ตอนที่ 23: ความสับสนของต้นและสน
ความสนิทสนมของต้นกับพี่มั่นคงทวีขึ้นเป็นลำดับ การปฏิบัติตัวที่สม่ำเสมอของมั่นคงทำให้ต้นรู้สึกไว้ใจพี่มั่นคงมากขึ้น แต่ต้นก็ยังคงสับสนในหัวใจอยู่ ใจหนึ่งก็รักและหวงแหนความรู้สึกที่มีให้สนมาตลอดสิบหกปีกว่า แต่อีกใจหนึ่งก็อยากพาตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการความรักที่ไม่อาจเป็นไปได้ ถ้าถามหัวใจของต้น เขาก็รักสนจนหมดหัวใจอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ถ้าถามตามความเป็นจริงที่เกิดขึ้น ต้นก็รู้สึกว่าเขาไม่มีหวังใดๆ เลยที่จะทำให้ความรักนั้นเป็นจริงได้ ถ้าไม่ตัดใจแล้วต้นก็จะต้องเจ็บปวดต่อไป ประตูหัวใจของต้นตอนนี้จึงเปิดบ้างปิดบ้าง พอคิดว่าความรักระหว่างสนกับเขาเป็นไปไม่ได้ ต้นก็อยากเปิดหัวใจ แต่พอคิดว่าสนคือคนที่ต้นรักจริงๆ ต้นก็ปิดหัวใจ เป็นแบบนี้อยู่หลายวัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง พี่มั่นคงมาส่งต้นที่ห้องพักเช่นเคย พี่มั่นคงมักจะนั่งคุยกับต้นสักพักก่อนกลับเสมอ แต่วันนี้พี่มั่นคงไม่ยอมนั่ง พอเข้ามาในห้องพี่มั่นคงก็ถามคำถามทันที
“ต้น ตอนนี้ต้นชอบพี่ขึ้นมาบ้างหรือยัง” พี่มั่นคงถามคำถามที่ทำให้ต้นลำบากใจอีกแล้ว
“เอ่อ...ต้นก็ไม่ได้รังเกียจอะไรพี่นี่ครับ” ต้นตอบไม่ตรงคำถามและพยายามหลบตาพี่มั่นคง
“แสดงว่าต้นชอบพี่แล้วใช่ไหม” พี่มั่นคงถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าดีใจ
“คือ...” ต้นเริ่มอึกอักมากขึ้น ที่เขาบอกว่าไม่รังเกียจนั้นไม่ได้หมายความว่าเขาชอบพี่มั่นคงแบบนั้น แต่ต้นก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรเพื่อไม่ให้พี่มั่นคงเสียความมั่นใจจนเกินไป
ต้นยังไม่ได้พูดอะไรต่อ พี่มั่นคงก็เดินเข้าประชิดตัวต้น เขาจับไหล่ต้นไว้ทั้งสองข้างและพยายามสบตากับต้น
“ต้นชอบพี่แล้วใช่ไหม” พี่มั่นคงถามคำถามเดิมอีก เห็นต้นก้มหน้าแบบนั้นเขาก็นึกว่าต้นคงอาย ต้นดูน่ารักน่ากอดเหลือเกินจนเขาแทบจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว
พี่มั่นคงเริ่มเขยิบตัวเข้าใกล้ต้นมากยิ่งขึ้นจนต้นต้องเดินถอยหนี จนกระทั่งไปสะดุดกับขอบเตียง พี่มั่นคงค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าเขามาใกล้ๆ กับต้น พอริมฝีปากเขาเกือบจะสัมผัสกับต้น ต้นก็รีบเบือนหน้าหนีทันที
“ทำไมล่ะต้น” น้ำเสียงของพี่มั่นคงดูสงสัยและออกจะหงุดหงิดเล็กน้อย เขาปล่อยมือออกจากไหล่ของต้นโดยทันที โดยปกติเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วไม่เคยมีใครหลุดรอดเงื้อมมือเขาไปได้เลย
