We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by popo on 21-Mar-19 at 04:49 PM 247 .. “พี่โม นี่เด็กพี่เอ๋รึเปล่า” อั้นถามเราเบาๆตอนที่เรานอนลงข้างๆเขา “ไม่ตอบ คงจะจริง” อั้นพึมพำเบาๆ “จะให้ตอบว่าไงดี เด็กเหรอ ยังไม่แน่ใจ” “แต่ก็ไม่ใช่แค่เพื่อน เพราะเพื่อนคงเป็นแบบพี่วี ดูพี่ไม่ค่อยคุยกับพี่โมนะครับ ทะเลาะกันอยู่เหรอ” “ไม่ได้ทะเลาะ ก็แค่ไม่มีอะไรจะคุย” “อย่าสนใจเลยอั้น นอนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปทำงานสาย” “พี่เอ๋” อั้นยังไม่หยุดการสนทนา “ว่าไง” “ขออะไรอย่างได้มั๊ย” “พี่อย่าเล่าเรื่องที่ผมมาอยู่กับพี่ให้ใครฟังนะครับ” “อาย” เราค้อนเขาไปที “มันก็แหงหล่ะพี่” “แล้วเพื่อนอั้นหล่ะ” “พวกมันไม่รู้หรอกว่าผมอยู่ไหน เพราะผมบอกว่ากลับต่างจังหวัดแล้วจะไปอยู่ที่ใหม่เลย” “โกหก เพื่อนประสาอะไรไม่บอกกัน บอกมาตามตรงดีกว่าว่าอั้นกำลังทำอะไรอยู่กันแน่” อั้นไม่ตอบได้แต่กรอกตาไปมา เขาขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วซุกหน้าที่คอเราออกแรงดูดเน้นจนเราขนลุกเกรียว “พี่เอ๋อย่ารู้เลย เรื่องของผมมันไม่น่าฟังหรอก ผมไม่รบกวนพี่นานหรอกน่า อย่ากังวลไปเลย” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก พี่กลัวว่าพอไปนานนานเข้า พี่จะเผลอตัวถลำลึกไปกว่าเดิมนะสิ” เราพูดกับอั้นตามตรง อั้นมองหน้าเราแล้วส่ายหัว “มันคงไม่ขนาดนั้นมั๊งพี่ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” “แต่เราก็มีอะไรกันนี่” “ไอ้เรื่องเอากันมันของง่าย แต่เรื่องความรักมันอีกเรื่องนะพี่เอ๋” “เธอคงคล่องแล้วสิ” “ก็มีบ้างประสบการณ์เล็กๆน้อยๆ” อั้นขยับตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม “พี่เอ๋อยากเป็นแฟนผมเหรอ” “ใครก็อยากเป็นแฟนคนหล่อทั้งนั้นแหล่ะ” เราเขินอายเล็กน้อย “งั้นเลี้ยงผมสิ” “บ้า พ่อแม่ตัวเองก็มี จะมาให้พี่เลี้ยงทำไม” มาไม้ไหนนี่ผู้ชาย “เงินไม่ค่อยพอใช้ อยู่กะพี่เอ๋นี่ประหยัดได้เยอะ” “เหรอ” เราครางเมื่อเขาซุกไซ้ที่ซอกคอเราต่อ “อย่าสิมันสยิว” “คงไม่ค่อยโดนสิแบบนี้” อั้นไม่ใช่เด็กอย่างที่เราคิดตอนเผด็จศึกเสียแล้ว เขาขยับตัวมาคร่อมที่ตัวเรา รูดกางเกงขาสั้นออก ส่วนนั้นผงาดเชิญชวนให้ลิ้มลอง ปลายลิ้นแตะที่ส่วนปลายเบาๆ อั้นสูดปากแล้วเบียดทั้งงวงเข้าปากเรา เขากำลัง สอยปากเราอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนวันแรก น้ำหวานหยดแรกออกมาแล้วและตามด้วยระลอกต่อมา ความหวานยังซ่านเจืออยู่ที่ปลายลิ้น แต่มันไม่ละความแข็งแรงลงไปสักน้อย อั้นหยิบถุงยางมาใส่เอง เขาจับขาเราพาดที่ไหล่ไว้ข้างนึง “ผมไม่ใช่เด็กอย่างที่พี่คิดนะ” ลำนั้นจ่อแล้วค่อยๆดันเข้ามาทีละนิด ทีละนิดจนหมดลำอั้นถึงหยุดการเคลื่อนไหว “อั้นหยุดทำไม” “จะรีบไปไหน” เขาดันเนิบๆ ความพึงใจในตัวเขาบวกกับความกระหายในเพศรสที่มีกับเขาทำเอาเราคลั่งกว่าปกติ อั้นแทงซ้ายแทงขวาหน้าตาเขาเหมือนสะใจยิ้มยั่วเรา “อั้น อย่าทำแบบนั้นมันเจ็บ” “งั้นเลิกทำนะ” เขาทำท่าจะถอนออก เราส่ายหน้า “เจ็บหรือเสียวหล่ะ พี่เอ๋” อั้นหัวเราะ เรามีความสุขเหลือเกินกับการมองหน้าอั้นที่ชำเรา เราอย่างสนุกสนาน อั้นไปพักกับพ่อที่โรงแรมอย่างที่บอกไว้ เราได้แต่นั่งดูกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา เสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักอัดแน่นอยู่ในนั้น เราถือวิสาสะดึงมันออกมาทำความสะอาดให้เขา กลิ่นอายของเขายังกรุ่นกับผ้าทุกชิ้น เราเคลิบเคลิ้มเกินทน ค่อยๆสูดทีละตัว ในซอกลึกของกระเป๋านั้นมีอัลบั้มรูปของเขา ชีวิตนักศึกษาการออกค่ายและกิจกรรมตั้งแต่รับน้องไล่เลียงไปทีละภาพ มีผู้หญิงหลายคนหลายวาระถ่ายรูปกับเขาแต่ไม่มีใครเป็นพิเศษ ค่อยโล่งใจหน่อย เราไปทำงานด้วยความรู้สึกเต็มตื้นอิ่มเอมอย่างเหลือคณานับ เราตกหลุมรักอั้นเข้าแล้วกระมัง “เชื่อไอ้อั้น ระวังหมดตัว” คำพูดเปรยๆของเพื่อนเขาแว่วมาให้ได้ยิน “ทำไมจะหมดตัว ไม่ได้หาเลี้ยงซักหน่อย” เราแย้ง “พี่ไม่เชื่อผมพี่คอยดูแล้วกัน ถึงมันจะไม่พูดผมก็รู้ว่ามันไปอยู่กับพี่” “ถามจริงๆเถอะ พวกเธอมีความลับอะไรกัน” “ความลับไม่มีหรอกพี่ มีแต่ความจริงที่เจ็บปวด” “พี่ไม่เข้าใจพวกเธอ” “พี่ดูเองแล้วกัน เรื่องของพี่เงินของพี่ ถ้าพี่ไม่ระวัง มันก็ตัวพี่เอง” “แล้วตอนนี้มันไปไหน ไม่เห็นมาทำงาน” เพื่อนเขาถามพร้อมกับแปลกใจที่เราไม่รู้ว่าทำไมอั้นยังไม่โผล่หลังจากหมดวันลา “เห็นมั๊ย พี่ก็ไม่รู้อะไรเลย ไอ้อั้นหน่ะ ถ้าพี่คิดจะคบพี่ต้องทำใจนะ ผมบอกได้แค่นี้” เราคิดเอาเองว่า ไม่เห็นจะเป็นอะไรไม่ได้มากอะไรก็แค่เลี้ยงข้าวเท่านั้น แล้วสลัดความกังวลกับสิ่งที่ได้ยินออกไปให้หมด ได้แต่รอว่าเขากลับมาที่ห้องอีกครั้ง