We have no responsibility for the contents in this web community!

ถ้าเข้ามาแล้วพบว่ากระทู้ไม่เรียงตามวัน/เวลา ให้คลิ๊กตรงคำว่า Date/Time ที่อยู่ตรงแถบสีม่วงๆ นะครับ

ห้ามลงประกาศโฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ยกเว้นสปอนเซ่อร์!!!!!

*** ห้ามใช้เนื้อที่บอร์ดเพื่อแอบแฝงขายบริการทางเพศ ***

Palm-Plaza.com

Complete the form below to post a message

Original Message "RE: ขอร้องพี่ๆครับ ใครมีนิยายเรื่องหนึ่งใจหลายรักของพี่เอ๋CT บ้างครับ อยากอ่านต่อจนนอนไม่หลัยเลย" Posted by POPO on 03-Aug-16 at 09:20 PM 70 เราถูกทิ้งไว้ในห้องจนเที่ยงพี่โด่งก็ยังไม่กลับ เบื่อจนต้องออกไปเดินเล่นข้างนอก หน้าปากซอยเดินไปเรื่อยเปื่อยในใจนั้นอยากจะกลับบ้านเป็นที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมตอนนั้นถึงไม่อยากกลับก็ไม่รู้ นั่งรถเมล์ไปโน่นไปนี่เรื่อยเปื่อย เข้าห้างโน้นออกห้างนี้เพื่อฆ่าเวลาจนเย็นถึงกลับอพาร์ทเมนท์ พี่โด่งคงออกไปทำงานนั่นเองถึงได้หายไปทั้งวันแบบนี้ รถจอดอยู่แล้วเมื่อเรามาถึง เรารีบเดินขึ้นห้อง เคาะประตูให้แกเปิดด้านในให้ เพราะต่อให้มีกุญแจสำรองมันก็เข้าไม่ได้อยู่ดีเพราะด้านในใส่กลอน เคาะอยู่นานก็ไม่เปิด เลยนั่งลงที่หน้าประตูมองหน้าห้องพี่พงษ์ พี่โด่งเปิดประตูแง้มออกมาดูพอเห็นเป็นเราก็เปิดประตูค้างไว้แล้วกลับไปสนใจงานที่โต๊ะต่อ ไม่พูดไม่จาอะไร เราทำทีไปเดินวนเวียนไปมาให้แกสนใจแกก็ทำเฉย "เกิดมาเพิ่งเคยเห็นผู้ชายงอน" เราเอ่ยขึ้นเบาๆแต่กะให้ได้ยิน พี่โด่งหน้างอมากกว่าเดิม เราชะโงกหน้าไปดูแกใกล้ๆแกก็ยังทำเป็นไม่สนใจ หมั่นไส้นักก็เลยหอมแก้มไปแรงๆหนึ่งที "เดี๋ยวโดนชกหรอก" "ไม่กลัว" พี่โด่งทำทีเป็นเงื้อกำปั้นใส่พร้อมถลึงตา ลมวืดอยู่ข้างหู"หลบทำไมไหนว่าไม่กลัว" พี่โด่งลุกจากเก้าอี้ "ไปไหนมา" "เที่ยวห้าง" "นึกว่าหนีกลับซะแล้ว" "ไม่ให้กลับจะกลับทำไม " เราลอยหน้าลอยตาตอบ แล้วตามไปนั่งข้างๆที่โซฟาแล้วนอนหนุนตักแกเล่น เอามือลูบคางบริเวณเคราเขียวสากมือดี "เมื่อเช้าเป็นอะไร อยู่ๆก็อาละวาด" พี่โด่งไม่ตอบ"ทำเป็นงอน" "ใครมันหึงจนทำให้โกรธ" "แล้วหายโกรธรึยัง" "ไม่หายง่ายๆหรอก" "จริงอะ"เราลุกขึ้นจากตักแล้วนั่งทับแกไว้ โอบที่รอบคอพี่โด่งจับเอวทั้งสองข้าง "เอ๋ขอโทษนะพี่" เราซุกหน้าที่ลำคอของพี่โด่งแล้วและเล็มที่ใบหู พี่โด่งเกร็งมือที่บีบเอวเราแน่น"ทำยังไงน๊า พี่ถึงจะหายโกรธ" "ผิดธรรมชาติ" พี่โด่งลุกขึ้นยืนมั้งที่ตัวเราเกี่ยวเอวแกอยู่เรากลัวตกก็ยิ่งโอบแน่นขึ้น พี่โด่งเหมือนอุ้มเราไปวางที่เตียงแล้วนอนทับลงมา พี่โด่งบดขยี้ริมฝีปากกับเราอย่างแรง กอดที่ต่างคนต่สงช่วยกันเปลือยร่างกายของตัวเองยิ่งกว่าประจุไฟ้ฟ้า เครื่งติดแล้วทั้งคู่ เราเป็นฝ่ายรุกก่อน ก่อนที่พี่โด่งจะตั้งตัวติด จ็อกกี้สาวก็ควบม้าไปไกลแล้ว มีแค่ความรู้สึกที่อยากจะง้อพี่โด่งอยู่ในหัวเท่านั้น