“คือ...ผมยังไม่ได้รักพี่แบบนั้นครับ” ต้นตัดสินใจบอกออกไปในที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วต้นก็คงจะไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอนคืนนี้
“ถามจริงๆ เถอะต้น ต้นมีใครอยู่หรือเปล่า ต้นตอบพี่มาตามตรงได้ไหม” พี่มั่นคงถามด้วยเสียงจริงจังและมีสีหน้าเหมือนกับจะคาดคั้นเอาความจริงจากต้นให้ได้
ต้นถอนหายใจและตัดสินใจตอบไปว่า “ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับพี่ เพียงแต่เขาไม่ได้ชอบผมเท่านั้นเอง”
“ต้นบอกพี่ได้ไหมว่าเขาเป็นใคร”
“พี่ไม่รู้จักหรอกครับ แต่ผมรักเขามาก แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นของคนอื่นไปแล้วก็ตาม”
“เป็นผู้ชายแท้ๆ หรือเปล่า”
ต้นพยักหน้า “เขาแต่งงานแล้วครับ” พอพูดมาถึงตรงนี้น้ำตาเจ้ากรรมของต้นก็กลับไหลลงมาโดยไม่รู้ตัว “ผมไม่สามารถลืมเขาได้ ผมเลิกรักเขาไม่ได้เลย ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไป” ต้นเริ่มสะอื้น
พี่มั่นคงดึงต้นเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันจึงได้แต่ถอนหายใจ เขาเองก็สังหรณ์ใจอยู่แล้วจากท่าทีของต้นที่เหมือนพยายามรักษาระยะห่างกับเขาอยู่เสมอๆ แม้ว่าเขาจะพยายามเข้าใกล้มากแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ยินดีที่จะรอ ยิ่งรู้ว่าต้นรักคนที่เขามีเจ้าของแล้วและไม่มีทางเป็นไปได้ เขาก็ยังพอมีความหวัง จากวันนี้ไป เขาจะทำให้ต้นลืมผู้ชายคนนั้นให้ได้
------------------------------------------------------------------------------------------------
ตั้งแต่คุยกับต้นวันนั้น สนก็เริ่มกระวนกระวายใจและอยู่ไม่เป็นสุข ตอนนี้เขากำลังต้องการใครสักคนที่จะปรับทุกข์ แน่นอนย่อมไม่ใช่ภรรยาของเขา เย็นวันหนึ่ง สนจึงตัดสินใจโทรไปหาปั้นจั่นขณะที่เลิกงานแล้ว แต่เขาก็ไม่กลับทันทีเพราะต้องรอไปรับนาอีกตอนสองทุ่ม สนเดินลงมาจากตึกแล้วก็เดินคุยโทรศัพท์อยู่บริเวณด้านหน้าอาคาร
“วันนี้ฝนจะตกหนักหรือเปล่าวะไอ้สน ตั้งแต่มึงมีเมียไม่เคยเห็นโทรมาหาเพื่อนฝูงบ้างเลย” นั่นคือประโยคแรกที่ปั้นจั่นทักทายเขา
“กูยุ่งๆ อยู่เว้ยไอ้นี่ แล้วมึงเป็นไง สบายดีหรือเปล่า”
“สบายดี มึงคงสบายดีนะ มีคนดูแล้วก็คงสบายแหละ” ปั้นจั่นแซวพลางขำ “ว่าแต่มึงมีอะไรหรือเปล่าโทรมาหากูวันนี้” ปั้นจั่นถามเหมือนจะรู้ทัน
