ตอนที่ 23ไอ้สันติรู้สึกตัวพร้อมๆ กับผม ทันทีที่มันได้ยินเสียงคนเหยียบใบไม้ มันก็ลืมตาแล้วกระโดดลุกขึ้นนั่งยองๆ ถือปืนในท่าเตรียมพร้อม แล้วตะโกนว่า
" เฮ้ย!!!! ข้าศึกบุก "
เพื่อนคนอื่นๆ ได้ยินเสียงไอ้สันติก็ลืมตาเช่นกัน แล้วเขย่าตัวเพื่อนข้างๆ ให้ตื่นก่อนจะกระโดดลุกขึ้นนั่งยองๆ ถือปืนในท่าเตรียมพร้อมเช่นเดียวกับไอ้สันติ รวมทั้งผมด้วย ทุกคนส่องกระบอกปืนไปรอบๆ เพื่อมองหาข้าศึก แล้วยิงปืนปากเปล่าตอบโต้กันดังลั่น
" ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " " ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " " ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
ผมเห็นข้าศึกกองร้อยฉลามขาวอยู่อีกด้านหนึ่งไกลๆ มันเลือกเข้าจู่โจมทางส่วนโจมตีแต่ก็ไม่สามารถเข้ายึดฐานที่มั่นของเราได้ พอมันเห็นพวกเราตื่นกันหมดและยิงปืนไล่ ก็เลยวิ่งหนีไป พอแน่ใจว่าข้าศึกไปแล้ว ทุกคนก็วางปืนลงแล้วนอนต่อ ผมล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย คิดว่าคงจะได้นอนสบายแล้วเพราะข้าศึกก็บุกไปแล้วครั้งหนึ่ง มันคงจะไม่มารบกวนเราอีก
แต่ผมคิดผิด! นอนกำลังเคลิ้มๆ จะหลับอยู่แล้ว เพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆ ก็เขย่าตัวผมให้ตื่นอีก ผมงัวเงียลืมตาขึ้น กระโดดลุกขึ้นนั่งยองๆ ถือปืนในท่าเตรียมพร้อมเหมือนเมื่อกี้ ข้าศึกมาบุกอีกแล้ว ไอ้เหี้ยมึงจะไม่ให้กูนอนเลยใช่มั๊ย เหตุการณ์ก็เหมือนเมื่อกี้ ผมและเพื่อนๆ ยิงปืนปากเปล่าไล่มันไป พอมันไปแล้วผมแทบสลบเพราะง่วงจนทนไม่ไหวแล้ว เหลือบดูนาฬิกา ตี 2 40 นาทีแล้ว ทันทีที่ล้มตัวลงนอน ผมก็หลับไปด้วยความรวดเร็ว
..................
ตี 5
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงนกหวีดเรียกรวมดังขึ้นอีกครั้ง ผมรีบลืมตา คว้าปืนและหมวกวิ่งมาเข้าแถวทั้งๆ ที่ยังมึนอยู่ ครูฝึกพูดอะไรนิดหน่อย แล้วก็ให้พวกเราเดินเข้าป่าหาฐานใหม่ วันนี้เป็นวันที่ 6 แล้วที่ผมมาอยู่ที่เขาชนไก่แห่งนี้ ร่างกายของผมมันแสนจะอ่อนล้าเต็มทีแต่ขาก็ยังต้องก้าวต่อไป หยุดไม่ได้ทั้งๆ ที่ปวดขาโคตรๆ ยังกับเดินโดยไม่ได้หยุดพักมาเป็นเดือน ตีนก็บวม หลังก็ปวด แขนก็ปวดเพราะถือปืนวันละหลายๆ ชั่วโมง กบาลก็ปวด สรุปปวดแม่งทั้งตัว เวลาเดินผมพยายามข่มความเจ็บปวดเอาไว้และคิดในใจว่า ต้องสู้! แค่นี้ไม่ตายหรอก คิดแบบนี้แล้วความเจ็บปวดจึงค่อยทุเลาลงบ้าง เดินไปได้ซักพักก็เริ่มชิน ไม่ปวดขามากแล้ว แต่ถ้าหยุดต้องปวดแน่ๆ ผมจึงต้องกัดฟันเดินสวบๆ ต่อไป ในที่สุดก็ถึงฐานที่มั่นแห่งใหม่ พอถึงก็ได้พักนิดนึง แล้วจึงแดกข้าว พอแดกเสร็จก็เดินออกจากฐานเพื่อรับการฝึกในภาคเช้า
เช้านี้เราก็ฝึก " การรับของทางอากาศ " เหมือนที่ฝึกไปวันที่ 4 แต่วันนี้ต้องฝึกกับเฮลิคอปเตอร์จริงๆ ในการฝึก กองร้อยอินทรีทั้ง 3 หมวด จะแบ่งหน้าที่รับผิดชอบดังนี้
1. ส่วนบก. มี " พลวิทยุ " ทำหน้าที่ติดต่อสื่อสารกับคนขับฮ.
