ตอนที่ 37...อพาร์ทเมนต์พี่โด่งอยู่แถวฝั่งธนห้องชายโสด ค่อนข้างจะรกแต่ไม่ถึงกับเละเทะ มีโด่งมีเครื่องอำนวยความสะดวกเพียบจนเราไม่แน่ใจว่านี่อยู่คนเดียวเหรอ มีเครื่องครัว เครื่องซักผ้าพร้อม
"รกหน่อยนะ ไม่ค่อยได้เก็บ"
"พี่อยู่คนเดียวเหรอ" เราแปลกใจที่เห็นข้าวของเครื่องใช้
"เคยอยู่กับแฟน ตอนนี้เลิกกันแล้ว" หน้าแกเมื่อพูดถึงแฟน "พี่เหนียวตัว ขออาบน้ำก่อน เอ๋ดูแลตัวเองนะ" เรานั่งอยู่เก้าอี้รับแขกหน้าทีวี ชั้นวางทีวีกั้นส่วนห้องนอนกับห้องนั่งเล่นแยกจากกัน ห้องน้ำลึกเข้าไปข้างใน แอร์เย็นทำให้ง่วง ตัวเราค่อยๆเอนไปกับโซฟา แล้วหลับ สะดุ้งตื่นเมือได้ยินเสียงเคาะประตู พี่โด่งยังคงอาบน้ำอยู่ เราเดินดูที่ตาแมวหน้าประตู เป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับพี่แก ค่อยๆแง้มประตูออก
"โด่งอยู่มั๊ยน้อง" เขาใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นเหมือนอยู่กับบ้าน
"กำลังอาบน้ำ" เขาทำทีเหมือนจะเข้ามาแต่เราไม่กล้าเปิดให้
"ใครเหรอ เอ๋ พี่โด่งใส่ผ้าเช็ดตัว เดินมาที่ประตู"
"ไง พี่"
"เห็นรถจอดเลยมาชวนไปกินเหล้าตอนเย็น ที่ร้านเดิม"
"โอเคพี่ เดี๋ยวตามไป" พี่โด่งไม่ได้แนะนำให้รู้จัก ผู้ชายคนนั้นเดินกลับห้องไปแล้ว พี่โด่งบอกให้ล็อกประตูแล้วตัวแกก็เดินไปด้านใน เรายังสงสัยไม่หายว่าถ้าแกจะไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเราจะอยู่ยังไงนี่ พี่โด่งนอนใส่กางเกงในตัวเดียวอยู่ที่เตียง
"เอ๋ พี่เมื่อยนวดให้หน่อยสิ" แกนอนกระดิกเท้าอยู่ที่เตียงออกคำสั่ง เรานั่งลงข้างๆแล้วค่อยๆบีบไปตามขาไล่เรื่อยไปที่ต้นขา ขายาวรกขนดูแล้วเกิดอารมณ์นัก พี่โด่งคอยกำกับให้นวดอย่างที่แกบอก "อย่าเล่นเหมือนเมื่อวานนะพี่เหนื่อย" แกคงกลัวเราคลึงอีกเลยรีบออกตัว "อย่างนั้นแหละดีแล้ว" ตัวร้ายยังคงนอนสงบนิ่งอยู่
"เหนื่อยแล้วพี่" เราปวดมือ
"กำลังสบายเลย" เรานอนลงข้างๆ พี่โด่งนอนก่ายขามาทับที่ท้อง เรามันเคยมือก็คว้าที่เป้าทันที กลายเป็นคนบ้าค-ย พี่โด่งเอามือกุมไว้แล้วบอกทั้งที่หลับตา
"นอนเฉย" อย่าเพิ่งกวนใจ" สักพักก็หลับกันทั้งคู่ ตื่นขึ้นก็เย็นมากแล้ว พี่โด่งชวนลงไปหาอะไรกินที่ชั้นล่างของอพาร์ตเมนท์ อพาร์ตเมนท์ไม่ใหญ่มากมีแค่สามชั้น ชั่นละประมาณสิบห้อง คนทำงานเริ่มกลับกันแล้ว พี่คนเมื่อเช้าตั้งวงกับเพื่อนที่ร้านฝั่งตรงข้าม พี่โด่งโบกมือทักทายสั่งอาหารกินกัน
