ตอนที่ 6
ความใกล้ชิด

“ก้องเป็นอะไรเหรอ ดูซึม ๆ ไป” พัฒน์ถามขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินกลับมาที่แผนก

“อ๋อ ป่าว ไม่มีอะไรครับ พอดีนึกเรื่องงานอยู่ว่าเหลืออะไรค้างอยู่บ้าง” ก้องพยายามปรับสีหน้าให้ดูร่าเริง “เห็นมะ พอนึกเรื่องงานทีไรได้เครียดทุกทีเลย เดี๋ยวพอพี่พัฒน์มาทำก็ต้องเป็นอย่างผมนี่แหละ ไม่ได้ขู่นะค้าบ” ก้องพูดยิ้ม ๆ “เอ้อ เดี๋ยวผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ พี่พัฒน์กลับไปที่ออฟฟิศก่อนก็ได้”

หลังจากแยกกับพัฒน์แล้ว สีหน้าของก้องก็กลับมาซึมเศร้าเหมือนเดิม ก้องไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดภาพเหตุการณ์วันนั้นจึงยังตามมาหลอกหลอนเขาอยู่ ทั้งที่ดูเหมือนเขาจะลืมได้แล้ว แต่เอาเข้าจริง เมื่อมีใครมาสะกิดเพียงนิดเดียว ภาพนั้นก็พร้อมที่จะกลับมาวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เขาได้ตลอดเวลา

@@@@@@@@@@@@@@

ตลอดอาทิตย์แรกที่พัฒน์เข้ามาทำงาน เมื่อมีปัญหาหรือมีข้อสงสัยอะไร พัฒน์มักจะหันมาถามก้องเสมอ เพราะโต๊ะทำงานอยู่ใกล้ ๆ กัน ส่วนก้องก็ยินดีอธิบายให้โดยไม่ได้รู้สึกรำคาญ เพราะนึกถึงตอนที่ตนเองมาเริ่มงานที่นี่ใหม่ ๆ ก็ต้องอาศัยคำแนะนำจากพี่ ๆ ในแผนกเช่นกัน แม้พัฒน์จะเคยมีประสบการณ์มาจากโรงแรมอื่นก็จริง แต่ระบบการทำงานในแต่ละที่ก็ใช่ว่าจะเหมือนกัน ดังนั้นการที่มีก้องคอยช่วยเหลือ ทำให้พัฒน์เรียนรู้ระบบงานของที่นี่ได้เร็วขึ้น นอกจากนี้ ในช่วงกลางวัน ก้องยังรับหน้าที่ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพัฒน์ที่แคนทีนของพนักงานอีกด้วย ทำให้ทั้งคู่เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น

“เออ ก้อง วันนี้เลิกงานแล้วมีธุระไปไหนป่าว” พัฒน์ถามขณะนั่งกินข้าวกันอยู่ในแคนทีน

“ไม่อ่ะ พี่พัฒน์มีไรเหรอ”

“ว่าจะชวนไปหาหอพักเป็นเพื่อนหน่อย พี่ขี้เกียจไปกลับบ้านแล้ว มันไกล”

“อ่าว แล้วพี่ชายพี่พัฒน์ยอมเหรอ”

“ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมหรอก สงสัยกลัวจะดูแลความประพฤติพี่ไม่ได้ ไม่เข้าใจเล้ย พี่ก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ” พัฒน์พูดยิ้ม ๆ

“งั้นพี่พัฒน์บอกเขาว่าไงอ่ะ”

“ก็บอกไปตามตรงนี่แหละ ว่าบ้านอยู่ไกล กว่าจะมาถึงที่ทำงาน เจอรถติดเข้าไปอีกก็เกือบสามชั่วโมงแล้ว เผลอ ๆ บางวันอาจเข้างานไม่ทันด้วย เป็นแบบนี้ไม่ไหวแน่ ๆ แถมหัวหน้าแกยังชอบมาแต่เช้าอีก มาถึงตั้งแต่เจ็ดโมงทุกวัน แล้วยังงี้พี่จะกล้ามาสายได้เหรอ ”

ก้องพยักหน้าเข้าใจ ที่จริงคอนโดก้องก็อยู่ไกลจากโรงแรมเช่นกัน แต่อาศัยว่าก้องสามารถนั่งเรือที่คลองแสนแสบมาทำงานได้ จึงไม่มีปัญหาอะไร

“แล้วพี่พัฒน์เคยไปดู ๆ ไว้มั่งหรือยัง”

“ยังเลย เพราะตอนแรกพี่คิดว่าจะไปกลับบ้านเหมือนตอนอยู่ที่ทำงานเก่า ก้องพอจะรู้จักที่ไหนมั่งไหมล่ะ”

“เดี๋ยวนึกก่อนนะ” ก่อนหน้านี้ก้องก็เคยช่วยพนักงานหาที่พักมาแล้วสองสามคน เพราะพวกเขาไม่ได้มีภูมิลำเนาอยู่ในกรุงเทพฯ จึงไม่สะดวกกับการหาที่พักเท่าไหร่ ในฐานะพนักงานฝ่ายบุคคลผู้แสนดี ก้องเลยช่วยจัดการหาให้เรียบร้อย “อืม...มีอยู่หอนึง ห้องกว้างใช้ได้เลยล่ะ อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมเราด้วย”

“แล้วแต่ก้องละกัน”