สองหนุ่มบนเวที เต้นเสร็จแล้ว ตอนนี้เป็นการมอบรางวัล ถ้วย สำหรับผู้ชนะ แล้วก็จะเป็นการสัมภาษณ์ ผมตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ คราวนี้ผมจะได้รู้สักทีว่า นางฟ้าของผมเป็นใครกัน เขาใช้ชื่อในการประกวดว่า “ฟ้า” แล้วตัวเขาชื่อนี้จริงหรือเปล่า
หรือเป็นแค่ชื่อที่ตั้งขึ้นมาเฉพาะกิจเท่านั้น ผมอยากรู้เกี่ยวกับตัวเขามากมาย และภาวนาให้พิธีกรช่วยซักถามแทนผมด้วย“เรามารู้จักสองหนุ่มนักเต้นเท้าไฟ ผู้ชนะการประกวดในค่ำคืนนี้กันดีกว่า ใครจะแนะนำตัวก่อนดี”
พิธีกรส่งไมค์ให้ ปรากฏว่าหนุ่มผมทองรับมาถือไว้ก่อน แนะนำตัวเองว่าชื่อโจ้ เป็นคนกรุงเทพ ขึ้นมาเที่ยว แล้วก็เลยถือโอกาสประกวดด้วย
พิธีกรถามต่อ แต่ผมไม่สนใจฟัง สายตาของผมมันไปหยุดนิ่งอยู่ที่นางฟ้าแสนสวยของผม และรอว่าเมื่อไหร่ถึงคิวที่เขาจะได้พูดเสียที
“ผมฟ้าครับ”
ในที่สุดโจ้ ก็ยื่นไมค์ให้คนสวยของผมบ้าง เสียงของเขานุ่มนวลน่าฟัง ดูแหบๆ และแอบเซ็กซี่เล็กน้อย
รู้สึกตัวเองหน้าแดงจัง ไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวกับหนุ่มหน้าหวานคนนี้ ผมเป็นคิดในแนวลามกไปหมด เป็นเอามากจริงๆ
“เป็นคนเชียงใหม่ เกิดและโตที่นี่ครับ เรียนที่มงฟอร์ตครับ”
โห เรียนโรงเรียนดังซะด้วย ท่าทางจะเป็นลูกคนรวย แต่ดูจากพฤติกรรมที่ให้ผมออกเงินให้ กับมาประกวดในผับแบบนี้ มันสวนทางกันจริงๆ แต่แล้วเขาก็เฉลยความสงสัยของผม
“พอดี เป็นนักเรียนทุนครับ”
อือ เขาอาจจะไม่มีเงินจริงๆก็ได้นะ แล้วใครออกทุนให้ล่ะ ท่านผู้มีอิทธิพลคนนั้นเหรอ แล้วเขาเกี่ยวอะไรกับคนในบ้านนั้น ทำไมต้องมีคนมาออกเงินให้ เป็นเด็กเลี้ยงหรือเปล่า
เอ่อ ...ผมรู้สึกละอายใจขึ้นมา ที่อยู่ๆ ก็คิดเตลิดไปไกล ความที่ผมอยากรู้เรื่องราวของเขา พอได้ยินได้ฟังอะไร ก็เอามาคิดเป็นตุเป็นตะไปหมด เป็นเอามากจริงๆเลยผมเนี่ย
“น้อง เฮ้ย ไอ้น้อง ได้ยินไหมวะ”
กำลังดูเพลินๆ ก็ถูกขัดจังหวะอีกแล้ว ผมจะไม่ให้ความสนใจก็ไม่ได้ เพราะตัวเองไม่ได้มาอยู่ที่ร้านนี้ในฐานะแขกที่มาเที่ยว แต่เป็นคนทำงาน ผมเลยต้องจำใจละจากภาพและเสียงข้างหน้า หันมาหาคนที่เรียกผม
แก๊งค์เดิมอีกแล้ว จะเรียกคนอื่นบ้างไม่ได้หรือไงนะ ทำไมถึงเจาะจงเรียกแต่ผมเนี่ย ทั้งที่พนักงานเสิร์ฟเพือนผมก็ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วมันก็ว่างด้วย ผมคิดอย่างโมโห แต่ขาก็ก้าวเดินไปหาอยู่ดี
“เอาอะไรครับพี่”
ผมถามอย่างสุภาพ
“มัวแต่เหม่ออะไรอยู่หรือน้อง เขาให้มาทำงานไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ให้มายืนเฉยๆ กินแรงคนอื่น ไปเอาเหล้ามาเพิ่มดิ น้ำแข็ง โซดาด้วย ให้ไวล่ะ แล้วอย่าอมเงินอีกนะ ไม่งั้นมีเรื่องแน่”
ขี้เมาคนเดิมยื่นหน้ามาให้ แล้วพูด เอ่อ ที่จริงสำรากคำพูดใส่ผมมากกว่า ไม่พูดเปล่า จ้องหน้าผมอย่างจะหาเรื่อง
ผมกัดกรามกรอดๆ พยายามระงับสติอารมณ์ ไม่อยากจะมีเรื่องกับแขก แม้จะโมโหเพียงใดก็ตาม ผมไม่อยากจะเสียงานพิเศษ และไม่อยากให้คนฝากผมเข้ามาเดือดร้อนตามไปด้วย