2. ส่วนทำสัญญาณ ทำสัญญาณผ้ารูปตัวทีให้คนขับฮ. เห็น หางของตัวทีจะชี้ไปทางทิศตรงข้ามของลม
3. ส่วนระวังป้องกัน แบ่งเป็นระวังป้องกันภายใน กับระวังป้องกันภายนอก อินทรี 1 และ 3 เข้าแถวเป็นรูปวงกลมวงใหญ่มาก 2 ชั้นล้อมส่วนทำสัญญาณ และยังมีคนระวังป้องกันภายนอก 4 มุมด้วย
4. ส่วนเก็บของ ทำหน้าที่เก็บของที่เขาโยนออกมาจากฮ.
ผมอยู่ในส่วนเก็บของ พอเราเข้าประจำที่เรียบร้อยแล้ว ฮ. ก็บินมา มันบินวนไปวนมาให้เราดูอยู่หลายนาที ผมตื่นเต้นมากเพราะไม่เคยเห็นฮ. ในระยะกระชั้นชิดแบบนี้ ลมบริเวณนั้นแรงมากๆ แล้วคนที่อยู่ในฮ. ก็โยนของออกมา ผมและเพื่อนๆ ส่วนเก็บของก็วิ่งเข้าไปเก็บทันที ของที่ว่าคือกล่องกระดาษใบเล็กๆ ข้างในมีมาม่าอยู่ไม่กี่ห่อแค่นั้นเอง พอรับของเสร็จแล้วก็จบภารกิจ เดินกลับฐาน ได้เวลาแดกข้าวกลางวันพอดี ผมและเพื่อนๆ ก็เลยช่วยกันทำมาม่าแดกกันเอง ปรากฏว่าได้แดกคนละนิดๆ เพราะคนเยอะแต่มาม่ามีน้อย ก็ยังดีกว่าไม่ได้แดกอะไรเลย เสร็จแล้วก็นั่งเฝ้าฐานกันเฉยๆ ผมก็นั่งคุยกับไอ้ธีระ ไอ้บอม และเพื่อนคนอื่นๆ แก้เซ็ง แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากเพราะต่างคนต่างก็เหนื่อยสุดๆ เลยนั่งกันเงียบๆ จนตกเย็น ผมเริ่มรู้สึกดีขึ้นคงเป็นเพราะได้พักนาน ครูฝึกเป่านกหวีดเรียกรวมพลอีกครั้งเพื่อสรุปการฝึก " ฐาน 48 " เขาบอกว่าฝึกได้ดี พอครูฝึกสรุปเสร็จก็ให้พักอีก ผมก็นั่งๆ นอนๆ อยู่แถวนั้น จนถึงเวลาข้าวเย็น ก็แดกข้าวที่เพื่อนๆ ทำอีกแล้ว โคตรเบื่อเลยแต่ก็ต้องฝืนแดกๆ ไปจนอิ่ม แดกเสร็จตะวันก็ตกดิน ความมืดเข้ามาแทนที่
เรานั่งเฝ้าฐานกันตั้งแต่หัวค่ำ พอซัก 2 ทุ่มก็เริ่มโดนข้าศึกโจมตีอีกแล้ว คืนนี้ถือว่าเป็นคืนที่สุดยอดที่สุด เพราะข้าศึกทั้งฉลามขาวและเสือดำแค้นอะไรพวกเราก็ไม่ทราบ ตีอินทรีไม่ยั้งเลย โดยเริ่มจาก
ครั้งแรก - ข้าศึกใช้ยุทธวิธี " โผล่ขึ้นจากพื้นดินแล้วซุ่มโจมตี " โดยมันขุดหลุมตรงที่โล่งแจ้งและปกปิดเอาไว้อย่างดี พอถึงเวลาสมควรก็เปิดฉากการโจมตีโดยโผล่ขึ้นมาจากหลุมแล้วโจมตี ปรากฏว่าหัวหน้าส่วนโจมตีเห็นก่อนเลยยิงปืนปากเปล่าใส่ ข้าศึกก็เลยยึดฐานไม่ได้
ครั้งที่ 2 - เรากำลังนั่งอยู่เพลินๆ ข้าศึกวิ่งมาแอบตามสุมทุมพุ่มไม้แถวๆ ฐาน แต่เวรยามเห็นก่อนเลยขับไล่ไปด้วยปืนปากเปล่า แล้วทุกคนก็ช่วยกันยิงปืนปากเปล่าใส่มัน มันก็หนีไป
ครั้งที่ 3 - คราวนี้มาเป็นพรวน ข้าศึกวิ่งตอนเรียงหนึ่งเร็วๆ มายังฐาน คนเห็นคนแรกยิงปืนปากเปล่าสกัดไปก่อน คนอื่นๆ ก็ช่วยกันยิง " ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " " ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ " ดังลั่นไปทั่วฐาน พอมันไปแล้วผมคิดในใจว่า ทำไมพวกแม่งขยันบุกเราจังเลยวะ
