ตอนที่ 6 (ต่อ)
ตกเย็น หลังเลิกงาน ก้องก็พาพัฒน์ไปดูหอพักที่พูดถึงเมื่อตอนกลางวัน โชคดีมีห้องว่างเหลืออยู่หนึ่งห้องพอดี เนื่องจากคนเช่าเดิมเพิ่งย้ายออกไปเมื่อวาน พัฒน์ตกลงเลือกที่นี่ เพราะรู้สึกพอใจกับสภาพห้องพักที่ดูกว้างขวาง เฟอร์นิเจอร์ครบครัน ตกแต่งอย่างมีสไตล์ และที่สำคัญอยู่ใกล้ที่ทำงานมาก ใช้เวลาเดินไม่ถึงสิบนาที
ขอบใจนะก้องที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน พัฒน์กล่าวขอบคุณก้อง หลังจากชำระค่ามัดจำ และรับคีย์การ์ดพร้อมกุญแจห้องมาเรียบร้อยแล้ว ไว้วันไหนก้องขี้เกียจเดินทาง ก็มาค้างได้นะ
ขอบคุณครับ แล้วพี่พัฒน์จะขนของมาวันไหนอ่ะ ผมจะได้มาช่วย ก้องเสนอตัวช่วยเต็มที่
น่าจะเป็นวันอาทิตย์นี้นะ ถ้าก้องสะดวกจะมาช่วยก็ได้ แต่พี่คงขนมาเฉพาะพวกชุดทำงาน แล้วก็ของใช้ที่จำเป็นเท่านั้นแหละ
งั้นเดี๋ยวดูอีกทีละกัน ยังไงวันนี้ผมขอตัวก่อนนะ ก้องขอตัวกลับ เพราะกลัวจะไม่ทันเรือเที่ยวสุดท้าย
โอเค บาย พรุ่งเจอกันครับ พัฒน์ยิ้มพร้อมกับยกมือข้างหนึ่งแสดงการอำลา ก้องหันหลังเดินจากไป ขณะที่อีกฝ่ายยังไม่ขยับไปไหน สายตาของพัฒน์จับจ้องตามก้องไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย จนกระทั่งร่างของก้องหายลับไปกับฝูงชนที่เดินขวักไขว่ไปมาในยามค่ำ
@@@@@@@@@@@@@@
นับตั้งแต่วันที่พัฒน์เริ่มมาทำงาน ก้องก็ยังไม่ได้ติดต่อกับวิทย์เลย หลัง ๆ มานี้ก้องมักเป็นฝ่ายรอให้วิทย์โทรมามากกว่า เพราะก้องกะไม่ถูกเหมือนกันว่าวิทย์จะว่างเมื่อไหร่ และตอนไหนที่วิทย์ไม่ได้อยู่กับแฟนโชคดีที่ช่วงนี้ก้องมีพี่พัฒน์เป็นเพื่อน ทั้งเพื่อนคุย เพื่อนทานข้าว และเพื่อนร่วมงาน แม้จะยังไม่สนิทสนมมากเท่าวิทย์ แต่อย่างน้อย เขาก็ช่วยให้ก้องร่าเริงขึ้นมาได้บ้าง
ขณะที่ก้องกำลังก้าวลงเรือ เสียงมือถือของก้องก็ดังขึ้น เป็นเสียงริงโทนแบบโมโนโทนที่ก้องตั้งด้วยตนเอง โดยกดรหัสตามสมุดตั้งเสียงริงโทนที่ก้องซื้อมาจากร้านแผงลอยข้างทาง
เพลงที่ก้องตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าคือเพลง เขาไม่รู้ ของนิโคล จากอัลบั้ม SEVEN ซึ่งเป็นอัลบั้มที่กำลังฮิตอยู่ในขณะนั้น
........เขาไม่รู้ว่าทำอะไรกับเรา เขาไม่รู้ว่าใครคนหนึ่งช้ำใจ
หัวใจหยุดกับเขา แต่มันแตกสลาย รู้ว่าเราฝันไปคนเดียว........
และไม่อาจจะมีวันกลายเป็นจริง