คนหน้าหวานตอบอย่างโกรธๆ เขาจะกินอะไร ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายด้วย จะบังคับจิตใจกันไปถึงไหน ให้กินข้าว ก็กินแล้วไง ยังจะมาฝืนใจให้เขากินเนื้องูทำไม เขาไม่ใช่ทาสของไอ้โจรถ่อยนะ ที่จะได้มาทำอะไรตามคำสั่ง เขาไม่อยากทำ เขาก็จะไม่ทำ“ไอ้พวกปากเก่งนี่ ตายมานักต่อนักแล้ว ถ้าไม่อยากตาย ก็หัดสงบปากไว้บ้าง”
“ฉันอยากตาย ช่วยสงเคราะห์ให้ทีสิ แทงด้วยมีด หรือยิงด้วยปืน อะไรก็ได้ ที่จะทำให้พ้นหน้าแก”
พันไมล์พูดอย่างแค้นๆ แสนก้าวหัวเราะขำ
“ถ้าคนอื่นพูดท้า ฉันยินดีสนองให้ โดยไม่ต้องขอซ้ำสองเลยนะ แต่สำหรับนาย คงต้องให้ตายแบบพิเศษหน่อย ตายชนิดที่มีความสุขไปด้วย ฉันรับแทงนาย ด้วยอาวุธพิเศษที่ฉันมี คืนนี้นายรอได้เลย”
พูดจากำกวมมีเลศนัย ทำให้พันไมล์หน้าแดงก่ำ เมื่อเข้าใจความหมาย
ไอ้โจรชั่ว ไอ้โจรลามก ในหัวสมองคงมีแต่เรื่องนรกจกเปรตพวกนี้บรรจุอยู่เต็ม ถึงไม่เคยคิดเรื่องดีๆเลย
“อาบจันทร์เขาอุตส่าห์ทำมาให้กิน อย่าทำให้เขาเสียกำลังใจ กินเข้าไปเดี๋ยวนี้ แล้วห้ามเขี่ยทิ้งอีก”
แสนก้าวโยนหนูนาย่าง ลงบนจานของหนุ่มหน้าหวาน พันไมล์สะดุ้ง มองหนูในจานอย่างขยะแขยง
“กินเข้าไป”
เสียงร้องสั่งดังมาให้ได้ยินอีกครั้ง พันไมล์ทำท่าจะปฏิเสธ แต่พอเห็นแสนก้าวทำท่าจะลุกขึ้นจากที่นั่งฝั่งตรงข้าม เขาก็ค่อยๆ หยิบหนูนาย่างมาวางข้างๆจาน แล้วเขี่ยเนื้องูสับมาชิ้นหนึ่ง เตรียมจะกิน
อย่างน้อยๆ งูก็ถูกสับละเอียดเป็นชิ้นๆ ทำให้ไม่ต้องเห็นรูปร่างของมัน และมองเผินๆ ก็เหมือนเนื้อหมูสับ หากหลับหูหลับตากินเข้าไปโดยไม่คิดว่ามันเป็นเนื้องู เขาคงผ่านอาหารมื้อค่ำมื้อนี้ไปได้
คิดอยู่เป็นนานกว่าที่พันไมล์จะตัดสินใจ ตักเนื้องูผัดเผ็ดกับข้าวเปล่าใส่ปาก ทว่าเขาไม่อาจจะลบความคิดที่ว่ามันเป็นเนื้องูออกไปได้มันทำให้เขารู้สึกผะอืดผะอมอย่างบอกไม่ถูก
ทันทีที่ลิ้นสัมผัสเนื้อ หนุ่มหน้าหวานก็อมไว้อย่างนั้น ไม่ยอมกลืนลงคอ ด้วยไม่อยากให้เนื้องูลงไปอยู่ในกระเพาะของตัวเอง
โจรหนุ่มมองคนหน้าหวานที่นั่งอมข้าวแก้มตุ่ย แล้วรู้สึกขำ พวกคนรวยๆนี่ชอบทำอะไรประหลาดๆ เขารู้ว่าพันไมล์ไม่เคยชินกับอาหารประเภทนี้ แต่อยากแกล้งคุณหนูไฮโซ ให้ได้รับความลำบากบ้าง บางทีสิ่งที่แสดงออกว่าชิงชังรังเกียจนั่นนี่โน่น อาจจะเป็นแค่การแสดงละครของดาราหนุ่มเพื่อเรียกความสงสารก็เป็นได้
“อมอยู่ทำไม กลืนเข้าไปสิ ยิ่งอม รสชาติของงูมันก็ยิ่งอยู่ในปากนานๆ เอ หรือว่า นายชอบอมกันแน่ วันหลังฉันจะให้นายอมงูของฉันบ้าง รับรองอร่อยกว่างูเห่าที่นายอมอยู่แน่ๆ”
คำพูดของคนบ้ากาม ทำให้พันไมล์เกือบสำลัก ความอยากจะโต้ตอบ ทำให้พันไมล์รีบกลืนข้าวลงคอ หูตาเหลือก
“ไอ้บ้า ไอ้คนชั่ว ไอ้คนลามก จะมีสักครั้งไหมที่แกจะไม่พ่นคำพูดสกปรกๆของแกออกมา”
ด่าไปน้ำหูน้ำตาไหลไป แถมไอโขลกเขลก เนื่องจากข้าวติดคอเพราะรีบกลืน
“เอ้า ๆ ไม่ต้องรีบ จะด่าหรือจะไอก็ทำสักอย่าง ฉันอยู่ที่นี่ รอนายได้”
เขาพูดยั่ว ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือจะขำคนตรงหน้าดี
“อาบจันทร์รินน้ำมาให้คุณพันไมล์ ดาราใหญ่หน่อยสิ รับใช้เขาไว้ เผื่อเขาจะเมตตา พาเธอไปเล่นหนังบ้าง”
