ตอนที่ 20 ผลกรรม
“รับชาเขียวเพิ่มอีกมั้ยคะ” เสียงของพนักงานเสิร์ฟช่วยปลุกก้องตื่นจากภวังค์ ก้องเหลียวมองซ้ายขวา เห็นลูกค้านั่งเกือบเต็มร้าน เลยเปลี่ยนใจไม่นั่งต่อ
“ไม่ล่ะครับ” ก้องตอบพนักงาน ก่อนจะเก็บหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊ก เล่มเก่า ๆ เข้ากระเป๋า หยิบบิลไปชำระค่าอาหารที่เคาน์เตอร์ตรงทางเข้าร้าน
ร้านที่ก้องนั่งเป็นร้านอาหารญี่ปุ่น ตั้งอยู่บริเวณชั้นสามของห้างสรรพสินค้า เวลามาเดินเล่นหรือมาซื้อของ ก้องมักแวะทานที่ร้านนี้ประจำเพราะมีบัตรสมาชิกอยู่ ภาพเหตุการณ์เมื่อหกปีที่แล้วทำให้วันนี้ก้องเสียเวลานั่งอยู่ในร้านนานไปหน่อย การได้นึกถึงอดีต บางครั้งก็สร้างความสุขเล็ก ๆ ในใจได้เหมือนกันสำหรับคนที่ใช้ชีวิตโดดเดี่ยวเช่นก้อง
ระหว่างเดินดูของเรื่อยเปื่อยเพื่อเป็นการออกกำลังกายหลังทานอาหาร ก้องก็หยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาอ่านเมสเสจที่วิทย์ส่งมาอีกครั้ง “สุขสันต์วันเกิดนะ ขอโทษที่อวยพรช้าไปหน่อย พอดีเพิ่งสึก จาก วิทย์” ก้องอ่านทวนไปมาหลายรอบ ใจนึงอยากโทรกลับไปคุยด้วย แต่อีกใจก็ไม่กล้า ด้วยความรู้สึกผิดยังฝังอยู่ในใจตลอดระยะเวลาหกปีที่ผ่านมา
ในที่สุด ก้องก็ตัดสินใจโทรกลับไปตามเบอร์ที่วิทย์ส่งเมสเสจมา วิทย์คงจะเปลี่ยนเบอร์มานานแล้ว เพราะเมื่อสี่ห้าปีที่แล้วก้องเคยเผลอกดโทรหาวิทย์ขณะอยู่ในอารมณ์อ้างว้าง แต่ปรากฏว่าหมายเลขนั้นระงับใช้บริการไปแล้ว ก้องเลยไม่ได้โทรหาวิทย์อีกเลย
“ฮัลโหล ก้องเหรอ” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากปลายสาย
ใจก้องเต้นไม่เป็นจังหวะ บอกไม่ถูกว่าตื่นเต้นแค่ไหน จนไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นการสนทนาว่าอย่างไร จนกระทั่งปลายสายพูดฮัลโหลมาอีกสองครั้ง ก้องถึงกล้าพูดออกมาได้
“อือ เราเอง นายเป็นยังไงบ้างล่ะ บวชตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วน่ะ พอดีพี่ฝ้ายเสีย”
ก้องใจหายเล็กน้อยเมื่อได้ทราบข่าว เพราะเป็นคนที่เคยรู้จัก “พี่ฝ้ายเป็นอะไรอ่ะวิทย์ อายุยังไม่ถึงสี่สิบเลยไม่ใช่เหรอ”
“แฟนเค้าพาไปฉลองปีใหม่ที่ซานติก้า เลยแจ๊คพ็อต แม่เราร้องไห้จนเป็นลม นี่ยังทำใจไม่ค่อยได้เลย”
ก้องย้อนนึกถึงข่าวใหญ่เมื่อตอนปีใหม่ที่หนังสือพิมพ์ทุกฉบับพาดหัวเหตุการณ์เพลิงไหม้สถานบันเทิงชื่อดังย่านเอกมัย แต่ตอนนั้นก้องจำได้ว่าไม่เห็นชื่อพี่ฝ้ายในรายชื่อผู้เสียชีวิต
“พี่ฝ้ายไม่ได้เสียวันนั้นหรอก มีคนพาไปส่งโรงพยาบาลได้ทัน แต่อาการพี่ฝ้ายค่อนข้างสาหัส นอนอยู่โรงพยาบาลได้เดือนกว่า ๆ ก็เสีย”
“เสียใจด้วยนะ เราเลยไม่ได้ไปงานศพเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วนายอ่ะ สบายดีไหม ยังคบกับพี่เขาอยู่หรือเปล่า” วิทย์เปลี่ยนเรื่องคุย
คำถามของวิทย์เหมือนมีดแหลมทิ่มแทงใจ ถ้าเป็นช่วงที่เลิกกับพี่พงษ์ใหม่ ๆ ก้องคงรู้สึกแย่มาก ๆ แต่ปัจจุบันเรื่องนั้นถือเป็นแค่อดีต และความผิดพลาดที่ก้องไม่อยากจะจดจำ
“เลิกกันไปนานแล้วว่ะ ไปกันไม่ได้ คงเพราะอายุห่างกันเกินไปมั้ง ไม่ก็เป็นเพราะเราเองนั่นแหละที่อยู่กับใครนาน ๆ ไม่ได้” ก้องพยายามตอบเลี่ยง ๆ
“แล้วตอนนี้คบใครอยู่หรือเปล่า” วิทย์ถามเสียงนิ่ง ๆ ดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าแต่ก่อน
