Palm-Plaza.com

Original Message

"RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย"
Posted by โปโป on 12-Mar-17 at 05:56 PM

ตอนที่เรามี 229-259
229….
Wrap up เรียกน้ำตาแห่งความผูกพันได้ไม่น้อย ทุกคนโผเข้ากอดกัน เราได้มิตรภาพมากมายจากสองวันที่ผ่านมา เรานั่งนิ่งมาจนถึงกรุงเทพฯ รถจอดหน้าโรงแรมทุกคนทยอยลงเพื่อแยกย้ายกลับบ้านสองมือของแต่ละคนมีของฝากกันทั้งนั้น เราเดินลงก่อน พี่วริตที่นอนหลับตาตั้งแต่รถออกจากรีสอร์ท ไม่ได้คุยอะไรกันตั้งแต่เช้าจนมาถึงกรุงเทพฯ เราหันไปมองแกอีกครั้งแต่ก็ต้องบอกตัวเองว่า พี่วริตมีเมียมีลูกแล้วอย่านึกว่ามันจะเป็นไปได้มากกว่าที่ได้รับ อย่างไรเสียเขาก็มีเจ้าของแล้ว อย่าเผลอใจ เราบอกตัวเองอย่างนั้นแล้วกระชับข้อมือหิ้วกระเป๋าและของฝากให้แน่นขึ้น
“เอ๋ กลับทางเดียวกันนี่ ติดรถพี่ไปสิ เดี๋ยวพี่แวะส่งให้” บ้านแกเลยไปทางลำสาลี
“ไม่สบายรึเปล่า นั่งเหงามาตลอดทาง”
“ไม่มีเพื่อนคุย” เราคาดเข็มขัดแล้วหันไปตอบคำถามแก
“ทำไมหล่ะ คนออกจะเต็มรถ ข้างหลังเขาก็เล่นไพ่กัน”
“หลับแล้วยังรู้อีกเหรอ”
“แค่หลับตาเท่านั้นแหล่ะ ใครมันจะหลับได้ หนวกหูจะแย่”
“จะลงตรงไหนดี”
“พี่ผ่านหน้ารามรึเปล่า”
“ผ่าน” เราบอกที่หมาย
“ไม่เป็นไรพี่แวะส่งได้”
“อย่าเลยพี่เดี๋ยวรถติดนะ”
เราลงข้างทาง พี่วริตไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อคืน มีแต่เราเท่านั้นที่เอามาคิดว่ามันเป็นอะไร สองวันมันเหมือนสองอาทิตย์ เราเดินขึ้นห้อง ต่อนั่งกินข้าวเย็นกับวีในห้อง
“กลับแล้ว ไหนของฝาก” ต่อผละจากข้าวเย็นแล้ววิ่งมาหา “สนุกมั๊ย”
“สนุกและเหนื่อยมาก”
“ได้อะไรมั่งหล่ะ”
“ก็ได้ความสัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนต่างแผนก” เราตอบเบาๆแล้วเปิดประตูห้อง
“เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่เหนื่อย”
“กินข้าวรึยัง”
“ยังไม่หิว”
“อะไรเนี่ย ทำตัวเหมือนคนหัวใจสลาย นี่ไปแอบรักใครยะ”
เสียงของต่อทำให้วีเงยหน้ามองออกมา
“พูดเป็นเล่น ยิ่งมีคดีอยู่ แค่เหนื่อยก็แค่นั้น ขอนอนก่อนนะ” เราปิดประตูแล้วทรุดนั่งกอดเข่าที่ระเบียงมองออกไปข้างนอก อย่าให้มันเกิดอะไรขึ้นกับใจของเราเลยนะ เรื่องของพี่วริต ขอให้มันจบอยู่ที่นั่นที่ผ่านมาเป็นเพียงลมพัดผ่านเบาๆเท่านั้น เราบอกกับตัวเอง อย่าอ่อนไหว...
