Palm-Plaza.com

Original Message

"RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย"
Posted by popo on 21-Mar-19 at 05:02 PM

251 …..
“เอ๋ น้องอั้นกลับมาทำงานอีกแล้วนะ คราวนี้บรรจุเลย เป็นเวทเตอร์”
เราได้แต่อึ้งกลับคำบอกเล่าของทีน่า ที่เคยคิดว่าทำใจได้แล้วแต่พอได้ยินความเสียดายของมันก็วนกลับมาอีก
“เขาเรียนจบแล้วเหรอ”
“ใช่ก็แค่รอผล ก็จบแล้ว เด็กเส้นของHRเชียวนะ” ทีน่าบอกว่าเขาทำอยู่ห้องกริลล์
“เป็นสต๊าฟแล้วคง กินยาก” ทีน่ายังคงมีความหวังอยู่
“เหรอ” เราได้แต่พูดไปเท่านั้นแล้วก็แยกจากทีน่าไป ถ้าหากว่าเจอหน้ากันจะรู้สึกยังไงบ้างสามเดือนที่หายไปมันก็พอๆกับเวลาที่เรามาเริ่มต้นใหม่กับโมอีก มันช่างเป็นสามเดือนที่ผ่านไปอย่างไม่มีอะไรน่าจดจำ สำหรับโมนั้นแรกๆก็คิดว่ามันจะหวานแหวว พอเอาเข้าจริงโมก็เป็นเหมือนเดิม เขาไม่ได้ใส่ใจเราอย่างคำพูดเขาสักนิด วันๆจะหมดไปกับเพื่อน แต่ก็ชอบที่จะลากเราไปด้วย ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าทำไม เราได้รู้จักกับแป๋วมากขึ้นแต่เรายังรักษาระยะห่างนั้นไว้ แป๋วเป็นอย่างที่ต่อพูดจริงๆ หล่อนไม่ได้แคร์สายตาของเราหรือใครๆ บทจะหวานกับโมหล่อนก็จะทำทันที ส่วนโมก็ได้แต่เออออหนำซ้ำยังยิ้มอย่างสนุกไปด้วยอีก
"เอ๋ คงไม่คิดมากนะ เรากะโมก็เล่นกันแบบนี้แหล่ะ" แป๋วเมาแล้วไปกอดโมที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ทำไมเราจะต้องคิดมาก" เราย้อนถามแป๋ว
"เรารู้นะว่าเอ๋ คิดอะไรกะพี่โมอยู่" แป๋วชื้หน้าเราเหมือนรู้ทัน
"รู้ว่าอะไร" เรายังอยากรู้
"รู้แล้วกัน ฮิฮิ จริงมั๊ยพี่โม" แป๋วเอามือไปลูบคางโมเล่น โมมองหน้าเราแล้วหัวเราะ แค่นั้นจริงๆ
“พี่เอ๋” เราไม่อยากหันไปมองตามเสียงเรียกของอั้น ทำไมเราจะจำเสียงเขาไม่ได้ แม้ว่าเขาจะเริ่มงานหลายวันแล้วแต่เรายังไม่เคยเห็นเขา จนวันนี้นี่แหละ เราควบคุมสติพักหนึ่งก่อนจะหันกลับไปหาอั้น
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่า แค่ลองดูว่าพี่จะคุยด้วยรึเปล่า”
เราเองนั้นนึกอยากจะทวงสมบัติของเราคืนในทันที
“เดี๋ยวผมจะค่อยๆผ่อนให้นะ” เขาบอกออกมาเอง เราหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง
“จะผ่อนยังไง” ไม่ใช่เงินน้อยๆ
“ขอให้เป็นอย่างที่พูดก็แล้วกัน” เราทำท่าจะเดินหนีแต่อั้นกลับดึงแขนเราไว้
