั้น
เมื่อพนักงานนำไอศกรีมมาเสิร์ฟ ต้นกับสนจึงคุยกันเรื่องอื่นไป แต่สนก็ยังคงคิดถึงประโยคที่ต้นบอกเขาเมื่อสักครู่นี้อยู่ตลอดเวลา สนเริ่มสับสนตัวเองแล้วว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป เขารู้สึกสงสารต้นถ้าหากชีวิตของต้นจะติดกับพันธนาการความรักนี้ไปจนตลอดชีวิต เขาเริ่มคิดถึงคำพูดของปั้นจั่นที่บอกเขาว่าเขาควรจะปล่อยให้ต้นเป็นอิสระ แล้วให้ต้นมีความสุขกับชีวิตที่ต้นต้องการถ้าหากเขาไม่สามารถสนองตอบสิ่งที่ต้นต้องการได้ หรือว่ามันจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ต้นไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความรักนี้?