“ว่าไงเอ๋สนุกมั๊ย กลุ่มสามวิ่งเข้ามาถามตอนที่เขากำลังต้อนขึ้นรถ”
“สนุกมาก”
“ได้ผู้ชายมั๊ย” ทีน่าไปในทริปนี้
“ไม่ได้หรอก ใครจะไปกล้า” โกหกอีกแล้ว “อีหยีมันเดินหน้ามุ่ยมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่
“นี่หล่อนหอบผัวใส่กระเป๋าไปด้วยเหรอยะ ไปแค่สองวันจะเอาไปทำไม”
“มีคนบอกว่ากลางคืนมีโชว์”
“ก็เขาไม่ให้พูดแล้วหล่อนรู้ได้ไง”
“แหมใครจะทนไหว ชั้นก็สืบมาเองสิจะได้เตรียมตัวไปด้วย”
“รู้แล้วมันจะสนุกอะไร” เราบอก
“นี่งั้นไอ้หนึ่งก็ว่างนะสิสองวันนี้” เราแกล้งแหย่
“อย่านะมึง”ทีน่าหัวเราะคิก ฝ่ายบุคคลมายืนจิกทีน่ากับหยีขึ้นรถไปแล้ว เราตื่นเช้าด้วยหน้าตาที่สดใส เราคล้ำไปนิดนึง สีตกเพราะแดด เดินสวนกลับพี่วริตที่แคนทีน แกก็พยักหน้าให้ พี่วริตคงปล่อยให้มันผ่านไปตามวันเวลาสินะ เราหันหลังกลับไปมองแกอย่างเสียดาย
“ไงพี่เอ๋” หนึ่งถือถาดมานั่งด้วย
“ยังไม่กลับบ้านเหรอ”
“วันนี้เข้าเช้า เพิ่งเปลี่ยนรอบ”
“แฟนไม่อยู่คงเหงาแย่”
“แฟนเฟินที่ไหน พี่หยีนะมั่ว”
“อ้าวใครก็เห็นนี่ว่าไปไหนมาไหนด้วยกัน” เราถาม
“ใครเห็นก็ช่างประไร ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย แล้วแต่จะคิด”คมนะยะหนุ่มน้อย
“พี่ไปเที่ยวสนุกมั๊ย”
“ก็ดี” เราตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก
“พี่เอ๋เลี้ยงหนังหน่อยสิ อยากดู” หนึ่งชี้หนังในหน้าหนังสือพิมพ์ให้ดู “พี่ดูรึยัง”
“ยัง ไม่ได้ดู”
“ได้มั๊ย ไม่ได้คุยกับพี่เอ๋นานแล้ว ไปดูหนังสักรอบแล้วไปหาข้าวกินกัน” เอ๊ะยังไง
“ทำไมต้องเลี้ยงหล่ะ มีแม่ยกทั้งคน”
“บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ” มันจะมาไม้ไหนนี่
“ได้ ถ้าอยากดู รอแล้วกัน งานพี่เลิกเย็นนะ”
“ผมก็เลิกเย็นเหมือนกัน” เราลุกเอาถาดไปเท หนึ่งดูมีเนื้อขึ้นมาบ้างแล้วทำให้หน้าตาเขาดูดีกว่าแต่ก่อนที่ผอมเพรียว
หนังปลายโปรแกรมคนไม่ค่อยเยอะเราตั้งอกตั้งใจดูหนังโดยไม่สนใจเขา หนึ่งถามโน่นถามนี่จนเรากลัวคนจะรำคาญต้องหันไปบอก
“เดี๋ยวออกไปค่อยคุยนะ คนเขาจะด่า”เขาถึงเงียบ
เราทั้งคู่เดินออกจากโรงหนังตอนเกือบสามทุ่มหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงทำท่าเหมือนจิ๊กโก๋
“ไปไหนต่อดีพี่เอ๋”
“ไปห้องหนึ่งไง” เขาชะงักแล้วมองหน้าเรา เรามองตอบอย่างท้าทาย
“ผมอยู่กับเพื่อนไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แล้ว”
“งั้นก็ไม่สะดวก”
“ห้องพี่เป็นไง”
“ห้องพี่ก็ไม่ว่าง” มือของหนึ่งถือเบียร์ที่ห่อในกระดาษไว้
“พี่เอ๋อยากไปกับผมจริงๆเหรอ”