เราอาจจะชวนเขามาอยู่ด้วยก็เป็นได้ แต่ระหว่างนั้นคนที่เราไม่ได้รอกลับทำให้เรารู้สึกหดหู่ใจกับการมาหาของเขา โมเพิ่งกลับจากต่างจังหวัดพร้อมใบหน้าที่เหนื่อยอ่อน เขากอดเราหลวมๆแต่ไม่พูดอะไรจนอาบน้ำเสร็จและมีอะไรกัน เขากอดเราแน่นทั้งคืน เรานอนไม่หลับ ลังเลใจ ไม่แน่ใจว่าจะตอบคำถามเขาได้อย่างไรในเมื่อเรายังไม่ได้ตัดสินใจอะไรให้เด็ดขาด ไม่อยากจะเลิกกับโม แต่ก็ไม่อยากจะพลาดโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดอั้น จนเช้าเราได้แต่ภาวนาขอให้โมอย่าถามอะไรเลย แต่เราก็ได้แต่หวังเท่านั้น “ได้คำตอบให้เรารึยังเอ๋” โมพูดเบาๆพร้อม สายตาที่จริงจังจ้องหน้าจนเรารู้สึกละอาย “คำตอบอะไรหล่ะ” เราถามเขาย้อนกลับ “เรื่องของเรา” “ยังไม่มีคำตอบ ยังไม่ได้ตัดสินใจ” เราตอบไปตามตรง “หมายความว่าไง” เขาทำหน้าแปลกใจ “ก็ยังไม่มีอะไรจะตอบ” โมชักสีหน้าเหมือนไม่พอใจ “คบกันไปเรื่อยๆแบบนี้ดีกว่า โมจะเร่งรัดไปทำไม โมอยากมาหาเราก็มาเหมือนเดิม โมก็ทำแบบนั้นมาตลอดนี่นา” เรายังยืนยันที่จุดเดิม “แต่ตอนนี้มันไม่ใช่นะเอ๋” “ตอนนี้ตอนไหนก็เหมือนกัน เรายังเหมือนเดิมนี่โม” “เหมือนเดิมหน่ะ คือเรา แต่เอ๋ไม่ใช่” เราหลบสายตาเขาอีกครั้ง โมคงจะไม่ใช้กำลังเช่นเคยนะ เขาเงียบไปพักก่อนจะถามขึ้นมาอีก “แล้วอีกคนหล่ะ” คงหมายถึงอั้น “ก็ไม่มีอะไร” “ไม่เชื่อ แล้วทำไมเสื้อผ้ามันยังอยู่ในห้อง” “ไม่เชื่อก็ตามใจ จะซีเรียสไปทำไม ในเมื่อเราก็ไม่ได้ไปกีดกันโมนี่ ถ้าโมอยากจะคบกับคนอื่นบ้าง” แว่บนั้นนึกถึงหน้าอั้น สองใบหน้าซ้อนอยู่กับหน้าโม “เอ๋ คนเราถ้ารักจะคบกับใครก็ไม่อยากให้คนที่เราคบด้วยไปกับคนอื่นหรอก” “เราก็ไม่ได้ห้ามโมนี่ โมอยากทำอะไรก็ทำ ดีเสียอีก เผื่อว่าโมจะเจอคนที่ถูกใจ ไม่ดันทุรังเหมือนเรา” “ไม่เจอหรอก คนแบบเอ๋หน่ะ ยังไงก็ไม่มีทางเจอ” “โม” เราเรียกเขาเบาๆเช่นกัน มือขอเราคลึงที่ไหล่ของเขา ตัวเขาอุ่นจนอยากจะกอดอีกครั้ง “ เราแค่ยังอยากอยู่แบบนี้” เราแนบหน้ากับแผ่นหลังของโม โมขยับตัวออกแล้วหันกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง “แต่เราไม่คิดแบบนั้นนะ” โมส่ายหน้า “ถ้าเอ๋คิดแบบนี้ เราคงจะไม่มาหาเอ๋อีกแล้ว” โมพูดเหมือนกระซิบ พร้อมสายตาที่ส่อแววว่าผิดหวังในการตัดสินใจของเรา “โมจริงจังกับเรื่องของเราขนาดนี้เลยเหรอ” “เราก็แค่” เขาพูดได้เท่านั้นแล้วก็เดินออกจากห้องเราไป