ตอนที่ 5 (ต่อ)
ระหว่างที่ก้องและพัฒน์กำลังยืนรอลิฟท์ พัฒน์ก็ถามขึ้นมาว่า
คุณก้องสบายดีเหรอครับ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน
ก็สบายดีครับ ก้องตอบโดยที่ยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่ เพราะที่นี่ไม่เคยมีใครรู้ความลับของก้อง เอ แล้วคุณพัฒน์มาสมัครที่นี่ตอนไหนเหรอครับ ผมถึงไม่เห็นเลย
เมื่ออาทิตย์ก่อนน่ะครับ แล้วก็พอดีเมื่อวานนี้ คุณศุภชัยให้เลขาของเขาโทรนัดผมมาสัมภาษณ์ และให้ผมมาเริ่มงานวันนี้เลย พัฒน์เล่ารายละเอียด
อ๋อ มิน่าละ พอดีเมื่อวานผมออกไปติดต่อประกันสังคมทั้งวัน ก็เลยไม่เจอคุณ
ผมว่าเราเลิกเรียกคุณกันดีกว่าไหม มันดูทางการยังไงไม่รู้ ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนร่วมงานกันแล้วด้วย พัฒน์ออกความเห็นหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาในลิฟท์แล้ว
งั้นจะให้ผมเรียกว่าอะไรล่ะ ก้องถาม
คุณก้องเกิด พ.ศ. อะไรล่ะครับ ผมเกิดปี 20 ตอนนี้ก็เกือบ 24 แล้ว
ผมเกิดปี 22
โอเค งั้นเรียกผมว่าพี่พัฒน์แล้วกัน ดูสนิทสนมดี ส่วนผมเรียกคุณว่าก้องเฉย ๆ ได้ไหมครับ พัฒน์ยิ้มให้ก้อง
ไม่มีปัญหาครับ ก้องยิ้มตอบ และเริ่มรู้สึกเป็นกันเองมากขึ้น ก้องเพิ่งสังเกตใบหน้าของพัฒน์ได้ชัด ๆ ในตอนนี้เมื่อมายืนอยู่ด้วยกันในลิฟท์ พัฒน์เป็นหนุ่มหน้าตี๋ ริมฝีปากบาง จมูกเป็นสัน บริเวณคางมีไรเคราอ่อน ๆ ที่ถูกโกนไปแต่ไม่ถึงกับเกลี้ยง รูปร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม ยิ่งขับผิวของพัฒน์ให้ดูสว่างยิ่งขึ้น
ก้องนี่คุยเก่งเหมือนกันนะ ดูแรก ๆ เหมือนเป็นคนเงียบ ๆ แต่พอได้คุยไปสักพักกลายเป็นอีกคนไปเลย เออ...แล้วทำไมวันนั้น ก้อง ถึงรีบกลับล่ะ พัฒน์ถามถึงเหตุการณ์วันนั้น หลังจากก้องแนะนำสถานที่ต่าง ๆ ในโรงแรมครบหมดแล้ว
อ๋อ พอดีผมอยากกลับไปพักผ่อนมากกว่าน่ะครับ เห็นคนเยอะ ๆ แล้วเวียนหัว
ก้องไปเที่ยวที่นั่นบ่อยไหม.... พัฒน์ยิงมาอีกคำถาม สายตาคมกริบจ้องเข้ามาในแววตาก้อง ราวกับต้องการค้นหาความจริงบางอย่าง
เพิ่งเคยไปครั้งแรกครับ พอดีเพื่อน.....ชวนไป.....
คำถามของพัฒน์สะกิดให้ก้องหวนคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้นอีกครั้ง ทั้งที่ก้องเกือบจะลืมมันได้อยู่แล้ว