“หนึ่งคงไม่อยากไปกับพี่มั๊ง เพราะหนึ่งคงมีคนอื่นแล้ว” เราโบกแท็กซี่ “แล้วเจอกันนะพรุ่งนี้”แท็กซี่จอดเทียบท่า เราอยากจะได้เขาเหมือนกัน แต่เราไม่อยากทำร้ายน้ำใจใครและเราก็รู้ว่าเพื่อนเรามั่วแค่ไหน ไม่อยากสืบสาวเรื่องที่มันอาจจะเกิดขึ้นเพราะความมักมาก เรามองหน้าหนึ่งผ่านกระจกแล้วโบกมือ เขายืนนิ่งมองเราเหมือนกัน
อยู่กับคนที่เขาเลือกก็ดีแล้ว เราก็อยู่ของเรา อะไรนักหนากับผู้ชายคนนี้ มีเงินอยู่ที่ไหนใจเขาก็อยู่ที่นั่นเท่านั้นเอง เราตามไม่ทันหรอก ตอนนี้โลกหมุนเร็วกว่าเดิมแล้ว สิ่งของสมัยใหม่เริ่มล่อตาล่อใจ มือถือเริ่มเป็นที่ต้องการจับต้องได้ง่ายกว่าเดิม เราเห็นหยีกัดฟันจ่ายเงินซื้อโทรศัพท์สองเครื่องพร้อมกันในขณะที่เราไม่มีความรู้สึกอยากได้เพราะไม่รู้จะโทรหาใคร แม้ตอนเพจเจอร์ฮิตเราก็ยังไม่มีกะเขาสักเครื่อง
“ทำไมไม่โทรบอกว่ากลับมาแล้ว” โมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกลิ่นเหล้าหึ่ง
“ก็ทำงานนี่นา จะโทรไปทำไม” เรานอนเอกเขนกรอเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า
“จะรีบนอนไปไหน”
“ยังไม่ได้นอน แล้วพรุ่งนี้โมไม่ทำงานเหรอ”
“ทำ แต่จะค้างที่นี่ เสื้อของเรารีดไว้รึเปล่า” เขาเปิดดูชุดที่เขาเอามาทิ้งไว้ มันแขวนอยู่อย่างเป็นระเบียบ
“ไปอยู่ด้วยกันก็ไม่ไป ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่” โมบ่น
“อยู่อย่างนี้แหล่ะสนุกดี โม” เราตอบแค่นั้น โมส่ายหัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ
“กินเหล้าอีกแล้ว”
“ก็ไม่มีอะไรทำ ไปกับไอ้วีมัน ต่อด้วย ไม่มีคนอื่นหรอก”
“ไม่ได้ถามอย่างนั้นซะหน่อย” เราลุกขึ้นนั่งเช็ดผมให้โม เขาใส่เสื้อกับกางเกงเรียบร้อย
“เงี่ยนมั๊ยวันนี้”
“ทะลึ่ง” เราทุบหลังโมไปที “ถามอะไร ไม่ไหวก็นอนสิ” เอาผ้าไปผี่งลมที่ระเบียงกลับเข้ามาก็นอนแอ้งแม้งไปแล้วคนเมา เราจะดำเนินความสัมพันธ์กับโมไปแบบไหนกันนะ เพราะจนป่านนี้มันก็ยังไม่ได้ข้อสรุปเสียที ว่าเราจะเอายังไงกะเขาดี แว่บความรู้สึกก็มีพี่วริตโผล่เข้ามาอีกจนได้ หันไปมองโมที่นอนอยู่แล้วรู้สึกแย่ ที่เราเป็นคนแบบนี้มันเกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้าก็เคยเสียใจที่เขาไม่ใยดีแล้วมาคราวนี้เขากลับมาแล้วเรากลับเย็นชา เรามันบ้า ด่าตัวเองแล้วซุกตัวนอนลงใกล้ๆกับเขากอดเอวเขาไว้แน่น โมรู้สึกตัวหันหน้ามาจูบที่หน้าผากเรา
“เป็นอะไร”
“ไม่เป็นไร อยากกอดโม”
เขาพลิกตัวนอนตะแคงมาหาแล้วกอดเราตอบ เราซุกหน้าที่อกของเขา เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะเราได้ยินชัดเจน เราจะต้องทำให้ตัวเองรู้สึกดีๆกับโมให้ได้
