ตอนที่ 3 ขุนศึกยอมสยบเหมือนห้วงเวลาผ่านไปอย่างยาวนานสำหรับแม่ทัพซู่เหวินที่บัดนี้ถูกมัดนั่งคุกเข่าตรึงติดกับเสากลางห้องบรรทม ไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ เผยให้เห็นมัดกล้ามที่ได้จากฝึกรบอย่างหนักตั้งแต่สมัยวัยเยาว์ มัดกล้ามที่แม้นทหารชั้นเลวหรือนายกองใหญ่ยังต้องอิจฉา ยิ่งถ้ารู้ว่าคุณชายแห่งตระกูลซู่มิใช่มีเพียงมัดกล้ามเท่านั้นที่ใหญ่สมส่วน แต่ยังมีแท่งบรรเลงรักที่บรรพบุรุษมอบให้คุณชายซู่มาตั้งแต่เกิด ก็คงอดริษยาในความสมบูรณ์แบบเพียบพร้อมของคุณชายซู่ไม่ได้ นึกแล้วก็สงสารนางสนมที่ต้องรับแท่งนี้เข้าไปในร่างตน ช่างน่าเสียดาย บัดนี้แท่งบรรเลงรักได้เปลี่ยนสภาพกลายเป็นแท่งหรรษาสำหรับพวกหลี่เฉินไปเสียแล้ว
เจ้าจงฟังข้าให้ดี ไอ้คุณชายซู่ พิษแมงมุมนี้จะคั่งและสร้างความกำหนัดอย่างถึงที่สุด พร้อมทั้งแผดเผาฆวยเจ้าไปเรื่อยๆ จนกว่าเจ้าจะสิ้นชีพ ทางแก้มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น คือเจ้าต้องระบายพิษแมงมุมออกจากฆวย ทุกยามวอก เป็นเวลา 7 วัน หลังจากนั้นเจ้าต้องได้รับกระสินธุบุษราคัมทุกวัน ซึ่งข้าได้เตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว หากเจ้ายอมเชื่อฟังข้า เจ้าจะรอด หากเจ้าขัดขืนดึงดัน เจ้าก็ตาย หลี่เฉินอธิบายอย่างรวดเร็ว
ซู่เหวินได้แต่นั่งคุกเข่าตาแดงกล่ำ หายใจหอบถี่ มัดกล้ามแข็งเกร็งทุกสัดส่วน ท่อนฆวยบรรจุความร้อนดังลาวาจากพิษแมงมุม จนเขาต้องกระดกลำฆวยเพื่อหวังระบายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ยิ่งเขากระดกท่อนฆวยมากเท่าไร น้ำหล่อลื่นสีใสและพิษแมงมุมสีดำก็ยิ่งไหลเยิ้มชโลมหัวฆวยและไหลย้อนไปทางลำฆวย ก่อนจะยืดหยดไหลนองกองบนพื้นห้องบรรทมของเขาเอง
เป็นเยี่ยงไรบ้างคุณชาย หมดสภาพนักรบไปเลยนะ คงจะกำหนัดมากใช่หรือไม่ กระดกฆวยงึกๆ เลย ฮ่าๆๆ หลี่เฉินพูดพลางหัวเราะไปกับลูกสมุนทั้งสาม
เห็นแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นกำหนัดหนักเช่นนี้ ให้ข้าช่วยบรรเทาเถิดขอรับ โจรชุดดำพูดพร้อมกับใช้มือจับลำฆวยของท่านแม่ทัพที่แข็งราวกับกระบี่เหล็ก ทันทีที่ท่อนฆวยถูกสัมผัสก็บังเกิดความเสียวซ่านแก่ผู้เป็นนายเอาเสียมาก เสียวจนท่านแม่ทัพต้องโยกตัวขึ้นตามมือของนายโจรชั่วต่ำช้าเพื่อหวังซึมซาบความเสียวให้นานที่สุด บัดนี้ซู่เหวินคิดเพียงว่าขอระบายความเจ็บปวดและความกำหนัดนี้ออกไปจากฆวยของตนให้ได้เสียก่อน อย่างน้อยขอมีชีวิตไว้แก้แค้นพวกใจทรามเหล่านี้ให้สาสมกับที่มันทำกับเขาในกาลภายหลัง ขอเพียงวันนี้รอดชีวิตได้เป็นอันพอ