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เอ๋ไปรอที่ข้างบนห้องนะ" แกยื่นกุญแจให้ "เดี๋ยวพี่จะไปร่วมวงกับเขาหน่อย"
"พี่ไม่กลับระนองคืนนี้เหรอ" เราซัก
"เปลี่ยนแผนแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคิดกันว่าจะไปไหนดี"
"ว้า ไม่สนุกเลย" เราพึมพำออกมาเบา แกจ้องหน้า
"สนุกสิ รับประกันครับ รอพี่แป็บนึง วันนี้เหนื่อยจริงๆ เพราะเอ๋นะแหล่ะ" แกทำทีเป็นถลึงตาใส่ ยิ่งดูยิ่งหลงจริงๆคนอะไรมีหลายบุคลิก จัดการอาหารตรงหน้าเสร็จแล้วพี่โด่งก็จ่ายเงิน เราจะช่วยออก แกก้หันมาตีมือแล้วบอกว่า
"ไม่เป็นไร สำหรับเอ๋พี่เลี้ยงได้"
"เลี้ยงตลอดไปได้มั๊ย" ทวนคำอย่างคนองปาก
"ไม่ไหว กลัวซีด"พี่โด่งหัวเราะเสียงดัง แล้วไล่เรากลับห้อง เราทำหน้างอ
"อย่างอแงนะ เดี๋ยวตามไป" เรางอนมองแกเดินข้ามไปอีกฝั่งที่เป็นเพิงขายอาหาร ผู้ชายเต็มห้าหกคนนั่งรอพี่โด่งอยู่ เราเดินช้าๆขึ้นบันไดกลับห้อง รุ่นใหญ่กำลังไขกุญแจห้องตรงข้ามอยู่ แต่งตัวชุดทำงานแต่ดูลักษณะก็รู้ว่าพวกกัน แกมองเราแปลกๆ ก่อนจะปิดประตูห้อง กลับมาในห้องแล้วไม่มีอะไรทำก็ดูทีวี มีหนังโป๊สองสามเรื่อง อยากดูก็เลยเปิดดู หนังผู้ชายผู้หญิงธรรมดา เราforward ไปเฉพาะตอนมีผู้ชายเยอะๆ ดูทีวีก็แล้ว เวลาผ่านไปช้ามาก จนเบื่อเพิ่งจะสองทุ่ม อยากจะลงไปก็กลัวแกโกรธ เลยรื้อค้นหนังสือเก่าๆที่โต๊ะ ทำงานมาอ่าน ในลิ้นชักมีอัลบั้มรูปอยู่หลายเล่มเราเปิดดูไปเรื่อยๆ รูปรับปริญญา อาจารย์ก็มา มีผู้หญิงสวยยืนข้างทุกรูปคงเป็นแฟน รูปไปเที่ยวต่างจังหวัดและมีรูปอีกเซ็ตที่ชวนสงสัย เหมือนงานวันเกิด ในรูปมีผู้ชายที่มาชวนกินเหล้า ส่วนติดกันกับพี่โด่งก็เป็นพี่รุ่นใหญ่หน้าห้อง ท่าทางเมาทั้งคู่ในภาพ พี่โด่งเหนี่ยวคอพี่แกไว้แล้วเอาหน้าแนบชิดพร้อมชูแก้วเหล้ามาที่กล้อง ส่วนรุ่นใหญ่นั้นเอียงคอยิ้มเอียงอาย เราพลิกดูเร็วหารูปอื่นอีกจนหมดเล่มก็ไม่มีเลยเก็บใส่ลิ้นชักตามเดิม..นั้งเล่นนอนเล่นก็เบื่อและรู้สึกหิวขึ้นมาอีกก็เลยลงไปข้างล่างที่ร้านอาหารอาหารฝั่งตรงข้ามโตธของพี่โด่งกลุ่มใหญ่ขึ้น และในนั้นก็มีพี่ห้องตรงข้ามด้วย พี่โด่งคงจะเมาแล้วคุยกันอย่างออกรส เราเดินเล่นไปตามถนนหน้าอพาร์ตเมนท์ ซอยเล็กๆ ไม่นานก็มาโผล่ถนนใหญ่ มีร้านหนังสือและแผงขายของรอบค่ำ เรียงรายอยู่ เดินดูนั่นดูนี่ในร้านหนังสือฆ่าเวลา แล้วก็ซื้อของกินเล่นกลับด้วย สามทุ่มกว่ายังไม่มีทีท่าว่าจะเลิกเขาสังสรรค์อะไรกันนะ หงุดหงิดขึ้นมาทีละนิดทีละนิด ทำอะไรไม่ด้นอกจากนั่งเฝ้าหน้าจอทีวี เบื่อไปหมด เราค่อยๆเอนตัวลงนอนกับโซฟาดูทีวีรายการดึกแล้วก็หลับไป
เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวๆเที่ยงคืน พี่โด่งยืนเมาแอ่นอยู่หน้าห้องโดยมีพี่ผู้ชายที่ชวนมาส่ง ส่วนพี่ห้องตรงข้ากำลังไขกุญแจ เข้าห้องแก
"น้องช่วยพี่พยุงหน่อย ไอ้โด่งเมาเละเลยวันนี้" เราช่วยกันวางพี่โด่งที๋โซฟา
"น้องนี่หน้าตาคุ้นๆนะ เคยมาที่นี่รึเปล่า" เราส่ายหน้า
"พี่โด่งเอนตัวนอนกับโซฟาแบหมิ่นเหม่เหมือนจะตก พี่ผู้ชายยังใช้ความคิด แล้วแกก็คิดออกหันหน้ามามอง"นึกออกแล้วถ้าผมยาวกว่านี้อีกหน่อยก็เหมือนเมียเก่าโด่งมัน เป็นน้องเมียเหรอ" เราก็ส่ายหน้าอีก
"เป้นญาติเราตัดความรำคาญแล้วปิดประตู คนเมานี่จินตนาการได้ร้อยแปด ดูรูปแล้วเมียพี่โด่งไม่เห็นจะเหมือนเราตรงไหนเลย หรือว่าเหมือนดึงรูปในลิ้นชักออกมาดูอีกทีให้แน่ใจ ดูไม่ออก จะเหมือนได้ไงผู้หญิงกับผู้ชาย มัวแต่เพลินดูรูปพี่โด่งก็กลิ้งตกจากโซฟาลงมานอนแอ้งแม้งที่พื้นซะแล้ว .....
...เราค่อยๆดันตัวพี่โด่งขึ้นจากพื้น ตบแก้มแกเบาแกงัวเงียโวยวายแล้วคออ่อนลงไปอีก ลุกขึ้นลากแกเข้าไปที่ด้านในที่เป็นเตียงนอน หนักเอาการหมดแรงจนนั่งหอบ
"พี่โด่ง" เราเรียกแกเบาๆที่หู "ลุกขึ้นนอนที่เตียงเร็วจะได้นอนสบาย"
"อือ อือ" แกค่อยๆดันตัวลุกขึ้นตามแรงดึงของเรา"ใครวะ"
"เอ๋ไง" พี่โด่งปัดมือเรา แล้วทิ้งตัวนอนหงายลงบนเตียงเราค่อยๆจัดท่าทางให้แก
"ร้อนโว๊ย"พี่โด่งงัวเงียมาถอดเสื้อยืดออก แอร์เย็นขนาดนี้ยังร้อน เราสงสารรีบวิ่งไปหยิบผ้ากับชามเล็กๆใส่น้ำบิดหมาดๆเช็ดหน้าและตามลำตัว พี่โด่งยังครางฮือเหมือนไม่ได้สติเช่นเดิม เอาผ้ากับชามไปเก็บแล้วนั่งมองหน้าแก เราหลงรูปแกมาก ผู้ชายที่ผ่านมาไม่มีใครหล่อจนเราเทใจให้ขนาดนี้ นึกถึงนาจ ความรักในตอนนั้นมันผ่านไปแล้วมีแต่ความทรงจำดีๆที่เหลืออยู่ แต่สำหรับพี่โด่งเราเองตอบตัวเองไม่ได้ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ จะเรียกว่ารักได้หรือไม่ ไม่แน่ใจ พี่โด่งยังคงรำคาญตัวเองอีกสักพักแกก็ลุกขึ้นยืนโงนเงนเราเองก็ตกใจว่าแกจะทำอะไร พี่โด่งถอดกางเกงยีนส์แต่เพราะถอดยากก็ล้มลง เราต้องช่วยประคองแกลุกขึ้น