หลังจากมีปากเสียงกันเล็กน้อย ซึงเราก็พอดุออกจากการแสดงออกของพี่เขาก็เหมือนกับตัวแกเองก็ค่อนข้างจะแคร์ความรู้สึกเราบ้างเหมือนกัน แม้จะไม่ได้พูดอะไรกันมาก แต่เราคิดว่าการที่มีเซ็กส์กับพี่โด่งเพื่อเคลียร์ความขุ่นเคืองใจคงจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด "พี่โด่ง พอก่อนเอ๋หายใจไม่ออก" พี่โด่งกำลังขยับสะโพกอย่างแรงเข้าออกในปากเราแต่ละครั้งที่กดลงมาหน้าท้องจะแนบกับจมูกเรา ความเร็วลดลงเล็กน้อยหลังจากนั้นทำนบก็แตก เราก็จูงมือแกลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไปทำความสะอาด มีเซ็กส์กันโดยที่ยังไม่มีอารมณ์กันเต็มที่ต่างคนต่างก็เหนื่อย ได้แต่หัวเราะกันตอนที่อาบน้ำด้วยกัน "ไปกินข้าวกันเถอะ พี่หิวแล้ว" พี่โด่งหยิบกุญแจรถยังหัวค่ำอยู่ แถวฝั่งธนร้านอาหารเยอะแยะ พี่โด่งเลือกร้านที่ติดแม่น้ำ "เอ๋เคยกินข้าวบนเรือรึยังครับ" "ยัง พี่แล้วเราจะไปยังไง" "เราก็เอารถไปจอดที่ร้านแล้วก็รอขึ้นเรือ เรือก็จะแล่นไปตอนเรากินข้าวไง ไปเที่ยวนึงแล้วก็กลับมาที่เดิมก็กินเสร็จพอดี" โรแมนติกดีจัง โต๊ะที่เรานั่งมองเห็นแสงไฟระยิบระยับ ที่กระทบกับแม่น้ำผ่านวัดอรุณ ผ่านท่าเรือต่างๆ โป๊ะไฟเล็กบนโต๊ะส่องกระทบหน้าพี่โด่ง นานทีเดียวที่ไม่ได้ซ฿มซับบรรยากาศหวานๆแบบนี้อยู่นาน "พี่ยังไม่บอกเลยว่าหายโกรธรึยัง" พี่โด่งจ้องหน้า "บอกแล้วไงไม่หายง่ายๆ" "ว๊า แย่จังทำให้พี่โด่งโกรธ แล้วนี่ใครจะหาเลี้ยงละเนี่ย" "นั่นนะสิ" พี่โด่งตอบสั้นๆ "นะ ดีกันะพี่" เรายื่นหน้าไปใกล้ๆ พี่โด่งเองก็คงจะเขินเพื่อนร่วมทางบนเรือ แกก็เฉไฉไปมองอย่างอื่นแทน เพลงที่เปิดในร้านก็ช่างบาดใจเรานัก............... เธอมีรักใหม่รักใหม่ จึงได้หลงลืมรักเก่า จำได้หรือเปล่าว่าเรารักกัน อันน้ำคำฉันจำได้มั่น แต่เธอสิพลันผันพรากไป เมื่อฉันต้องแพ้เพราะทน หลงพะวงอาลัย โอ้คนใหม่ชนะไงเล่า ฉันไม่อาจชิงดีแพ้ด้วยมีอันเป็นจึงยากเย็นอับเฉา บาปอะไรหนอพรากเราความทุกข์โศกไม่บรรเทา จึงแสนเศร้าอับเฉาไป ดวงใจหมองหม่น จำใจฝืนทนวิโยก อารมณ์ฉันโศกระกำช้ำใจ เป็นเพราะเธอพบคู่คนใหม่ เธอจึงตัดใจทิ้งให้ตรม จึงเป็นผู้แพ้ง่ายดาย ฉันไม่วายระทม สุดจะข่มให้หายไปได้ ฉันเคยปลอบวิญญาน์เช็ดน้ำตาให้เธอ เคยบำเรอปลอบใจ นี่จะลืมหรือว่าไร ความรักล่วงห่วงอาลัยยังฝันใฝ่อยู่ทุกวัน.... เรามองหน้าพี่โด่งเพราะรู้สึกคล้อยตามไปกับเพลง เหมือนอยากจะขอคำตอบว่าเราเป็นผู้แพ้ใช่มั๊ย เจ้าของที่แท้จริงกับมาแล้วเหรอ ถึงแม้จะบอกแกว่าเป็นเรื่องธรรมดาแต่ใจของเราก็ยอมรับไม่ได้ เราไม่ต้องการที่จะให้พี่โด่งเจือจานความสุข ให้คนอื่นนอกจากเรา แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวพี่โด่งสักนิด เดินลงจากเรือพี่โด่งโอบไหล่เราไว้ แต่ตายังมองไปข้างหน้า ที่จอดรถด้านนอกต้นไม้ร่มครึ้มหากมาตอนกลางวันคงร่มรื่นดี เราเอนตัวไปใกล้พี่โด่ง แกละมือจากพวงมาลัยมาลูบหัวอักครั้ง "พี่ขอโทษนะ เรื่องเมื่อเช้า พี่ค่อนข้างหงุดหงิดเท่านั้น" "พี่โด่ง หงุดหงิดจากที่ไหนเหรอฮะ" "หลายเรื่อง แต่ปัญหามันคลายแล้วหล่ะ" "ไง อยากจะกลับบ้านรึยัง" ถามหรือว่าไล่ เราสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม นอกจากตอบว่า "แล้วแต่พี่ก็แล้วกัน อยากให้กลับก็กลับ" "พี่กลัวว่าพ่อแม่เราจะเป็นห่วงนะสิ" "เอ๋โทรไปบอกแม่แล้ว" "ตัวเอ๋หล่ะ อยากอยู่หรืออยากกลับ" "ถ้าอยู่ด้วยกันตลอดไปคงดี แต่พี่โด่งจะรำคาญเอานะสิ" "ตามใจเอ๋นะ เบื่อก็บอกพี่ ไม่ต้องกังวลว่าพี่จะเบื่อหรือรำคาญ" "ฮะ" กระเทยส่วนใหญ่ตอบอะไรไม่ตรงคำถามต้องมีถ้า ต้องมียังงั้นอย่างงี้ แทนที่จะพูดออกไปว่าจะอยู่ต่อ หรือจะกลับ รถมาถึงอพาร์ทเมนท์ตอนสี่ทุ่มกว่า พี่โด่งกลับมาเป็นพี่โด่งคนเดิมที่แรกรู้จักซึ่งมันก็นานมาแล้ว เหมือนกับว่าไม่สนิทใจกันเหมือนที่ผ่านมา............... เราซื้อตั๋วรถแล้ว พี่โด่งจ่ายเงินให้ เราเองก็บอกไม่ถูกกับความรู้สึกแบบนี้ไม่อยากกลับแต่ต้องตัดใจ ถึงแม้คืนที่ผ่านมาจะนอนด้วยกัน แต่ก็เหมือนคนแปลกหน้า พี่โด่งดูคล้ายกับมีอะไรในใจไม่ลื่นไหลเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา สิ่งที่ดีที่สุดที่เราบอกตัวเองได้ก็คือ ควรจะปลีกตัวออกจากกันสักพัก ระหว่างนั่งรอรถโดยสารพี่โด่งก็นั่งเป็นเพื่อน อีกเกือบครึ่งชั่วโมงรถถึงจะออก เราเดินคุยกันฆ่าเวลา "พี่โด่ง ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่ากินเหล้ามากเดี๋ยวเสียสุขภาพ" "เหล้านะเป็นอาหารแล้ว ขาดไม่ได้หรอก" แกตอบเหมือนติดตลก "ถ้าเอ๋อยากจะมาหาพี่อีกจะได้มั๊ยฮะ" "ก็โทรมาก่อนสิ ว่าจะมาวันไหน เพราะบางอาทิตย์พี่อาจจะต้องไปทำทัวร์" "ฮะ" เรารับคำสั้นๆ "ดูแลตัวเองนะ โชคดีเอ๋ แล้วเจอกัน" พี่โด่งส่งเราขึ้นรถแล้วเดินมองอยู่จนรถออก ผู้แพ้รักกำลังเดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจที่สับสน งุนงง เราหันหน้าออกไปที่กระจก น้ำตาไหลลงมาเองโดยอัตโนมัติ รถเที่ยวเช้าคนน้อยได้นั่งคนเดียวที่เบาะด้านหลัง ...จึงเป็นผู้แพ้ง่ายดาย ฉันไม่วายระทมสุดจะข่มให้หายไปได้...........นี่จะลืมหรือว่าไร ความรักล่วงห่วงอาลัยยังฝันใฝ่อยู่ทุกวัน............. ฉันไม่อาจชิงดีแพ้ด้วยมีอันเป็นจึงยากเย็นอับเฉา บาปอะไรหนอพรากเราความทุกข์โศกไม่บรรเทา จึงแสนเศร้าอับเฉาไป

Go back     FAQ       Conferences Post form Your Message Name*: Subject*: อัพโหลดรูปภาพ Message*:   HTML Ok Use [] in place of <> HTML Reference   Images Ok   Click on a smilie to add it to your message.   Check if you DO NOT wish to use emotion icons in your message RBR User*: ใส่ Username และ Pass RBR ในกรณีที่โพสแล้วติดแอดมิน RBR Pass*: ***ผู้ที่ใช้พาส RBR ป่วนหรือโพสผิดกฎบอร์ดจะถูกยึดพาส***

Palm-Plaza.com All rights reserved.

Copyright Palm-Plaza,Inc. All Rights Reserved.