"เชื่อก็โง่แล้ว คนเลวที่ไหนจะกล้ายอมรับว่าตัวเองทำชั่วล่ะ ..."โจรหนุ่มแค่นยิ้ม
"ยกเว้นฉันนี่แหละ ที่กล้ายอมรับว่า ถ้าจะทำชั่ว ก็ต้องชั่วให้สะใจ"
"แต่ฉันไม่ได้ทำผิดอย่างที่แกพยายามยัดเยียดให้ฉันนะ เชื่อกันบ้างสิ แกจับตัวคนมาผิดแล้ว ฉันไม่เคยแย่งสามีใคร ไม่เคยทำชั่วอย่างที่แกว่า"
หนุ่มหน้าหวานพยายามอธิบายแต่ไร้ผล ร่างกำยำก้าวขึ้นมานั่งบนเตียง เขาจับขาเรียวแยกออกจากกันอย่างรวดเร็วและปราศจากความอ่อนโยน
พลางจับขายกเพื่อให้ก้นลอยขึ้นจนสามารถมองเห็นร่องลืบที่เล็กแคบสีชมพูอ่อน ร่างบอบบางดิ้นหนี หัวเข่าหนีบเข้าหากันและพยายามจะยันคนตัวใหญ่ออกไปให้พ้น
แต่หนุ่มหน้าเข้มใช้มือแบะขาออก ก่อนจะแทรกลำตัวหนาหนักตรงว่างกลาง ตรึงให้ร่างงามหนีไปไหนไม่ได้
"แกจะทำอะไรฉัน"
ปากสีชมพูหวานเปล่งเสียงโวยวาย กายดิ้นเตะถีบพัลวัน
"อย่าทำเป็นซื่อไปหน่อยเลย ฉันก็จะทำอย่างที่นายคุ้นเคยไงล่ะ ยอมดีๆเถอะ อย่าขัดขืน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว เราจะได้สนุกด้วยกัน บางทีนายอาจจะติดใจจนลืมคนอื่นไปเลยก็ได้"
โจรหน้าหล่อแค่นยิ้ม พลางจับขาเขาแยกกว้างไปจากเดิมอีก
"ไอ้ชั่ว แกไม่มีสิทธิมาทำอย่างนี้กับฉันนะ ฉันไม่ได้ทำผิดกับใคร แล้วแกก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินฉัน"
ดิ้นรนเฮือกสุดท้ายเพื่อเอาตัวรอดจากการถูกข่มขืน แต่ยิ่งโวยวาย ยิ่งร้องห้าม ก็เหมือนยิ่งไปยั่วยุให้โจรร้ายอยากเอาชนะมากขึ้น
"คนที่ทำผิด เวลาเขาจับได้ไล่ทัน แล้วเอาตัวมาลงโทษ ก็ปฏิเสธแบบนี้ทุกราย แต่ถึงอย่างไรกรรมชั่วที่ทำไว้มันก็ปิดไม่มิดหรอก เมื่อทำผิดก็ต้องยอมรับผิด อย่าขัดขืนให้มากเรื่องดีกว่า เสียเวลาสนุกกัน"
คนพูดแทรกตัวเข้าไประหว่างกลาง และเอาขาที่อ้ากว้างของหนุ่มหน้าสวยโอบตัวเขาไว้ หนุ่มหน้าสวยพยายามจะดึงขาหนี แต่โจรหล่อก็จับขาไว้แน่น พลางจ้องคนหน้าหวานตาถมึงทึง
"ปล่อยฉันไปนะ ฉันไม่ได้แย่งแฟนใคร อย่ามาใส่ร้ายฉัน แกกำลังลงโทษคนผิดแล้ว"
ท่าทางตกใจกลัวไม่น้อยเมื่อตระหนักในชะตากรรมของตนเอง เขาพยายามดิ้นหนีเต็มที่ แต่คนที่กำลังคุกคามเขาอยู่ กลับใช้มือแข็งแรงจับขาเขาแยกออกจากกันค้างเอาไว้
เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะถูกลงโทษอย่างไร หนุ่มผู้ตกเป็นเหยื่อก็ร้องโวยวายดิ้นรนสุดกำลัง
"ก็บอกแล้วไงว่าถูกตัว อย่ามาปฏิเสธเลย คิดว่าจะรอดเงื้อมือฉันไปได้เหรอ"
มือแข็งแรงฟาดผลั๊วะไปบนต้นขาขาวๆ ที่เตะถีบเขาอย่างบ้าคลั่ง รอยแดงเป็นปื้นปรากฏขึ้นบนผิวนวลทันที ความเจ็บปวดที่โดนทำร้ายทำให้คนโดนจับตัวมาแทบคลั่ง เขาร้องโวยวายเสียงดังลั่น ทั้งโกรธและกลัว
อย่างบอกไม่ถูก รู้ว่าการขัดขืนอาจจะทำให้ตัวเองเจ็บตัวมากกว่าเดิม แต่จะให้ทนเฉยและยอมให้โจรถ่อยย่ำยีก็คงเป็นไปไม่ได้
"ก็ถ้าฉันทำอย่างแกว่าจริง ก็ให้เจ้าตัวเขามาลงโทษฉันสิ ทำไมแกต้องมาทำร้ายฉันด้วย"
"ฉันได้รับมอบหมายให้มาทำงานอันทรงเกียรตินี้ เป็นงานที่ฉันชอบซะด้วย...."
มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วขาขาวๆที่มีรอยแดงเป็นปื้นนั่น ก่อนจะลูบไล้สูงขึ้นไปจนถึงง่ามขา ก่อนจะยิ้มแสยะออกมาอย่างพอใจ เมื่อเห็นเนื้อบริเวณนั้นเต้นระริก
บอกมาตามตรงนะ ถึงนายจะผ่านคนมาสักกี่สิบคนก็ตาม แต่ก็ยังน่าลองอยู่ดี ต้องขอบใจไอ้คนพวกนั้นที่ดูแลเรือนร่างนายอย่างดีไม่ให้บุบสลาย แต่หลังจากค่ำคืนนี้ไปแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่า นายจะยังสามารถทำตัวเหมือนเดิมได้อีกหรือเปล่า"
ใบหน้าคมเข้มมีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมให้เห็น
"ไม่นะ แกต้องไม่ทำแบบนี้กับฉัน"
หนุ่มหน้าหวานร้องห้ามเสียงหลง
"สายไปแล้วล่ะ"
พร้อมกับคำพูด ชายหนุ่มร่างกำยำ ก็ช้อนสะโพกของหนุ่มหน้าหวานขึ้น ก่อนจะกระแทกเรือนกายใหญ่โตลงไปในช่องทางเล็กแคบอย่างรุนแรง โดยปราศจากการเล้าโลม หรือขยายช่องทางให้คุ้นเคยเสียก่อน
มีเสียงหวีดร้องโหยหวนดังออกมาจากปากสีกุหลาบนั่น ร่างงามกระตุกเกร็ง ดวงตาสองข้างเบิกโพลง ก่อนที่จะปิดสนิทลงด้วยความเจ็บปวด คิ้วเรียวขมวดมุ่น น้ำตาทะลักจากดวงตาคู่สวยอาบแก้มเนียน
เสียงครวญครางที่ได้ยินทำให้โจรหนุ่มชะงักกึก รับรู้ได้ถึงของเหลวอุ่นๆที่ค่อยๆซึมออกมาจากที่ใดที่หนึ่งในช่องแคบนั้น เขาผละออกอย่างรวดเร็วและยกร่างน้อยนั้นขึ้นดู เลือดสีแดงเข้มไหลซึมออกมาตามบาดแผลที่เกิดจากการกระทำรุนแรงของเขาเมื่อสักครู่
