สวัสดีค่ะ เอานิยายมาลง ฉลองเปิดห้อง Story ที่จริงเห็นห้องนี้ตั้งนานแล้ว เข้ามาสังเกตการณ์บ้าง บางครั้ง แต่ยังไม่ได้เอานิยายมาลง ดีใจที่มีห้องนิยายเป็นเรื่องเป็นราว ให้ผู้อ่านกับนักเขียนได้มีโอกาสพบปะ แลกเปลี่ยนสิ่งที่ชอบแ่ก่กัน
พี่เคทเกิดและเติบโตจากบ้านหลังนี้ เอานิยายมาลงที่นี่ เรื่องแรกคือ หนุ่มโสดในฝัน ปรุงรักปรุงรส และเรื่องที่ทำให้คนรู้จักก็คือ My First Boyfriend คราวนี้ก็ขอเอาผลงานที่เคยลงที่นี่เหมือนห้าหกปีก่อน นำมาลงอีกครั้งค่ะ
..............................................
My First Boyfriend
บทที่ 1
เช้าวันหนึ่งผมตื่นขึ้นมาเหมือนกับทุกๆวัน แต่มันกลับเป็นเช้าที่ทำให้ชีวิตผมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เริ่มตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่ใช่ของตัวเอง มีคนแปลกหน้าที่ผมไม่เคยรู้จักอยู่ในห้องกับผมด้วย ผมไม่มีอิสระในการที่จะเคลื่อนไหวไปมาได้ เนื่องจากมือทั้งสองข้างของผมถูกพันธนาการด้วยผ้ามัดติดอยู่กับหัวเตียงอย่างแน่นหนา ในขณะที่เท้าทั้งสองก็ถูกมัดติดกับปลายเตียงทั้งสองด้านด้วยเช่นกัน
สภาพของผมตอนนี้ คล้ายกับตัวอักษร x ในภาษาอังกฤษ เสื้อผ้าที่ผมใส่มายังอยู่กับเนื้อตัวเรียบร้อย เพียงแต่มันหลุดลุ่ยยับยู่ยี่จากการดิ้นรนเพื่อให้เป็นอิสระของผม ที่ปากมีผ้าเช็ดหน้าอุดไว้ ทำให้ผมส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือออกมาไม่ได้
ขณะที่ผมตกใจในสภาพของตัวเอง และพยายามดิ้นรนให้พ้นจากการถูกจองจำ ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับที่ร่างสูงร่างหนึ่งเดินเข้ามา คนแปลกหน้าที่ต้องสงสัยว่าลักพาตัวผมมาที่นี่ คนที่ผมคลับคล้ายคลับคลาว่าเขานอนอยู่ข้างๆผมตลอดทั้งคืน
ความที่ผมสะลึมสะลือด้วยฤทธิ์ยาสลบที่มีคนโปะใส่ผม ทำให้จำรายละเอียดเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของคนที่พาผมมาได้ไม่ชัดเจนนัก แต่ตอนนี้ผมมองเห็นทุกๆรายละเอียดบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
เขาเป็นเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่งไทยกับฝรั่ง คิ้วหนาเข้ม ตาโตสวยสีน้ำตาล ขนตาหนาเป็นแพ จมูกโด่ง ริมฝีปากอิ่มเต็ม มีรอยเคราเขียวครึ้มที่ข้างแก้มและคาง ผมดกหยิกสลวยสีน้ำตาลเข้มเป็นลอนคลื่นยาวระต้นคอ ผิวสีน้ำตาลทอง ไม่ขาวเผือกแบบฝรั่ง รูปร่างดี โครงสร้างร่างกายแข็งแรง คาดคะเนจากหน้าตา และกริยาท่าทาง เจ้าเด็กคนนี้คงจะอายุน้อยกว่าผมสัก 5 ปีขึ้นไป
เขาถือถาดอาหารเดินตรงมาที่ผม จากนั้นก็ทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง แล้ววางถาดอาหารไว้ตรงโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ ใบหน้าคมคายก้มมองลงมา เขาฉีกยิ้มกว้างให้ผม เป็นยิ้มประจบประแจงเหมือนเด็กที่กำลังอ้อนผู้ใหญ่เพื่อให้ได้สิ่งที่ตนเองต้องการ เวลาเขายิ้ม หน้าตาของเขาดูสดใสมาก ฟันขาวเรียงเรียบสะอาดตา แถมซ้ำยังมีลักยิ้มที่สองข้างแก้มอีกด้วย
เห็นหน้าซื่อๆ และตาเป็นประกายวาววามของเขาแล้ว ทำให้ผมเริ่มสับสนในความคิดของตัวเอง ไม่แน่ใจว่าเขามาดีหรือมาร้าย ใช่คนที่พาผมมามัดหรือไม่ แล้วเขาใช่คนที่นอนเคียงข้างผมเมื่อคืนหรือเปล่า บางทีผมอาจจะกล่าวโทษผิดคนก็ได้
แต่จากการที่เขาไม่แสดงท่าประหลาดใจที่เห็นผมถูกมัด มีเพียงแววตายิ้มได้ที่คอยจ้องมองผมอย่างสำรวจตรวจตรา ทำให้ผมเริ่มเอนเอียงมาทางความคิดเดิมที่ว่าเขาน่าจะเป็นพวกผู้ร้าย หรืออย่างน้อยก็น่าจะมีส่วนรู้เห็นเรื่องที่ผมถูกจับมาที่นี่