“พอดีเมื่อหลายวันก่อนกูคุยกับต้น ต้นบอกกูว่า...กำลังจะคบกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่” สนไม่รอช้ารีบเข้าเรื่องทันที
“จริงเหรอวะ แล้วไอ้หมอนั่นเป็นใครวะ”
“เห็นต้นว่าเป็นเพื่อนที่ทำงานเดียวกัน”
“เหรอ...ที่มึงเอามาบอกกูนี่แสดงว่ามึงดีใจใช่ไหมที่ไอ้ต้นจะมีคนดูแลแล้ว”
คำถามนี้เล่นเอาสนถึงกับอึ้งไป “ก็...คงงั้นมั้ง”
ได้ยินสนตอบอย่างนั้น ปั้นจั่นก็พอจะเดาสถานการณ์ออกแล้วว่าจริงๆ สนรู้สึกอย่างไร เขาจึงแกล้งพูดแหย่ไปว่า “คราวนี้ไอ้ต้นมันคงจะได้มีความสุขกับเขาบ้างนะ มันทรมานมาหลายปีแล้ว”
“หมายความว่าไง” สนถามเสียงห้วน
“แหม อย่ามาทำเป็นไม่รู้ ที่ไอ้ต้นมันไม่ยอมมีแฟนอยู่จนป่านนี้ก็เพราะอะไรล่ะ มึงก็รู้อยู่แก่ใจ ไอ้นี่” ปั้นจั่นว่า สนจึงเงียบไป “พวกมึงเนี่ยนะ กูว่าจะบอกหลายทีแล้ว ทำไมพวกมึงถึงไม่เคยรู้ใจตัวเองกันเสียทีวะ ตอนนี้มึงก็ดันมาแต่งงาน ไอ้ต้นก็ดันจะคิดมีแฟนกับเขาบ้าง มันใช่สิ่งที่พวกมึงต้องการจริงๆ เหรอวะ กูถามหน่อย”
“มึงพูดอะไรของมึงวะ กูไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”
“เอางี้ กูจะบอกสิ่งที่กูกับไอ้นิกสังเกตเห็นตลอดระยะเวลา 4 ปีที่อยู่กับพวกมึงสมัยเรียนให้ฟังละกัน แล้วพวกมึงก็ลองไปคิดดูเอาละกันว่ากูพูดจริงไหม” ปั้นจั่นหยุดเว้นจังหวะแล้วตัดสินใจบอกไปว่า “พวกกูคิดว่ามึงกับไอ้ต้นมีความรู้สึกพิเศษต่อกันว่ะ”
สนดูมีสีหน้าตกใจมากทีเดียวเมื่อปั้นจั่นพูดประโยคนี้ออกมา
“ไอ้ต้นมันรู้ใจตัวมันเองมานานละ เหลือก็แต่มึงนี่แหละที่ไม่ยอมรับความจริงว่ามึงมีความรู้สึกพิเศษให้ไอ้ต้นมัน”
“พูดดีๆ นะเว้ย ความรู้สึกอะไรของมึง มึงจะบอกว่ากูเป็นเกย์เหรอ กูไม่ได้เป็นเว้ย กูยังชอบผู้หญิงอยู่ แล้วกูก็แต่งงานแล้วด้วย” สนแย้ง เขาเริ่มปัดป้องตัวเอง
“กูไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นเกย์หรือเปล่า แต่มึงไปถามใจมึงเองดีๆ ละกันว่ามึงรักไอ้ต้นแบบไหน มากแค่ไหน มึงลองถามใจตัวเองโดยไม่ต้องโกหกตัวเองก็แล้วกันว่ามึงอยู่กับใครแล้วมีความสุขที่สุด ตอนนี้ที่ไอ้ต้นไม่อยู่ ชีวิตมึงเป็นยังไงบ้าง มึงคิดถึงมันไหม แต่ถึงมึงจะคิดได้ มันก็สายไปแล้วล่ะ”
“มึงเอาที่ไหนมาพูดว่ากูคิดแบบนั้นกับต้น” สนเริ่มเสียงสั่น
“สังเกตไง กูรู้สึกได้ตั้งแต่วันแรกที่กูเจอพวกมึงแล้ว สายตาที่พวกมึงมองกันมีอะไรที่ลึกซึ้งมากเลยนะเว้ยจะบอกให้ กูเห็นแล้วยังขนลุก เวลาพวกมึงอยู่ด้วยกัน คุยกัน เล่นกัน กูกับไอ้นิกรู้สึกว่ามันมีความหมายอะไรบางอย่างตลอดเวลา แต่พวกมึงอาจจะไม่รู้ตัวกันเอง” ปั้นจั่นถอนหายใจแล้วพูดต่อว่า “จริงๆ กูน่าจะบอกพวงมึงตั้งนานแล้ว ไม่น่าปล่อยให้มาถึงวันนี้เลยว่ะ ไม่งั้นชีวิตของพวกมึงก็จะไม่ต้องเป็นแบบนี้กัน”