"เดี๋ยวช่วยถอดพี่" พี่โด่งนอนหงายลงกับเตียงอีกครั้งกว่ากางเกงจะหลุดไปจากตัวก็ยากเอาการ นอนเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวแล้วคงจะดีขึ้น เราคลุมผ้าให้แกแล้วปิดไฟในห้องสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆ มือก่ายหน้าผากมันไม่สนุกเท่าที่ควร ถามตัวเองซ้ำซากว่าพรุ่งนี้จะเอายังไง ถ้าหากมันเป็นอย่างนี้อีก พี่โด่งกรนเบาๆแสดงว่าคงหลับ แต่เราสิไม่ได้เงี่ยนหากแต่นอนไม่หลับ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนหลับไป แล้วก็สะดุ้งตื่นเพราะพี่โด่งดีดตัวลุกจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปฉี่ ไม่นานแกก็ล้มตัวลงนอน
"ใครวะ" แกถามขึ้นมาเมื่อพลิกตัวมาทับเรา เราไม่ตอบนอกจากขยับตัวหนี "ถามว่าใคร"แกขยับตาม
"เอ๋ เอง" เราตอบ
" นึกว่าอีพงษ์" พี่โด่งก็นอนต่อ ใครคืออีพงษ์ยิ่งสงสัยขึ้นมาอีก สักพักพี่แกก็ก่ายขามาทับเรา "มานอนใกล้ๆหน่อยสิ" เราซุกตัวไปตามคำสั่ง "ทำไมไม่กลับบ้าน" อ้าวไหงถามงั้นหล่ะ เมาจนลืมเลยเรอะ เรานึกในใจ "ถามไม่ตอบเดี๋ยวเถอะมึง เจอดีแน่" พี่โด่งลุกจากเตียงไปห้องน้ำอีก เรานึกรำคาญเลยลุกไปนอนที่โซฟา "อยู่ไหนวะ" แกออกมาที่โซฟา "มานอนทำไมที่นี่"
"ก็พี่เมา พูดไม่รู้เรื่อง"
"ใครพูดไม่รู้เรื่อง ใครวะมันดื้อตามมา แค่ชวนเล่นๆเท่านั้น"นี่แกพูดจริงเหรอนี่
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเช้าแล้วกลับก็ได้" เราปัดมือแกออก
"ดี กลับไปเลย" แกเอานิ้วจิ้มที่หน้าผากเรา
"งั้นพี่ก็ไปนอนที่เตียง เอ๋จะนอนตรงนี้แหล่ะ" เราดันตัวแกที่พิงเราออก
"ไม่นอน มานี่เลยเอ๋ ลุกขึ้นมา" เรายังนั่งเฉย "บอกให้ลุก" เสียงแกดังขึ้นเรื่อยๆ เราก็นั่งเฉย "จะลุกไม่ลุก" แกกระชากแขนเราจนเจ็บแล้วลากตัวเราไปที่เตียง "เจอดีแน่เอ๋" เราชักจะชินแล้วก็ไม่ตกใจเท่าไหร่ ก็ทำตามอย่างที่แกบอก "นอนข้างๆนี่" แกดึงตัวเรามาใกล้ๆ เรารำคาญจนถึงขีดสุดคงเพราะง่วงด้วย พี่โด่งลุกไปปิดไฟ แล้วทิ้งตัวมาทับเราทั้งตัว นอนกอดเราแน่นจนอึดอัดแกฟุบอยู่บนตัวเราสักพักเราก็ดันตัวแกออก พี่โด่งก็รู้สึกตัว "เอ๊ะไอ้นี่ บอกให้นอนเฉยๆ" แกผงกหัวมองหน้าเราในความมืดแล้วเอามือบีบที่คาง
"พี่โด่ง เอ๋เจ็บนะ" เสียงออกกระท่อนกระแท่นแกก็ไม่ยอมปล่อยมือ เราเอามือแกะมือแกออก แกะยังไงก็ไม่หลุดเราก็เลยกัดที่มือแก พี่โด่งสะบัดมือออกแล้วตบเราฉาดนึง หน้าชาหูอื้อ น้ำตาไหลพรากเจ็บใจที่โดนตบ "มึงกัดกูเหรอ" แกนั่งคร่อมตัวเราไว้เรายกมือปัดป้องมือแกแล้วจับมือแกทั้งสองข้างบีบไว้แน่น
"พี่โด่ง คุยกันก่อน ฟังหน่อยสิพี่"