เราเดินตามออกมาเห็นแค่แผ่นหลังเขาลับหายไปกับมุมตึกแล้ว เรารีบเดินตามเขาไปอยากจะอธิบายมากกว่านี้ “โม เราอยากจะเคลียร์กับโมนะ”เราฉุดข้อมือเขาไว้ เขาแกะออกอย่างสุภาพ “มีประโยชน์อะไร” เราเดินตามเขาไปจนถึงที่จอดรถด้านหน้าอพาร์ทเม้นท์ “ขอเวลาเราบ้าง” เรายังคงวิงวอน “เพื่ออะไรหล่ะเอ๋ ให้เวลาเอ๋ เพื่อที่จะถ่วงเวลาของเราไว้งั้นเหรอ เสียเวลากันทั้งคู่” “โมโกรธเราเหรอ โมจะเร่งรัดในตอนที่เราไม่พร้อมโมก็ไม่มีทางได้คำตอบหรอก เหมือนตอนที่เราพยายามที่จะเข้าหาโม แต่โมถอยห่างไง” “เอ๋เลยจะแก้คืนงั้นเหรอ แต่เราเห็นแก่ตัวนะ ตอนนี้เราพร้อมแล้วที่จะคบกับเอ๋โดยไม่ต้องคิดอะไรอีก ถ้าเอ๋จะเอาเรื่องที่เราเคยทำไว้มาเป็นข้อต่อรองก็เอาเถอะ เราเข้าใจ คนเรามันบังคับกันไม่ได้นี่” น้ำเสียงของโมเยือกเย็นที่สุด “แต่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ” “ก็คงงั้น” โม ก้าวเข้าไปนั่งที่คนขับแล้วติดเครื่อง เราเคาะกระจกแต่เขาไม่ได้หันมามองหน้าเราเลย เราได้แต่ยืนเก้อมองตามรถของเขาไปจนลับสายตา ทำไมนะทำไมจะต้องให้เราตัดสินใจ ทำไมจะต้องให้เราเลือก เราไม่อยากเลือกใครทั้งนั้น เราอยากมีชีวิตแบบนี้ เราไม่ต้องการแล้วชีวิตคู่ แล้วเรื่องของเรากับโมจะจบลงทั้งอย่างนี้เหรอ มีแต่คำถามนี้วนเวียนในหัว แล้วอั้นหล่ะ มันจะดำเนินไปแบบไหน เราถามกับตัวเองทั้งคืนว่าเรารักโมหรือไม่ ไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากจิตใต้สำนึก เราเสียดายเขาหรือไม่ เราไม่มีความรู้สึกนั้นเลย สิ่งเดียวที่ใจเราร้องบอกออกมามีแค่คำถามที่ว่าเมื่อไหร่อั้นจะกลับมาหาอีกครั้ง เราคงรักอั้นมากกว่าโม แต่มันก็ใช่ว่าจะมีความสุข นึกถึงหน้าโมตอนที่เขาคุยกับเราทีไรเราไม่สบายใจเลย “เอ๋ ทำไมหล่อนเป็นคนแบบนี้” ต่อหัวเสียทันทีที่เจอหน้ากัน มันเป็นครั้งแรกที่เราปฎิเสธผู้ชายกระมัง “ทำไมเหรอ” “หล่อนรู้ตัวรึเปล่า ทำอะไรลงไป” “ก็”ไม่รู้จะตอบต่อยังไงเหมือนกัน “ไม่น่าเลย” ต่อพึมพำ “เสียแรงที่ชั้นพูดกับหล่อนแล้ว” ต่อมองเราด้วยหางตา “เข้าใจหล่ะ หล่อนไม่ใช่ชั้น ชั้นไม่ใช่หล่อน ตอนนี้ความหลงมันบังตา” ต่อได้แต่ถอนหายใจเบาๆ “สงสารโมหว่ะ มันอุตส่าห์ไม่ไปทำงานที่ไซต์อีก เลือกโปรเจคกรุงเทพฯ ถึงหล่อนจะไม่ใช่เหตุผลตรงๆ แต่หล่อนเองก็คงมีส่วนทำให้โมมันอยากกลับมา