หลังจากผมได้ยินนุพูดคำ ๆ นั้น ผมยืนอึ้ง หยุดน่ิง มองดูเพื่อนผมเดินจากไป ในใจผมจึงคิดว่า คงยากที่จะรักษาเพื่อนคนนี้ไว้ได้แล้ว แล้วแต่มึงแล้วกัน ผมคิดในใจ หลังจากนั้นผมก็กลับห้อง เพราะไม่รู้ว่าจะเป็นประโยชน์อะไรที่จะไปกับพวกเพื่อน ๆ ทั้ง ๆ ที่ความรู้สึกผมมันแย่แบบนั้น พวกเพื่อน ๆ เองก็คงพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวระหว่างผมกับนุได้ แต่ก็ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงหรอก ผมว่านะ คงรู้แค่ว่า ผมกับนุคงผิดใจกัน คงคิดกันไปต่าง ๆ นา ๆช่วงนี้ผมเองไม่ได้เจอกับซันเลย เพราะว่าเป็นช่วงที่พี่เซนต์อยู่กับซัน เวลาผมโทรไป ซันก็แสร้งว่าเป็นคนอื่น แล้วก็บอกผมว่า ตอนนี้ซันไม่สะดวกรับสาย ผมเองก็พอจะรู้ว่า ซันหมายถึงซันอยู่กับพี่เซนต์นั้นแหละ ทำไมชีวิตผมถึงเป็นแบบนี้นะ รักใครซักคน ทำไมมันยากจัง ไม่เพียงแต่ไม่เห็นหน้าซัน แม้แต่เพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย มันยังไม่คุยกับผมเลยด้วยซ้ำ ผมแค่ไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษไปแล้ว ทำไมมันถึงไม่เข้าใจกันบ้าง เพราะถ้ากลับกัน ผมคงจะให้อภัยมันไปนานแล้ว ตอนนี้หลังจากระยะเวลาผ่านมาซักพัก คำพูดทำร้ายจิตใจที่นุเคยพูดกับผม ดีกรีความเจ็บปวดในใจลดลงไปมากแล้ว เปิดเทอมมาก็หลายอาทิตย์แล้ว ไม่มีโอกาสเลยที่จะได้เฮฮากับเพื่อนจริง ๆ ซะที การเรียนผมในตอนนี้ไม่มีความสุขเอาซะเลย แต่ก่อนอยากมามหาวิทยาลัยก็เพราะผมเองยังมีนุ
ในที่สุดเวลาเลือกกลุ่มทำรายงานก็มาถึง เป็นอันรู้กันว่าผมเองก็ต้องอยู่กลุ่มเดียวกับนุและพวกไอ้พงษ์ ไอ้หนุ่ม แต่คราวนี้ผมงงมาก เพราะว่ากลุ่มเพื่อนผมครบแล้ว โดยที่นุ บอกเลยว่า ถ้ามีผมในกลุ่ม จะไม่มีมัน และผมเองไม่ได้เรียนดีอะไร ไอ้นุยังออกจะรู้เรื่องมากกว่าด้วยซ้ำ ดังนั้นเพื่อนก็จำเป็นจะต้องเกาะไอ้นุ ผมรู้สึกแย่มากครับในเวลานั้น ผมก็เลยต้องปั้นหน้าบอกเพื่อนไปว่า เออ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปอยู่กลุ่มอื่นก็ได้ แค่นั้นแล้วผมก็หันหลังกลับมา โดยที่ผมเองก็ไม่ได้มองหน้าไอ้นุเลยแม้แต่นิด
ผมอึดอัดมากครับ ไม่รู้จะทำไงดี ก็เลยโทรไปหาซัน โชคดีที่ซันเองก็คุยได้ เพราะอยู่ที่มหาวิทยาลัยเหมือนกัน ผมบอกซันว่า
ซัน ผมวางตัวไม่ถูกจริง ๆ ผมเครียด
ต้า ใจเย็น ๆ เป็นไร ไหนค่อย ๆ เล่ามาให้ผมฟังซิ
ก็ไอ้นุน่ะสิ มันพยายามป่วนผม ไม่ให้ผมมีความสุขเลย
ขอโทษนะต้า ผมเองแหละที่ทำให้ต้าต้องเดือนร้อน เอางี้ ผมไปคุยกะนุให้เอาไหม ซันถาม
ไม่ต้องหรอกซัน ไอ้นุมันมีเหตุผลซะทีไหน ถ้ามีเหตุผลจริง คงคุยตรง ๆ กันไปนานละ
