ครั้งแรกที่ได้เจอเอ(นามสมมติ) ก็รู้สึกว่าเขาคือคนที่ใช่ในสายตา แต่เราไม่กล้าที่จะบอกเขาเพราะเรากลัวถ้าหากเขารู้ว่าเราชอบเขา กลัวว่าเขาจะเกลียดเรา เพราะเราไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆ จึงได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ในใจ
เอมีเพื่อนที่อยู่บ้านเดียวกันสมมติว่าชื่อบี ทั้งสองเป็นเพื่อนที่รักกันมาก เอและบีเป็นคนบุรีรัมย์มาเรียนที่ขอนแก่นจึงได้เจอกัน แรกๆเราไม่ชอบบีรู้สึกเกลียดด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ๆกลับกลายเป็นบีที่บอกว่ารักเรา แคร์เรา
ช่วงแรกๆที่คบกับบี เราตัดสินใจบอกเอว่า เราชอบเอ เอบอกว่าทำไมไม่บอกแต่แรก เราแอบคบกับเอโดยที่บีไม่รู้ แต่ทุกอย่างย่อมไม่มีความลับ บีจับได้ เขาจึงยอมให้เราคบกับเอ เขาบอกว่าเพราะเอเป็นเพื่อนของเขา เขายอมได้
ตอนที่คบกับเอ บีก็แอบคบกับเราโดยที่ไม่ให้เอรู้ เรารู้ว่าบีรักเราจริงๆ จึงแอบคบกันมาเรื่อยๆจนกระทั่ง
ตอนปิดเทอมทั้งเอและบีก็กลับบ้าน เราทั้งสามแอบติดต่อกันทางโทรศัพท์ อยู่ๆวันหนึ่งเอก็บอกเลิกกับเราทางโทรศัพท์ เราพอจะรู้ถึงสาเหตุที่เอบอกเลิก คงเป็นเพราะอาจจะรู้ว่าเรากับบียังติดต่อกันอยู่ ตั้งแต่นั้นมาเรากับเอก็เลิกกัน โดยกลับมาคบกับบีแทน
จากวันนั้ถึงวันนี้เป็นเวลาเกือบหกปี ที่เรากับบีคบกัน อีกสามสี่เดือนเอและบีก็จะจบม.ปลาย ทุกวันนี้เรายังรักและเป็นห่วงเอเหมือนเดิม บีเองก็แสนดีกับเราคอยดูแลยามเจ็บป่วย มีครั้งหนึ่งเราเดินชนโต๊ะหินอ่อน ขาบวมจนเดินไม่ได้เป็นเดือน บีนี่แหละเป็นคนประคองเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้ ทำทุกอย่างให้ ไม่เคยคิดเลยว่าชาตินี้จะมีผู้ชายดีๆที่รักกระเทยจริงอย่่างนี้ แม้แต่เงินทุกบาทที่เขาได้มา เขาก็เอามาให้เราเก็บ
ตอนปีใหม่(2555) บีกลับบ้าน เขาจะโทรหาเราทุกวัน ไม่เช้าก็ค่ำ บอกรักและคิดถึงเราประจำ คืนเคาน์ดาวน์เรามีโอกาสได้อยู่กับเอสองต่องสอง เรานอนด้วยกัน เรานอนกอดเขาทั้งคืน เพราะเรารู้ว่าเรายังรักเขาอยู่ เอเองก็รู้แต่เขาบอกว่ากลัวว่าบีจะรู้กลัวจะมองหน้ากันไม่ติด เราเองก็รู้ว่าทำผิดต่อบี ได้แต่ขอโทษบีในใจ
ทุกวันนี้เราและบีคบกันและอยู่ด้วยกัน โดยที่เราเองไม่อาจลืมเอได้เลย บีเองเขาก็ไม่มีความผิดอะไร เราไม่อยากทำผิดกับเขามากไปกว่านี้ เพราะความดีที่บีทำให้กับเรา มันมากเกินที่กระเทยอย่างฉันไม่อาจจะไขว่คว้าหาที่ไหนได้ ตอบไม่ได้ว่ารักหรือเปล่า อาจจะเพราะเขาเป็นคนดีจึงทำให้ต้องอยู่กับเขา
เหลืออีกไม่กี่เดือนทั้งเอและบีก็จะเรียนจบ ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร เอจะอยู่ไหน บีจะเป็นอย่างไร ถึงแม้จะรู้ว่าบีรักแค่ไหน แต่เราก็ไม่เคยลืมว่า โลกได้สร้างให้ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นของคู่กัน เมื่อถึงวันนั้นมาไม่รู้ว่าเราจะเป็นอย่างไร ...แต่ถึงอย่างไร เรื่องราวของเขาทั้งสองจะคงอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป...อ้อมอกอุ่น...เคยหนุนนอน...ตอนค่ำๆ
ทวนน้ำคำ...ย้ำดวงใจ...ให้ห่วงหา
วันนี้พบ...พรุ่งนี้พราก...ฝากคำลา
หยดน้ำตา...จะพร่าริน...บนถิ่นใด
จะเก็บกำ...คำว่ารัก...ที่ฝากฝัน
ความคิดถึง...ความผูกพัน...ยามหวั่นไหว
หยาดกี่หยด...รดรินหลั่ง...ทั้งดวงใจ
จะฝากไว้...ที่ปลายฝัน...ฉันกับเธอ(และเขา)
ที่หมาน้อยเล่ามาสาบานว่าเป็นเรื่องจริง หมาน้อยต้องการที่จะเก็บบันทึกไว้ เพื่อเป็นอนุสรณ์ว่าครั้งหนึ่งในชีวิตเราเคยได้เจอและพบกับความรักที่แท้จริง ถึงแม้จะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