“พี่เอ๋เลิกงานกี่โมง”
“จะกลับแล้ว”
“ผมไปห้องพี่ได้มั๊ย”
“ห้องพี่ไม่มีอะไรให้แล้ว จะไปทำไม”
“พี่เอ๋โกรธผมเหรอ”
“ทำกันแบบนี้ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ” เราไม่อยากทำลายอนาคตของเด็ก
“ได้มั๊ยพี่”
“ตามใจเถอะ” เราเลิกคุยกับเขาแล้วเดินหนีไปจริงๆ เมื่อถึงห้องเราได้แต่นั่งหายใจทิ้งปล่อยให้นาฬิกามันเดินไปเรื่อยๆ โมไม่โทรมาอีกแล้วเราเองพยายามที่จะกลับห้องเร็วขึ้นไม่เถลไถล แต่โมกลับไม่ให้ความสำคัญ เขาเริ่มกลับมามีนิสัยเหมือนเดิม จนเราทนไม่ไหวเลยโทรกลับ
“โม”
“ว่าไง”
“วันนี้ไม่มาหาเหรอ”
“ไม่ว่าง มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า แค่โทรมาถาม เห็นไม่ติดต่อมาหลายวันแล้ว”
“งานยุ่ง” คำตอบเดิม
“งั้นไปหาได้มั๊ย”
“อย่าเพิ่งเลย ไม่ค่อยสะดวก ไว้จะไปหานะ” โมตัดบท แต่เสียงที่ลอดผ่านมาทางหูโทรศัพท์นั้นมันบอกเราว่าเขากำลังสนุกกับเพื่อนอยู่ และหนึ่งในนั้นคงรวมแป๋วอยู่ด้วย เราวางหูลงที่แป้นมองดูนาฬิกาอีกครั้ง นี่มันคืออะไรกัน โมจะเอายังไงกันแน่ คำพูดเชือดเฉือนความรู้สึกของเขามันคืออะไรกัน เราอยากจะทะยานออกไปหาเขาไปพูดให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย
“จะอะไร” ต่อพยักเพยิด
“มันก็เรื่องเดียว คนเรามันก็แค่นั้น โดยเฉพาะผู้ชาย จะไปเอานิยายอะไรกับเขา”
“ชั้นคงจะเลิกกับโมแล้วหล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้”
“คิดดีแล้วเหรอ แล้วจะบอกโมว่าไง”
“ก็ไม่ต้องพูด ต่างคนต่างอยู่ ชั้นเองก็ไม่ชอบเหมือนกันที่ไม่เอาใจใส่กันแบบนี้ แล้วจะให้เรารอไปทำไม”
“น่าจะคุยกันดีๆนะ”
“ไม่มีอะไรต้องคุยแล้ว คนชอบหลายอย่างแบบนั้นหน่ะ” เราออกจากห้องต่อกลับห้องตัวเอง เราไม่สนุกกับวิธีที่ต่อคอยเสี้ยมสอน ต่อบอกให้เราเล่นเกมส์แต่เราไม่มีทางทำแบบนั้นแน่
อั้นมาหาจริงๆหลังเลิกงาน เราคิดอยู่สักพักก่อนที่จะเปิดประตูให้เขาเข้ามา
“มีธุระอะไรกับพี่เหรอ”
“เอาของมาคืน” เขาถอดแหวนจากนิ้วมาให้ มันคงประมาณหนึ่งสลึง
“เอาแค่นี้ก่อนนะพี่” เรารับมันไว้ “เหลือแค่นี้แหล่ะพี่”
“เอาเงินไปทำอะไร”
“ก็เที่ยวเยอะ ใช้เงินเกินตัว ตอนนี้พ่อเขาก็ไม่ให้แล้ว แต่พี่เอ๋ไม่ต้องกลัวหรอกว่าผมจะโกงพี่”
“เธอไม่ได้โกง แบบนี้มันเรียกว่าขโมย” อั้นหันมามองหน้าเราตาขวาง
