ตอนที่ 6: น้อยใจแล้วนะ
พอขึ้นชั้น ม.4 สนก็เริ่มมีบทบาทในด้านการเป็นนักกีฬามากขึ้นเพราะความสามารถที่โดดเด่นทางด้านนี้ของเขานั่นเอง เขาเริ่มแข่งจริงๆ จังๆ ตอนงานกีฬาสีของโรงเรียน ทุกครั้งที่สนลงแข่งจะมีสาวๆ คอยตามไปเชียร์ตลอดเพราะเขามีหน้าตาที่หล่อเหลาและรูปร่างที่ดูเป็นหนุ่มเกินวัย เวลาที่เขายิงประตูได้ก็จะมีคนส่งเสียงกรี๊ดสนั่น พอแข่งเสร็จก็จะมีสาวๆ เอาน้ำ เอาขนมและอะไรต่อมิอะไรมาให้เขามากมาย นอกจากนี้ สนมักจะได้รับจดหมายบอกรัก ช็อกโกแลตหรือดอกไม้จากสาวๆ ในโรงเรียนอยู่เสมอๆ ทั้งเอามาให้เอง ฝากเพื่อนมาให้ หรือไม่ก็แอบเอามาวางไว้ที่โต๊ะเรียนของสน แต่สนเองก็ยังไม่ได้คบหากับใครเป็นพิเศษ ส่วนต้นเองก็พอมีเช่นกัน มีสาวๆ มาแอบชอบต้นหลายคนอยู่ แต่ต้นก็ดูเฉยๆ กับสาวๆ เหล่านั้น
เช้าวันหนึ่ง สนเดินมาบอกต้นซึ่งกำลังคุยกับเพื่อนที่หน้าห้องเรียนว่า "ต้น เรามีอะไรจะคุยด้วยหน่อย"
ต้นหันมามองเพื่อน แล้วจึงปลีกตัวออกมาคุยกับสนตามลำพัง "มีอะไรเหรอ" ต้นถามด้วยความอยากรู้
"นายรู้จักดาใช่ปะ น้องที่อยู่ห้อง ม.3/1 ไง"
ต้นพยักหน้าและเริ่มสงสัยในท่าทางแปลกๆ ของเพื่อน
"ดีเลย เราชอบดา เราอยากให้นายช่วยเป็นพ่อสื่อให้เราหน่อย ถ้านายพอมีเวลา นายช่วยเอาจดหมายที่เราเขียนไปให้ดาได้หรือเปล่า ช่วยเราหน่อยนะเพื่อน" สนขอร้องพลางส่งจดหมายให้ต้น
ต้นรับไว้อย่างหวั่นใจ สงสัยเพื่อนของเขาคงจะตกหลุมรัก "ดา" หรือ "นันทิดา" ซึ่งเป็นรุ่นน้องแน่ๆ ต้นพยักหน้ารับคำอย่างเสียไม่ได้
"ขอบใจนะต้น เดี๋ยวเราจะมาฟังคำตอบจากนาย" สนขอบคุณด้วยท่าทางตื่นเต้น แต่ต้นกลับรู้สึกใจหายชอบกล
------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นไม่นานนัก สนกับดาก็กลายเป็นแฟนกัน สนจึงไม่ค่อยมีเวลามาคลุกคลีกับต้นเหมือนเมื่อก่อน ตอนเที่ยงสนก็กินข้าวกับแฟน กลับบ้านก็พาไปส่งหรือไม่ก็ไปเดินเที่ยวแถวๆ ตลาดใกล้โรงเรียนซึ่งบางวันก็จะมีตลาดนัด มีของขายมากมาย วันหยุดสนก็มาบ้างไม่มาบ้าง ส่วนหนึ่งเพราะเขาต้องซ้อมกีฬา แต่เขาก็ต้องพาแฟนไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปดูหนังในตัวอำเภอเมืองหรือไม่ก็เข้ากรุงเทพ ตอนนี้สนเริ่มรู้จักเดินทางด้วยรถเมล์แล้วจึงสามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้มากขึ้น บางทีต้นก็สงสัยเหมือนกันว่าสนไปเอาเงินมาจากไหนพาแฟนไปเที่ยว แต่ก็เดาเอาเองว่าสนก็คงมีวิธีของเขานั่นแหละ หรือไม่เขาก็คงจะมีเงินเก็บไว้บ้าง แต่ต้นก็รู้สึกเริ่มน้อยใจเพื่อนที่ไม่ค่อยมาหาเขาแล้วล่ะ หลังๆ ต้นจึงเป็นฝ่ายหลบหน้าหลบตาเพื่อนเสียเองเพราะไม่อยากไปกวนใจเพื่อน ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะว่าต้นไม่ชอบเวลาที่เห็นสนอยู่กับแฟนนั่นเอง