แหม นึกว่าจะไม่ได้โพสต์เสียแล้ว โพสต์ยากโพสต์เย็นมากๆ มันเออเร่อตลอดเลย :cry: ...................................................
“โอ้โห ได้ฟังแล้วหิวขึ้นมาทันที งั้นเดี๋ยวกินเลยนะ กำลังหิวพอดี
โจรหนุ่มทำน้ำลายสอ จากนั้นก็ลากคนตัวเล็กไปที่โต๊ะอาหาร โดยที่คนที่ถูกลากออกแรงต่อต้านไม่ยอมไป ทว่าก็ไม่อาจจะสู้แรงได้ ถูกลากปลิวหวือไปจนถึงโต๊ะอาหารที่ปุยจัดสำรับวางไว้
“นั่งลง”
เขาออกคำสั่ง แต่พันไมล์ส่ายหน้าปฏิเสธ เขาไม่ยอมร่วมวงกินอาหารเหล่านี้กับโจรหื่นแน่ๆ เชิญกินกันไปสองคนเถอะ
“หูตึงหรือไง บอกให้นั่งลงกินข้าวเดี๋ยวนี้”
“ไม่ ฉันไม่กิน”
พันไมล์ยังคงดื้อดึง เขาทานอาหารพวกนี้ไม่ได้ และไม่อยากทานด้วย
“ทำไม รังเกียจอาหารบ้านป่าหรือไง เคยกินแต่อาหารของพวกไฮโซหัวสูง เลยกินอาหารรากหญ้าไม่เป็นงั้นสิ”
คำพูดดูถูกของแสนก้าว หมายยั่วยุให้หนุ่มหน้าหวานโกรธจนอยากเอาชนะจนต้องลงมือกินเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าทำได้ แต่ปรากฏว่าไม่ได้ผล พันไมล์ยอมให้แสนก้าวดูถูกว่าเป็นพวกไฮโซหัวสูง กินอาหารพื้นบ้านไม่เป็น ดีกว่ายอมกินงู กินหนู กินกบ
“จะรังเกียจอย่างไรก็ต้องกิน มีอะไรให้กินก็กินไป อย่าเรื่องมากนักเลย ถ้าไม่อยากอดตาย”
“ฉันยินดีอดตาย”
“ถ้างั้นก่อนที่จะอดข้าว จนร่างกายผ่ายผอมตาย ก็มาใช้ร่างกายนี้ให้คุ้มค่าดีกว่า ปุยเก็บกับข้าวรอฉันก่อนนะ เดี๋ยวขอพาคนเรื่องมากเข้าห้องไปทำให้ตายคาเตียงก่อน”
ไม่ใช่แค่พูดขู่อย่างเดียว แสนก้าวยังเอาจริงอีกด้วย เขาลากพันไมล์ที่ขืนตัวไม่ยอมไป เพื่อให้เข้าห้อง พันไมล์พยายามจิกเท้ากับพื้นกระดาน แต่ไม่อาจจะเหนี่ยวรั้งตัวเองไว้ได้ ถูกลากถูลู่ถูกังไปจนเกือบจะถึงหน้าห้องนอน
สัญชาติญาณการเอาตัวรอดจากการถูกข่มขืน ทำให้พันไมล์แหกปากตะโกนออกมา
“กินแล้ว ฉันจะกินข้าว ปล่อยฉัน ฉันจะไปกินข้าว”
โจรหนุ่มหยุดกึก แล้วหันมาหาคนหน้าหวาน ซึ่งตอนนี้ หน้าตาบูดบึ้งอย่างคนไม่พอใจ แล้วกล่าวด้วยเสียงเย้ยหยัน
“โธ่เอ๊ย เก่งได้แค่นี้เองเหรอ ทีหลังถ้าไม่แน่จริง อย่าทำพยศ ไม่งั้นจะขายหน้า เพราะต้องกลืนน้ำลายตัวเอง”
พันไมล์กัดฟันกรอด อยากจะต่อยหน้าไอ้โจรถ่อยสักหลายๆหมัด นึกเถียงในใจ ว่าถ้าไม่ขู่ว่าจะปล้ำขืนใจ เขาก็ไม่มีวันจะยอมกินอาหารป่าฝีมือยายปุยเด็ดขาด ตายเป็นตาย
“เอ้า กินเข้าไป งูเห่าผัดเผ็ด ของมีพิษ สำหรับคนพิษสงเยอะอย่างนาย”
แสนก้าวตักเนื้องูเห่าที่สับละเอียดผัดพริกมาใส่บนจาน พันไมล์มองตามอย่างขยะแขยง ยังไม่ยอมลงมือตักรับประทาน หลังจากเขี่ยข้าวอยู่นาน พันไมล์ก็ตักข้าวใส่ปาก แต่ไม่รอดพ้นสายตาช่างสังเกตของโจรหนุ่มไปได้
เมื่อเห็นว่าเหยื่อบำเรอกามของตน เขี่ยเนื้องูที่ตักให้ไว้ข้างจาน แล้วลงมือกินแต่ข้าวเปล่า แสนก้าวก็โพล่งขึ้นมา
“ใจคอจะกินแต่ข้าวเปล่าหรือไง เดี๋ยวก็ขาดสารอาหารแห้งตายกันพอดี”
“เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับแก”
คนหน้าหวานตอบอย่างโกรธๆ เขาจะกินอะไร ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายด้วย จะบังคับจิตใจกันไปถึงไหน ให้กินข้าว ก็กินแล้วไง ยังจะมาฝืนใจให้เขากินเนื้องูทำไม เขาไม่ใช่ทาสของไอ้โจรถ่อยนะ ที่จะได้มาทำอะไรตามคำสั่ง เขาไม่อยากทำ เขาก็จะไม่ทำ