ซิ๊ดดด...อู้ยย..ข้าเสียวเหลือเกิน แม่ทัพปล่อยเสียงเสียวเล็ดลอดออกจากริมฝีปากเรียวบางที่ห่อขยุมเป็นจีบสวยงาม เมื่อไร้ซึ่งมือหยาบของโจร ซู่เหวินจึงจำใจต้องโยกสะโพกไปมา ดูคล้ายคนบ้าไร้สติกำลังกระเด้ากับอากาศในเรือนแห่งนี้
ฮ่าๆๆๆ พวกเจ้าจงดูเอาเถิด ยอดขุนพลอย่างซู่เหวิน ใช้ชีวิตเยี่ยงราชา ถึงคราวกำหนัดแล้ว ช่างไม่ต่างอะไรจากเหล่าขอทานไร้บ้านสักนิด หลี่เฉินมองอย่างสมเพช ในใจรู้ดีว่านี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น
ระหว่างที่คุณชายตระกูลซู่กำลังตกอยู่ในกามราคะอย่างน่าเวทนา หลี่เฉินเหลือบไปเห็นกระบี่เล่มหนึ่งตั้งอยู่บนแท่นวางในห้องบรรทมนั้น ปอกกระบี่ประดับประดาด้วยอัญมณีสีแดงฉานระยิบระยับยามต้องแสงจันทร์ ลวดลายวิจิตรบรรจงงดงามยิ่งนัก หลี่เฉินยิ้มอย่างเจ้าเลห์ทันที
นั้นคงเป็นกระบี่ประจำตระกูลซู่ที่สืบทอดกันมาช้านาน กระบี่ที่ร่วมรบกับตระกูลซู่ร่วม 500 ปี กระบี่พระราชทานจากฮ่องเต้ที่ไพร่ฟ้าทุกคนเคารพบูชา กระบี่ที่ฟาดฟันศัตรูมานับไม่ถ้วน ช่างเป็นบุญของข้ายิ่งนักที่ได้ยล หลี่เฉินไม่พูดเปล่า เดินไปหยิบกระบี่ออกจากแท่น
จะ..เจ้า ห้ามแตะต้องกระบี่เล่มนั้นเด็ดขาด!!! แม้ข้าจะใช้กระบี่เล่มนั้นฟันพวกเจ้า ข้ายังเสียดายคม ซู่เหวินรู้ดีว่ากระบี่นี้เป็นมหาศาสตราวุธที่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่น คนอย่างหลี่เฉินไม่คู่ควรกับกระบี่เล่มนี้แม้เพียงปลายเล็บ
ไม่ควรคู่กับคมกระบี่อย่างนั้นหรือ? หลี่เฉินทวนคำพูดซู่เหวิน พลันเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมา
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น หลี่เฉินใช้คมกระบี่ประจำตระกูลซู่ ลากผ่านขนดกดำรกทึบใต้สะดือถึงโคนฆวยของบุตรชายคนเดียวแห่งตระกูลเจ้าของกระบี่ ครั้นขนฆวยเนินหัวหน่าวของคุณชายซู่ก็ร่วงโรยโปรยลงสู่พื้น น้ำตาซู่เหวินรินไหลออกมาอย่างไร้การควบคุม เหตุใดกระบี่สูงส่งเล่มนี้กลับต้องมาใช้ตัดขนฆวยของเขาอย่างน่าสมเพช หลี่เฉินจัดการใช้กระบี่วาดไปมาอย่างคล่องแคล่วเพื่อตัดขนให้แม่ทัพซู่อย่างเกลี้ยงเกลา ขนในที่ลับที่เขาแสนภาคภูมิใจในความเป็นชายวัยเจริญพันธุ์ บัดนี้แม่ทัพซู่ไร้ซึ่งขนแม้เพียงเส้นเดียว ดูเหมือนเด็กชายวัยเริ่มโตทุกอย่างยกเว้นขนาดฆวยมหึมาแท่งนี้ที่ช่วยยืนยันว่าเขาพร้อมผลิตลูกได้อย่างไม่จำกัด
เจ้าว่าบรรพบุรุษของเจ้าจะว่าเช่นไร หากรู้ว่าคมกระบี่ชาตินักรบเล่มนี้ถูกนำมาใช้ตัดขนอัปรีย์ในร่มผ้าของเจ้า สะใจข้าเหลือเกิน ฮ่าๆๆๆ หลี่เฉินกล่าวอย่างมีความสุข
