ผมวิ่งจนมาถึงสระว่ายน้ำของโรงเรียน ด้วยความที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ทำให้ผมชนอะไรบางอย่างเข้าอย่างจังโอ๊ยเสียงร้องที่ดังขึ้นทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมชนเป็นคน ผมดีใจจนทำอะไรไม่ถูก ผมคว้าตัวคนที่ผมชน หอบหายใจด้วยความเหนื่อยที่สุดในชีวิต
ช่วยด้วย... ช่วยด้วย... พี่โจ.. พี่โจ..ผมหอบแฮ่ก หลับตาแล้วยกมือกุมอกด้วยความเหนื่อย
ไอ้โจเป็นอะไร มันอยู่ที่ไหนเสียงที่คุ้นเคยนั้นผมจำได้แม้จะไม่ต้องลืมตามอง คนที่เข้ามาในชีวิตผมยามที่มืดมนอับจนหนทาง มีเพียงคนเดียวเท่านั้น
พี่ก๊อต..โรงยิมเก่า...พวกไอ้เชนผมยังคงเหนื่อยหอบจนพูดได้เป็นคำๆ แต่แค่นี้ก็ดูเหมือนจะเพียงพอที่จะทำให้พี่เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่ก๊อตรีบวิ่งออกไปทันที ตามไปด้วยเพื่อนๆอีกสองสามคนที่ไม่รู้ว่าเป็นใครบ้าง
ผมลากเท้าเดินตามพวกเขาไป ในใจภาวนาอย่างแรงกล้า ..ขอให้ทันด้วยเถอะ
พวกเขาเร็วกว่าผมมาก โชคดีเหลือเกินที่สระว่ายน้ำกับโรงยิมเก่าอยู่ไม่ไกลกันมากนัก และผมก็ได้เห็นใครบางคนวิ่งผ่านไป ภาพที่เห็นทำให้ผมแทบทรุดด้วยความโล่งใจระคนดีใจ พลังทั้งหมดในร่างแทบถูกสูบออกไปจนหมด เมื่อพี่เอ็กซ์วิ่งอุ้มพาพี่โจผ่านไป ผมร้องไห้ อย่างน้อยฟ้าก็ไม่ใจร้ายกับคนดีจนเกินไปนัก
ร่างผู้ชายในชุดดำสามคนวิ่งผ่านผมไป แต่พวกเขาไม่สนใจผม ผมเดินลากเท้าไปจนถึงโรงยิมเก่า ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ไอ้เชนวิ่งออกมาจากข้างใน มันชะงักไปนิดหน่อยที่เห็นผม ก่อนที่มันจะออกตัววิ่ง แต่ผมรู้ตัวอยู่แล้วว่ามันกำลังจะวิ่งหนี รู้ก่อนที่มันจะวิ่งหนีจริงๆเสียอีก
พลั่ก! เสียงร่างของผมกับไอ้เชนกระแทกพื้น ในช่วงเสี้ยววินาทีที่มันกำลังจะวิ่งหนี ผมกระโจนเข้าใส่มันด้วยพละกำลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ ผลักอย่างแรงจนทั้งมันและผมกลิ้งลงกับพื้นไปพร้อมกัน แม้ผมจะหยุดมันไม่ได้ แต่ผมรู้ว่ามันแพ้แล้ว เพราะเพียงชั่วเสี้ยววินาทีที่ผมขัดขวางมัน ก็ทำลายโอกาสที่มันจะหนีรอด วินาทีต่อมาพี่อาร์ตก็วิ่งออกมา แล้วกดไอ้เชนไว้กับพื้น...
พี่ก๊อตกับเพื่อนๆมาทันเวลาพอดี พี่โจยังไม่ถูกทำลายด้วยน้ำมือไอ้เดช ผมก้าวเข้าไปในโรงยิม ที่ซึ่งพวกไอ้เชนทุกคนนั่งกองรวมกันอยู่ตรงกลาง แม้ไม่ได้ถูกมัด แต่ก็ไม่สามารถหนีได้ เพราะผู้ชายในชุดสูทสี่คนยืนล้อมรอบพวกมันอยู่ แต่ละคนมีสภาพสะบักสะบอม และจากที่ผมดู พวกเขามีปืน แม้จะไม่ได้เอาออกมาใช้ก็ตาม
ผมมองหน้าครูเดชซึ่งตอนนี้ใส่เสื้อผ้าแล้ว ครูเดชมองผมอย่างดุร้าย แต่ผมจ้องกลับอย่างสงบ สื่อให้รู้ว่า ขอให้สิ้นสุดกันเพียงเท่านี้เถอะ
พี่โจ้ ไอ้เอ็กซ์ล่ะพี่แมนพูดกับผู้ชายชุดดำ ซึ่งพูดตอบอย่างนอบน้อม
นายอ่ำไปส่งที่บ้านแล้วครับผู้ชายคนนั้นตอบ ผมที่ฟังอยู่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เดี๋ยวบอกให้นายอ่ำกลับมารับพวกเราด้วยนะ ส่วนไอ้พวกนี้....พี่แมนหันไปมองพวกไอ้เชนที่นั่งตัวสั่นอย่างหวาดกลัวกันอยู่ ดูท่าบารมีของลูกมาเฟียที่เคยได้ยินมาจะไม่ใช่แค่คำคุยซะแล้ว พึ่งได้เห็นของจริงก็วันนี้เอง
ปล่อยกูไอ้เหี้ย พวกมึงอยากตายกันมากใช่มั้ย กูจะบอกพ่อกูเสียงโวยวายเพียงหนึ่งเดียวมาจากไอ้เชนที่ถูกพี่อาร์ตลากเข้ามา ก่อนจะโยนไปกองกับพวกเพื่อนๆของมัน