“พี่อย่าใช้คำนี้ได้มั๊ย”
“ทำไมหล่ะ ในเมื่อหยิบของพี่ไปโดยไม่ได้บอก”
“รู้แล้ว แล้วจะหามาคืน” อั้นตวัดเสียงให้เรารู้ว่าเขาไม่อยากฟัง
“แล้ววันนี้มีธุระอะไร”
“อยากมาหา อยากมาอยู่ด้วย”
“อย่าเลย ไม่ดีหรอก”
“พี่เอ๋ไม่เชื่อใจผมเหรอ”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่พี่เข็ด อั้นก็ทำงานไป แล้วก็เก็บเงินหามาคืนพี่แล้วกัน”
“ก็นี่ไง ไม่ต้องจ่ายค่าเช่าห้อง แล้วจะได้เก็บเงินคืนพี่”
“อย่าเลย มันจะเสียมากกว่าได้” อั้นมองหน้าเราอีกครั้ง
“พี่ไปบอกพี่แจ่มเลยก็ได้นะ ที่ผมขโมยของพี่”
“จะให้คนอื่นเขาเดือดร้อนทำไม ถ้าเธอตกงานไม่มาพาลพี่อีกเหรอ”
“พี่เอ๋ จะพูดดีๆได้รึเปล่า”
“ก็พูดดีแล้ว” เรานั่งลงบนเตียง
“แล้วจะให้นอนด้วยมั๊ยเนี่ย คืนนี้”
“อยากนอนก็นอนไปสิ” อั้นถึงได้วางเป้ลงที่พื้น
“รับรองของไม่หายหรอกน่า กลัวอะไร”
“ไม่ได้กลัว ไม่มีอะไรเหลือแล้วนี่” เราทิ้งตัวลงบนที่นอน อั้นเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว เราแอบค้นเป้ของเขา ค้นไปค้นมาในนั้นไม่มีอาวุธ ที่เรากลัว กลัวว่าจะมาทำอะไรเรามากกว่า กระเป๋าเงินของเขามีเงินอยู่หลายพัน คงกำลังหาห้องพักกระมัง เรารีบเก็บมันไว้ที่เดิมก่อนที่จะซ่อนกระเป๋าเงินตัวเองไว้ข้างล่างที่นอน
“หลับแล้ว ทำไมรีบนอนพรุ่งนี้ทำงานรึเปล่า”
“ไม่ทำ”
“แล้วจะรีบนอนไปไหน”
“เหนื่อย” อั้นสะกิดให้เราหันมาหาเขา แต่เราก็ยังเฉย เขาก็เอาขามาก่าย
“ร้อน เปิดแอร์เท่าไหร่นี่พี่”
“ก็อย่าดิ้นสินอนเฉยๆเดี๋ยวก็เย็นเอง”
“แปลกที่นอนไม่หลับ”
“ตอแหล” เรากัดไป
“ของขึ้นแล้วพี่” อั้นชะโงกหน้ามาบอก
“เกี่ยวอะไรกันหล่ะ”
“มาเถอะน่า จะเล่นตัวไปทำไม อุตส่าห์มาหาแล้วนะ”
“แพงไป ไม่มีปัญญาหรอก” เรายังคงเล่นแง่อยู่
”โอ๊ย จะพูดทำไมนักหนาเนี่ยเงิน ดูสิหดหมดแล้ว” อั้นดึงให้เราหันหน้าไปหาจนได้
“บอกแล้วไงจะค่อยๆคืนให้ ไว้ เงินเดือนออกก่อน เอาบัตรเอทีเอ็มไปเลยก็ได้ถ้าไม่เชื่อ”
“จะคอยดู” อั้นจับมือเราไว้แล้ววางไว้บนกลางตัวที่เปลือยเปล่าของเขา
“เป็นอะไร” อั้นพลิกตัวมานั่งคร่อมที่อกเรา
“นะพี่”มือเขารูดให้มันตื่นตัวอีกครั้ง เรามองเฉย อั้นเอามันมาตีที่ปากเราครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะเบียดมันเข้ามา
