หวัดดีครับ ผมมีนิยายมานำเสนอ เรื่องนี้คงต้องย้อนไปสมัยที่โทรศัพท์มือถือรุ่น 3310 กำลังฮิต สมัยนั้นยังไม่มี Touch Screen ไม่มีจอสี มากสุดของโทรศัพท์มือถือคือส่ง SMS อย่าไปจินตนาการว่าเป็นปัจจุบันนะครับ เดี๋ยวจะขัดใจคนอ่าน อิอิ
..
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง !!!!!
เสียงปืนที่ดังสองสามนัดติดต่อกัน ทำให้ผมที่กำลังยืนรอรถเมล์อยู่ในชุดนักเรียน ต้องรีบวิ่งหลบหาที่กำบัง โดยมีหญิงสาวอีกคนวิ่งตามผมมาด้วย ผมจึงรีบดึงเธอมาหลบด้านหลังผมอีกที ผมรู้โดยสัมผัสว่าเธอนั้นกลัวจนตัวสั่น
เอาอีกแล้วเหรอวะ ไอ้พวกช่างกลตีกันอีกแล้ว ผมสบถออกมาเบาๆ มองดูความวุ่นวายริมถนน เห็นเด็กช่างกลหลายคน กำลังวิ่งตามรถเมล์ โดยในมือมีอาวุธมีดบ้าง ไม้บ้าง เหล็กฟุตบ้าง และที่สำคัญหนึ่งในนั้นต้องมีปืน
เปรี้ยง!!! เสียงปืนนัดสุดท้ายดังขึ้น ผมรีบก้มหัว พี่สาวที่หลบอยู่ด้านหลังผมกรี๊ดเบาๆ แถมดึงกระเป๋านักเรียนของผมไปปิดหน้าอีก
กรี๊ดดด น้องช่วยพี่ด้วยนะ พี่กลัว พี่สาวละล่ำละลัก เอาอีกมือมาเกาะแขนผมแน่น
ครับพี่ ใจเย็นๆครับ หลบอยู่แบบนี้ปลอดภัยแน่ ผมปลอบเธอไปเท่าที่จะทำได้
นี่จะมีใครตายอีกมั้ยวะเนี่ย ผมพูดออกมาเบาๆ พาลนึกถึงข่าวก่อนหน้านี้หลายๆข่าว ที่เด็กช่างกลตีกัน ทำให้ผู้บริสุทธิ์ต้องบาดเจ็บ บางคนต้องตาย พวกเค้าผิดอะไรที่ต้องมาถูกลูกหลง ของพวกเด็กวัยรุ่นใจร้อนพวกนั้น
พักเดียวเท่านั้น รถมอเตอร์ไซค์ตำรวจสองคันก็ขับเข้ามา เด็กเลือดร้อนทั้งหลายสลายตัวไปแบบไม่เห็นฝุ่น ผมภาวนาในใจขอให้มันโดนจับไปเข้าคุกให้หมดทุกคน
ขอบใจมากนะคะน้อง พี่สาวคนนั้นเอาสองมือกุมมือผม ขอบคุณผมอย่างจริงใจเมื่อสถานการณ์เข้าสูภาวะปรกติ ถ้าไม่ได้น้อง พี่แย่แน่เลยค่ะ
อืมมม
ผมเพิ่งได้เห็นหน้าเธอชัดๆ เองครับ เธอน่าจะอายุมากกว่าผม 3-4 ปี เพราะเธออยู่ในชุดนักศึกษา แต่ผมยัง ม.5 อยู่เลย
ไม่เป็นไรครับพี่ ผมยินดี ผมตอบไปตามความจริงเพราะภูมิใจที่ได้ปกป้องเพศที่อ่อนแอกว่า ผมยิ้มให้เธอ ตอนนั้นผมเห็นเธอเริ่มขมวดคิ้ว เอียงหน้ามองผม
เอ
..น้องนี่หน้าคุ้นๆนะ เธอกล่าวเสียงสูง
หือ ผมอุทานเบาๆ เริ่มจ้องหน้าพี่เค้าเหมือนกัน เอ่อ
ผมก็เริ่มคุ้นหน้าพี่เหมือนกันนะครับ ตอนนั้นผมคลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าเคยเห็นเธอที่ไหน
เดี๋ยว น้องชื่อเอก
เอก เพื่อนนายตาลใช่มั้ย กรี๊ด
.. เธอกรี๊ดเสียงดังทำเอาผมสะดุ้ง ก็มันชื่อผมนี่ครับ ใช่แล้วเราต้องเคยรู้จักกัน แต่เมื่อไหร่ ที่ไหน ผมยังนึกไม่ออก แล้วนายตาลนี่ใครนะคุ้นๆอีกแล้ว
ครับพี่ ผมชื่อเอกพัฒน์ ผมพยักหน้าตอบไปทันที