สนนิ่งเงียบ เขาไม่เคยปฏิเสธได้เลยว่าเวลาที่เขาอยู่กับต้นแล้วมีความสุขมาก แม้จะมีภรรยาแล้วเขาก็ไม่รู้สึกถึงความสุขบางอย่างที่ดูเหมือนจะมีต้นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ให้เขาได้ แต่เขาก็ไม่เคยรู้หรอกว่ามันเพราะอะไรจริงๆ กันแน่ที่ทำให้เขารู้สึกแบบนั้น พอได้ฟังสั่งที่ปั้นจั่นสะท้อนกลับมา เขาก็เริ่มหวั่นไหว
“ต้นมันรักมึงมากมึงก็รู้ใช่ไหมไอ้สน ถึงวันนี้กูก็เชื่อว่ามันยังรักมึงอยู่ แต่กูก็รู้นิสัยไอ้ต้นดีว่ามันไม่เรียกร้องอะไรหรอก ที่มันมีแฟน มันก็คงอยากให้มึงสบายใจ มันแค่ไม่อยากให้มึงต้องหนักใจกับชีวิตมันเท่านั้นแหละ มันให้มึงได้ทุกอย่าง ทำเพื่อมึงได้ทุกอย่าง แต่มึงล่ะไอ้สน มึงให้อะไรมันได้บ้าง”
สนเงียบไปแล้วก็ตอบว่า “กูให้มันได้หมดทุกอย่างแหละ แค่เพียงต้นบอกกูมาเท่านั้น” สนสารภาพสิ่งที่เขาคิดออกมา แล้วพูดต่อว่า “แต่ต้นมันบอกกูว่า แค่กูเป็นเพื่อนกับมัน ยอมรับมันได้อย่างที่มันเป็น มันก็พอใจแล้ว แต่กูก็พยายามอย่างเต็มที่นะเว้ยที่จะชดเชยให้ต้น คอยโทรหาตลอด มีเวลาว่างก็จะไปอยู่ด้วย”
“เอาจริงๆ นะ ไม่พอหรอก นี่ไม่ใช่สิ่งที่ต้นต้องการจริงๆ กูรู้ว่ามันต้องการมากกว่านั้น แต่มันไม่บอกมึงเท่านั้นแหละ ไอ้ต้นมันชอบเก็บความรู้สึก โดยเฉพาะอะไรก็ตามที่จะทำให้มึงลำบากใจ”
“มึงหมายถึงอะไรวะที่ต้นต้องการมากกว่านั้น” สนเริ่มสงสัย เขาไม่รู้จริงๆ ว่าปั้นจั่นหมายถึงอะไร
“ไม่น่าถาม เวลามึงอยู่กับแฟน มึงทำอะไรกันบ้างล่ะ เวลานอน มึงนอนด้วยกันเฉยๆ ไม่ทำอะไรหรือเปล่า นั่นแหละคือสิ่งที่ไอ้ต้นต้องการจริงๆ จากมึง” ปั้นจั่นเน้นย้ำตรงประโยคท้ายๆ
“เฮ้ย ไอ้นี่นี่ มึงพูดอะไรของมึงวะ ต้นกับกูเป็นผู้ชายนะเว้ย จะทำอย่างนั้นได้ยังไง” สนร้องเสียงดังด้วยความตกใจ เขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง
ปั้นจั่นขำแล้วบอกว่า “ถ้าคนมันรักกัน มันทำได้ทุกอย่างแหละ ความรักมันไม่มีเพศหรอกนะสน โลกนี้ไม่ได้มีแค่ผู้ชายรักผู้หญิง ผู้หญิงรักผู้ชาย มึงถามใจตัวมึงเองดีๆ แล้วกัน กูไม่รู้หรอกว่ามึงเป็นเกย์หรือเปล่า แต่ถึงมึงจะไม่ใช่เกย์มึงก็รักผู้ชายได้ มึงเชื่อกู แต่กูก็ไม่สนับสนุนให้มึงไปทำอย่างนั้นกับไอ้ต้นตอนนี้หรอก มันสายไปแล้ว ถ้าวันหนึ่งมึงคิดได้ พวกมึงสองคนก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ กูบอกได้แค่นี้แหละ เดี๋ยวกูคุยแค่นี้ก่อนละกัน พอดีแฟนกูมาละ เดี๋ยวจะไปซื้อของข้างนอกละ โชคดีเว้ยเพื่อน”