เสียงเราดังขึ้นมาเรื่อยๆ เหมือนแกจะสงบลงแต่ยังนั่งทับตัวเราอยู่ "พรุ่งนี้เอ๋จะกลับแล้ว ขออาศัยนอนให้ถึงเช้าแล้วจะกลับ เอ๋ไม่รบกวนพี่แล้ว" ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหลออกมา "ถ้าพี่ไม่เต็มใจ เอ๋ก็ไม่อยู่แล้ว เอ๋ขอโทษทุกอย่างที่ล่วงเกินพี่ พี่นอนเถอะนะอีกไม่นานก็เช้าแล้ว " เราสะอื้นปล่อยมือแกออกแล้วเอามือปาดน้ำตาที่มันไหล พี่โด่งทิ้งตัวลงนอนโดยไม่ตอบโต้อะไร เราขยับตัวไปนอนหันหลังให้ที่ด้านริมสุดของเตียง รู้สึกเค็มในปากเหมือนตอนเลือดออกเลยวิ่งเข้าห้องน้ำไปดู เลือดกลบปากเลย บ้วนเลือดทิ้งแล้วล้างปากมุมปากที่โดนตบช้ำจับดูก็เจ็บ เห้นหน้าตัวเองแล้วอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ นึกถึงหน้าแม่กับเตี่ย อยากกลับบ้านเหลือเกิน
"เป็นอะไร" พี่โด่งยืนถามที่หน้าห้องน้ำ เลือดยังซึมออกมาอีกเราก็บ้วนทิ้ง ยกชายเสื้อขึ้นเช็ดปากเลือดติดกับเสื้อขาวชัดเจน เราล้างหน้าเสร็จแล้วมองหน้าแก
"เอ๋กลัวพี่แล้วละฮะ พี่ไม่รักไม่ชอบ ก็ขออย่าทำร้ายกันเลย มันเจ็บ" เราทรุดตัวนั่งลงที่เตียงอีกฝั่งแล้วเอนตัวลงนอนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีก เสียงน้ำฝักบัวดังสักพักก็หยุด พี่โด่งเดินกลับมานอนที่เตียง มือเย็นของแกลูบแขนเราเบาๆ
"เอ๋ เจ็บมากมั๊ย" เราไม่ตอบพี่โด่งนอนตะแคงกอดเราจากข้างหลัง "พี่ขอโทษนะ พี่ลืมตัว" เรายังนอนนิ่ง "โกรธพี่เหรอครับ" แกจับเราพลิกตัวมาหาแล้วมองหน้าเรา เราหลบสายตามองไปทางอื่น "มือพี่โด่งลูบหน้าเราเบาๆ ป้ายน้ำตาทั้งสองข้างให้ "ยกโทษให้พี่นะครับ" เรายังนิ่งอยู่อย่างนั้นพี่โด่งจูบหน้าผากเราหลายที ก่อนจะนอนกอดเราไว้จนเราหลับไปทั้งน้ำตา..........
ตอนที่ 38
....เราตื่นขึ้นมาเกือบเที่ยง พี่โด่งไม่อยู่ในห้อง เจ็บปากเล็กน้อยตอนแปรงฟัน อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งรอพี่โด่งที่โซฟาพร้อมกระเป๋า สักพักก็ได้ยินเสียงไขกุญแจ พี่โด่งถือกับข้าวมาสองสามถุง
"อ้าวตื่นแล้วเหรอเรา" แกวางถุงกับข้าวที่โต๊ะกินข้าว แล้วมานั่งที่โซฟา จับหน้าเราดูรอยช้ำที่ปากและคาง
"ยังเจ็บอยู่รึเปล่า จะกินข้าวได้มั๊ย" แกเอามืออังที่หน้าผาก "ตัวร้อนนี่" พี่โด่งทำทีเหมือนสนอกสนใจตัวเราเป็นพิเศษ
"เจ็บ" เราพยักหน้า
"แล้วนี่จะไปไหน" พี่โด่งมองกระเป๋าแล้วถาม
"กลับบ้าน รอลาพี่ก่อน พี่มาก็ดีแล้วเอ๋จะได้กลับ" เราจับกระเป๋าทำท่าจะลุกก็รู้สึกหน้ามืด ทั้งๆที่เมื่อกี๊ตอนอาบน้ำยังรู้สึกเฉยๆ สะบัดหัวก็ยิ่งมึนเหมือนจะล้ม เรายืนนิ่งพักนึงแล้วค่อยๆเปิดเปลือกตา เห็นหน้าพี่โด่งซ้อนกันแต่ก็พยายามฝืน ในใจคิดว่าในเมือ่เขาไม่ต้องการจะอยู่ทำมให้เสียเวลา แข็งใจก้มหยิบกระเป๋าเป้คล้องที่ไหล่ แล้วยกมือไหว้พี่โด่ง