กว่าจะจัดการไอ้เหี้ยนี่ได้พี่อาร์ตบ่น มือกุมปากที่เขียวช้ำ
เอาไปเก็บไว้ที่บ้านก่อนแล้วกัน รู้ใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง ไม่ต้องรุนแรงมากหรอกนะ เดี๋ยวจะกลัวจนตายซะก่อนพี่แมนพูด สีหน้าท่าทางสบายๆราวกับพูดเรื่องธรรมดาสามัญอย่างไปกินข้าวที่ไหนดี ทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีใครพูดอะไร พวกไอ้เชนดูหวาดกลัวจนหัวหด
องค์มาเฟียลง โคตรโหดเลยว่ะพี่นัทแอบกระซิบกับพี่ก๊อต แต่พี่ก๊อตมองมาทางผม ผมรู้สึกหวั่นๆกับสิ่งที่พี่แมนพูด แม้ว่าไอ้พวกนี้จะชั่วจนสมควรได้รับโทษ แต่ในความเป็นจริงแล้วทุกคนก็ยังเป็นเด็กวัยรุ่น ยังทำผิดเพราะขาดเหตุผลวิจารณญาณกันอยู่มาก
ไม่มีอะไรหรอกนะ ไอ้แมนมันแค่จะสั่งสอนไอ้พวกนี้นิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกพี่ก๊อตพูดแล้วแตะไหล่ผมเบาๆเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
นายคนนี้ด้วยเหรอครับพี่โจ้ชี้ไปที่ไอ้เชน คงเพราะว่าไอ้เชนเป็นลูกส.ส. การไปแตะต้องมันน่าจะทำให้เกิดปัญหาไม่น้อยเลย
มันน่ะตัวสำคัญเลย ไม่เป็นไรหรอก นายท่านเค้าอยากคุยกับท่านส.ส.อยู่พอดี เด็กๆทะเลาะกัน พ่อไอ้เหี้ยนี่มันไม่มาเสี่ยงด้วยหรอก ได้ข่าวว่าโคตรรักลูกด้วยหนิผมไม่ค่อยเข้าใจที่พี่แมนพูดนัก แต่ไอ้เชนโมโหจนอาละวาดทันที จริงๆก็เป็นภาพแปลกประหลาดอยู่ที่พวกมาเฟียตัวจริงสูทสีดำกำลังล้อมวงข่มขู่เด็กม.ปลายกับครูพละ แต่พอคิดถึงความร้ายกาจของไอ้พวกนี้ ผมก็คิดว่าเหมาะสมแล้ว อีกอย่างผมก็ต้องขอบคุณพี่ๆพวกนี้ด้วยเหมือนกัน
เห้ย ปล่อยกูไปเถอะ กูแค่ทำตามคำสั่งไอ้เชนนะโว้ย ไอ้ปานพูด ท่าทางกลัวจนลนลาน
ไอ้เหี้ยปาน ทำไมเอาตัวรอดอยู่คนเดียววะ จริงๆพวกมึงน่าจะปล่อยพวกกูไปนะ ตัวการเรื่องนี้มันคือไอ้เชนตะหากล่ะไอ้พีพูดต่อ
ไอ้พวกสวะ! พูดแบบนี้มึงไม่กลัวตายกันเลยใช่มั้ยไอ้เชนตะโกนตอบ ผมส่ายหน้า มองดูพวกมันทะเลาะกันแทบจะต่อยกันเอง ผมไม่รู้ว่าคนพวกนี้เคยมีความจริงใจให้ใครบ้างมั้ย หรือว่าเคยรักใครบ้าง นอกจากตัวเอง
ไปเหอะ พวกเรา นายอ่ำมาแล้ว ฝากจัดการด้วยนะพี่โจ้พี่แมนบอก พี่นัทแลบลิ้นใส่พวกไอ้เชนทีนึงก่อนจะเดินออกไป พี่ก๊อตสะกิดเรียกเมื่อเห็นผมไม่ขยับ
ไปด้วยกันสิ ผมแทบไม่อยากเชื่อประโยคนั้น ผมคิดว่าการที่ผมไม่ต้องไปนั่งรวมอยู่กับพวกไอ้เชน ผมก็โชคดีมากพอแล้ว
ไม่ได้หรอกครับพี่ ผมเป็นคนหลอกพี่โจมาที่นี่เองผมยอมรับ ยังไงพี่ก๊อตก็จะต้องรู้อยู่ดี ผมเตรียมใจไว้แล้ว ผมทำผิดเกินกว่าจะเรียกร้องอะไรให้ตัวเอง ผมรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าเวลานี้จะต้องมาถึง เวลาที่พี่ก๊อตจะมองผมอย่างผิดหวัง จากนั้นสายตาอบอุ่นนั้นจะไม่หวนกลับมาอีก...
แต่พี่ก๊อตจับมือผมเอาไว้แล้วจูงออกไป ทิ้งพวกไอ้เชนกับความชั่วร้ายนั้นไว้เบื้องหลัง
แต่เราก็เป็นคนตามพวกพี่มาช่วย ไม่ใช่เหรอพี่ก๊อตพูด ผมอ้าปากจะพูด ทั้งพี่ก๊อตและพี่โจก็เหมือนกัน ไม่เคยถือโทษและโกรธเกลียด แต่นั่นมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้น
ไม่ต้องพูดแล้ว พี่รู้ว่าเราถูกบังคับ ไอ้โจมันก็รู้เหมือนกัน เชื่อพี่สิผมหุบปากลง ยอมให้พี่ก๊อตจูงมือไป