“ไม่มีอ่ะ โสดสนิท รอนายอยู่มั้ง” ก้องพูดทีเล่นทีจริง แต่คำตอบที่ได้รับทำให้ก้องเกือบพูดต่อไปไม่เป็น
“คงไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนี้เรามีแฟนแล้ว คบกันได้เกือบสองปี เป็นรุ่นน้องที่ทำงานน่ะ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะก้อง เราไม่โกรธนายแล้วล่ะ”
น้ำตาก้องเอ่อขึ้นมาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว วิทย์ยังเป็นคนดีไม่เปลี่ยนแปลง ขนาดเราทำกับเขาขนาดนี้เขายังอภัยให้ทุกอย่าง สมควรแล้วล่ะที่เขาจะมีคนอื่น คนอย่างเราคงไม่คู่ควรกับคนดี ๆ อย่างเขาหรอก
“ฮัลโหล ก้อง...ยังอยู่หรือเปล่า” วิทย์เรียก เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป
“เอ่อ อยู่ ๆ...พอดีเดินผ่านร้านเสื้อน่ะเลยหันมองนานไปหน่อย” ก้องพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ “เมื่อกี้นายว่าคบกับใครอยู่นะ”
“รุ่นน้องที่ทำงานไง เขาเพิ่งจบแล้วก็มาประจำอยู่สาขาเรา เลยเจอกันทุกวัน ตอนแรกก็นึกว่าผู้ชายแท้ มันดูไม่ออกเลยนะเว้ย แต่หลัง ๆ พอไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ ถึงได้รู้ ก็ได้พี่ที่ทำงานนั่นแหละช่วยเชียร์ให้เป็นแฟนกัน เออ...เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะก้อง น้องเขาตะโกนเรียกแล้ว จะไปซื้อของจตุจักรกันน่ะ วันหลังค่อยคุยกันใหม่”
“โอเค” ก้องตอบสั้น ๆ ก่อนจะกดวางสาย รู้สึกใจหวิว ๆ อย่างบอกไม่ถูก ถึงวิทย์จะเป็นอดีต แต่พอรู้ว่าเขามีคนอื่นแล้วทำไมมันเจ็บปวดแบบนี้ก็ไม่รู้ คงเป็นผลกรรมที่ก้องเคยทำไว้กับวิทย์นั่นแหละ พอเจอเข้าบ้างเลยต้องเจ็บเป็นหลายเท่า
ก้องกลับถึงห้องด้วยอาการเซื่องซึม ข้าวของที่ซื้อมาจากห้างก็วางกอง ๆ ไว้บนโต๊ะรับแขกก่อน ยังไม่มีกะจิตกะใจจะจัดของใด ๆ ทั้งสิ้น ก้องทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนึกถึงเรื่องที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้ก้องเคยทิ้งคนที่รักก้องจนหมดหัวใจ ขนาดเขาวิงวอนขอร้องแค่ไหนก้องกลับทำเหมือนคนเห็นแก่ตัวขอคบทีเดียวสองคน ซึ่งเป็นเรื่องยากที่ใครจะยอม จริงสิ ยังมีอีกคนที่รักก้องมากเหมือนกัน พี่พัฒน์ เพื่อนร่วมงานสมัยที่ก้องยังทำงานอยู่โรงแรม ก้องเจอเขาครั้งแรกในสถานที่ที่ไม่น่าจดจำเท่าไหร่ และได้พบกันอีกครั้งอย่างบังเอิญในที่ทำงาน ความใกล้ชิดสนิทสนมกันในตอนนั้น ทำให้พัฒน์เกิดความรู้สึกดี ๆ กับก้อง แต่ก้องก็ไม่สนใจเขาเลยสักนิด เพราะตอนนั้นตนยังมีวิทย์อยู่ จนเขาต้องหลบหน้าหลบตาก้องไปในที่สุด นึกถึงพัฒน์แล้ว ก้องก็เปิดกระเป๋าที่สะพายไปห้างเมื่อกลางวัน หยิบเอาหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาพลิกหากระดาษแผ่นบางที่พับสอดไว้ข้างใน
กระดาษแผ่นนั้นเป็นจดหมายที่ก้องเขียนถึงพัฒน์ และใส่มันไว้ในลิ้นชักโต๊ะของพัฒน์ในวันสุดท้ายที่ก้องออกจากโรงแรมโดยไม่ได้บอกใคร แต่วันหนึ่งก้องก็เจอมันโดยบังเอิญที่ฟิตเนสเมื่อหกปีที่แล้ว ก้องรีบบอกพี่ ๆ ที่นั่งอยู่ด้วยกันว่าหนังสือนิยายจีนเล่มนี้เป็นของคนที่ก้องรู้จัก เดี๋ยวจะเก็บไว้ให้เขาเอง แต่จนบัดนี้ก้องก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอเจ้าของหนังสือแม้เพียงสักครั้งเดียว