“ก็แค่นี้เล่นตัวไปได้” พอมันแข็งได้ทีเขาก็ควานหาถุงยางที่หัวเตียวก่อนจะใส่มันอย่างรวดเร็ว เรามันเตลิดไปแล้วจะทำอะไรก็ทำเถอะ อั้นกระหน่ำบนตัวเราในแบบที่เราชอบ ลมหายใจระรวยของเขารดที่ต้นคอของเราเป็นจังหวะ เขาสำเร็จไปแล้วแต่เราสิกลับไม่สุขเลยสักนิด เราทำลงไปทำไม ทั้งที่เราก็ไม่ได้อยากมากมาย หรือเป็นเพราะความเคยชิน หรือว่าใครก็ได้
วันหยุดทั้งวันอั้นนอนเล่นอยู่กับเราไม่ได้ไปไหน โมก็ไม่ติดต่อมา ต่อโผล่หน้าเข้ามาแล้วตกใจที่เห็นอั้นนอนเอกเขนกหลับปุ๋ยบนที่นอน ต่อลากเราออกจากห้องทันที
“นี่ทำอะไรลงไป รู้ตัวรึเปล่า”
เราส่ายหน้า
“คิดอะไรอยู่เนี่ย เพื่อนชั้นเป็นควายรึเปล่านี่ จะให้มันมาเอาอะไรไปอีกเหรอ”
“ไม่มีอะไรให้เอาแล้วนี่”
“ทำไมไม่รู้จักจำเอ๋ แล้วถ้าโมมันรู้ชั้นว่าหล่อนโดนเขี่ยทิ้งแน่”
“ทุกวันนี้ก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่”
“งั้นก็หมายความว่าหล่อนประชดเหรอ”
“ไม่ใช่”
“อย่าคิดนะว่าเด็กมันจะรักหล่อน ตอนนี้มันก็คงมีปัญหาอะไรอีกอย่าง หล่ะสิ ไม่มีที่อยู่ไม่รู้จะไปไหน เป็นชั้นไม่ได้ชั้นปิดประตูใส่หน้าไปแล้ว”
“จะว่าอะไรก็ว่าไปเถอะ” ต่อคงไม่หยุดพูดง่ายๆ
“โอ๊ยปวดหัว หล่อนช่างหนังหนาจังเลยไม่มีความคิดเลยรึไง จะให้มันมาหอบหิ้วอะไรไปอีก แค่นั้นคงน้อยไปมั๊ง ถ้าคนเรามันนิสัยเห็นแก่ได้ มักง่ายอยากได้ของคนอื่นง่ายๆ มีครั้งแรกก็มีครั้งที่สอง”เสียงต่อดังขึ้นโดยไม่ได้ระวังว่าตัวเองยืนอยู่หน้าห้องไม่ได้อยู่ในห้อง
“อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลย ชั้นเครียดเหมือนกันนะ”
“เบื่อหน้าหล่อน ไม่อยากคุยด้วยแล้ว แล้วไม่ต้องมาปรึกษาอะไรอีกนะ คนไม่รู้จักจำ”
เสียงของต่อคงดังเข้าไปในห้องของเรา
“เพื่อนพี่มีปัญหาอะไรเหรอ”
“เขาหวังดี”
“พี่เล่าให้เขาฟังด้วยเหรอ”
“ถ้าไม่ได้เขาพี่คงตายไปแล้วมั๊ง”
“อะไรเรื่องแค่นี้ต้องบอกคนอื่น”
“พี่ไม่เคยเจอ เรื่องแค่นี้ของเธอ อย่าเอาความคิดของตัวเองมาวัดว่าคนอื่นจะคิดว่ามันง่ายเหมือนกันหมด สิ่งที่พี่รับไม่ได้คือพี่เสียใจกับการที่พี่ไว้ใจ พี่เสียใจกับการตัดสินใจของพี่” เราสวนตอบเหมือนได้ระบายความอึดอัด
“ให้ลองคิดดูก็แล้วกันว่าเป็นอั้น อั้นจะรู้สึกยังไง จริงอยู่ที่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เพราะไอ้คำนี้แหล่ะ ที่ทำให้ต้องมาเสียใจซ้ำซาก เสียดายของ”