นี่พี่แอนไง พี่แอนพื่นายตาลน่ะ เอกจำได้มั้ย พี่แอนจับแขนผมเขย่าเบาๆ แสดงอาการดีใจจนเห็นได้ชัด
ตาล
.. ผมทวนชื่อเบาๆ พยายามนึกให้ออก ว่าตาลไหน
ไอ้ตาล อนุพงษ์ไง นึกออกยัง เธอสำทับมาอีก แถมยังเขย่าแขนผมไม่หยุด
เฮ้ย พี่แอน พี่ไอ้ตาล เหรอครับ ผมยิ้มร่าทันทีที่นึกออก เป็นไงพี่ สบายดีมั้ยครับ ลุงกับป้าเป็นไงมั่ง แล้วก็ไอ้ตาลละครับ มันทำอะไรอยู่ที่ไหน
ครับ พี่แอนเป็นพี่สาวของไอ้ตาล อดีตเพื่อนสนิทของผมเมื่อตอนประถม ไอ้ตาลกับผมเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลถึง ป.6 ที่ต่างจังหวัด ก่อนผมจะย้ายตามพ่อแม่ ไปเรียนที่จังหวัดอื่น ซึ่งก็ทำให้เราขาดการติดต่อกันไป
ความทรงจำในวัยเด็กเริ่มผุดขึ้นมาทีละนิดๆ จนผมอดยิ้มออกมาไม่ได้ขณะที่นั่งรถเมล์มากับพี่แอนเพื่อจะไปหาไอ้ตาลที่อพาร์ทเมนท์ ผมเรียนเสร็จพอดีครับ จริงๆว่าจะกลับหอพัก พอเจอพี่แอนแบบนี้ ผมก็อยากเจอไอ้ตาลขึ้นมาทันที พี่แอนก็ชวนผมด้วยครับ ผมก็เลยตามเธอมา
ไอ้ตาลเพื่อนรักของผม
.หึๆ 5 ปีแล้วสินะที่ไม่ได้เจอกันตอนนี้หน้าตามันจะเป็นไงวะ มันจะสูงแค่ไหน แล้วมันยังเฮี้ยวเหมือนเดิมมั้ย ผมคิดไปยิ้มไปขณะนั่งรถเมล์ อีกใจนึงผมตื่นเต้นมากๆ ที่จะได้เจอเพื่อนเก่า
พี่แอนเล่าให้ผมฟังว่า พอไอ้ตาลมันจบ ม.3 ก็เข้ามาเรียนช่างกลในกรุงเทพ พร้อมๆกับที่พี่แอนจบ ม.6 แล้วมาต่อมหาลัยเหมือนกัน ที่บ้านเลยเช่าอพาร์ทเมนท์ให้อยู่ด้วยกัน
เราแวะซื้ออาหารเย็นกันที่หน้าปากซอย พี่แอนเล่าเรื่องไอ้ตาลให้ผมฟังเยอะแยะ แต่ผมว่า พี่เผาน้องมากกว่าครับ แหะๆ เพราะแต่ละเรื่องที่พี่แอนเล่า มักจะไม่ค่อยดีนัก ทั้งเรื่องต่อยตี เรื่องไม่ค่อยสนใจเรียน
ตาลมันดื้อจะตาย พี่แอนแอบบ่นให้ผมฟัง ตอนเราเดินเข้าอพาร์ทเมนท์ แถมติดเพื่อนด้วย พี่ล่ะห่วงกลัวมันเรียนไม่จบ
หึๆ ผมหัวเราะเบาๆ เพราะผมฟังแล้วก็นึกภาพออกไงครับ มันไม่ต่างอะไรกับเมื่อตอนเป็นเด็กประถมนักหรอก ตอนนั้นมันก็เกเรไม่น้อย เล่นเอาครูที่สอน เอือมระอามันไปตามๆกัน แต่ผลการเรียนมันก็ไม่แย่นะครับ ถึงจะไม่ดีมากแต่มันก็เอาตัวรอดได้
ห้องพี่อยู่ชั้น 4 นะเอก พี่แอนบอกตอนที่กดลิฟท์ด้านล่าง ผมอดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้เจอไอ้ตาลเพื่อนรัก ใจผมเต้นแรงเหมือนกำลังลุ้นอะไรอยู่
ขณะที่พี่แอนเคาะประตูห้อง เธอก็ส่งสัญญาณให้ผมหลบไปด้านข้าง ผมเลยรีบเอาตัวแนบไปกับผนัง ดีเหมือนกัน จะได้เซอร์ไพรซ์มันด้วย อิอิ
แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออก ผมเห็นแค่แขนเปลือยๆยื่นมาดันประตูเท่านั้น ก่อนที่มันจะหายกลับเข้าไปในห้องเหมือนเดิม พี่แอนเดินเข้าห้อง แอบส่งสัญญาณมือให้ผมรอก่อน ผมพยักหน้ายิ้มรับ