ยิ่งดึก ฉลามขาวกับเสือดำก็ยิ่งโหมโจมตีหนักขึ้น ครั้งที่ 4 นี้มีคนหนึ่งมันแกล้งทำเสียงนก " กุก กุก กรู๊ กุก กุก กุก กรู๊ " เพื่อเรียกร้องความสนใจ แล้วมันก็ย่องๆ เข้ามาจนใกล้ฐาน โชคดีที่หัวหน้าส่วนโจมตีฟังออกว่า นั่นมันเสียงคนทำ ไม่ใช่เสียงนกจริงๆ เขาเลยพยายามหาที่มาของเสียง พอเห็นตัวข้าศึกก็เลยยิงไม่ยั้ง งานนี้ต้องขอชมความฉลาดของหัวหน้าส่วนโจมตีที่แยกเสียงคนกับเสียงนกออก หัวหน้าส่วนโจมตีของเราเก่งจริงๆ หลายครั้งที่ข้าศึกบุกมา เขาเป็นคนเห็นและยิงปืนปากเปล่าตอบโต้เป็นคนแรก ทำให้เราไม่โดนยึดฐาน
พอดึกเราก็นอนกัน แต่ก็ยังนอนไม่เต็มตาอีกเหมือนเคยเพราะต้องระวังข้าศึก ฉลามขาวตีเราตลอด ครั้งที่ 5,6,7.... นับครั้งไม่ถ้วน ผมต้องกระโดดลุกขึ้นนั่งยองๆ ถือปืนทำท่าเตรียมพร้อมเกือบทุกชั่วโมง ไม่ได้นอนเลย สุดยอดจริงๆ ! ครั้งแรกๆ ก็คึกคักดี แต่พอบ่อยๆ เข้าก็เริ่มไม่ไหว มันง่วงเหี้ย ๆ จากกระโดดลุกก็เปลี่ยนเป็นค่อยๆ ลุก ทุกคนก็อยู่ในสภาพเดียวกับผม ทุกคนออกนอกฐานไม่ได้เลยเพราะอาจจะโดนข้าศึกจับเป็นเชลยได้ทุกเมื่อ ทำให้ไม่มีใครสามารถแอบไปมีเซ็กส์กันได้แบบคืนที่ผ่านๆ มา คืนนี้จึงเป็นคืนปลอดเซ็กส์ พอข้าศึกหนีไป ทุกคนต่างก็ล้มตัวลงนอน แล้วพอข้าศึกชุดใหม่มาอีก ทุกคนก็ต้องตื่นขึ้นมาใหม่ ลุกขึ้นนั่งถือปืนแบบนี้ เป็นอย่างนี้เรื่อยไป ไม่รู้ว่ามันจะหยุดตีตอนไหน
ราวๆ ตี 1 ผมได้ยินเสียงผู้ชายร้องเพลงอยู่ไกลๆ พอลืมตาขึ้นปรากฏว่าเสือดำล้อมฐานไว้หมดแล้ว กำลังจะเดินเข้ามายึดฐาน หัวหน้าส่วนโจมตีของเราเป็นพระเอกอีกแล้ว เขาลุกขึ้นยิงปืนปากเปล่าใส่เสือดำด้วยความรวดเร็ว คนอื่นก็ลุกขึ้นทำตาม
" ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " " ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " " ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
เสือดำที่ล้อมอยู่ก็วิ่งหนีไป ผมล้มตัวลงนอนใหม่แล้วคิดในใจว่า พวกมันใช้วิธีแปลกดีว่ะ ฉลามขาวทำเสียงนก แต่เสือดำร้องเพลง พิลึกดี ทั้งฉลามขาวและเสือดำโหมโจมตีซ้ำๆ จนพวกเราไม่ได้นอนเลย ตี 2 ฉลามขาวเข้ามาบุกใหม่ พวกเราก็ตะโกนยิงจนคอแห้ง มันก็หนีไป ตี 3 ครึ่ง เสือดำมาอีกแล้ว แต่ก็โดนพวกเรายิงไล่ไปเหมือนเคย ตี 4 ก็โดนบุกอีกรอบ ซึ่งเป็นรอบสุดท้าย ทุกคนยิงปืนปากเปล่าไล่มันไปได้ สรุปก็คือ ฐานที่มั่นของเรา ไม่โดนข้าศึกยึดเลย เก่งจริงๆ
..................