ท่านหลี่เฉินขอรับ มาถึงขนาดนี้แล้ว ข้าว่าจับไอ้ขุนศึกนี่โกนหัวเลยดีหรือไม่ ขอรับ? โจรชุดดำเอ่ยถามผู้เป็นนาย
พูดไม่ทันสิ้นเสียง ผมสลวยดกดำของคุณชายซู่ก็ถูกหลี่เฉินจิกรวบขึ้นมาอย่างรุนแรงจนใบหน้าแหงนขึ้นมาตามแรงดึง สร้างความเจ็บปวดแก้แม่ทัพอยู่ไม่น้อย ไม่ทันไรคมกระบี่เล่มเดิมก็ฟาดผ่านเส้นผมที่ถูกรวบไว้ ร่วงหล่นสู่พื้นอย่างน่าเสียดาย ก่อนจะถูกตัดแต่งให้ดูไม่น่าเกลียดจนเกินไป
ผมของเจ้าสั้นกุดราวกับนักโทษรอวันประหาร ช่างน่าขันเสียจริง อย่ากระนั้นเลยข้าไม่ใช่คนใจดำขนาดปล่อยให้เจ้าออกไปคุมกองทัพเยี่ยงนี้หรอก ประเดี๋ยวข้าจะเติมผมให้เจ้าเอง ไอ้ซู่เหวิน หลี่เฉินกล่าว พลางเดินไปหยิบยางไม้ในตู้เก็บของที่อยู่ไม่ไกลนัก พร้อมกับราดน้ำยางเหนี่ยวสีใสลงบนหัวของซู่เหวิน ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องปลดเชือกที่คล้องมือของคุณชายซู่ออกจนเป็นอิสระ ปลายกระบี่จี่เข้าที่คอของแม่ทัพพร้อมฟาดฟันทันทีที่อีกฝ่ายขัดขืน
โกยขนฆวยหยิกยาวสีดำอัปรีย์ของเจ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วโปรยลงไปบนหัวของเจ้าซะ!!! หลี่เฉินออกคำสั่งอย่างโหดเหี้ยม สร้างความตะลึงแก่ผู้รับคำสั่งอย่างไม่เชื่อหู บัดนี้หากเขาไม่ทำตามที่หลี่เฉินสั่ง คมกระบี่คงตรงเข้าปักคอหอยของเขาและสิ้นใจเป็นแน่ เขากลั้นใจกวาดขนหยิกดำที่เดิมเคยอยู่กับฆวยระหว่างขาทั้งสอง ขยี้ลงบนหัวกลางกระหม่อม ขนลับเชื่อมติดกับยางไม้ยากที่จะดึงออก ดูน่าขันคล้ายกับคนมีผมสั้นหยิกกระจายอยู่ทั่วหัว บัดนี้เกียรติยศของแม่ทัพอย่างซู่เหวินแทบไม่เหลือแล้ว แม้จะเป็นคนบ้าใบ้ไร้สติอย่างไรก็มิอาจตัดขนในที่ลับมาติดกลางกบาลในที่แจ้งแบบนี้
ข้าจะตั้งชื่อผมใหม่ของเจ้าว่าอย่างไรดีนะ? เอาเป็นหมอยซู่เหวินดีไหม ชื่อซู่เหวิน แซ่หมอยฮ่าๆๆ หลี่เฉินสนุกกับการตั้งชื่อใหม่ให้อดีตแม่ทัพใหญ่
ลูกพี่ดูมันสิ ฆวยไม่มีหมอย เพราะหมอยย้ายไปอยู่บนหัวมันหมดแล้ว ฮ่าๆๆ ลูกสมุนร่วมผสมโรง
วันนี้พอแค่นี้ก่อน อย่าลืมนะคุณชายซู่เหวินเร่งระบายพิษแมงมุมออกให้ทันทุกยามวอก ภายใน 7 วันนี้ ต้องทำทุกวัน พวกข้าขอทูลลาพะยะค่ะ ฮ่าๆๆ หลี่เฉินและสมุนก้าวออกไปจากห้องบรรทม ทิ้งไว้เพียงซู่เหวินที่นั่งฆวยแข็ง ปากฆวยปริออก พร้อมน้ำเมือกใสผสมกับพิษของแมงมุมเอ่อล้น ดูคล้ายมังกรยักษ์ตาเดียวกำลังร้องไห้ไม่ต่างจากเจ้าของฆวยไร้หมอยที่กำลังโศกเศร้ากับเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้และวันต่อๆ ไป