“อย่าย้ำนักเลย รับรองผมหามาคืนพี่แน่ๆ” อั้นดูหน้าตาโกรธขึ้นมาบ้าง เขาชี้หน้าเรา
“พี่ไปบอกเพื่อนพี่เลยนะ เรื่องของผมกับพี่คนอื่นไม่เกี่ยว ไม่ต้องมาแหกปากด่ากันแบบนี้ มีอะไรมาคุยกับผมเลย”
“ก็เดินไปบอกเขาสิ” เราหลบทางให้เขาเดินออก อั้นก็ออกไปจริงๆ แต่ต่อมันพล่ามเสร็จก็ไม่รู้หายหัวไปไหน ปิดห้องเงียบ
“ปากแบบนี้ระวังเถอะจะโดนดีซักวัน” อั้นเดินกลับมา
“ยังจะมีหน้า มาอาฆาตเขาอีก” อั้นผลักเราที่หน้าอก “พี่ก็เหมือนกัน ถ้าไม่เลิกพูดเรื่องเก่า” อั้นทำท่าจะตบเรา เราจ้องตาเขาตอบ สายตาปะทะกัน
“จะทำไม” เราจ้องที่ตาขณะที่ถาม ไอ้ที่คิดว่าจะหยุดพูดมันเริ่มจะพรุ่งพรวดออกมาอีกครั้ง เขาปล่อยมือลงแล้วคว้าเป้เดินออกจากห้องไปโดยไม่ตอบโต้ เรายืนมองตามอั้นไป เราผิดเหรอที่ตอกย้ำเรื่องนี้ เราไม่ผิดเลยสักนิด เรามีสิทธิ์ที่จะพูดถึงมันต่อหน้าเขา เพราะเขาทำผิดต่อเราจริงๆ
อั้นวนกลับมาอีกครั้งในตอนกลางคืน เรามองหน้าเขาเหมือนไม่ไว้ใจในสวัสดิภาพของตัวเองอีกครั้ง มองตามเขาที่เดินผ่านเข้ามาในห้อง มือของอั้นมีขวดเหล้าติดมาด้วย เงินเยอะแต่ไม่ยักคิดจะคืน
“มาทำไมอีก” เราถามเมื่อเขานั่งลงที่พื้นห้อง พร้อมกับแก้วและมิกซ์เซอร์
“มีปัญหาอะไร จะมาซะอย่าง” อั้นตอบ เราไม่อยากจะตอแยอีก ปล่อยให้เขานั่งกินเหล้าคนเดียว สักพักพออั้นเห็นเราไม่สนใจเขาก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆเราที่นอนอยู่
“ลุกมากินเหล้าเป็นเพื่อนหน่อยสิ พี่เอ๋”
“ไม่เอาจะนอน”
“บอกให้ลุก”อั้นดึงแขนเราขึ้นมานั่ง
“อะไรเนี่ย พี่รำคาญแล้วนะ” อั้นผลักเราลงไปนอนตามเดิม แล้วเขาก็ลงไปนั่งกินเหล้าต่อคนเดียว เราหลับไปครู่ใหญ่ตื่นขึ้นมาก็พบว่าเขานอนเหยียดยาวอยู่ข้างๆขวดเหล้า ทีวีเปิดทิ้งไว้ เราลุกไปเก็บแก้วและขวดเข้าที่แล้วปลุกอั้นให้ลุก เขาลืมตาขึ้นมองหน้า สายตาของเขามันเหมือนเขาโกรธแค้นเรานักหนา
“ผมไม่อยากให้ใครดูถูก ผมรู้ว่าผมทำไม่ดี พี่เอ๋จะว่าอะไรผม ผมไม่โกรธ แต่คนอื่นไม่มีสิทธิ์ มาดูถูกผม”
“งั้นอั้นก็ไม่ต้องมาหาพี่สิ แค่นี้เอง”
“พี่เอ๋ โกรธผมขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เราจะไม่พูดเรื่องนั้นอีก และพี่ก็จะจำไว้ว่าอั้นขอยืมพี่ไปและจะค่อยๆใช้คืน หวังว่าคงพอใจนะส่วนเพื่อนพี่เขาจะคิดยังไงเป็นเรื่องของเขา อั้นกับพี่ยังไงก็ยังเจอกันอยู่วันยังค่ำ ถ้าอั้นไม่ได้มีเจตนาอย่างที่พี่เคยเข้าใจจริงๆ พี่จะคอยดู”