เห็นทีไรก็อึดอัดใจและไม่รู้จะคุยอะไรด้วย บางทีก็ทำหน้าไม่ถูก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคุยกับสนน้อยลง ตอนเช้าเวลาไปโรงเรียนหรือตอนกลับบ้าน ต้นก็มักจะไปหรือกลับคนเดียวด้วยมอเตอร์ไซค์ของเขา ส่วนสนก็ไป-กลับด้วยรถสองแถวรับจ้างหรือไม่ก็กลับกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่บางทีต้นก็อดสงสัยว่าสนไม่คิดถึงเขาบ้างเลยหรือไง เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน อยู่ๆ ก็หายไปเสียอย่างนั้น
------------------------------------------------------------------------------------------------
"ทำไมเดี๋ยวนี้พ่อไม่ค่อยเห็นสนมาบ้านเราเลยล่ะต้น" พ่อของต้นเอ่ยถามขณะอ่านหนังสือพิมพ์ในวันหยุด ต้นเงยหน้าจากการทำการบ้านแล้วหันมาคุยกับพ่อ
"สนเขาต้องซ้อมกีฬาครับพ่อ พอดีเขาเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน แล้วเดือนหน้านี้สนก็จะต้องไปแข่งระดับจังหวัดด้วยครับ" ต้นตอบคำถามพ่อ แต่ก็เป็นความจริงเพียงส่วนหนึ่ง
"อ๋อ ถึงว่าล่ะ สองสามเดือนนี้พ่อไม่ค่อยเห็นหน้าสนเลย" พ่อว่าแล้วก็หันกลับมาอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
ต้นเดินมานั่งใกล้ๆ กับพ่อเพราะอยากจะถามอะไรบางอย่าง "พ่อครับ ตอนสมัยเด็กๆ พ่อเคยมีเพื่อนสนิทไหมครับ"
พ่อของต้นเงยหน้าขึ้นมองลูกชายด้วยความสงสัย "มีสิลูก มีหลายคนเลยทั้งสมัยประถม มัธยมหรือตอนเรียนมหาลัย"
"เหรอครับ แล้ว...ตอนเรียน พ่อเคยมีแฟนไหมครับ" ต้นถามต่อ
"มีสิลูก เรื่องธรรมดาของผู้ชาย เมื่อก่อนพ่อก็หล่อพอๆ กับต้นนี่แหละ มีสาวๆ ในโรงเรียนมาชอบเยอะเลย" พ่อบอกด้วยสีหน้าภูมิใจแต่ก็เริ่มสงสัยว่าต้นถามทำไม "มีอะไรหรือลูก ถามพ่อเรื่องนี้ทำไม หรือว่าต้นมีแฟนแล้ว"
"เปล่าครับ" ต้นรีบปฏิเสธ "ต้นแค่อยากรู้ว่าตอนที่พ่อมีแฟน พ่อยังสนิทกับเพื่อนๆ เหมือนเดิมหรือเปล่าครับ"
"อ๋อ...ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ลูก แต่ก็เป็นธรรมดาที่พ่อต้องให้เวลากับแฟนมากหน่อย อย่างตอนที่พ่อเริ่มจีบแม่ของต้น พ่อก็ไม่ค่อยได้ไปหาเพื่อนเท่าไรหรอก แต่เพื่อนพ่อมันก็เข้าใจ พวกมันเองเวลามีแฟนมันก็ทำเหมือนพ่อนั่นแหละ เพราะว่าแฟนเป็นคนที่เราคาดหวังว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันในอนาคต เพราะฉะนั้นเราก็จำเป็นต้องให้เวลากับเขา เรียนรู้และศึกษากันมากหน่อย"
"แล้ว... ตอนนี้พ่อยังสนิทกับเพื่อนๆ เหมือนเดิมหรือเปล่าครับ"