“เออ โชคดี” สนตอบสั้นๆ แล้วปั่นจั่นก็วางสายลงไป
สนรู้สึกหูอื้อ ตาลายและหน้าชาเมื่อได้รู้สิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน เขาพยายามคิดว่ามีเหตุการณ์ใดบ้างที่มันแสดงว่าเขารู้สึกกับต้นแบบนั้น แต่เขาก็นึกออกไม่กี่อย่างและไม่แน่ใจว่ามันใช่หรือไม่ เช่น เขามีความสุขมากเวลาอยู่กับต้นไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม เขาจำได้ว่าเขารู้สึกอยากกอดต้นเพราะต้นดูเหมือนอะไรบางอย่างที่น่ารักน่าทะนุถนอมสำหรับเขา แต่ก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรมากกว่านั้น ทุกวันนี้เขาก็ยังรู้สึกอย่างนั้นอยู่ เขาเคยรู้สึกไม่ชอบใจตอนที่พี่ปิ๊กมาจีบต้น เขาจำได้ว่าเขาเคยลุกหนีออกจากโรงหนังตอนที่เห็นต้นกับพี่ปิ๊กหัวเราะกันสนุกสนาน ในช่วงนั้นเขารู้สึกว่ามันมีความรู้สึกอะไรบางอย่างที่เขาไม่ยอมเข้าไปค้นหามัน และพยายามผลักไสไล่ส่งมันออกไปจากความคิดให้ไวที่สุด แล้ววันนี้ที่เขารู้ว่าต้นกำลังจะมีผู้ชายมาจีบ สนรู้สึกเหมือนความรู้สึกในวันนั้นมันกลับมาอีกแล้ว สัญญาณที่พอจะบอกเขาได้ตอนนี้ก็คือ เขาไม่รู้สึกดีใจแม้แต่นิดเดียวที่รู้ว่าต้นจะลองเปิดหัวใจให้คนอื่นมาแทนที่เขา เขาเคยบอกให้ต้นทำอย่างนี้ วันนี้ต้นก็จะทำแล้ว ทำไมเขาไม่ดีใจ สนถามตัวเองซ้ำๆ ในใจ เขาเป็นอะไร เขาคิดอะไรกับเพื่อน เขารู้สึกยังไงกับต้นกันแน่ มันเป็นคำถามที่เขาปฏิเสธและเลี่ยงที่จะถามตัวเองมาตลอด หรือว่าครั้งนี้เขาควรจะต้องทำความรู้จักกับความรู้สึกนั้นอย่างจริงๆ จังๆ เสียที เขาไม่ควรจะหนีมันไปอีก เขาจะต้องเดินเข้าไปหามันและเผชิญความจริง แต่มันจะมีประโยชน์อะไรหรือ ถ้าเขารักต้นอย่างนั้นจริงๆ เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาแต่งงานแล้ว ถึงแฟนเขาจะไม่ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากได้เมื่อเทียบกับต้น แต่เขาก็รักแฟนเขาและเขาก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของแฟนเขาที่เขาได้เลือกแล้วว่าจะให้มาเป็นคู่ชีวิต แต่ถ้าไม่พิสูจน์อะไรเลยมันก็จะเป็นสิ่งที่ค้างคาในใจเขาตลอดไป เขาก็ต้องหนีความรู้สึกนั้นไปจนตาย มันคือความรู้สึกแบบไหนกันแน่ คิดไปคิดมาแล้วสนก็ยิ่งสับสนในใจ หรือว่าเขาควรจะต้องเลิกกลัวและเข้าไปค้นหาความรู้สึกนั้นจริงๆ เสียแล้ว