“เป็นอะไรเอ๋ หน้าตาหล่อนดูแปลกๆ” ต่อถาม
“ไม่เป็นอะไรนี่”
“ดูหล่อนเหมือนกังวล ผัวมากกทุกคืนแบบนี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ ไม่ย้ายไปอยู่ด้วยกันเลยหล่ะ”
“ชั้น” ต่อดึงแขนเราเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
“ถ้าหล่อนไม่รักโมมันแล้ว ทำไมไม่พูดออกไปหล่ะ อย่าทำเป็นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ มันไม่ดีนะ เขาไม่รู้หรอกว่าหล่อนคิดอะไร ในเมื่อนอนเอากันทุกวัน คนที่เขามีใจกะเราเขาก็คิดว่าเราชอบเขานะสิ”
ต่อโพล่งขึ้นมาหลังจากฟังความรู้สึกของเราจบ
“มันยากนี่ ชั้นก็กลัวเคว้งถ้าหากเขาจะทิ้งชั้นอีก”
“กลัวหาไม่ได้ หรือเสียดายอย่างอื่น” ต่อหันมาทำหน้ากวนๆ “โมก็คงไม่ใช่ย่อย ไม่งั้นมันคงเอาหล่อนไม่อยู่หรอก” ต่อหมายถึงเรื่องนั้น
“ก็ดี แต่ยังไม่จุใจ”
“อีโรคจิต ชอบให้เขาทุบเขาตีหล่ะสิ พอเขาหวานด้วยกลับรู้สึกเหมือนขาด”
“คงงั้นมั๊ง”
“คงจะชอบให้เขาแสดงอำนาจข่มหล่ะสิ จะได้ดูเหมือนนางเอกที่โดนพระเอกกดขี่”
“ไม่บ้าขนาดนั้นหรอก”
“นี่ ตัดไม่ขาดก็มองดูเขาใหม่แล้วกัน ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไว้มันทนไม่ไหวแล้วก็บอกเขาไปตามตรง เขาจะไม่ต้องเสียเวลากับหล่อน
“ทำไมหล่อนไม่เหมือนชั้น”
“ก็ชั้นไม่ใช่หล่อน ชั้นเจ็บครั้งเดียวชั้นจำ ไม่ใช่พวกซาดิสม์ ที่ชอบทรมานตัวเองให้ตัวเองเจ็บอย่างหล่อนนี่ หล่อนรักใครเป็นรึเปล่า เอ๋” ต่อถาม “ที่ผ่านมาเนี่ยหล่อนเหมือนคนที่รักตัวเองมากกว่ารักคนอื่นเลยนะ พอไม่ได้ดั่งใจหล่อน หล่อนก็ฟูมฟาย พอได้ดั่งใจหล่อนก็เบื่อ อะไรกันนักหนา โตเป็นวัวเป็นควายแล้ว ผู้ชายไม่ได้มาเคาะประตูเอาหล่อนรายวันเหมือนที่หอเก่าแล้วนะ ปีนี้อายุเท่าไหร่ โตแต่ตัว หัวใจยังเป็นเด็ก แก่ขนาดนี้จะมามีพี่โด่งคอยจูงมือไปโน่นมานี่เหมือนก่อนได้ไงยะ ส่องกระจกดูตัวเองหน่อย ว่าตอนนี้กับตอนนั้นมันไม่เหมือนกันแล้ว อย่าทะนงตัวว่าสวยเลิส กระเทยรุ่นใหม่ๆหน่ะ มันโตเร็ว ระวังเขาไปเจออะไรที่ใหม่กว่าสดกว่าเขาก็ไป มีดีอยู่กะตัวไม่ชอบ ชอบไปเห็นของคนอื่นเขาดี และชอบไปคุ้ยของที่เลิกใช้แล้วมาเก็บ” ต่อค้อน
“ว่าไปเถอะ”
“ไม่ได้ว่า แต่บอกให้รู้สึกตัว หล่อนกะชั้น คบกันมานานแล้วนะ แต่ชั้นไม่เห็นหล่อนดีขึ้นไปกว่าเดิมเลย ให้ตายสิ ถามตรงๆ หล่อนรักใครกันแน่ ถ้ารักพี่โด่งก็ไปหาเขาสิ เขาเลิกกะเมียแล้วนี่ หรือรักพี่แขกก็ไปหาเขาที่บ้าน รักไอ้นกก็ไปหามันสิ ไปแย่งมันมา” ต่อไม่รู้เรื่องพี่วริต “ให้เอาจริงๆก็ไม่เอาทั้งนั้น ตอนนี้ไอ้โมเป็นคนเดียวที่หล่อนจับต้องได้ ชั้นหล่ะดีใจแทนวีจริงๆที่มันไม่หวนกลับมาหาหล่อนอีก