"มันเป็นเรื่องธรรมดานะลูก คนเราพอแต่งงาน มีครอบครัว ก็เริ่มห่างจากเพื่อนฝูงเป็นธรรมดา บางทีก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง ก็เลยไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเดิม ด้วยสภาพชีวิตที่เปลี่ยนไป อย่างเมื่อก่อนพ่อเคยสนิทกับเพื่อนคนหนึ่งมากสมัยมัธยม แต่พอไปเรียนมหาลัยก็ไม่ค่อยได้เจอมัน ก็เริ่มห่างกันไป ไม่ค่อยสนิทกันเหมือนเดิม พ่อก็มีเพื่อนใหม่ สนิทกับเพื่อนใหม่ ส่วนเพื่อนพ่อคนนั้นก็เหมือนกัน แต่ก็มีเจอกันบ้าง คุยกันบ้าง อย่างเวลาเลี้ยงรุ่น พ่อก็ไป ก็ได้เจอเพื่อนๆ สมัยเรียน ก็ยังเจอกับมันเลย ก็ยังคุยสนิทกันดี"
ต้นพยักหน้าเข้าใจอย่างช้าๆ แล้วก็ตัดสินใจบอกพ่อว่า "สนเขามีแฟนแล้วนะพ่อ"
พ่อหันหน้ามามองต้นทันที เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าลูกชายเขาเป็นอะไร เพราะหลังๆ ดูต้นหงอยๆ ไม่ค่อยร่าเริง
"อืม...อันนี้เป็นอีกเหตุผลหนึ่งใช่ไหมลูกที่สนไม่ค่อยมาบ้านเรา" พ่อถาม ต้นพยักหน้าน้อยๆ พ่อเอามือมาแตะไหล่ต้นพลางปลอบว่า
"อย่าคิดมากน่ะต้น ตอนนี้สนเขาเพิ่งมีแฟน เขาอาจจะเห่อมากหน่อย สักพักเขาก็จะปรับตัวได้ ถ้าสักวันต้นมีแฟน ต้นก็อาจจะเป็นเหมือนสนก็ได้"
ต้นได้แต่พยักหน้าเข้าใจเพราะเขาก็ยังไม่มีประสบการณ์ในเรื่องนี้ เขาก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า
"พ่อเชื่อว่ายังไงสนมันก็ไม่ทิ้งต้นหรอก พ่อดูออกว่าสนเขารักและเป็นห่วงต้นนะ พ่อว่าต้นโชคดีด้วยซ้ำที่มีสนเป็นเพื่อน พ่อเองก็ไม่เคยมีเพื่อนแบบสนเลย ไม่กี่คนหรอกนะลูกที่จะมีเพื่อนดีๆ แบบนี้ ให้เวลาสนเขาหน่อย อย่างที่พ่อบอก สนเขาอาจจะเห่อเพราะเพิ่งมีแฟน สักพักเขาก็จะมาหาต้นเหมือนเดิม แต่อันนี้ก็ต้องดูกันไปนะลูก เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เอง"
คำปลอบใจของพ่อทำให้ต้นใจชื้นขึ้นมาบ้าง แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้อยู่ดีว่ามันจะเป็นอย่างที่พ่อบอกไว้หรือไม่
------------------------------------------------------------------------------------------------
"ต้น" เสียงของสนดังมาจากข้างหลัง ต้นวางช้อนส้อมลงแล้วหันไปมอง
"เราได้ยินเพื่อนนายบอกว่าต้องทำงานประดิษฐ์ส่งอาจารย์เหรอ เดี๋ยวเย็นนี้เราไปช่วยนะ" สนว่าพลางเดินมาแตะไหล่เพื่อน สีหน้าท่าทางของเขาก็ดูเหมือนเดิม ไม่ได้มีท่าทางที่ห่างเหินแต่อย่างใด แถมสนยังดูอารมณ์ดีอีกด้วย ต้นพยักหน้ารับ
"โอเค นายกินข้าวต่อเถอะ เดี๋ยวเราจะไปหาดาก่อน เดี๋ยวเย็นนี้เจอกัน" สนบอกแล้วก็เดินรี่ไปหาดาซึ่งนั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวหนึ่งแถวๆ มุมโรงอาหาร ต้นมองดูเพื่อนที่เดินไปหาแฟนด้วยสายตาละห้อย สนมาแป๊บเดียวแล้วก็ไป เขาก็อยากคุยกับสนเหมือนกัน แต่ทำไมสนถึงไม่มีเวลาให้เขาบ้างเลย วันๆ ก็ไปหาแต่แฟน ต้นได้แต่ตัดพ้อในใจเพราะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
