วันนี้นผมนั่งเรียนด้วยความรู้สึกแปลกๆในหัวใจ ผมรู้สึกว่าผมอารมณ์ดีไปซะหมด ใครจะทำอะไรก็ไม่มีขวางหูขวางตาเลยซักอย่าง
จนถึงขั้นนั่งยิ้มคนเดียวในห้อง
.นี่กูท่าจะบ้าแล้วว่ะไอ้เอกๆ น้องมึงมาหาว่ะ เสียงเพื่อนคนนึงตะโกนบอกผม ขณะที่ผมกำลังนั่งย่อยอาหารกลางวันอยู่ในห้อง
ผมหันมองไปที่ประตูก็เห็นไอ้โน
.ยืนรอผมอยู่ตรงทางเดิน
..อ้อ
ไอ้โนบิ ลูกชายลุงที่ผมเคยไปอาศัยบ้านเค้าอยู่เมื่อตอนเข้ากรุงเทพมาใหม่ๆไงครับ ถ้ายังจำกันได้ผมเคยบอกว่า เพราะผมมีเรื่องทะเลาะกับมัน ผมถึงต้องย้ายออกมาเช่าห้องอยู่ต่างหาก ไอ้โนมันก็อยู่โรงเรียนเดียวกับผมครับ แต่มันอยู่ ม.4
จริงๆแล้วลุงคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของพ่อผมครับ ไม่ได้เป็นญาติกันทางสายเลือด แต่ก็สนิทไม่แพ้ญาติ ผมเห็นลุงกับป้ามาตั้งแต่เล็กๆ แกไปเยี่ยมพ่อผมที่ต่างจังหวัดหลายครั้ง พ่อผมเองก็เคยพาครอบครัวผมมาเยี่ยมแกที่กรุงเทพเช่นกัน
สำหรับไอ้โนบิ ผมก็เห็นมันมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะมันอ่อนกว่าผมแค่ปีเดียว นิสัยของมันก็ตามประสาลูกชายคนเดียว มักจะเอาแต่ใจ หน้าตากวนตีนมากพอๆกับนิสัย แต่มันก็ได้หล่อเข้มจากลุงซึ่งเป็นคนใต้ และได้ขาวจากแม่ซึ่งเป็นคนเชื้อจีน
ตอนเด็กๆที่ลุงพามาเยี่ยมผมที่บ้าน มันก็ชอบแย่งของเล่นผมเป็นประจำ ผมก็ต้องยอมมันซะทุกที เพราะมันเป็นน้อง และผมก็เกรงใจลุง พอมันโตขึ้น ก็นิ่งขึ้นเยอะแต่ไม่ได้หมายความว่า นิสัยเอาแต่ใจจะหายไปนะครับ มันก็ยังแฝงอยู่
ส่วนเรื่องที่เราทะเลาะกัน
..จริงๆแล้วเรื่องมันก็ผ่านมาหลายเดือน นานพอๆกับช่วงเวลาที่ผมคบกับแจนละครับ ที่จำได้ดีเพราะตอนนั้นผมเพิ่งเริ่มคบกับเธอแบบแฟนอย่างจริงๆจัง ผมเองไม่อยากคิดอะไรมากเรื่องที่ทะเลาะกับไอ้โน ก็พยายามลืมๆมันไป ผมก็ยังคุยกับมันได้อยู่ แต่จะให้กลับไปอยู่ด้วย ผมคงไม่เอาแล้ว
ว่าไงโน มีไรวะ ผมถามห้วนๆ ทันทีที่เดินไปถึงประตูห้องเรียน
ไอ้โนเอามือเกาที่คาง เงยหน้านิดๆแล้วมองมาที่ผม
.ท่าทางน่าเอาตีนไปเกาแทนมากเลย
พ่อกับแม่ฝากมาบอกให้พี่เอกเข้าไปหาที่บ้านพรุ่งนี้ตอนเย็น เค้าคงคิดถึงลูกชายคนโตมั้ง ไอ้โนพูดเสียงกวนส้นตีนตามปรกติของมัน แถมเหน็บผมด้วยสิ เพราะลุงเคยบอกว่า ผมเป็นลูกชายคนโต ส่วนไอ้โนเป็นลูกชายคนเล็ก
ฮื่อ ได้ ผมพยักหน้ารับ มีไรอีกป่ะ
หึ ไม่มีแระ มันส่ายหน้า อ้อ
.แต่พรุ่งนี้พี่เอกต้องรอกลับบ้านพร้อมโนนะ
.เค
มะ ไอ้โนยิ้มกวนๆ พูดแกมออกคำสั่ง แถมยักคิ้วให้ผมอีก
..มึงจะยักคิ้วหาพ่องเหรอไอ้ห่า
เออๆ แล้วโนมารอพี่ละกัน ผมตัดบทบอกมันก่อนที่มันจะหันหลังเดินออกไป
จริงๆผมก็รู้อยู่แล้วละครับ ว่าต้องไปบ้านลุงพร้อมมัน ก็สร้างภาพกันนิดหน่อยว่าเราดีกันเหมือนเดิมแล้ว เพราะตอนที่ผมย้ายออกมาได้ไม่นาน ลุงกับป้าก็นัดผมไปเคลียร์กับไอ้โนที่บ้าน ให้เราสองคนจับมืออย่าโกรธกัน ผมก็ตามน้ำครับ ไม่อยากขัดผู้ใหญ่ ไอ้โนก็เออๆออๆ ตามด้วย เพียงแต่ผมไม่ได้กลับไปอยู่กับไอ้โนเหมือนเดิมอีก
แล้วถ้าอยากกลับมาก็มานะลูก น้องมันดื้อ ใจร้อนไปหน่อย อย่าไปถือสามันเลย ลุงบอกผมในวันนั้น เดี๋ยวลุงจะจัดห้องให้ใหม่เลย ไม่ให้นอนห้องเจ้าโนเหมือนเดิมหรอกลูก
ขอบคุณครับลุง ผมไม่ได้โกรธอะไรน้องแล้วละครับ ผมยกมือไหว้ แต่อยู่อย่างนี้ก็สบายดีแล้ว เอาไว้ผมจะมาเยี่ยมลุงกับป้าบ่อยๆดีกว่านะครับ
ลุงพยักหน้า คงรับรู้ละครับว่าผมคงยังทำใจไม่ได้ ก็ผมโดนมันชกหน้าอย่างแรง จนโหนกแก้มบวมช้ำไปเกือบเดือนถึงจะหายสนิท ในวันที่เคลียร์กัน มันยังบวมไม่หายด้วยซ้ำไป