เฮ้ออ ผมขอโทษนะ ซันขอโทษผมอีกครั้ง
ว่าแต่ วันนี้ซันว่างไหม เดี๋ยวผมเลิกเรียนประมาณสามโมง ผมไปหาซันที่มหาลัยได้ไหม
อืม จริง ๆ ผมเลิกเที่ยงน่ะวันนี้ เอางี้แล้วกัน ผมไปรับต้าที่มหาลัยดีไหม แล้วไปกินข้าวกัน
อืม เอางั้นก็ได้ จริง ๆ จะให้ผมโดดก็ยังได้เลยนะ ผมเริ่มมีรอยยิ้ม
งั้นเดี๋ยวผมไปถึงแล้ว ผมโทรหาต้าอีกทีนะ
โอเค งั้นผมไปเรียนก่อนแล้วกันนะ ผมวางสาย
ผมไม่ได้สนใจส่ิงที่อาจารย์ฟังเลย ผมเองกลับมารอยยิ้มซะอีก อีกไม่นาน ผมก็ได้เจอซันแล้ว แล้วก็ยังไปกินข้าวเย็นกันอีก มีความสุขจัง เพื่อน ๆ คงไม่ได้ทันสังเกตุผมละมั้ง ว่าหลังจากผมออกจากห้องไปเมื่อกี้ กลับมาเหมือนเป็นคนละคน เวลาผ่านไปจนหมดคาบเรียนตอนสามโมง ซันก็ยังไม่โทรมา ผมก็เลยกังวลว่าซันจะเบี้ยวผมเหมือนครั้งก่อน ๆ รึเปล่า ผมออกจากห้อง พวกเพื่อน ๆ ก็แยกย้ายกันไป ไอ้นุเองก็ไปแล้ว ไปพร้อมกับพวกในกลุ่มมันนั่นแหละ ผมก็เลยโทรหาซัน
ซัน อยู่ไหนแล้วเหรอ ผมถาม
ถึงแล้วต้า รออยู่ที่รถ ไม่ได้โทรหา ผมกลัวว่าจะกวนต้าเรียน
เว่อร์แล้ว ผมล่ะตกใจแทบแย่ ซันอยู่ตรงไหน ผมไปหา แล้วซันก็บอกว่าซันจอดรถอยู่ที่ไหน ผมไปถึงที่จอดรถ มองหารถซันก็ไม่เจอ เดินไปเดินมา ตั้งใจว่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีกที ก็เห็นซันออกจากรถแล้วกวักมือเรียก ผมก็เลยงง เพราะมันไม่ใช่รถซัน ผมนึกว่าจะเห็น C-class ของซัน แต่กลับเห็นรถ audi ไม่คิดว่าซันจะขับรถของพี่เซนต์มา
อ้าว ซัน ผมหาไม่เจอ มัวแต่มองหา Benz น่ะ
อ่อ ผมสลับกับพี่เซนต์มาขับน่ะ ชอบสลับกันบางครั้ง
อ่อ อืม ๆ ผมล่ะหน้าจ๋อย ๆ เพราะไม่สามารถเอารถเมล์หรือรถแท็กซี่ไปแลกกับซันขับได้
ผมมารอเกือบสองชั่วโมงแล้วล่ะ แต่อยู่ในรถฟังเพลง ก็สบายอารมณ์ดี
ผมไม่รู้ ไม่งั้นจะออกมาก่อนนะ
ไม่เอาหรอก ผมไม่อยากให้ต้าโดดเรียน มาหาผม เดี๋ยวผมรู้สึกผิดพอดี ผมคิดถึงต้านะ
ผมมองหน้าซัน หน้าผมเปลี่ยนเป็นสีแดง ซันพูดอะไรนะ
ผมไม่อยากให้ต้าโดดเรียน ทำไมเหรอ
ไม่ใช่ซัน ไม่ใช่ประโยคนี้ ผมตั้งตารอ
ซันเอามือมาบีบจมูกผม จำไม่ได้แล้วล่ะ 5555 ซันหัวเราะ
ถึงผมจะทำให้ต้าได้ไม่เต็มที่ แต่ผมจะทำให้ต้ามากที่สุดเท่าที่ทุกอย่างจะอำนวยนะ ซันมองผมตาหวานเยิ้มเลย
อื้ม ผมตื้นตันจนบอกไม่ถูก ได้แต่ตอบรับอย่างเดียว
ไปไหนดีล่ะเนี่ย คิดไม่ออกเลยเนอะ ซันถาม
ที่ไหนก็ได้ซัน มีซันอยู่ผมไม่กินอะไรเลยยังได้
งั้น ผมพาไปละกัน ไปหาอะไรกินข้างถนนกันนะ
โอเค ผมได้หมดแหละ ผมยิ้ม
รถของซันขับไปเรื่อย ๆ ผมได้แต่นั่งสบาย และมองซันอย่างมีความสุข ซันเองก็มองผมมาเป็นบางครั้ง เผลอแป๊ปเดียว เราก็ขับรถมาถึงเส้นราชดำเนิน ซึ่งรถติดมาก ๆ เลยครับ