"เฮ้ย ไงวะต้น เดี๋ยวนี้กูเห็นมึงนั่งกินข้าวคนเดียวแทบทุกวันเลยว่ะ แล้วไอ้สนเพื่อนรักของมึงไปไหนวะ" เอกซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของต้นถามพลางวางจานข้าวที่เขาเพิ่งไปซื้อมาแล้วนั่งลงข้างๆ ต้น จริงๆ เอกก็พอรู้อยู่ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็แกล้งถามไปเสียอย่างนั้น ต้นพยักพเยิดไปทางมุมโรงอาหาร เอกมองตามแล้วก็หัวเราะ
"อ๋อ มันมีแฟนนี่เอง มิน่าล่ะ เราไม่ค่อยเห็นมันมาหานายเลย ไอ้นี่ใช้ไม่ได้จริงๆ มีแฟนแล้วทิ้งเพื่อน" เอกว่าด้วยสีหน้าที่ไม่จริงจังนัก "เดี๋ยวกูกินข้าวเป็นเพื่อนมึงก็แล้วกัน"
ต้นยิ้มเศร้าๆ กับเพื่อน แต่ในใจของเขาก็รู้สึกสะเทือนใจกับสิ่งที่เอกพูดอยู่ไม่น้อย
------------------------------------------------------------------------------------------------
พอเลิกเรียน สนก็มาหาต้นตามที่สัญญาที่ใต้ถุนอาคารเรียนหลังหนึ่งซึ่งเด็กนักเรียนจะเอารถมาจอดไว้ ยังไม่ทันที่จะได้ขึ้นรถ ดาก็วิ่งกระหืดกระหอบตามสนมา
"พี่สน วันนี้มีตลาดนัดแน่ะ ดาอยากไปซื้อของ พี่สนไปกับดาหน่อยสิ"
ต้นกับสนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สนมีท่าทีลังเลเพราะเพิ่งสัญญากับเพื่อนไว้ แต่อีกคนก็เป็นแฟนที่เพิ่งคบกัน
"พี่ต้นไปด้วยกันไหม" ดาหันมาชวนต้นด้วย ต้นส่ายหน้าแล้วตอบว่า
"ไม่ดีกว่า วันนี้พี่ต้องทำงานส่งอาจารย์ให้เสร็จ ดาไปกับสนเถอะ" ต้นบอกแล้วก็เดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ เขาสตาร์ทรถแล้วก็ขี่ออกไปโดยไม่รอฟังว่าสนจะพูดอะไรแม้แต่น้อย ต้นน้อยใจนั่นเอง
"เฮ้ยต้น เดี๋ยวก่อนสิ" สนร้องเรียกเพื่อนแต่ต้นก็ไม่ให้ความสนใจใดๆ
"ไปกันเถอะพี่สน เดี๋ยวกลับบ้านช้าแม่จะว่าเอา" ดารบเร้า
สนมองหน้าแฟนด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาไม่อยากผิดสัญญากับเพื่อนเลย แต่สุดท้ายก็ต้องเดินตามแฟนไป ในใจก็นึกเป็นห่วงเพื่อนเพราะรูว่าต้นทำงานพวกนี้ไม่ค่อยเป็น ที่ผ่านมาเขาจะช่วยต้นทำตลอด ต้นมีหน้าที่แค่นั่งดูและบอกเขาว่าจะทำอะไรเท่านั้น ต้นมันเป็นอะไรของมันนะ โกรธอะไรเขาหรือเปล่า ทำไมเขาเรียกแล้วต้นไม่หันมามองเขาแม้แต่นิดเดียว สนคิดสงสัยในใจ
------------------------------------------------------------------------------------------------
เนื่องจากต้นเรียนสายวิทย์-คณิต จึงต้องทำงานประดิษฐ์ทางวิทยาศาสตร์ส่งครูอยู่บ่อยๆ แต่วันนี้จะเป็นครั้งแรกที่สนไม่ได้มาช่วยเขาทำ ต้นนั่งอยู่หลังบ้านด้วยสีหน้าเศร้า สนมันไม่สนใจเขาจริงๆ ด้วย ขนาดสนรู้ว่าเขาทำงานพวกนี้ไม่เก่ง และที่ผ่านสนต้องช่วยเขาทำตลอด สนกลับไม่สนใจที่จะมาช่วยเขาเลยแม้แต่น้อย ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ น้ำตาไหลลงโดยไม่รู้ตัว แต่ต้นก็ต้องรีบเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงคนสามสี่คนเอะอะอะไรบางอย่างอยู่หน้าบ้าน
