ตกดึกคืนนั้น ห้องของพันไมล์ก็ได้ต้อนรับแขกยามวิกาลซึ่งไขกุญแจเข้ามาอย่างถือวิสาสะ แถมมายืนจ้องหน้าอยู่ตั้งนานจนกระทั่งคนที่นอนหลับตื่นขึ้นมาเจอเอง“เฮ้ยยยยยย”
พันไมล์ร้องเสียงหลงอย่างตกใจ ที่เห็นเงาคนมายืนตะคุ่มๆที่ข้างเตียง ตอนแรกนึกว่าผี เพราะมองเห็นในความมืดเพียงลางๆ แถมเจ้าของร่างยังหัวเราะเสียงเยือกเย็น ทว่าเมื่อเขม้นมองอีกครั้ง จึงได้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่คือคนที่ลักพาตัวเขามานั่นเอง
“นอนด้วยคนนะ”
พร้อมกับคำพูด เจ้าของร่างก็เข้ามาเบียดแทรกคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง พันไมล์ถอยห่างอย่างรวดเร็ว ทว่าแขนอันแข็งแรงก็คว้าเอวเล็กๆเอาไว้ได้ และออกแรงดึงจนร่างบางมาปะทะหน้าอก แสนก้าวจับหนุ่มหน้าหวานกดลงกับที่นอนทันที
“ปล่อยฉันนะ”
“นายไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง ลืมไปแล้วหรือว่านายถูกฉันจับมาเพื่อทำอะไร เป้าหมายฉันยังไม่บรรลุ ฉันไม่มีวันปล่อยนายแน่”
แสนก้าวตอบเสียงเหี้ยม พลางซุกหน้าลงที่ต้นคอขาวๆ ของคนที่กำลังขัดขืน ริมฝีปากร้อนผ่าวสัมผัสเข้าที่ผิวเนื้ออ่อนนุ่ม จมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายอันหอมกรุ่น พันไมล์ดิ้นหนี ผลักไสเป็นพัลวัน
“แกทำฉันไปแล้วนะ ยังจะต้องการอะไรจากฉันอีก”
“หนก่อนนั้นไม่นับ เพราะนายสลบไปก่อน และคราวนี้ฉันจะต่อจากที่ทำค้างไว้”
คนพูดออกอาการหื่นอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่นะ พอเถอะ ฉันขอร้อง ปล่อยฉันไป แล้วถ้าแกอยากได้เงินเท่าไหร่ ฉันจะหามาให้”
พันไมล์วิงวอนขอให้แสนก้าวปล่อยตัว โจรหน้าหล่อพ่นลมหายใจออกทางจมูก และแสยะยิ้มอย่างนึกขำ
“พวกคนรวยก็งี้แหละ ชอบคิดว่าเงินสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้ แม้แต่การลบล้างความผิดที่ตัวเองก่อ แต่ไปใช้กับคนอื่นเถอะ ฉันไม่ใช่พวกเห็นเงินแล้วตาโต”
แสนก้าวปิดปากที่กำลังจะโต้ตอบด้วยจุมพิตที่เร่าร้อนของตัวเอง พันไมล์ดิ้นพล่าน พยายามจะดันแสนก้าวให้ออกไปห่างๆ โจรหนุ่มรู้สึกรำคาญ ก็เลยใช้มือแข็งแกร่งจับมือทั้งสองข้างของคนหน้าสวยเอาไว้เหนือหัว
“ฉันไม่ใช่คนที่นายต้องการจริงๆนะ”
พันไมล์ยังพยายามต่อรองเพื่อไม่ให้ตัวเองถูกกระทำย่ำยี แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล คนที่รุกรานอยู่ไม่ยอมหยุด แถมยังลงมือปลุกเร้าหนักยิ่งขึ้น
เสื้อผ้าที่พันไมล์สวมใส่ถูกกระชากจนขาดติดมือออกมา ตอนนี้ร่างของหนุ่มหน้าหวานเปลือยเปล่าเผยให้เห็นผิวขาวนุ่มน่าสัมผัส พันไมล์พยายามดิ้นรนเท่าที่แรงจะมี แต่ก็ไม่อาจต้านทานการจู่โจมของโจรหนุ่มหน้าคมได้
มือไม้ ปากจมูก ถูกแสนก้าวนำมาใช้งานอย่างชำนิชำนาญ ในที่สุดก็สามารถกระตุ้นจนถูกจุด ทำให้ร่างงามที่ขยับหนี อ่อนแรงลง
“มีอารมณ์เหมือนกันใช่ไหม จะช้าอยู่ใย ให้ฉันช่วยปลดปล่อยให้นายเถอะ ร้างมานานแล้วไม่ใช่เหรอ”
แสนก้าวกระซิบเสียงหื่นข้างหู พันไมล์ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่นะ อย่าทำฉันเลย ได้โปรดเถอะ”
คนตัวเล็กอ้อนวอน ทว่าก็ไม่สามารถยับยั้งความหื่นกระหายที่มีของคนโตกว่าได้
และด้วยความช่ำชองที่แสนก้าวมี บวกกับการใช้กำลังบังคับทำให้หนุ่มหน้าหวานหมดทางสู้
มือใหญ่เคลื่อนลงต่ำเกาะกุมสัดส่วนของความเป็นชายของคนที่ตกเป็นเบี้ยล่างอย่างย่ามใจ หนุ่มหน้าหวานส่ายหน้าไปมา ด้วยมิอาจยอมรับการกระทำของโจรหนุ่มได้ ทั้งที่รู้ว่าดิ้นรนขัดขืนไปก็ไร้ผล แต่อย่างน้อยก็อยากจะลองพยายามสู้เพื่ออิสรภาพ แม้จะอ่อนแรงลงทุกที
ปลายลิ้นร้อนผ่าวฉกวูบที่ยอดอกสีหวาน ดูดเม้มโลมเลียจนคนร่างบางสะท้านเยือก
จุดอ่อนไหวในร่างกายถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องทุกจุดพร้อมกัน ร่างกายที่แข็งขึงต่อต้านก็เริ่มจะโอนอ่อนผ่อนตาม
“ไม่นะ ...ไม่ทำแบบนี้”
เสียงร้องห้ามเบาหวิว ซึ่งไม่เพียงพอที่จะหยุดยั้งอารมณ์ปรารถนาของโจรหนุ่มที่มีต่อคนตัวเล็กที่เขากำลังย่ำยีอยู่ในขณะนี้
ร่างเปลือยเปล่าที่มีกล้ามเนื้อพอสวยถูกหนุ่มหน้าคมเฟ้นฟอนจนแทบไม่มีที่ว่างตรงไหนที่ไม่ได้สัมผัส แก้มนุ่มหอมกับปากสีกุหลาบ ถูกเขาคลึงเคล้าครั้งแล้วครั้งเล่า แก่นกายร้อนผ่าวของหนุ่มหน้าหวาน ถูกปลุกเร้ารูดรั้งจนเจ้าตัวสุดจะทานไหว