คนเรานะน๊าทำไมถึงเรื่องมากเหลือเกิน” “คงเป็นแค่ชั้นคนเดียวมั๊ง” “แล้วไหนผัวเด็กหล่ะ ไปไหน ป่านนี้ยังไม่มา” “ไปอยู่กับพ่อ” “หล่อนก็เชื่อ รู้จักกันดีแค่ไหนเชียว ชวนเขามาอยู่ห้อง สักวันแล้วจะรู้สึก” “อย่าไปว่าเขาได้มั๊ย เขาไม่เกี่ยว” “แตะต้องไม่ได้ เพื่อนหนอเพื่อน” วันเวลาผ่านไปพร้อมความกังวลทั้งเรื่องของโมและเรื่องของอั้น เราไม่กล้าโทรหาโมเพราะเกรงว่าเขาจะไม่รับ อั้นก็ไม่ส่งข่าว นี่เขาไปไหน มีเพียงพี่แจ่มที่รู้ว่าเขาลาต่อ แรกๆเราคิดถึงเขาแต่พอห่างกันนานเข้าเรากลับเฉย เราจะเลือนๆกับใบหน้าอั้นพอพยายามจะนึกกลับกลายเป็นใบหน้าของโมแว่บเข้ามาทุกครั้งทีเดินผ่านที่จอดรถ ป่านนี้โมจะเป็นยังไงบ้างนะ เราใจสั่นระรัวตอนที่รอเขาเปิดประตูห้อง โมมองหน้าเราอย่างคนแปลกหน้า เขาผายมือเชิญให้เราเข้าไปในห้อง ก่อนที่จะไปนั่งทำงานเงียบๆคนเดียว ชั่วเวลานั้นเหมือนนาฬิกามันหยุดหมุน เราได้แต่แอบมองเขาบ่อยครั้ง แต่เขายังคงสนใจกับการทำงานตามปกติ เราอยากจะคุยกับเขา แต่เราไม่กล้า เพียงแค่จะถามเราสักคำว่ามาทำไมเท่านั้น เราคงจะพร่างพรูคำตอบออกมาทั้งหมด แต่โมก็เฉย เสร็จจากงานก็มานั่งเงียบดูทีวีอยู่ข้างๆเรา เขาทำเหมือนกับว่าเราไม่ได้อยู่กับเขาในห้อง โมดำเนินชีวิตตามปกติเหมือนเราเป็นอากาศธาตุ จนเขาหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาพร้อมส่งให้เรา “มีธุระอะไรเหรอ” เป็นประโยคแรกที่เขาถามตั้งแต่เรามาถึง “เอ่อ” เราลืมหมดแล้วว่าจะพูดอะไรกับเขา ได้แต่รับเบียร์มาถือไว้ “สบายดีมั๊ย” หนึ่งอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกัน โมเอาหลังพิงกับพนักโซฟากางแขนออกตามความยาวของโซฟา “สบายดี” เราตอบเบาๆ เขาหันมามองเรา แล้วยื่นกระป๋องชนกับกระป๋องของเรา “ฉลองชีวิตโสด” สายตาเขายังมองที่ทีวีในขณะที่พูด “เราขอโทษนะ”เราพูดออกไปเบาๆ แต่เขาก็ได้ยิน “ทำอะไรผิด” เขาทำหน้าเฉยตอนที่ถามกลับ “เรื่องที่โมอยากให้เราตอบ” “ตอบมาหมดแล้วนี่” “เรา” “อย่าพูดเลยเอ๋ เราไม่สนุกด้วยนะ ที่เอ๋จะเล่นเกมส์อยู่แบบนี้ จะเอาไงก็ว่ามา” โมถึงได้หันหน้ามาหา “เรา”เขาขยับตัวมาใกล้กว่าเดิมจนเราชักหวาด “ว่าไง.......”เสียงโมเหมือนตวาดพร้อมกับมือที่คว้าต้นขาเราไว้ ....................

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.