"ต้น อยู่หรือเปล่า เราจะมาช่วยนายทำงานส่งอาจารย์น่ะ" เสียงเพื่อนๆ ต้นร้องตะโกน ต้นเดินออกมาดูก็เห็นว่าเอกกับเพื่อนร่วมห้องเขาอีกสองสามคนมาด้วย ต้นยิ้มด้วยความดีใจแต่ก็ยังแอบน้อยใจที่คนที่เขาอยากให้มาช่วยกลับไม่มาเลย
ต้นกับเพื่อนช่วยกันทำงานอย่างแข็งขัน เมื่อมีหลายคนงานจึงไปได้ค่อนข้างไว ทำไปจนใกล้เสร็จ สนก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา พอเห็นว่ามีคนมาช่วยต้นอยู่หลายคน สนก็ได้แต่ทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่รู้จะทำอะไรเพราะเพื่อนๆ ของต้นหันมามองเขาด้วยสายตาเหมือนกับจะถามว่าเขามาทำไม
"ไอ้สนมึงไปไหนมาวะ แหม เดี๋ยวนี้พอมีแฟนแล้วก็ลืมเพื่อนเลยนะมึง" เอกต่อว่า
สนหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ต้นเองก็ตกใจที่เอกพูดอย่างนั้นกับสน สนหันมามองหน้าต้นเหมือนอยากให้ต้นช่วยพูดอะไรสักอย่าง ต้นก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกันเพราะสนก็มาตอนที่งานใกล้จะเสร็จแล้ว เขายิ้มน้อยๆ แล้วบอกสนว่า "ใกล้เสร็จแล้วล่ะสน" ต้นบอกแค่นั้น
"ใช่ ไม่ต้องมาช่วยแล้ว ทีหลังพวกกูจะมาช่วยต้นเอง เบื่อว่ะพวกมีแฟนแล้วลืมเพื่อนเนี่ยะ" เอกกระแนะกระแหนอีก
สนหน้าเจื่อนสนิท รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการเพราะความตั้งใจที่จะมาช่วยเพื่อนถูกปฏิเสธอย่างไม่ใยดี ต้นเองก็ทำสีหน้าไม่ถูกและก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน เห็นสีหน้าสนแล้วต้นก็ไม่สบายใจเพราะรู้ว่าเขาคงเสียใจที่ถูกปฏิเสธเหมือนกัน
"โอเค งั้นเรากลับก่อนนะต้น" สนบอกเพื่อนพลางหันหลังเดินออกไปด้วยสีหน้าผิดหวัง สิ่งที่เอกว่าเขาเมื่อสักครู่นี้ดังก้องอยู่ในหัว สนเริ่มคิดทบทวนว่าเขาเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า แต่เขาก็ยอมรับว่าช่วงหลังๆ นี้เขาไม่ค่อยได้มาหาหรือคุยกับต้นเลย แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักหรือไม่ห่วงเพื่อนนี่นา อย่างไรก็ตาม เขาดูออกว่าต้นน้อยใจเขาแน่ๆ สนจะปล่อยให้เพื่อนรู้สึกอย่างนี้กับเขาไม่ได้ เขาเป็นเพื่อนกับต้นมาหลายปีและนี่ต้องไม่ใช่ผลลัพธ์สุดท้ายของการเป็นเพื่อนกัน มันจะต่างอะไรกับการเขียนด้วยมือแล้วลบด้วยเท้า เขาคงจะเจ็บปวดใจมากหากต้นเข้าใจว่าเขาทิ้งเพื่อนเพราะมีแฟนแล้ว ต้นจะคิดอย่างนั้นกับเขาไม่ได้ สนเริ่มเป็นห่วงความรู้สึกของเพื่อน เขารู้ตัวแล้วว่าที่ผ่านมาเขาทำตัวห่างเหินกับเพื่อนเอง ถ้าต้นน้อยใจก็คงไม่แปลก แล้วเขาจะทำอย่างไรดีเพราะไม่ว่าจะอย่างไร ต้นก็คือคนที่เขาแคร์ความรู้สึกมากกว่าใครทั้งนั้น