ตี 4 45
ครูฝึกเปล่านกหวีดเรียกรวม ผมงัวเงียลุกขึ้นมา หยิบปืนหยิบหมวกวิ่งมาเข้าแถวด้วยสภาพไร้สติเนื่องจากอดนอนมาทั้งคืน เพื่อนทุกคนก็เป็นเหมือนผม ทุกคนไม่สดชื่นเลย มีอาการเหมือนคนเมา ยืนโงนเงนไปมาอย่างมึนๆ ครูฝึกเห็นพวกเราแฮงค์สุดๆ เลยตะโกนด่าลั่น
" เป็นอะไรกันไปหมด ไม่ได้เรื่องเลย ความแข็งแรงของนักศึกษาวิชาทหารหายไปไหนหมด ! ยังหนุ่มกันแท้ๆ ทำตัวอ่อนปวกเปียกกันไปได้ ! ทั้งหมด! วิดพื้นท่าเตรียม ! "
ทุกคนครางฮืออย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำตามคำสั่ง เอามือยันพื้นเตรียมวิดพื้น แล้วแหกปากดังๆ
" เตรียม ! "
ครูฝึกแหกปากสั่งต่อ " 30 ครั้ง ! "
ทุกคนทวนคำสั่ง " 30 ครั้ง ! "
" ปฏิบัติ ! "
ผมและเพื่อนๆ วิดพิ้นตามคำสั่งจนครบ เหงื่อเหม็นๆ ไหลออกจากตัวลงพื้นเลอะไปหมด เสร็จแล้วครูฝึกก็สั่งจัดแถว ผมรู้สึกว่าสติเริ่มกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว ความง่วงหายไป ความกระปรี้กระเปร่าในวัยหนุ่มเริ่มเข้ามาแทน ผมกลับมาฟิตอีกครั้งถึงแม้ว่าขาและตีนจะยังปวดอยู่ก็ตาม ผิดกับเพื่อนหลายคนที่อิดโรยอย่างเห็นได้ชัด
ครูฝึกให้พวกเราเก็บของเตรียมตัวกลับฐาน ทุกคนสะพายเป้แล้วเดินกลับฐานแบบเร็วๆ จนต้องเปลี่ยนเป็นวิ่งแทน ไม่รู้ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วย ผมวิ่งถือปืนตามเพื่อนมาเรื่อยๆ ทางที่วิ่งไปมีแต่ป่า หลุม และบ่อ วิ่งระยะทางไกลมากๆ ผมเหนื่อยสุดๆๆๆ แต่ก็กัดฟันวิ่งต่อไป เกือบหกล้มหลายครั้งแต่ก็ไม่ล้ม ผมไม่อ่อนแอเหมือนตอนปี 3 แล้ว....อยากให้กูวิ่ง กูก็จะวิ่งให้เต็มที่เลย.. ผมคิดแล้วก็วิ่งๆๆๆ จนเกือบจะวิ่งต่อไปทนไม่ไหว ไม่ได้คุยกับเพื่อนเลยซักคำ พอดีคนข้างหน้าคงจะเหนื่อยเลยวิ่งช้าลงๆ จนกลายเป็นเดิน และจากจุดนี้เราก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ไม่ต้องวิ่งอีก มีเพื่อนจากกองร้อยฉลามขาวและเสือดำที่เป็นข้าศึกโจมตีเรามาตลอด 2 คืนเดินมาสมทบด้วย จนคนที่เดินมีเยอะแยะ ในที่สุดพวกเราก็เดินมาถึงกองพัน 41 ฐานที่มั่นถาวรของเรา
ผมยิ้มด้วยความดีใจ วันนี้แล้วสินะที่จะได้กลับบ้าน เหนื่อยมานานแล้ว ได้กลับบ้านซะที