ผมไม่รู้จะไปที่ไหนน่ะ ผมว่าขับรถเส้นประวัติศาสตร์นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ขับรถเล่นกัน
อืม ผมเองก็ชอบนะ ซันนี่เป็นคนเนิร์ดน่ะ อะไรก็คิดถึงแต่วิชาการ
ไม่ซะหน่อย ต้าก็รู้ว่าผมไม่ได้เก่งแต่เรื่องวิชาการ ซันยักคิ้ว
ผมได้แต่หันหน้าหนี ด้วยความเขิน ผมเองก็รู้ว่าซันหมายถึงอะไร
เดี๋ยวเราไปกินผัดไทกันนะ ร้านนี้เค้ามีชื่อมาตั้งนานละ แถว ๆ ประตูผีน่ะ
อ่อ ผัดไททิพย์... น่ะเหรอ ใช่ป่ะ ผมยังไม่เคยกินเลย
เห้อ อะไรกันเนี่ยต้า ไว้ผมต้องพาต้าตะลอนชิมซะแล้ว ซันหัวเราะ
กว่าเราจะบากบั่นไปจนถึงร้านผัดไท ฟ้าก็เร่ิมจะมืดพอดี เราก็กินผัดไทยกัน สำหรับผมผมว่าผัดไทร้านนี้แพงนะ แพงกว่าผัดไททั่วไปประมาณสองเท่าได้เลย แต่ซันเลี้ยงผม 555 ผมเลยไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่ ในขณะที่เรากำลังกินอยู่ เราก็พูดคุยกัน
ซัน ผมว่ามันแพงเหมือนกันเนอะ จะว่าอร่อยไหม มันก็อร่อยอะนะ ผมบอก
อืม ผมว่าอร่อยนะต้า ผมชอบมากินกับพี่เซนต์เลย ต้าบอก
ผมอึ้ง ๆ ก้มหน้าก้มตากิน
อ่อ แต่ก็ไม่ได้มาบ่อยหรอก เราสองคนก็ไม่ค่อยว่าง แล้วยิ่งพี่เซนต์ไปเรียนต่ออีก ก็เลยไม่ได้มากินกันเป็นปี ๆ ละ เมื่อก่อนน่ะมากิน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ซะหน่อย ซันพยายามพูดให้ผมรู้สึกดีขึ้น
ไม่ได้ว่าไรเลยซัน ก็เป็นธรรมดา คนเป็นแฟนกันเค้าก็ต้องมากินด้วยกันนี่นา ผมบอก
ก็จริงนะ คนเป็นแฟนกันก็ต้องมากินกันเป็นธรรมดา 555 ซันพูดและชี้นิ้วระหว่างเรา
ผมก็หลบตาเลย ผมมีความสุขมาก แต่ผมกลัว ผมกลัวว่ามันเป็นภาพลวงตา
ซัน ซันรู้รึเปล่า ว่าผมคิดถึงซันขนาดไหนตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมโทรหาก็คุยไม่ได้ ผมอึดอัดมากเลย
ต้าคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอไง ผมเองก็อยากคุยกับต้าเหมือนกัน แต่ทำไงได้ ต้าเข้าใจผมใช่ป่ะ
อืม ทุกวันนี้ผมก็พยายามเข้าใจ แต่ความสัมพันธ์ของเรานี่ยังไง ผมล่ะไม่เข้าใจจุดนี้ ผมถาม
ทำไมคนเราจะต้องพยายามคิดด้วยว่า เราเป็นอะไรกัน ความสัมพันธ์คืออะไร ทุกวันนี้การกระทำของผมต่อต้า ก็บอกแล้วว่าผมคิดยังไง เพียงแต่เราก็ทำได้เท่าที่โอกาสมันจะเอื้อก็เท่านั้น อย่าพยายามหาคำจำกัดความของมันเลยนะ ซันบอก
อืม ผมก็พยายามไม่คิดนะ แต่มันก็ผุดขึ้นมาเรื่อย ๆ ไอ้ความคิดความสงสัยนี้ ผมพูดแล้วก้มหน้าตักผัดไทกิน
คืนนี้ผมไปห้องต้านะ ซันพูดค่อย ๆ
หา ผมมองหน้าซันขณะที่ปากยังสูดเส้นผัดไทเข้าไปไม่หมด
คืนนี้ผมไปห้องต้านะ ไม่ได้ไปสักพักละ คิดถึงบรรยากาศน่ะ แล้วซันก็ก้มหน้าตักผัดไทกิน
ผมรีบสูดเส้นเข้าปาก แล้วเคี้ยวเร็ว ๆ ตอบกลับซันไปว่า อื้ม