"ขอบคุณนะพี่ สำหรับทุกอย่าง"
"แล้วเอ๋จะไปยังไงไปถูกเหรอ"
"ก็นั่งรถเมล์ไป ไม่ยากหรอกพี่โด่งไม่ต้องเป็นห่วง" พี่โด่งมองหน้าเราแล้วเดินเข้ามาหา
"นี่เราโกรธพี่มากขนาดนี้เลยเหรอ" พี่โด่งเอานิ้วจิ้มที่หน้าผาก
"ไม่ได้โกรธ แต่เจ็บและกลัวด้วย พี่ไม่ได้อยากให้อยู่แล้วเอ๋จะอยู่ทำไม" รู้สึกเปลือกตาร้อน
"เป็นเอามากแฮะเรานี่ ทำไมขี้ใจน้อยอย่างนี้" แกดึงตัวเราเข้าไปแนบอกแล้วลูบหลังเบาๆ
"ตัวร้อนขนาดนี้เป็นอะไรไปกลางทางจะทำยังไง ไว้หายไข้ก่อนค่อยกลับ เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงบ้านเลย" แกจับเรานั่งลงแล้วดึงกระเป๋าออก "ไปกินข้าวก่อน พี่หิวแล้ว" พี่โด่งจูงมือเราลุกขึ้น แกไม่พูดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนหากแต่อาการก็เหมือนรู้สึกผิด กับข้าวสำเร็จรูปสามอย่างกับข้าวร้อนๆ รู้สึกแสบปาก ฟันเราคงไปกัดเอากระพุ้งแก้มตัวเองตอนถูกตบหน้า พี่โด่งเห็นอาการก็หน้าเสีย
"กินได้มั๊ย"
"ได้เดี๋ยวเอ๋ เคี้ยวด้านที่ไม่เจ็บ" พี่โด่งคอยมองอากัปกิริยาเราอยู่ตลอดเวลา มือก็คอยลูบหัวเล่น เราอิ่มแกก็กุลีกุจอเอายาแก้ไข้กับน้ำมาให้ "กินยานะ" รับยามาสองเม็ดค่อยๆกลืนกินยาเสร็จก็ช่วยแกเก็บถ้วยจานไปล้าง พี่โด่งจะแช่ไว้ก่อน เราก็เลยจัดแจงล้าง แกยืนดูอยู่ใกล้ซิงค์แต่ไม่พูดอะไร เรานึกขึ้นมาได้ว่าเสื้อผ้าที่เตรียมมาไม่มีใส่แล้วคงต้องซักก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน จัดแจงรื้อเป้หอบเสื้อผ้าใส่แล้วโยนเข้าเครื่อง รวมทั้งเสื้อผ้าพี่โด่งด้วย
"ซักทำไม มานอนได้แล้ว"
"ไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว"
"อ้าวไหนว่าจะกลับ" แกกอดเอว "จะกลับแล้วมาซักผ้าทำไม"
"ไล่อีกแล้ว ให้หายไข้ก่อนเถอะ" แกโอบเอวเราแบ้วเอาคางมาเกยที่บ่ามองต้นคอเรา รอยดูดที่ต้นคอยังชัดอยู่
"โดนใครดูดคอมา" แกดูดว้ำลงไปที่รอยเดิมอีก
" พี่โด่งเดี๋ยวก็ติดไข้หรอก"
"ไม่มีทาง"
"ว่าแต่คนป่วยเถอะ เมื่อไหร่จะไปพัก" เครื่องซักผ้าเริ่มทำงาน เราหันหลังไปเผชิญหน้า พี่โด่งยังไม่ยอมปล่อยมือจากเอว มิหนำซ้ำกับกอดเราแน่นจนตัวเราแนบกับอก แกเอาคางกดที่หัว แล้วก้มหน้าลงมามอง "ถ้ากินยาแล้วไม่หาย เดี๋ยวจะฉีดยาให้"
"พี่ไม่ได้เป็นหมอจะฉีดยาได้ไง" นึกตามไม่ทัน
"ฉีดได้แล้วกัน รับรองหายสนิท" ว่าแล้วแกก็เบียดเป้ามาแนบเราแน่น "เชื่อมั๊ย" เรามองหน้าแกแล้วก็ขำยิ้มกว้างจนเจ็บที่มุมปากจนได้.................