เพราะมันเคยบอกว่าหล่อนนะยาก ความคิดกับการกระทำหล่อนสวนทางกัน ตั้งแต่มันรู้ว่าหล่อนนอนกะพี่ภูแล้ว หล่อนมีเหตุผลและก็สรุปเองทุกอย่าง หล่อนไม่เชื่อใครหรอก นั่งฟังไปแค่นั้น ชั้นพูดกับหล่อนเป็นร้อยรอบ หล่อนก็แค่ได้ยิน แต่ไม่เอาไปคิด เพราะหล่อนมีคำตอบในใจของหล่อนแล้ว แค่อยากถามคนอื่นเท่านั้นเอง เสียเวลาหว่ะ แล้วนี่ชั้นมานั่งพล่ามเป็นอีบ้าอะไรนี่”ต่อลุกขึ้นเปิดประตูห้อง
“แล้วชั้นจะทำไง”
“ยังจะมาถามอยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่รู้ด้วยแล้ว”
ต่อยิ้มหวานมองหน้าวีที่เพิ่งมาถึงตอนนี้คู่นี้เป็นคู่ผัวตัวเมียกันเต็มตัวแล้ว
“กลับห้องได้แล้วผัวเมียเขาจะสวีทกัน”วีเคาะหัวต่อ
“พูดอะไร เดี๋ยวคนโสดอย่างเอ๋เขาก็น้อยใจแย่ ว่าเราทิ้งเขา” เออออตามกันเลยนะ
“อย่างนี้มันต้องดัดนิสัย ให้นอนเหงาแห้งต่อไป คนสวยก็อย่างนี้แหล่ะปัญหาเยอะ”
“มีอะไรกันเหรอเอ๋”
“จะมีอาไร้ ก็อีหรอบเดิม บ้า” ต่อเน้นคำนั้นชัดมาก
“ทะเลาะกันเหรอ” เราลุกไปที่ประตูแต่หยุดแล้วหันมาที่วี
“เดี๋ยว โมมันก็มา ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” วียังเข้าใจในทางที่เขาคิดอยู่
“ไม่ต้องไปยุ่งกะเอ๋หรอก วี เขาไม่ค่อยสบาย” ต่อปราม
“ต้องบอกโมมันหน่อยแล้ว เอ๋เป็นแบบนี้ มันไม่รู้เรื่องเลยเหรอ”
“แล้วโมไปไหนหล่ะ”
“สังสรรค์”
“อ้าว ไหงวีไม่ไปด้วยหล่ะ”ต่อแปลกใจ
“ไม่มีอะไรจะสังสรรค์กับพวกมัน” วีเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว ต่อมองหน้าเราอีกที
“พอรู้ว่าเขาไปกินเหล้ากับคนอื่นไม่มาหาตัวก็หงุดหงิดสินะ” เหมือนมันทายใจเราออกจริงๆเลย
“ไปล้างรูรอเถอะ คืนนี้รับรองเจอแน่ไอ้นั่นหน่ะ” เราเดินกลับห้อง ต่อมันคงโกรธเรานะที่เป็นแบบนี้ คืนวันศุกร์แต่มันไม่สุขเลยสักนิด เราเหมือนรอโมแน่ๆ ตีสองก็ไม่โผล่ นี่มันอะไรกันเนี่ย อยากจะร้องกรี๊ดดังๆ เหล้าสำคัญกว่าชั้นเหรอเนี่ย หรือว่าไปกับใคร โอ๊ยนอนไม่หลับ...................

*** ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
ห้ามโพสข้อความ รูปภาพ ไฟล์ที่มีลิขสิทธิ์ ที่สร้างความเสียหายให้แก่บุคคลอื่น
ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link "แจ้งลบข้อความ" ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือแจ้งมาได้ที่ ryubedroom@yahoo.com

RBR Section
Register สมัครสมาชิก	What's RBR? ต่ออายุสมาชิก
** ส่วนบริการเข้าบอร์ดเฉพาะสำหรับสมาชิก RBR บอร์ด Devil และ บอร์ด Zombie ต้องการติดต่อสอบถาม ส่งเมลล์ที่ ryubedroom@yahoo.com เท่านั้น **