เราแทงเป็นหนี้สูญไปแล้วสำหรับเรื่องนี้ เรามองหน้าอั้นที่นอนราบมองเรากลับ
“พี่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอั้น ถ้าหากพี่มองอั้นเหมือนเห็นแก่ตัวที่ทำแบบนี้ อั้นไม่ได้จริงใจที่จะคบกัน”
“ผมบอกพี่แล้วไงว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น ถึงแม้เราจะมีอะไรแต่พี่หมายถึงความบริสุทธิ์ใจที่มีให้กันต่างหาก”
“ผมพลาดไปแล้ว ผมขอโทษนะ”
เราหลบสายตาเขาไปทางอื่นอั้นดันตัวลุกขึ้นมานั่ง เขาชะโงกหน้ามามองเรา
“พวกแบบพี่มีจุดอ่อนตรงนี้ คำขอโทษมันไม่มีความหมายหรอก ต่อให้ขอโทษสักกี่พันครั้งก็ไม่มีประโยชน์ เพราะมันผิดตั้งแต่คิดแล้ว”
“งั้นก็แปลว่าพี่ไม่ยกโทษให้ผม”
“........” เราได้แต่เงียบแล้วลุกไปที่ระเบียง เราไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น การผูกใจเจ็บกับเรื่องนี้มีแต่บั่นทอน หากเราจะให้อภัย จิตใจเราก็จะดีขึ้น แต่ยังไงเสียรอยแผลที่กัดกร่อนความรู้สึกมันยังคงมีอยู่ เรามองไปที่ท้องฟ้ามืดมิด ไม่มีคำตอบอะไร เราต้องการอะไรจากอั้น เขามาก็รู้สึกดีแต่เราก็ยังรู้สึกเจ็บ ส่วนโมเราอยากอยู่ใกล้เขาในขณะที่เขาค่อยๆถอยห่าง ทั้งสองคนทิ้งความสับสนในใจเราตลอดเวลา เสียงในห้องเงียบไปแล้ว ไฟในห้องดับมืด อั้นคงกลับไปแล้วกระมัง เราเดินกลับเข้ามาในตัวห้องทิ้งตัวลงบนเตียง ตัวอุ่นๆของอั้นดึงแขนเราไว้
“ถึงผมจะไม่ได้รักพี่เอ๋ แต่ผมอยากอยู่ด้วย ใครจะว่าผมมาอาศัยพี่ ผมก็ยอมรับ แต่ผมอยากอยู่กับพี่จริงๆ” อั้นดึงเราไปกอดหน้าเราแนบกับอกอุ่นของเขา
.......................................

*** ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย
และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
ห้ามโพสข้อความ รูปภาพ ไฟล์ที่มีลิขสิทธิ์ ที่สร้างความเสียหายให้แก่บุคคลอื่น
ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link "แจ้งลบข้อความ" ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือแจ้งมาได้ที่ ryubedroom@yahoo.com

RBR Section
Register สมัครสมาชิก	What's RBR? ต่ออายุสมาชิก
** ส่วนบริการเข้าบอร์ดเฉพาะสำหรับสมาชิก RBR บอร์ด Devil และ บอร์ด Zombie ต้องการติดต่อสอบถาม ส่งเมลล์ที่ ryubedroom@yahoo.com เท่านั้น **